อ่านแล้วงงๆ กับอันไหนพูดจริง อันไหนคิดในใจ
คือต้องอ่านต่อลงมาอีกตั้งนานกว่าจะรู้ว่าคิดในใจ
เลยทะแม่งๆ
อะ
ไม่รู้ดิ
ลองเปลี่ยนเป็นวิธีอื่นดีไหม?
>>>ผมปรับปรุงแล้วน่ะครับ
แต่ไม่รู้มันจะดีขึ้นเปล่า
เรื่องคำผิดตอนนี้กำลังหาอยู่และแก้แล้วบางส่วน
หากมีมากจริงๆ ก็ขอโทษน่ะครับ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------ตอนที่ 2 ลงนรกชัดๆ
“บูม...แล้วตกลงแม่เราไปเชียงใหม่ กับแม่นายจริงๆใช่ไหม”
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงไปเชียงใหม่ไม่บอกผม
เพราะผมอยากไปเชียงใหม่มากๆ
แล้วที่สำคัญ แม่ยังบอกว่าให้ผมอยู่กับ....ไอ้บูม....คิดแล้วบ้าชัดๆ
“เออ จริงดิว่ะ...แล้วแม่เมิงยังฝากให้กูอยู่เป็นเพื่อนเมิงด้วย จนกว่าแม่เมิงจะกลับจากเชียงใหม่” หา...เวรกูแล้วไหมล่ะ
“แล้วแม่จะกลับเมื่อไร...บูมรู้เปล่า”
“ 3 อาทิตย์ ” เห้ยยย....ทำไมชีวิตกูช่าอัปรีย์แบบนี้
“ เออ...เดี๋ยวเราขอโทรหาแม่หน่อยน่ะ” ผมโทรถามแม่ดีกว่า
เพราะกลัวไอ้บูมมันอำ
“โทรดิ กูไปอุดปากเมิงเหรอ” โทษครับ....บูม กูผิดเองที่บอกเมิง
ผมไม่ตอบอะไรไอ้บูม เพราะเวลาพูดกับมัน เหมือนกัดกับหมาชัดๆ
“โหล...แม่อยู่ไหน ทำไมไปเชียงใหม่ไม่บอกสักคำ รู้เปล่าว่าโกรธ”
พอแม่รับสายผมก็ยิงคำถามซะยืดยาว
ก็จะไม่ให้ถามได้ไงละ แม่ไปเที่ยวมีความสุข แล้วทิ้งลูกให้เจอนรกอย่างไอ้บูม
“อะไรลูก ก็เห็นตอนแม่ถามบูม เขาก็บอกว่าลูกไม่ไป จะอยู่ที่บ้านกับเขาสองคน”
“อืมเหรอครับ...” ผมมองหน้าไอ้บูม แล้วก็ยิ้มให้มันเหมือนเชิงขอบคุณที่ให้ผมร่วมเผชิญ...นรกกับมันสองคน
“ใช่สิ ตอนแรกแม่จะไปปลุกลูก แต่เห็นบูมบอกแบบนั้น
แม่เลยไม่ได้ไปถาม ” แม่คิดผิดตั้งแต่ไปคุยกับมันแล้วครับ
“อืม...ครับ แล้วนี้แม่อยู่ไหนแล้วครับ”
ผมถามแม่ เพราะเริ่มปลงกับชีวิต
“ก็นั่งอยู่บนรถทัวร์ ตอนนี้ใกล้ถึงประจวบ แล้วล่ะ”
จากบ้านผม คือสงขลา จนถึง ประจวบ
มันก็ถือว่าไกลอยู่น่ะ
งั้นแสดงว่าผมนอนหลับไปนานเลยทีเดี๋ยว
“ครับ งั้นเดินทางดีๆน่ะแม่ ”
ผมบอกลาแม่แล้ววางสายไป
หลังจากรู้สาเหตุและข้อสงสัย ว่าทำไมไอ้บูมถึงเข้ามาอยู่ในบ้านผม
แล้วเรื่องที่แม่ไปเชียงใหม่ไม่บอกผมนั้นเป็นเพราะอะไร
สรุปแล้วทุกอย่างมาจากไอ้คนที่ยืนมองผมอยู่เนี่ยแหละ...ไอ้บูม
“บูมทำไมนายบอกแม่ ว่าเราไม่ไปเชียงใหม่”
ผมมองหน้ามัน
และสีหน้าของมันพอผมพูดจบก็ไม่ได้มีแววสำนึกผิด
หรือมีแววอยากจะเอยคำขอโทษเลยด้วยซ้ำ
“ก็เห็นตอนเย็น เมิงทำหน้าเหมือนอยากพูดกับกู
กูเลยนึกว่าเมิงอยากอยู่กับกู มากกว่าไปเที่ยว”
สาดดดด....
เมิงคิดได้ไงฟ่ะ...ว่ากูอยากอยู่กับเมิง...
หน้ากูตอนนั้นเมิงดูไม่ออกหรือฟ่ะ ว่ากู....รำคาญเมิง
แล้วนี้กูต้องมาอยู่กับเมิงเป็นอาทิตย์ๆ
กูขอผูกคอตายดีกว่า…ไอ้บูมมม
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น กูรู้.....ว่าเมิงดีใจ
เพื่อนดีๆแบบกูและหน้าตาหล่อขั้นเทพแบบกู หายากน่ะเมิง เหอะๆๆ...”
นี้มันเคยคิดอะไรถูกบ้างเนี่ยยย...
ผมทำหน้าตาโกรธสุดๆ......มันบอกว่าผมดีใจที่ได้อยู่กับมัน
ผมทำหน้าเบื่อโครตๆ.....มันบอกว่าผมมีความสุขที่ได้คุยกับมัน
แต่ที่มันบอกว่าผมหาเพื่อนแบบมันยาก อันนี้ถูกของไอ้บูม
เพราะคนที่มีคุณสมบัติ ปากหมา เห่าได้ทุกเวลา กัดไม่เลือกคน
ไม่เลือกที่ ไม่เลือกเวลา อันนี้มีมันคนเดียวจริงๆ และมันก็คนแรกด้วย
แล้วแบบนี้กูจะดีใจหรือเสียใจ ที่เจอเมิงดีว่ะ....ไอ้บูมมมม
“เมิงไม่หิวเหรอ…”
พอมันถาม ผมก็เริ่มรู้สึกหิวนิดๆเหมือนกัน
เพราะผมยังไม่ทานข้าวเย็นเลย
แล้วนี้ก็ไม่รู้กี่ทุ่มเข้าไปแล้ว
“นิดหน่อยอ่ะ แล้วนี้กี่โมงแล้วบูม”
ผมถามมันเพราะเห็นมันใส่นาฬิกาอยู่
และพอมันบอกผมว่ากี่ทุ่มเท่านั้นแหละ
ผมก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน...นี้ห้าทุ่มแล้วเหรอว่ะ
“ทำไมเรานอนนานขนาดเลยเหรอ”
ผมถามไอ้บูม เพราะรู้สึกแปลกใจเหมือนกัน
แล้วอีกอย่าง ผมก็หลับเป็นตายไม่รู้สึกตัวอีก
แบบนี้หากมีคนมาปล้ำ...ผมไม่เสียความบริสุทธิ์ไปแล้วเหรอ(คิดแล้วเขิน)
“เออ....แล้วตอนที่เมิงนอนเมิงก็ยังละเมออีก
กูเรียกเมิงตั้งหลายครั้ง เมิงก็ไม่ได้ยิน กูเลยเอาตี-นถีบๆที่เอว แล้วเมิงถึงก็ตื่น”
เออ...ขอบใจที่ช่วยปลุกกู แล้วก็ทำให้กูรู้ว่าจริงๆแล้ว งูไม่ได้รัดกู
แต่เพราะฝ่าตี-นเมิงนี้เอง....ไอ้บูม
“อืมๆ ขอบใจที่ช่วยปลุก” ผมบอกขอบใจมัน หวังว่ามันจะสำนึกที่ใช้ตี-นถีบผม
“ไม่เป็นไร กูถีบเมิงแล้วนุ่มตีนดี” กูนึกอยู่แล้ว ว่าเมิงไม่สำนึกหรอกไอ้สาด
“เออเมิงหิวอยู่เปล่า...” มันถามผมอีกครั้ง แล้วผมก็พยักหน้าให้มันตามความจริง
“งั้นก็ลุกขึ้น...กูจะพาไปหาอะไรกินข้างนอก” มันสั่งผม
“อืมๆ...งั้นเดี๋ยวไปล้างหน้าก่อน”
ผมรีบลุกขึ้นและกำลังจะล้มลงอีกครั้ง...เพราะหน้ามืดไปหมด
แต่สงสัยเป็นดวงดีของผม และเป็นดวงซวยของไอ้บูมที่เข้ามารับผมไว้
ตอนนี้มันเลยถูกผมล้มทับไปอยู่ข้างล่างเรียบร้อยแล้ว
อึกกกกกกก..........
อกผมกับมันกระแทกกัน และหน้าของมันก็อยู่ห่างจากผมไม่ถึงนิ้ว
ตาของผมมองตามัน และมันเองก็มองตาผม เราไม่พูดอะไรกัน
ผมไม่ร้องออกมาเพราะไม่รู้สึกเจ็บ แล้วไอ้บูมเองที่เป็นคนรับผมไว้
ทั้งที่มันน่าจะเป็นคนเจ็บที่หลังกระแทกกับพื้น
แต่มันก็ไม่ได้ร้องออกมาสักคำ ตอนนี้เลยมีเพียงเสียงเงียบ
ริมฝีปากมันค่อยๆเลื่อนเข้าหาผม และผมก็ไม่ได้หลบหลีก
และสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่มันก็ยากที่ผมจะคิด....ว่ามันเกิดขึ้นจริงๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------ปล.ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังมากๆครับ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
