ตอนที่ 15: บ้านของฝุ่น“แม่ครับ” ฝุ่นเรียกนำไปก่อน เมื่อแม่ของเขานั่งนิ่งไม่ยอมพูดอะไรเลย หลังจากที่เขาเล่าเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับศิลาให้ทางบ้านรับรู้
“พ่อ” ฝุ่นหันไปมองบิดาบ้างเมื่อมารดายังเอาแต่นั่งนิ่ง
“พ่อยังงงๆ อยู่แต่ยังไงก็ได้มั้ง”
“ตกลงได้หรือไม่ได้ล่ะพ่อ ทำไมต้องมีมั้งด้วยครับ” ดินลูกชายคนที่สามถามผู้เป็นบิดา
“พ่อเค้ารอแม่อยู่ไงจะได้ตามน้ำถูก” ทรายน้องสาวคนรองของฝุ่นหันไปยักคิ้วให้น้องชาย
“อ๋อ ฮ่าๆ” พี่น้องต่างหัวเราะเมื่อเข้าใจความหมายตรงกันว่าบ้านนี้แม่เป็นใหญ่
“แน่ใจแล้วเหรอ” เสียงถามของผู้เป็นใหญ่ในบ้านทำให้เสียงหัวเราะเงียบลง ไม่มีใครกล้าหัวเราะต่อ
“ครับแม่”
“ก็ถ้าลูกมันรักกัน...”
“ไม่ได้” เสียงเด็ดขาดของภรรยาทำให้ผู้เป็นสามีปิดปากเงียบ แม้ลูกสาวจะพยายามกระทุ้งให้ช่วยพี่ชายอย่างไรก็ไม่เป็นผล
“จะรักกันเข้าไปได้ยังไงผู้ชายเหมือนกัน แม่ไม่ยอม”
“โหแม่ครับ สมัยนี้แล้วมีให้เห็นเยอะแยะไป เยอะมากด้วย ในห้องผมเป็นตั้งหลายคน”
“เราแค่สิบกว่าขวบห้ามออกความคิดเห็นเจ้าอิฐ อยู่เฉยๆ”
“แม่~” น้องชายคนเล็กประท้วงที่ถูกกันออกจากการประชุม
“แต่ผมเห็นด้วยกับอิฐนะแม่ ปล่อยพี่ฝุ่นไปเถอะ คุณศิลาดูแลพี่ฝุ่นได้อยู่แล้ว ผมว่าดูแลได้ดีด้วย”
“เรารู้ได้ยังไงเจ้าดิน รู้จักเขาเหรอ”
“รู้สิแม่ใครจะไม่รู้จัก พี่ศิลาเป็นนายแบบดังด้วย ในโทรทัศน์ก็เห็นโฆษณาออกบ่อย ใช่ไหมพี่ทราย”
“ใช่แม่ แม่ตกลงเถอะหนูอยากได้พี่เขยหล่อ โอ๊ย!” พี่สาวหันไปจะเอาเรื่องน้องชายเมื่อถูกดินหยิกข้างหลัง
“พี่ทรายพูดแบบนั้นแม่ก็ยิ่งไม่ให้”
“เออจริง แม่พี่ศิลาเขาเป็นคนดีนะ...” ทรายรีบแก้ไขคำพูดใหม่แต่ไม่ทันเสียแล้ว
“ไม่ต้องสาธยาย แม่ไม่ชอบคนเจ้าชู้”
“แม่เขาชอบอย่างพ่อ ไม่มีปากมีเสียง” ผู้เป็นพ่อที่นั่งนิ่งมานานพูดขึ้นบ้าง ทำให้ลูกๆ ต้องรีบกลั้นยิ้ม
“แล้วแม่รู้ได้ไงว่าพี่ศิลาเขาเจ้าชู้ ไหนบอกว่าไม่รู้จักเขา” ดินซักมารดา
“คนหล่อเจ้าชู้ทุกคน”
“งั้นแม่ก็ว่าพ่อไม่หล่อสิ”
“อ้าวเจ้าดิน จะวกมาว่าพ่อตัวเองทำไม”
“มันลืมตัวน่ะพ่อ ขอโทษคร้าบบ” ดินยกมือไหว้บิดาสูงท่วมหัว
“แม่สอนพวกหนูให้รู้จักคิดรู้จักตัดสินใจด้วยตนเองตั้งแต่เด็กๆ แล้วทำไมวันนี้แม่ถึงไม่ยอมรับการตัดสินใจของพี่ฝุ่นล่ะคะ”
“ก็แม่เป็นห่วงพี่เขา” คนเป็นแม่เสียงอ่อย ไม่รู้จะเอาอะไรมาค้านลูกสาวเพราะสอนให้เคารพการตัดสินใจของผู้อื่น แต่คนเป็นแม่ให้ยังไงก็อดห่วงไมได้ จะรักกันจริงหรือเปล่า จะรักลูกเรานานไหม จดทะเบียนก็ไมได้ เกิดวันหลังไปเจอผู้หญิงถูกใจเข้าจะทำยังไง โอ๊ย เธอคิดไปสารพัด
“อย่าห่วงเลยแม่ ในจำนวนพวกเราแม่ก็รู้ว่าพี่ฝุ่นฉลาดสุดแล้ว พี่ฝุ่นต้องตัดสินใจมาดีแล้วแน่ๆ หนูเชื่อพี่ฝุ่น”
“ทรายพอเถอะไม่เป็นไร พี่ขอบใจมาก” ฝุ่นห้ามน้องเมื่อเห็นสีหน้าของมารดา
“ให้เวลาแม่เขาคิดหน่อย” ผู้เป็นพ่อเอ่ยปากแทนภรรยา “ถือเสียว่าวันนี้ฝุ่นมาบอกให้ที่บ้านรับรู้ ส่วนแม่เขาจะให้คบกันไหมเดี๋ยวค่อยมาคุยกันใหม่วันหลัง”
“ครับพ่อ”
“ฝุ่น แม่ถามจริงๆ แน่ใจแล้วเหรอว่าเรารักคุณศิลา ไม่ใช่เพราะความใกล้ชิดนะ”
“ผมแน่ใจครับแม่”
“แล้วฝุ่นมั่นใจคุณศิลาเหรอ แม่ดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจ”
“ผมมั่นใจพี่ศิลาในวันนี้ครับแม่ แต่ในอนาคตมันเป็นเรื่องไม่แน่นอน ถ้ามันจะเกิดอะไรขึ้นอย่างน้อยวันนี้เราก็รักกันจริงๆ ผมมั่นใจ”
“ฝุ่นลองเอากลับไปคิดอีกทีได้ไหมลูก บอกตรงๆ ว่าแม่ไม่อยากให้คบกันเลย”
“เอาตามที่แม่เขาว่านั่นแหละ ฝุ่นลองเอากลับไปคิดดูให้ดีๆ อีกที” คนพูดแอบลิ่วตาให้ลูกชาย
“ครับพ่อ”
“ส่วนคุณก็ลองคิดดูก่อนอย่าเพิ่งรีบตัดสินใจ สงสารลูกมัน”
“รู้น่า”
“ถ้าอย่างนั้นก็เลิกพูดเรื่องนี้กัน ออกไปหาอะไรกินนอกบ้านดีกว่า วันนี้พ่อเลี้ยงมื้อใหญ่เอาใจแม่เขาหน่อยจะได้อารมณ์ดีๆ”
“เย่” อิฐที่ต้องนั่งเงียบฟังพี่ๆ คุยกันอยู่นานได้พูดกับเขาเสียที สี่พี่น้องพากันออกไปรอนอกห้อง ปล่อยให้มารดาแต่งตัว
“สงสารพี่ฝุ่น” สาวคนเดียวของบ้านแอบกระซิบกับน้องๆ เมื่อฝุ่นเดินไปจัดรถรอ
“นั่นสิพี่ทราย นึกว่าแม่จะยอมเสียอีก” ดินพลอยถอนใจยาวอีกคน
“อิฐมีวิธี” น้องคนเล็กยักคิ้ว เขาฟังมาตั้งนานเรื่องง่ายๆ แค่นี้เอง
“ทำไง” ดินยอมให้น้องคนเล็กช่วยออกความคิดเห็น เพราะอิฐสนิทกับแม่ที่สุด
“หึๆ” คนมีแผนหัวเราะแบบอมภูมิ “ฟังดีๆ นะ รับรองเด็กสิบกว่าขวบคนนี้จัดการได้แน่นอน”
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“จุนยาย” เด็กน้อยโมเดลวิ่งเข้าสวมกอดแม่ของฝุ่น
“คิดถึง” หนูน้อยเกาะขาคุณยาย เงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตาใสแจ๋ว
“ยายก็คิดถึงโมครับ” คุณเหมือนแพรย่อตัวลงกอดตอบหนูน้อยโมเดล
“ไปไหนมาฝุ่น ทำไมวันนี้แวะมาบ้านล่ะลูก”
“นัดกับดินไว้ครับ เห็นว่ามีเรื่องเรียนอยากปรึกษา”
“น้องยังไม่กลับจากโรงเรียนเลยแต่คงใกล้จะถึงแล้ว มาครับไปห้องครัวดีกว่า เดี๋ยวยายหาขนมให้เกิน”
“กิน โมกิน หนมยายหย่อยที่ฉุด”
“ปากหวาน” คุณเหมือนแพรหัวเราะชอบใจ จูงมือเล็กๆ เดินเข้าครัว
“อ้ามม” หนูน้อยโมเดลอ้าปากรับขนมที่คุณยายป้อนให้
“ให้หนูโมทานเองก็ได้ครับแม่”
“ไม่เป็นไรแม่ป้อนเอง ลูกใครเนี่ยน่ารักจริงๆ” คุณเหมือนแพรพูดไปอย่างนั้นเพื่อชมว่าเด็กชายน่ารัก
“ลูกพ่อศีลา”
“คุยเก่งขึ้นเยอะเลยนะเรา”
“เดี๋ยวนี้พูดเยอะขึ้นมากครับ ถามทั้งวันบางทีผมทำงานอยู่ก็ลืมตอบ” ฝุ่นยิ้มด้วยความเอ็นดูเมื่อคิดถึงการเจริญเติบโตของหนูน้อยโมเดล
“มาอยู่กับยายไหม เดี๋ยวยายให้ถามทั้งวันเลย”
“อาว โมอยู่กาบยาย”
“หึๆ เด็กคนนี้เข้าใจเอาใจคนแก่นะ”
“ยายฉวย”
“ฮ่าๆ ไปเอามาจากไหน ฝุ่นสอนเหรอลูก”
“เปล่าครับ” ฝุ่นรีบปฏิเสธเพราะเขาไม่ได้สอนจริงๆ
“โมล้ากยาย” เด็กน้อยเอนหัวไปซบแขนคุณเหมือนแพร เล่นเอาคุณยายต้องวางจานขนมหันมากอดหนูน้อยแน่นๆ แทน
“ยายก็รักเราเจ้าตัวยุ่ง”
“พี่ฝุ่นมาเร็วจัง” อิฐเดินนำหน้าพี่ชายเข้ามาในครัว เด็กชายยังอยู่ในชุดนักเรียน
“อิดดด” หนูน้อยโมเดลยิ้มร่า กวักแขนเรียกอิฐให้เข้าไปหา
“อุ้มไม่ไหวแล้ว” อิฐบ่น เขาแก่กว่าโมเดลแค่สิบปีแต่ต้องเป็นคุณอาเพราะเป็นน้องของฝุ่น
“พี่เขามารอเราได้สักพักแล้ว ไปคุยกันเถอะ แม่ไม่อยากให้ฝุ่นรถติดตอนขับกลับ”
“ครับ ผมจะปรึกษาพี่ฝุ่นเรื่องเรียนต่อ ผมต้องกรอกแบบสอบถามให้อาจารย์แนะแนว” ดินเรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่ห้า ในขณะที่พี่สาวเรียนมหาลัยปีสอง และน้องชายคนเล็กเรียนชั้นมัธยมปีที่สอง
“โทรคุยเอาก็ได้” คุณเหมือนแพรอดบ่นลูกชายไม่ได้ที่ตามพี่ชายมาหาถึงบ้าน
“แม่ก็ เรื่องนี้มันจริงจังต้องนั่งคุยกันแบบเห็นหน้า” ดินแก้ตัวก่อนดึงแขนฝุ่นให้ลุกขึ้น
“เข้าไปคุยในห้องผมดีกว่า จะได้ให้ดูพวกเอกสารคณะที่ผมสนใจด้วย”
“เอาสิ” ฝุ่นลุกขึ้นยืนตามน้อง
“พี่ฝุ่นไปคุยเถอะไม่ต้องเอาโมเดลไปด้วย เดี๋ยวผมดูให้เองแม่ก็อยู่”
“เอางั้นก็ได้ ขอบใจนะอิฐ”
“ครับผม”
“อันนี้ของอา” อิฐดึงจานขนมออกห่างจากมือหนูน้อยโมเดล เจ้าหนูนั่งอยู่บนโต๊ะมองจานขนมของเขาตาวาว
“โมกินโด้ย” หนูน้อยเริ่มจากส่งสายตาอ้อนมาหา
“ไม่ได้ เรากินหมดไปจานนึงแล้วเดี๋ยวอ้วน”
“ยายจ๋า” หนูน้อยโมเดลหันไปร้องเรียกคุณยายที่ยืนปอกผลไม้อยู่ที่อ่างล้างจาน
“ให้น้องกินไปเถอะอิฐหิวแล้วมั้ง เดี๋ยวแม่เสร็จค่อยเปลี่ยนให้ทานผลไม้แทน”
“ฉลาดนักนะเรา” อิฐใช้นิ้วเคาะกระหม่อมของหนูน้อยเบาๆ โมเดลเงยหน้าขึ้นยิ้มร่า ยกมือขึ้นจับมือของอิฐลงมาจูบกลางฝามือ
“ล้ากอิด”
“เจ้าเด็กนี่ ฉลาดจริงๆ” อิฐขำปนเอ็นดู ท่าทางจะเจ้าชู้ได้พ่อ แต่เขาแซวไม่ได้เพราะไม่อยากให้มารดาได้ยิน
“ก็พี่เราเป็นพี่เลี้ยงให้ไม่ฉลาดได้ยังไง” คุณเหมือนแพรยิ้มปลื้มชมลูกชาย
“นั่นสิครับ คิดๆ แล้วก็สงสารหนูน้อยนี่” อิฐลูบมือไปบนผมของเด็กชายโมเดล
“สงสารน้องทำไม”
“อ้าวก็ถ้าพี่ฝุ่นไม่ได้คบกับพี่ศิลาก็ต้องลาออกจากการเป็นพี่เลี้ยงไม่ใช่เหรอแม่ ต่อไปไม่รู้ใครจะมาดูแลโมเดล เป็นคนดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ อีกหน่อยจะถูกแอบตีหรือเปล่าเรา” อิฐแกล้งก้มหน้าลงไปถามหนูน้อย
“ม่ายตีฉิ โมเจ็บ” เด็กชายโมเดลส่ายหน้าแรงๆ ไม่อยากถูกตี คุณเหมือนแพรชะงักมือก่อนลงมือปอกผลไม้ต่อ
“อาฝุ่นไม่อยู่แล้วโมจะเหงาหรือเปล่า”
“ม่ายอาว” หนูน้อยโมเดลเลิกสนใจของกิน “ฝู่นล้ากโม ฝู่นของโม” เด็กชายตัวน้อยแตะมือกับอก ตาแดงเรื่อ
“อิฐอย่าไปพูดอย่างนั้นกับน้อง!” คุณเหมือนแพรวางจานผลไม้ลงบนโต๊ะ เอ็ดลูกชายเมื่อเห็นสีหน้าของหนูน้อย
“ก็มันเรื่องจริงนี่ครับแม่ พี่ฝุ่นรักพี่ศิลา ถ้าไม่ได้คบกันให้อยู่เห็นหน้ากันแบบนั้นไม่ไหวหรอก ผมสงสารพี่ฝุ่น ยังไงก็ต้องลาออกไม่ให้อยู่บ้านนั้น”
“แง~” หนูน้อยโมเดลร้องไห้จ้า เพียงครู่เดียวก็มีเสียงวิ่งตึงตังลงมาจากชั้นบน
“โมเดล! เป็นอะไรครับ” ฝุ่นถลาเข้าหาหนูน้อย ดึงเข้ามากอดปลอบ เจ้าหนูกอดอาฝุ่นของเขาแน่นร้องไห้ไม่หยุด
“เกิดอะไรขึ้นครับแม่”
“ก็น้องเราน่ะสิ” คุณเหมือนแพรเสียงอ่อน รู้สึกใจหายสงสารหนูน้อยจับใจ
“ผมไม่ได้ทำอะไรโมเดลนะพี่ฝุ่น แค่บอกว่าถ้าแม่ไม่ให้พี่ฝุ่นคบกับพี่ศิลา พี่ฝุ่นก็ต้องลาออก ไมได้อยู่กับโมเดลท่านั้นเอง”
“แง~” คราวนี้เสียงร้องยิ่งดังเข้าไปใหญ่ โมเดลกอดคอฝุ่นไว้แน่นกลัวว่าจะหายไป
“ม่าย โมอยู่กาบฝู่น ฮึก ฮึก อยู่กาบฝู่น”
“ครับผม อาฝุ่นอยู่นี่ไงครับเห็นไหม ไม่ได้ไปไหนเลย”
“จิงน้า ฮึก ฮึก ฝู่นอยู่กาบโมน้า”
“จริงสิครับ อาฝุ่นจะไปไหนได้ อาฝุ่นรักโมที่สุดครับ” ฝุ่นจรดริมฝีปากลงบนกระหม่อมของเด็กชาย ลูบหลังลูบไหล่ปลอบโยน
“เอาไงดีครับแม่” ดินเดินไปหยุดข้างมารดา ถามด้วยเสียงที่ลดความดังลง
“....”
“พี่ฝุ่นมีครอบครัวของตัวเองแล้ว ครอบครัวน่ารักด้วยนะแม่”
“นั่นสิแม่ สงสารโมเดลออก ร้องไห้อย่างกับจะขาดใจ” อิฐขยับเข้ามาสมทบการสนทนา ปล่อยให้พี่ชายปลอบโยนโมเดลไป
“นี่รุมแม่เหรอ”
“เปล่า” อิฐปฏิเสธเสียงสูง
“เรานั่นแหละตัวดีเจ้าอิฐ ไม่รู้จะพูดขึ้นมาทำไม” คุณเหมือนแพรบ่นลูกชาย แต่สีหน้าเหมือนคนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“เชื่อใจพี่ฝุ่นเถอะนะแม่ ผมรู้ว่าพี่ฝุ่นรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ เรื่องเพศเดี๋ยวนี้มันไม่สำคัญหรอก”
“แม่ก็ไม่ได้คิดว่ามันสำคัญดิน แต่แม่ไม่อยากให้ฝุ่นเสียใจ”
“แม่” ด้วยระยะที่ไม่ไกลกันมากฝุ่นจึงได้ยินทุกคำสนทนา “ขอบคุณครับ”
คุณเหมือนแพรสบตากับลูกชายที่มองมา ได้แต่ถอนใจออกมายาวๆ “เอาเถอะๆ แม่จะยอมสักครั้ง”
“เยส” อิฐชูกำปั้น ในที่สุดแผนของเขาก็สำเร็จ อย่าเห็นว่าเป็นเด็กสิบขวบนะเขาฉลาดได้แม่มาเลยล่ะ ไม่อย่างนั้นจะรู้เหรอว่าแม่แพ้อะไร
“อย่าเพิ่ง แต่แม่มีข้อแม้”
“อะไรครับ” หนูน้อยโมเดลหยุดร้องไห้แล้ว ฝุ่นจึงหันมาคุยกับมารดาได้อย่างเต็มที่
“ให้ศิลาเข้ามาหาแม่ มาพูดกันให้เป็นเรื่องเป็นราว”
“ได้ครับ พี่ศิลาอยากมากราบพ่อกับแม่อยู่แล้ว แต่ผมเป็นคนขอไว้เองว่าให้ผมพูดก่อน”
“ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งดี ฝุ่นโทรไปบอกให้มาตอนนี้เลย”
“วันนี้พี่ศิลาเข้าบริษัทครับงานค่อนข้างยุ่ง เป็นพรุ่งนี้ได้ไหมครับแม่ หรือไม่ก็ดึกๆ หน่อยวันนี้”
“ไม่ได้ แม่อยากให้มาตอนนี้” คุณเหมือนแพรยื่นคำขาด
“แม่ครับ!” ฝุ่นหน้าเสีย เขาไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้มาก่อน แม่มักสอนพวกเขาเสมอว่าคนเราต้องมีเหตุผล ต้องรู้จักฟังคนอื่น ทำให้ฝุ่นไม่เข้าใจสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนัก
“แม่ พี่ฝุ่นเขาก็บอกอยู่ว่าพี่ศิลาติดงาน ไม่ได้จะไม่มาเสียหน่อย” ดินช่วยพี่ชายพูดอีกแรง
“ได้ยิน แต่แม่อยากให้มาตอนนี้ ถ้าอยากคบกับเราก็ต้องมา”
“ผมจะลองโทรดูครับแม่ แต่ถ้าพี่ศิลามาไม่ได้ยังไงผมอยากขอให้แม่เข้าใจพี่ศิลาสักนิด”
“โทรได้แล้ว” คุณเหมือนแพรไม่ตอบแต่เร่งให้ฝุ่นโทรหาศิลา
“ครับ” ฝุ่นลำบากใจแต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของมารดาเขาจึงไม่กล้าปฏิเสธ
“ว่าไง คุณศิลาจะมาไหม” คุณเหมือนแพรถามเมื่อฝุ่นวางโทรศัพท์ลง
“มาครับ แต่ผมไม่รู้ว่าจะมาทันทีหรือเปล่า ผมได้ยินเสียงคนคุยกันน่าจะประชุมอยู่”
“แล้วเขาไม่บอกเหรอว่าจะมาทันทีหรือไม่มา”
“พี่ศิลาพูดว่าโอเคแล้วก็หันไปพูดกับคนอื่นต่อครับ คิดว่าน่าจะมีคนถามเรื่องการประชุมผมเลยวางสาย”
“ทำไมแม่ต้องให้พี่ฝุ่นทำแบบนี้ด้วยครับ” ดินถามมารดาด้วยความไม่เข้าใจ
“แม่รู้ว่ามันฟังดูไม่ดี แต่ถ้าการกระทำของแม่จะทำให้ได้คำตอบว่าคุณศิลารักลูกของแม่มากจริงหรือเปล่า ถ้ามันจะพิสูจน์คนๆ หนึ่งให้ลูกได้ แม่ก็ยอมเป็นแม่ที่นิสัยไม่ดีวันหนึ่ง”
“แม่ครับ” ฝุ่นตาแดงเรื่อเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ เขาเดินเข้าไปหามารดา ส่งโมเดลให้ดินช่วยรับไปอุ้ม ก่อนกอดมารดาไว้แน่น “ผมรักแม่”
“ผมก็รัก” อิฐรีบบอกเมื่อเข้าใจความคิดของมารดา
“ไม่ต้องเลย” คุณเหมือนแพรแกล้งสะบัดหน้าใส่ลูกชาย ทำให้เกิดเสียงหัวเราะดังขึ้น หนูน้อยโมเดลเพิ่งหยุดสะอื้นพลอยหัวเราะตามคนอื่นไปด้วย
“ฝุ่นพี่มาช้าไปไหม” เสียงพูดปนหอบมาจากคนที่ยืนรออยู่หน้าประตู ทันทีที่ฝุ่นเปิดออกไป
“ไม่ช้าครับ” ฝุ่นเดินนำศิลาเข้ามาในบ้าน “พี่ศิลามาเร็วกว่าที่ผมคิดเสียอีก” ฝุ่นมองนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนได้ยินเสียงกริ่งเขายังไม่คิดว่าเป็นศิลาด้วยซ้ำ เพราะเวลาผ่านไปยังไม่ถึงสี่สิบนาทีดี ด้วยระยะทางจากบริษัทมาที่บ้านของเขาแทบเป็นไปไม่ได้
“พี่นั่งมอเตอร์ไซด์มากลัวไม่ทัน”
“พี่ศิลา” ฝุ่นเรียกด้วยน้ำเสียงเต็มตื้น ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำเพื่อเขาขนาดนี้ “ผมนึกว่าพี่ศิลาจะมาค่ำหน่อยเสียอีกครับ ได้ยินเสียงประชุมกันอยู่”
“พี่บอกฝุ่นแล้วนี่ว่าพี่จะมา”
“พี่ศิลาบอกโอเคแล้วหันไปประชุมต่อ ผมก็เลยคิดว่าจะมาหลังประชุมเสร็จครับ”
“เปล่า พี่โอเคแล้ววางเพราะจะรีบมา มัวแต่คุยเดี๋ยวช้า”
“โธ่ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ครับ”
“ได้ที่ไหนกันเล่า เดี๋ยวคุณแม่ไม่ยกลูกชายให้ ต่อให้งานยุ่งงานด่วนแค่ไหนพี่ก็ต้องมา”
“ขอบคุณครับพี่ศิลา”
“เร็วพอไหมแม่” ดินแซวมารดาเมื่อเห็นคนที่เดินผ่านประตูบ้านเข้ามา
“ได้ยินว่านั่งมอเตอร์ไซด์มาด้วย” อิฐช่วยว่าที่พี่เขยเอาความดีความชอบ
“หยุด เดี๋ยวเขาจะนึกว่าบ้านนี้ช่างนินทา”
“หึๆ สงสัยแม่จะไม่อยากยอมรับว่าถูกใจน่ะ” ดินหันไปยักคิ้วให้น้องชาย
“โมดีใจหรือเปล่า จะได้อาฝุ่นไปอยู่ด้วยที่บ้านตลอดไปแล้ว” อิฐรับเด็กชายโมเดลมาอุ้ม ถึงแม่ของเขายังไมได้พูดคุยกับศิลา อิฐก็รู้ได้ไม่ยากว่าทุกอย่างผ่านฉลุยแน่นอน
“ดีจาย” เด็กชายพยักหน้า “เอาจุนยายปายโด้ย”
“เฮ้ยไม่ได้นี่แม่อา เอาไปไมได้” อิฐรีบค้าน เมื่อเจ้าตัวน้อยคิดจะเหมาคุณยายไปด้วย
“จุนยายโม” เด็กชายโมเดลแตะมือที่อก ย้ำว่าเป็นคุณยายของเขา
“รักคุณยายขนาดนั้นเลยเหรอโมเดล ถึงกับอยากพาไปอยู่ด้วย” ดินถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เอ็นดูสีหน้าเจ้าชู้นั้น
“ยายทำหนมหย่อย”
“ฮ่าๆ” ดินเงยหน้าหัวเราะเสียงดังลั่น ชอบใจในคำตอบของเจ้าหนูโมเดล
“หมดกัน นึกว่ารักยายเสียอีก” คุณเหมือนแพรแกล้งทำเสียงอ่อนใจ ก่อนจะหัวเราะตามลูกชาย
“ล้าก โมล้ากยายที่ฉุด” หนูน้อยรีบพูดเอาใจคุณยายด้วยสายตาออดอ้อน
“จ้า ยายก็รักเรา”
“สวัสดีครับคุณป้า” เสียงทักทำให้คุณเหมือนแพรต้องรีบปรับสีหน้า
“สวัสดีค่ะ” เธอยกมือขึ้นรับไหว้ศิลา
“หัวเราะอะไรกันครับแม่” ฝุ่นมองคนโน้นทีคนนี้ที เห็นหัวเราะกันทั่วหน้าไม่เว้นแม้แต่เจ้าหนูโมเดล
“ไม่มีอะไรหรอกฝุ่น” คุณเหมือนแพรตอบลูกชาย
“แม่เขาดีใจได้เห็นหน้าว่าที่ลูกเขย”
“เจ้าอิฐ!”
“โอ๊ย! ต้องหยิกด้วยเหรอแม่ ไปดีกว่า มาโมเดลไปเล่นห้องอาอิฐกับอาดินกัน ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาสู่ขอกันเอง”
“อิฐ” คราวนี้เป็นเสียงของฝุ่นที่ปรามน้องชายด้วยใบหน้าแดงซ่าน
“ใครอนุญาตให้ขอ” เสียงเข้มๆ ของคุณเหมือนแพรเกือบทำวงแตก โดยเฉพาะหน้าของฝุ่นกับศิลาซีดเผือดทั้งคู่
“พ่อยังไม่กลับมาต้องรอก่อน”
“ฮ่าๆ” ดินระเบิดเสียงหัวเราะท่ามกลางความโล่งใจของศิลา เขาลอบสบตากับฝุ่น ส่งสายตาไปให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาพร้อมจะทำทุกอย่างที่แม่ของฝุ่นต้องการ อย่ากังวลไปเลย ฝุ่นส่งยิ้มตอบด้วยความเข้าใจ ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าคนเป็นแม่ก็มองเห็นสายตานั้นเช่นกัน
ความหนักใจของคุณเหมือนแพรเบาลงมากเมื่อเห็นสายตาของศิลา คนเป็นแม่ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าอยากเห็นลูกมีความสุข ขอเพียงได้รู้ว่าลูกมีคนที่รักคอยดูแลและปกป้องเหมือนที่แม่รักและทะนุถนอมลูกมาแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่านั้นเลย
“นั่งก่อน ป้ามีอะไรอยากถามหลายอย่างเลย คงไม่ว่ากัน”
“คุณป้าถามได้ทุกอย่างเลยครับ ผมยินดีตอบทุกคำถาม” ศิลาส่งยิ้มให้อย่างอ่อนน้อมและเข้าใจ
“ขอบใจ”
ฝุ่นนั่งลงข้างศิลา ปล่อยให้มารดาซักถามชายหนุ่มที่พร้อมตอบทุกคำถาม แม้บางคำตอบจะทำให้มารดาของเขาขมวดคิ้วบ้าง แต่ฝุ่นเชื่อว่าความจริงใจในการตอบคำถามของศิลาจะทำให้มารดาของเขามองเห็นตัวตนที่แท้จริงของชายหนุ่มเหมือนที่เขาเห็น เขาเชื่อใจศิลา และเชื่อสนิทใจว่าความสุขของเขาเป็นสิ่งสำคัญสำหรับมารดาในการตัดสินใจครั้งนี้ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลอีกแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✤ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ♥ [ตอนที่ 16 End] 02/01/18 ✿ P.29 (อ่าน 244312 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก