บทที่ 12ร่างแตกแหลกสลาย
“ถ่ายรูปโว้ยยยยยยยยยยยย” พอเสียงไอ้อู๋สั่งดังลั่นอาคาร พวกเราทั้งสี่สิบกว่าชีวิตก็วิ่งกรูไปรวมกลุ่มกันอย่างตื่นเต้น แต่ติดตรงที่ว่า…
“อ้าว แล้วใครถ่ายอะ”
เออ นั่นสิ จะถามแบบอีไย่พอดี ไอ้อู๋มึงบ้าปะเนี่ย เวลานี้เค้าแยกย้ายกันไปนอนหลับสามสี่ตื่นแล้วสัด ใครมันจะอยู่ถ่ายให้ โพสเก้อเป็นหุ่นขี้ผึ้งกันหมดแล้ววว
“กุ้ง มึงเซลฟี่ดิ” เพื่อนคนนึงตะโกนมา
“ดูแขนกูด้วยยยย” ผมที่นอนอยู่ข้างหน้าสุดหันไปเบ้ปาก “เดี๋ยวกูไปหาเหยื่อแป๊บ”
ผมลุกออกมานอกอาคารแล้วมองซ้ายมองขวา เห็นว่ายังมีพวกเด็กพละกลุ่มหนึ่งพ่นควันอยู่ในซอกหลืบ โอเค ไอ้พวกนี้น่าจะใช้งานได้แฮะ
“พวกมึงงงงง” ผมพุ่งตัวเข้าไป “ใครสะดวกถ่ายรูปให้หน่อยสิ”
จริงๆ ตรงนี้มันมืดมาก แต่พอไอ้คนที่ตัวสูงที่สุดเดินออกมาเจอกับแสงไฟ ผมก็รู้ว่าเป็นใคร
“อ้าว” ผมอ้าปากหวอ “มึงยังไม่กลับห้องอีกเรอะ”
ไอ้ทักแค่ยิ้มแล้วก็ส่ายหัว “ยัง”
“อ๋อ” ผมไม่มีเวลาสอบสวนมันมากหรอกนะ “ไปๆ ถ่ายรูปให้พวกกูหน่อย”
ผมลากไอ้เดือนมหาลัยให้วิ่งตาม ยื่นไอโฟนให้มันแล้วก็เข้าไปโพส
“หนึ่ง… สอง…” คนถือกล้องนับให้สัญญาณ
“พูดว่าแม่พร้อมกัน!!”
เดี๋ยวๆๆ สั่งอะไรของมึงวะหยากไย่
แต่ไงก็เหอะ สุดท้ายก็ต้องตามน้ำ
“แม่!!" ไชโย! จบไปเรียบร้อยยยย กับหนึ่งในงานใหญ่ของชีวิตปีหนึ่ง ป้ายหน้าเจอกันที่เฟรชชี่เกมครับโพ้มมมม เหรียญทองจะไปไหนเสียยยยย
“ไหนอะ”
“ฮะ?” ผมย่นคิ้วใส่คำถามของไอ้ทักเมื่อมันเดินเอามือถือมาคืน “อะไรวะ?”
“โชว์ส่วนตัวไง”
“…”
“เอาไปตั้งพันนึง คิดจะเบี้ยวเหรอ”
ทำหน้าทำตานะมึง เดี๋ยวจะโดน
ผมหยิบแบงค์พันออกมาจากกระเป๋ากางเกง “มึงเอาคืนไปเหอะ กูก็หยิบมาขำขำ”
แหนะ ยังไม่รับไปอีก เงินตั้งพันนึง ไม่ใช่น้อยๆ นะเว้ยยยย
“เก็บไว้ดิ”
“เอาคืนไปปปปป” ผมยัดเงินใส่มือเจ้าของ “ทัก กูเป็นคนรู้คุณค่าของเงินนะ แล้วก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่มึงจะทำแบบนี้ด้วย”
ไอ้ทักยิ้มมุมปาก “ความคิดดีไม่เหมือนหน้าตาเลยแฮะ”
โว้ยยยย! ไททานิกล่มเพราะคนอย่างมึงอะ อุตส่าห์จะทำซึ้ง
“งั้นกูเก็บไว้เป็นงบเลี้ยงข้าวมึงแล้วกัน” ไอ้ทักยืดตัววางฟอร์มป๋า
แหม่ ถ้างั้นไม่พอละจ้า ระดับนี้ต้องกินบุฟเฟต์ตึกใบหยกเท่านั้นจ้า
“สินกำจัดแถว!” “กูไปก่อนนะ” ผมโบกมือลาไอ้ทักและรีบวิ่งไปตั้งแถวตามเสียงเรียก พี่ว้ากนี่เรียงหน้ากระดานอย่างกะบอยแบนด์รออยู่ก่อนแล้ว โว้ยยยย ค่ำๆ มืดๆ ไม่ไปหลับเอาแรงกันเรอะ มาพรุ่งนี้เช้าก็ได้ แหม่ ไม่หนีไปไหนหรอกพี่
“วันนี้พวกคุณทำดะ…” ยังไม่ทันที่พี่ปีสามจะทำขรึมได้จบประโยค อยู่ๆ สายตาของทุกคนก็หันขวับไปทางเดียวกัน สายตานั้นดูกล้าๆ กลัวๆ เหมือนกำลังเห็นสัตว์ร้ายตั้งท่าจะจู่โจม
ผมเลยมองไปทางนั้นบ้าง ไหนดูซิ…
อ๋อ เข้าใจแล้วทำไมถึงเกร็งกันแบบนี้
ก็ไอ้ทักแม่งยืนกอดอกทำหน้าโคตรหาเรื่องอยู่ใกล้ๆ นี่ไงเล่า!!
“ผมจะคุยอะไรกับคนของผมบ้างไม่ได้เลยหรือไง” มันส่งเสียงไปทางกลุ่มพี่ว้าก
“….” ครับ ใครจะกล้าตอบมันล่ะ พี่ๆ ต่างตัวสั่นเป็นเซียมซี แถมส่งสายตาอ้อนวอนให้ผมกำราบให้อีกตะหาก
“ทำบ้าอะไร กลับไปได้แล้ววว” ผมหันไปดุ
ไอ้ทักเหลือบตามามองผมแป๊บนึง แต่ก็ไม่เลิกทำเป็นฟอร์ม โอ้โห นี่มึงจะบวกให้ได้เลยใช่มั้ย กรุงศรีอยุธยาต้องไม่แตกแน่ถ้ามึงเกิดยุคนั้น
“ทัก…”
“อะไร” มันหันมาทำหน้าเบื่อๆ
“จะคุยใช่มั้ย!? กลับไปรอที่ห้อง”
“ห้องใคร!?”
“ห้องกู…” สิ้นเสียงผมไอ้เดือนมหาลัยก็กลายเป็นคนละคน มันรีบหมุนตัวกลับและเดินออกไปไม่ร่ำไม่ลา
เอ๊า บทจะไปก็ไปง่ายๆ งี้อะนะ งงกับมึงจัง
“ต่อเลยครับ แฮะๆ” ผมผายมือให้พี่ๆ
เอ… พี่วินหายไปไหนหว่า ไม่ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกแล้วก็คิดถึงเหมือนกันแฮะ
“พวกผมจะบอกว่าวันนี้พวกคุณทำดีมาก นี่เป็นงานเปิดหอที่ดีไม่แพ้ปีก่อนๆ เลย” พี่ปีสามพูดต่อ “และวันนี้พวกผมจะมาแจ้งข่าวเล็กน้อย…”
“…”
“รับน้องครั้งหน้า พวกผมไม่สามารถมาหาพวกคุณที่นี่ได้อีกแล้ว จากนี้คุณต้องนัดรวมตัวกันเพื่อมาเจอพวกผมที่กรุงเทพ ไม่ต้องรีบร้อน รอให้พร้อมแล้วค่อยโทรหาพี่ประสานงาน เข้าใจมั้ย!”
“เข้าใจครับ/ค่ะ!”
เย่สสสส จะได้เข้ากรุงแล้วโว้ยยย เรื่องรับน้องอ่ะเป็นรอง ทองหล่อต่างหากคือสิ่งที่อยากเจอ ฮือออ คิดถึงเดอตี้บาร์ จะดิ้นให้สุดเป็นเด็กแขกในคลิปดี๋กะละตาเลย
“ขอบคุณอีกครั้งสำหรับวันนี้นะครับ!” พี่ว้ากคนเดิมตะโกน “พวกผมภูมิใจมาก และมีอะไรเล็กๆ น้อยๆ จะให้ ก้มหน้าหลับตา!!”
อะไรอะ ตื่นเต้นนนนน ฮืออออ อย่าทำอะไรแรงๆ นะ วันนี้มีความสุขพอแล้ว ไม่อยากร้องไห้
“ปีสองเข้าไปยืนหน้าน้องเทคตัวเอง! ที่เหลือล้อมเป็นวงกลมครับ! …ปีหนึ่งอย่าลืมตาเด็ดขาดนะ ซื่อสัตย์กันด้วย!!”
คร้าบบบ ไม่ได้ลืมตาเลยครับ หลับปี๋แล้วเนี่ยยยย ไหนจะทำอะไรก็ทำเลย ตื่นเต้นนนนน พี่เทคจะมานั่งอยู่ข้างหน้าผมหรือยังวะ!!
ผมรู้สึกว่าทุกอย่างเงียบสงัด แล้วจากนั้นก็มีเสียงประสานขึ้นมาชวนให้ขนลุก
“หมื่นเม็ดทรายเรียงราย อาจหาญต้านน้ำทะเล… ล้านเม็ดฝนกำเนิด สายน้ำใหญ่” เพลงประจำคณะถูกขับกล่อมจากปากพี่ๆ ทุกคนที่อยู่รอบๆ ตัว แม้จะเคยได้ยินมาแล้วตอนสอบเข้า แต่นี่มันพิเศษกว่าครั้งไหนๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน…
“หมื่นแสงดาว อาจเผยความมืดนำทางไป สิบร้อยใจ ร่วมสร้างฝันเดียวกัน…” แบบนี้มันจะไม่ร่วมร้องไปด้วยยังไงเล่า
“สร้างสีสัน จากความว่างเปล่า…” เสียงของผมนำให้เพื่อนๆ ร้องตาม
“สร้างเสียงเพลงจากความเงียบเหงา…” และทุกชั้นปีก็ร้องไปด้วยกัน
“สร้างโลกสวยด้วยใจของเรา จะไม่เงียบเหงา มืดมนนนนน” ฮืออออ คิดถูกจริงๆ ที่มาสอบเข้าที่นี่ แม้จะงอแงเคยอยากลาออกก็เหอะนะ
“ขอเราจงอยู่เคียงข้างกัน ดั่งเม็ดทราย แม้…คืนวันผ่าน นานแสนนาน ไม่หวั่นไหว… ขอเราเป็นดั่งใจเราต้องการ…”
เสียงสะอึกสะอื้นของรุ่นพี่รุ่นน้องชาวศิลปกรรมศาสตร์ก็ประสานกันไม่ต่างจากเนื้อเพลงเลย โอ๊ยยย อยากลืมตา อยากเห็นพี่ๆ ที่เคยว้ากร้องไห้บ้างงงงง จะถ่ายรูปเก็บไว้ขำ
ปีหนึ่งทุกคนจับมือและพร้อมใจกันจบท่อนสุดท้าย
“ขอเราจงอยู่คู่ความสวยงาม” “ปีหนึ่ง! พวกคุณอยากกอดพี่เทคมั้ย!!”
“อยากครับ/ค่ะ!”
“เชิญ! ห้ามลืมตาเด็ดขาด!! พี่ปีสองก็อย่าส่งเสียงให้น้องรู้!”
เย่ จะได้กอดพี่เทคแล้ววววว จะรัดให้กระดูกแตกเป็นอานาคอนด้าเลยคอยดู
“พี่เทคคร้าบบบ” ผมส่งเสียง
อ้าว ทำไมมีแต่ความเงียบ
“ฮัลโหลๆ พี่เทค”
ผมเอื้อมมือไปตวัดแกว่งไกวที่ด้านหน้าก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนนั่งอยู่ ไม่เหมือนคนข้างๆ ที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นทั้งพี่ทั้งน้องเพราะได้กอดไปเรียบร้อยแล้ว
แงงงงง พี่เทคของผมอยู่หนายยยยย
“พอ!” พี่ปีสามตะโกนสั่ง จากนั้นก็มีเสียงฝีเท้ามากมายวิ่งผ่านไป “ปีหนึ่งลืมตาได้!!”
ถึงผมจะได้แต่เบ้ปากเพราะผิดหวังที่พี่เทคไม่อยู่ แต่สุดท้ายก็ต้องขมวดคิ้วออกมาก เมื่อเห็นถุง Puma วางอยู่ไม่ห่างจากตัก
ของใครวะเนี่ยยยย ของผมรึเปล่า… มีโน้ตแปะอยู่ด้วย ขอดูหน่อยเซ่ะ
‘น้องเทคคคคคคคคคค เรางานเข้าเลยไปหาไม่ได้
เลยซื้อของเล็กน้อยๆ มาไถ่โทษนะคะ (เดาว่าใส่เบอร์ 38 นะ)
อีกไม่นานกระบวนการนี้ก็จบแล้ว อดทนนะคะ
พี่ว้ากบอกว่าน้องเทคมารับน้องบ่อยมาก เราดีใจสุดๆ เลย
รู้สึกผิดที่ไม่ค่อยได้เขียนจดหมายหาเท่าไหร่ ขอโทษจริงๆ นะคะ
รักเสมอนะคะ เด็กดีของพี่
- พี่ครั้งนี้แพ้ครั้งหน้าต้องชนะแล้วล่ะ หา!!!
ถึงแม้จะซาบซึ้งกับข้อความ ผมนี่รีบหยิบกล่องกระดาษออกมาจากถุงให้ไวเลยทีเดียว ใจก็ได้แต่เต้นตึกตักกกกก
“แม่เจ้าโว้ยยยยยย” ผมตะโกนลั่นพร้อมกับขยี้หัวตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา จนพี่ว้ากที่พูดอยู่ถึงกับหยุด ได้แต่หันมาอ้าปากค้างเลยทีเดียว
ฮืออออ อยากจะโห่ร้องงงงงและพ่นไฟเป็นก๊อตซิลล่าอ้วนๆๆ นี่มัน
Puma Suede Heart Reset เลยนะเฟ้ยยยยยย น่ารักฟรุ้งฟริ้งเหมาะกับน้องกุ้งน่ารักใครไม่รักก็บ้าแล้วมากๆๆๆๆ และที่สำคัญ มันเป็น
สีเหลือง! สีเหลืองงงงงง เข้าใจใช่ม้ายยยยย มันแอ่กกก#RRO${)(Tไช-ขะนปิ แค่นี้ก็ฟินตัวตะแตกแล้วววว
ผมไม่สนการโดนพี่เรียกอีกต่อไป รีบถอดรองเท้าคู่เก่าแล้วเอาน้องเลม่อน (ตั้งชื่อเสร็จสรรพ) มาลองใส่ทันที
พอดีเป๊ะเลยคร้าบพี่เทคคคคคคคค
ฮืออออ เหมือนเดินอยู่บนสวรรค์ มันช่างนุ่มและฟินเท้าซะเหลือเกิ้นนนน
“จะทำอะไรน่ะคุณกุ้ง!” พี่ปีสามมองผมอย่างงงๆ เมื่อเห็นว่าผมตั้งท่าจะวิ่งจ็อกกิ้งรอบอาคารแปดเหลี่ยม
“ฮือออ ผมกำลังซาบซึ้งอยู่ครับ” พูดไปแล้วก็น้ำตาจะไหล
หึ มอง มองงงงง ไม่มีพี่เทคซื้อให้เหมือนกูกันล่ะสิ แดกกันเข้าไปน่ะช็อคโกแลต ขนมนมเนยอะ กูก้าวข้ามระดับนั้นมาแล้ววววววว ดูที่เท้ากูเซ่ คิกๆ
“ชิ ขอให้มึงลื่นหัวฟาดพื้น” หยากไย่เบะปากมาจากในแถว แต่ผมก็ไม่สนใจ
จ้า เบะไปเลย แน่จริงเบะให้สุดแบบพี่กิ๊กสุวัจจินีเลยก็ได้ ไม่มีอะไรจะหยุดยั้งความดีใจในครั้งนี้ลงหรอกจะบอกให้!
ขอบคุณนะครับพี่เทค ภูมิใจที่ได้เป็นพี่น้องกันมากเลย รักนะยัยบ้าเอ๊ยยยย
ผมกอดกล่องรองเท้ากลับห้องด้วยหัวใจที่พองโต รวมถึงของขวัญจากแฟนคลับผู้ใจดีอีกตั้งหนึ่งถุงใหญ่อีกตะหาก วันนี้มีความสุขจริงๆ เล้ยยยย ลืมเรื่องดราม่าเมื่อวานไปสนิทเหมือนความจำเสื่อม ใครด่าคำหยาบมาก็จะแจกยิ้มให้เหมือนคนบ้าเลยคอยดูดิ
อ้าว ทำไมไม่มีคนอยู่ห้องเลยล่ะเนี่ย
แล้วไอ้ทักมันอยู่ไหน บอกให้มารอที่นี่ไม่ใช่หรือไงเล่า
“เย้ย!” ผมร้องออกมาเมื่อหันไปเห็นคนที่ตามหา แหม่ ก็นึกว่าหายไปไหน ไอ้เดือนมหาลัยมันนอนหนุนแขนตัวเองสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงของผมนั่นเองครับ
เอาขาหนีบปีเตอร์ไว้ด้วยยยยย โอ๊ยยย กูต้องซักอีกแล้วใช่มั้ยยยย ต่อจากนี้กูจะเอาหน้าซุกน้องยังไงเล่า!! เอาออกมาน้องมันจะเหม็นนนนน
“ทักกกก” ผมส่งเสียงเรียก แต่อีกฝ่ายแม่งก็ยังไม่ขยับ “ทักโว้ยยยย!”
ยอมแพ้! นี่แดกยานอนหลับหรือไปขวางวิถีลูกดอกยาสลบมาอะ นิ่งเป็นท่อนไม้ไม่ไหวติงเลยไอ้บ้า
เอาไงดีๆๆๆ
ระหว่างที่กำลังคิดไม่ตก สายตาของผมก็หันไปเห็นไม้ตียุงไฟฟ้าของโมทย์เข้า…
หึหึ
“ทักกกก” ผมเรียกอีกรอบ คราวนี้ถือไม้ตียุงไว้เหนือหน้าผากของมันด้วย โดนแน่! “พี่ทักคร้าบบบบ”
“หืออออ” เริ่มขยับตัวแล้วโว้ยยย
“มึงงงง ตื่นเร็ว”
“มาแล้วเหรอ…” เสียงงัวเงียนั้นตามมาด้วยการยันตัวขึ้นของคนที่นอนอยู่ แล้วเมื่อมันยกหัวขึ้นมา…
แปะ! “โอ๊ย” ไอ้ทักร้องลั่นเมื่อปะทะเข้ากับกระแสไฟฟ้า ฮ่าๆๆๆ สะดุ้งเชียว
“สัด!!!!” อ้าว… มันมองผมตาขวางเลยอะ
“เล่นเหี้ยอะไรเนี่ย”
“ง่า…” ผมเริ่มเครียดเมื่อเห็นอีกฝ่ายจับหน้าผากพร้อมกับร้องโอดโอย เฮ้ยยย เจ็บจริงเหรอวะ
ผมรีบทิ้งของทุกอย่างในมือแล้วกระโดดขึ้นไปดูอาการ ไอ้ทักทำท่าฟึดฟัดอยู่สองสามทีแต่พอผมจับมือมันไว้ก็ได้แต่นิ่งไป
“โห… แดงเลย” เวรแล้วไง หน้าเท่ๆ ของมันจะเสียโฉมเพราะผมมั้ยอ่า “มึงกูขอโทษ”
“…”
“เดี๋ยวทายาให้นะ”
เอ… จำได้ว่ามียาแก้น้ำร้อนลวกอยู่ในลิ้นชัก น่าจะพอใช้ได้อยู่นะ
“กุ้ง…” มันพูดออกมาเพื่อผมกระโดดกลับไปบนเตียงอีกครั้ง
“อะไรเล่า รู้แล้วว่าจะด่า ขอทายาให้ก่อนได้มั้ยฮะ!”
“มึงรู้ใช่มั้ยว่ากำลังนั่งอยู่ท่าไหน”
หา…
ผมนี่ก้มมองดูตัวเองเลย
แว้กกกกกก ท่าอะไร…ก็ท่าอันตรายไงเล่า!! นี่ผมนั่งคร่อมมันอยู่เรอะ ไม่รู้ตัวมาก่อนเลยยยยย
“อย่าเพิ่งลุก”
“ปล่อยๆๆๆๆ” ผมชักไปที่มือมัน “จับเอวกูไว้ทำไมเนี่ยยยย”
“เออน่ะ” ไอ้ทักทำหน้านิ่ง “แล้วอย่ามองอะไรข้างหลังด้วย”
“ทำไมอะ” ผมทำเป็นจะเอี้ยวตัวแต่มันรั้งไว้ “มีผีเหรอ”
“บอกว่าอย่ามองก็อย่ามอง”
อะไรของมันวะ
“โอเคกูจะลุกแล้วจะไม่มองอะไรข้างหลังด้วย ปล่อยสักที”
“นั่งต่อก่อนก็ได้ ไม่ว่าหรอก” ไอ้ทักยิ้มแป้น “ฟินนนน”
“เดี๋ยวจะโดนกูถีบบบบ” ผมตบเหม่งมันไปทีนึง “วันนี้รับบทป๋าให้เงินหนึ่งพันยังไม่พอใช่มั้ยฮะ ยังจะเป็นป๋าหื่นอีกกก”
ไอ้ทักหัวเราะกับคำพูดของผม “หึๆ ป๋าหื่นเลยเหรอ”
“เออเด่ะ ป๋าหื่นตัวเหม็นอ่า”
“ได้!” “เหวออออออ” ผมอ้าปากหวอเมื่อโดนมันจับพลิกตัวให้ไปอยู่ด้านล่างแทน
“เดี๋ยวจะเล่นบทป๋าหื่นให้ดู!!” “อย่า!!”
อยู่ๆ ไอ้เดือนพละก็เม้มปาก จัดการใช้มือทั้งสองข้างบีบเอวผมอย่างแรง และด้วยความที่ผมไม่ใส่เสื้อข้างในแบบนี้เลยโดนมือมันสัมผัสเนื้อเต็มๆ เล่นเอาขนลุกซู่
“หื้มมมม หื้มมมม หื้มมม” ไอ้ทักแม่งทำหน้าเหมือนหมั่นเขี้ยวผมมาตั้งแต่ชาติก่อน แงงงง
“แอ่กกกกก” โอ้ยยยย ดิ้นพล่านไปหมดแล้วววกู “อย่าบีบบบบ แอ่กกก”
“ป๋าจะบีบบบบ” “แอ่กกกก”
“ให้หนูตัวแตกกก” “แอ่กกกก”
“คามือไปเลยยยย”
“แอ่กกกกก” โอ๊ยยยไอ้สัดตากูเหลือกเป็นปลาทองโดนเด็กเล่นแล้วววว “ปล่อยยย ขี้จะแต่กแล้วววว”
“หึๆๆๆๆๆ” ไอ้ทักยังไม่เลิกทำเสียงฮืดฮาด แต่ก็ยอมปล่อยมือสักที
“โห…” ผมเอื้อมมือขึ้นไปปัดผมที่ปรกหน้าผากนั้นออก ไอ้สัดเอ๊ยรู้สึกผิด แดงแบบแดงมากกกก “เจ็บปะเนี่ย”
“…” ไอ้ทักนิ่งไปถนัด “เจ็บดิ”
“เจ็บจริงๆ ด้วยยย ขอโทษนะ ก็มึงแม่งไม่ยอมตื่นอะ”
อยู่ๆ ไอ้ทักก็ยิ้ม
“เจ็บน่ะเจ็บ แต่ก็ไม่โกรธลงหรอก” หืมมมม ตาย นี่กูละลายไปหรือยังเอ่ย ยังเป็นกายหยาบอยู่ใช่ม้ายยย
“เออเอาเหอะ” ผมหลบตาคนข้างบน “ออกไปได้แล้วน่า จะอาบน้ำ เล่นกับมึงนี่เหนื่อยชะมัด”
“หึ ไม่…” มันยังห้ามผมไม่เลิก มีการหรี่ตามองหัวผมอีกตะหาก “มึงเอามาจากไหน”
“ฮะ…” ก็ว่าละ มันมองผ้าสีเขียวที่มัดอยู่ตรงหน้าผากผมนี่เอง “อ๋อ เห็นมันตกอยู่ในห้อง เข้ากับชุดดีเลยเอามาใส่อะ”
“รู้มั้ยฮะว่ามันคืออะไร”
“ไม่รู้ คืออะไรวะ…” ผมส่ายหัว
“มันคือผ้าผูกข้อมือของพละตอนรับน้อง” ไอ้ทักว่า “หัวมึงก็เล็กจังเนอะ มัดรอบได้ด้วย”
“อ้าวเหรอ” อี๋ ต้องมีแต่เหงื่อแน่ๆ “เดี๋ยวคืนโมทย์มัน”
“เออ แล้วมาเอาของกูไปแทน”
“กูจะเอามาทำบ้าอะไรอะ”
“มันเข้ากับสีเหลืองดี มึงก็บอกอยู่” ไอ้ทักแยกเขี้ยว “แต่วันนี้มึงเด็ดมากเลยนะ
อย่าทำ อย่าทำ”
ยังมีการมาร้องเพลงล้ออีก
“เหรอ มึงชอบปะ” เนี่ยยย แล้วกูก็กล้าถามนะ
“ชอบดิ”
“อ้าว ชอบและไม่เห็นมีอะไรให้เหมือนคนอื่นเลย” ผมชี้ไปที่ถุงกองเบ้อเร้อ
“ให้ตั้งหนึ่งพันแล้วไง แลกกับโชว์วีไอพี”
“มึงนี่นะ”
“อ่ะๆ งั้นหลับตา”
ผมมองหน้ามันอย่างหวาดระแวง “จะทำไรอะ”
“จะจุ๊บ”
“เดี๋ยววววว” ผมเขยิบตัวหนี “ไหนบอกว่าจุ๊บคราวก่อนเป็นโควต้าได้อีกอาทิตย์นึงไง!!”
“งั้นไม่จุ๊บปากก็ได้”
“แล้วจะเอาตรงไหนฮะ”
“คอได้ปะ”
“ไม่!” บ้าแล้วววว เดี๋ยวกูก็เลื้อยอีกหรอก
“งั้นแก้ม”
“โนววว”
“โห่ไรวะ” ไอ้ทักย่นจมูก “งั้นเอางี้ ไหล่ได้ปะ?”
“…” เอาดีมั้ยอะ ใครก็ได้ส่งเอสเอมเอสมาโหวตหน่อยยยย
“น้า”
สัดเอ๊ย ทำไมมันออดอ้อนจังวะ วันนี้แม่งงานดีจริงๆ
“เออ แค่จุ๊บนะ”
“สาบานเลย” มันชูสามนิ้ว
ผมเม้มปาก จัดการแบะเสื้อคลุมออก
ยิ้มแป้นอะไรอยู่เล่า จะทำอะไรก็ทำเซ่
ไอ้ทักกัดฟันแบบเขินๆ อยู่แป๊บนึงจากนั้นก็ค่อยๆ ก้มลงมาประทับริมฝีปากใกล้ๆ ไหปลาร้าของผม
อ้า… นี่มัน ช่างรู้สึกซาบซ่าน เหมือนกินขนมโคล่าผงๆ ที่ระเบิดเปาะแปะอยู่ในปากยังไงยังงั้น
หืออออ แม่ครับผมรู้สึกดีจังงงง
เดี๋ยวนะ…
“ทัก…” ทะ…ทำไมมันเริ่มลามมาคอได้ล่ะ “ทักโว้ยยยยย”
“
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ” ไอ้ห่านี่ก็ไม่หยุด แถมรัวเป็นปืนเอ็มสิบหกเลยนะสัด โอ้ยยยยย
“
คิกกกกกก ไอ้ท้ากกกก” โอ๊ยยยย อย่าเล่นตรงลูกกระเดือกมันจั๊กจี้ “
คิกๆๆๆๆ ม่ายยยย”
“อืม….
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ” อย่าทำเสียงแบบนี้สิวะ มัน… โอย มันนนนน
“
คิกๆๆๆ” ลามมาข้างหูแล้วววว “ยะ…อย่าปากนะ”
“ทำไมล่ะครับ หื้มม” “…” เชี่ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
“สัดทักพอก่อนนน” ผมรั้งหน้ามันไว้ กลายเป็นว่าได้สบสายตาที่หื่นกระหายของไอ้ทักเข้าเต็มๆ แง้! น่ากลัวชิบเป๋ง
ไอ้ทักสะบัดหัวเหมือนไล่ผีที่สิงอยู่ “โทษที”
“…”
“โห…” ไอ้ทักลูบผิวของผมด้วยมือใหญ่ๆ ของมัน “แดงไปหมดเลยว่ะ”
“เพราะใครล่ะ”
“อือออออ” มันทำเป็นร้องแล้วฟุบหน้าลงกับหน้าอกของผมอย่างเซ็งๆ “ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน กูไม่ทำอะไรมากกว่านี้หรอกน่า”
“…” ฮือออ หูแดงฉานแน่นอนไม่ต้องสืบ
ไอ้ทักบดเบียดหัวตัวเองกับตัวผมอยู่แปบนึงก่อนจะเด้งตัวลุกออกไปจากเตียง
เวรละ วันนี้ใจอยากมีมันอยู่ข้างกายยังไงไม่รู้ เอาไงดีๆๆๆ
“กูไปนอนและ” ไอ้ทักทำท่าจะหมุนตัว
ผมที่ทำตัวเขินอยู่ได้แต่แอบมองมันใต้ผ้าห่มสีเหลืองลายน้องลูกเจี๊ยบ “ทัก”
“หืม”
หึ่ยยยยยย เอาเหอะ ไหนๆ จะฟินแล้ววันนี้ขอฟินให้สุด “ไปอาบน้ำ…”
“…”
“แล้วมานอนด้วยกัน” ไอ้ทักนิ่งไปแป๊บนึง แต่สุดท้ายก็รีบสะบัดเท้าจนรองเท้าแตะที่ใส่อยู่กระเด็นออกไปคนละทิศละทาง ก่อนจะกระโดดกลับมาที่เตียงของผมอีกครั้ง
“อ้าว…”
ไอ้ทักมุดตัวเข้ามาในผ้าห่ม
“อาบแล้ว พร้อมนอนได้เลย” “…”
“มึงอะรีบไปอาบ นอนก่อนเที่ยงคืนสุขภาพดีนะ กูเรียนมาๆ”
หึ ไม่ค่อยเลยนะสัด
ผมได้แต่ยิ้มๆ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าอุปกรณ์อาบน้ำ เฮ้ออ ได้แต่ส่ายหัวกับความเกรียนของแม่งจริงๆ ไม่เคยทิ้งลายไอ้ทักคนเดิมตั้งแต่วันแรกเลยดิให้ตาย แต่ก็ดี้ ถ้าจีบกันแล้วเป็นอีกคนผมคงเฟลกว่านี้อะ คนเรามันต้องใจๆ ถึงจะไปด้วยกันได้เนอะ
“เชี่ยยย!” ยังไม่ทันปิดประตูสนิทก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า
ประชากรชาวหอยืนออกันอยู่ที่โถงทางเดิน ทุกคนดูตกใจที่ผมเดินออกมาจากห้องแต่ก็ยังไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน
นี่ยกโขยงกันมาทั้งหอเลยหรือเปล่าวะ
“มะ… มีอะไรเหรอครับ”
แล้วเหมือนคำพูดของผมเป็นกระแสไฟฟ้าที่กระตุ้นให้ทุกคนขยับ พวกนั้นทำเป็นเก้ๆ กังๆ ค่อยๆ เดินเรียงแถวมาวางของขวัญไว้ให้ที่พื้นข้างๆ ตัวผม มีทั้งขนม ตุ๊กตา และแม้กระทั่งของใช้ไฟฟ้าทั่วไป ก่อนจะแยกย้ายกลับห้องของตัวเองไปแบบตัวใครตัวมัน โดยไม่ลืมพูดทิ้งท้ายกันคนละประโยคด้วย
“วันนี้เก่งมากเลยนะ”
“สุดยอด”
“ทำดีมาก…” ได้แต่ยืนเอ๋อและยิ้มแห้งๆ ฮือออ ขำอ่ะ แต่ก็ขอบคุณนะคร้าบบบบ
“กุ้ง…” อ้าว เก๋าก็มากับเขาด้วยเรอะ
“หา…”
“เราไลน์ไปบอกไอ้เหี้ยทักแล้วนะว่าภูมิใจในตัวมันมาก”
“…”
แล้วอยู่ๆ มันก็ทำหน้าบึ้ง โน้มตัวมาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไป
“แต่เราไม่ดียินด้วยหรอก หวงกุ้ง”
อะไรกันล่ะเนี่ยยยยย
ใครเคยนอนกับกุ้งบ้าง?
[กระทู้หนึ่งในกรุ๊ป Facebook เฟรชชี่รหัส 61 มหาวิทยาลัยXX]
เม้นท์ที่เก้าร้อย
ชาวหอสามผู้ได้ยินเสียงมากอดคอร้องไห้กันในนี้ครับ
- หนุ่มบัญชี (เจ้าเดิม)
DewsX
เกิดอะไรขึ้น…
เม้นท์ที่เก้าร้อยสอง
ไอ้สัดทัก มึง ไอ้หน้าอัลปาก้า มันดีตรงไหน!
เม้นท์ที่เก้าร้อยสาม
เสียงนั้น… นายก็คิดเหมือนฉันใช้มั้ย B1
เม้นท์ที่เก้าร้อยสี่
ฉันก็คิดเหมือนนายครับ B2 ^
DewsX
มีอะไรกัน!! เล่าให้ผมฟังด้วยยยย
เม้นท์ที่เก้าร้อยหก
หมาในตัวกูเห่าไปหมดแล้ว สัดเอ๊ย…
ในที่สุดสีเหลืองก็ได้รับการเฉลยสักที! (ขยับแว่นแบบคุโด้ชินอิจิ)
#ทวงคืนน้องกุ้งจากทักโรหิตจันทร์
DewsX
สีเหลืองอะไรอะครับ…
แล้วพูดถึงทักเดือนมหาลัยกันอยู่ใช่เปล่า
เอ…ทำไมกุ้งอยู่กับคนนี้นานจัง
เม้นท์ที่เก้าร้อยแปด
มันได้ไปครับทุกคน มันได้ไป
เม้นท์ที่เก้าร้อยเก้า
กูเกลียดมัน จวยเอ๊ยยยยยย
DewsX
เดี๋ยวๆ พวกคุณจะโกรธกันทำไมอะ
ก็นอนกับกุ้งมาแล้วเหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ?
เม้นท์ที่เก้าร้อยสิบเอ็ด
…
เม้นท์ที่เก้าร้อยสิบสอง
แยก!
เม้นท์ที่เก้าร้อยสิบสาม
ลาไปเห่าก่อน
เม้นท์ที่เก้าร้อยสิบสี่
#ไม่ได้แต่ไม่เลิกหวัง
DewsX
อะไรของพวกมึงครับ
กูงง… -_-TBC* 
เหตุการณ์คืนวันเปิดหอมันยังไม่จบ
เลยลงตอนนี้กันดีกว่า หลังจากนี้จะดำเนินเรื่องเร็วกว่านี้นิดนุงนะครับ
ฮืออออ บทนี้ได้แต่หน้าร้อนผ่าวๆ ฮือออออ
ฝากบวกเป็ด คอมเม้นให้กำลังใจกันได้นะครับบบบ <3
พูดคุยกันได้ที่
https://www.facebook.com/thene0classicหรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
หัวข้อ: [จบ]➤└ อย่ามาอยู่กับกุ้ง ┐✿ พิเศษ4/4 : 1 ปีแล้วไง 10 ปีก็ยังได้ (15/2/62) [P.35] (อ่าน 394877 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก