#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 13 ( PART ½)
Drink a coffee and smile like an idiot.
โซ่เคยคิดว่าเกมสามารถเยียวยาได้ทุกสิ่ง และเขาก็ได้รู้วันนี้ว่ามันไม่จริง เมื่อคนที่เคยร่าเริงเพราะได้วิ่งไล่ฆ่าคนมาตลอดสามชั่วโมงกำลังนั่งนิ่ง ๆ เหม่อลอยไปกับความเศร้าที่คงมีแค่คนเผชิญหน้ากับมันเท่านั้นถึงจะเข้าใจ
เขาไม่ได้กังวลเรื่องเวลาว่ามันดึกมากแค่ไหน เพราะสิ่งเดียวที่โซ่เป็นกังวลคือความรู้สึกของพี่ธีร์ที่ไม่ควรปล่อยให้อยู่ตามลำพัง แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็เดินไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินมาหาเขาพร้อมยื่นมือมา และพูดว่า
‘ไปคอนโดเราดีกว่า อยู่นี่ไม่เห็นสนุกเลย’โซ่ไม่ได้ถามอะไรสักคำ เขาแค่มองสีหน้าซึม ๆ ของอีกฝ่ายแล้วจับมือเอาไว้ก่อนจะดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พี่ธีร์คงเป็นห่วงหรืออาจจะเกรงใจ แต่การเลือกเก็บเสื้อผ้าไปนอนด้วยกันแทนที่จะจมอยู่กับความเศร้าคนเดียวนั้น ก็เป็นทางที่โซ่สบายใจกับมันจริง ๆ
เด็กหนุ่มเปิดโคมไฟเล็ก ๆ ไว้เพื่อไม่ให้ห้องถูกกลืนด้วยความมืด โซ่หวังว่าพี่ธีร์จะไม่รำคาญความสว่างของมันเพราะเขาไม่อยากให้คนข้าง ๆ มองเห็นเพียงสีดำในค่ำคืนที่ยังคงตอกย้ำความเจ็บปวดลงในใจอยู่ทุกขณะ
ทั้งคู่นอนมองเพดานโดยไม่มีใครพูดอะไร โซ่ไม่กล้าหลับเพราะกลัวพี่ธีร์จะร้องไห้ หรืออาจจะเดินออกไปสูดอากาศข้างนอกซึ่งไม่แน่ใจว่ามันจะช่วยพี่ธีร์ได้มากน้อยแค่ไหน เป็นห่วง... แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ‘เวลาเยียวยาทุกสิ่งได้’ คำ ๆ นี้มันจริงแค่ไหน พี่ธีร์ต้องฝืนเข้มแข็งไปอีกสักเท่าไหร่ถึงจะกลับมาเป็น Thr33Gamer ที่ร่าเริงของทุกคน
แรงสั่นจากนาฬิกาปลุกที่กำไว้ในมือตลอดทั้งคืนทำคนอยู่ในห้วงนิทราสะดุ้งตื่น โซ่ไม่ได้เปิดเสียงเพราะกลัวรบกวนเวลานอนของคนข้าง ๆ เขานึกขอบคุณตัวเองเหลือเกินที่ก่อนนอนกล้าออกปากขอยืมโทรศัพท์พี่ธีร์ โดยอ้างว่าเสียงนาฬิกาปลุกตรงหัวเตียงมันเบาจนเหมือนกระซิบจึงกลัวว่าจะไม่ตื่น ซึ่งอีกฝ่ายก็ให้ยืมมาโดยไม่ตั้งคำถามใด ๆ
สิ่งแรกที่โซ่ทำไม่ใช่การบิดขี้เกียจเหมือนทุกวัน แต่เป็นการหันไปเช็กดูว่าพี่ธีร์ยังหลับอยู่ข้างตัวหรือว่าหายออกไปไหนแล้ว ซึ่งการเห็นคนตัวโตนอนอยู่กลางเตียง เปลือกตาปิดสนิท และผ่อนลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ มันก็ทำให้เด็กคนนี้โล่งใจจนอดยิ้มไม่ได้จริง ๆ
ลุกไปอาบน้ำและทำทุกอย่างให้เบาเสียงที่สุด ใส่ชุดนักศึกษาจนเรียบร้อยก่อนจะจัดแจงผ้าขนหนูชุบน้ำใส่กะละมังใบเล็ก เด็กหนุ่มนิ่งลงข้างเตียง ค่อย ๆ จับมือที่ร้อนไม่ต่างกันขึ้นมาวางบนผ้าขนหนู ต่อให้ใจพี่ธีร์ยังเจ็บอยู่ แต่โซ่จะดูแลร่างกายพี่ธีร์จนกว่าจะหายดีเอง
ไข้ลดลงบ้างแล้ว ขอบคุณพี่ธีร์ที่เลือกนอนพร้อมกันแทนที่จะเดินลงไปข้างล่างเพื่อซื้อเบียร์สักห้าหกขวด ขอบคุณที่ไม่ทำร้ายตัวเองมากไปกว่านี้ ขอบคุณที่พี่ธีร์เป็นคนอ่อนแอที่เข้มแข็ง
“...” คนป่วยเริ่มขยับตัวซึ่งคงเป็นเพราะรู้สึกได้ถึงความเย็นที่สัมผัสลงบนผิวกาย โซ่ชะงักมือค้างไว้จนกว่าอีกฝ่ายจะนิ่ง ก่อนจะเริ่มลงมืออีกครั้ง ซึ่งเขาเลือกเช็ดใบหน้า ซอกคอ และส่วนแขน ก่อนจะกดผ้าขนหนูไว้ตรงข้อพับแขนเพื่อให้ดูดความร้อนออกมา
แปะเจลลดไข้ให้เป็นสิ่งสุดท้ายก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเอาวัตถุดิบที่ซื้อมาตุนไว้อย่างละนิดอย่างละหน่อยออกมาวางเรียงกัน แล้วเอาผักสลัด มะเขือเทศ ทูน่า และไข่ต้มมาทำแซนวิชทั้งหมดหกชิ้นเพราะคิดว่าเผื่อเหลือคงดีกว่าไม่อิ่ม
หลังจากนั้นก็ลงไปร้านกาแฟชั้นล่างเพื่อซื้ออเมริกาโนเย็นแบบแยกน้ำแข็ง ก่อนเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาจะกลับมานั่งง่วนอยู่บนโต๊ะทำการบ้าน ละเลงลายมือด้วยปากกาเมจิกลงบนโพสต์-อิทหลายแผ่น
เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็ใส่ผ้าปิดปากอนามัยป้องกันตัวเองไม่ให้เป็นภัยต่อผู้อื่น โซ่หันไปมองคนบนเตียงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เอายาออกมาจากกล่อง เขาจำสีหน้าพี่ธีร์ตอนเห็นมันเป็นครั้งแรกได้ และการปล่อยให้คนป่วยรื้อหายากินเองในกล่องพิศวงก็คงจะไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ โซ่กลัวพี่ธีร์หงุดหงิดขี้เกียจหาจนพาลไม่กินไปเลย
เปิดประตูระเบียงไว้เล็กน้อยพอให้อากาศถ่ายเท โซ่สำรวจความเรียบร้อยในห้องแล้วพึมพำทวนกับตัวเองเพื่อเรียบเรียงเรื่องที่ต้องทำในวันนี้ บางทีโซ่อาจจะต้องเลี้ยงน้ำเพื่อนทั้งสองคนเพื่อขอเบี้ยวนัดติวหนังสือสักหน่อย
เพราะเขาปล่อยให้พี่ธีร์อยู่คนเดียวไม่ได้ นั่นคือสิ่งเดียวที่โซ่รู้
*
RRRRR!!!เสียงสายเข้าทำคนหลับขมวดคิ้ว ชายหนุ่มตัวสูงปะป่ายมือไปรอบตัวก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างหัวเสีย วูบหนึ่งรู้สึกหน้ามืด หนักอึ้งตรงศีรษะคล้ายว่ามีระเบิดเวลาฝังอยู่ ก่อนจะถอนหายใจอย่างผิดหวังตอนพบว่าคนที่โทรมาไม่ใช่เบล แต่เป็นไอ้แหลมเสียอย่างนั้น
“เออ”
( ตื่นยาง )
“ตื่นเพราะมึงโทรมาเนี่ย ว่างเหรอห่า”
( ว่างมากจ้า พี่ธีร์เปิดประตูให้หนูกับพี่แจ็คหน่อยนะ หนูยืนอยู่หน้าห้องแล้วค่ะ )
“หือ หน้าห้องกู?”
( ใช่ คือกูแวะไปแถว ๆ ออฟฟิศพี่แจ็ค ก็เลยชวนกันมาหามึงตอนพักเที่ยงซะหน่อย ว่าไงพี่ ลุกมาเปิดซะทีดิ๊ จะให้พวกกูยืนจนไส้เลื่อนลงเข่าเลยไหม )
“ก็คงต้องเป็นงั้นแหละเพราะกูไม่ได้อยู่ห้อง”
( อ้าว ละมึงอยู่ไหน อย่าบอกว่าบ้านพี่เบล? )
“เปล่า คอนโดไอ้โซ่”
( เอ้อ! มันต้องอย่างนี้ดิ! ปะพี่แจ็ค กลับ )
( ไรวะ ยังไม่ได้กินข้าวเลย )
( ไม่ต้องละ เดี๋ยวไปกัดดากถุงกินข้างถนนเอา คนหน้าตาดีไม่จำเป็นต้องมีจานกับช้อนหรอก ปล่อยเชี่ยพี่ธีร์อยู่กับไอ้โซ่ไป )
( อ้าว มันอยู่ด้วยกันเหรอ เออ งั้นก็ดีแล้ว )
“โทษทีมึง กูไม่รู้ว่าจะไปหา”
( ไม่เป็นไรเว้ยพี่เรื่องแค่นี้เอง แต่เจอกันแล้วยกมือไหว้กูด้วย )
“ไหว้ตีนกูนี่”
( น้องหยอกเล่งงง )
( กินข้าวด้วยนะมึง ส่วนเบียร์ไว้รอแดกพร้อมกู )
“เออได้ แล้วเจอกัน”
ความผิดหวังในวูบแรกหายไปเป็นปลิดทิ้งเพราะความเป็นห่วงเป็นใยของเพื่อนฝูง ธีร์ยิ้มขำกับการแสดงออกถึงความรักของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน และความรู้สึกดี ๆ เหล่านั้นกำลังทำให้เขารู้สึกแย่กับตัวเอง เพราะในขณะที่ทุกคนเป็นห่วงแต่เขากลับคาดหวังว่าเบลจะติดต่อมา ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง เพราะไม่ว่าอย่างไรเขาก็เลือกคำตอบเดิม
ธีร์ชอบกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ชวนให้รู้สึกผ่อนคลายแบบนี้ มันอบอวลตลอดเวลาจนต้องมองหาว่ามาจากอะไร นัยน์ตาคมกวาดมองไปรอบห้องที่เคยมาเพียงไม่กี่ครั้ง แต่คราวนี้มีเพียงเขาที่อยู่ตามลำพังโดยไม่มีน้องเด๋ออยู่ในระยะสายตา
วันนี้ควรทำอะไรดี? นั่นคือคำถามแรกที่เกิดขึ้น
ไม่อยากกลับห้อง ไม่อยากเล่นเกม ไม่สิ... อันที่จริงแทบไม่อยากขยับตัวด้วยซ้ำ ชายหนุ่มตัวสูงถอนหายใจ ก่อนสายตาจะพลันไปเห็นโพสต์-อิทสีเหลืองที่แปะอยู่บนผนังเรียงกันจนเป็นตัว T
ขายาวก้าวออกจากเตียงพร้อมคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน เขาหยุดยืนอยู่ตรงนั้นก่อนจะหลุดยิ้มออกมาเพราะอีโมติคอนบนกระดาษทุกใบ ธีร์ดึงรูปยิ้มมาดูใกล้ ๆ ก่อนจะเดินออกไปเพื่อพบมื้อเช้าที่ถูกเตรียมไว้ในจานและน้ำเปล่าอุณหภูมิห้อง
[ ถ้าไม่อิ่มให้ชกหัวหมีเลยนะครับ หมอนั่นเป็นคนทำ ]
“ติ๊งต๊อง” ชายหนุ่มอมยิ้มพลางส่ายศีรษะ ลายมือน้องเด๋อมีความเด็กประถมตรงที่หมุนวนส่วนหัวจนเข้ม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้แซนวิชในจานน่ากินน้อยลงไปเลย
หยิบชิ้นแรกเข้าปากแล้วกัดไปครึ่งหนึ่ง แต่ยังไม่ทันได้นั่งกินอย่างตั้งใจก็เห็นโพสต์-อิทอีกใบแปะอยู่ตรงแจกันต้นไม้เล็ก ๆ บนโต๊ะซึ่งตั้งอยู่ชิดกับผนัง
[ พี่ธีร์ครับพี่ธีร์ โซ่มีอะไรจะบอก...
มีกาแฟอยู่ในตู้เย็นด้วยล่ะครับ... ]
ธีร์ไม่รู้ตัวว่ากำลังยิ้มกระทั่งเขารู้สึกเมื่อยแก้ม ชายหนุ่มหันไปรอบตัวเพื่อเช็กให้แน่ใจว่าน้องเด๋อไม่ได้แอบอยู่ส่วนไหนส่วนหนึ่งของห้อง และความว่างเงียบที่มีเพียงเสียงของความเป็นห่วงเป็นใยก็เป็นคำตอบว่าอีกฝ่ายคงอยู่ที่มหา’ลัยมากกว่าจะแอบปิดปากหัวเราะอยู่หลังโซฟา
“ไหน จะมีอะไรอีกไหม?” เขาตรงไปเปิดตู้เย็น แล้วก็พบโพสต์-อิทอีโมติคอนรูปยิ้มแปะอยู่ตรงประตูช่องฟรีซพร้อมคำว่า
‘I’m here!’ “That’s cool” เขาไหวไหล่พลางเอาแก้วน้ำแข็งออกมา พอเลื่อนระดับสายตาลงก็พบแก้วที่มีแต่น้ำกาแฟ พร้อมกระดาษสีเหลืองเหมือนกับก่อนหน้านี้ เป็นข้อความชวนให้อยากจับคนเขียนมาดึงแก้มแรง ๆ หรือไม่ก็จี้เอวจนกว่าเขาจะหายรู้สึกดีกับสิ่งที่ได้รับ
[ รหัสแดง! รหัสแดง!
ถ้ากินกาแฟแก้วนี้พี่ธีร์จะไม่หายป่วยนะครับ
แต่โซ่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นให้ก็ได้
ถ้าพี่ธีร์เจ็บคอจนไอก็ให้โทษเจ้าหัวหมีเลยนะครับ
มันเป็นคนลงไปซื้อ โซ่เห็นกับตา ]
มันเขี้ยวทุกข้อความที่มาจากเด็กคนนั้น เขาผสมกาแฟกับน้ำเปล่าเข้าด้วยกันก่อนจะเทใส่น้ำแข็งแล้วกลับไปที่โต๊ะ และเหมือนว่าน้องเด๋อจะคิดมาดีแล้วว่าควรให้เห็นสิ่งนั้นในจังหวะไหน ทิชชู่ที่ถูกเขียนด้วยลายมือเด็กประถมที่วางอยู่บนโต๊ะข้างกรอบรูปจึงเป็นสิ่งที่หยุดฝีเท้าเขาไว้
มันมีพวงกุญแจกับยาที่แบ่งเป็นสองฝั่งพร้อมลูกศรชี้เข้าหาคำว่า
‘อันนี้กินก่อนล่าเหยื่อ’
‘อันนี้กินหลังฆ่าเหยื่อแล้ว (จำเป็นมาก ๆ ครับ)’และประโยคด้านล่างสุดที่ทำให้เขาอยากเจอน้องเด๋อเดี๋ยวนี้
[ พี่ธีร์เปิดคอมเล่นได้เลยนะครับ โซ่ไม่ได้ใส่พาสเวิร์ดไว้
ส่วนนี่กุญแจห้องครับ เผื่อพี่ธีร์อยากออกไปเดินเล่นข้างนอก
โซ่ไปเรียนแป๊บเดียวเดี๋ยวจะรีบกลับมากินข้าวด้วย
คุณหมีจะอยู่เป็นเพื่อนพี่ธีร์เอง
เพราะฉะนั้นระหว่างนี้นอนพักผ่อน หรือเล่นเกมรอโซ่ก่อนนะ ]
ต้องตื่นตั้งแต่กี่โมงถึงจะทำเรื่องพวกนี้ครบแล้วค่อยไปมหา’ลัย ธีร์อมยิ้มพลางควงกุญแจกับนิ้วชี้ก่อนจะกลับไปนั่งกินแซนวิช
ตั้งแต่เมื่อวาน... เขากับน้องเด๋อแทบไม่ได้คุยเรื่องนี้กันเลยด้วยซ้ำ เด็กนั่นไม่ได้อ้าปากพูดว่าสักวันหนึ่งเขาจะได้เจอคนที่ดีกว่าเบล หรืออกหักไม่ตาย ใคร ๆ ก็เคยเลิกกับแฟนทั้งนั้น มันคือประโยคปลอบใจสุดเบสิกที่ไม่ได้ชวนให้รู้สึก
บางคนต้องการที่ระบาย บางคนต้องการใครสักคนที่คอยรับฟังโดยไม่ต้องออกความเห็นก็ได้ แต่บางคนก็ต้องการคำปลอบใจ แต่นั่นก็มีแยกออกมาอีกนั่นแหละ เพราะไม่ใช่ทุกคนที่อยากฟังความจริง แต่คนเหล่านั้นอยากฟังแค่สิ่งที่ต้องการได้ยิน
แต่เด็กคนนั้นแค่อยู่เฉย ๆ นั่งมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ดังนั้นเขาจึงหยุดดื่มเพื่อให้ความสบายใจกับน้อง ก็ในเมื่ออีกฝ่ายให้ความสบายใจมา เขาก็อยากให้น้องได้รับความรู้สึกดี ๆ แบบนั้นเช่นกัน
Thr33: อาร์ม
aarrmm_: ว่าไงพี่?
Thr33: บอกโซ่ให้หน่อยว่าเย็นนี้พี่ธีร์ชวนไปเดินตลาดนัดรถไฟ
aarrmm_: อ้าว แต่มันมีนัดติวกับพวกผมนะ
Thr33: ติวกับไอ้เจมส์ไปก่อนได้เปล่าวะ
Thr33: ถือว่าขอแล้วกัน คืนนี้พี่อยากอยู่กับโซ่
เอาพาร์ทแรกมาลงก่อนนะงับ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างแล้ว <3
หัวข้อ: ▲เกมเมอร์และน้องเด๋อของเขา▲ #ซอโซ่ล่ามธีร์ (01/09/61) (อ่าน 223705 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก