ตอนที่ 16: แม่ - คุณ - ทูนหัว [End]“ขอโทษแทนแม่ด้วยนะครับ” ฝุ่นตัดสินใจพูดเมื่อพวกเขากลับถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว
“ขอโทษทำไม”
“ก็เรื่องที่แม่ให้พี่ศิลามาหาทันทีทั้งที่ติดประชุมอยู่ ปกติแม่ผมเป็นคนมีเหตุผลมากครับแต่อาจจะเป็นเพราะห่วงผมมากเกินไป ถึงอยากพิสูจน์พี่ศิลาแบบนั้น”
“แล้วถ้าพี่เลือกงาน ประชุมให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปฝุ่นจะโกรธพี่ไหม จะยังคบกับพี่อยู่หรือเปล่า”
“ถามอะไรแบบนั้นครับ ผมจะโกรธศิลาก็เพราะคิดกับผมแบบนี้ ผมเข้าใจดี ยังคิดว่าพี่ศิลาจะรอให้ประชุมเสร็จก่อนแล้วค่อยมาด้วยซ้ำ ตอนเห็นหน้ายังตกใจ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก แม่ของฝุ่นขอโทษพี่แล้ว”
“อะไรนะครับ! แม่ขอโทษที่ศิลาเหรอครับ ตอนไหนครับ”
“ตอนที่พี่ช่วยแม่ล้างจานอยู่ในครัว” ศิลามองหน้าฝุ่นด้วยรอยยิ้ม ใช่มือลูบผมให้เบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของอีกฝ่าย “แม่ของฝุ่นขอโทษที่ทำให้พี่ต้องทิ้งงานมา แล้วแม่ก็บอกพี่ว่า..” จู่ๆ ศิลาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ทำเอาฝุ่นยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีก
“ว่าอะไรครับ”
“ว่าที่จริงแม่หวังให้พี่ประชุมเสร็จแล้วค่อยมาจะได้อุ่นใจว่าฝากผีฝากไข้ฝุ่นได้”
“อ้าว” ฝุ่นงงของจริง ยิ่งเขางงศิลาก็ยิ่งหัวเราะขำ
“แม่ของฝุ่นคงอยากเห็นพี่รู้จักรับผิดชอบ มีเหตุผล มีความคิดเป็นผู้ใหญ่พอที่จะดูแลครอบครัวของเราได้ ไม่ใช่ใช้แต่หัวใจอย่างเดียวโดยไม่ใช้สมอง ดีที่พี่รีบบอกว่าการประชุมคราวนี้พี่เข้าไปนั่งฟังเฉยๆ ที่มาเพราะรู้อยู่แล้วว่างานจะไม่มีปัญหา ถ้าเป็นการประชุมสำคัญก็คงยังไม่มาแต่จะมากราบคุณแม่พร้อมกับอธิบายเหตุผลทีหลังว่าทำไมถึงมาช้าด้วยตัวเอง เลยได้คะแนนสองเท่าตรงรู้จักตัดสินใจกับได้ค่านั่งมอเตอร์ไซด์มา”
“โธ่แล้วแม่ก็หลอกผมกับน้องๆ ให้เข้าใจผิดกันหมด” ฝุ่นโอดครวญ
“ไม่ได้หลอกหรอก ท่านทำไปเพราะห่วงฝุ่นจริงๆ แม่ฝุ่นคงอยากรู้ว่าพี่เป็นคนยังไงจากการคิดการตัดสินใจของพี่ ไม่ใช่ว่ามาแล้วดีหรือไม่มาแล้วดี แต่อยู่ที่ว่าเหตุผลของการมาหรือไม่มาของพี่คืออะไร”
“ได้ยินแบบนี้ค่อยหายเครียดหน่อยครับ แม่เล่นเอาผมหายใจไม่ทั่วท้อง ที่ผมไมได้ค้านแม่เพราะคิดว่าแม่ไม่ชอบให้ผมคบพี่ศิลา ถ้าผมออกตัวให้มากๆ กลัวว่าแม่จะยิ่งไม่ยอม เลยใช้วิธีบอกพี่ศิลาแทนว่าถ้ายังไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรให้เสร็จงานก่อนแล้วค่อยมา”
“แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่เพราะพี่หรอกนะที่ทำให้แม่ฝุ่นใจอ่อน ต้องขอบคุณโมเดลที่ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น”
“พี่ศิลารู้เหรอครับว่าเป็นเพราะลูก”
“รู้สิทำไมจะไม่รู้ พี่กลายเป็นของแถมของลูกไปแล้ว อยากได้ลูกไปเป็นหลานก็ต้องรับพ่อไปด้วย”
“ดูพูดเข้า!” ฝุ่นทำเสียงดุแต่กลับกลั้นยิ้มไว้ไม่ไหว
“แล้วมันจริงไหม”
“จริงครับ ถ้ามีแพ็คเก็ตรับแต่ลูกไม่เอาพ่อได้ พี่ศิลาตกกระป๋องไปแล้ว”
“พูดแบบนี้ระวังจะเจอดี” ศิลายื่นหน้าเข้าไปใกล้ ทำท่าคุกคาม
“จะทำจริงด้วยครับไม่ใช่แค่พูด”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องทำให้ขาดพ่อไม่ได้ จะได้ไม่โดนทิ้ง”
“อื้อ ไม่เอาครับผมยังไม่ได้อาบน้ำ” ฝุ่นก้มหน้างุดเมื่อถูกจมูกโด่งรุกรานไปทั่วใบหน้า
“ไม่เป็นไร ค่อยอาบพร้อมกัน”
“เดี๋ยวครับพี่ศิลา” ฝุ่นร้องห้ามใช้มือจับใบหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้ ให้หยุดคุยกันเสียก่อน
“ครับ”
“ผมรู้ว่าความคิดของแม่อาจไม่ถูกต้อง แต่แม่ของผมเป็นแม่ที่รักลูกมากที่สุดคนหนึ่งครับ เรื่องนั้นผมมั่นใจ”
“พี่รู้ถึงไม่นึกโกรธท่านสักนิด”
“แล้วผมก็จะเป็นอย่างท่านด้วยครับพี่ศิลา”
“หือ? เป็นยังไงครับ”
“ก็เป็นคนๆ หนึ่งที่รักโมเดลมากที่สุดเท่าที่แม่คนหนึ่งจะรักลูกได้ยังไงล่ะครับ”
“ฝุ่น” ศิลาสบตาจริงใจคู่นั้นด้วยสายตารักใคร่ท่วมท้น เขาประทับริมฝีปากลงบนกลางฝ่ามือของฝุ่นก่อนแตะแต้มลงบนหน้าผากด้วยความทะนุถนอมแทนความรักและความขอบคุณทั้งหมดจากหัวใจ
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เห็นต้องขอบคุณผมสักนิด ผมไม่ได้ทำเพราะหน้าที่แต่ผมทำเพราะความรัก ผมรักโม ผม...” ฝุ่นหายใจเขาลึกๆ เงยหน้าขึ้นยิ้มอ่อนโยนให้ศิลา “ผมรักลูกของเราครับ”
คำว่าลูกที่ได้ยินอบอุ่นจนศิลาไม่อาจหาคำมาบรรยายความรู้สึกของเขาตอนนี้ได้ ได้แต่ดึงฝุ่นเข้ามากอดไว้แนบอก ถึงไม่ใช่ผู้ให้กำเนิด ถึงไม่ใช่ผู้ที่จะถูกเรียกว่าแม่ แต่คือคนที่มีหัวใจเป็นยิ่งกว่าแม่แท้ๆ นั่นคือสิ่งที่ศิลารับรู้ได้
“แล้วผมก็...” ฝุ่นหลบสายตา ก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย “ก็รักพี่ศิลาด้วยครับ”
“ฝุ่น!” ไม่มีคำพูดใดที่จะแทนค่าความรักที่เขาได้รับจากฝุ่นได้ ศิลาได้แต่กอดรัดคนตัวเล็กกว่าเอาไว้แน่น
“ขอบคุณครับ ขอบคุณ” ริมฝีปากของเขาแตะแต้มไปทั่วใบหน้า ได้แต่พูดคำวาขอบคุณซ้ำๆ
“พี่รักฝุ่นนะ ขอบคุณครับคนดี” ศิลาพูดชิดริมฝีปากหวาน ก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงไปหา ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเพื่อแสดงให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขารักมากแค่ไหน และมีความสุขเพียงใดที่ได้ใช่ชีวิตอยู่ร่วมกัน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ฝุ่นวันนี้พี่เรียกช่างมาซ่อมบ้าน ฝุ่นพาโมเดลออกไปข้างนอกก็ดีนะพี่ไม่อยากให้ลูกเจอฝุ่น” ฝุ่นชะงักมือที่กำลังช่วยแม่บ้านตักข้าวต้มใส่ชาม หันไปมองหน้าศิลาด้วยความแปลกใจ
“ซ่อมอะไรครับ ไม่เห็นพี่ศิลาเล่าให้ฟังเลย”
“ซ่อมผนังในห้องเก็บเสื้อผ้าพี่”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เยอะมากคงไม่เป็นไรมั้งครับ เดี๋ยวผมพาหนูโมไปเล่นในสวนหรือห้องทำงานชั้นล่างก็ได้”
“พี่กลัวฝุ่นมันกระจายไม่อยากให้ลูกไม่สบาย”
“งั้นก็ได้ครับ หรือพี่ศิลาจะพาลูกไปครับให้ผมดูให้ไหม ผมน่าจะถนัดเรื่องพวกนี้มากกว่า”
“ไม่ต้องๆ พี่ดูเอง ฝุ่นไปเถอะ” ฝุ่นเกือบไม่ติดใจอะไรแล้ว ถ้าไม่เป็นเพราะน้ำเสียงปฏิเสธที่ร้อนรนเกินพอดี
“มาคิดๆ ดูแล้วผมอยู่ก่อนดีกว่าครับจะได้ช่วยพี่ศิลาดู ถ้ามันไม่ไหวค่อยพาหนูโมออกไป” ฝุ่นลองหยั่งเชิงดูก่อนและมันก็ได้ผล
“ไปเถอะ พี่ว่าจะฝากฝุ่นซื้อของให้ด้วย” คนพูดพยายามให้เขาออกจากบ้านทุกวิถีทาง
“ซื้ออะไรครับ” ฝุ่นถามกลับทันที คนไม่ทันคิดเหงื่อตก
“ซื้อเสื้อ” ศิลาโพล่งออกไปแล้วนึกอยากเตะตัวเอง น่าจะซื้ออะไรที่ดูเข้าท่ากว่านี้แต่คงไม่ทันแล้ว
“ผมไม่กล้าเลือกให้หรอกครับ เดี๋ยวพอช่างกลับเราค่อยออกไปซื้อด้วยกัน” ฝุ่นยิ้มเย็น มั่นใจแล้วว่าอีกฝ่ายกำลังหลอกให้เขาออกไปข้างนอก เพียงแต่ฝุ่นไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เดี๋ยวคงได้รู้
“โธ่ฝุ่น ยอมพี่สักครั้งนะครับ” เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรแถมเวลาก็จวนตัวเต็มที ศิลาจึงขอออกกไปดื้อๆ แบบนั้น
“มีอะไรใช่ไหมครับครับ อยากสารภาพหรือจะให้ผมรู้เอง” ศิลากลืนน้ำลายลงคอ สบตาฝุ่นด้วยสายตาอ้อนขอความเห็นใจ
“พี่ไม่ได้โกหกฝุ่นจริงๆ นะ”
“อ้าว!” ศิลาสบตากับผู้เป็นพ่อที่มองมาเหมือนเป็นคำถาม ได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ ไปให้
“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่” ฝุ่นยกมือไหว้พ่อแม่ของศิลา
“ไหว้พระเถอะลูก ไหนโมเดลมาหาปู่มา คิดถึงกันหรือเปล่า”
“คิดถึงปู่” เด็กชายโมเดลชูสองแขนให้ปูอุ้ม ฝุ่นมองบิดาของศิลาที่หันไปเล่นกับหลานอย่างรวดเร็วราวกับไม่ต้องการคุยกับเขา ก่อนเบนสายตากลับไปมองคนที่ยืนยิ้มแห้งๆ และไม่ยอมสารภาพกับเขาจนป่านนี้
“ใครมา” ฝุ่นขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งหน้าบ้านอีกครั้ง เหมือนระฆังช่วยชีวิตอีกฝ่ายเอาไว้
“เดี๋ยวพี่ไปเปิดให้เองค่ะ” แม่บ้านอาสาออกไปเปิดประตูให้ ฝุ่นคลายคิ้วออกเมื่อคิดได้ว่าคราวนี้อาจเป็นช่างซ่อมบ้านจริงๆ แต่ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนที่เดินตามแม่บ้านเข้ามาคือครอบครัวของเขาเอง
“มากันยังไงครับ ไม่เห็นโทรบอกผมเลย” ฝุ่นยกมือไหว้บิดามารดาด้วยสีหน้างงงัน จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่มีใครบอกเขาว่าจะมาหาที่บ้านวันนี้
“แผนแตกแน่เลย” ทรายเดาได้ไม่ยากจากการที่พี่ชายยังอยู่ในบ้าน
“แผนอะไรทราย ทำไมมากันครบทุกคน” ตาของฝุ่นๆ ค่อยๆ เบิกกว้าง หันขวับไปมองตัวต้นเหตุ “อย่าบอกนะครับว่าพี่ศิลาจะ...”
“ไม่ใช่ฝุ่นอย่าเพิ่งคิดไปไกล” ศิลารีบตอบก่อนที่คนรักจะเข้าใจผิด “พี่ไมได้เซอร์ไพรส์งานแต่งอะไรแบบนั้น”
“ พ่อช่วยยืนยันอีกเสียง จะมาจัดเล็กๆ ในครอบครัวไม่ได้พ่อไม่ยอม ศิลาต้องให้เกียรติฝุ่น รับลูกเขามาเป็นครอบครัวก็ต้องตบแต่งให้สมหน้าสมตา” พ่อของศิลาพูดด้วยรอยยิ้มของผู้ใหญ่ใจดี
“แล้วถ้าอย่างนั้นมันอะไรเหรอครับทำไมมากันครบหมด ผมงงไปหมดแล้ว”
“พี่ศิลาจะจัดบ้านใหม่พวกเราเลยมาช่วย” ดินเป็นคนเฉลยให้พี่ชายรับรู้
“เห็นไหมพี่บอกฝุ่นแล้วว่าไมได้โกหก พี่จะทำบ้านจริงๆ”
“ทำอะไรเหรอครับ ผมว่าคงไม่ได้ซ่อมผนังอย่างที่บอกใช่ไหม” ทำเสียงเย็นๆ สีหน้าเอาเรื่องของคนรักทำให้ศิลาขนคอลุกชัน หันไปมองรอบๆ เพื่อหาคนช่วยเหลือ แต่ทุกคนเอาแต่ยิ้มขำเขา
“ก็พ่อบอกพี่ว่า..”
“พ่อไม่ได้บอก พ่อแค่มาช่วย”
“โธ่พ่อ” ศิลาเจอคนเอาตัวรอดหนึ่งอัตรา นั่นคือพ่อของเขาเอง
“ตกลงว่ายังไงครับพี่ศิลา”
“คือพี่ปรึกษาพ่อแม่ตัวเองกับพ่อแม่และน้องๆ ของฝุ่นว่าอยากทำบ้านให้เป็นบ้านเสียที ก็เลยจะเรียกช่างเข้ามาจัดการอะไรนิดหน่อย แล้วทีนี้พี่ก็กลัวว่าจะไม่ทันเซอร์ไพรส์ฝุ่นตอนกลับมา น้องๆ ก็เลยอาสามาช่วย”
“ส่วนแม่กับคุณอาโกะจะมาช่วยดูเรื่องความเรียบร้อย” คุณเหมือนแพรบอกสาเหตุที่ตนเองกับแม่ของศิลามา
“พวกพ่อตามมาสังสรรค์ประสาหนุ่มๆ” พ่อของฝุ่นพูดด้วยน้ำเสียงครื้นเครง
“ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไมเมื่อกี้พี่ศิลาไม่บอกผมล่ะครับ ไม่เห็นเป็นไรเลยแค่ไมได้เซอร์ไพรส์ผมเท่านั้นเอง ไม่เห็นต้องทำหน้าตาเหมือนมีความผิด” ฝุ่นยังอดสงสัยไมได้
“คือ...” ศิลากลืนน้ำลายลงคอ ส่วนที่ยากมันคือตรงนี้
“พี่ศิลาเขาจะเอากระจกกั้นห้องแต่งตัวออกทั้งหมดแล้วย้ายพวกชั้นเก็บเสื้อผ้าออกไป เห็นว่าทำเป็นน็อคดาวน์อยู่แล้วย้ายได้เลย เก็บตรงขอบกระจกเดิมนิดหน่อยแล้วตกแต่งให้เป็นห้องนอนใหญ่แทน” อิฐตอบแบบละเอียดยิบ เมื่อเห็นพี่เขยเอาแต่อึกๆ อักๆ
“ก็ดีนี่ครับ แล้วพี่ศิลาจะย้ายห้องแต่งตัวไปไว้ที่ไหนครับ”
“คือ..”-
“พี่ศิลา” ฝุ่นเสียงเข้มขึ้นเมื่อเริ่มเดาได้แล้ว
“ก็ย้ายไปไว้ห้องนอนฝุ่นนั่นแหละ” ฝุ่นหน้าแดงเรื่อเมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ประกอบกับเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างไม่เว้นแม้แต่เจ้าหนูโมเดล ทำให้เขายิ่งนึกโมโหคนต้นเรื่องเข้าไปใหญ่
“ผมยังไม่ได้อนุญาตเลยนะครับ จะมารื้อห้องผมได้ยังไงกัน”
“พี่ถึงไม่บอกฝุ่นไง” คนพูดทำสีหน้าเจี๋ยมเจี้ยม
“อย่าจ๋อยสิว่าที่ลูกเขย เราเป็นผู้ชายต้องเข้มแข็ง อย่ายอมให้ข่มกันง่ายๆ บอกไปเลยว่าพี่ตัดสินใจแล้ว” พ่อของฝุ่นยุส่ง
“ผมเดินตามผู้ใหญ่ครับ เขาว่ามันจะดี”
“ผู้ใหญ่ไหน”
“ก็พ่อนั่นแหละ” ลูกๆ ทั้งสามคนยกเว้นฝุ่นประสานเสียงกันจนเป็นเสียงเดียว ผู้เป็นพ่อหัวเราะออกมาเมื่อนึกได้ว่าจริง
“ไหนๆ ก็เซอร์ไพรส์ไม่สำเร็จแล้วก็ให้อยู่คุมงานไปเลย พอช่างมาถึงฝุ่นอยากได้อะไรแบบไหนก็บอกช่างไปลูก” พ่อของศิลาเหมือนจะเข้าข้างว่าที่ลูกสะใภ้แต่ออกแนวช่วยลูกชายโมเมย้ายห้องมากกว่า
“เอาน่าพี่ฝุ่น อีกหน่อยก็ต้องอยู่ด้วยกันอยู่ดี ทำให้มันเรียบร้อยไปเลย เรือนหอเสร็จแล้วจะได้รีบแต่งไงคะ”
“ทรายอย่าไปแซวพี่” คุณเหมือนแพรปรามลูกสาว
“ก็มันเรื่องจริง พี่ศิลาบอกเองตอนไปขอแม่เรื่องย้ายห้องว่าพอทำห้องเสร็จแล้วจะได้แต่งงานกันให้เรียบร้อย”
“เดี๋ยวนะครับ นี่พี่ศิลาขอทุกคน บอกทุกคนยกเว้นผมเหรอครับ”
“พ่อโดนดุเยย” หนูน้อยโมเดลช่วยพ่อไว้โดยไม่รู้ตัว ผู้ใหญ่พากันหัวเราะขำหลาน ในขณะที่ศิลาลอบถอนใจโล่งอก
“ฝุ่น ที่แม่ช่วยเพราะพี่เขาอยากเซอร์ไพรส์เรา ไม่บอกกับอยากเซอร์ไพรส์มันไม่เหมือนกันนะ ใช่ไหมคุณ”
“ใช่ ส่วนพ่ออนุญาตศิลาเพราะรู้ว่าฝุ่นจะมีความสุข”
“ใช่ พวกผมก็เห็นด้วย” เสียงน้องๆ ช่วยกันสนับสนุนคำพูดของบิดา
“ทำบ้านให้เป็นครอบครัว คำนี้ใช่ไหมที่ศิลาใช้ขอแม่เขา ไม่ใช่ทำบ้านให้เป็นบ้านนะ พ่อจำผิดหรือเปล่า” พ่อของฝุ่นหันไปถามศิลาให้แน่ใจ
“ใช่ครับ ผมอยากทำบ้านให้เป็นครอบครัว เพราะบ้านมันเป็นบ้านตั้งแต่มีฝุ่นเข้ามาแล้ว”
“โอ้” เสียงน้องๆ พากันอุทานก่อนจะรีบปิดปากเงียบเมื่อเจอสายตาของมารดามองมา
“นั่นแหละ พ่อถึงมั่นใจว่าเราต้องมีความสุขแน่ๆ เมื่อกลับมาเห็น”
“ว่าไงฝุ่นจะยอมให้พี่เขาทำห้องไหม ยอมย้ายหรือเปล่าหรืออยากอยู่ห้องเดิม” พ่อของศิลาเป็นคนถามแทนลูกชาย
“ผม..”
“ฝุ่นครับ” สายตาอ้อนๆ ของศิลาทำให้ฝุ่นใจอ่อนยวบ จริงอย่างที่ทุกคนพูด เขาแค่เก้อเขินเกินกว่าจะยอมรับเท่านั้น ฝุ่นมีความสุขที่ศิลาทำเพื่อเขาขนาดนี้
“ตกลงครับ”
“เรียบร้อย” อิฐพูดด้วยเสียงโล่งอก หลังจากยืนรอลุ้นแทนว่าพี่ที่เขยอยู่นาน
“อย่างนี้ต่อไปผมต้องเรียกพี่ศิลาว่าอะไรดีครับ ว่าที่พี่เขยหรือพี่เขยดี”
“ฮ่าๆ เรียกว่าพี่เขยดีกว่าอิฐ ยังไงก็ใช่ไม่มีวันเปลี่ยนแน่นอน”
“ได้เลยครับพี่เขย เอ..” เด็กชายทำตาวิบวับ “แล้วอย่างนี้พี่ศิลาเรียกพี่ฝุ่นว่าอะไรครับ”
“อิฐไม่ใช่เรื่องของเด็ก อย่าไปถามกวนพี่เขา” คุณเหมือนแพรต้องรีบปรามเมื่อเห็นว่าลูกชายชักทำตัวแก่แดดเกินวัย
“ถามได้ครับ พี่จะเรียกฝุ่นว่า..” ศิลาจุดรอยยิ้มขึ้นที่ริมฝีปาก ดวงตาวาววับเจ้าเล่ห์ “ว่า..คุณ”
“คุณเหรอครับพี่ศิลา โธ่ผมก็นึกว่าที่รัก เบบ เบบี๋อะไรแบบนั้น”
“ยัง ยังไม่หยุด” เสียงปรามของมารดาทำให้อิฐต้องรีบแก้ตัว
“หยุดแล้วครับแม่ แค่แซวให้พี่ฝุ่นเขินนิดเดียวเอง ไม่พูดแล้ว”
“ไหนๆ พี่ศิลาก็ยอมบอกแล้ว ทรายถามได้ไหมคะว่าทำไมถึงเรียกพี่ฝุ่นว่าคุณ”
“ก็เพราะเดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัดน่ะสิ พวกลูกนี่ไม่รู้อะไร” พ่อของฝุ่นพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ
“เดินตามผู้ใหญ่” ดินขมวดคิ้วพยายามคิดตาม “อ๋อ! พ่อเรียกแม่ว่าคุณนี่นา ฮ่าๆ เข้าใจแล้ว เขาเรียกว่าทั้งให้เกียรติ ทั้งให้ความเคารพรักใช่ไหมครับพ่อ”
“ใช่คำนี้แหละดีที่สุด ใช่ไหมศิลา”
ใช่ครับ ผมชอบคำนี้ เหมาะที่สุดแล้วที่สามีจะเรียกภรรยา”
“โอ๊ยต่อมอิจฉากำเริบ อยากได้แฟนดีๆ อย่างพี่ฝุ่นบ้าง”
“ขอบใจมากทรายพี่จะถือว่าเป็นคำชมนะ” ศิลารีบรับความดีความชอบ “ทำห้องเสร็จแล้วแต่งงานกันนะคุณ”
“.....”
“พี่ฝุ่นพี่ศิลาถาม” ดินสะกิดพี่ชายที่เอาแต่ยืนนิ่ง ฝุ่นเบลอไปหมด เขาได้ยินชัดเจนแต่ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“กรี๊ดด พี่ศิลาขอพี่ฝุ่นแต่งงานน้องจะเป็นลม” ทรายที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดแทบเป็นลมด้วยความตื่นเต้น ว่าที่พี่เขยไม่เห็นบอกกันบ้างเลยว่าจะขอพี่ชายของเธอแต่งงาน
“พี่อยากให้ทุกคนในครอบครัวใหญ่ของเราเป็นพยาน ว่าเราจะสร้างครอบครัวเล็กๆ ของเราด้วยกัน แต่งงานกับพี่นะครับฝุ่น” ศิลาคุกเข่าลงกับพื้น หยิบกล่องแหวนในกระเป๋าขึ้นมาเปิด แม้ไม่ตรงกับที่ตั้งใจไว้ว่าจะขอกันแค่สองคนเมื่อฝุ่นกลับมา แต่ตอนนี้ศิลากลับคิดว่าการขอต่อหน้าทุกคนดีที่สุดแล้ว เพราะเป็นคนที่รักพวกเขาทั้งสิ้น
“พี่ฝุ่นตอบเลย” ดินสะกิดพี่ชายที่ยังยืนนิ่ง
“พี่..” ฝุ่นเงอะงะ เขาทั้งตื่นเต้นทั้งตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“แต่งเยย” หนูน้อยโมเดลมองพ่อกับอาฝุ่นสลับกันไปมา เห็นพ่อถามตั้งหลายครั้งแล้วอาฝุ่นยังไม่เห็นตอบ สงสัยจะไม่ได้ยิน หนูน้อยเลยตอบให้เสียเลย
“ว่าไงครับฝุ่น ลูกอนญาตแล้วตกลงไหมเอ่ย”
“ครับ ครับ ผมตกลง” ฝุ่นละล่ำละลักตอบเมื่อสติกลับมา น้ำตาเอ่อออกมาคลอตา
“ฝู่นน ฝู่นเป็นลาย” หนูน้อยโมเดลตกใจรีบเดินเข้ามากอด เงยหน้าขึ้นมองด้วยความเป็นห่วง ฝุ่นจึงย่อตัวลงไปหา
“โอ๋ๆ ม่ายล้อง ฝู่นม่ายล้องน้า” หนูน้อยใช้มือเล็กๆ ปาดน้ำตาให้อาฝุ่น
“พ่อแก้งเหยอ ตีๆ เยย” หนูน้อยโมเดลหันหน้าไปหาพ่อ ยื่นมือไปตีแขนหลายที
“โมตีพ่อเยย ห้ามแก้งฝู่น”
“พ่อไม่ได้แกล้งอาฝุ่นลูก อาฝุ่นร้องไห้เพราะดีใจ โมเดลมาหาปู่ดีกว่ามา” พ่อของศิลายื่นแขนออกมาให้หลาน
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากให้โมเดลอยู่ตรงนี้ด้วย” ฝุ่นหันไปบอกก่อนดึงโมเดลเข้ามายืนข้างหน้าใช้มือขวากอดเอวของเด็กชาย ก่อนส่งมือซ้ายให้ศิลา
“แต่งงานกันนะ” แหวนถูกสวมเข้ามาที่นิ้วนางข้างซ้าย ก่อนริมฝีปากของศิลาจะประทับลงมาบนแหวน ฝุ่นมีความสุขจนไม่อาจห้ามน้ำตาตัวเองได้ ได้ยินเสียงแม่ของเขาสะอื้นเบาๆ ได้ยินเสียงกดชัตเตอร์กล้องของดิน และได้เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรักของศิลาและโมเดล ความรักของพวกเขาสมบูรณ์แล้ว
“โมล้ากฝู่น”
“อาฝุ่นก็รักโมครับ”
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ยังไม่ง่วงเหรอลูก” ศิลาถามลูกชาย วันนี้หนูน้อยเล่นสนุกทั้งวันเพราะมีเพื่อนเล่นเป็นคุณอาวัยรุ่นถึงสามคน
“ง่วงฮับ” หนูน้อยพยักหน้า หยุดเล่นหุ่นยนต์ในมือหันไปคุยกับพ่อแทน
“ง่วงก็ไปนอนครับ มาเดี๋ยวพ่ออุ้มไป”
“ม่าย” หนูน้อยสั่นหน้าปฏิเสธ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้อาฝุ่นให้เล่นต่อครับ คืนนี้มันดึกแล้ว” ถึงแม้วันนี้ฝุ่นจะอนุญาตให้หนูน้อยนอนดึกได้เป็นพิเศษ แต่ก็ไม่อยากปล่อยให้ดึกจนเกินไปนัก
“โมม่ายเย่น” หนูน้อยส่งหุ่นยนต์ให้ผู้เป็นพ่อ “โมนอนโด้ย” หนูน้อยโมเดลขยับตัวจากนั่งกลางเตียงมานั่งตรงกลางระหว่างพ่อกับอาฝุ่นก่อนล้มตัวลงนอน ดึงตุ๊กตากระต่ายหูยาวคู่ใจที่วางอยู่เข้ามากอด
“โมเดลครับพ่อว่า..”
“เตียงหย่าย นอนด้าย” หนูน้อยหันไปทำหน้าเป็นผู้ใหญ่มองพ่อ พร้อมกับให้เหตุผลประกอบ
“หึๆ” ฝุ่นขำเมื่อคนเป็นลูกเจ้าเล่ห์พอๆ กับพ่อ เขาชักอยากรู้ว่าศึกครั้งนี้ใครจะชนะ
“แต่ห้องนี้ไม่มีนิทานนะลูก ไปห้องโน้นกันเดี๋ยวพ่ออ่านนิทานกล่อมนอน”
“พ่อปายเยย เอาฉองเย่ม” หนูน้อยชูสองนิ้วให้คนเป็นพ่อดู ยึดพื้นที่ไว้ไม่ยอมขยับ
“พ่อว่ามันไม่ใช่นะลูก” ศิลาเริ่มอยากเกาศีรษะกับมุกใหม่ของลูกชายที่มาพร้อมเตียงกว้างและห้องนอนที่ปรับปรุงใหม่
“ช่าย อิดบอก เตียงหย่ายนอนฉามโคนด้าย”
“หึๆ อิฐคงไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้หรอกครับ พูดเพราะจะชมว่าเตียงกว้างเท่านั้นเอง ตอนนั้นผมก็อยู่ด้วย” ฝุ่นพูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ ขำความเจ้าเล่ห์และช่างจำของหนูโมเดล พอๆ กับที่ตลกสีหน้าไม่รู้จะทำยังไงกับลูกชายดีของศิลา
“เอางี้ไหมลูก เราไปนอนกันสามคนห้องโน้นดีกว่า ห้องโมเดลก็นอนสามคนได้อย่างที่เราเคยนอนไง” ศิลาตะล่อมลูกชาย หวังจะพาลูกไปนอนพอหลับแล้วค่อยพาฝุ่นย่องออกมา
“ม่ายอาว” หนูน้อยไม่หลงกลง่ายๆ
“งั้นก็ได้ครับนอนก็นอน” ฝุ่นเลิกคิ้วแปลกใจเมื่อเห็นศิลายอมลูกชายง่ายๆ
“หลับแล้วเดี๋ยวค่อยอุ้มไปนอน” ศิลาพูดเสียงเบาเมื่อสบตาสงสัยของฝุ่นที่มองมา
“ม่ายอุ้มฉิ นอนโด้ยกาน ล้ากกาน” เจอคำนี้เข้าไปศิลาเห็นแววแพ้มาแต่ไกล เพราะดูเหมือนมีคนโดนคำว่ารักกันของลูกชายเขาจู่โจมเข้าให้แล้ว
“ให้ลูกนอนด้วยนะครับ ไหนๆ ก็ทำห้องใหม่กว้างขวางแล้ว อย่างที่อิฐพูดก็ถูกนอนสามคนได้สบายเลย” เห็นไหม ศิลาคิดเอาไว้แล้วไม่ผิด แต่เขาไม่ผิดหวังสักนิดกลับรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ ครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นแล้วจริงๆ
“พี่ศิลาไปไหนครับ” ฝุ่นถามเมื่อศิลาลุกขึ้นจากเตียงโดยไม่พูดอะไร
“ไปหยิบหนังสือนิทานครับจะได้อ่านให้ลูกฟัง”
“ฉองเล่มเยย” คนที่นอนนิ่งๆ รีบชูสองนิ้วให้พ่อ ยิ้มอย่างมีความสุข พลอยทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนยิ้มตามไปด้วย
“ฝุ่น” เสียงเรียกเบาๆ ดังมาจากอีกข้างของหนูน้อยโมเดล “ยังไม่หลับใช่ไหม”
“ยังครับ”
“พรุ่งนี้พี่ไปซื้อเตียงเด็กมาตั้งข้างๆ ดีไหม”
“ก็ตามใจสิครับ ถ้าพี่ศิลานอนเตียงเด็กพอละก็”
“แบบนี้มันไม่ถูก” คนตัวโตทำเสียงประท้วง เมื่อเห็นแววว่าคนที่จะโดนระเห็จจากเตียงใหญ่น่าจะเป็นตนเองมากกว่าลูกชาย
“ไม่รู้เหรอครับว่าที่นี่ใครใหญ่”
“รู้สิ” ศิลาพลิกตัวนอนตะแคง ชันข้อศอกขึ้นใช้มือท้าวศีรษะเพื่อมองหน้าคนรัก “ฝุ่นใหญ่สุดในบ้าน พี่ยอมยกตำแหน่งให้ไม่คิดค้านสักคำ”
“ไม่ใช่หรอกครับ” ฝุ่นสบตากับศิลาในแสงสลัว ก่อนสายตาจะตกลงมองหนูน้อยโมเดลที่หลับสนิทด้วยรอยยิ้มอยู่ตรงกลาง
“คนนี้ต่างหากครับใหญ่สุด ผมน่ะเพราะรักและเป็นห่วงหนูโมถึงได้ตัดสินใจทำงานที่บ้านหลังนี่ พี่ศิลาเองก็คงเริ่มรักผมเพราะผมรักหนูโมใช่ไหมครับ”
“ใช่ ฝุ่นพูดถูก” ศิลาพยักหน้า เพราะเขาเห็นในสิ่งที่ฝุ่นทำ เห็นถึงความรักความเอาใจใส่ความตั้งใจของหนุ่มน้อยคนนี้
“พ่อแม่พี่ศิลาเองที่ยอมรับผมได้เร็วก็เพราะเพื่อหนูโม พ่อแม่ผมก็เหมือนกัน เอ็นดูมากจนไม่อยากให้เสียใจ ดังนั้นถ้าใครสักคนจะเป็นทูนหัวอย่างที่พี่ศิลาชอบเรียกผมก็ต้องคนนี้ครับ ศูนย์รวมความรักของคนทั้งบ้าน”
“ฝุ่นก็เหมือนกัน”
“ผมเหรอครับ”
“ใช่ ฝุ่นเป็นศูนย์รวมของครอบครัวเรา ดังนั้นฝุ่นมั่นใจได้เลยว่าพี่กับลูกจะเป็นเด็กดีของฝุ่น จะไม่ทำตัวเกเรให้ฝุ่นต้องไม่สบายใจ เราจะทำทุกอย่างให้ฝุ่นอยากอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน เพราะบ้านนี้ขาดฝุ่นไม่ได้ครับ”
“ผมรู้” น้ำเสียงติดหัวเราะทำให้คนกำลังทำซึ้งต้องย่นคิ้ว ปกติถ้าขาพูดแบบนี้ฝุ่นจะเขินและแกล้งไม่ได้ยินหรือไม่ตอบโต้เขาเสียเฉยๆ แต่ครั้งนี้กลับยอมรับโดยไม่เขินอายแม้แต่น้อย
“รู้ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้แล้วครับ ว่าบ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง”
“ฮ่าๆ” ศิลาหัวเราะชอบใจ เมื่อคำพูดของคนรักทำให้เขาคิดย้อนกลับไปวันแรกที่ได้พบเจอกัน
“ถ้าอย่างนั้นต่อไปพี่กับลูกจะงอแงให้มากๆ อ้อนฝุ่นให้เยอะๆ ฝุ่นจะได้ไม่ไปไหน ต้องคอยดูแลพวกพี่ตลอดไป”
“แหนะ มีอย่างนี้ด้วยเหรอครับ ไหนเมื่อกี้เพิ่งบอกว่าจะไม่เกเรกับผมไงครับ” ฝุ่นทวงสัญญาที่ได้ยิน
“ไม่เกเรครับ แค่จะทำให้ฝุ่นรู้ว่าบ้านนี้ขาดฝุ่นไม่ได้เท่านั้นเอง”
“ไม่ต้องทำอะไรเลยครับ ผมจะไปไหนได้เพราะที่นี่คือครอบครัวของผม พี่ศิลาก็ใช่ ไม่รู้ตัวหรือครับ” ฝุ่นล้อศิลาว่าขาดอิสรภาพแล้วยังไม่รู้ตัว
“พี่ชอบเวลาฝุ่นพูดว่าของผม โดยเฉพาะเวลาที่หมายถึงพี่ ฝุ่นพูดบ่อยๆ นะ”
“ผมแค่แซวเล่นเท่านั้นเอง” ฝุ่นเขินจนหน้าแดง นึกว่าอีกฝ่ายจะขำด้วยกลายเป็นเข้าตัวเสียอย่างนั้น
“พูดเถอะพี่อยากฟัง”
“.....”
“นะครับคนเก่ง”
“.....”
“แล้วคืนนี้พี่จะเป็นเด็กดี นอนหลับปุ๋ยเหมือนโมเดลเลยเอ้า” ศิลาพยายามต่อรองเพราะอยากฟัง
“เอาอะไรมาอ้างก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยครับ”
“นะฝุ่นพี่อยากฟัง”
“เล่นเป็นเด็กๆ ไปได้ครับ พี่ศิลาของผม” ฝุ่นพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา หัวใจของเขาเต้นแรงเมื่อรับรู้ถึงข้อความที่ตัวเองพูดออกไป ผู้ชายคนนี้เป็นของเขา
“ฝุ่นก็เป็นของพี่” ศิลาชะโงกหน้าไปประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของฝุ่นอย่างอ่อนโยน เขาผละหน้าออกช้าๆ ส่งยิ้มให้ดวงตาที่มองมาด้วยความรักใคร่ ศิลาทิ้งศีรษะลงนอนบนหมอน ดึงโมเดลเข้ามานอนซุกอก ก่อนยื่นแขนออกไปหาฝุ่น
ฝุ่นขยับตัวเข้าไปใกล้หนูน้อยอีกนิด วางศีรษะหนุนแขนของศิลา ก่อนที่อีกฝ่ายจะงอแขนขึ้นมากอดไหล่เขา
“ฝันดีครับฝุ่น”
“ฝันดีครับพี่ศิลา” ฝุ่นหลับตาลง ใบหน้าของเขาแตะแต้มไปด้วยรอยยิ้มแม้ยามที่ความง่วงเข้าครอบงำ ฝุ่นวาดแขนไปรอบเอวหนูน้อยโมเดล รับรู้ได้ถึงไออุ่นจากแขนของศิลาที่โอบอยู่บนไหล่ ความสุขเกิดขึ้นโดยไม่ต้องไขว่คว้าไปไกล แค่เพียงพวกเขามีกันและกัน แค่นั้นก็พอแล้ว
✪✣✤✥✦
Happy Ending✤✥✦✧✪
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามกันมาจนจบนะคะ แม้อาจมีตอนที่ไม่สนุกบ้างแต่ก็หวังว่านิยายเรื่องนี้จะสร้างรอยยิ้มให้ทุกท่านได้บ้าง
ขอบคุณสำหรับปีที่ผ่านมา และขอฝากตัวในปีนี้และปีต่อๆ ไปด้วยนะคะ สุขสันต์วันปีใหม่ค่า ^^
เอาปกมาอวด><
Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ทั้งหมด 160 หน้า มีตอนพิเศษในเล่ม 4 ตอนนะคะ
ดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจของสนพ.เลยค่า Link >>
Marinebooks ขอบคุณมากค่า
-Darin-
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✤ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง ♥ [ตอนที่ 16 End] 02/01/18 ✿ P.29 (อ่าน 244346 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก