#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 10
HP ลด ก็ต้อง Heal
“กูไม่อยากเชื่อเลยว่าทีมเราจะทำลายอาถรรพ์รอบสองได้ ไอ้โซ่แม่งแน่นอนจริง ๆ”
“ไอ้โซ่คนเดียวหรา เมื่อวานไม่ได้ชนะเพราะกูเปิดประตูสินะ หรือไง?” เด็กลูกครึ่งเลิกคิ้ว ชี้หน้าตัวเองด้วยสองมืออย่างเอาความดีความชอบ รำคาญจริง ๆ พากันอวยไอ้โซ่ข้ามหัวเทพแหลมคนนี้ไปได้อย่างไร ถึงเขาจะยังไม่โปรเท่าพี่ ๆ แต่ถ้าฝึกหนักกว่านี้รับรองเลยว่าต้องมีชื่อไอ้แหลมอยู่ในท็อปเท็น
“ก็ถ้าไอ้โซ่กับไอ้แจ็คไม่วิ่งเล่นกับฆาตกรอยู่ มึงจะได้ยืนเปิดประตูอย่างสบายใจปะ?”
“บุตรแห่งวันเพ็ญแม่งไม่เคยเข้าข้างกู” แหลมรีบยกเท้าขึ้นดักเมื่อคนพี่ทำท่าจะเข้ามาประทุษร้าย
วันนี้ไม่ใช่ปาร์ตี้หมูกระทะ แต่เป็นกับข้าวหลากหลายเมนูที่วางเรียงกันอย่างบนโต๊ะจนเหมือนของไหว้เจ้า ไม่รู้คนท้องคึกมาจากไหน ถ้าจะบอกว่าทำเอาใจเพื่อนผัวก็จะเกินไปเพราะซ้อก็เห็นพวกเขาสามคนมานานไม่ต่างจากพี่ตั้บ
คู่รักขี้เกมจดทะเบียนสมรสกันอย่างเรียบง่าย พี่ตั้บถึงกับปิดร้านเกมไปคุยกับพ่อแม่พี่เจนถึงบ้าน พร้อมขอขมาเรื่องตั้งท้องทั้งที่ควรทำให้เรื่องมันถูกต้องก่อน แต่โชคดีที่พ่อแม่ฝ่ายหญิงไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่าความสุขลูก พี่ตั้บจึงรอดจากฝ่าตีนพ่อตาได้อย่างหวุดหวิดแถมไม่ต้องบากหน้าไปขอยืมเงินใครเพื่อเอามาวางบนพานให้สมศักดิ์ศรีด้วย
แค่ผูกแขนกัน รับปากพ่อกับแม่ฝ่ายหญิงว่าจะดูแลลูกสาวคนนี้และลูกที่กำลังจะเกิดให้ดี เพียงเท่านั้นชีวิตคู่ของพี่ตั้บก็ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว
พี่เจนเป็นผู้หญิงขยัน ก่อนหน้านี้พี่แกช่วยพ่อแม่ทำบัญชีที่บ้าน พอมาอยู่ร้านเกมจึงไม่ยอมอยู่เฉย ๆ แม้ว่าท้องจะเริ่มพุ่งแซงนม แต่เธอก็ช่วยพี่ตั้บแบ่งเบาไปหลายอย่าง เช่นทำกับข้าวให้กิน นั่งเฝ้าเครื่องแม่ขายบัตรให้ลูกค้า เก็บขยะตามโต๊ะ พี่ตั้บจึงมีเวลาออกมานั่งซุยหน้าร้านได้นานขึ้นโดยไม่ต้องเทียวลุกเทียวนั่ง
“พอเห็นแบบนี้กูก็อยากเปรี้ยวตีนลงรอบสามเลยว่ะ ขออนุญาตเมียมาซ้อมทีมดีไหม”
“เอาดิ กูว่าซ้อให้”
“แต่คิดอีกทีกูว่าไม่ดีกว่า พวกมึงก็เล่นเข้าขากันโอเคแล้ว ขืนกูเข้าไปกลัวจะเติ่งงานไม่ชินกัน แต่พูดก็พูดเถอะ... ถ้าชนะอาทิตย์หน้าอีกรอบขี้ซุยบราเทอร์ก็จะผงาดได้อย่างไม่อายใครแล้วนะไอ้ฉิบหาย” ตุ้บตั้บส่งสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจให้กับพวกเกรียน เพื่อให้เห็นว่าเขารู้อย่างนั้นจริง ๆ แม้ว่าจะตอแหลด้วยนิดหน่อย
“นี่แค่สายเล็ก ยังเหลือพวกตัวปังจากสายอื่นอีก บอกไว้ก่อนจะได้ไม่เขินเวลาขิงลงเฟซบุ๊ก” ไอ้แจ็คเบรกเตือนสติเพื่อนร่วมทีม และแน่นอนว่าไม่ทันแล้วเพราะเมื่อคืนไอ้ธีร์โชว์พาวไปชุดใหญ่จนแอนตี้ถึงขั้นโดเนทอัดหน้าใส่
“สมมตินะพี่ แบบ... ถ้าเกิดทีมเราไปได้ไกลระดับตัวแทนประเทศมันจะเป็นไงวะ บินไปแข่งกับต่างชาติ คนดูเต็มฮอล์งี้ แค่คิดก็ตื่นเต้นละ” แหลมนั่งตาลอย เขาอยากใส่ลองเสื้อกันหนาวทีมที่ด้านหลังเต็มไปด้วยรายชื่อสปอนเซอร์นับสิบ ๆ ดูสักครั้ง
“ห่า ทีมเราเพิ่งขึ้นป.หนึ่งเมื่อวานอย่าเพิ่งซ่าคิดถึงมหาลัย” เด็กลูกครึ่งหรี่ตามองพี่ใหญ่ที่ดับฝันกันกลางวันแสก ๆ จนแตกสลายเป็นเศษแก้ว
“โธ่พี่มึง คนเรามันก็ต้องมีความฝันกันบ้างปะ จะให้นั่งตาปรือมองฟ้าพ่นฟองน้ำลายเล่นไปวัน ๆ เหมือนพี่ธีร์กูก็ไม่ไหวนะ”
“อ้าวเชี่ย ฟาดฟิงกูเฉย”
“พาดพิง!” ทั้งสามคนตบมุกให้อย่างสงสาร เพราะคิดว่าพระเอกของโลกใบนี้ควรได้รับรางวัลบ้างหลังจากไล่ฆ่าทีมตรงข้ามอย่างเลือดเย็นจนผ่านรอบสองมาได้
“พูดแล้วก็อยากแข่งทัวร์ DotA เลย ถ้าเกิดพี่ธีร์กลับมา --” ไอ้เด็กลูกครึ่งพูดยังไม่ทันจบก็ถูกไอ้แจ็คปิดปากเสียก่อน ตุ้บตั้บส่ายหน้ารัว ๆ พลางถลึงตาเตือนสติน้องว่าไม่ควรพูดคีย์เวิร์ดต้องห้าม ซึ่งคาดว่าไม่ทันแล้ว
ฟึ่บ!
ทั้งสามคนมองส้มโชกุนที่ไอ้ธีร์เคยเอาไปโยนเล่นแก้โง่ แต่ตอนนี้มันถูกบีบจนแตกคามือทะลักออกจากง่ามนิ้วพร้อมสายตาที่บอกให้รู้ว่านาทีนี้ต่อให้โซโล่บอสคนเดียวมันก็สู้ไหว ไอ้ฉิบหาย รุนแรงแม้แต่กระทั่งของแดก
“เหอะ” เสียงแค่นหัวเราะของพี่มันไม่เคยมาดีโดยเฉพาะตอนได้ยินคีย์เวิร์ดต้องห้าม แหลมเริ่มเช็ดเหงื่อพลางซื้ดน้ำมูก แกล้งเผ็ดส้มตำตอนนี้จะทันไหม
“น้องขอท่ด” ทุกคนตรงนี้รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อหลายปีก่อน แต่การเสนอหน้าโลกสวยบอกรุ่นพี่ว่า ‘เฮ้ย อย่าคิดมากดิวะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว’ ก็คงไม่ใช่เวลาที่ดีนัก หลายคนอาจจะ Keep going ได้หลังเจอเรื่องเลวร้าย แต่สำหรับพี่ชายของเขา แม่ง Keep ตีนing เท่านั้น
แจ็คชำเลืองมองเพื่อนสนิทแล้วหันไปสบตากับพี่ตั้บอย่างรู้กัน อยากจะง้างมือโบกไอ้แหลมสักดอกแต่ดีที่ยั้งมือไว้ก่อน
“ก็พูดไปสิ เรื่องแค่นี้เอง” น้ำเสียงพี่มันใจดีเกินไป ไหนสายตาที่เก็บไฟสในนั้นไว้ไม่มิดอีก แหลมยิ้มแห้งพลางหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพี่ ๆ แต่พี่ตั้บกับพี่แจ็คก็เป็นคนเชี่ยเกินกว่าจะช่วยเหลือน้อง “ว่าไงล่ะไอ้เชร์?”
“...”
ไอ้ธีร์ถึงกับเรียกชื่อจริงที่แม่ตั้งให้ เพราะแหลมเป็นชื่อที่พวกเขาเรียกกันเองจากความเรียวของหนังหน้ามัน ซึ่งชื่อพรีเดบิวท์นั่นก็โคตรนานแล้วที่ไม่ได้เรียก แสดงว่าไอ้ธีร์คงอารมณ์บ่จอยที่แท้
“เปล่าเว้ยพี่ คือกูหมายถึงว่ากูอยากมีทีมไว้เล่นตอนกลางคืนบ้างไรงี้ เล่นกับพวกต่างชาติแล้วเซ็งไง พวกหัวเกรียนชอบด่าว่าไทยแลนด์ Noob* แบบกูไม่โอเคอะ แต่ช่างหัวเกมกาก ๆ นั่นเหอะ เรากลับเข้าเรื่องเดิมกันดีกว่าเนอะพี่เนอะ” คนน้องทำตาใส ประสานมือไว้กลางอกพร้อมฉีกยิ้มแต่ดูเหมือนว่าพี่ธีร์จะมองไม่เห็นความน่าเอ็นดูของน้องนุ่ง ถึงได้ถลึงตายิ้มเหมือนอยากแดกหัวกันขนาดนี้
*Noob เพี้ยนมาจาก Newbie เรียกสั้น ๆ ว่า Newb (นิ๊วบ์) ก่อนเสียงจะเพี้ยนมาเป็น Noob ซึ่งหมายถึงพวกเด็กใหม่เพิ่งหัดเล่นเกม ฝีมือกระจอก อ่อนแบ (ขอบคุณข้อมูลขยายความเพิ่มเติมจากเว็บ Thaicsgo จ้า) “รีบไปเอาทิชชู่ให้พี่มึงสิ...” พี่ตั้บวางมือลงบนบ่าไอ้เด็กเกรียนหวังช่วยชีวิต ไอ้แหลมจึงรีบวิ่งเข้าไปในร้านอย่างรู้งานโดยไม่เหลียวหลังมองว่าจะมีรองเท้าไอ้ธีร์ลอยตามไปหรือเปล่า
“ตอนนี้เราอินกับลีคเล็ก ๆ ก่อนดีกว่า ไอ้โซ่จะได้ปรับตัวด้วย” เรื่องเกม DotA เจ้าปัญหาถูกเหยียบลงกับพื้นเพราะความหลังที่ไม่อยากจดจำแม้ว่าภาพเหล่านั้นยังตามหลอกหลอนยันวินาทีนี้ เด็กปากผีกลับมาพร้อมทิชชู่ม้วนใหญ่ และไม่ลืมที่จะเช็ดมือให้พี่ชายผู้เป็นที่รักเพื่อลบล้างความผิด “ใช่ว่ากูจะไม่มองการไกลนะ แต่ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า ต่อให้ทีมเราจะเข้าขากันกว่าเมื่อก่อนเพราะมีนักวิ่งตีนผีเพิ่มมาอีกคนก็เหอะ แต่นั่นแหละ กูไม่อยากรีบ”
“ว่าแล้วก็คิดถึงไอ้โซ่ว่ะ กูอยากยิงมุกใส่สักดอกสองดอกเพราะมันเป็นคนเดียวที่ไม่ทรยศกู” พวกพี่ ๆ ดีแต่ซ้ำเติมมุกของเขา ใครเล่าจะแสนดีเท่าไอ้โซ่ที่หัวเราะให้ทุกมุก “ทำไมรู้สึกเหมือนไม่ได้เจอมันนานแล้วทั้งที่ก็เจออยู่ทุกเสาร์ เชี่ยละ หรือว่ากูจะตกหลุมรักไอ้โซ่โดยไม่รู้ตัววะ?” แหลมทาบมือลงกับอกข้างซ้าย เกร็งตาเหมือนพระเอกละครตอนเพิ่งรู้ใจตัวเองว่ารักใคร แล้วเพลงประกอบก็ดังขึ้น
“เพ้อเหี้ยไร”
“เชี่ยแจ็คแม่งคนจริง” พูดจบพี่ตั้บก็ทำท่างัดนิ้วโป้งขึ้น ส่วนคนโดนเบรกทำได้แค่นั่งหน้าแห้งอย่างน่าเวทนา
*
น้องเด๋อหายตัวไปตั้งแต่วันศุกร์ยันเช้าวันอาทิตย์ ชนิดว่าไม่มีการอัปเดตคลิปเล่นเกมหรือล็อกอินเข้าสตรีม ก็เข้าใจไงว่าวันศุกร์มีเรียนแล้วก็อาจจะไปเที่ยวเล่นต่อกับสองเกลอกล้วยหอมจอมซนนั่น พอตกกลางคืนคงอยากนอนไวเพราะจะได้ตื่นแต่เช้ามาต้อนรับแม่จ๋าที่บินมาจากเชียงใหม่
แต่แวะมาตอบไลน์กันบ้างก็ได้ไหมล่ะสังคม เห่อแม่อะไรขนาดนั้น ไม่เคยมีเหรอ พาล ไม่มีคนซุยเรื่องเกมใหม่ที่เพิ่งปล่อยเทลเลอร์ในงาน E3 มันเหงาปากเข้าใจไหม ไอ้แหลมก็ไม่ได้ชอบเกมสไตล์ FPS* ส่วนไอ้แจ็คไม่ต้องพูดถึง เพราะมันรอฟังสรุปจากเขาเหมือนกันว่าเนื้อเรื่องเป็นอย่างไรและจะวางขายปีไหน
*FPS (First-Person Shooter) เกมแนวยิงปืนที่มีมุมมองแบบบุรุษที่หนึ่ง ให้ความสมจริงจากมุมกล้องโดยผู้เล่นจะรู้สึกเหมือนเป็นตัวละครนั้นจริง ๆ
ข้อความหนักขวาเต็มไปด้วยการประชดประชัน เหน็บแนมว่าน้องเด๋อเป็นลูกแหง่พร้อมส่งสติ๊กเกอร์เกรียน ๆ ที่ยอมเสียสามสิบห้าบาทซื้อเก็บไว้กวนตีนเพื่อนฝูง แต่ก็นั่นแหละ เด็กนั่นไม่อ่านว่ะ อย่านะอย่า... ถ้าน้องเด๋อไม่ปิดแจ้งเตือนไลน์เขาไว้ มันก็ต้องเด้งขึ้นป็อปอัพหน้าจอล้านเปอร์เซ็นต์ จะอ้างว่าไม่เห็นมันเป็นไปไม่ได้
เที่ยงยี่สิบห้านาทีคือเวลาชวนน่าหงุดหงิดเพราะเข็มยาวกำลังวิ่งตามหาเลขสิบสองเพื่อกระแทกหน้าผู้ชายคนนี้ให้รู้ว่า ‘จะบ่ายโมงแล้วโว้ยแต่น้องเด๋อคงไม่ตอบมึงหรอกไอ้ควาย 5555555555+’
ไม่ได้การละ... แกล้งเนียนเป็นโทรผิดแล้ววางสายเล่นดีกว่า อย่างน้อยตอนวางสายเด็กมันก็ได้เห็นว่าหน้าจอที่เคยมีการแจ้งเตือนบัดนี้โทรศัพท์เครื่องนั้นมันกำลังจะมีรากงอกออกมาเพราะข้อความของเขาแล้ว
( สวัสดีค่ะ )
เดี๋ยว... ทำไมเสียงผู้หญิง คือน้องเด๋อให้แม่รับสาย?
“อ้อ... สวัสดีครับ คุณแม่น้องโซ่ใช่ไหม พอดีเมื่อกี้ผมล้างจานอยู่ก็เลยพลั้งมือไปโดนปุ่มกดโทรออกน่ะครับ”
( อ๋อ แม่กำลังจะปิดเครื่องพอดีเลย )
เวร แม่จะปิดทำไมครับ อยู่กับลูกแล้วเคร่งเรอะ
“คงมีคนโทรไปรบกวนเวลาน้องใช่ไหมครับแม่ ผมเข้าใจ ๆ ปิดไปเลยครับการสื่อสารสมัยนี้มันเร็วเกินอะ น่ารำคาญ ผมว่าส่งจดหมายเหมือนเมื่อก่อนคูลสุดแล้ว” เดี๋ยว พล่ามส้นตีนอะไรออกไป แม่น้องเด๋อจะมองกูเป็นคนแบบไหนถึงได้หัวเราะแบบนั้น
( ไม่ใช่อย่างนั้นลูก คือแม่มีเคสด่วนต้องผ่าตัดหัวใจก็เลยต้องบินกลับเชียงใหม่ตั้งแต่เช้าน่ะ พอรู้ตัวอีกทีก็เห็นว่ากระเป๋าเงินกับโทรศัพท์โซ่อยู่ในกระเป๋า แม่ก็เลยจะปิดเครื่องแล้วส่ง EMS ไปให้น้องน่ะจ้ะ )
อ้าวเหรอ...
แหม่... ที่ไม่อ่านก็เพราะมีเหตุผลนี่เอง
แต่เดี๋ยว คอมพิวเตอร์ก็มีแอปไลน์เปล่าวะ
ยัง ยังไม่หายเคือง
“เป็นงั้นไปนะครับ โทรศัพท์ตัวเองแท้ ๆ แต่ไปอยู่ในกระเป๋าคุณแม่ซะได้” เหมือนเด็กน้อยล้วงของในกระเป๋ากางเกงแล้วเอาวางไว้บนม้านั่งก่อนจะรีบวิ่งไปเล่นชิงช้ากับเพื่อนไม่มีผิด น้องเด๋อนี่มันน้องเด๋อจริง ๆ
( เมื่อวานแม่กับโซ่ไปวัดกัน แต่ตอนขากลับฝนดันตกหนัก แท็กซี่ก็ไม่อยากจอด น้องเลยเอามือถือกับกระเป๋าเงินเก็บไว้ในกระเป๋าแม่แล้วเราก็ขึ้นรถเมล์กันแทน )
“อ๋อครับ ถ้าโทรศัพท์เปียกก็ต้องเข้าศูนย์อะเนอะ ยุ่งยากวุ่นวาย” อห. ไม่คิดว่าจะได้คุยกับแม่น้องเด๋อนานขนาดนี้
( ว่าแต่... นี่คือธีร์ที่เป็นหัวหน้าทีมเกมใช่ไหมลูก? )
เดี๋ยว... ทำไมแม่รู้วะ
“หะ? อ๋อครับแม่ ครับ ผมนี่แหละ”
( แม่ไม่แน่ใจเลยถามก่อนเพราะรุ่นพี่ที่คณะโซ่ก็ชื่อธีร์เหมือนกัน )
เดี๋ยว นี่เล่าทุกเรื่องให้แม่ฟังเลยถูกไหม สู้พี่ก็ไม่ได้ มีความลับกับครอบครัวทุกเรื่อง
“ใช่ครับแม่ สวัสดีอีกครั้งอย่างเป็นทางการนะครับ”
( ว่าแต่โทรผิดจริง ๆ เหรอ ไม่ได้มีธุระเร่งด่วนให้โซ่ต้องไปเล่นเกมใช่ไหม? )
ลางร้ายเริ่มมา กำลังจะมีคนโดนด่าทางอ้อมว่าพาลูกคนอื่นไปเสียคนในอีก 3 2 1
“เปล่าเลยแม่ มือผมบังเอิญไปโดนจริง ๆ ครับ”
( ค่อยโล่งอกหน่อย )
“แม่ไม่อยากให้โซ่เล่นเกมเหรอครับ อันนี้คุยกับผมตรง ๆ ได้นะ ผมจะได้ทำให้มันถูกต้อง” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ดำน้ำอีกสักหน่อยแล้วกัน เขาอยากรู้ว่าแม่น้องเด๋อจะแสนดีแค่ต่อหน้าลูกชายหรือเปล่า
( แม่ไม่ห้ามเลย แม่ดีใจนะที่โซ่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ต่างจากแม่ที่กว่าจะหาตัวเจอก็โน่นเลย เกือบอายุสามสิบ ) เธอพูดกลั้วหัวเราะ ( ถ้าชอบก็ทำไปเถอะลูก แม่พร้อมจะสนับสนุนขอแค่ไม่ฉุดกันให้แย่ลงก็พอ แต่ที่แม่ถามก็เพราะโซ่ไม่สบายอยู่ แม่ก็เลยอยากให้น้องพักผ่อนให้หายก่อนแล้วค่อยชวนกันไปเล่นเกมนะลูกนะ )
“อ้าว โซ่ไม่สบายเหรอครับ?”
( จ้ะ คงเป็นเพราะถอดเสื้อตัวนอกให้แม่คลุมหัวตอนวิ่งขึ้นรถ ตัวเปียกนานเป็นชั่วโมงพอตกดึกไข้ก็เลยขึ้น แม่เช็ดตัวให้อยู่นานเลย )
“เวร แล้วตอนนี้น้องเด๋ออยู่กับใครอะครับแม่?” การตอแหลตีเนียนจบลงเพียงเท่านั้นเมื่อความเป็นห่วงมีมากกว่า ถ้าแม่กลับเชียงใหม่ตั้งแต่เช้า งั้นแสดงว่าตอนนี้คนป่วยที่ติดต่อใครไม่ได้เลยก็...
( อยู่คนเดียวจ้ะ แต่แม่โทรบอกอาร์มกับเจมส์แล้วล่ะ )
ที่หายไปทั้งวันไม่ใช่เพราะติดแม่หรอกเหรอ?
( หรือถ้าพี่หัวหน้าทีมอยากช่วยอีกแรงแม่ก็จะขอบคุณมาก ๆ เลย )
“โธ่แม่ ผมต้องช่วยอยู่แล้ว ลูกทีมผมทั้งคนไง เดี๋ยวเดินไปใส่รองเท้าเลยครับ” ชายหนุ่มเดินไปคว้ากระเป๋าเงินกับเสื้อแขนยาวหนึ่งตัวเตรียมออกจากห้องพร้อมเอาโทรศัพท์แนบไว้ด้วยหูกับไหล่ตนเอง “ลูกชายแม่ไปขายผมให้ฟังว่ายังไงบ้างครับเนี่ย?”
( ไม่ขายหรอก มีแต่ชมใหญ่เลย พี่ธีร์เล่นเกมเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ พี่ธีร์มีคนตามเป็นล้านเลย คนชอบพี่ธีร์เยอะมาก ๆ แถมยังหล่อด้วย สารพัดแม่จำไม่หมดหรอก )
ธีร์ยืนเก๊กอยู่หน้ากระจก พยายามกลั้นยิ้มกับคำชมก่อนจะขมวดคิ้วเพราะนึกอะไรบางอย่างออก
“แม่”
( ว่าไงจ๊ะ? )
“โซ่เมมเบอร์ผมว่าอะไรเหรอครับ?”
ชายหนุ่มค้างอยู่ท่าสวมรองเท้าข้างซ้ายระหว่างรอคำตอบ ซึ่งมันเป็นเรื่องโคตรธรรมดาที่คนเกินครึ่งโลกคงไม่ได้สนใจว่าใครจะเมมเบอร์ตนเองว่าอย่างไร นอกเสียจากคู่รักที่เพิ่งคบกันใหม่ ๆ แต่เขาก็อดประหลาดใจไม่ได้ว่าอะไรที่ทำให้แม่รู้
( พี่ธีร์คนเก่ง แล้วก็มีดาวสามดวงข้างหลังจ้ะ )
เหอะ งุ้งงิ้งอย่างกับเด็กผู้หญิง
...แต่ก็น่ารักดี
*
เสียงเคาะประตูเป็นจังหวะเดียวกับตอนล้างหน้าเสร็จ เด็กหนุ่มตัวผอมคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าลวก ๆ แล้วเดินไปเปิดประตู ก่อนจะพบใบหน้าหล่อและถุงหิ้วพะรุงพะรังมากมายที่อีกฝ่ายชูขึ้นมาระดับอก เพื่อให้เขาเห็นว่าข้างในนั้นมีกับข้าวที่สามารถทำให้กินจนท้องแตกตายได้
“ไงคนป่วย?”
“พี่ธีร์รู้ได้ยังไงครับ?”
“เสียงขึ้นจมูก” คนตัวโตหรี่ตามองพลางแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ โซ่จึงมองตามตาปริบ ๆ แล้วปิดประตู “แม่เราโทรบอกพี่น่ะสิ”
“อะไรนะครับ แม่โซ่โทรหาพี่ธีร์เหรอ?” เกินความคาดหมายไปมาก โซ่รู้ว่าแม่เป็นห่วงจนต้องโทรหาใครสักคนให้มาดูแลเขา ซึ่งมันควรจะเป็นอาร์มหรือเจมส์มากกว่าพี่ธีร์ไม่ใช่เหรอ
“ใช่ ก็ไปเล่าเรื่องพี่ให้แม่ฟังเองไม่ใช่ไง?” คนพี่แถหน้าตายเพื่อไม่ให้น้องจับผิดได้ ซึ่งคนป่วยที่ยืนทำหน้าเด๋อ ผมเผ้าชี้โด่เด่ทั้งสภาพชุดนอนก็น่าแกล้งเกินกว่าจะพูดความจริงเพราะเห็นใจ
“เล่านิดเดียวเอง ทำไมแม่ไว้ใจคนง่ายขนาดนั้นนะ...”
“ไร ๆ พูดแบบนี้จะบอกว่าพี่ไม่น่าไว้ใจว่างั้นเถอะ?” ธีร์ถลึงตาคาดโทษเจ้าของหน้าซีดเซียวที่กำลังฉีกยิ้มจนแยกไม่ออกแล้วว่าที่ตาหยีลงแบบนั้นเป็นเพราะอารมณ์ดีหรือนอนเยอะจนตาบวม
“แม่โซ่บอกว่าอยากเจอพี่ธีร์ด้วยล่ะครับ...” เจ้าของเสียงขึ้นจมูกพูดเบา ๆ แล้วย่องมาจากด้านหลัง
“ใคร ๆ ก็อยากเจอพี่ทั้งนั้นแหละ ทำใจหน่อยนะมีหัวหน้าทีมเป็น Pro Player”
“แม่บอกว่าถ้าเราเข้ารอบสุดท้ายได้ แม่จะหาเวลามาดูให้ได้เลย”
“แม่ได้ลางานแน่” เขาหันไปมองน้องเด๋อที่กำลังชะเง้อหน้ามองอย่างสนใจ ให้ตาย พอเป็นเรื่องกินแล้วตาเป็นประกายเชียวนะ “กินข้าวล่าสุดตอนไหน?”
“เมื่อเช้าครับ กินผัดฟักทองที่เหลือจากเมื่อวานจนหมดเกลี้ยงเลยล่ะ”
“ตะกละว่ะ เป็นคนหรือหลุมดำกลางอวกาศ” น้องเด๋อไม่สนใจฟัง อีกทั้งยังลากเก้าอี้ออกแล้วนั่งห่อไหล่พร้อมวางสองมือไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเงยหน้ามองเหมือนหมาตัวเล็ก ๆ กำลังอ้อนเอาของกิน
“พี่ธีร์ซื้อน้ำเต้าหู้มาจากไหนครับ น่ากินมากเลย”
“‘พี่ธีร์ครับ โซ่ขอถุงนึง’ พูดแบบนี้” เขาชูถุงน้ำเต้าหู้ขึ้นล่อตาคนป่วย ซึ่งน้องเด๋อก็ทำตาเป็นประกายพร้อมพูดแบบไม่มีเสียงแล้วแบมือออก “เชื่องเหมือนหมา”
“เอาโซ่ไปเลี้ยงได้เลยครับ กินง่าย นอนง่าย แล้วก็ไม่เห่าด้วย”
“เหอะ ขืนเลี้ยงคงได้อดตายกันพอดี เด็กอะไรตะกละได้แม้กระทั่งตอนป่วย” ธีร์ยีหัวน้องแรง ๆ จนผมเผ้าที่เคยชี้อยู่แล้วฟูยิ่งขึ้นไปอีก
“ป่วยก็หิวครับ ท้องโซ่มันทำงานเก่งกว่าเชื้อโรคในร่างกายอีก”
“เลอะเทอะ” อยากแกล้งอะไรสักอย่าง แต่ติดตรงที่เด็กมันป่วยจึงปล่อยให้พูดจ้อเจื้อยต่อไป “เอาแบบมีน้ำตาลหรือไม่มี”
“โซ่ขอแบบมีน้ำตาลเพิ่มความหวานให้ร่างกายครับ” ยังเล่นได้อยู่... ธีร์มองสองมือของเด็กเด๋อที่แบออกมาแล้วก็ตีเบา ๆ ไปหนึ่งที
“ไม่ให้ เอาแบบไม่ใส่น้ำตาลไป” เขายักคิ้วกวนพลางมองหน้าอึน ๆ ของอีกคนที่กำลังจ้องน้ำเต้าหู้อุ่น ๆ ในมือตนเอง น้องเด๋อคงด่าเขาอยู่ในใจว่า ‘แล้วพี่ธีร์จะถามกูทำส้นตีนอะไรครับ’ อยู่แน่ ๆ
ระหว่างเดินไปเอาถ้วยชามกับช้อนก็ชำเลืองมองอยู่เนือง ๆ ใจน้องเด๋อมันไม่คิดจะรอแก้วเลยใช่ไหมถึงได้กัดก้นถุงดูดพร้อมสั่นขาเล่นเหมือนอารมณ์ดีมาจากไหน
“แม่ส่งโทรศัพท์มาแล้วนะ EMS น่าจะไม่เกินสามวัน”
“แม่โทรไปจริง ๆ เหรอครับเนี่ย?”
“เออดิ ดูหน้าพี่ด้วย ดีกรีพระเอกแบบนี้จะเอาอะไรไปโกหก”
“โห เจ้าชายขี่ม้าขาวตายเรียบเลยครับ” เออ ตายเพราะมีพระเอกตอแหลเก่งแบบกูเนี่ย
“กินซะ จะได้กินยาต่อ” เขาวางถ้วยโจ๊กแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้าง ๆ มองคนป่วยที่ตักจากส่วนขอบถ้วยเข้าปากอย่างตั้งใจ
ให้ตาย ถ้าปล่อยให้รอพวกสองเกลอกล้วยหอมจอมซนก็ไม่รู้ว่าจะได้กินตอนไหน ตอนโทรไปถามไอ้เจมส์กับไอ้อาร์มยังไม่ออกจากหอเลย
“พี่ธีร์ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยครับ”
“ทำไม มองแบบนั้นอย่าบอกนะว่าไม่อิ่ม?”
“ท้องโซ่บอกว่ามันอยากกินอีก แล้วข้างในนั้นก็น่าจะมีของอร่อย ๆ อยู่... โห มีทาโกะด้วย ของอร่อยทำไมเก็บไว้ในถุงล่ะครับโธ่...” เสียงงุ้งงิ้งของคนตะกละน่าหงุดหงิดและน่าฟังไปพร้อม ๆ กัน มันย้อนแย้งที่อย่างหลังชักจะมีมากกว่า
“ตั้งแต่พี่เข้ามาได้พูดขอบคุณสักคำยัง?” ธีร์เท้าศอกมองคนป่วยที่เลือกชูนิ้วโป้งหลังจากแกะตะเกียบไม้ออกจากกันเรียบร้อย ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับก้อนแป้งกลม ๆ ที่เขาแวะซื้อเพราะคิดว่าเด็กเด๋อน่าจะชอบ
เหตุการณ์โดนด่ากลางไลฟ์คราวนั้นเพิ่งผ่านไปไม่นานเองเปล่าวะ ทำไมน้องมันเริ่มเกรียน การโดนด่าครั้งเดียวไม่น่าทำให้เจนโลกขึ้นไหม
“กินด้วยดิ”
“แกะถุงใหม่เลยครับ”
“ไม่ อยากแย่ง เอามากินด้วย”
“ไม่ได้นะครับ เดี๋ยวพี่ธีร์ติดหวัดโซ่” พูดจบก็ซื้ดน้ำมูกโชว์อีก ใจหนึ่งตั้งคำถามว่าน้องเด๋อมันหวงของแดกหรือว่าเป็นห่วงเขาจริง ๆ กันแน่ “โอ๊ย...”
มันเขี้ยว ธีร์มองอีกคนที่จับศีรษะตนเองเพราะถูกเขากระตุกปลายผมหน้าม้าจนหน้าเกือบทิ่ม ก่อนจะช้อนตามองมาพร้อมดันถ้วยโจ๊กเข้าหาตัวอย่างหวงแหน
“พี่ซื้อยามาให้ ตัวนี้กินหลังอาหาร ส่วนตัวนี้กินทุกสี่ชั่วโมง ส่วนตัวนี้กินก่อนอาหาร เดี๋ยว ไอ้ฉิบหายเอ๊ยกูลืมเฉย” เวร สุดท้ายก็หล่อได้ไม่สุด ธีร์กุมขมับพลางมองซองยาที่เขียนไว้เด่นหราว่า ‘ต้องแดกก่อนอาหารนะจ๊ะ ถ้าลืมคือโง่นะ’ พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นน้องเด๋อทำหน้าอึน ๆ ใส่ ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นเดินไปหยิบกล่องบางอย่างมาวางบนโต๊ะพร้อมเปิดให้ดู
“อะไร กล่องสมบัติที่เปิดออกแล้วจะเจอแร่ไว้เอาไปตีบวกเหรอ?”
“ยาที่แม่โซ่เอามาเติมให้ครับ” พูดจบก็หันกล่องมาทางนี้ ให้ตายสิซูซี่... นี่มันกล่องยาหรือโรงพยาบาลขนาดย่อมกันแน่ สารพัดยาหลากสี ทั้งแบบน้ำแบบเม็ด
“อันนี้ลดน้ำมูก อันนี้แก้ไอ อันนี้แก้ท้องเสีย อันนี้แก้ปวดท้องครับ” ความเป็นหมอของแม่ทำให้คนแวะร้านยารู้สึกเขินขึ้นมา ธีร์รู้สึกแพ้ เขาจึงเก็บยากาก ๆ ราคาไม่กี่ร้อยใส่กระเป๋าไว้แดกเองตอนป่วย “อะไรครับ”
“เก็บดิ มีของแม่แล้วนี่”
“แต่พี่ธีร์ซื้อมาให้โซ่ไม่ใช่เหรอ”
“เออ แต่เปลี่ยนใจแล้ว จะเอาไว้กินเอง”
“โหย แต่พี่ธีร์ยังแข็งแรงอยู่ ไม่ต้องกินหรอกครับ เพราะงั้นขอให้โซ่นะ โซ่จะกินยาของพี่ธีร์” มันเขี้ยวโว้ย ตบหัวกันแล้วมาลูบหลังแบบนี้ได้ไง ถ้าจะกินก็ควรกินเลยดิ ไม่ใช่เอากล่องยาแม่มาอวด มีแม่เป็นหมอแล้วขิงเหรอ
“จ่ายมาก่อนสิบบาท” มือหนึ่งเท้าคางมอง อีกข้างแบออกไปข้างหน้า น้องเด๋ออมยิ้มพลางมองมาก่อนจะตีมือเขาเบา ๆ หนึ่งที
“ครบครับ สิบบาท”
“รำคาญว่ะ” ธีร์เบ้ปากมองเด็กเด๋อที่เอาแต่ยิ้มไม่หยุด ไม่เกรงใจอาการป่วยที่ควรทำให้หงอยมากกว่าเป็นแบบนี้ ชายหนุ่มนั่งมองอีกคนนั่งกินโจ๊กกับทาโกยากิสลับกัน ก่อนจะเอาหลังมือตนเองอังหน้าผากน้องเพื่อวัดไข้ “มีคูลฟีเวอร์ไหม?”
“มีครับ เดี๋ยวโซ่จะไปติดหลังกิน --” ยังพูดไม่จบก็ต้องเงยหน้ามองตาละห้อย พี่ธีร์เป็นคนใจร้อนตลอดเลย ไม่รอให้โซ่พูดจบก็เดินไปเปิดตู้เย็นและกลับมาพร้อมแผ่นเจลลดไข้เสียแล้ว
“กินต่อสิ”
“พี่ธีร์เนี่ยใจดีจริง ๆ เลย”
“บอกให้กิน ยังจะพูดมากอีก” มองค้อนเจ้าเด็กเด๋อที่เอาแต่ยิ้มขณะสบตากัน หลังจากนั้นเขาจึงได้มีโอกาสหายใจหายคอบ้างเมื่ออีกฝ่ายยอมก้มหน้ากินต่อ
เขาเปิดผมหน้าม้าขึ้นแล้วแผ่นเจลลดไข้ลงไปบนหน้าผากน้อง รู้สึกได้ถึงความร้อนที่กระจายออกมาและคาดว่าแผ่นเย็นโง่ ๆ นี่จะช่วยอะไรได้บ้าง แต่ยังไม่ทันเอามือออกธีร์ก็รู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต เพราะน้องเด๋อเอื้อมมือขึ้นมาแต่ดันสัมผัสโดนมือเขาแทนที่จะแผ่นแผ่นเจลลดไข้
“แน่นแล้วล่ะครับ”
“...”
ธีร์ผละตัวกลับไปนั่งยืดหลังตรง กอดอกมองผนังทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ตอนนี้จะรู้สึกแปลก ๆ จนสายตามันประท้วงว่า ‘มองน้องเด๋อแดกโจ๊กต่อสิ กลัวไร’
“ขอบคุณครั้งที่หนึ่ง ขอบคุณที่มาหานะครับ ถ้าไม่มีพี่ธีร์ โซ่คงต้องคลานลงไปซื้อมาม่าข้างล่างแน่ ๆ เลย”
เขามองหน้าคนป่วย ก่อนจะลดระดับสายตามองนิ้วชี้ที่ชูขึ้นมา
“ขอบคุณครั้งที่สอง ขอบคุณที่ซื้อของกินมาให้นะครับ ทั้งโจ๊ก น้ำเต้าหู้ ทาโกยากิ อร่อยทุกอย่างเลย” น้องเด๋อชูสองนิ้ว ก่อนจะชูนิ้วโป้งขึ้นมาเป็นนิ้วที่สาม “ขอบคุณครั้งที่สาม ขอบคุณที่ซื้อยามาให้นะครับ คราวนี้พลาดกินก่อนอาหาร แต่มื้อเย็นโซ่จะกินจนครบให้ได้”
โซ่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี หลังจากนอนป่วยมาทั้งวัน หนักศีรษะ น้ำตาไหล ครั่นเนื้อครั่นตัวจนลุกไม่ไหว แต่พอเห็นพี่ธีร์มาหาแล้วเหมือนไข้จะลดลงไปเพราะความใจดีเลย
โจ๊กยังกินไม่หมดและมันคงเริ่มเย็นเมื่อเวลาล่วงเลยไป เด็กหนุ่มอมช้อนค้างไว้พลางมองมืออีกข้างของตนเองที่ถูกจับโดยอีกคน ก่อนจะเลิกคิ้วพร้อมสบตากับพี่ธีร์
“ขอบคุณครั้งที่สี่ด้วยสิ”
โซ่ยังคงประหลาดใจ พร้อมทบทวนว่ายังมีอะไรที่เขายังไม่ได้พูดออกไปอีก นอกจากเรื่องขอโทษที่หายไปหลายวันเขาก็นึกไม่ออกแล้ว พอไม่สบายแล้วสมองไม่ค่อยทำงานเลย
เด็กหนุ่มหลุดออกจากความคิดเมื่อรู้สึกได้ว่านิ้วนางข้างซ้ายถูกแกะขึ้นเป็นนิ้วที่สี่ โซ่มองดวงตาคู่นั้นที่มองมา คล้ายว่ากึ่งจะแกล้งกึ่งจะเฉย ๆ ก่อนคำตอบเรียบง่ายของพี่ธีร์จะกลบเสียงฝนจากด้านนอก
“ขอบคุณพี่ที่จะอยู่เช็ดตัวให้เราไปจนเช้า”
To be continuedแม่จะผ่าหัวใจคนไข้ทำไมในเมื่อแม่ผ่าหัวพี่ธีร์ได้
ปล. Talk ท้ายตอนก่อนหน้านี้ที่พูดถึงแม่คือคนอ่านนะคะไม่ใช่แม่ตัวจริงน้องโซ่ 5555555555555555
หัวข้อ: ▲เกมเมอร์และน้องเด๋อของเขา▲ #ซอโซ่ล่ามธีร์ (01/09/61) (อ่าน 224146 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก