#ซอโซ่ล่ามธีร์
ด่านที่ 16 (Part 1/2)
อย่ายุ่งกับคนของ Thr33Gamer
คืนนั้นเด็กหนุ่มตัวผอมนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ เพราะพะวงว่าจะถูกแกล้งหรือเปล่า โซ่พยายามนอนชิดขอบเตียงเพราะกลัวจะเป็นฝ่ายเข้าไปใกล้พี่ธีร์เอง แต่โซ่อาจจะกลัวมากไปก็ได้ถึงนอนชิดขอบจนเกือบตกลงไป วินาทีที่หัวใจวูบวาบน่ะน่ากลัวเหมือนตอนตกเหวในฝันเลย
ในหัวคิดไปต่าง ๆ นานากลัวว่าพี่ธีร์จะทำเรื่องน่าอายจนทำให้มองหน้ากันไม่ติด ก็ถ้าพี่ธีร์ไม่เคยจูบมือจูบแก้มใครจะไประแวงขนาดนี้ล่ะ มาทำให้กลัวแต่อยากให้ไว้ใจงั้นเหรอ พี่ธีร์เอาแต่ใจมาก ๆ
แต่ทุกอย่างก็เป็นเพียงความกังวลเพราะพอโซ่ตื่นตอนเช้าก็พบว่าพี่ธีร์นั่งเล่นเกมอยู่ อีกทั้งยังหันมาบอกว่า ‘อยากกินมาม่าอะ ต้มให้ป๋ากินหน่อยซิ’
ฮึ... คนเอาแต่ใจ วันนั้นผ่านไปได้โดยไม่ต้องตายเพราะความเขิน อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายรับรู้ถึงความกระอักกระอ่วนหรือนึกอยากจะเมตตาเด็กเด๋อ ๆ คนนี้ถึงได้เลือกพูดเรื่องตลกเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลาย
โซ่ยังคงยืนยันว่าไม่ได้รังเกียจพี่ธีร์ แต่การเป็นเหมือนเดิมมันดีกว่าเป็นไหน ๆ เลย เขาชอบเวลาดูแลเอาใจใส่กัน ไปกินข้าว ไปร้านพี่ตั้บ เล่นเกมด้วยกัน และแชร์เรื่องในแต่ละวันให้อีกฝ่ายฟัง แบบนั้นน่ะโซ่ชอบมาก ๆ แต่อาร์มกลับบอกว่า
‘มึงพยายามขีดเส้นให้ความรู้สึกตัวเอง แต่สิ่งที่มึงชอบอะแม่งมากกว่าคนเป็นแฟนกันอีก’ ความรักช่างซับซ้อนเหลือเกิน พอทบทวนดูแล้วโซ่ถึงได้รู้ว่าที่อาร์มพูดมานั้นเป็นความจริง สิ่งที่เขาอยากทำร่วมกับพี่ธีร์หรือสิ่งที่ทำแล้วนึกถึง แบบนั้นมันเกินกว่าที่จะให้หยุดแค่พี่น้องแล้วสินะ
เด็กหนุ่มตัวผอมเงยหน้ามองท้องฟ้าราวกับว่าบนนั้นจะมีคำตอบให้ โซ่คิดว่าอาจจะเป็นบ้าในอีกไม่ช้านี้ เพราะยิ่งพยายามไม่คิดถึงเท่าไหร่ ภาพในหัวก็มีแต่พี่ธีร์ลอยอยู่เต็มไปหมด ทั้งที่เป็นคนขี้แกล้ง พูดจาทะลึ่งตึงตัง อีกทั้งยังเอาแต่ใจมาก ๆ แต่ทำไมถึงชอบไปได้ล่ะ
เพราะเวลาทะลึ่งแล้วตลกงั้นเหรอ เพราะแกล้งแล้วก็เขินทุกครั้งใช่ไหม โธ่... จะเป็นบ้าจริง ๆ แล้วนะ...
โซ่ทาบมือกับหน้าผากแล้วตบแรง ๆ สามทีเผื่อว่าสมองจะกระทบกระเทือนจนลืมความรู้สึกที่มีต่อพี่ธีร์ไปบ้าง ทำไมนะทำไม... ทั้งที่พยายามสร้างระยะห่างแต่พอพี่ธีร์ไม่มาหา ไม่โทรมา ไม่ส่งข้อความเร่งเร้าให้เข้าเกม... กลับกลายเป็นว่าคนที่กระวนกระวายคือเขาเอง
แอบเข้าไปส่อง Twitch ก็เห็นสตรีมเหมือนปกติ ...ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ พี่ธีร์ควรมีความสุขกับสิ่งที่ชอบแล้วก็เฮฮากับแฟนคลับ จะได้เศร้าเรื่องพี่เบลน้อยลง
เนี่ย... พอนึกถึงก็รู้สึกผิดอีกแล้ว แม้ว่าพี่เบลจะเริ่มดีขึ้นหลังจากได้คุยกับเพื่อนสมัยเรียนมัธยม เธอเล่าว่า ‘พี่ไม่คิดเลยว่าพวกมันจะยังเหมือนเดิม ทั้งที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว แต่พอพี่เล่าเรื่องเฮงซวยพวกมันก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ อีกทั้งยังปลอบให้พี่รู้สึกดีขึ้น ไม่ได้กดดันให้พี่ทำตามเหมือนอย่างที่พวกฝ้ายทำ พี่รู้สึกดีมากเลยโซ่’
พี่เบลส่งรูปที่ถ่ายกับเพื่อนสมัยมัธยมให้ดู ในนั้นมีทั้งผู้ชายและผู้หญิงที่ใส่ชุดลำลองและเครื่องแบบเต็มยศ บางคนยังโสด บางคนแต่งงานแล้ว บางคนท้องก่อนแต่ง บางคนถูกภรรยานอกใจ พี่เบลบอกว่าได้โลกใบใหม่จากเพื่อนกลุ่มนี้ เธอรู้สึกเหมือนได้ปลดล็อกความรู้สึกที่เคยยึดติดมาตลอด
‘การแต่งงานไม่ใช่จุดหมายสูงสุดของชีวิตหรอกมึง ไอ้เรื่องหน้าตาในสังคมก็ด้วย มันอาจจะสำคัญในสังคมที่มึงอยู่ แต่สำหรับพวกกูมันไม่ใช่ พวกกูแฮปปี้ที่จะหาเวลาว่างมาเจอกัน นั่งกินเบียร์ คุยเรื่องชีวิตในช่วงเวลานั้น ๆ ให้กันและกันฟัง บางคนแฮปปี้ก็แดกเบียร์ฉลองกันใหญ่โตหน่อย แต่ถ้าเศร้าก็ไปลงกับเหล้าเพราะเบียร์ทาวเวอร์นึงแม่งก็แพงอะนะ แต่กูไม่ได้หมายความว่าสังคมที่มึงอยู่มันแย่นะเว้ยเบล คือกูว่ามึงรู้แหละว่าอะไรเป็นอะไร บางทีสิ่งรอบตัวก็บังคับให้เราเป็นคนในแบบที่เราไม่ชอบ’
พี่เบลบอกว่ากำลังมีแพลนไปเที่ยวญี่ปุ่นกับเพื่อนกลุ่มนี้ซึ่งโซ่เห็นด้วย มันคงดีสำหรับตัวเธอที่จะได้ไปเปิดหูเปิดตากับเพื่อนอีกกลุ่มที่มีทัศนคติมุมมองต่างจากเพื่อนกลุ่มมหาลัย โซ่ไม่ได้คิดว่ากลุ่มพี่ฝ้ายแย่ แต่บางครั้งวิธีปกป้องเพื่อนของแต่ละคนก็ส่งผลให้อีกฝ่ายตัดสินใจในทางที่ไม่ได้อยากเลือก มันคงดีไม่น้อยถ้าพี่เบลกล้าที่จะตัดสินใจทำอะไรด้วยตนเอง โดยมีเพื่อนคอยสนับสนุนให้กำลังใจ จนเธอกล้าที่จะเชื่อมั่นในตัวเอง
‘แม่ครับ โซ่มีอะไรจะบอก’
โซ่น่ะเป็นแค่เด็ก คิดแทนพี่เบลเสียดิบดีแต่พอเป็นเรื่องตัวเองก็เอาตัวไม่รอด เพราะเขายังอยากขอคำปรึกษาจากแม่เหมือนทุกครั้ง
ในเกมที่มีตัวเลือกให้ตัดสินใจ เด็กหนุ่มสามารถเลือกอย่างรวดเร็วพร้อมความมั่นใจและเชื่อว่าจะผ่านไปได้ด้วยดี แต่พอเป็นเรื่องพี่ธีร์กับพี่เบลแล้วโซ่กลับมองเห็นเพียงคำว่า Game Over อยู่เบื้องหน้า เขาไม่กล้าขยับขาเพราะกลัวว่าจะทำให้ใครต้องเจ็บ ต่อให้พี่เบลจะดีขึ้นเพราะได้อยู่กับเพื่อน ๆ แล้วก็ตาม
‘โซ่ชอบคนที่มีแฟนอยู่แล้วครับ มันไม่ดีเลย’
‘อย่างนั้นเหรอ ไหนเรื่องมันเป็นมายังไง เล่าให้แม่ฟังหน่อยซิ’
‘โซ่ไม่เคยคิดว่าจะชอบคน ๆ นี้เลย โซ่คิดว่ามันเริ่มต้นจากความสบายใจเวลาอยู่ด้วยกัน ตอนที่เค้าทะเลาะกับแฟนโซ่ก็พยายามทำให้เค้าเข้าใจกัน แต่แม่ครับ... โซ่ชอบเค้า ชอบมาก ๆ เลย’
‘ไม่เป็นไรนะลูก เราบังคับความรู้สึกไม่ได้ แต่เราบังคับตัวเองไม่ให้แสดงออกได้นะ แม่รู้ว่าลูกชายของแม่ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวจนเลือกแย่งแฟนคนอื่น’
‘โซ่ไม่ทำอย่างนั้นแน่นอนครับแม่ โซ่พยายามอยู่... เค้าจะไม่มีวันรู้เด็ดขาดเลยครับ’
‘โถ... ลูกรักของแม่ หงอยเลยใช่ไหมหื้ม?’
‘โซ่รู้สึกผิดต่อแฟนเค้าครับ มันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย ถึงทั้งคู่จะเลิกกันไปแล้วแต่โซ่ก็ไม่กล้า’
‘อ่า สรุปเลิกกันแล้วเหรอ?’
‘ครับ’
‘อืม... แม่เข้าใจนะ เราก็รู้จักเค้าแล้วก็แฟนเค้าด้วย มันคงกระอักกระอ่วนที่จะตัดสินใจทำอะไร มันเป็นเรื่องของความรู้สึก ไม่ใช่เรื่องของความถูกต้อง’
‘โซ่ควรทำยังไงดีครับ โซ่พยายามถอยออกมาแล้ว แต่โซ่คิดถึงเค้า’
‘งั้นแม่ขอถามข้อนึง ว่าเค้าคิดยังไงกับลูก?’
‘เค้า...’
‘หืม?’
‘เค้าบอกว่าเค้าชอบโซ่ครับ...’
‘งั้นปัญหาตอนนี้ก็คงเป็นเรื่องแฟนเก่าเค้าสินะ’
‘ครับ... ทำไมความรักมันยากจังครับแม่...’
‘เพราะมันมีความถูกต้องมาเอี่ยวด้วย ลูกก็เลยรู้สึกว่ามันยากกว่าเดิมไงล่ะจ๊ะ’
‘...’
‘การที่คนสองคนได้มาเจอกันและรู้สึกตรงกันแม่ว่ามันยากนะ มันไม่ใช่แค่เจอหน้ากันแล้วจะเข้ากันได้ทุกอย่าง แต่มันมีเรื่องของนิสัย ทัศนคติที่มีด้วย ไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตแม่ก็ว่ามีส่วน ทุกอย่างดูไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากจนชวนให้เครียด มันเป็นเรื่องที่คนสองคนต้องปรับตัวเข้ากันให้ได้ อย่างเช่นแม่ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ พ่อจะเลิกหรือสูบต่อก็ได้ แต่เค้าก็ยอมเลิกเพราะรักแม่มากกว่าควัน’
‘ใช่ครับ พ่อน่ะรักแม่มากกว่าอะไรในโลกนี้เลย’
‘พูดถึงพ่อไม่ได้เลยนะเด็กคนนี้ เข้าข้างกันตลอดเลย’ เธอหัวเราะ ‘ความไม่มั่นใจมันน่ากลัวใช่ไหม? แม่รู้นะว่าตอนนี้โซ่กำลังรู้สึกยังไง แต่ไม่เป็นไรนะลูก ทุกสิ่งที่รู้สึกตอนนี้มันจะสอนให้ลูกโตขึ้น’
‘ครับ’
‘แม่เชื่อว่าความรักเป็นเรื่องดี ตราบใดที่มันไม่ทำร้ายใคร ลูกไม่ผิดที่จะชอบเค้า เค้าก็ไม่ผิดที่จะชอบลูกหลังจากเลิกกับแฟนแล้ว ถ้าตอนนี้โซ่รู้สึกว่าความรู้สึกตัวเองมันทำร้ายใครอยู่ก็อย่าเพิ่งทำอะไร แต่อย่าทำร้ายตัวเองระหว่างปกป้องหัวใจคนอื่นนะ เข้าใจที่แม่พูดไหมลูก?’
‘ครับแม่ โซ่จะจำไว้ครับ’
‘เพราะถ้ามันถูกที่ถูกเวลาแล้วลูกกับเค้ายังรู้สึกเหมือนกันอยู่ มันจะเป็นเรื่องของปัจจุบันไม่ใช่อดีต’
*
( เกมเมื่อกี้อย่างมันส์ ขนาดไอ้โซ่ไม่ค่อยได้เล่น DotA ยังคิลเยอะกว่ากูอีก นักลาส*ในตำนาน )
*ลาส ( Last shot ลาสช็อต ) คือการที่คนอื่นตีศัตรูอยู่ และเราไปตีครั้งสุดท้ายจนกลายเป็นว่าเราได้ฆ่า “มือมันไปเองอะ ไม่ได้ตั้งใจ...”
( จริง โซ่ลาสพี่ไปเยอะเลยนะ เกมหน้าขอคืนด้วย )
“ได้ครับ
พี่เท็น แต่ขอเป็นวันหลังนะ วันนี้โซ่มีนัดกับพี่ ๆ ในทีมครับ”
( อ่า... งั้นเหรอ )
( ปล่อยมันไปเหอะพี่ คนดังตามตัวยาก )
โซ่ทำปากยื่นใส่หน้าจอแม้ว่าอาร์มกับเจมส์จะไม่เห็น โปรแกรมแชทยังคงคึกครื้นแม้ว่าในห้องจะมีเพียงสี่คน โดยมีรุ่นพี่เพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งซึ่งก็คือพี่เท็น รุ่นพี่ที่เจมส์รู้จักในเกมจึงพามาเล่นด้วยเพราะฝีมือดี จับเกมไหนก็เรียนรู้เร็ว
“ไว้มาเล่นกันใหม่นะครับ”
( เดี๋ยวพี่หัดเล่นเกมเดียวกับโซ่บ้างดีกว่า ถ้าวันหลังคนไม่ครบเรียกพี่ได้เลยนะครับ )
“ตกลงครับ โซ่จะนึกถึงพี่เท็นคนแรกเลย”
( แล้วพวกกูล่ะ )
“พวกมึงก็สร้างห้องเล่นเอง”
( เช้ด เดี๋ยวนี้มึงเป็นงี้ใช่ปะไอ้โซ่?!!! )
“หยอกเล่นนะ...” เด็กหนุ่มตัวผอมหัวเราะ เป็นเพราะอารมณ์ดีจากการแข่งเกมชนะเมื่อวานจนส่งให้เข้ารอบลึกกว่าเดิม ก่อนหน้านี้เครียดแทบแย่เพราะเป็นช่วงสอบปลายภาค โซ่ต้องแบ่งเวลาอ่านหนังสือและซ้อมทีมแม้ว่าพี่ ๆ จะไม่บังคับแต่เขาก็อยากทำให้เต็มที่
( ต่อเปล่าอาร์ม เจมส์? )
( เอาดิพี่ หาห้องเลย )
“งั้นโซ่ไปแล้วนะครับ พวกมึง กูไปก่อนนะ”
( บ๊ายบายครับโซ่ )
( บาย ๆ )
Thr33Gamer: เล่น DotA สนุกปะ?
มาแล้วแฮะ...
เด็กหนุ่มตัวผอมมองข้อความของผู้ชายเอาแต่ใจแล้วบีบริมฝีปากตัวเองไว้ไม่ให้ยิ้ม
พี่ธีร์ยังคงเผด็จการ ชอบโผล่มายืนหน้าห้องโดยไม่บอก อีกทั้งยังชอบกินมาม่าฟรีและนอนบนเตียงราวกับเป็นห้องตัวเอง แต่ก็ยังดีที่ไม่ได้ลากเขาลงไปนอนด้วย
การจูบแก้มคราวนั้นเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว ที่พี่ธีร์ทำอย่างนั้นคงเป็นเพราะอยากย้ำให้รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเขามันคือเรื่องจริง พอโซ่รับรู้แล้วทุกอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม ไม่มีการถึงเนื้อถึงตัวอย่างเคย โซ่จึงได้ความสนิทใจกลับคืนมา อย่างน้อยก็ไม่กระอักกระอ่วนตอนคุยกันอีก และพี่ธีร์ก็ให้ความร่วมมือด้วยการไม่ขยี้เรื่องความรู้สึกต่อมีต่อเขาด้วย
ถ้าไม่นับตอนถูกจีบเวลาเล่นเกมด้วยกันน่ะนะ...
Derya MK12: สนุกมาก ๆ เลยล่ะครับ
Thr33Gamer: ใช่ซี้ พี่มันเก่าแล้วนี่ เล่นเกมกับพี่คงไม่สนุกแล้ว
Derya MK12: อยู่ดี ๆ ก็ทักมาตัดพ้อเฉย
Thr33Gamer: ก็ใครบอกให้หนีไปเล่นเกมกับเพื่อนตั้งนานสองนาน คนรอก็เหงาเป็นปะ นึกถึงใจคนอื่นบ้างดิโซ่ หัวจิตหัวใจ
Derya MK12: ปกติพี่ธีร์ก็ไล่ฆ่าคนอื่นอยู่แล้ว ไม่มีโซ่วิ่งหนีคนนึงก็สนุกได้ไม่ใช่เหรอครับ
Thr33Gamer: ก็สนุกแหละ แต่อยากฟันคนแถวนี้อะ ฟันฉับ ๆๆๆๆ
Derya MK12: เฮ้อ ไม่คุยด้วยแล้ว
Thr33Gamer: ถ้าไม่ตอบพี่ตามไปเคาะประตูห้อง ไม่เชื่อก็ลองดู
Derya MK12: อีกแล้วนะครับ ขู่เก่ง
Thr33Gamer: อย่างอื่นก็เก่ง
Derya MK12: เช่นเล่นเซอร์ไวเวอร์แล้วโดนทุบจนล้มตั้งแต่ต้นเกมน่ะเหรอครับ kkkkkk
Thr33Gamer: ก็ยังดีกว่าคนเล่นฆาตกรแล้ววิ่งหาเซอร์ไวเวอร์ไม่เจอปะ?
Derya MK12: ก็โซ่ไม่ถนัดนี่ครับ แต่พี่ธีร์น่ะชอบบอกว่าตัวเองเก่ง พอเล่นเซอร์ไวเวอร์แล้วไม่เห็นจะเก่งอย่างที่พูดเลย
Thr33Gamer: พี่อ่อยให้เฉย ๆ เว้ย ความจริงพี่อย่างดุ
Derya MK12: ขี้โม้
Thr33Gamer: ทำเป็นบอกให้สลับกันเล่น พี่รู้นะว่าเพราะอะไร?
Derya MK12: โซ่แค่อยากลองสลับกันเล่นเฉย ๆ ถ้าพี่ธีร์คิดว่าโซ่มีแผนก็ว่ามาเลย
Thr33Gamer: ที่เราเล่นฆาตกรเพราะอยากให้พี่ใจเต้นแรง
*ในเกม ถ้าหากอยู่ใกล้ ๆ ฆาตกร หัวใจเซอร์ไวเวอร์จะเต้นแรง
Derya MK12: ...
Thr33Gamer: ...
Thr33Gamer: เป็นไง ได้ปะมุกนี้
Derya MK12: ไม่ไหวเลยอะ เข้าเกมดีกว่าครับ
Thr33Gamer: หนีทหารเฉย เขินก็บอกกกกกกกกกกกกกกก
Derya MK12: ไม่เห็นจะเขินเลย โซ่น่ะมีภูมิต้านทานมุกห้าบาทพี่ธีร์แล้ว
Thr33Gamer: หร๊า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
Derya MK12: เล่นเกมดีกว่า
Thr33Gamer: อย่าเพิ่งดิ คนอื่นยังไม่มาเลยดูรายชื่อเพื่อนบ้างโซ่
Derya MK12: อ้าว นึกว่ามากันครบแล้วซะอีก โธ่ โดนพี่ธีร์แขวะจนได้
Thr33Gamer: เออ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้เปิดประตูหน่อย
Derya MK12: หะ?
Thr33Gamer: เปิดประตู
Derya MK12: อะไรอีกแล้วครับเนี่ย พี่ธีร์จะมาหาโดยที่ไม่บอกโซ่สักคำจริง ๆ เหรอครับ?
Thr33Gamer: โทษหัวใจพี่แล้วกัน มันชอบไปที่นั่นโดยที่ไม่ปรึกษาพี่อะ แม่งร้าย
พี่ธีร์เอาอีกแล้ว เด็กหนุ่มตัวผอมกัดริมฝีปากล่างพลางชำเลืองมองไปที่ประตู บางทีเขาอาจจะโดนปั่นหัวอยู่โดยที่ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นก็ได้ โซ่ส่องตาแมวเพื่อเช็กดูว่ามีใครยืนอยู่อีกฝั่งของประตูหรือไม่ ก่อนจะพบผู้ชายใส่หน้ากากหัวลิงยืนถือกระดาษรูปหัวใจพร้อมกระเป๋าเป้หนึ่งใบ
“จ๊ะเอ๋”
“...”
“อ้าว ไม่ตลก” โซ่หรี่ตามองอีกคนถอดหน้ากากออกก่อนจะเสยผมขึ้น เขารีบคว้าเอากระดาษรูปหัวใจนั่นมาขยำเพราะกลัวจะโดนยิงมุกจีบใส่ และแน่นอนว่าเด็กเด๋อ ๆ คนนี้เอาชนะคนขี้แกล้งไม่ได้ “โอ๊ย... อย่าขย้ำแรงดิโซ่ พี่เจ็บ”
คนแสดงละครเก่งนิ่วหน้าพลางทาบมือลงกับอกข้างซ้าย แกล้งโซซัดโซเซเดินเข้าไปในห้องก่อนจะหันมาสบตากันแล้วทำมือมินิฮาร์ทใส่
“หัวใจเล็กจังเลยนะครับ”
“อย่ายึดติดเรื่องขนาดหัวใจดิ อย่างอื่นใหญ่ก็พอแล้ว”
“ลามกที่หนึ่งเลย” เขามองคาดโทษคนอายุมากกว่าก่อนจะปิดประตู “พี่ธีร์โกหกโซ่บ่อยเกินไปแล้วนะครับ”
“โดนบ่อยขนาดนี้ก็ควรรู้ทันพี่ได้แล้วปะ”
“คราวหลังโซ่จะไม่เปิดประตูให้แล้ว โซ่จะปล่อยให้พี่ธีร์ยืนเป็นคนเด๋อ ๆ อยู่ข้างนอกจนแม่บ้านมอง” ทั้งคู่ยืนสบตากัน และโซ่ก็หมั่นไส้พี่ธีร์มาก ๆ ที่เอาแต่ขยับปากล้อเลียนคำพูดเขา
“เออ ยอมก็ได้” ธีร์วางกระเป๋าลงแล้วรูดซิปออก ก่อนจะเอาโน้ตบุ๊กออกมาวางบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา “พี่คิดถึงอะ จบปะ?”
“มาถึงก็ฮุคเลยเหรอครับ” โซ่ซ่อนมือไว้ข้างหลัง เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขากำลังบีบมันแรงแค่ไหนตอนกำลังทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับประโยคเมื่อครู่
“ลงทุนหอบโน้ตบุ๊กมาเลยนะ ใช่ย่อยที่ไหน เห็นพลังแห่งความคิดถึงของพี่ยัง”
“ครับ เห็นแล้ว” คนถูกจีบแกล้งไม่สนใจ โซ่เดินกลับไปนั่งเก้าอี้ทำทุกอย่างให้เป็นปกติและเขารู้ว่าพี่ธีร์กำลังมองอยู่ แย่แล้ว... สถานการณ์แบบนี้แกล้งตายเหมือนตอนเล่นเกมไม่ได้ด้วย
“เมื่อกี้เล่นเกมกับใคร ไอ้อาร์ม ไอ้เจมส์เหรอ?”
“ใช่ครับ แล้วก็รุ่นพี่ของเจมส์อีกคนนึง” ระหว่างคุยกันโซ่ก็เปิดเว็บไซต์ไปเรื่อยเปื่อย คลิ๊กดูดวงรายวันเล่น ๆ ตรงบ้างไม่ตรงบ้างถือว่าอ่านเล่นฆ่าเวลา
“เออ แล้วปีใหม่ไปไหนปะ?”
“ตอนแรกโซ่ว่าจะกลับบ้านครับ แต่ช่วงนั้นแม่คงทำงานหนัก ก็เลยคิดว่าไม่ไปดีกว่า แล้วพี่ธีร์ล่ะครับ?” เด็กหนุ่มตัวผอมหันไปมองรุ่นพี่ที่ยังคงหันหลังอยู่ เพียงครู่เดียวอีกฝ่ายก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ โต๊ะคอม
“ไม่รู้สิ”
“...”
“อยากอยู่เคาท์ดาวน์กับเด็กแถวนี้ แต่ไม่รู้ว่าเค้าอยากอยู่ด้วยกันหรือเปล่า?” ชายหนุ่มเท้ามือลงกับโต๊ะพลางมองดวงตากลมโตที่ช้อนมองมา ก่อนเจ้าตัวจะรีบลดระดับสายตาลง
“กับโซ่น่ะเหรอครับ?”
“อืม จะเล่นเกมข้ามปี ดูหนังข้ามปี หรือจะทำอะไรด้วยกันก็ได้ เราเองก็ไม่ได้ไปไหนไม่ใช่ไง?” ธีร์วางมือลงบนศีรษะทุยพลางยีเบา ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกว่ามันเป็นคำชวนแสนธรรมดาที่ไม่ต่างจากตอนชวนไปเดินตลาดนัดรถไฟ “หรือว่าอยากอยู่กับพวกไอ้อาร์มมากกว่า อย่างนั้นก็ได้นะพี่ไม่ได้บังคับ”
“เจมส์คงไปเคาท์ดาวน์กับพี่อุ้ยครับ ส่วนอาร์มก็ไม่รู้ว่าจะกลับบ้านหรือจะหาหนังเปิดดูกันข้ามปี...” จะให้พูดอย่างไรดีว่าอยากอยู่กับพี่ธีร์เหมือนกัน ขืนพูดไปอย่างนั้นได้ระเบิดตัวตายแน่ ๆ พี่ธีร์ไม่ไว้ชีวิตโซ่หรอก “พี่ธีร์จะชวนโซ่ไปร้านพี่ตั้บใช่ไหมครับ ที่นั่นคงฉลองกันหลายคนเลยใช่ไหม?”
“ดูทำหน้าเข้า กลัวพี่ลากไปอยู่สองต่อสองตอนเคาท์ดาวน์เหรอ นี่น้องหนู ถึงพี่จะชอบเราแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่จะหาจังหวะจับเราแก้ผ้าแล้วจั้มบ๊ะกันนะเว้ย”
“เปล่าสักหน่อยครับ โซ่ไม่ได้คิดถึงจุดนั้นเลย ยังไม่ทันไรพี่ธีร์ก็ลามกใส่โซ่แล้ว ไม่สิ พี่ธีร์น่ะลามกตลอดเลย”
“อ้าว แล้วผิดไร ไม่ชอบให้ลามกก็ทำให้เกลียดดิจะได้ไม่ชอบ”
“ต้องทำยังไงบ้างบอกโซ่มาเลย” เห็นหน้าดื้อ ๆ ตอนกำลังเถียงแล้วก็มันเขี้ยว เดี๋ยวจะจับคนแก้ผ้าจั้มบ๊ะก็งานนี้แหละ
“จูบพี่ดิ”
“โห มันใช่เหรอครับ”
“พี่ว่าต้องใช่ โดนจูบทีพี่คงหายชอบเราได้อะ ถ้าไม่เชื่อก็ลองดูก่อนสักทีสองที” ธีร์ทำปากจู๋แล้วก้มลงไป แต่น้องเด๋อเอามือปิดปากปิดหน้าผากตนเองไว้ได้ทัน
“พี่ธีร์ทำตัวเหมือนคนผีเข้าผีออกแบบนี้โซ่ตั้งหลักไม่ทันเลยนะครับ เดี๋ยวก็เฉย ๆ เหมือนไม่สนใจโซ่ เดี๋ยวอยู่ ๆ เป็นผู้ชายคลั่งรักตั้งท่าจะจูบทุกทีที่เผลอ”
“แล้วเราชอบแบบไหนมากกว่ากัน”
“ก็ต้องแบบแรกอยู่แล้วสิครับ” โซ่ไม่ได้ชอบพี่ธีร์ตอนคุกคามเลยนะสาบานได้
“อ้าว อยู่ ๆ ก็สารภาพรักเฉยเลย เล่นบอกว่าชอบพี่ซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้จะเอาไงดีวะเนี่ย คบกันเลยไหม?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย โธ่พี่ธีร์ – เดี๋ยวนะครับ โซ่ว่ากางเกงพี่ธีร์น่าจะซิปแตกล่ะ” ชายหนุ่มลดระดับสายตาลงตามนิ้วมือของน้อง และก็เป็นอย่างที่ว่าไม่มีผิด ทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมาสบตากันท่ามกลางความเงียบที่ได้ยินเสียงอีกาในความคิดบินผ่าน ซึ่งเด็กเด๋อที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ระดับเดียวกับเอวเขาก็รีบเบือนสายตาหลบไปอีกทาง
“ก็เห็นแค่กางเกงในปะโซ่ งูสิงห์โผล่ออกมาก่อนแล้วค่อยเขิน” เขาพูดพลางรูดซิปลงจนสุด แต่พอดึงขึ้นมันกลับฝืดเสียอย่างนั้น
“ไม่ได้เขินนี่ครับ โซ่แค่หาเหตุผลการมองกางเกงในพี่ธีร์ไม่ได้ก็เท่านั้นเอง” แน๊... ทำเข้ม...
“ทำไงดีวะ แถวนี้มีร้านซ่อมซิปไหม กางเกงตัวโปรดเลยนะเนี่ย”
“โซ่เคยเจอคลิปในเฟซบุ๊ก เห็นบอกว่าถ้าเอาลิปมันถูแล้วจะรูดขึ้นได้ล่ะครับ พี่ธีร์จะลองดูไหมเดี๋ยวโซ่เอาลิปมันมาให้”
“จะได้ผลเหรอ พี่เคยเห็นไอ้แหลมเอาเทียนมาถูถึงจะได้ผลอะ ว่าแต่เรามีเทียนปะ?”
“ไม่มีครับ แต่เดี๋ยวลองลิปมันก่อนนะ ถ้าไม่ได้ผลเดี๋ยวโซ่ลงไปซื้อเทียนไหว้พระให้” น้องเดินไปค้นกระเป๋าแล้วกลับมาพร้อมลิปมันสีขาวในมือ อยากจะเล่นมุกเอาเอาก้นเทียนถูซิปแล้วเอาไปจุดไฟหยอดหลังต่อก็กลัวน้องจะเขินจนไม่ช่วยซ่อมให้
“พี่ต้องทำไง?”
“เดี๋ยวโซ่จะไปเอากางเกงขาสั้นมาให้เปลี่ยน แล้วจะลองซ่อมให้นะครับ”
“ทำเลยไม่ได้เหรอ ไม่อยากถอดอะ”
“แต่ถอดแล้วมันจะซ่อมง่ายกว่านะครับ”
“แล้วซ่อมแบบนี้มันยากตรงไหน ก็แค่เอาลิปถู ๆ ซิปก็จบปะ” ธีร์เลิกคิ้วมอง ซึ่งเด็กเด๋อคงเหนื่อยที่จะอ้าปากเถียงจึงพยักหน้าส่ง ๆ
“งั้นพี่ธีร์จับหัวกางเกงกับตรงปลายซิปไว้ครับ”
“อย่างนี้นะ?”
“ใช่ครับใช่ แป๊บนึงนะ” โซ่นั่งคุกเข่าพร้อมหมุนลิปออกมา สถานการณ์ตอนนี้ยังคงปลอดภัยอยู่เมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าสีหน้าพี่ธีร์ไม่ได้อัดแน่นไปด้วยความทะเล้นอย่างที่เคยเป็น เมื่อก่อนเขาไม่เคยเขินผู้ชายด้วยกันขนาดนี้ กับเจมส์กับอาร์มก็ไม่เคยเลยด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะพี่ธีร์นั่นแหละที่ทำให้เรื่องปกติดูแปลกประหลาดไป
“...” ชายหนุ่มตัวสูงพยายามยืนนิ่ง ๆ แล้ว แต่ร่างกายเขากำลังร้อนรุ่มเมื่อก้มหน้าลงแล้วพบองศาที่เหมาะสมของใบหน้าน้องเด๋อและเป้ากางเกงของตัวเอง ไหนจะศีรษะที่เอียงเล็กน้อย กับแววตาซื่อ ๆ ตอนเพ่งมองซิปอย่างตั้งใจ ยังไม่รวมลิ้นที่เลียริมฝีปากเพราะความตั้งใจด้วยนะ ทุกอย่างดูเหมาะเจาะไปหมดตอนใช้สิ่งที่น้องทาปากถูลงกับซิป
“มันฝืดมากเลยครับพี่ธีร์”
“อืม ครั้งแรกก็อย่างนั้นแหละ อดทนหน่อย”
“ครับ?”
“พี่หมายถึงกางเกงตัวนี้เพิ่งซิปแตกครั้งแรก” เห็นตาใส ๆ ตอนเงยหน้าถามแล้วก็รีบอธิบาย ธีร์ไม่ได้ตั้งใจจันไรแต่สถานการณ์มันบีบบังคับ “เสร็จยังโซ่”
“มันยังรูดไม่ขึ้นเลยครับ พี่ธีร์ขึงแน่น ๆ กว่านี้ได้ไหม”
“อะ แน่นพอยัง”
“เดี๋ยวโซ่ลองก่อนนะ อา... ทำไมยังฝืดอยู่นะ หรือว่าต้องชโลมเยอะ ๆ ให้มันลื่นกว่านี้” แต่เขาคิดว่าข้างในกางเกงไม่น่าจะฝืดแล้ว
“เร็ว ๆ ดิโซ่”
“อีกนิดนึงนะครับ โซ่กำลังพยายามอยู่ โอ๊ะ รูดขึ้นแล้ว!” เสียงใสของน้องเด๋อชวนคนตกอยู่ในห้วงของจินตนาการแข็งปั้ก ธีร์เม้มริมฝีปากพลางทอดสายตาออกไปนอกประตูระเบียง ให้ท้องฟ้าแสนสดใสช่วยบรรเทาความลามกของเขาให้พ้นจากเด็กคนนี้ “เสร็จแล้วครับ”
อืม ฝั่งนี้ก็เกือบเสร็จ
“ลิปแหว่งไปครึ่งนึงเลยล่ะ พี่ธีร์เก็บไว้เลยนะครับ เผื่อซิปแตกระหว่างขากลับจะได้แก้สถานการณ์ได้ทัน”
“ให้มาเพราะรังเกียจก็บอก”
“พี่ธีร์คิดแง่ลบเกินไปแล้ว โซ่เป็นห่วงเรื่องซิปมากกว่านะครับ แต่โซ่ก็ไม่ปฏิเสธหรอก เพราะลิปมันที่ใช้ทาปากมันถูกับเป้ากางเกงพี่ธีร์ไปแล้ว จะให้โซ่เอามาทาปากตัวเองต่อก็คงรู้สึกแปลก ๆ เกินไป” เด็กหนุ่มพูดอย่างไม่โกหก ถ้าเป็นเรื่องใช้ช้อนคันเดียวกันหรือดูดหลอดอันเดียวกันก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่นี่มันเป้ากางเกงแสนลามกของพี่ธีร์เลยนะ
“จัดไปดิวะ เดี๋ยวพี่ใช้ต่อเอง”
“จ่ายมาสิบบาทค่าซ่อมกางเกง” โซ่แบมือพลางอมยิ้ม ก่อนจะรีบชักมือกลับเพราะกลัวว่าพี่ธีร์จะแกล้งให้อาย สังเกตได้จากรอยยิ้มและแววตาที่เต็มไปด้วยความร้ายกาจนั่น รู้เลยอะ พี่ธีร์ต้องหาเรื่องเอาคืนเพราะเรื่องลิปมันแน่ ๆ
“ไม่เอาสิบบาทแล้ว?”
“ไม่เอาครับ โซ่ไม่ใช่คนที่ทำดีเพื่อหวังผลสักหน่อย”
“จริงปร้าาา” เด็กหนุ่มย่นจมูกใส่เจ้าของเสียงกวนประสาท ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้หน้าคอมอีกครั้งพลางคลิ๊กเมาส์อ่านหน้าเว็บไซต์ที่เปิดค้างไว้
“ดูดวงต่อดีกว่า วันนี้คนเกิดวันพฤหัสจะดวงดีถ้าใส่เสื้อสีขาว”
“แต่เราใส่สีดำ แสดงว่าต้องซวยเช็ดเพราะรังเกียจการใช้ลิปจากคนวันอังคาร” โซ่ก้มลงมองเสื้อตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวโตที่เท้ามือไว้กับโต๊ะคอมขณะยักคิ้วใส่เขา
“พี่ธีร์เกิดวันอังคารเหรอ?”
“ใช่ วันคริสต์มาสด้วย”
“อ้าว... งั้นเหลืออีกแค่ไม่กี่วันก็จะวันเกิดพี่ธีร์แล้วน่ะสิ...” รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก การเกิดตรงกับวันเทศกาลน่ะเท่สุด ๆ ไปเลย
“ดูดวงให้บ้างดิ เกิดวันอังคารตอนกลางคืน”
“ได้ครับ อังคารตอนกลางคืนนะ” โซ่กดเข้าไปตามวันที่พร้อมลากเมาส์ซ้ายตามข้อความจนเป็นแถบสีเทา “คนเกิดวันอังคาร ถ้าใส่เสื้อสีเหลืองจะดวงดีครับ ถ้าใส่สีม่วงจะโชคร้าย อาจเกิดอุบัติเหตุเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ ใส่สีแดงจะเสียเงินกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่วันนี้พี่ธีร์ใส่สีขาว ดวงบอกว่าจะต้องเดินทาง”
“ก็มาหาเราถึงนี่ไง ดวงแม่งแอบแม่นนะเนี่ย” เขาเห็นว่าน้องเด๋อกำลังอมยิ้ม จึงเนียนวางมือลงบนไหล่น้องแล้วโอบหลวม ๆ โดยไม่ให้รู้ตัว “ฝากดูอีกเรื่องได้เปล่า?”
“เรื่องไหนดีครับ?” โซ่รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะเมื่อตั้งใจหันไปถามและพบว่าพี่ธีร์ก้มลงมาจนใบหน้าห่างกันเพียงคืบเดียว
“ดูว่า”
...น้ำหอมกลิ่นนี้ที่มักจะมาพร้อมบรรยากาศแบบนี้
“คนเกิดวันพฤหัสจะรับรักคนเกิดวันอังคารเมื่อไหร่?”
หัวใจของเขา... ชักจะเต้นแรงเกินไปแล้ว
(จบครึ่งแรก) #ทาขี้ผึ้งแม่เลียบแล้วปิดท้ายด้วยอุทัยทิพย์ที่ทำจากเลือดอิพี่
#ทำไมไม่ให้พี่มันถอดกางเกงออกก่อน
#อ่อ ถ้าถอดแล้วจะไม่ได้เขียนซีนนี้
หัวข้อ: ▲เกมเมอร์และน้องเด๋อของเขา▲ #ซอโซ่ล่ามธีร์ (01/09/61) (อ่าน 224020 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก