เรื่องสั้น มัน....คือสิ่งที่มีค่าสำหรับผมแล้วในตอนนี้
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เรื่องสั้น มัน....คือสิ่งที่มีค่าสำหรับผมแล้วในตอนนี้  (อ่าน 1628 ครั้ง)

ออฟไลน์ Thecartoon

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 8
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

_________________________________________________________________


Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ Thecartoon

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 8
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
“ชายคนนี้ เท่าที่ดูอดีตมา สกปรก โสโครก น่าดูเชียว”
 

คริส กำลังนอนแผ่ร่างตัวเอง ณ กลางห้องโถงแห่งหนึ่ง เขากำลังถูกล้อมรอบด้วยดวงไฟหลายสิบดวง ดวงไฟที่มีกล่าวในหนังสือประกอบพิธีปรัมปรา ดวงไฟซึ่งเป็นตัวแทนของพระเจ้า   ริมฝีปากของคริสเหยียดยิ้มรับคำติ ไม่สิ เท่าที่ฟัง นี่คงจะเป็นคนด่าที่เคล้ากับความสุภาพที่เขาได้ยินบ่อยๆ จากคนคนนั้น
 

“ต่อให้ตาย เพื่อแลกกับพลัง เขาก็ไม่มีแม้แต่สิทธิ์”

 
ที่นี่คือที่ไหน คริสคงตอบไม่ได้ หลังจากที่อาณาจักรที่เขาเกลียดแสนเกลียดกำลังจะพังสลายเพราะสงคราม เขากับทนไม่ได้ที่ ชายคนคนนั้น ต้องกล้ำกลืนกับศักดิ์ศรีที่กำลังถูกลิดรอนในไม่ช้า เชื่อว่า ไม่เกินพระอาทิตย์ตกนี้แน่นอนที่บ้านเมืองที่เขาใช้ซุกหัวนอนมาตั้งแต่เล็กกำลังจะชิบหาย คนปกติทั่วไปคงหาทางหนีให้ตนเสียแล้ว  แต่คริสกับเลือกวิ่งมาที่วิหารที่ถูกทอดทิ้ง ที่ที่ไม่มีแม้แต่ใครสักคนจะวิ่งมาเคารพ ขอพร ก่อนจากลา

 
“เป็นลูกโสเภณี  โตมาหน่อยก็เป็นหัวขโมย  ขี้โกหก  สุดท้ายก็เป็นโสเภณีเหมือนแม่ตัวเอง”

 
ตอนนั้น เขากู่ตะโกนไปยังหน้าสถานทำพิธี  หาถ้อยคำด่าพระเจ้าที่มากพอจะทำให้ตัวเองโดนสาปแช่งไปชั่วนิรันดร์  คริสไม่สน ในเมื่อทุกวันนี้เขาก็ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เกิด

 
ทำอย่างไรก็ได้ เขาไม่อยากพบว่าก่อนค่ำนี้ หัวของคนคนนั้นจะถูกตัดต่อหน้าประชาชนที่จัตุรัสกลางเมือง

 
ต่อให้สูญเสียอะไร ก็ยอม แต่ต้องไม่ใช้คนคนนั้น  ‘ผู้นำประเทศของเขา’
 

“ใช่ ผมไม่มีอะไรเลย....” เขากลืนน้ำลายไปอึกนึง  มือที่ว่างอยู่กำลังกดที่บาดแผลที่ถูกแทงเข้าไปยังหน้าท้อง ขณะนี้เขาควรจะเจ็บปวดที่สุด แต่สมองกับพาร่างใกล้ตายไปยังวิหารเวรๆนี้ “....ถึงท่านจะบอกว่า...ชีวิตบัดซบนี้มันไม่มีค่าพอ  แต่มัน....คือสิ่งที่มีค่าสำหรับผมแล้วในตอนนี้”
 

หลังจากที่ถูกแทง เขาไม่มีแม้แต่เวลา แวะคอกของแกะ กรีดเนื้อนำเลือดของมันมาประกอบพิธีเพื่อสนทนากับพระเจ้า หากกล่าวย้อนไปสักสิบกว่าปี เขาเคยทำเมื่อยังเด็ก เพียงเพราะอยากรู้ว่าทำไมเขาต้องเกิดมาพร้อมสภาพบัดซบอย่างนี้ แต่ก็ไร้ผล พิธีกรรมใดๆที่ผู้ใหญ่พูดไว้ล้วนเป็นเรื่องแต่ง เขาไม่สามารถเรียกพระเจ้าองค์ใดๆมาสอบถามได้ สิ่งที่สัมผัสได้ในตอนนั้นก็มีเพียงลมพัดผ่านเบาๆ
 

“ถ้าท่านให้พลังแก่ข้า  ดวงวิญญาณนี้ข้าก็มอบให้  ยอมเป็นทาสแก่ท่าน ...เพื่อรับใช้”

 
หลังจากตะโกนด่าด้วยถ้อยคำหยาบใส่หน้าพิธี เขาใช้มือป้ายเลือดที่หน้าท้องของตัวเองลงไปยังแท่นบูชา ได้แต่เพียงหวังว่า พระเจ้าจะชิงชังเลือดสกปรกพรรค์นี้จนทนไม่ได้
 

“พวกเราไม่ใช่ ซาตาน” ดวงเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น

 
“มันไม่ต่างกันหรอก” คริสเอ่ย  “ในเมื่อท่านทำให้ความปรารถนาเป็นจริง....จะเป็นท่านหรือซาตาน ล้วนแตกต่างในแง่การเรียกของชาวบ้าน...”
 

“ความจริงเจ้าควรจะตายไปตั้งแต่ เมื่อสิบนาทีที่แล้ว หากไม่เป็นเพราะว่าเจ้าเอาเลือดโสโครกนั่นมาป้ายที่แท่นบูชาเรา  เจ้าควรจะสำนึกว่าเราปราณีต่อสิ่งไร้ค่าอย่างเจ้าเพียงใด!” ดวงไฟนั่นกระเพื่อมด้วยความโกรธเกรี้ยว

 
“มันจะไม่เหลือแม้แต่วิหาร!  ไม่มีคนมากราบไหว้พวกท่าน!  พวกท่านจะถูกทอดทิ้ง แล้วหายไป” คริสพูดแทรกด้วยความโกรธที่ระเบิดออกมา ก่อนดันตัวเองขึ้น “ถ้าท่านช่วยข้า  ทั้งอาณาจักร  วิหาร  และผู้นำ จะยังคงอยู่ต่อไป!”

 
“แล้วทำไมคนคนนั้น ไม่มาด้วยตัวเองเล่า” ดวงไฟนึงดูสุกสว่างกว่าดวงใด อบอุ่นใจที่ได้เห็น แต่ไม่ใช่กับคริส ในแง่ของความรู้สึก เขาน่าจะเป็นได้แค่เพียง ของเล่น  ที่พอฆ่าเวลาให้แก่เทพเจ้าผู้เบื่อหน่ายมาหลายร้อยปี

 
ผู้นำประเทศ  ผู้ปรีชาสามารถไปทุกสิ่ง พร้อมด้วยจิตใจที่สว่างไสว  หากคริสไม่ได้ถูกช่วยชีวิตด้วยน้ำไม่กี่อึก ในช่วงชีวิตที่กำลังขาดใจตายเพราะความหิวและกระหายในวัยเด็ก วันนี้ก็คงไม่ได้เห็นการเติบโตของชายคนนั้น  ไม่ได้สัมผัสความอิ่มเอมใจในชีวิต  และไม่ได้เห็นว่าชีวิตของคริสเองก็มีค่าในแบบของตัวเอง  ท้ายที่สุด ความต้องการจะเคียงข้างเขา คริสจึงเลือกเดินทางมาอีกฝั่ง  โดยไม่ให้เขารู้  ชายคนนั้นรู้เพียงว่าคริสเป็นโสเภณี ที่ยอมอ้าขาเพราะเงินทอง  ผู้นำคนนั้นไม่รู้ว่า คริสต้องหลับนอนกับศัตรูเพียงเพราะต้องการข้อมูลเพียงหยิบมือ  ยอมเป็นของเล่นทางอารมณ์แก่เศรษฐีเพราะตัวเขาคือ สายลับ  คริสโดนชายคนนั้นตัดขาดความเป็นเพื่อนหลังจากที่เขาเห็นคริสกำลังปนเปรอพวกไส้ศึกบนเตียง ไส้ศึกที่มีสถานะเป็นถึงอาของว่าที่ผู้นำในสมัยข้างหน้า  ต่อมาสายสัมพันธ์ที่ผูกพวกเขาไว้ด้วยกันเป็นเพียงความรังเกียจทุกคราในยามที่ชายคนนั้นได้พบหน้าคริส

 
“ยามนี้ท่านผู้นำควรอยู่กับประชาชน นั่นคือวิถีของเขา” คริสทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปยังเข่าของตน ก่อนค่อยๆ ก้มหัวลงจรดพื้นที่เย็นเหยียบ เคารพต่อดวงไฟของเทพเจ้าทั้งหมดตรงหน้า “เหตุที่ผมมาอยู่ตรงนี้เพราะมันคือวิธีที่ผมพอจะทำได้”

 
“ถ้าดวงวิญญาณของผมไม่เพียงพอ  ท่านต้องการอีกสักกี่ชีวิต ผมก็จะหามาให้ท่าน.....ได้โปรดเถิดเทพเจ้าของผม ช่วยปกป้องผู้นำและบ้านเมือง”

 
และทุกอย่างก็เงียบงัน  มีแต่เพียงเสียงหัวใจของคริสที่มีแต่ตัวเองได้ยิน

 
“น่าสนใจ” เสียงอบอุ่นนั่นเอ่ย
 
 
 









 
 
 
 
 
 
 
 
 








 








 
 
 
 
 














ออฟไลน์ Thecartoon

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 8
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
 




“เมื่อกี้ ท่านพูดว่าอะไรนะ”  ชายคนหนึ่งที่มีตำแหน่งเป็นถึง ‘ผู้นำประเทศ’ เอ่ยด้วยน้ำเสียงสูง


“คริส คือ กบฏ  ครับ ท่านผู้นำ”


ประโยคที่ถูกเอ่ยย้ำ ราวดั่งหอกพุ่งแทงมาที่หัว  ท่านผู้นำทำได้แค่เอนหลังลงพนักพิงของเก้าอี้ตัวโปรดในห้องทำงาน พลางใช้มือนวดที่ศีรษะ  ก่อนพ่นลมหายใจออกมายาวๆจนหมดปอด


“ยังมีอะไรอีกไหม  ที่เราไม่รู้เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น” ท่านผู้นำเอ่ยเสียงอู้อี้ ขณะที่ประสานมือไว้ที่อก


“กระผมสังหารเขาด้วยมีด เพราะชายคนคนนั้นจะใช้กำลังกับกระผม”


เคลวินผู้มีตำแหน่งถึงมือขวาของผู้นำประเทศเอ่ย เขามองตรงไปยังนัยน์ตาของท่านผู้นำคนนั้นคล้ายมองหาคำตอบ  ดวงตาของชายคนนี้เบิกกว้างเล็กน้อยก่อน กลับสู่ปกติ  ไม่มีท่าทีเสียใจอะไรที่แสดงออกมา


“ศพเขาอยู่ไหน”


“เขาหนีไปหลังจากที่ถูกกระผมแทงที่ท้อง” คริสเอ่ย “เขาไม่มีค่าพอให้กระผมไล่ตาม  เพราะในไม่ช้าเราอาจจะได้พบศพเขาตามถนน”


“ถ้าเราชนะสงครามล่ะก็  เราก็คงจะได้เดินตรวจเมืองอยู่บ้าง” ผู้นำเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านไม่ควรปล่อยเขาไป”


“กระผมเชื่อว่าเขาไม่ใช่สายลับที่ยิ่งใหญ่อะไร เป็นเพียงไส้ศึกปลายแถวที่หากินเลี้ยงปากท้องกับข่าวรั่วของบ้านเมืองเรา”


“ทุกคนย่อมต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเอง เคลวิน” สายตาเฉียบนั่นมองตรงมายังลูกน้องคนสนิทของผู้นำ “ท่านไม่รู้เหรอว่าสงครามเกิดได้ เพราะอีกฝ่ายโหยหาทรัพยากรของประเทศเรา”


“กระผมขอโทษที่ประมาทครับท่าน”


“ยิ่งเป็นไส้ศึก ท่านต้องยิ่งจับเป็น เขาจะรู้มากหรือน้อย วิธีของเราก็จะทำให้เขาหลุดปากออกมา” ท่านผู้นำเหยียดตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ของห้อง เขาทอดสายตาไปยังตึกรามบ้านช่องที่บางส่วนถูกทำลายด้วยระเบิด มองไปยังศพ ทหาร ชาวบ้านทั้งหนุ่ม สาว คนแก่ และเด็ก ที่หนีไม่พ้นความตาย

 
“อย่าทำพลาดแบบนี้อีกเลยเคลวิน ท่านทำให้เราไม่มั่นใจ”

 
เคลวินสะอึกกับคำพูดนั่น
 
 
 





เรื่องมหัศจรรย์ที่คริสสัมผัสได้ คือ เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรแล้ว แม้ว่าแผลสดที่ถูกแทงไม่ได้ประสานตัวเลยแม้แต่น้อย เลือดยังคงไหลทีละน้อยๆให้เขาหวั่นใจเล่นๆ  เทพเจ้าไม่ได้ให้พลังพิเศษอะไรแก่เขา ทำเพียงเล่าเรื่องบางเรื่องที่ไม่มีใครรู้ บอกถึงวิธีที่จะทำให้บ้านเมืองมีวันพรุ่งนี้


คริสกำลังเดินไปยังผืนป่ารอบตัวเมืองที่กำลังผุพัง  แล้วเขาก็ต้องสูดอากาศก้อนใหญ่เมื่อพบว่าตัวเองเกือบลืมหายใจเพราะภาพตรงหน้า  ต้นไม้ใหญ่หลายร้อยปีของประเทศที่เคยตั้งตะหง่านอย่างองอาจในผืนป่าถูกทำลายด้วยอะไรก็ไม่ทราบ เหลือเพียงลำต้นครึ่งนึงที่ยังมีรากอันแข็งแกร่งยึดดินเพื่อหยัดต้นไม้ไว้อยู่


มีคนหลายคนที่เขารู้จักตายต่อหน้าเขามากมายเขาก็ไม่เคยร้องไห้  แต่ตอนนี้หยดน้ำที่เอ่อล้นที่ขอบตากลับกำลังหลั่งไหลให้แก่ต้นไม้ต้นนี้ ฝ่ามือเขาสั่นไม่หยุดขณะที่กำลังสัมผัสไปยังลำต้นที่เหลือ เขาทิ้งตัวลงกอดส่วนนั้นแล้วร้องไห้อย่างไม่อาย คริสเคยผ่านอะไรมามากมายขนาดไม่มีที่ดีๆจะนอน เขามักจะมาแอบขอพักพิงต้นไม้ ‘คุณทวด’ นี้อยู่เสมอ  ชีวิตของคริสมีเรื่องมหัศจรรย์ไม่กี่เรื่อง หนึ่งในนั้นคือ ต้นไม้ต้นนี้ทำให้เขาพบเจอกับบ่อน้ำแห่งชีวิต  พบเจอชายคนคนนั้น


เขาสูดหายใจอีกครั้งก่อนปาดน้ำตาออก ความจริงแล้วสิ่งที่เขากำลังจะทำนี้ก็เป็นการทำลายด้วยเช่นกัน เค้าต้องทำลายป่าเล็กๆที่โอบล้อมรอบเมืองนี้ก่อนที่ศัตรูจะทำลายมันและใช้เป็นเครื่องมือในการเข้าสู่เมืองหลวงได้ด้วยกำลังทหาร ป่าทึบที่นี่คนที่ไม่รู้ มันก็จะเป็นแค่ป่า ส่วนคนที่รู้ มันคือจุดพลิกเกมสงครามตามดั่งที่เทพเจ้าบอกแก่คริส


การเผาป่า คือ การทำให้เกิดการสูญเสีย แต่ป่าที่นี่มีแต่ต้นไม้ ที่นี่เป็นเพียงป่าทึบที่แทบไม่มีสัตว์ใดอาศัยอยู่  แต่ป่าที่นี่เหมือนเพื่อนสมัยเด็ก แล้วคริสกำลังฆ่าเพื่อนเก่า เพื่อวันพรุ่งนี้ของคนคนนั้น  คริสก้มตัวนั่งลงแล้ววางศีรษะไปยังพื้นดินอันอบอุ่น  ก่อนกล่าวเอื้อนเอ่ยคำลา


“ผมจำเป็นต้องทำลายพวกท่าน ที่รัก ขอให้ความผิดบาปนี้ลงโทษแก่ตัวผมตัวเดียว” คริสกล่าวด้วยก้อนคำที่อัดแน่นด้วยความอดกลั้น


“ชาติหน้ามีจริง ผมอยากจะขออยู่กับพวกท่านอีกครั้ง หากเป็นแค่หญ้า ก็ยินดี”


 สายลมในตอนนั้นพัดแรงมาวูบนึง คริสไม่ทราบเช่นกันว่า ความหมายคืออะไร
 
 








ท่านผู้นำกำลังอยู่ในห้องโถงประชุมพร้อมด้วยประชาชนผู้นำกลุ่มย่อย  เก้าอี้หลายตัวว่างไปมากกว่าครึ่งนึง บอกถึงการจากลาที่ชัดเจนกว่าคำพูดใด ๆ ขณะที่บ้านเมืองกำลังจะตาย ใครใครก็รู้ว่าควรหนี  คนที่ยังอยู่ตอนนี้หากไม่เชื่อมั่นว่าสงครามนี้จะจบลงด้วยการชนะ  ก็เป็นคนที่ไม่ปัญญาจะไปที่ไหน บรรยากาศในห้องโถงเกิดความโกลาหลอย่างยิ่งที่ท่านผู้นำอายุน้อยคนคนนี้เพิ่งจะเคยสัมผัส  การโต้เถียงกันไปมาระหว่างผู้นำแต่ละกลุ่ม ไม่ว่าจะคำพูด ยอมแพ้  เอาให้ตายไปข้างนึง  ใครจะยอมให้พวกมันมาเหยียบหัวเรา ล้วนแต่ทำให้เขารู้สึกยินดีจากใจที่ได้มายืนอยู่ตรงนี้

 
เสียงเคาะโต๊ะดังขึ้น  แล้วทั้งหมดก็ตกอยู่ในความเงียบ สายตานับร้อยกำลังจดจ้องมายังผู้นำประเทศคนสำคัญที่สุดในยามนี้


“พวกท่านไม่ต้องกลัวกันไป อย่างไรเสียหัวของผมก็เป็นหลักประกันได้ว่าประชาชนที่เหลือจะไม่ตาย” ผู้นำประเทศเอ่ยด้วยนำเสียงที่เข้มแข็ง “แต่อย่างดีที่สุด เมื่อหัวผมไม่อยู่ที่บ่าแล้ว  พวกท่านจะรับปากได้ไหมว่าพวกท่านจะช่วยให้ลูกหลานเราเงยหน้าอ้าปากได้สักวันหนึ่ง” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน “ไม่ว่าจะกี่ร้อยปีก็ตาม”

 
“พวกท่านจะต้องหาวิธีที่ไม่ให้ตัวเองต้องตาย ต้องอยู่เป็นต้นไม้ให้ลูกหลานที่เหลือ...”

 
“ผม ‘เลอสตัท’ ดีใจที่ได้มาอยู่ตรงนี้  ถ้าเลือกได้ผมก็อยากจะมีชีวิตอยู่เพราะผมอุตส่าห์ได้เกิดมาแล้ว”

 
“ที่ผ่านมาผมไม่เคยโดดเดี่ยว ในเมื่อท่านเลือกให้ผมเป็นผู้นำ แม้ว่าผมจะอายุน้อย  แต่ท้ายที่สุดผมก็ไม่เคยทำงานคนเดียว  นั่นคือสิ่งที่ผมอยากขอบคุณทุกท่านมาตลอด”


“และผม จะไม่ยอมให้พวกท่านที่เป็นเหมือนดั่งครอบครัวต้องมาตาย  ผมขอโทษด้วยที่ต้องเลือกทางนี้  เพื่อวันพรุ่งนี้ของบ้านเมือง”


ลมหายใจของเลอสตัทถูกพ่นกระจายลงสู่ไมค์ เกิดเสียงผ่านไปยังลำโพงทุกตัวของห้องโถงประชุม  รวมถึงลำโพงจากวิทยุกระจายเสียง โทรทัศน์ ของประชาชนในขณะนั้น


“เราขอยอมพะ...”



คำพูดของเลอสตัทถูกกลืนลงคอ ทุกคนต่างลืมหายใจไปแล้วขณะนั้น  ผู้นำประเทศของเขากำลังเบิกตากว้างไปยังหน้าต่างบานใหญ่ของห้องโถง ในขณะที่ทุกคนคนกำลังรับฟังคำพูดสำคัญของบ้านเมือง พวกเขาเหล่านั้นต่างหันหลังให้แก่หน้าต่างบานใหญ่บานนั้น  มีเพียงเลอสตัทและคนตำแหน่งใหญ่ไม่กี่คนที่กำลังเห็นมวลไฟที่ยิ่งใหญ่ของประเทศ ไฟนั่นกำลังลุกมอดไหม้ป่าที่อยู่ห่างจากตัวเมืองหลายกี่โลเมตร ป่าที่เป็นดั่งกำแพงยักษ์ที่ปกป้องตัวเมืองมาหลายร้อยปี  คนที่นั่งตำแหน่งเดียวกับเลอสตัทบางคนชี้ไปยังภาพเหตุการณ์ข้างหน้าพร้อมอ้าปากค้าง บางคนโทรเรียกลูกน้องให้ไปตรวจสอบหตุการณ์ที่เกิด  เลอสตัทหันไปมองเคลวินที่ทำหน้าราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง ท่านผู้นำเรียกชื่อเขาอยู่หลายครั้ง กว่าชายหนุ่มจะได้สติ


“เอากำลังทหารลงไปตรวจสอบ อย่าให้ช้า”
 
 
 






เสียงระเบิดกึกก้องดังสนั่นไม่หยุดมาตั้งแต่เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่เมื่อสักครู่  ราวกับวัตถุกำลังระเบิด คล้ายกับก้อนระเบิดที่ระเบิดเพราะมวลไฟ เคลวินมาถึงที่เกิดเหตุเป็นกลุ่มแรกๆ  เขากลืนน้ำลายก้อนเหนียวลงคอ ไม่มีทาง ไม่มีทางที่จะให้มวลไฟใหญ่ขนาดนี้ดับในไม่กี่ชั่วโมง กำแพงของเมืองกำลังถูกเผา ความเป็นไปได้ที่สุดตอนนี้คือให้เชื้อไฟถูกเผาไปจนหมด


“เราจะทำอย่างไรต่อไปคะ” ทหารสาวเอ่ยถามด้วยสีหน้าเครียดตึง


“เราจะทำอะไรได้” เคลวินสูดหายใจเข้า


“แต่พวกของเรากำลังถูกไฟครอกตายนะคะ!  ไหนจะจูลี่เพื่อนของฉัน  ไหนจะอาวุธที่เราซ่อนไว้ในป่า!”


“มีเวทมนตร์  ก็เรียกฝนมาสิ!  เธอทำได้ไหมล่ะ! แม่งเอ๊ย!  อีกนิดเดียวแท้ๆ”


เคลวินร้องตะโกนอย่างเจ็บใจ


“แผนต้องถูกเลื่อนไปอีกเป็นเดือน ๆ แน่ อาวุธสำคัญกับทหารถูกทำลายไปขนาดนี้”


ศัตรูของบ้านเมืองนี้ไม่ใช่ศัตรูของพวกเคลวิน แต่คือพวกเดียวกันต่างหาก ชายหนุ่มทำได้แค่ยืนเจ็บใจกับภาพมวลไฟตรงหน้า อาวุธ ทหาร ของเขาถูกซ่อนไว้หลังกำแพงป่านี่  เพื่อนำไปทำลายเมืองข้างในหากท่านผู้นำยังยืนกรานจะทำสงครามต่อไป ทั้งๆที่อีกไม่กี่วินาที ถ้อยคำยอมรับความพ่ายแพ้นั่นก็จะออกมาจากปากของชายคนนั้นอยู่แล้ว   เขาไม่ได้ชิงชังเลอสตัท ออกจะนับถือซะด้วยซ้ำ แต่ช่วยไม่ได้ตระกูลของเจ้านั่นล้มอำนาจตระกลูของเขาไปเมื่อหลายสิบปีก่อน  ที่ที่เลอสตัทยืนอยู่ มันควรจะเป็นของของเขาต่างหาก  ถ้าหากบรรพบุรุษของเจ้านั่นไม่ระดมกำลังประชาชนขับไล่ผู้นำสมัยตระกลูเขาออกไป ผ่านมาหลายสิบปีตระกลูของเขาที่เหลืออุตส่าห์รวบรวมอำนาจ กำลัง และนำข้อเสนอแสนยั่วยวนใจให้แก่นานาประเทศที่ต้องการทรัพยากรของประเทศนี้ หนึ่งในนั้นก็คือ น้ำมันปริมาณมหาศาล  แต่เหตุการณ์สูญเสียที่เกิดขึ้นนี้  เคลวินคงจะไม่ได้อยู่ในตำแหน่งไปเรียกร้องขอความช่วยเหลือจากประเทศอื่นๆได้อย่างเคย  เขากัดเคี้ยวเขี้ยวฟันอย่างเจ็บใจ


“งั้นดำเนินแผนต่อ  บอกทหารของมิตรประเทศให้บุกเข้ามาหลังไฟดับ อาจใช้เวลาหลายวัน แต่เวลานั้นควรเตรียมตัวให้ลงมือทันทีที่ฉันสั่ง!” เคลวินหันไปพูดกับทหารสาวคนสนิท


“ค่ะ ท่านเคลวิน”



ออฟไลน์ Thecartoon

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 8
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0



เลอสตัทนอนไม่หลับ ภาพกำแพงป่าของเมืองที่กำลังถูกทำลายยังคงติดอยู่ในสมองอย่างไม่ยอมหลุด เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวิธีนี้ที่ช่วยยืดชีวิตเขาได้ไปหลายวัน  ใครใครก็พูดว่าอย่าไปแตะต้องที่ป่าผืนนั้น ดังนั้นการเผาป่าเพื่อสร้างกำแพงไฟขนาดใหญ่กันศัตรูออกไป ถึงไม่ได้อยู่ในความคิดเขาเลย  อันที่จริงเคยคิดเมื่อสมัยเด็ก พอเขาแสดงความคิดเห็นนี้ ในวิชา จำลองสงคราม  ออกไป หลายๆคนในห้องเรียนกลับหัวเราะเราะ ยกเว้นแต่อาจารย์ผู้สอนที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย และวันต่อมา เขาก็ถูกท่านพ่อเรียกไปติเตียนเรื่องแนวคิดแสนอันตรายนั่น


เลอสตัทลุกจากเตียง มือเขาสอดไปใต้หมอนเพื่อหยิบปืนพกออกมา ก่อนเล็งไปยังบุคคลที่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามายังห้องนอนของเขา  เมื่อก้อนเมฆเคลื่อนผ่านดวงจันทร์ไปแล้ว แสงจันทร์จากข้างนอกจึงตกกระทบไปยังใบหน้าซีดขาวของคริส ริมฝีปากนั่นเหยียดยิ้มบางให้แก่เลอสตัท  เขายกมือขึ้นเหนือหัวให้ทราบว่า เขาไม่มีอาวุธ และ เจตนาร้ายใดๆ สภาพของหมอนั่นเรียกได้ว่าผิดคาด ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ถูกทำร้าย ถูกแทง และคราบสกปรกใดๆ  เหมือนคนที่เพิ่งอาบน้ำต่างตัวแล้วกำลังไปงานสังสรรค์


“เคลวินบอกว่าเขาแทงนายตายไปแล้ว” เลอสตัทถามด้วยน้ำเสียงเบา


“เคลวิน  เคลวิน  เคลวิน” คริสเอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวน “ชายผู้น่ารังเกียจ”


“คริส อย่าโกหก”


“ท่านจะเชื่อใคร  ในเมื่อผมก็อยู่ตรงหน้าท่าน”


“ฉันเชื่อว่าเคลวินโกหก  แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อนายเหมือนกัน คริส”


คริสค่อย ๆเคลื่อนตัวมาทางเลอสตัทด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน  ทั้งๆที่ปลายกระบอกปืนนั้นเล็งไปยังหัวใจของคริสซะด้วยซ้ำ เลอสตัทถอนหายใจก่อนเหวี่ยงปืนพกทิ้งไปที่เตียงนอน  และแล้วระยะห่างระหว่างตัวเขากับคริสก็สั้นจนเขาสามารถมองเห็นขนตายาวหนาของชายหนุ่มตรงหน้า


ฝ่ามืออันหยาบเล็กน้อยนั่นกำลังลูบหน้าเลอสตัทอย่างอ่อนโยน  อ่อนโยนเช่นเดียวกับสีหน้าของคริส


“นายนอนไม่หลับอีกแล้วใช่ไหม เลอสตัท”


สรรพนามการเรียกของคริสเปลี่ยน  เช่นเดียวกับจังหวะหัวใจของเลอสตัท


“นายมาทำไมคริส”


“เห็นนายนอนไม่หลับก็อยากจะมาช่วย เลอสตัท” คริสกระซิบที่ข้างใบหู “อย่าปฏิเสธความหวังดีของฉันเลย  อย่าปฏิเสธว่านายไม่ได้คิดอะไรกับฉัน  ทั้งๆตอนที่นายเห็นฉันกำลังขึ้นขย่มอาของ...”


“หุบปาก!”


เลอสตัทกระชากคอของคริสอย่างแรง  คริสกลืนถ้อยคำโหดร้ายนั่นลงคอ แต่ยังไม่วายหยุดส่งยิ้มให้


“ฉันรักนาย”


“....”


“ถึงฉันจะโสโครก เหมือนผ้าขี้ริ้ว...ถึงนายไม่อยากฟัง ฉันก็อยากจะบอก”


“….”


“มีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะ  อย่างน้อยก็เพื่อฉัน  ได้โปรด  นายควรจะมีชีวิตกับคนที่นายรัก นายเคยบอกว่านายชอบท่านหญิงแอนนา เธอเป็นคนดีและเธอก็ชอบนาย  แต่งงานกับเธอแล้วก็มีความสุขต่อไปเถอะ เลอสตัท”


“….”


“อุตส่าห์ได้เกิดมาแล้ว ก็ควรจะมีความสุข   นายบอกฉันเองนะ”


เลอสตัทรู้สึกเดือดดาลกับถ้อยคำเหล่านั้น


“นี่ตลอดมานายไม่เคยรู้เหรอ ว่าสิ่งสุดท้ายของโลกที่ฉันอยากเห็น...” เลอสตัทตะโกนอย่างสุดเสียง ชีวิตนี้มีไม่กี่ครั้งที่เขาเคยใช่เสียงอย่างนี้ “คือใบหน้าของนาย”


“แต่ถ้าฉันลืมตาขึ้น  ฉันก็อยากจะเห็นนายเป็นคนแรก” น้ำเสียงของคริสกำลังสั่น  ฟังดูก็รู้ว่าสะท้านมาจากข้างใน “แล้วฉันก็ไม่เคยโกหกนายนะ”


“....”


“คืนนี้ฉันอยากอยู่กับนาย กล่อมนายนอน แล้วพรุ่งนี้นายจะได้มีแรงไปสู้กับผู้ร้าย” คริสค่อยๆดันตัวชายในอ้อมกอดลงนอนบนเตียง เขาประทับจูบไปที่หน้าผากและที่จมูก “ฉันรักนาย  และไม่มีวันทำร้ายนาย”


 
เลอสตัทในยามนี้ดูตัวเล็กกว่าทุกที ใครบ้างที่ไม่กลัวความตาย เขาก็เป็นคนคนหนึ่งธรรมดา ไม่ได้อยากมาเป็นผู้นำประเทศถ้าไม่ใช่เพราะความจำเป็น เขาเชื่อว่าอำนาจนี้ เหมาะสมกับคนที่ต้องการมัน  แต่บางครั้งเขาก็คิดว่าคนที่ไม่ต้องการมัน น่าจะเหมาะสมกว่า คนไม่มีพลังย่อมตระหนักถึงอำนาจมากกว่าผู้ใด


แขนสองข้างของเลอสตัทค่อยๆ ขยับโอบร่างอันเย็บเยียบกว่าคราใดของคริส  แต่มันกลับทำให้ใจของเขาอบอุ่นที่สุด แล้วเขาก็หลับตาลงท่ามกลางความอิ่มเอมนั่นไป


“ฉันจะเอาเลือดหัวของเคลวินมาล้างเท้านายนะ เลอสตัท”


 
 
       เลอสตัทสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์แผดร้อง เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเองได้นอนหลับสบายบนเตียงในสภาวะขับขันของบ้านเมืองเช่นนี้  พอรับสายนั่นเขาก็ต้องใช้เวลาสักครู่กว่าจะเข้าใจประโยคทั้งหมดที่นายทหารที่เขาไม่รู้แม้แต่ชื่อกำลังอธิบายให้เขาฟัง


       เคลวินกับทหารที่ลงไปประจำการที่กำแพงป่าถูกสังหารยกกลุ่ม ไฟป่าที่โหมกระหน่ำนั่นดับลงได้ภายในคืนเดียว พร้อมการปรากฏของกำแพงเหล็กขนาดใหญ่ซ่อนอยู่ในป่าลึก  กำแพงนั่นมีอาวุธติดตั้งในเกณฑ์ที่กล่าวได้ว่า อาวุธหนักที่สามารถระเบิดแผ่นดินได้ในพริบตา  ทหารที่กำลังอธิบายให้เขาฟังได้ทำการตรวจตราอย่างละเอียด แล้วพบว่า มีซากอาวุธขนาดใหญ่ ถูกเผาไหม้และพังด้วยแรงระเบิด  รวมถึงพบศพของฝั่งศัตรูตรงข้ามที่ถูกไฟย่างจนไหม้เกรียม ความเสียหายของฝั่งศัตรูจัดได้ว่า เก้าเต็มสิบ และไม่มีทางจะบุกมายังประเทศของเราด้วยทางเท้าได้ในระยะเวลาสั้นๆ 
 

                มีชีวิตมาสามสิบกว่าปี เลอสตัทไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน  จะบอกว่าอะไรดี โชคช่วยงั้นหรือ แล้วกำแพงนั่นล่ะ จะบอกว่าร้อยกว่าปีไม่มีใครพบเคยเลยงั้นรึ


                นายทหารคนนั้นยังกล่าวต่อไป ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พยายามจะกลั้นความยินดี  เขาบอกว่า หัวของเคลวินกับทหารบางส่วนถูกตัดแล้วนำไปวางที่จัตุรัสกลางเมือง พร้อมข้อความว่า ‘วันพรุ่งนี้จะยังคงมีต่อไป’


“พวกเขาคือ กบฏ ครับท่าน ตัวจริงเสียงจริง” นายทหารคนนั้นกล่าว


เลอสตัทกล่าวคำขอบคุณต่อทหารชั้นผู้น้อยคนนั้น ก่อนลุกจากเตียงนอนเพื่อแต่งตัว แล้วเรียกประชุมหาลือครั้งใหม่กับผู้นำกลุ่มย่อยในประเทศด้วยบรรยากาศที่แตกต่างจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง  ในขณะที่ใจกำลังงุนงงกับชัยชนะที่ไม่คาดฝัน  หัวใจเขายังเฝ้าถามถึงเหตุการณ์ถึงเมื่อคืน....ที่พบคริส...เขาฝันไปหรือเปล่า

 




ออฟไลน์ Thecartoon

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 8
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0





พบสรุปของการประชุม คือ อย่างแรก คือ พวกเขาชนะสงคราม แต่ไม่สามารถยืนยันได้ว่าจะตลอดไปหรือไม่ กองกำลังต่อต้านอาจจะมีมาใหม่เสมอ  อย่างสอง คือ กำแพงเหล็กจะต้องเป็นความลับไปตลอดกาล  เพราะนั่นคืออาวุธของบ้านเมืองที่เป็นกำลังสำคัญที่สุด  อย่างสุดท้าย คือ เลอสตัทถูกกล่าวว่าเป็นท่านผู้นำที่เข้มแข็งเท่าที่เคยมีมา นับตั้งแต่ผู้นำคนแรกที่ก่อตั้งประเทศนี้เมื่อหลายร้อยปี และแอบมีการพูดแซวในหนังสือพิมพ์ว่า ท่านผู้นำคนนี้เปรียบเสมือนตัวนำโชคของบ้านเมือง ไม่ว่าจะนำพาเศรษกิฐของประเทศเข้าสู่ยุคทอง  พาบ้านเมืองรอดพ้นจากสงครามที่เรียกได้ว่า ลุมกินโต๊ะ จากนานาประเทศที่หิวกระหายทรัพยากร  เลอสตัทคาดว่าอีกไม่นานคงจะมีมาสคอตนำโชคที่เลียนแบบหน้าตาของตัวเองวางขายแก่นักท่องเที่ยว


ท่านหญิงแอนนาติดต่อหาเลอสตัทมาสม่ำเสมอ แม้ในขณะที่บ้านเมืองระส่ำระส่าย  การพูดคุยไม่ใช่ในแง่เชิงชู้สาว แต่เป็นการสนทนาสั้นๆเพื่อหาวิธีให้บ้านเมืองรอดจากสงคราม ท่านหญิงคราวนี้ดูผิดแปลก ไม่ได้โทรมาเพื่อแสดงความยินดีที่บ้านเมืองรอดพ้นภัยคุกคาม  หากแต่ถามถึงคริสผู้ที่ไม่โผล่หามาให้เขาเห็นมาตั้งแต่คืนนั้น


“เมื่อคืนเขามาหาดิฉันค่ะ ท่านเลอสตัท” ท่านหญิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ “เขาไม่ได้อยู่กับท่านใช่ไหมคะ”


“ไม่  ท่านหญิง ผมก็ไม่เห็นเขามาสักพักแล้ว  เขาไปหาท่านทำไมเหรอครับ”


“เขามาบอกว่า เขาจะไปแล้ว ฝากให้ดิฉันช่วยดูแลท่านเลอสตัท” เธอยังเล่าต่อ “เขาเข้ามากอดดิฉัน ตัวเขาเย็นมากผิดปกติ”


“....”


“ดิฉันสังหรณ์ใจไม่ดีเลยค่ะท่าน  วันนี้ดิฉันว่าจะไปที่วิหารสักหน่อย”


เลอสตัทนิ่งเงียบไปชั่วครู่ มีแต่เสียงหายใจที่ส่งไปยังสายโทรศัพท์ของท่านหญิง “ผมไปด้วยสิ  ใกล้ๆวิหารมันเป็นกำแพงป่า ผมยังไม่มีโอกาศไปดูด้วยตาตัวเองเลย”



 
 
ณ ที่วิหาร คนค่อนข้างบางตา มีเพียงชาวบ้านไม่กี่คนกำลังทำการซ่อมแซมส่วนที่โดนผลกระทบจากสงคราม ท่านหญิงแอนนาสวมชุดสีน้ำเงินงามตา ดูสง่างามเหมือนทุกที แต่นัยน์กลับรู้สึกไม่สงบ  เธอเดินเข้าไปสอบถามถึงกองเลือดที่แห้งเกรอะกรังตรงแท่นบูชากับชาวบ้านด้วยความสงสัย



“มีศพผู้ชายนองเลือดอยู่ตรงแท่นพิธี” ชาวบ้านคนหนึ่งพูด “น่าจะเป็นพวกนับถือซาตานมาทำวิปริตกับเทพเจ้า”


“เขาเป็นใครคะ” ท่านหญิงสอบถามต่อ


“ไม่ทราบเหมือนครับ  ชาวบ้านเจอเมื่อเช้านี้ ตายมาหลายวันแล้ว เห็นหมอที่พิสูจน์ศพเขาว่ามาครับ  เอ่อ...สภาพศพคือมีแผลมีดแทงที่ท้อง  เขาน่าจะตายเพราะเสียเลือด หมอเขาบอกมาอย่างนี้ครับ”


เลอสตัทนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ  จนท่านหญิงจับสังเกตได้


ไม่นะ ขอให้ไม่เป็นความจริง


“ศพเขาอยู่ที่ไหนครับ”
 
 



ท่านหญิงยังคงร้องไห้ไม่หยุด คล้ายกับต้องการจะร้องแข่งกับเขา แต่เลอสตัทก็ไม่มีแม้แต่น้ำตามาใช้ตัดสินผล  การนิ่งเงียบของเขา ไม่ใช่ว่าไม่เสียใจ  ไม่ใช่ว่าไม่อาลัยอาวรณ์กับร่างซีดเผือดที่กำลังนอนอยู่ตรงหน้า  นอกจากที่ต้องงงงวยกับการชนะสงคราม  เขาก็อธิบายไม่ได้ว่าคริสจากไปเพราะอะไร


ท่านหญิงใช้มือปาดน้ำตาทิ้งไปหลายรอบ แต่น้ำตานั่นก็ยังไหลนองอาบใบหน้าสวยนั่นไม่หยุด เลอสตัทแยกตัวออกมาจากห้องเก็บศพ  เขาเข้าไปในห้องน้ำก่อนใช้ฝ่ามือทั้งสองเพื่อซบหน้าลงไป  เขาเป็นถึงผู้นำประเทศนี้ จะไปยืนร้องไห้ต่อหน้าพยาบาท หมอ ได้อย่างไร  ชายหนุ่มทำได้เพียงสะอื้นอยู่ในลำคอ


คริส  คริส   คริส


ทำไม






ท่านหญิงขอแยกกลับไปแล้วหลายชั่วโมงก่อน แต่เลอสตัทขอยืนกรานว่าจะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพัก โดยใช้งานที่กำแพงเหล็กมาเป็นข้ออ้าง  เขาให้เลขาฯ ช่วยหาที่พักสำหรับค่ำคืนนี้ ชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นชุดไปรเวทก่อนเดินทางมายังวิหารในยามวิกาลไร้ผู้คน ในมือของเขาอุ้มลูกแกะตัวน้อยที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมแขน เขาสูดหายใจเข้าก่อนกล่าวคำขอโทษแก่เจ้าแกะน้อยที่กำลังจะเป็นเยื่อสังเวย


ใช่ เลอสตัทอยากสนทนากับเทพเจ้า


มีดอันแหลมคมปาดลงที่คอของแกะน้อย เลือดนั้นสาดกระเซ็นติดใบหน้าของชายหนุ่ม เขายื่นตัวแกะไปยังแท่นพิธีเพื่อให้เลือดนั่นไหลลงไป  สายลมอบอุ่นพัดผ่านผิวของเลอสตัท แล้วทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนไม่มีสติ หูของเขามีเสียงดังวิ้ง ๆ ที่ลามถึงยังสมอง


เลอสตัทรู้สึกว่าขนลุกซู่ เมื่อสัมผัสได้ว่ากำลังมีสายตาจ้องมาที่เขา ชายหนุ่มกลั้นใจตะโกนออกไป


“เทพเจ้า!  ผมขอสนทนากับท่าน!”


ความเงียบงัน ทำให้เขารู้สึกขนลุกมากกว่าเดิม การสัมผัสได้ว่ามีกลุ่มหนึ่งที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกำลังจดจ้องนั้น มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเท่าไร


“ถ้าท่านเลือกจะรับฟัง  มากกว่าจะพูด” ชายหนุ่มยังคงตะโกน


“ผมขอถาม  ว่า  ทำไมเขาต้องจากผมไป!”


“ทั้ง ๆที่ผม เคยขอพรให้ท่าน  ช่วยให้เขาอยู่กับผมไปตลอด!”


“ท่านผิดสัญญาต่อผม!”


“ทะ..ทำไมต้องพรากเขาไปด้วย”


เลอสตัทกำลังร้องไห้
 



ความเงียบงันนั้นยังดำเนินต่อไป เสียงสะอื้นของชายหนุ่ม ไม่ใช่เสียงที่น่าฟังเท่าไร เขาอยากจะกลั้นเสียงแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อรู้ว่าพรุ่งนี้และตลอดไปนี้ เขาจะไม่มีวันได้เจอคริสอีกแล้ว
 


ลมนั่นพัดพามาอีกครั้ง และแรงขึ้นกว่าเดิม เลอสตัทบีบคอเจ้าแกะน้อยแน่นกว่าเดิม ให้เลือดสดไหลออกมาอีก เขาเหวี่ยงร่างไร้วิญญาณของลูกแกะไปข้างๆ แล้วกำลังจะใช้มีดอันเดิมกรีดลงบนแขนของตัวเอง

 
แต่ทันใดนั้นเอง

 
‘อย่าทำ’


 
เสียงนั่นเอ่ยเข้ามาในหัวของเขา เป็นน้ำเสียงที่อบอุ่นกว่าสิ่งใดในโลกที่ชายหนุ่มเคยได้ยิน

 

‘การกรีดเลือดตัวเองเพื่อสนทนากับพวกเรา คือ การลบลู่’
 

 
‘หากเจ้าทำ...เจ้าจะไม่สามารถอยู่กับร่างเนื้อนั่นได้ต่อไป’
 


‘อย่าทำเลย’
 


‘พวกเราไม่เคยผิดสัญญา’

 

‘การอยากได้สิ่งหนึ่ง ย่อมต้องแลกกับสิ่งหนึ่ง’
 


‘เจ้าควรจะรู้ว่า คนคนนั้นแลกชีวิตกับอะไร’
 


‘คนที่เจ้ารัก เขาไม่เคยไปไหนไกลจากตัวเจ้าเลย’
 


‘ต้นไม้ต้นนั้น จะเติบโตขึ้นมาอีกครั้ง...’
 


‘ไปนอนซะ  เจ้าลูกมนุษย์’

 
 

 
พิธีศพของคริสจัดอย่างเรียบง่าย  ตามนิสัยของคริสที่เป็นคนสบายๆ ผู้ร่วมพิธีมีเพียงคนรู้จักของคริสไม่กี่คน  ในช่วงที่มีชีวิตอยู่คริสเองก็ไม่สนใจจะสร้างมิตรมากมาย  หลังพิธีจบทุกคนต่างย้ายแยกกลับไปยังที่ที่ของตน แต่เลอสตัทยังคงทอดสายตาไปยังหลุมศพที่ถูกฝังเรียบร้อย ท่านหญิงขยับตัวเข้ามาใกล้ ก่อนวางมือที่ข้อศอกของขายหนุ่มอย่างนุ่มนวล



“ผมไม่มีน้ำตาจะร้องแล้วล่ะ” เลอสตัทเอ่ยเสียงกระซิบ


“ดิฉันไม่อยากเห็นหรอกค่ะท่าน” แอนนาส่งยิ้มบางให้


“เขายอมแลกชีวิตตัวเอง เพื่อให้ผมยังอยู่ตรงนี้”


“เพื่อบ้านเมือง...โดยทางอ้อม” แอนนาเอ่ยเสริม


เลอสตัทหันมาทางแอนนา หญิงสาวที่ดวงตาแดงกร่ำจากการร้องไห้  เช่นเดียวกับเขา


“ผมรักเขา”


“ดิฉันก็รักเขา”


เลอสตัทเลิกคิ้ว “นี่ผมเพิ่งรู้นะครับ”


“ใครจะไปรู้ ฉันไม่เคยคิดจะบอกใคร”


“คริสเข้าใจผิด” เลอสตัทหัวเราะเบาๆ


“พวกเราต่างรักเขา”


 
ข้างหน้าต่อไปนี้จะเป็นอย่างไร มันก็เกินกว่ากำลังที่เขาจะรู้

 



เช้าหลังจากที่สนทนากับเทพเจ้า เลอสตัทพบว่าตัวเองอยู่ที่เตียงนอนของโรงแรม กว่าเขาจะนึกออกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนออก ก็เป็นตอนที่เขากำลังอาบน้ำ ชายหนุ่มจึงเร่งมือเพื่อเดินทางไปยังต้นไม้ ‘คุณทวด’ ที่คริสชอบเรียก  เลอสตัทสะเทือนใจเมื่อเห็นว่าลำต้นครึ่งนึงถูกทำลายไปแล้ว แต่สายตาเขากับจดจ้องไปยังต้นอ่อนสีเขียวสดที่กำลังเติบโตแทรกตัวออกจากซากของต้นไม้ต้นเก่านั่น


 


มันทำให้เขารู้สึกถึงคนคนนั้น
 





แล้วน้ำตาเขาก็ไหลออกมา
 



Real Ending

 

ออฟไลน์ tasteurr

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 573
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
อ่านแล้วจิ้นเทพเจ้ากับคริส รู้สึกบาป ฮืออออ :hao5:  :hao5:
เราชอบพล็อตเรื่องนะคะบรรยายได้ดีด้วย ตอนช่วงที่คริสดำเนินเรื่องคือดีเลย อ่านเพลิน
เรารู้สึกขัดๆตรงวิธีการรบกับยุคสมัยที่ดูขัดๆกัน
เรื่องของเควินก็มาเร็วไปเร็วด้วย

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านค่ะ
 :pig4: :pig4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด