บทที่ 18เธอคือพาวเวอร์แบงค์
ผัวะ! “ดี!” ไอ้ทักตะโกนมาจากอีกฝั่ง “แต่ขามึงต้องไวกว่านี้หน่อยนะ”
“โอเค” โค้ชเขาสั่งเราต้องทำตามครับ
“อีกทีนะ” ไอ้ทักเอื้อมมือไปกดปุ่มเครื่องปล่อยลูกอีกครั้ง
ผัวะ! โอ้โห แววดีเหมือนกันว่ะ นึกว่าราฟาเอล นาดาลมาเอง
“ดีแล้ว แต่กูขอไวกว่านี้อีกนะ”
“หูยยยยยยยยยย” แหงะ ไอ้พวกพละโห่กันใหญ่เลยอะ โอ๊ยยย บอกแล้วใช่มั้ยฮะว่าอย่าพามาซ้อมที่สนามบอล เป็นไงล่ะโดนเพื่อนแซวเลย
“ปากเป็นเหี้ยอะไรครับ วิ่งกันครบหรือยัง ว่างนักเหรอ!” แหม ไอ้ทักนี่ก็ทำเป็นวาดมาดเข้มจัง
“พูดกับพวกกูได้แต่ด่าเอาๆ ทีกับกุ้งมีแต่ภาษาดอกไม้” โมทย์ที่กำลังวอร์มร่างกายหันมาด่าเพื่อน “ไอ้สองมาตรฐานเอ๊ย!”
“ไปวิ่งกันอีกคนละห้ารอบ!”
“ฮะ!” เก๋า เด็กพละที่ตัวเล็กที่สุดในคณะถึงกับอ้าปากค้าง “สั่งขนาดนี้มึงจ้างรถตู้ให้พวกกูไปวิ่งที่สนามราชมังฯ เหอะไอ้สัด ฉิบหาย สองอาทิตย์มานี้กูวิ่งเยอะกว่าพี่ตูนอีกมั้ง”
“มึงมีปัญหากับกูเหรอ…”
“ไม่มีคร้าบกัปตัน”
โห… เวลาไอ้ทักแม่งเอาจริง เพื่อนๆ ก็ดูกลัวๆ เหมือนกันนะเนี่ย
“กูยังไม่เคลียร์เรื่องคอมเม้นต์ในไอจีกุ้งนะมึง” ไอ้เดือนพละชี้นิ้วคาดโทษ พูดถึงเรื่องรูปนั้น ล่าสุดเกือบจะหมื่นไลค์แล้วครับ แถมยังสร้างปรากฏการณ์แฮชแท็ค #หงอกับเมียเหี้ยกับเพื่อน ให้ยาวเฟื้อยไปถึงขั้วโลกใต้แล้วเรียบร้อย ขอบอกเลยว่าไถอ่านทีมีมือหงิก แม้แต่เด็กคณะอื่นที่ไม่ใช่พละก็เอากับเขาด้วยเหมือนกัน
ไอ้ทักหันมามองผม มือตั้งท่าจะกดปุ่มอีกรอบ “มาต่อกันเหอะ”
วืดดดด “เหวออออ” รับไม่ทันนนน โอ๊ย ลูกกระเด็นไปไกลแล้วววว
ขายหน้าจัง ฮืออออ
“เก๋า หยิบลูกให้เราหน่อยดิ”
“ได้เลย” คนโดนเรียกวิ่งตามลูกสักหลาดที่กลิ้งบนพื้น แต่ดูเหมือนว่ามันไปโดนขาใครเข้า…
ใครวะหน้าตาโคตรดุ เด็กช่างหรือเปล่าเนี่ยยยย
“พละจัดแถว!!” “เชี่ย… พี่เรียก!!” เก๋าตะโกนมาที่เพื่อน ซึ่งพอได้ยินก็ต่างลุกพรวดวิ่งไปจัดแถวกันจ้าละหวั่น
“เดี๋ยวกูมานะ” ไอ้ทักบอกผมก่อนจะวิ่งไปสมทบกับเพื่อน
แง๊ น่ากลัวกว่ารับน้องสินกำหลายเท่าเลย เขยิบออกไปจากตรงนี้ดีกว่า
“ว่างกันนักเหรอครับพวกมึง! ทำไมนั่งกันหน้าสลอนไม่ซ้อมกันฮะ!”
ยังได้รัศมีความน่ากลัวอยู่ กระเถิบอีกนิดแล้วกัน…
“ทัก! มึงอธิบายซิ”
“ผม…”
“เหวอออออ” ดูเหมือนผมจะถอยมาไปหน่อย หลังเลยไปโดนเครื่องยิงลูกเต็มๆ ผลสุดท้ายก็คือ
ฟิ้ววววว โว้ยยยยย ลูกเทนนิสพุ่งผ่านหน้าพี่สุดโหดคนนั้นไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด
โอ๊ยยย พี่ๆ เห็นผมจนได้!
“อ้าว…” พี่คนนั้นมีท่าทีที่อ่อนลงเมื่อรู้ว่าผมยืนอยู่ตรงนี้ “น้องกุ้งมาทำอะไรแถวนี้ครับ”
“เอ่อ…” ตายห่า จะบอกยังไงดีวะเนี่ย “ผมเอ่อ…”
“…”
พูดความจริงคงดีที่สุด ฮือออ “ผมมาให้ทักช่วยซ้อมตีลูกให้ครับ”
“อ๊าวววววว แบบนี้ก็สวยสิ” แง ไม่ต้องอ้าวเสียงสูงขนาดนั้นก็ได้ “นี่มึงเอาเวลาซ้อมมาเทคแคร์แฟนมึงเหรอครับไอ้ทัก”
บ้าแฟนเฟินที่ไหน ผมเสียหายเอาน้า ยังไม่มีการขอแบบกิจจะลักษณะสักหน่อยยยย อิๆ
เดี๋ยวดิ เวลานี้ต้องเครียด เก๊กหน้าขรึมแป๊บ
“ผมขอร้องให้มันช่วยเองอะครับ แฮะๆ”
“เฮ้ย พี่ไม่ได้ว่าน้องเลยนะ น้องกุ้งถูกเสมอครับ” ง่ะ… แบบนี้ก็มีด้วยเหรอวะ “ไอ้ทัก มึงออกมาอธิบายข้างหน้าเลย”
ฮือออ ทักเอ๊ยกูขอโทษษษษษ
เดือนพละลุกขึ้นมายืนหน้าแถว สายตาแม่งไม่สนใจพี่เลยอะ จะมองกูทำม้ายยย คุยกับพี่มึงนู่น เดี๋ยวก็โดนขย้ำหรอก คนอะไรมาดอย่างกับหมาเป็นโรคลมบ้าหมู ที่ทำใจดีกับผมเนี่ยก็ไม่ค่อยเข้าเท่าไหร่เล้ยยยย
“ยังไง ไหนมึงบอกสิ”
“ผมสัญญากับเจี๊ยบไว้ครับว่าจะช่วย”
“ใคร!?” พี่สุดโหดมองซ้ายมองขวา “เจี๊ยบไหนของมึง”
“โน่นน่ะครับ” มันหันไปทางพี่พร้อมกับชี้นิ้วมาที่ผม “ผมเรียกมันว่าเจี๊ยบ”
รุ่นพี่ถึงกับเอ๋อแดกไปเลย
“แล้วทีมมึงอะ ไม่เอาเพื่อนหรือไง”
“เพื่อนก็จะเอา กุ้งผมก็จะเอา”
เอ…กูว่าฟังแล้วมันแปลกๆ น้า
“ไม่ตลกนะสัด นี่กูกำลังด่ามึงอยู่”
“ผมรู้ครับ และผมก็กำลังจริงจัง ผมจะเอากุ้งด้วยจริงๆ”
โว้ยยยยยย ไปเรียนการพูดมาใหม่ อีฉิบหาย
โมทย์ที่อยู่ในแถวยกมือขึ้นมาบ้าง “จริงๆ พวกผมวอร์มรอกันอยู่ครับพี่ ปกติจะซ้อมประมาณเที่ยงอยู่แล้ว มันเลยมีเวลาช่วยกุ้งได้”
“เออว่ะ ปกป้องเพื่อนที่ติดเด็ก พละมันต้องอย่างนี้”
สั่งสอนอะไรกันวะเนี่ย กูงงไปหมดแล้วววววว
“แต่กูจะขอพูดตรงๆ นะ” พี่สุดโหดเหลือบตามามองผม “พี่ขอพูดกับน้องหน่อยนะกุ้ง ไม่ได้เจตนาจะว่าน้องนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ แฮะๆ” ผมโบกมือ “ถือซะว่าผมไม่ได้อยู่ตรงนี้”
รุ่นพี่คุยกับน้องๆ ต่อ “กูปลาบปลื้มกับการช่วยเหลือคนอื่นของมึงมากไอ้ทัก มันเป็นสิ่งที่ควรทำ สมกับที่กูสั่งสอนมึงมาตลอด แต่ว่าเวลาแบบนี้มึงควรจริงจังกับทีมนะ เพราะไม่ใช่แค่ชนะ แต่มึงจะได้รุ่นด้วยนะเว้ย”
“ครับ” ไอ้ทักพยักหน้า
“มึงยังโชคดีที่กูเป็นคนมาเห็น ถ้าเป็นพวกปีโตๆ แม่งไม่สนใจหรอก มีหวังกุ้งโดนด่าเปิงด้วยไอ้ห่า ทำอะไรประเจิดประเจ้อนักนะมึง”
“เข้าใจครับ”
“มึงยิ่งโดนเขาหมั่นไส้กันอยู่ จะจีบใครไม่จีบ จีบสมบัติของมหาลัย”
“ผมเก่งครับ”
โอ๊ยยย เกลียดการทำหน้าเหนือแบบนั้น
“เออมึงเก่ง และกูก็อิจฉาด้วยสัด!” รุ่นพี่คนนั้นหลุดขำออกมา “แต่เข้าใจที่กูพูดใช่มั้ยฮะ!?”
“เข้าใจครับ!!” เด็กเสื้อเขียวในแถวตอบออกมาพร้อมกัน
“ขออนุญาตนะพี่” ไอ้ทักส่งเสียง
“อะไรวะ…”
“ไอ้เจี๊ยบ! มึงจะไปไหน!!” เย้ย!! สั่งสอนกันเสร็จแล้วเหรอ ผมที่กำลังจะเข็นเครื่องยิงลูกเดินออกไปพอดีถึงกับสะดุ้งเลย อุตส่าห์หนีออกมาอย่างเงียบที่สุดแล้วนะเนี่ย
“กูจะไปซ้อมที่สนามเทนนิสอ่า”
“ซ้อมกับใคร!!”
“เออว่ะ ดีๆ ไม่ต้องสนกูแล๊ววว” รุ่นพี่คนนั้นถึงกับกุมขมับ
โอ๊ยย แล้วทำไอ้ทักทำหน้าเป็นหมาดุแบบนั้นอะ สงสัยต้องเข้าไปคุยยย
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปซ้อมคนเดียวก็ได้”
“ซ้อมยังไง”
“เดี๋ยวเสิร์ชกูเกิ้ลเอา” …เสียงใครหลุดขำวะ น้องหรือพี่ เดี๋ยวจะโดน
“กุ้ง…” แหนะ เวลาจริงจังชอบเรียกชื่อจริงอยู่เรื่อย
“มึงควรฟังพี่นะทัก” ผมยิ้มให้ “จริงๆ นะ …มึงควรสนใจทีมมากกว่ากูอะ”
“กูสัญญาแล้วเจี๊ยบ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรเลย” ผมโบกมือให้ยุ่ง “ทีมจะช่วยให้มึงได้รุ่นนะ ยังไงก็สำคัญกว่าอยู่แล้ว”
“มึงก็สำคัญกับกูเหมือนกัน” “กระโถน! ช่วยกูด้วย กูต้องการกระโถน” รุ่นพี่คนเดิมหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อน โอ๊ย น้องพี่มันกำลังทำซึ้ง อย่าขัดอารมณ์เซ่!
“…” ส่วนผมจะเป็นยังไง… ก็เขินสิครับ บ้าเอ๊ยยย
“พี่…” ไอ้ทักหันไปมองคนข้างๆ ด้วยสีหน้าหมาอ้อนวอน
“เออ!” รุ่นพี่ยกนาฬิกาขึ้นมาดู “กูให้เวลาครึ่งชั่วโมง เร็วเลยสัดเดี๋ยวคนเห็น”
“ขอบคุณครับ!” ไอ้ทักยกมือไว้ “พวกมึงเดี๋ยวกูมา”
“นี่มึงถามหรือมึงบอกเสียงโมทย์ตะโกนออกมาจากในแถว “จะไปไหนก็ไปวุ้ย!”
ไอ้ทักยิ้มก่อนจะรีบวิ่งปราดมาทางผมอย่างเร็วรี่
เฮ้ย! จะจับมือทำไมฮะ!
“ไปเถอะ อย่าเสียเวลา”
“ทัก… มึงกำลังให้ท้ายกูเกินไปอะ” ผมกระซิบ
“กูไม่อยากผิดสัญญา” มันยิ้มมุมปากแป๊บนึงแล้วกระตุกแขนผมให้วิ่งตาม แต่ไม่วายจะพูดกับผมอีกรอบ “จำไว้นะว่ามึงสำคัญกับกูไม่แพ้ใคร”
“…”
“อย่าพูดแบบนี้ให้กูเฟลอีกรู้เปล่า”
“เออ” ผมก้มหน้างุด “ขอบใจมากนะทัก”
“ทันมั้ยๆๆๆ” ผมร้องลั่นขณะที่วิ่งมาถึงสนามวอลเลย์บอล ไอ้อู๋กับหยากไย่จองที่ไว้ให้ผมแล้วเช่นเคย คราวนี้นั่งติดสนามด้วย โอ้โห มองเห็นมุนินตบลูกได้ชัดเจน สู้เขาพี่ปลื้มจิต!
“แต้มยังสูสีกันอยู่เลยมึง” ดาวมหาลัยหันมาตอบผม ก่อนจะเหล่ซ้ายทีขวาทีอย่างกับต้องการเจอใคร “อ้าว วันนี้ไม่ได้ไปซ้อมกับทักเหรอ”
“วันนี้มันไม่ว่าง” พูดแล้วน้ำตาจะไหลเลยอะ
“แล้วมันไม่คิดจะมาดูพละแข่งหรือไง” ไอ้อู๋ส่งเสียงบ้าง
“กูก็กำลังมองหามันอยู่เหมือนกัน”
[ขอขัดจังหวะศึกครั้งนี้สักครู่นะครับ] อ้าว เสียงนี้… นี่หลุยส์มาพากษ์อีกแล้วเหรอเนี่ยยย คนอะไรกว้างขวางชิบเป๋ง [คุณดาวมหาลัยครับ นั่งดีๆ หน่อยนะครับ มันจะเซ็กซี่เกินไปหน่อยแล้ว]
“โอ๊ยยย” หยากไย่ฟึดฟัดก่อนจะเอากระเป๋าเป้ไปวางบนตักตัวเองไว้ แหมมม สองคนนี้มีวิธีจีบกันแบบแปลกๆ เคยหวานกันบ้างมั้ยเนี่ยยย ฮาร์ดคอร์กันซะเหลือเกิน
[น่ารักที่สุดครับ] แหนะ มีการส่งมินิฮาร์ต [เอาละครับ กลับมาที่สนาม ตอนนี้มุนินกำลังประชุมทีมอีกแล้ว เจอกับพละครั้งนี้ แหม่…ต้องบอกว่าเครียดจริงๆ ถ้าชนะก็มีสิทธิ์ไปชิงเหรียญทอง แต่ถ้าแพ้อย่างน้อยก็ได้เป็นที่สามของการแข่งขันครั้งนี้ครับ]
เอาล่ะกลับมาที่เกมครับ วันนี้สินกำต้องเชือดเฉือนกับพละ โอ๊ยยย แค่ได้ยินชื่อคณะนี้ก็ท้อแท้แล้ว แต่ดูเหมือนว่ากัปตันทีมอย่างมุนินจะไม่ยอมแพ้ สู้ยิบตาเลยทีเดียว ยอมรับว่ามันเก่งมากกกกก
“เดือดสัดๆ อะ” ไอ้อู๋หยิบเลย์เข้าปาก “จะครึ่งเกมแล้วยังไม่มีใครยอมใครเลย”
“เออว่ะ แล้วดูพละแต่ละตัวดิ โคตรจะโปร” หยากไย่สีหน้าเคร่งเครียด “ขอชนะสักอย่างนึงเถอะว้า”
จะว่าไปแล้วคณะผมตกรอบแรกในทุกชนิดกีฬาที่ลงแข่งเลยครับ ฮือออ เศร้าสุดๆ ถึงคนอื่นจะชิลๆ ก็เถอะ บอกแล้วว่าคณะผมเขาไม่จริงจังเรื่องพวกนี้กันหรอก รอวันแข่งลีดนู่น เรื่องสวยๆ งามๆ ยิ่งใหญ่ๆ ต้องเอาไว้ก่อน มีแต่วอลเลย์บอลนี่แหละที่มุนินมันพาทีมเข้าใกล้ฝันมากขึ้นมาหน่อย ถ้าชนะรอบนี้ก็ไปชิงเหรียญทอง ถ้าแพ้ก็ได้แค่ที่สาม แต่มาถึงจุดนี้แล้วยังไงก็ได้ ขอแค่สักเหรียญเถอะวะ! เหรียญทองแดงก็ยังดี อย่างน้อยก็เอามาทำเป็นประจุไฟฟ้าเวลาไฟที่หอดับได้ มีประโยชน์อยู่เหมือนกัน
ส่วนอีกสองวันก็จะถึงคิวผมแล้วครับ ถึงจะชนะรอบแรกมาอย่างงงๆ (เพราะส่งตัวแทนแข่งแค่สี่คณะ อิๆ เขินจัง) แต่รอบหน้านี่สิครับ ผมจะชิงชนะเลิศแล้ว ได้ข่าวว่าคู่แข่งของผมเทพด้วย ทางเดียวที่ชนะคือเห็นที่จะต้องบนบานศาลกล่าวเท่านั้นแหละ แม้ไอ้ทักจะช่วยเจียดเวลามาติวผมแต่สุดท้ายก็ต้องรีบวิ่งแจ้นกลับไปหาเพื่อนๆ อยู่ดี เห็นแล้วเหนื่อยแทนเลย
ไอ้ทักก็ยังคงบ้าพลังเหมือนเดิมแหละครับ เอาทั้งลีดทั้งบอล ทุ่มเทจนไม่มีเวลาให้ผมเลยอะ แม่งเศร้า… ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างวะ แต่ผมเข้าใจแหละ บอกแล้วว่ายังไงเพื่อนๆ ก็สำคัญกว่า
ผัวะ!! เสียงกระแทกดังสนั่นดังสนามเรียกความสนใจให้ผมไปมอง ผมเห็นว่าลูกบอลที่เสิร์ฟจากพละปะทะเข้าให้กับหน้าเพื่อนผมอย่างจัง!
โว้ยยย นั่นมันนายแบบของรุ่นเชียวนะ ฮือออ หน้าจะแหกเปล่าวะ เสียดายแทน ของทำมาหากินเลยน่ะนะ เกิดอีกสิบชาติไม่รู้ผมจะหน้าตาดีเท่ามันหรือเปล่า
[เอาแล้วครับ บรู๊ซน็อคไปแล้ว ดูท่าจะแข่งต่อไม่ไหวแน่ๆ ต้องมาดูนะครับว่าสินกำจะแก้เกมยังไง]
“เดี๋ยวนะ…” ไอ้ไย่ร้อง “เราไม่มีตัวสำรองไม่ใช่เหรอ”
“พวกมึง!!” มุนินวิ่งหน้าตื่นมาทางเพื่อนๆ สินกำ “ใครเล่นเป็นบ้าง มาแทนบรู๊ซหน่อย”
“…”
“อย่าเงียบอีเหี้ยยยยย เดี๋ยวแพ้ เหลือแค่นี้พวกกูสู้ไม่ไหว!!”
“…”
“กรี๊ดดดด ช่วยกูด้วย” โอ๊ยยยย ใครก็ได้ยกมือหน่อย อีมุนินจะร้องไห้แล้วววว “อู๋!”
“กูเล่นไม่เป็น” ไอ้ประธานรุ่นส่ายหัวให้ยุ่งหัวแทบหมุนเป็นใบพัดท้ายเรือ ขนาดมันยังไม่กล้าออกไป คนอื่นๆ มันจะกล้าได้ยังไงเล่า
“ไอ้กุ้ง!” ผมสะดุ้งโหยงเมื่อรู้ตัวว่าโดนเรียก “หะ…หา!?”
“เล่นเป็นมั้ย”
“เอ่อ…” ฉิบหายแล้วไง “เป็นๆ”
“งั้นลงมา!!”
“เอ๊า แค่บอกว่าเล่นเป็น ไม่ได้จะลงเล่นเฟ้ยยย” ฮือออ ทำอย่างกับผมเป็นลิ้นชักในห้องโนบิตะ มีอะไรก็ลงที่ผมจัง!!
“เร็วๆ มึงไม่อยากให้ทีมชนะเหรอ ชนะเทนนิสได้ มึงก็ต้องพาวอลเลย์บอลชนะได้!!”
[ดูท่าสินกำจะพบปัญหาแล้วนะครับเนี่ย…]
เสียงไอ้นี่ก็กดดันผมจัง โว้ยยยยยย
“เร็วๆ กุ้ง!” “เออ!!” แม่ง เอาก็เอา!
“เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ” ไม่ต้องเฮเลยไอ้พวกบ้า เก็บปากไว้แห่ขันหมากเถอะ ทีเขาขออาสาก็เงียบเป็นเป่าปาก ทีงี้ทำมาส่งเสียง ฮึ่ยยยย
[เอาแล้วครับ… ดูเหมือนสินกำจะได้ตัวสำรองแล้ว เฮ้ย! นั่นมันน้องกุ้ง!!]
พอคนในสนามได้ยินชื่อผมก็ปรบมือดังกึกก้อง ถึงพวกเขาตั้งใจจะเชียร์ แต่สำหรับผมแม่งเหมือนเสียงที่สวรรค์ส่งมากดดันเอามากๆ ฮือออ
ผมไปยึดตำแหน่งเก่าของบรู๊ซที่ตอนนี้หน้ามืดตัวอ่อนระทวยเป็นแผ่นเกี๊ยวเปียกน้ำดมยาดมอยู่ข้างสนาม โอเคบรู๊ซ กูจะกู้ศักดิ์ศรีของมึงคืนมาเอง ไหน ไอ้หน้าไหนมันทำมึง! เสื้อเขียวพวกนี้ใช่มั้ยฮะ!!
แว้กกกก ทำไมฝั่งนู้นแม่งมีแต่ตัวถึกๆ ทั้งนั้นเลย นี่นักกีฬาหรือแท่นขุดเจาะน้ำมัน ตัวโตอะไรกันขนาดนี้! ใครก็ได้หยิบผมออกไปจากตรงนี้ที คิดผิดคิดถูกวะเนี่ยยยยย
[เอ่อ… ขอโทษนะครับ] เสียงในไมค์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่หลุยส์…แต่เป็นเก๋าจากพละนั่นเอง นี่มันแย่งไมค์เขามาพูดทำไมเนี่ย
[อะไรครับคุณเก๋า] หลุยส์หยิบไมค์อีกตัวมาใช้
[ผมขอความเป็นธรรมหน่อยครับ]
[อ่ะ พูดมาเลยครับ]
เก๋าชี้มาทางคนที่ยืนอยู่ตำแหน่งข้างๆ ผม [อีตุ๊ดน่ารักนั่นมันขี้โกงครับ มันเอาคนที่ผมชอบมาลงเล่นด้วย มันกำลังจะทำให้ผมไม่มีสมาธิ]
“อะไรของมัน” มุนินเท้าเอวก่อนจะเดินดุ่มๆ ไปแย่งไมค์จากหลุยส์บ้าง [มีปัญหาอะไรอีกคะอีม้าแคระ]
[ออกไปจากสนาม]
[มึงกล้าไล่กุ้งเหรอคะ!?]
[ไล่มึงเนี่ยอีห่า! ออกไป กูเลือกกุ้ง!]
[กูไม่ออก กูจะอยู่กับมึง!]
โว้ยยยย จะเถียงกันอีกนานมั้ย กูตั้งมือพร้อมตีลูกจนเมื่อยหมดแล้วววว
ขณะที่กำลังมองสองคนนั้นเถียงกันฉอดๆ อยู่ๆ ผมก็รู้สึกว่ามีอะไรมาสวมที่หัว เฮ้ย
หมวกกันน็อค… ฝีมือใครล่ะเนี่ย
ฮะ!! ไอ้ทัก!!
“ลงมาทำไมฮะ” ไอ้เดือนพละยืนจังก้าอยู่ด้านหลังผม “ไม่กลัวหน้าแหกหรือไง”
“ไม่มีใครเล่นเป็นแล้ววว” ผมพูดพร้อมกับจัดหมวกบนหัวให้เข้าที่ โดยมีไอ้ทักช่วยกดล็อคสายที่คางให้ด้วย “มึงๆๆๆ”
“หืม”
“คิดถึงอะ”
“…”
“คิดถึงเหมือนกัน”
ฮือออ เพิ่งรู้ว่าการเจอหน้าใครสักคนที่เห็นแล้วชื่นใจมีค่าขนาดไหน!!
“เฮ้อ” ไอ้เดือนพละส่ายหัวอย่างเอือมๆ แต่ปากก็ยังมีรอยยิ้ม “ระวังตัวด้วยนะ”
“ได้เลย! เชียร์กูด้วย”
[สัดทัก… หมวกกันน็อคกู] เสียงจากไมค์นั้นทำให้เราสองคนสะดุ้ง พอหันไปก็เห็นว่าเก๋ากำลังชี้นิ้วมาทางนี้ [แล้วทีมมึงอยู่ฝั่งนี้นะ มึงอยู่ผิดที่หรือเปล่า]
[ว่าไม่ได้ครับ เขามาให้กำลังใจเด็กเขา ความรักมาก่อนหน้าที่นะครับ] หลุยส์นี่ก็ชงดีเหลือเกินนะ!!
ไอ้ทักไม่ได้ตอบโต้อะไร แถมทำเป็นกอดคอผมโชว์อีก โว้ยยย เสียงกรี๊ดมาทั้งสนามแล้วน่ะ ชอบทำตัวให้เขาหมั่นไส้จังเลย ฮึ่ยยยย
[เริ่มเกมกันดีกว่าค่ะ] มุนินทิ้งท้ายก่อนจะวางไมค์แล้วเดินกลับมาประจำตำแหน่ง
“โชคดี” ไอ้เดือนพละทำท่าจะเดินออกไป “กูมองอยู่นะ”
ง่า… อยู่ด้วยกันนานๆ กว่านี้ได้มั้ย ยังไม่หายคิดถึงเลย
เอาวะ มาลองดูกันสักตั้ง!
ปิ๊ดดดดดด! [เอาล่ะครับ น้องกุ้งน่ารักจะเป็นคนเริ่มเสิร์ฟ จับตาดูให้ดีเลย คนนี้มาแรงแน่นอน!]
ผมโยนลูกขึ้นฟ้าอย่างมุ่งมั่น จากนั้นก็…
วืดดดดดดด แง กะระยะไม่ถูก ลูกบอลผ่านมือผมไปเหมือนรถเมล์วิ่งเลยป้ายไปต่อหน้าต่อตาเลยอะ อายจัง
“อีกุ้ง!!” โว้ยยยย อีมุนินเดือดแล้ววว “กูให้มาช่วย ไม่ใช่ทำให้ขายหน้า!”
“กูขอโทษษษษ” ผมรีบยกมือไหว้เลย พลาดนิดเดียวเองงงงง
[ใครมีรูปน่ารักๆ ของช็อตเมื่อกี้ส่งมาได้ที่เพจกุ้ง สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าน้อง น่ารักจนอยากเรียกร้องให้น้องมาเป็นน้องของเราได้นะครับ]
โอ๊ยยยย เอาเวลาแย่งไมค์มาตั้งใจเล่นดีกว่ามั้ยเก๋า
ขายหน้าเลยอะ บ้าเอ๊ย ว่าจะโชว์ไอ้ทักมันซะหน่อย รู้เลยว่าแม่งคงหัวเราะอยู่แน่ๆ เซ็งงงงง
ยับครับ… บอกเลยว่ายับ
ฮืออออ สินกำมันจะชนะพละได้ยังไงเล่า! สุดท้ายได้ถ้วยที่สามกับเหรียญทองแดงมานอนกอด เอาล่ะเตรียมหลอมรวมทำเป็นประจุไฟฟ้าได้ หึ เก่งจังนะไอ้พวกเสื้อเขียว มันจะเอาแชมป์ทุกอย่างเลยใช่มั้ย ถ้าเทพทุกด้านนัก แน่จริงมึงไปแข่งโอลิมปิกคณิตศาสตร์สิ เอาเล้ยยยยยย ถ้าพวกมึงได้เหรียญทองอีกก็ไม่ต้องมีอะไรพูดกันแล้วววว กินเนสบุ๊คต้องจารึกชื่อพวกมึงทุกคนไว้ตราบนานเท่านานแน่นอน
แต่ไอ้ทักอะดิ พอแข่งเสร็จนึกว่าจะเดินมาหาสักหน่อย แต่พอหันซ้ายหันขวาเท่าไหร่ก็ไม่เจอมันสักที ถามจากเพื่อนๆ ก็บอกว่ามันต้องรีบไปซ้อมต่อ ความรู้สึกเหมือนเวลาจะวิ่งไปลิฟต์แล้วอยู่ๆ คนด้านในประตูก็ปิดลงต่อหน้าซะดื้อๆ ทั้งๆ ที่โล่ง เรายื้อเขาไม่ได้จริงๆ ฮืออออ
“ขอยืมถ้วยถ่ายรูปหน่อย” หยากไย่ดึงรางวัลจากมือมุนินไปเซลฟี่ อะไรมันจะติดถ่ายรูปขนาดนั้นวะ นี่อุตส่าห์พากันมาถ่ายรูปที่อาคารแปดเหลี่ยมเป็นร้อยภาพยังไม่พออีกรึไง
“มึงเก่งมากมุนิน” ไอ้อู๋เดินเข้าไปกอดเจ้าของชื่อ ที่ตอนนี้ยังใส่ชุดแข่งอยู่เลย โอ้ววว นี่มันโมเม้นท์หวานๆ ของผัวเมียในตำนานนี่หว่า “มึงด้วย ทำดีมาก”
เอ๊า มันลามมากอดผมได้ไง “อู๋กูเขิน”
“ไอ้ควาย กอดมาเป็นสิบปียังไม่ชินอีกเรอะ”
“ไม่ชินนน แหม ก็มึงเท่ขึ้นทุกๆ วัน เห็นแล้วปลื้ม” ผมหยอกล้อ ดูเด่ะ ไอ้อู๋เขินบ้างเลยอะ
“เดี๋ยวจะโดน”
“พวกมึง มาถ่ายรูปกันสี่คน” หยากไย่ดึงพวกผมให้ไปเข้าเฟรม โอ๊ยยย คนเยอะขนาดนี้ไม่ควรถ่ายเซลฟี่มั้ยเล่า! “ยิ้มมมมม”
เห็นทีผมต้องอยู่หน้าสุดและ ไม่งั้นโดนกลบมิดแน่
แชะ! อยู่ๆ ไอ้อู๋ก็ทำหน้าจริงจัง “นี่รูปรวมครั้งแรกเลยนะเนี่ย”
“เออว่ะ” หยากไย่ทำตาโต “สงสัยต้องเปลี่ยนรูปโปรไฟล์กรุ๊ปซะแล้ว”
“เฮ้ย! พี่มา!!” พอได้ยินเพื่อนในคณะตะโกนผมนี่ก็หันขวับเลยครับ เฮ้ยยยย นั่นมันพี่วิน!! เดินนำทีมมาอย่างเท่เลยอะ
“ป๊ะป๋า” ผมวิ่งปรู๊ดไปหาทันที
พี่วินนิ่วหน้าเหมือนเกร็งๆ อยู่แป๊บนึง “ดีใจอะไรขนาดนั้นวะ”
[อ่านต่อด้านล่าง]
หัวข้อ: [จบ]➤└ อย่ามาอยู่กับกุ้ง ┐✿ พิเศษ4/4 : 1 ปีแล้วไง 10 ปีก็ยังได้ (15/2/62) [P.35] (อ่าน 395656 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก