คำวิจารณ์ :
สั้นไปปิ้ดฮะ ... อยากจะให้ลองเขียนตอนนึงให้ได้ประมาณอย่างต่ำ 3 หน้ากระดาษ A4 อ่ะ อิอิ
ลืมตัวอักษรขนาด 16 นะ เด๋วบอกว่าสามหน้าแว้ววแต่เป็นขนาด 50 อิอิ แซวเล่นนะคับ
>>>เห็นเหมือนกันครับ ขอบคุณครับบบผม
---------------------------------------------------------------------------
.
.
“เฮ้ยนี้กูอยู่ไหนว่ะ” หลังจากผมนอนไป ไม่รู้นานมากไหม
แต่พอตื่นมาอีกทีก็เข้ามาอยู่ในป่ามืดๆ แล้วต้นไม้ก็มีเยอะอีกด้วย
ผมมองหันซ้ายหันขวา ก็ไม่เห็นใคร เลยเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ
พอเดินมารู้สึกว่ามันไกลมากแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินมาด้านหลัง
พอหันกลับไปมอง สิ่งที่เจอแทนที่จะเป็นคน กลับเป็นงูแทน
“เฮ้ย....” ผมรู้สึกตกใจ เลยร้องออกมา
และผมก็กำลังจะหันหลังกลับ เพื่อเตรียมวิ่ง
แต่จู่ๆไอ้งูที่ดูเหมือนอยู่ไกล ก็เข้ามารัดตัวผมไว้
ผมเองก็ได้แต่บิดไป บิดมา แต่บิดแรงแค่ไหนก็ไม่ออก
แล้วดูเหมือนไอ้งูที่รัดผมมันจะยิ่งรัดจนตัวผมสั่นไปหมด
“เฮ้ย....เป็นไรวะ” เสียงนี้ไม่ใช่ของผม
แต่เป็นเสียงงูที่ผมรัดผมอยู่
ผมเองก็รู้สึกตกใจเข้าไปอีก...งูพูดได้
ตอนนี้หลังจากตกใจ ผมกลับรู้สึกปวดเอวมาก
สงสัยเป็นเพราะงูรัด ผมคิดแบบนั้น
และตอนนี้ผมก็คิดว่าให้งูมันกินดีกว่า
ถึงสู้ไปกูก็ไม่รอดอยู่ดี....(เวร กูจริงๆ)
“เฮ้ยๆ....เป็นไรไอ้สิว” เสียงงูเหมือนเดิมนั้นแหละ
แต่ที่สงสัยคือทำไมมันเรียกผมว่าไอ้สิว...
สงสัยงูนี้แม่งเป็นวิญญาณไอ้คนแปลกหน้านั้นแน่ๆ
ผมได้แต่คิด เพราะแรงที่จะสู้ก็ไม่มี
แล้วเอวก็ปวดมากด้วย สงสัยกระดูกคงหักไปแล้ว
“โอ้ยยยย...” ผมแหกปากลั่น
แล้วตอนนี้ดูเหมือนผมจะกลับมาในห้องแล้ว
เพราะตาของผมก็มองเห็นหลอดไฟที่อยู่ในห้อง
แล้วอีกอย่างผมก็รีบลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นงูสักตัว
“เมิงเป็นอะไร...” เฮ้ยเสียงงูนี้หว่า
ผมรีบมองไปทางเสียง กลัวจะเจองูเข้าอีก
แต่พอเห็นต้นเสียงที่พูด มันกลับเป็น....หมานี้หว่า
“มองหน้าหาเตี้ยเมิงเหรอ...” หมาตัวนั้นยังเห่าใส่ผมไม่เลิก
แล้วอีกอย่างมันก็ยังมาว่า เตี้ยผมอีก
ไอ้สาดดด....เมิงไม่รู้เหรอ เตี้ยกูตายนานแล้ว
ผมมองหน้าหมาตัวนั้น แล้วอยากเอาตีนยัดปากมันจริงๆ
“ยังมองกรูอีกน่ะเมิง...เดี๋ยวเหอะ” หมามันก็คือหมานั้นแหละ
แล้วการที่มันจะเห่าก็ไม่แปลกหรอก
ผมคิดสัจจะธรรมขึ้นในใจ
“โทษครับ ไม่ทราบว่าเข้าห้องผมมาได้ไงครับ” ใช่แล้วครับ ผมพูดกับหมา
เพราะหมาตัวนี้มัน ก็พูดภาษาคนได้
แล้วอีกอย่างผมเคยเจอหมาตัวนี้มาแล้วครั้งหนึ่งที่หน้าบ้านผม
และสิ่งที่คุณคิดมาตลอดก็ถูกแล้วครับ...มันคือไอ้คนแปลกหน้า ที่มาด่าผมหน้าบ้านนั้นและครับ...
“เมิงเลิกพูดครับๆ เหอะ กูฟังแล้วเลี่ยนหู” อ่าวๆๆๆๆ....พูดแบบนี้มีถีบ
ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ไอ้กูพูดดีด้วยไม่ชอบ
สงสัยชอบเถื่อนๆแบบมัน
[เมิงเข้ามาได้ไง]
ใช่แล้วผมจะพูด แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ เพราะตอนนี้ผมได้แต่....คิดในใจ
เพราะไม่อยากมีเรื่องหรอกครับ ถึงไม่บอกออกไป...เหอะๆ
“แล้วพี่เข้ามาได้ไง”
“ใครพี่..เมิง” ดูมันตอบผม
แล้วสายตาที่มันมองผมก็มีแวว...เหี้ยอยู่นัยๆ
นี้ขนาดผมยอมเรียกพี่แล้วน่ะครับ
มันก็ไม่เอา ตกลงเมิงจะเอาอะไรฟ่ะ
“แล้วจะให้เรียกยังไง” ผมถามมัน
นั้นคงจนปัญญาจริงๆ ของผม
เพราะรอยยักในสมองคงมีเรื่องแบบนี้น้อยมาก
“กูชื่อ....บูม เรียกกูว่า บูมเฉยๆก็ได้” มันแนะนำตัว
ผมคิดว่าหากซื้อหมามาเลี้ยง...จะตั้งชื่อนี้
เป็นบุญชื่อน่ะ...บูม เหอะๆ
“บูม....เข้ามาได้ไง” ผมเน้นชื่อมันเป็นพิเศษ
“ก็เดินเข้ามา” เมิงจะเลิกกวน ส้นพระบาทกูไม่ได้เลยใช่ไหม
“อืมๆ งั้นนอนก่อนน่ะ” ผมพูดแบบไม่มองหน้ามัน
เพราะหากดูหน้ามันต่ออีก 2 วิ ต้องมีเรื่องแน่ๆ
แต่ที่ทนอยู่ได้เพราะไม่อยากมีเรื่อง....(อันนี้จริงๆ)
พอผมล้มตัวนอน...เหมือนพึ่งตด แต่กลิ่นยังไม่จางหาย....(ช่างเปรียบเนอะกู)
ไอ้บูม(ปากหมา) มันก็เอามือมาเขย่าตัวผม
ผมเองก็ไม่อยากหันไปแล้ว เพราะหันไปก็ต้องเจอหน้ามัน
แล้วพอเจอก็เดี๋ยวมีเรื่อง...ผมไม่อยากมีเรื่อง....เลยเลี่ยงดีกว่า
1 วิผ่านไป กูเริ่มเจ็บนิดหน่อย
5 วิผ่านไป กูเริ่มเจ็บมากขึ้นนิดหน่อย
10 วิผ่านไป กูเริ่มเจ็บมากจนเริ่มทนไม่ไหว
15 วิผ่านไป กูเจ็บ แล้วกูก็ไม่ทนแล้วสาด
[โว้ยยยยยยยยยยยย....เป็นเหี้ยอะไร กูเจ็บน่ะโว้ย] ผมลุกขึ้นนั่งแล้วผมร้องแหกปากลั่น
....อยู่ในใจ....
เพราะหากตะโกนออกไป คนแถวนี้ต้องมามุ่งดูที่หน้าบ้านผมแน่ๆ
แล้วจากนั้นนักข่าวก็จะมา แล้วคนทั่วประเทศก็จะประโคมข่าวกันยกใหญ่
คิดแล้วก็รับไม่ได้....(เมิงเวอร์ได้อีก)
“บูม ....มีอะไร....เราจะนอน” เสียงอันไพเราะ ที่พื้นหลังเต็มไปด้วยความแค้น...ไอ้บูม
ค่อยๆออกมาจากปากผมอย่าชัดถ้อยชัดคำ จนเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วง
“ไม่ต้องนอน...แม่มึงใช้ให้มาปลุก” เข้ามาในบ้านกู
แล้วยังมาแหลว่าแม่กูใช้เนี่ยนะ....เมิงคิดได้ไง
“แล้วทำไมแม่ต้องให้...บูมมาปลุกด้วย” ต่อให้ผมเรียกชื่อมันกี่ครั้ง
หากไม่มีคำว่าไอ้...นำหน้าชื่อมัน
ผมไม่ค่อยกล้าพูด เพราะคนอย่างมันจะให้ผมพูดดีๆ สงสัยยาก
“แม่เมิงไปเที่ยวเชียงใหม่กับแม่กู เลยให้กูมาปลุกเมิงแทน” เฮ้ย....จะแหลมากไปแล้วน่ะเฟ้ย
เมื่อกี่แม่กูยังอยู่ในห้อง แล้วแม่จะไปเชียงใหม่ได้ไง ผมว่ามันโกหกแน่นอน
เพราะแม่ผมถ้าจะไปก็ต้องบอกผมก่อน ไอ้นี้มั่วแน่ๆ
“ล้อเล่นเหรอ ตลกดีน่ะ.....บูม” ผมยิ้มให้มันอย่าพิมใจ
เมิงหลอกใครหลอกไป แต่หลอกกูไม่ได้หรอกเฟ้ย....ฮ่าๆๆ
“ล้อเล่นหา...เตี้ยเมิงดิ แม่เมิงไปเชียงใหม่จริงๆ ไปกับแม่กูเนี่ยแหละ”
เตี้ยกูตายแล้ว เมิงเอาบรรพบุรุษกูมาล้อ เดี๋ยวคืนนี้โดนดีหรอกเมิง
“แล้วทำไมต้องไปกับแม่บูมด้วยอ่ะ แม่เรารู้จักแม่บูมเหรอ”
อะไรเนี่ยกูเชื่อมันจริงๆเหรอ...
เอ๋...แต่ว่าไป ตอนแม่ออกมาจากห้อง แม่ก็แต่งตัวสวย
แล้วด้านหลังก็มีกระเป๋าว่างอยู่
กระเป๋าแบบนั้น สีแบบนั้น หลายแบบนั้น....มันกระเป๋าเดินทางนี้หว่า
เฮ้ย...แต่ไม่หรอก แม่จะไปเชียงใหม่ทำไมไม่บอกเรา เราเองก็อยากไปด้วย
แล้วอีกอย่าง แม่จะไปกับแม่ไอ้บูมได้ไง สงสัยไอ้บูมมั่วแน่ๆ
“ทำไมแม่เมิงจะไม่รู้จักแม่กู ก็คุยกันทุกวัน...เมิง โง่จริงๆ” สาด...ว่ากูโง่
เมิงไปมองกระจกไป หน้าเมิงอ่ะโง่กว่ากูอีก
“มั่วเปล่าบูม แม่เราคุยกับแม่นายที่ไหน แถวนี้แม่เราก็รู้จักแต่ป้าใจบ้านข้างๆเนี่ยแหละ”
เป็นไงละไอ้บูม แหลก็แหลไม่พ้น กรูจับติดจนได้ ฮ่าๆๆ...กรูนี้แสนฉลาดจริงๆ (เรื่องแบบนี้เท่านั้นแหละ)
“อ่าวก็นั้นแหละ...แม่กู แล้วพูดผิดตรงไหนว่ะ”
เฮ้ยยยย....จะมากไปแล้วน่ะเฟ้ย ลูกป้าใจเข้าเรียนอยู่กรุงเทพ
เมิงเอามาอ้างแบบนี้ นึกว่ากูโง่รึไง....
“ลูกป้าเขาเรียนอยู่กรุงเทพ แล้วเขาจะเป็นบูมได้ไง เหอะๆ”
นั้นน่ะซิ...จะเป็นเมิงได้ไง
แค่คิดก็ขำแหละ...ไอ้ปากหมา
“อ่าว...ก็กูปิดเทอมแล้วนิ กูเลยกลับมาบ้าน แล้วมันแปลกตรงไหน แล้วกูนี้แหละ....บูม สุดหล่อขอแท้
ไม่มีเทียม ไม่เชื่อลองดู” เฮ้ยยย...เมิงจะทำเหี้ยไรฟ่ะ จะเปิดกางเกงให้กูดูทำไมไอ้สาด...
“เฮ้ย...บูมทำไรอ่ะ” ผมรีบร้องห้ามมัน เพราะดูตอนนี้มันกำลังจะปลดซิบกางเกง
คิดแล้วสยิว...ขนลุกจริงๆ
“อ่าว ก็เอาเป๋าตังค์ให้เมิงดูไง” เฮ้ย...นี้กูคิดไปเองใช่ไหมว่าเมิงจะให้กูดูไอ้นั้นของเมิง
เห่อออ....เสียได้ เฮ้ยไม่ใช่ โล่งอกต่างหาก...(ตกลงกูอยากดูหรือไม่อยากว่ะ)
“อืมๆ...” ผมพยักหน้างิกๆให้มัน
“เอาดูซะ รูปกูกับแม่ แล้วนี้ก็บัตรประชาชน” อืมๆ...ลูกป้าใจ
เฮ้ยยย....มันเป็นลูกป้าเขาจริงๆเหรอว่ะ
ป้าใจแกสวยน่ะ แต่ไอ้นี้....ก็ถือว่าหล่อ(โครตๆ)งั้นๆแหละ
แต่นิสัยต่างจากป้าแกแบบ หน้ามือเป็นหลังตีน เลยน่ะเนี่ย
“สงสารป้าแกจัง ได้ลูกแบบนี้” ผมบ่นเสียงเบา แล้วส่งกระเป๋าตังค์เอากลับให้มัน
“บ่นไรว่ะ...”ทำไมต้องมองกรูแบบนั้นด้วยไอ้บูม
กูแค่บ่นเบาๆ เมิงยังเสือกได้ยินอีกน่ะ
“ปะ..เปล่า...แค่บอกว่าบูมหล่อเนอะ” อ้วกกกกกก...พูดแล้วกระดากปากจริงๆกรู
“ใช่ไหม ฮ่าๆๆ”
พอเหอะไอ้บูม กูแค่พูดประชด
แต่ก็ดีน่ะที่เมิงไม่ได้ยินที่กูด่า ไม่งั้นมีเรื่องกันแน่ๆ
กูไม่กลัวหรอกมีเรื่องกับเมิง แค่เมิง....ตัวโตกว่า กล้ามใหญ่หว่า
หน้าตาดีกว่า(มันเกี่ยวอะไรกัน)...ถึงไงกูก็แค่ไม่อยากมีเรื่อง...ชิชิ
-------------------------------------------------------------ปล.ขอบคุณทุกคนคร้าบบบ...
แก้ไขคำผิดแล้วน่ะครับ แล้วก็รับแก้เรื่องคำพูดนิดหน่อย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
