ตอนที่ 12: รัก“ฮาดชิ้ว” เสียงจามของหนูน้อยโมเดลดังอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่กลับมาจากไปงานแต่งานญาติกับคุณปู่ก็เริ่มมีอาการ ต้องสงสัยว่าจะติดมาจากลูกพี่ลูกน้องที่วิ่งเล่นด้วยกัน
“ฝู่น” หนูน้อยเริ่มงอแงเมื่อไม่เห็นพี่เลี้ยงของเขาอยู่ข้างกาย
“อาฝุ่นลงไปทำข้าวต้มให้โมเดลอยู่ครับ”
“โมจาหาฝู่น”
“แป๊บเดียวลูกเดี๋ยวอาฝุ่นก็ขึ้นมา”
“แป๊บเดียวน้า” หนูน้อยขอคำสัญญาจากผู้เป็นพ่อ สายตามองตรงไปยังประตู
“ครับผม พ่ออยู่ด้วยนี่ไงครับโมอยากได้อะไรไหม” หนูน้อยโมเดลส่ายหน้า ซุกตัวเข้ากับอกของผู้เป็นพ่อ ขยับไปมาราวกับกำลังไม่สบายตัว
"ปวดหัวไหมครับ” ศิลาวางมือลงบนหน้าผากของลูกชาย
“โมปวด”
“หายใจสะดวกไหม”
“ม่าย” เด็กน้อยถูหน้าไปมา ศิลาสงสารลูก ยิ่งเห็นท่าทางไม่สบายตัวอย่างนี้ก็ยิ่งเป็นห่วง
“ได้แล้วครับ” ฝุ่นถือถาดใส่ถ้วยข้าวต้มร้อนๆ เข้าในห้อง หนูน้อยโมเดลผละหน้าออกจากอกพ่อทันที เสียงเรียกเต็มไปด้วยความคิดถึง
“ฝู่น” สองแขนสั้นๆ อ้าออก ฝุ่นต้องรีบส่งถาดให้ศิลา อุ้มหนูน้อยขึ้นมานั่งบนตักแล้วกอดเอาไว้
“โมม่ายฉะบาย” เด็กน้อยส่งเสียงอ้อนพี่เลี้ยง
“ครับผม เดี๋ยวโมกินข้าวต้มที่อาฝุ่นทำมาแล้วกินยานะครับจะได้หายไวๆ”
“โมม่ายกินยา” เด็กน้อยซุกหน้าหนี
“ไม่กินยาก็ได้ครับ”
“หือ? ฝุ่น” ฝุ่นต้องรีบยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากไม่ให้ศิลาขัด
“ได้เยอ” หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมองอย่างมีความหวัง
“ได้ครับ แต่ถ้าไม่กินยาก็จะไม่หาย พอไม่หายก็จะลุกไปไหนไม่ได้ ไปเที่ยวไม่ได้ ออกไปเล่นก็ไม่ได้ ต้องนอนปวดหัวอยู่ในห้องแบบนี้ ไม่สบายตัวด้วยใช่ไหมครับ”
“งืมๆ” หนูน้อยขมวดคิ้วนิดๆ ฝุ่นรู้แล้วว่ากระบวนการคิดของเด็กชายโมเดลกำลังเริ่มขึ้น
“แต่ถ้ากินยา เดี๋ยวเดียวก็ออกไปวิ่งเล่นได้แล้ว ร่างกายแข็งแรงดี ไม่ต้องทนปวดหัว ตัวร้อน ไม่ต้องนอนทั้งวัน เอาแบบไหนดีครับ อาฝุ่นตามใจโมเลย” เพราะเป็นเด็กที่ถูกตามใจมาก่อนการบังคับยิ่งมีแต่จะทำให้เด็กต่อต้าน หนูน้อยโมเดลเป็นเด็กฉลาด ฝุ่นจึงปล่อยให้ตัดสินใจด้วยตัวเอง
“ปายซื้อของเล่นด้ายด้วยเยอ” ฝุ่นต้องกลั้นขำ ได้พ่อมาเต็มจริงๆ เรื่องความหัวหมอนี้
“ได้ครับ พอหายป่วยโมก็ขอคุณพ่อให้พาไปได้” ฝุ่นไม่ตอบรับว่าไปได้ แต่เลือกที่จะสอนให้รู้ว่าต้องขอผู้ใหญ่ก่อน”
“งืมๆ”
“ตกลงกินยาไหมครับ”
“กินน โมกิน” หนูน้อยพยักหน้า
“เก่งมากครับ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวอาฝุ่นป้อนข้าวต้มก่อนค่อยกินยา จะได้มีแรงซน”
“โมม่ายโซน พ่อโซน” เด็กชายโมเดลรีบบอกอาฝุ่น พ่อต้องซนสิไม่อย่างนั้นอาฝุ่นจะชอบดุเหรอ
“หึๆ”
“พี่โดนตลอด” คนถูกลูกชายขายบ่นอุบ มือหยิบถ้วยข้าวต้มมายื่นให้
“พี่ศิลาอุ้มหนูโมทีครับ ผมป้อนไม่ถนัด”
“ได้สิ” ศิลาวางถ้วยข้าวต้มลงบนถาดอีกครั้ง เตรียมอุ้มลูกชายมานั่งด้วย
“น่างกาบฝู่น” หนูน้อยกอดอาฝุ่นแน่น ไม่ยอมให้พ่ออุ้ม
“เฮ้อ พี่ตกกระป๋องแล้วใช่ไหม” ศิลาแกล้งถอนใจออกมาดังๆ แต่ตากับแพรวพราวด้วยความปลาบปลื้ม
“ไม่อยากตกก็ต้องทำตัวให้ลูกรักสิครับ กลัวตกกระป๋องแต่ให้พี่เลี้ยงเป็นคนเลี้ยง ลูกจำหน้าได้ก็เก่งแล้ว”
“พี่ต้องทำงาน”
“ผมก็ไม่ได้บอกให้เอาเวลาทำงานมาเลี้ยงนี่ครับ”
“ที่ผ่านมาแล้วมันแก้ไม่ทันแต่ตอนนี้พี่น่ารักแล้ว” ฝุ่นกลั้นยิ้ม แปลกที่เขาดีใจที่ศิลาไม่แก้ตัว เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงยิ่งไม่ไว้ใจอีกฝ่ายว่าจะโกหกอะไรเขาอีกบ้าง
“คนอะไรชมตัวเองก็ได้”
“ก็ฝุ่นไม่ชมพี่”
“ข้าววว” ผู้ใหญ่สองคนชะงัก ฝุ่นหน้าแดงเขินเหมือนโดนจับได้ว่าทำผิด เพราะคนตัวโตนั่นแหละชวนเขาคุยจนได้เรื่อง
“พี่ศิลาป้อนเลยครับ ผมอุ้มเอง”
“ได้ มาครับพ่อป้อนเอง” ศิลารีบหยิบถ้วยข้าวต้มขึ้นมาถือ หนูน้อยโมเดลนั่งเอนพิงอกของฝุ่นอ้าปากรับช้อนที่พ่อส่งมาให้อย่างสบายอกสบายใจ เขาชอบเวลาที่พ่อกับอาฝุ่นอยู่ด้วย หนูน้อยมีความสุขที่สุด
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ไข้ลดลงบ้างแล้ว” ศิลาดูอุณหภูมิหลังจากวัดไข้ให้ลูกชาย
“ค่อยยังชั่ว รอดูอาการคืนนี้อีกคืนถ้าดีขึ้นเรื่อยๆ ก็ไม่ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว” ฝุ่นดูอาการโมเดลอย่างใกล้ชิด คุณหมอสั่งไว้ว่าถ้าทานยาแล้วอาการไม่ดีขึ้นให้รีบพากลับไปโรงพยาบาลทันที
“โมม่ายปาย” หนูน้อยสั่นหน้าลูกเดียว ต่อให้คุณลุงหมอจะใจดีกับเขาแค่ไหนแต่เจ้าหนูก็ไม่ชอบไปโรงพยาบาลอยู่ดี
“ถ้าไม่อยากไปก็ต้องกินข้าวกินยาแล้วก็พักผ่อนเยอะๆ ตกลงไหมครับ”
“โตกลงฮับ”
“คนเก่งของอาฝุ่น” ฝุ่นลูบศีรษะเล็กๆ ด้วยความเอ็นดู “ผมฝากพี่ศิลาดูหน่อยนะครับเดี๋ยวผมมา”
“อ้าว ฝุ่นจะไปไหน”
“ไปทำมื้อเย็นให้หนูโมครับ”
“ให้ไหมทำเถอะ”
“พี่ไหมก็ทำอร่อยครับแต่ผมอยากทำเอง” ผักต้องหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ต้มจนนิ่ม ไม่อยากนั้นโมเดลจะทานน้อย รสชาติต้องระวังไม่ให้เค็มจนเกินไปไม่เหมือนรสชาติของผู้ใหญ่ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ต้องคอยดู ฝุ่นเกรงใจแม่บ้าน ไม่อยากเข้าไปคอยกำกับจึงเลือกที่จะทำเอง
“งั้นก็ตามใจฝุ่น”
“โมปายด้วย” เด็กน้อยร้องตามอาฝุ่น
“เดี๋ยวอาฝุ่นมาครับแป๊บเดียว โมให้คุณพ่ออ่านนิทานให้ฟังไหมครับเดี๋ยวอาฝุ่นไปหยิบมาให้ เอาเรื่องอะไรดี”
“ฝู่นอ่าน”
“ทำไมป่วยแล้วถึงงอแงกับอาฝุ่นนักล่ะลูก ไม่เอาสิครับ” ศิลาปรามลูกชาย เมื่อเห็นหนูน้อยไม่ยอมท่าเดียว
“ไม่เป็นไรครับอย่าดุลูกเลย เด็กเวลาไม่สบายก็จะเป็นแบบนี้ ติดอยู่แล้วก็ยิ่งติดมากขึ้น”
“เอ สงสัยพี่ต้องไม่สบายบ้าง” ศิลาทำสายตากรุ่มกริ่ม
“ไปนอนโรงพยาบาลให้พยาบาลสาวสวยคอยดูแลเลยครับ ผมรับงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กไม่เกี่ยวกับผู้ใหญ่”
“งั้นพี่จ้างเพิ่มให้ควบสองตำแหน่ง เลี้ยงเด็กด้วยเลี้ยงพ่อด้วย”
“ไม่เอาครับ ดูยังไงก็ไม่เห็นจะคุ้ม”
“นี่ก็ให้คุมการเงินให้แล้วยังไม่คุ้มอีกเหรอ” คนยกให้ประท้วง ตำแหน่งนี้ไม่เคยคิดจะยกให้ใครทำเลย
“ใช่ที่ไหนครับ ให้คุมไม่ได้แปลว่าให้เป็นเจ้าของเงินเสียหน่อย”
“แต่งกับพี่สิ แต่งปุ๊บก็เป็นเจ้าของปั๊บ สามีภรรยาเขาถือว่าเป็นคนๆ เดียวกัน” ศิลาได้โอกาสจึงรีบใช้ให้เป็นประโยชน์
“แต่งเยย” เสียงเชียร์เล็กๆ ดังขึ้น ฝุ่นตกใจจนต้องก้มลงไปมองหน้า หนูน้อยโมเดลยิ้มเผล่จนตาหยี แถมตบมือให้ด้วย
“ฮ่าๆ รู้เหรอเราว่าหมายถึงอะไร” คนเป็นพ่อซักลูกชาย
“ยู้”
“รู้ว่าคืออะไรครับ”
“อยู่โด้ยกานน” คำตอบประสาซื่อของเด็กน้อยมาพร้อมกับรอยยิ้มจริงใจ จู่ๆ ฝุ่นก็นึกอยากร้องไห้ ติดไข้มาจากเจ้าตัวเล็กหรือเปล่าทำไมเขาถึงอ่อนแอแบบนี้
“เก่งมากลูก” ศิลาลูบศีรษะของลูกชาย “โมเดลอยากให้อาฝุ่นอยู่กับเราไปนานๆ ไหมครับ”
“ยัก โมยัก ฝู่นอยู่กาบโมน้า”
“อาฝุ่นก็อยู่กับโมนี่ยังไงละครับ” ฝุ่นตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ฝุ่นอย่าหลอกลูกแบบนั้น” ศิลาท้วง เพราะรู้ว่าฝุ่นตอบให้โมเดลเข้าใจผิด
“ผม..”
“พ่ออย่าดุฝู่น” หนูน้อยโมเดลปกป้องอาฝุ่นของเขาเต็มที่
“ไม่ได้ดุลูก พ่อแค่อยากรู้ว่าอาฝุ่นจะอยู่กับเราไหม ถ้าพ่อขอให้อยู่ด้วยกัน” สายตาที่มองมาทำให้ฝุ่นหวั่นไหว เขาหลบสายตาของศิลาเพราะไม่อาจต้านทาน
“อยู่ด้วยกันนะฝุ่น อยู่เป็นครอบครัวเดียวกันสามคน พี่ ฝุ่นกับลูก”
“....”
“โมล้ากฝู่น” หนูน้อยโมเดลดึงแขนอาฝุ่นมากอด คุณปู่พาเขาไปเที่ยวงานอะไรสักอย่างมา ปู่บอกว่าแต่งงานคือรักกัน อยู่ด้วยกัน
“พี่ก็รักฝุ่นครับ” ฝุ่นเงยหน้าขึ้นสบตาศิลา ดวงตาของชายหนุ่มบอกถึงความรัก ความมุ่งมั่นและจริงจัง เขาถอนสายตาออกมองดูเด็กน้อยที่เงยหน้ามองขึ้นด้วยความหวัง หัวใจของฝุ่นอ่อนยวบ
“ครับ” เสียงแผ่วเบาหลุดออกมาจากในลำคอ เมื่อยอมรับกับตัวเองแล้วว่าหัวใจของเขาอยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีกต่อไป เขาเชื่อใจศิลา
“อะไรนะฝุ่น! พูดอีกทีสิ” น้ำเสียงตื่นเต้นของคนพ่อทำเอาลูกชายพลอยตาโตไปด้วย แม้จะไม่รู้ว่าพ่อตื่นเต้นเรื่องอะไร
“พี่ศิลาได้ยินแล้ว”
“ฝุ่นครับ บอกพี่อีกหนเดียว” ชายหนุ่มชูนิ้วชี้ขึ้น “ขอพี่ฟังให้ชัดๆ หน่อย ฝุ่นตกลงจะอยู่กับพี่กับโมเดลใช่ไหม” ฝุ่นพยักหน้าช้าๆ โดยไม่มีเสียงออกมา
“ฝุ่น” ศิลาดึงฝุ่นเข้ามากอดแน่น ซบหน้าลงกับผมนุ่ม หัวใจพองโต “ขอบคุณมากครับ พี่รักฝุ่นนะ”
“ผมก็เหมือนกัน” เสียงที่พูดออกมาแผ่วเบาแต่ศิลากลับได้ยินชัดเจน เขากระชับอ้อมกอดแน่น จรดริมฝีปากลงบนกระหม่อม เขามีความสุขมาก มากอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
“กอดโมโด้ย โมกอดโด้ย” เด็กน้อยโงนเงนลุกขึ้นมานั่ง อยากจะกอดกับพ่อกับอาฝุ่น
“มาครับ กอดกันสามคน ต่อไปเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน” ศิลาดึงลูกชายเข้ามานั่งตรงกลาง ฝุ่นโอบมือไปรอบตัวหนูน้อยดึงเข้ามากอดโดยมีมือของศิลาทาบทับ ความสุขท่วมท้นจนเขาไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ พวกเขาจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ฝุ่นแน่ใจแล้ว
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ฝุ่นตื่นเถอะ”
“ครับ” ฝุ่นงัวเงียลืมตาขึ้นมา เขานั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างหนูน้อยโมเดล เพื่อเฝ้าดูอาการของเด็กชายตอนกลางคืน
“พี่ศิลา! ทำอะไรครับ” ฝุ่นตกใจเมื่อศิลาช้อนมือเข้าใต้ตัวเขา
“พาฝุ่นไปนอน” ศิลาอุ้มฝุ่นขึ้น หลังจากที่เจ้าตัวนั่งคอพับคออ่อนอยู่ข้างๆ ลูกชายของเขา
“ผมยังไม่ง่วง” คนไม่ง่วงลืมตาแทบไม่ขึ้น ศิลายิ้มเอ็นดูให้กับความดื้อรั้นนี้
“ฝุ่นนอนก่อนเถอะเดี๋ยวพี่ดูแลโมเดลเอง”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ลืมตาจะไม่ขึ้นอยู่แล้วไม่เป็นไรอะไรกัน ฝุ่นเหนื่อยมาทั้งวันพักบ้างเถอะ”
“ผมนอนในห้องหนูโมก็ได้” ฝุ่นยอมรับว่าเขาเริ่มฝืนความเหนื่อยล้าไม่ไหว พักสักครู่คงไม่เป็นไร
“อย่าเลย นอนในห้องนั้นเดี๋ยวฝุ่นหลับไม่สนิท โมเดลพลิกตัวทีฝุ่นก็ตื่นทีไปนอนในห้องดีแล้ว เดี๋ยวพี่นอนกับลูกเอง”
“ก็ได้ครับ ผมขอพักแป๊บเดียวเดี๋ยวไปเฝ้าแทนพี่ศิลา”
“ครับผม” ศิลาเปิดประตูห้องนอนของฝุ่น เขาวางร่างที่เล็กกว่าลงบนเตียงนุ่ม ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้จนถึงอก
“ดูลูกด้วยนะครับ” คนพูดเสียงงัวเงียครึ่งหลับครึ่งตื่น ตาลืมไม่ขึ้นแล้วแต่ก็ยังเป็นห่วงไม่เลิก คำว่าลูกจากปากของฝุ่นให้ความรู้สึกอบอุ่น ศิลามองใบหน้าที่หลับสนิทด้วยความรู้สึกเต็มตื้น เขารักคนไม่ผิดจริงๆ
“ฝันดีครับ” ชายหนุ่มจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของฝุ่น ประทับลงอย่างแผ่วเบา
“พี่รักฝุ่นนะ ขอบคุณครับคนเก่ง”
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✤ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ♥ [ตอนที่ 16 End] 02/01/18 ✿ P.29 (อ่าน 244373 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก