บทที่ 17อย่าทำร้ายไดโนเสาร์
สิ่งที่สำคัญพอๆ กับเฟรชชี่เกม ก็คือบรรดากองทัพการบ้านที่อาจารย์สั่งเหมือนกลั่นแกล้งนี่แหละครับ ฮือออ งานเล็กงานน้อยมาแม่งหมดเลย
“ทำงานเหรอกุ้ง” โมทย์ส่งเสียงมาถาม ขณะที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับหน้าจอโทรทัศน์ มันมีการบ้านบ้างมั้ยอะ เห็นเล่นแต่เกมอย่างเดียวเลย อิจฉาจนอยากจะเอาเสื้อเขียวมาใส่ย้ายไปเรียนพละซะเดี๋ยวนี้
“อื่อ จะบ้าตายแล้ววว”
ตอบยังไม่ทันไร ประตูห้องของผมก็เปิดออกมา ผมเหลือบตาไปมองเห็นว่าเป็นไอ้ทักนั่นเอง ใส่เสื้อยืดกับกางเกงขายาวบางๆ เป็นอันรู้กันว่าพร้อมจะนอนแล้ว
“ทำไรอะเจี๊ยบ” มันเดินเข้ามาคร่อมโต๊ะผมไว้
“การบ้าน” ผมพูดทั้งๆ ที่ยังขยุกขยิกกับชีทตรงหน้า
“เยอะมั้ยฮะ”
แง๊ มันจะเอาคางมาจิ้มหัวทำไม เจ็บบบบ “ดูสิว่าเยอะมั้ย”
“หึๆ” มันหัวเราะ “สู้ๆ”
“เดี๋ยววว” ผมดึงแขนมันไว้เมื่อตาไปเห็นว่ามันมีผ้าพันแผลแปะไว้อยู่บนข้อศอก “อะไรอะ?”
“ล้มตอนซ้อมหลีด”
“เฮ้ยยย” ผมนี่วางปากกาให้ไวแล้วหันมาดูมันเลยครับ โอ้โห แผลบนหน้าตอนโดนเตะยังไม่หาย นี่ยังมีแผลใหม่ที่ศอกกับเข่าอีก โอ๊ยยย “ทักกกก มึงจริงจังเกินไปมั้ย”
“เล็กๆ น้อย”
“ไม่น้อยแล้วววว” ผมมองแผลพวกนั้นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ “มึงเป็นเด็กพละนะไม่ใช่ทีมอเวนเจอร์ ทำอะไรอย่าบ้าพลังมากดิ๊”
“เป็นห่วงกูเหรอ”
ทำเป็นมอง ฮึ่ยยย “เออดิ”
ไอ้ทักยิ้มหวาน “ถ้ามึงเป็นห่วง กูจะระวังตัวมากขึ้น”
“...”
“โอเค้?”
แงงงง มีการทำนิ้วโอเคแบบโฆษนาคอลเกตด้วย
“ถ้ามีอีกแผล มึงโดนกูกัดแน่” ผมบุ้ยปาก
มันหันไปหาเพื่อนซะงั้น “ไอ้โมทย์!”
“ฮะ!”
“เตะกูดิ๊ อยากโดนกัด”
“...”
“หึๆ” มันหันกลับมาแยกเขี้ยวใส่ “เออ ไม่ต้องเครียดน่า กูโอเค”
“บอกอะไรก็ไม่เชื่อ แล้วมาว่าแต่กูดื้อ”
“เอ๊า”
“ทัก...” เสียงโมทย์ขัดจังหวะขึ้นมาซะก่อน “มึงกับกุ้งจะตีกันมั้ย กูจะได้ไปซื้อมาม่า”
ไอ้ทักอมยิ้ม ก่อนจะขยี้หัวผมซะยุ่งไปหมด “ไม่ตีหรอก”
“เอามือออกไปปปป” ฮือออ จะทำงานแล้ว เดี๋ยวไม่เสร็จจจจ
“มา กูพร้อมแล้ว” ว่าแล้วมันก็กระโดดไปบนเตียงเพื่อเล่นเกมกับโมทย์ต่อทันที
ยังไม่ทันจะได้จับปากกา ประตูห้องของผมก็เปิดออกอีกครั้ง โอ๊ยยย เห็นมั้ยครับ ห้องผมเนี่ยมีแต่คนเข้าออกเป็นส้วมสาธารณะจริงๆ ด้วย
อ้าว... ไอ้อู๋เรอะ
“มึง” ประธานรุ่นส่งเสียงเรียก “สรุปจะลงกีฬาอะไร”
“อ๋อ...”
แหม แค่นี้ไลน์มาถามก็ได้มั้ง จำเป็นต้องขึ้นมาถึงชั้นสามเลยเรอะ ไม่ค่อยมีพิรุตเลยนะมึงอะ
เออว่ะ ว่าแต่เล่นอะไรดีนะ สงสัยต้องเลือกอะไรที่ถนัดที่สุด “ว่ายน้ำก็ได้”
ผมหยิบแผ่นกระดาษจากมือเพื่อนรักมาเขียนชื่อลงไป
“เจี๊ยบ”
“ฮะ...” ผมหันขวับไปตามที่ไอ้ทักเรียก
“เอาดีๆ” มันพูดทั้งๆ ที่ตายังจดจ่ออยู่กับหน้าจอ
“ทำไมอะ”
“ลงชมรมเทนนิสไว้ไม่ใช่เหรอ” มันว่า “จะว่ายน้ำทำไม”
“กูถนัดสุด อยากให้คณะได้เหรียญทอง”
“เออ” ไอ้อู๋พยักหน้าผสมโรง “มันเป็นแชมป์โรงเรียนนะมึง”
“เหรอๆ” มันส่งเสียงอีกแล้ว เป็นบ้าอะไรเนี่ย จะพูดอะไรก็ไม่พูด “อู๋ ขีดอันเก่าออกแล้วใส่เทนนิสที”
“หา!?” ร้องเสียงหลงเลยกู “จะบ้าหรือไง”
“ไม่ได้บ้า” คราวนี้มันหันมามอง “อู๋ มึงขีดออกเลย”
“อ่า...” เพื่อนรักผมถึงกับไปไม่ถูก
แต่ผมไม่ยอมหรอก! “อู๋! เอาตามนี้แหละ กูจะว่ายน้ำ!”
“กูว่ากูคุยกับมึงเรื่องนี้ไปแล้วนะ”
“ตอนนั้นมันชมรมไม่เกี่ยวกันนนน” พอแล้วการบ้าน! ขอเถียงกับแม่งก่อน “อันนี้มันเฟรชชี่เกมมม กูต้องลงกีฬาที่กูถนัดสิ”
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ!”
“ไอ้สัดทัก มึงจะพอสเกมทำห่าไร!” โมทย์ถึงกับหน้าเหวอ
แต่เหมือนไอ้ไดโนเสาร์จะไม่สน มันยืดตัวขึ้นมานั่งแถมจ้องเขม็ง ด้ายยยยย จะวอร์เหรอ เจอกันนน
“ทำไมมึงมีปัญหากับกูนักฮะ กูจะว่ายน้ำ จะเป็นฉลามกุ้งอะเข้าใจมะ!” เบบี้ชาร์กแห่งบางขุนเทียนโว้ยยยย
“ไม่ได้”
“ทำไม!” ผมลุกพรวดขึ้นมาอย่างเท่และกล้าหาญ
“...”
เห็นมั้ย แล้วก็ไม่พูด!! “บอกมาสิ”
“กุ้ง...”
ไม่ต้องมาเสียงอ่อนเสียงหวาน “บอกมา!!”
“กูไม่อยากให้มึงใส่กางเกงว่ายน้ำ! พอใจมั้ยสัด!”
ง่ะ...
ตะโกนซะดังลั่นเลยนะมึง แงงงง เงียบกันทั้งห้อง
“ไอ้แว่น” อู๋ที่อึดอัดจนทนไม่ไหวถึงกับหันขวับไปหาอีกคนบนเตียง
“วะ...ว่าไง”
“ไปซื้อมาม่ากับกู กูเลี้ยง!”
โมทย์ถึงกับเด้งตัวเหมือนรู้คิว “เออ ไปๆๆ กูหิวพอดี”
อ้าววววว พวกมึงอย่าทิ้งให้กูยืนค้างเติ่งแบบนี้สิ
ปัง!แง๊ ปิดประตูซะเสียงดังลั่น จะยื้อก็ไม่ทันแล้วววว
ส่วนไอ้ทักนี่ก็จ้องหน้าผมนิ่งเชียว ฮืออออ
“ทัก เหตุผลมันตลกไปมั้ย” ผมทำใจเดินไปหามันที่นั่งอยู่ขอบเตียง “มึงจะมาใส่ใจเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ทำไม”
“เหอะ” มันพยายามหลบตาผม ไม่รู้ว่าเพราะโมโหหรือเขิน เนี่ยยย แล้วก็มาทำตัวไม่ถูกกันอยู่แบบเนี้ยยย
“ทัก...” ต้องให้เค้นใช่มั้ยฮะ
คนที่ผมเรียกเงยหน้าขึ้นมา มันกัดกระพุ้งแก้มก่อนจะช้อนตามองผม มีการตบที่ว่างข้างๆ ตัวเองแบบเชื้อเชิญอีกตะหาก “นั่งก่อน”
“ไม่” ข้อแม้เยอะจังนะ “มีอะไรก็พูดเลย”
“เหรอ ถ้ากูพูดตรงๆ มึงจะโอเคใช่มั้ย”
“เออ”
“กูหวงมึง” มันจ้องหน้า
“...”
เอ...ไม่น่าให้มันพูดเลยน้ออออ
“แล้วมึงจะหวงกูทำไมฮะ” ผมตบหัวมันไปดังป้าบ “ไร้สาระอะ”
“มึงเห็นความรักเป็นเรื่องไร้สาระเหรอ”
“มึงบอกว่าหวง ไม่ใช่รัก...”
“ไม่รักแล้วจะหวงได้ยังไง” มันว่า “มึงก็ถามมาได้เนอะ”
ผมได้แต่กลอกตาแล้วส่ายหัว “แล้วมึงจะให้กูทำยังไงบอกดิ”
ผมยอมให้มันเอามือไปจับเล่น ฮึ่ยยย เห็นว่ากำลังเดือดหรอกนะ
ไอ้ทักส่ายหัวกับตัวเอง “ขอโทษที พอรู้ว่าจริงๆ แล้วมึงน่าหวงขนาดไหน กูเก้ๆ กังๆ ไปหมดเลยว่ะ”
“บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ทำตัวเหมือนเดิม”
“เออ ก็ขอโทษอยู่นี่ไง”
“แค่นี้มึงก็น่ารักพอแล้วทัก จริงๆ นะ อย่ามากกว่านี้ กูทำตัวไม่ถูกอะ”
แหมะ ยิ้มเลยนะมึง พอพูดตรงๆ นี่ชอบทำหน้าให้เขินตลอดดดด
“รู้แล้ว ขอโทษ”
แหนะ ทำหน้าหงอย อยากจะข่วนให้ถลอกจริงๆ “อ่ะๆ”
ผมเดินกลับไปหยิบกระดาษลงชื่อที่วางไว้บนโต๊ะมาดู
“จะทำอะไรอะ”
ผมหันไปยิ้มให้มัน “เจอกันครึ่งทางไง”
ผมขีดคำว่าว่ายน้ำออกแล้วก็เขียนใหม่เป็น
เทนนิสแล้วทีนี้ก็ยื่นให้มันดู “อ่ะ พอใจยัง”
ไอ้ทักขมุบขมิบปากอยู่แปบนึง แต่ก็ทำฟอร์มเป็นตีหน้าขรึม ถามจริงนะ นี่มึงไม่รู้จริงๆ หรือไงฮะว่ากูเห็น ไอ้บ้าเอ๊ย
เดือนพละเงยหน้าขึ้นมาหาผม “น่ารักจัง”
แหงะ อยู่ดีๆ ก็มาชม บ้าอะไรเนี่ยยยย
“แต่มีข้อแม้ ว่ามึงจะต้องติวกูอย่างที่เคยบอก”
“ไม่มีปัญหา”
“และต้องได้เหรียญทองด้วย”
“เตรียมคอไว้ให้อธิการคล้องได้เลย”
มั่นใจเหลือเกินนะมึงอะ “ให้มันจริงเหอะ”
แล้วอยู่ๆ มันก็อ้าแขนออกซะงั้น “มากอดหน่อย”
“พอเลยยยยย” ผมเดินหนีออกอย่างไว้ คนอย่างแม่งไว้ใจไม่ได้จริงๆ
“เร็ววววว”
“อย่าดีดดิ้นเป็นเด็กอยากได้กันดั้มได้มั้ยฮะ” ผมตบหัวมันไปทีนึง แต่ก็ลืมไปว่าจะทำอย่างนั้นได้ผมต้องเข้าใกล้มัน กลายเป็นว่า
สุดท้ายแม่งเอามือมาเกี่ยวเอวผมไปหามันจนได้!
แงงงง ล้มบนเตียงโมทย์เลยยยย
“ทักกก อย่ากอดดดด” ผมพยายามคลานหนี แงงงง ช่วยด้วย “อาบน้ำยังฮะ!”
“อาบแล้ว กอดได้”
“แต่กูยังไม่ได้อาบ!!”
“ไม่เห็นจะเหม็นเลย” โว้ยยยยย อะไรๆ ก็เข้าทางมึงไปซะหมดเลยนะ! “มานี่!”
“เหวอออ” มันดึงผมเข้าไปใกล้ จมูกนี่แทบจะชนกันอยู่แล้วครับ “ออกป้ายยย”
“ขอบใจนะ”
โว้ยยย จะมาจ้องหน้าทำไมเล่า! “เอออ เท่านั้นแหละ”
“อืมมม”
“คิกกกก” แง๊ มันซุกอกผมอะ “ทักก นี่เตียงโมทย์นะ”
“ต้องเตียงมึงเท่านั้นเหรอ” มันเอนตัวมาถาม “งั้นให้กูแบกไปมั้ย”
“ไม่ต้องเลยยย” ผมตีแขนแม่งไปอีกที “ที่ไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้น! ปล่อยน่าทักกก กูต้องไปทำการบ้านนนนน”
“ช่วงนี้กูจะวุ่นๆ อะ อาจไม่ได้แวะมาหาเพราะต้องซ้อม” มันทำหน้าจริงจัง “อย่าแรดเข้าใจมะ”
ผมยิ้มกรุ้มกริ่ม “ก็ไม่รู้สินะ”
เย่ เราจะได้ลั้นลาซักที จะวิ่งให้ทั่วเป็นอาลาเร่ลุยทุ่งเลยคอยดู
แต่ก็แค่คิดแหละครับ เพราะจริงๆ แล้ว...
“นานมั้ยอะ” ผมจับหน้ามันไว้ ตาก็เหลือบมองผ้าปิดแผลที่ข้อศอก “อย่าบ้าพลังมาก รู้เปล่า”
“เออ” มันส่งเสียงครางแล้วก็หลับตาพริ้ม บนไหล่ผม
เดี๋ยวนะ ทำไมมันนิ่งไปอะ ไม่ได้ดิ
“ทัก...” ผมสะกิดไหล่มันเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะลืมตา
“...”
เวรกรรมมม นี่มันหลับเรอะ
“ทัก!!!”“...”
ฮือออ สัดเอ๊ย หลับจริงจัง แงงงงงง อาจารย์ครับ มันไม่ให้ผมทำการบ้านนนนน กูบอกแล้วใช่มั้ยฮ้าว่าอย่าบ้าพลังงงงง
“มาแล้วววววว” ผมร้องลั่นเมื่อแบกน้ำกับขนมนมเนยมาถึงพวกลีด
“เย่!” หยากไย่ถึงกับพุ่งตัวมาหาคนแรก พอมือมันควานมาเจอเลย์ก็แย่งไปก่อนใคร “ขอบใจมากกก”
“เหนื่อยมั้ยอะ”
“เหนื่อยดิสัด” มุนินตอบผมแทน หน้าตานี่แทบดูไม่ได้ เพราะนอกมันจะไฟต์จนตัวเองได้เป็นลีดแล้ว มันยังต้องลงแข่งวอลเล่บอลด้วยครับ พรุ่งนี้แมทช์แรกแล้วววว
“มาๆ ทุกคนมากินหนมกันเร็ว ไอ้กุ้งซื้อมาฝาก” หยากไย่โบกมือเรียกเพื่อนๆ ในทีม ก่อนจะเหล่มาที่ไม้ตาข่ายที่ผมวางอยู่ข้างๆ
“เออกุ้ง ซ้อมไปถึงไหนแล้วอะ”
“หา!? ซ้อมอะไร? เทนนิสอะนะ”
“เออดิ ซ้อมรำมั้ง ไอ้นี่นิ”
แง บอกดีๆ ก็ได้ “ยังเลยอะ”
“อ้าว” มุนินถึงกับเหวอ “ทำไมยังไม่ซ้อมอีก อาทิตย์หน้าจะแข่งแมทช์แรกแล้วนะ”
“ก็...”
“มึงตั้งใจหน่อยดิ๊!”ยังไม่ทันจะตอบพวกมัน เสียงจากอีกมุมของลานกว้างหน้าคณะพละซึ่งเป็นสนามบอลก็ดังลั่นขัดจังหวะซะก่อน เสียงนั้นมันคุ้นมาจนผมต้องมองตาม แล้วก็เห็นว่าเป็นไอ้ทักกับทีมชาติพละที่กำลังซ้อมบอลกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าเดาไม่ผิดดูเหมือนไอ้ไดโนเสาร์จะเป็นกัปตันทีมด้วย ดูจากมาดดิ ถอดเสื้อโชว์กล้ามเหงื่อท่วมตัว เท้าเอวชี้นู่นชี้นี่โคตรจะจริงจัง โอ๊ยยย บอกแล้วใช่มั้ยฮะว่าอย่าบ้าพลังให้มากกกก เดี๋ยววิ่งไปดึงกางเกงซะเลยนิ
“กูได้ยินจากหลุยส์มาว่ะมึง” ไอ้ไย่เอนตัวมากระซิบ “ว่าไอ้ทักมันเหมือนโดนแกล้ง”
“หา?” ผมนี่หันขวับเลย “แกล้งอะไรวะ”
“เอ่อ...” เอ๊า ถามก็ตอบเด่ะ ไม่ใช่มาทำตาว่อกแว่กอย่างกับคนข้ามถนนแบบนี้!
“เกี่ยวกับกูใช่มั้ย...”
“บ้าน่า...” ไอ้ไย่ตบบ่าผมเบาๆ “อาจจะไม่ใช่ก็ได้มึง”
“แล้วมันโดนอะไรบ้าง”
“ล่าสุดเมื่อเช้าเลย... ขูดรถ”
“ฮะ!?” บ้าเอ๊ยยย ราคาเป็นล้านนน เสียดายแทน “ถึงขั้นขูดรถเลยเหรอ...”
“ไอ้ทักมันคิดว่าตัวเองคงขับไปโดนอะไรมา” ดาวมหาลัยพยักหน้า “แต่หลุยส์บอกว่าดูจากรอยแล้วยังไงก็ไม่ใช่ น่าจะโดนขูดมากกว่า”
“ทำไมทำกันอย่างเนี้ย”
“ยังมียิบย่อยอีกเยอะเลยมึง” ไอ้ไย่ทำหน้าเครียด “อีกเรื่องก็คือมันคงกดดันด้วย เพราะมันจะได้รุ่นก็ต่อเมื่อมันพาทีมบอลของแม่งได้เหรียญทอง”
“บ้าปะ ของแบบนี้มันควบคุมได้ที่ไหน”
“กุ้ง” ไอ้ไย่ทำหน้าเหมือนผมโง่ซะเต็มประดา “พละเป็นแชมป์บอลทุกปี”
“ฮะ!?” จริงเรอะ ฮือออ อยากส่งพวกมันไปค้าแข้งกับลิเวอร์พูล “บ้าเอ๊ย กดดันกันไปมั้ย”
“ก็เออสิ เนี่ยกูเห็นซ้อมถึงดึกๆ ดื่นๆ” ไอ้ไย่มองไปทางสนามอีกฝั่ง “แต่ละคนสภาพไม่ต่างจากซอมบี้เลย วิศวะ รัฐศาสตร์อะไรก็ยังไม่เห็นซ้อมหนักเท่าพวกมัน
“เออ” เฮ้ย! ไอ้อู๋โผล่มาจากไหนเนี่ย อยู่ๆ ก็มาส่งเสียงข้างหลัง ตกใจหมด! “ไอ้ทักแม่งก็โหดฉิบหาย กูดูพวกมึงซ้อมลีดได้ยินแต่เสียงแม่งด่าเพื่อน”
“เฮ้อ” ได้แต่ส่ายหัว บอกอะไรไม่เคยเชื่อเลยมันอะ “เดี๋ยวมานะ”
“จะไปไหนฮะ!” ไอ้อู๋ร้องเมื่อเห็นผมหิ้วถุงน้ำกับขนมขึ้นมา
“เออน่า เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”
ผมเดินดุ่มๆ ข้ามลานกว้างๆ ไปยังสนามที่ตอนนี้ร้อนระอุไม่ต่างจากทะเลทรายซาฮาร่าที่ลุกเป็นไฟอีกที ดูแม่งดิ เท้าเอวด้วยมาดกัปตันทีมสุดๆ ดุแม่งอย่างกับหมา!
“ไอ้ควายเอ๊ย!” มันตะโกนลั่นจนผมต้องสะดุด ตกใจ นึกว่ามันด่าผม
“ทะ...”
“แหกตาดูบ้างสัดเก๋า!”“ทะ...”
“โมทย์ มึงวิ่งหรือคลาน เร็วกว่านี้!”“ทะ...”
“มึงเตะงั้นมึงบ้าเหรอ!”ทะ...ทิงนังนังทังนิง ชะอะเอ่งเอยย สัดเอ๊ย กูไม่เรียกชื่อแม่งแล้วสัด กูร้องเพลงก็ได้! ไอ้ห่าเรียกทีไรโดนขัดจังหวะตลอด ฮึ่ยยยยย
“ทุกคนคร้าบบบบ” วินาทีที่ผมส่งเสียง พละทีมชาติทุกๆ คนก็หยุดกึกเหมือนโดนพอส ลูกบอลที่กำลังเด้งๆ อยู่กระแทกเข้าเป้ากางเกงปราโมทย์รูมเมทของผมอย่างจัง จนมันต้องเอามือกุมและร้องโอดโอย
ไอ้ทักหันมามองทันทีทั้งๆ ที่กำลังยืนกอดอกพร้อมทั้งขมวดคิ้วทำหน้าโหด แต่พอเห็นว่าเป็นผมเท่านั้นแหละ ปากที่กำลังจะตวาดก็เงียบลงทันที หึๆ ลองดูเด่ะ กล้าทำก็ลองดู้ววว โด่ววว
“ทำอะไรเจี๊ยบ!?”
ผมไม่ตอบมันแต่ตะโกนเข้าไปในสนามแทน “ทุกคนพักก่อนเร็วววว มากินน้ำกัน”
“เฮ้ย” ไอ้ทักทำท่าจะเข้ามาขัดแต่ผมยกมือห้ามไว้ซะก่อน “พอเลยทัก ให้เพื่อนพักบ้าน”
“มันเพิ่งพักกันไปเอง!”
“ตอนไหน”
“สี่โมง”
“ทักกกก นี่จะทุ่มกว่าแล้ววว” ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู “เวลาเนี้ยคือควรอาบน้ำนอนแล้วด้วยซ้ำ!!”
“พวกมันไม่หิวกันหรอก” เดือนพละมองไปทางเพื่อน “ใช่มั้ยพวกมึง”
“...”
“ทุกคนครับ ไม่ต้องเชื่อมัน ใครอยากกินอะไรก็เข้ามาหยิบเลย” ผมส่งเสียงอีกครั้ง
และก็เป็นไปตามคาดครับ พวกเสื้อเขียวในสนามวิ่งกรูกันเข้ามารุมค้นของในถุงกันอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนของลดราคา เฮ้อออ เห็นแล้วมันยิ้มภูมิใจ กินกันเยอะๆ นะลูกกกกก ตลกอะ เหมือนให้อาหารฝูงกระต่ายในสวนสัตว์เลย
“เหอะ” แหม ไอ้คนข้างๆ ผมเนี่ยก็ทำเป็นฟอร์มจังนะ อะๆ เดี๋ยวหยิบน้ำให้มันขวดนึง
เอ๊า เวรกรรม หมดถุงเลยละ แงงงง แล้วไอ้ทักจะกินอะไรอะ
มีแต่น้ำชามะนาวในมือที่ถือติดมาเนี่ยแหละ เพิ่งกินไปนิดเดียว มันจะรังเกียจเปล่านะ
“มึง...” ผมยื่นลิปตันในมือให้ “กินกับกูนะ”
“ไม่เอา มึงเก็บไว้เหอะ”
ยัง...ยังไม่เลิกฟอร์ม มันน่าขยี้หัวจริงๆ “อ่ะ”
ไอ้ทักเหลือบมามองขวดชามะนาวในมือที่ตอนนี้ผมจับหลอดยื่นให้มันเสร็จสรรพ
“...”
“เร็วทัก กูรู้ว่ามึงหิวน้ำ”
“ไม่หิว”
โอ๊ยย ต้องให้บังคับใช่มั้ยเนี่ยยย ผมรีบไปยืนจังก้าประจันหน้ามันเลยทีเดียว “ก้มลงมา”
“ฮะ?”
“ก้มลงมา! กูไม่อยากเขย่ง!”ไอ้ทักยอมจนได้ เย่! มันส่ายหัวขำๆ ให้กับผมแป๊บนึง แต่สุดท้ายก็ก้มลงมาดูดน้ำในมือผมอึกใหญ่
แล้วก็อีกอึกใหญ่...
ตามอึกใหญ่กว่าเดิม...
แล้วก็อีกอึก...
แงงงง หมดเลยอ่า
“มึงเอาไปเลยทัก” แดกหรือกรอก เร็วชิบเป๋ง “ไหนบอกไม่หิว”
“ก็มึงยื่นให้อะ” ไอ้เดือนพละพูดยิ้มๆ
“ฟอร์มเยอะเหลือเกินมึงอะ” ผมกลอกตา เออว่ะ นี่ผมต้องถามมันสักหน่อย “มึง...”
“หืม?”
“โดนกรีดรถเหรอ”
“ใครบอก” มันเอี้ยวตัวมองไปยังเพื่อนๆ ผมที่อยู่อีกฟาก “ดาวบอกอะดิ ไอ้หลุยส์แม่งชอบปากสว่าง”
“กูให้ตอบ ไม่ใช่สืบสาวราวเรื่อง” ไม่ใช่รายการคดีเด็ดนะเฟ้ยยย
“มันก็เวอร์ กูอาจจะไปโดนชนที่ไหนมาก็ได้”
“...”
“เออน่า” มันขยี้หัวผมเมื่อเห็นว่าผมกอดอกจ้องมันเขม็ง “ไม่มีอะไรหรอก”
“...”
“เจี๊ยบ” มันเขยิบเข้ามาใกล้ “กูไม่อยากเครียดอะไรตอนนี้ เข้าใจมั้ย มึงก็ด้วย เอาเวลาไปเตรียมตัวสำหรับแมทช์แรกดีกว่า เดี๋ยวเสร็จแล้วกูจะไปซ้อมกับมึง โอเค้”
“เออ”
“นั่นไง โกรธกูอีกแล้ว” มันเข้ามากอดคอ มีการเบี่ยงตัวผมมาด้านหลังไม่ให้เพื่อนเห็นอีกต่างหาก “อ่ะๆ คืนนี้จะไปนอนด้วย”
แหงะ พอได้ยินคำว่านอนแล้วใจมันกระชุ่มกระช่วยระริกระรี้ ฮืออออ
“เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังทุกอย่างเลย ตกลงมั้ย”
“เออ” ผมดึงแขนมันออก “ไปซ้อมเหอะ”
“ขอบใจมากที่เป็นห่วงครับ”
“กูไม่ได้...”
“แดกอิ่มแล้วก็ลุกซะทีดิสัด!”
แหงะ ยังไม่ทันจะปฏิเสธแม่งก็ไปรับบทครูฝึกสุดโหดที่เขาชนไก่อีกแล้ว ฮึ่ยยยย
เอาเถอะ ผมก็เป็นห่วงมันจริงๆ นั่นแหละ
ก็มันน่ารักขนาดนี้ จะไม่เป็นห่วงได้ยังไงเนอะ อิอิ เพิ่งรู้ว่าเป็นคนปากแข็งเหมือนกันนะเนี่ยยย
“ไอ้กุ้ง!” ไอ้อู๋หยิบมือถือของผมขึ้นมา ทำให้ผมที่กำลังตีลูกสักหลาดอัดกำแพงต้องหันไปมอง
“ใครวะ”
“พ่อมึงอะ”
“จริงเหรอ!!” โอ้โหผมนี่วิ่งไปหาให้ไวเลยยยย ไหนๆๆ ขอดูหน้าจอให้ชื่นใจหน่อยซิ
ป๊ะป๋าป้าบ!“ตีกูทำไมเนี่ย”
“พ่อกูทีไหนล่ะ!” ผมยื่นหน้าจอให้ดู แม่งเอาแต่เล่น ROV อยู่ได้ แทนที่จะมาเป็นคู่ซ้อมให้ผม “พี่เทคกูโว้ยยย”
ฮือออ หลอกให้ดีใจทำไมเนี่ยยย
“ใครจะรู้ว่ามึงเมมชื่อพี่วินว่าป๊ะป๋า คลังคำศัพท์ของมึงแต่ละคำแปลกๆ ทั้งนั้น”
“หยุดพูด! กูจะรับสาย” ผมชูนิ้วชี้ “สวัสดีครับพี่เทคคค”
[ไงมึง เป็นไงบ้าง]
“กำลังคิดถึงพี่วินอยู่พอดีเลยอะ นึกว่าเปิดตาแล้วจะทิ้งผมซะทิ้ง”
[ไร้สาระดีเนอะมึงอะ] พี่วินหัวเราะ [จะโทรมาถามว่าเฟรชชี่เกมทำอะไร]
“เล่นเทนนิสคร้าบบบ” ผมชูไม้ขึ้นมา เออ...ชูทำไมอะ ใครจะเห็นวะ แงงงง เพี้ยนแล้วกู
[แล้วขบวดพาเหรดหรือเปล่า]
“อ๋อ...” ผมเอาหูออกจากโทรศัพท์ “อู๋ๆ มึงจะให้กูทำอะไรในขบวนพาเหรดนะ?”
“ถือธงคณะ” แม่งตอบทั้งๆ ที่ยังจดจ่ออยู่กับหน้าจอ แม่งเทพชัดๆ
ผมพูดกับพี่วินต่อ “ไอ้อู๋จะให้ถือธงคณะครับ”
[เหรอ อืม...]
“พี่วินมีอะไรหรือเปล่า”
[คือไอ้พวกสภาฯ มันบอกกูว่าอยากได้มึงมาเดินขบวนกลาง]
“จริงอะ” หึๆ คนมันดังก็เงี้ยยย “เขาจะให้ผมทำอะไรอะพี่”
[ถือธงมหาลัย ไหวมั้ย]
“คิดว่าไหวนะ... ธงไม่ใหญ่ใช่มั้ย คือไม่ใช่อะไรหรอก ผมกลัวธงลากพื้น ฮ่าๆ” เดี๋ยวถ่ายรูปมามันจะไม่คูลเอาน่ะครับ อิๆ
[งั้นพี่บอกพวกไอ้โน่เลยนะ แม่งโทรมาหลายรอบละแถมจะขอเบอร์มึงอยู่ได้ แต่กูหวงเลยไม่ให้]
“แหมมม น่ารักจังเลยอะ” ผมหัวเราะคิกคัก “จริงๆ ให้ไปได้นะพี่ เพิ่งนึกขึ้นได้เนี่ยแหละว่าไม่มีคอนแทคพี่โน่”
ทั้งๆ ที่มีไลน์ของคนเกือบทั้งม.แล้วด้วยซ้ำ ฮืออออ
[เออ เดี๋ยวคิดดูอีกที แต่มึงตอบตกลงแล้วนะ กูจะได้บอกมัน]
“คร้าบบบ ยังไงก็ได้ พี่เทคจะได้ภูมิใจไง”
[แค่มึงไม่แรดจนโดนลักพาตัวกูก็สบายใจแล้ว]
แง๊! ฟาดผมด้วยไม้ฝาเชอร่าเลยดีกว่า พี่เทคใจร้ายยยย
[เออ แค่นี้นะ ขับรถกลับห้องแป๊บ]
“ขับดีๆ น้า ฝันดีครับพี่เทค” แล้วผมก็โบกมือให้อากาศอีกแล้ว แงงง ควบคุมความสดใสของตัวเองไม่ได้เลย จะบ้าตาย
“กุ้ง ดูซิว่าใครมา”
“หา...” ผมหมุนตัวไปตามเสียง “เย้ยยย!”
ไอ้ทักมานั่งข้างๆ ไอ้อู๋ตั้งแต่เมื่อไหร่!!
โห... แล้วทำไมสภาพดูไม่จืดแบบนั้นล่ะวะ
“จะซ้อมกันแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวกูไปหาพวกไอ้ไย่ก่อนนะ” ไอ้อู๋ว่า
“เออมึง ขอบใจนะที่มาอยู่เป็นเพื่อน” ผมพยักหน้าให้เพื่อนรักก่อนอีกฝ่ายจะเดินออกไป
แล้วทำไมไอ้ทักมันนั่งนิ่งแบบนั้นอะ ขัดสมาธิตาปรือๆ ตัวเป็นก้อนเลยไอ้ห่า
“มึง...” ผมเข้าไปนั่งข้างๆ “เป็นอะไร”
“ง่วง...” โอ๊ยยย สภาพแบบนี้แม่งเหมือนไดโนเสาร์กว่าเดิมอีก “ขอนอนหน่อย”
จู่ๆ ไอ้เดือนพละก็เอนตัวหนุนตักผมซะอย่างนั้น ตอนแรกผมก็ตั้งใจจะจิ๊จ๊ะนะ แต่เห็นมันแล้วต้องใจอ่อนจริงๆ โอย...
“ไหวมั้ยเนี่ย” ผมลูบหัวเปียกเหงื่อนั้นเบาๆ
“อืม... ไหวๆ ตัวกูสกปรกใช่มั้ย โทษๆ...”
“เดี๋ยววว กูยังได้บอกเลย” ผมกดไหล่มันไว้ โอ๊ยยย จะรีบลุกไปไหนฮะ “นอนไปก่อนก็ได้”
“อืม...” มันคว้ามือผมไปไว้บนอก เฮ้อ หมดเรี่ยวหมดแรงมาจากไหนฮะ
“ทัก ซ้อมกันพรุ่งนี้มั้ย กลับห้องไปอาบน้ำนอนเถอะ”
“อืม” มันพยักหน้าช้าๆ “ขอโทษนะ ขอแก้ตัวพรุ่งนี้”
“ไม่เป็นไรเลย” ผมเขี่ยช่อผมมันเล่นๆ “ลุกเหอะ”
“ขอนอนแป๊บนึง แป๊บเดียวจริงๆ”
“...” เนี่ยยยย แล้วก็จะมายอมมันอีกแล้ว
เออ นอนไปเลย ถ้าการนอนบนตักผมทำให้มันหายเหนื่อยได้ ผมยอมมมม
แล้วมันก็หลับตาพริ้มเตรียมฝันแล้วเรียบร้อย บ้าเอ๊ย ผมควบคุมรอยยิ้มตัวเองไม่ได้จริงๆ พอมันอยู่ในสภาพนี้แล้วเหมือนลูกหมาที่เล่นซนจนเหนื่อยเลยอะ ต่างกับตอนปกติที่ดุเดือด กวน เล่นมุกบ้าๆ อย่างกับคนละเรื่อง
โอ๊ยยย มองจากมุมนี้แล้วแม่งใช่อะ ขอหยิบมือถือมาถ่ายรูปมันลงไอจีหน่อยแล้วกันเนอะ
แชะ!เอ... แคปชั่นไรดีนะ
หยากไย่บอกว่าช่วงนี้มันโดนแกล้งบ่อยใช่มั้ย งั้น...
‘หยุดแกล้งทักกันได้แล้ว! ’ไม่รู้ว่าจะช่วยมั้ย แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยล่ะเนอะ
ผมลูบหัวคนบนตักอีกครั้ง แล้วก็มองมันอย่างตั้งใจ...
มันน่ารักกับผมขนาดนี้ ผมก็ต้องดีเพื่อตอบแทนมันบ้างเนอะ ช่วงนี้ผมก็มีแค่มันนี่นา...
เฮ้ยยย อะไรอะ แจ้งเตือนเด้งมาใหญ่เลย เพิ่งลงไปได้ไม่ได้นานเองงงง
Auuuuu : กูแยกตัวออกมาให้ซ้อม ไม่ใช่ถือโอกาสพลอดรัก
Dewie_Dewey : หวัดดีกุ้ง
Yaiya : กลับบ้านค่ะลูก แม่เตรียมไม้มะยมรอแล้ว
Ninzninz : ทักจะยังเป็นรักแรกเสมอ
Louis___ : เออ แผนมันเยอะเว้ย
pramote_naruto : โธ่ไอ้ควาย ทำเป็นเหนื่อย กูเห็นแต่สั่ง หึ
kaokaokao_ : #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน #ทวงคืนน้องกุ้งจากทักโรหิต
Louis___ : 55555555555555555 ได้ๆ แม่งได้ #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
Beampati : #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
Tiger_wud : #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
Matooms : #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน
Bombombom : #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อนแง... โดนแกล้งหนักกว่าเดิมอีกมั้งเนี่ยย ทักกูขอโทษษษษษษษ
TBC* 
โธ่น้องกุ้ง อุตส่าห์จะช่วย แงงงง ทำไมเป๋็นเงี้ยอะ
แวะมาปล่อยตอนใหม่โมเม้นเขินๆ ของน้องกุ้งก่อนนะครับ เดี๋ยววีคเอนมากันอีกทีเนอะ
อย่าแกล้งทักนะแม่ๆ ทักน่าสงสาร ฮือออออ
จุ้บๆ ฝากคอมเม้นท์ บวกเป็ด ส่งต่อน้องกุ้งให้เพื่อนๆ กันได้น้าาาา
พูดคุยกันได้ที่
https://www.facebook.com/thene0classicหรือ #อย่ามาอยู่กับกุ้ง ก็ได้นะฮัพ
หัวข้อ: [จบ]➤└ อย่ามาอยู่กับกุ้ง ┐✿ พิเศษ4/4 : 1 ปีแล้วไง 10 ปีก็ยังได้ (15/2/62) [P.35] (อ่าน 395624 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก