#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 9
ก้อนหินกับพลาสเตอร์ติดแผล
“ไอแอมเดอะบอส ก่าดแด๊มเอ่ท!”
ZAMZAM: ชนะรอบแรกทำคุย พอรอเจอรอบสองเดี๋ยวก็ตกม้าตายอีก
Jiratha88: กูเกลียดสำเนียง
NooAnny: ส่วนตัวชอบแอ้กเซ้นมากเลยคะ นี่คือตัวอย่างของคนใช้ภาษาถูกต้อง เด็ก ๆ รุ่นหลังที่ยังใช้ผิด ๆ ถูก ๆ อยู่ก็ควรแก้ไขและเอาพี่ธีร์เป็นเยี่ยงอย่างนะค่ะ
Nawaphol771: แก้ที่มึงคนแรกเลย @NooAnny
Mankrub: เมื่อกี้ไอ้ธีร์พูดว่าไรเหรอคับ
Toey_ts: I’m the boss, God damn it จร้า แต่ขอไม่แปลนร้า มันเปงคำหยาบอ่า
AlienFromEarth: ผมรู้สึกย้อนแย้งมากครับ ใจหนึ่งอยากให้ชนะเพราะคุณโซ่อยู่ในทีม แต่อีกใจผมก็อยากให้ไอ้ธีร์พบความฉิบหาย
zazajung: พี่ธีร์สุดยอดเลยค่ะ
Vari: เราจะไปญี่ปุ่นตั้งแต่ 15-27 นี้ ฝากหิวของได้น้า ราคากันเองจ้า
หลังจากเอาชนะทีมแรกมาได้อย่างง่ายดาย ธีร์ก็ไม่ยอมเสียเวลานานเกินไปจึงเปิดไลฟ์โชว์หน้าพร้อมทำท่าอ้อร้อชวนให้หมั่นตีน ชายหนุ่มโยกตัวบนเก้าอี้ สะบัดมือรัว ๆ พร้อมอ่านคอมเมนต์มากมายที่เริ่มไหลเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ตามจำนวนผู้เข้าชม ก่อนจะก้มลงหยิบบางอย่างขึ้นมาสวมใส่
Faiizzzz บริจาค 100฿: เดี๋ยว หน้ากาก?
Nickey1998 บริจาค 50฿: หน้ากากลิงเหมือนใน MV ของ Bruno Mars เลยครับพี่ธีร์ ซื้อจากไหนครับ
แฟนคลับในห้องแชตยังคงรัวไม่หยุดจนบางคนต้องโดเนทเพื่อให้เกมเมอร์เห็นข้อความของตนเอง ธีร์เพิ่งซื้อหน้ากากหัวลิงมาจึงอยากอวดให้โลกเห็นของเล่นสักหน่อย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะรับปากน้องเด๋อไปแล้วว่าจะใส่เป็นเพื่อน ก็ไอ้การเล่นเกมธรรมดา ๆ ใคร ๆ ก็ทำได้ไง แต่ถ้าให้สนุกและน่าสนใจสิยากกว่า อีกอย่างเขาก็รู้อย่างถ่องแท้แล้วว่าน้องเด๋อขี้อายโดยแท้จริงไม่มีความตอแหลผสม เพราะงั้นให้ใส่หน้ากากหัวหมีต่อไปก็ดีแล้ว
“ไหนบอกซิ แมตช์หน้าอยากให้เล่นตัวไหน” ชายหนุ่มหยอกล้อกับแฟนคลับและแอนตี้อย่างอารมณ์ดี คว้าเอาอูคูเลเล่ขึ้นมาเล่นพร้อมหมุนเก้าอี้เป็นเด็ก
BOYSTORY: อยากเห็นพี่ธีร์เล่นเลื่อยอีกครับ
MinA1004: HILLBILLY ค่ะ
Uniporn: แทร็บก็ดีนะพี่ อยากเห็นคนร้องหงิง ๆ เพราะกับดัก
Miyukijjang: เล่นอะไรก็ได้ค่ะ แต่ตอนนี้น้องอยากฟังพี่ธีร์เล่นเพลงของเอ็ด ชีแรน >_<
“พี่ไม่เล่นเพลงของเอ็ดครับ พี่เล่นชู้” เขาขยิบตาใส่กล้องพร้อมยิ้มแบบที่รู้ว่าจะต้องโดนแอนตี้ด่าพ่อล้อแม่กลับมาแน่ ๆ แต่นาทีนี้ใครจะสน พี่อารมณ์ดี ด่าให้ตายก็ไม่โกรธ
OnePenMomOfThr33: สวัสดีครับ บุตรแห่งวันเพ็ญครับ
ยกเว้นไอ้ส้นตีนนี่นะ“เชี่ยแหลม สัด!” เขาตะโกนด่าไอ้เด็กเกรียนที่เข้ามาในห้องแชตพร้อมชื่อที่ยั่วโมโหเขาได้เหมือนทุกครั้ง เอาชื่อแม่กูมาขยี้ไม่จบนะไอ้เด็กเหี้ย
Wolf999: ทำไมหยาบคายจังล่ะครับ? เด็ก ๆ ดูช่องคุณเป็นหมื่น ควรทำตัวให้น่านับถือเป็นเยี่ยงอย่างแก่สังคมบ้าง
“อีกละ” ธีร์เบ้ปาก มองข้อความคนดีของโลกใบนี้แล้วถอดหน้ากากหัวลิงออก “คือผมเข้าใจนะที่มีคนคาดหวังว่าผมจะต้องทำอย่างนั้นอย่างนี้ถึงจะถูก แต่ว่าคุณครับ ผมเป็นแค่คนเล่นเกมธรรมดาเองเว้ยไม่ใช่ข้าราชการหรือคนใหญ่คนโตในสังคม เนี่ย ชีวิตคน ๆ นึงต้องเป็นสักกี่อย่างกันวะ ไอ้ฉิบหาย แค่หล่อ มีการศึกษา เล่นเกมเก่ง สาวเยอะ บ้านมีฐานะคือยังไม่พอใช่ปะ นี่กูเหลือแค่ดมกาวนะไม่งั้นครบองค์”
OnePenMomOfThr33: จริงครับ อย่ามาว่าพี่ผม
“มึงน่ะตัวดีเลย!!!”
Phongsathon บริจาค 50฿: ชิงหมาเกิด
OnePenMomOfThr33: พูดแรงเกินไปเปล่าครับ พี่ผมไม่ได้ชิงหมาเกิดนะ เขาก็แค่อยากช่วยแม่ประหยัดค่าผ้าอนามัยเก้าเดือน
“อย่างน้อยก็ยังเก้าเดือนนะ พวกนอนตู้อบเพราะคลอดก่อนกำหนดอะอย่าพูดเยอะ” ธีร์ทำหน้าล้อเลียนล้อรุ่นน้องที่ตัวเตี้ยไม่สมกับเป็นลูกครึ่งฝรั่ง
Ploypailin บริจาค 200฿: พี่ธีร์คะ มีคนเข้าไปด่าพี่โซ่ในไลฟ์ค่ะ ทำไงดีคะ?
ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าเขาใช้เวลาอ่านข้อความบนหน้าจอกี่วินาทีก่อนที่นิ้วมือจะกดปิดไลฟ์สตรีมโดยไม่มีการบอกลาแฟนคลับก่อน ไม่ทันคิดด้วยซ้ำว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่ธีร์รีบกดเข้าไปในชาแนลของน้องเด๋อก่อนจะได้คำตอบเป็นภาพนิ่งของเกมโดยไม่มีเสียงบรรยายว่าตอนนี้ตัวละครกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่ เพราะมีคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังรัวด่าในห้องแชต ด้วยข้อความหยาบคายสารพัดซึ่งเขาคิดว่ามันรุนแรงเกินไปสำหรับคน ๆ หนึ่ง
33003300: เกรียนวัลลาบี เล่นเกมก็งั้น ๆ
11001100: พยายามทำตัวลึกลับเพราะอยากให้คนอื่นสนใจ ทั้งที่ความจริงมึงก็เป็นแค่เด็กน้อยกะโหลกชอบเกาะแกะตามร้านเกม พวกกูไปตามสืบมาแล้ว อย่าให้แฉว่าเป็นใคร
Yurikojung: มาเห่าหอนอะไรแถวนี้ อย่ามายุ่งกับน้อง
Joyly: น้องโซ่ไม่ต้องอ่านข้อความแล้วนะ ปิดไลฟ์ไปเลยค่ะ วันนี้แข่งมาเหนื่อย ๆ พักผ่อนก่อนนะคะ
44004400: สังคมเกมเมอร์มันกว้างอะเนอะ การจะมีตัวตนได้ก็ต้องเกาะคนนั้นทีคนนู้นที เคร ๆๆๆ
11001100: อีพวกติ่งก็เลียจัง อยากรู้นักว่าถ้ามันถอดหน้ากากออกมาแล้วหน้าเหี้ย พวกมึงยังจะหวีดกันอยู่ไหม 5555555555555
22002200: กูล่ะขำ เป็นไงล่ะ ดังสมใจแล้วหนิ เกาะไอ้เชี่ยธีร์จนมาไกลขนาดนี้แล้ว ดีใจด้วยน้า ซับสไครบ์พรุ่งพรวด ๆ เลย
BOYZA704: กูจะดูเนื้อเรื่องเกมก็ไม่ได้ดูเพราะมารผจญอย่างพวกมึง รกโลกจังนะสัส
Epicwa: หยุดเถอะครับ ตอนผมทวงเงินไอ้นนท์ยังไม่ด่าขนาดนี้เลย
33003300: พวกกูจะเข้ามาทุกวันจนกว่ามันจะอ้อนวอนขอให้หยุด ไหว้กูสิ
ความเกลียดชังถูกถ่ายทอดออกมาเป็นข้อความ ธีร์วางสองมือไว้บนคีย์บอร์ดพร้อมถามตัวเองว่าควรด่าไอ้เวรพวกนั้นเพื่อช่วยโซ่หรือไม่ แต่อยู่ ๆ ความคิดอีกด้านหนึ่งก็แย้งขึ้นมาว่าการทำแบบนั้นมันใช่วิธีช่วยน้องจริงหรือ ในเมื่อคนเหล่านั้นคงไม่มีทางเจ็บปวด หนำซ้ำยังสนุกยิ่งกว่าเดิมที่เห็นเขาดิ้น
สองมือกำเข้าหากันแน่นพร้อมคว้าเอามือถือที่วางอยู่ด้านซ้ายมือซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับมีคนโทรเข้าและชายหนุ่มไม่ลังเลที่จะรีบรับสายทันทีที่รู้ว่าน้องเด๋อเป็นคนโทรมา
“โซ่”
( อะ... พี่ธีร์รับสายเร็วจังครับ ตกใจเลย... )
“ทำอะไรอยู่?”
( โซ่ลงมาซื้อมาม่าน่ะครับ พอดีมือว่าง ๆ ก็เลยโทรมาชมพี่ธีร์ระหว่างเดินไปมินิมาร์ท วันนี้เกมแรกว่าเจ๋งแล้ว แต่เกมสุดท้ายโซ่ยกให้เป็นที่หนึ่งตอนนี้เลยครับ คลิปไฮไลท์สามนาทีที่เพิ่งปล่อยออกมาเป็นรวมช็อตเด็ดของ Thr33Gamer ทั้งนั้นเลย )
“...”
( พอเห็นพี่ธีร์เล่น โซ่ว่าคงมีคนหันไปสนใจฆาตกรมากขึ้นแน่ ๆ ว่าแต่พี่ธีร์กินข้าวหรือยังครับ น่าจะยังแน่ ๆ เลย เพราะเมื่อกี้โซ่เห็นแจ้งเตือนว่าพี่ธีร์ไลฟ์อยู่ )
“...”
( พี่ธีร์ -- )
“รออยู่ข้างล่าง อย่าไปไหน พี่จะไปหาเดี๋ยวนี้”
คนในสายไม่ได้ขานตอบ ซึ่งเขาก็ยินดีถ้าเด็กคนนั้นอยากคิดทบทวนว่าอยากให้เขาโผล่หนังหน้าไปหรือไม่ และสุดท้ายน้องเด๋อก็ขานตอบเบา ๆ ว่า ‘ครับ’ เขาจึงกดวางสายแล้วคว้ากระเป๋าเงินออกไปโดยไม่สนใจว่าชุดที่ใส่อยู่จะเรียกได้ว่าเกือบเป็นชุดนอน
แค่คิดว่าเด็กเด๋อ ๆ คนหนึ่งจะต้องรับมือกับกลุ่มคนประสาทแดกก็เป็นห่วงจะแย่แล้ว ธีร์ไม่อยากให้น้องต้องมาเจอเรื่องแย่ ๆ เหมือนที่เขาเคยเจอเองกับตัวตั้งแต่แรกยันทุกวันนี้ ธีร์รู้และเข้าใจดีว่าเมื่อสมัครอะไรก็ตามในโซเชียลนั่นหมายความว่าคุณได้เอาตัวเองไปยืนอยู่ในลานโล่งแจ้งที่ถูกมองเห็นได้ง่าย ๆ
มนุษย์มีเหตุผลที่จะเกลียด แต่บางคนก็ไม่มีเหตุผลเพราะคิดว่าโซเชียลคือโลกอิสระจนคิดจะทำอะไรก็ได้ในเมื่อใช้เงินจ่ายค่าอินเทอร์เน็ตด้วยตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นธีร์ก็อยากปกป้องเด็กนั่นที่ไม่ได้คิดร้ายกับใคร น้องเด๋อเป็นเพียงคนธรรมดาที่ชอบเล่นเกมก็เท่านั้น
นั่งแท็กซี่จากหลักสี่ไปถึงสีลมใช้เวลาราว ๆ สี่สิบห้านาที หักลบรถติดก่อนขึ้นทางด่วนบวกกับความร้อนใจที่เร่งพี่คนขับอยู่ตลอดเวลา ซึ่งธีร์ก็เข้าใจความน่ารำคาญของตนเองจึงให้ทิปไปอีกสองร้อย เขารีบวิ่งเข้าไปในคอนโดโดยไม่ยอมเสียเวลาทิ้งไปกับการเดิน และก่อนออกมาธีร์ได้โทรบอกแฟนสาวแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ซึ่งเธอก็เข้าใจพร้อมบอกให้เขาดูแลน้องเด๋อด้วย
“...”
ธีร์สวมรองเท้าแตะเห่ย ๆ ที่ยอมซื้อมาเพราะเด็กเด๋อบอกว่าจะได้นึกถึงพ่อทุกครั้งที่เห็น ชายหนุ่มตัวสูงหยุดฝีเท้าพลางหอบหายใจ ขณะสบตากับเด็กผู้ชายในชุดนอนเสื้อยืดกางเกงขายาวสีเข้มซึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งไม้สีน้ำตาลตรงหน้าสวน
“พี่ธีร์มาเร็วจังเลยครับ”
“เกือบชั่วโมงน่ะเหรอที่เรียกว่าเร็ว”
“ครับ ก็พี่ธีร์อยู่ตั้งไกล” เขาพยายามหาความผิดปกติบนใบหน้าอีกฝ่าย และมันสังเกตได้อย่างง่ายดายเพราะแววตาหงอย ๆ ที่รอยยิ้มบนใบหน้ากลบเกลื่อนได้ไม่มิด ธีร์ทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ ซึ่งคนอายุน้อยกว่าก็ขยับให้ในทันที “รอแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวโซ่ไปซื้อน้ำให้”
ยังไม่ทันออกปากห้าม เจ้าเด็กเด๋อก็ลุกไปพร้อมกระเป๋าเงินเสียแล้ว ชายหนุ่มถอนหายใจพลางมองตามหลังเด็กผู้ชายตัวผอมที่กำลังชะโงกหน้ามองรถยนต์ที่กำลังขับเข้าคอนโดอย่างระมัดระวัง ก่อนเจ้าตัวจะโค้งศีรษะอย่างมีมารยาทเมื่อฝ่ายนั้นเลือกเหยียบเบรกเปิดทางให้เดิน
ธีร์มองสมาร์ทโฟนที่น้องเด๋อไม่ได้เอาไปด้วย มันไม่ได้ล็อกหน้าจออัตโนมัติซึ่งคงเป็นเพราะน้องกำลังอ่านชีทที่ถ่ายเก็บเอาไว้ แต่นั่นก็ไม่น่าสนใจเท่าข้อความในไลน์ที่เด้งแจ้งเตือนบนแถบบนของหน้าจอ
Jiranee: วันนี้เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยไหมลูก อย่าหักโหมมากนะแม่เป็นห่วง
Jiranee: เดี๋ยวเสาร์นี้แม่จะไปหาแล้วนะ โซ่อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ?
Jiranee: ผัดผักบล็อกโคลี่ไหม หรือจะเอาผัดฟักทองดี?
Jiranee: แม่ว่าแม่ทำให้ทั้งสองอย่างเลยดีกว่าเนอะ
Jiranee: แม่จะทำใส่ทัพเพอร์แวร์ เผื่อโซ่กินไม่หมดจะได้เก็บใส่ตู้เย็นแล้วเอาไปอุ่นกินวันหลัง
Jiranee: คิดถึงนะลูก อ่านหนังสือเสร็จก็นอนเลยนะไม่ต้องตอบแม่
ธีร์ไม่ได้ตั้งใจแต่เขาก็อ่านจนข้อความเหล่านั้นหยุดเด้งบนหน้าจอ ชายหนุ่มลูบท้ายทอยพลางคิดไปว่าปกติน้องเด๋อคุยกับแม่แบบไหน ความย้อนแย้งเกิดขึ้นในใจว่าไม่ควรยุ่งโทรศัพท์คนอื่นตั้งแต่แรก แต่อีกด้านก็สาระแนคิดไม่หยุดเลยว่าบทสนทนาก่อนหน้าจะเป็นอย่างไร
“น้ำครับ”
“ขอบใจ” เขาบิดฝาขวดพร้อมยกขึ้นดื่มหมดไปเกือบครึ่ง ก่อนจะหันไปมองคนข้างตัวที่เอาหลอดจิ้มกล่องนมกล้วยพร้อมใช้สองมือถือมันเอาไว้และค่อย ๆ ดูดอย่างใจเย็น
“กินมาม่าแล้วยังจะกินนมอีก ในท้องมีหลุมดำเหรอวะ”
“โซ่ว่าน่าจะเป็นพยาธิมากกว่าครับ...” น้องคายหลอดออกมาทำหน้าอึน ๆ เขาจึงวางมือลงบนศีรษะทุยพร้อมเลิกคิ้วมอง
“ไง ไหวเปล่าวัยรุ่น?” ธีร์ไม่รู้ว่าคำถามไหนเหมาะสมที่สุดสำหรับเด็กคนนี้ เขาไม่ใช่คนปลอบเก่งหรือมีคำพูดดี ๆ ในหัว เพราะมันเต็มไปด้วยคำหยาบคายและเรื่องทะลึ่งตึงตัง
“ไหวแน่นอนครับ ทุกอย่างจะดีขึ้นเมื่อท้องอิ่ม” ทั้งคู่สามารถเข้าใจกันได้โดยไม่พูดถึงเรื่องความเกลียดชังในห้องแชตโดยตรง “ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไรที่ทำให้พี่ธีร์มาที่นี่ ก็... ขอบคุณมากนะครับ”
“พี่อยากกินน้ำฟรีก็เลยมา ไม่รู้เหรอ?” ชายหนุ่มชูขวดน้ำเปล่าในมือ คนข้างตัวถึงได้หัวเราะ “เพิ่งเจอครั้งแรกเลยตกใจใช่ไหม แต่พี่ไม่ขอโทษนะที่ทำให้เราต้องเจอเรื่องแบบนั้น”
“ครับ ค่อนข้างมากเลยล่ะ แต่โซ่เข้าใจนะ โซ่ไม่ใช่คนเดียวในโลกที่โดนด่า และคนที่เจอเหมือนกันเขาก็ยังใช้ชีวิตอยู่ได้ พ่อบอกว่าคนที่ไม่โดนเกลียดเลยคือคนที่ไม่เคยมีตัวตนบนโลกใบนี้ แต่โซ่มี โซ่เลยโดนเกลียดได้” น้องเด๋อยิ้มแห้ง ๆ ก่อนนมกล้วยจะเป็นแค่กล่องสี่เหลี่ยมที่เอาไว้ถือเพื่อให้มือไม่ว่างเท่านั้น
“พี่โดนด่ามาตลอด หนักด้วย โดนจนงงว่าไปทำอะไรให้วะ ทั้งน้อยใจทั้งโกรธ ถามคนรอบตัวทุกคน ถามตัวเองว่าทำผิดตรงไหน แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบ พี่ตั้บบอกว่า ‘มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดแหละมึง ทำใจ’ เออจริง ทุกคนไม่ได้ชอบสิ่งที่พี่พูดหรือสิ่งที่พี่ทำหรอก บางอย่างมันอาจจะดี แต่บางอย่างมันอาจจะเซนซิทีฟสำหรับคนอื่น แล้วพี่ก็โคตรเข้าใจเลยนะ ถึงจะรู้ตัวช้าหน่อยก็เถอะ พี่แม่งปัญญานิ่มเองไงที่เมื่อก่อนชอบทำอะไรเป็นเด็กจนลืมนึกถึงใจคนอื่น แต่การสำนึกได้แล้วห้ามไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกก็ยังดีกว่าแกล้งตายไม่สนใจเปล่าวะ”
“พี่ธีร์คงโดนมาเยอะกว่าโซ่หลายเท่าเลย”
“มันอาจจะเกี่ยวอยู่บ้างเรื่องโดนมากโดนน้อย แต่หลัก ๆ พี่ว่าขึ้นอยู่กับจิตใจว่ะ ว่าเราจะรับมันได้มากน้อยแค่ไหน พอผ่านไปสักพักพี่เริ่มปรับตัวเข้ากับสิ่งที่เป็นอยู่ได้ มันคือการหาตรงกลางน่ะ เราเอาใจทุกคนไม่ได้แต่เราก็ไม่ควรเหี้ยกับคนอื่นเรี่ยราดเหมือนกัน บางคนอาจจะเกลียดเราเพราะสิ่งที่เราเป็น หรือบางทีเขาอาจจะเกลียดแค่เพราะเขาไม่ถูกใจหรือไม่ถูกชะตาเฉย ๆ เหตุผลแม่งไม่ได้ซับซ้อน”
“นั่นสินะครับ ในโซเชียลนึงมีคนมารวมกันเยอะแยะเลย มันคงเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะเห็นด้วยกับเรื่องเดียวกัน หลังจากนี้โซ่จะพยายามคิดในแง่ดีว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนชอบวิธีการเล่นเกมของโซ่ -- แย่แล้วครับ โซ่ยังไม่ได้ปิดไลฟ์ ป่านนี้ไม่รู้คนดูเป็นยังไงบ้าง โซ่ทิ้งทุกคนลงมาข้างล่างทั้งอย่างนี้ได้ไงเนี่ย พี่ธีร์ครับ เดี๋ยวโซ่มานะ โซ่ขอกลับไปขอโทษทุกคนก่อน”
ชายหนุ่มคว้าข้อมือคนอายุน้อยกว่าเอาไว้พร้อมเงยหน้ามองเพื่อบอกให้รู้ว่าตอนนี้ไม่ต้องแบกอะไรไว้บนไหล่อีกแล้ว “ไม่ต้องหรอก พี่บอกไอ้แหลมให้เข้าไปบอกทุกคนในไลฟ์เราแล้ว”
“อ่า... พี่แหลมเหรอครับ”
“อืม” เขายิ้มพลางพยักหน้าเป็นคำตอบ “ฮีลตัวเองให้ได้ก่อนแล้วค่อยไปฮีลคนอื่น เข้าใจไหม?”
น้องเด๋อยืนนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าช้า ๆ เขาจึงออกแรงเพียงเล็กน้อยเพื่อดึงให้น้องกลับมานั่งที่เดิม และน้องเด๋อก็ไม่ได้ยื้อดึงแม้แต่นิด
“การที่คนกลุ่มนึงยังรักเราในสิ่งที่เราเป็น มันคือเรื่องดีที่สุดของวันนั้น ๆ แล้วรู้ไหม เราไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้พวกเขาจะเกลียดเราหรือเปล่า แต่สิ่งที่ควรทำคือถนอมน้ำใจเขาให้มากที่สุด ย้อนแย้งปะ พี่บอกให้เราแคร์คนดูแต่เสือกไม่ให้ขึ้นห้อง ก็นั่นแหละ ฮีลตัวเองก่อนแล้วค่อยไปโอ๋คนอื่น ยังไงคนดูก็เข้าใจอยู่แล้วว่าคนเด๋อ ๆ แบบนี้คงทำตัวไม่ถูก ไม่มีใครบังคับให้เผชิญหน้ากับความส้นตีนของคนหรอก”
“โซ่จะจำไว้อย่างดีเลยครับ”
“ส่วนคนที่เกลียดเรา ยังไงก็ห้ามไม่ได้ว่ะ แต่เราห้ามตัวเองไม่ให้ไปสนใจมันได้” ธีร์เว้นจังหวะอยู่ชั่วอึดใจ พลางทบทวนว่าพูดมากไปหรือไม่ “เมื่อก่อนเราอาจจะยืนอยู่ในจุดที่ใครก็มองไม่เห็น แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วนะ”
“ครับ”
“เรามายืนอยู่ข้าง ๆ พี่แล้ว และมันเป็นจุดที่ใครมองเห็นได้ง่าย ๆ ด้วย คนพวกนั้นมีก้อนหินอยู่ในมือ 2ea*” ธีร์แบมือทำท่าประกอบ “มันมีสิทธิ์ขว้างหินใส่เราสองคนได้ทุกเมื่อ แล้วพี่ก็ไม่อยากให้เราเจ็บ เข้าใจเปล่าไอ้หนู” เขาลูบกลุ่มผมสีเข้มเบา ๆ ซึ่งน้องเด๋อก็พยักหน้ากับคำบอกเล่าที่เขาไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าจะช่วยเด็กที่เพิ่งเจอความเลวร้ายจากโลกโซเชียลได้
*ea (each) คือ อัน/ชิ้น
“โซ่ก็ไม่อยากให้พี่ธีร์เจ็บนะครับ”
“หือ?”
“พี่ธีร์อาจจะคิดว่าโดนมาเยอะจนชินกับก้อนหินที่ทุกคนปาใส่ เพราะพี่ธีร์เคยรับไว้ได้แล้วเขวี้ยงกลับไปโดนหัวคนโยน แต่บางครั้งพี่ธีร์ก็พลาดจนบนตัวมีแผลเต็มไปหมด แต่ไม่เป็นไรนะครับ โซ่จะพยายามไม่ทำให้พี่ธีร์ได้รับแผลเพิ่มอีก” ชายหนุ่มมองเจ้าเด็กเด๋อที่กำลังอมยิ้มพลางตบมือเขาที่วางอยู่บนศีรษะตนเองราวกับว่าคนที่ควรได้รับการปลอบใจคือผู้ชายคนนี้
“ตัวเองโดนยังหงอยขนาดนี้ยังจะห่วงพี่อีกเหรอ มันน่าจริง ๆ โว้ยเด็กคนนี้” เขายีหัวน้องเด๋อแรง ๆ จนผมยุ่งเหยิง แต่เจ้าตัวกลับหัวเราะแล้วหันมาสบตากับเขาเพื่อบอกให้รู้ว่าความเศร้าที่เคยเกิดขึ้นมันเริ่มจางหายไปแล้ว
“ถึงตอนแรกโซ่จะกลัวการมีตัวตน แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วนะครับ” น้องเด๋อยิ้ม “โซ่อยากเล่นเกมกับทุกคนไปเรื่อย ๆ ต่อให้ไม่มีการแข่งหรืออะไรก็ตาม เพราะโซ่คิดแค่ว่าเวลาเล่นเกมกับพี่ธีร์ พี่ตั้บ พี่แหลม พี่แจ็คน่ะ โซ่มีความสุขมากเลย”
“...”
“เพราะฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ โซ่จะพยายามไม่อ่านข้อความแบบนั้นอีก หรือถ้าบังเอิญเห็นจริง ๆ โซ่ก็จะนึกถึงคำพูดของพี่ธีร์”
“ดี พูดง่าย ๆ โตไว ๆ” เขาหันมากอดอกนั่งยืดหลังตรง
“ถ้าตัวโซ่มีแผลเพราะถูกปาหินใส่ โซ่ก็จะแปะพลาสเตอร์แบบนี้” น้องเด๋อชูนิ้วชี้ให้ดู ก่อนจะเห็นพลาสเตอร์สีเนื้อที่แทบกลืนกับผิวอีกฝ่ายเมื่อมองตอนกลางคืน
“นั่น ไปโดนอะไรมาอีกล่ะ?”
“กระดาษบาดมือตอนกลางวันน่ะสิครับ แต่อย่าด่าว่าโซ่โง่นะเพราะพี่แหลมด่าไปแล้ว”
“เด๋อเอ๊ย ก่งก๊งจริง”
เจ้าของกล่องนมกล้วยทำปากจู๋ เห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้จึงบีบจนเป็นปากเป็ด
“หายหงอยแล้วดิ พูดเยอะเหมือนคนเก็บกดมาสามชาติ” ธีร์คงไม่ต้องรอคำตอบเป็นคำพูด เพราะน้องเด๋อได้ให้มาแล้วเป็นดวงตาคู่นั้นที่หยีลงทั้งที่ยังโดนบีบริมฝีปากอยู่ ชายหนุ่มปล่อยมือออกแล้ววาดแขนกับพนักม้านั่ง ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่สุดท้ายก็สร้างรอยยิ้มให้กับเด็กคนนี้ได้ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องกะโหลกกะลาก็ตาม “เสาร์นี้ไม่ต้องไปร้านพี่ตั้บนะ พี่ไม่ว่าง”
“ไปเดทกับพี่เบลเหรอครับ”
“ใช่” ทั้งที่ความจริงว่างเหมือนคนหายใจรอการตาย แต่เขาก็อยากให้เด็กนี่อยู่กับแม่อย่างสบายใจโดยไม่ต้องกระอักกระอ่วนกับการปฏิเสธนัดเขา
“พี่ธีร์ครับ”
“ว่า?”
“ต่อให้ใครจะพูดยังไง จะมองพี่แย่แค่ไหน แต่พี่ธีร์คือที่สุดของโซ่นะ”
เขามองเสี้ยวหน้าอีกคนที่เห็นได้ไม่ชัด ก่อนจะลดระดับสายตาลงมองมือซ้ายซึ่งมีพลาสเตอร์ติดกับนิ้ว มือที่ทั้งเจ็บจากชีวิตข้างนอกและจากก้อนหินในโซเชียล เด็กคนนั้นปล่อยให้ความเงียบสร้างคำถาม ก่อนจะตบหน้าขาของเขาเบา ๆ แล้วเปลี่ยนเป็นชูนิ้วโป้งให้
“พี่ธีร์สุดยอด”
To be continued/ตัดภาพไปที่แม่น้องโซ่กำลังนั่งอยู่ในห้องมืด โดยมีจอคอมเป็นสิบ ๆ อยู่ตรงหน้า สืบว่าเด็กเกรียนเหล่านั้นเป็นใครแล้วติดต่อนักฆ่าทั่วโลก/
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
