ขนมหวานละลายใจ : ถ้วยที่ 8
โรลส์-รอยซ์ สีขาวทรงคลาสิคโบราณ เข้ามาจอดนิ่งสนิทอยู่ตรงที่จอดรถของผู้อำนวยการโรงเรียนอาชีวะ ร่างโปร่งที่ก้าวเดินลงจากรถเดินตรงไปทางที่จัดงาน ท่ามกลางสายตาคนนับร้อยคู่ที่กำลังจับตามองดู เสียงโฆษกสลับกับเสียงดนตรีที่ดังลั่นไปทั่วบริเวณ หลังจากที่มองหาอยู่นาน เจ้าตัวก็ยิ้มแล้วก็เดินตรงไปยังโต๊ะที่กำลังวุ่นวายจอแจคงจะกรึ่มกันได้ที่แล้วละสิ
“ ใครวะหน้าคุ้นๆ แม่งโครตไม่เข้าบรรยากาศเสือกใส่สูทผูกไทด์มางานอาชีวะ “
“ น้อยหน่อยไอ้ป๋องแป้งใครจะสถุนเหมือนมึง ห่าใส่มาได้เสื้อกล้ามที่มีแต่ก้าง จะกี่ปีหน้าตาก็ไม่พัฒนาถึงว่ายังหาแฟนไม่ได้สักที “
“ อีพิง หน่อย!!! มึง!!! ตั้งแต่แอ๊บแมนมานี่ ชิชะ หล่อวันหล่อคืนถามจริงๆเหอะมึงนี่จะเปลี่ยนมาเอาข้างหน้าเหรอ แล้วผัวเก่ามึงละเจอกันยังไอ้ห้อง2 นั้นอะ ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี่สาวแตกแทนมึงแล้วนี่ กูละสับสนกับพวกมึง อีกคนจากชายเป็นหญิงอีกคนหญิงกลายเป็นชาย กูปวดหัวแทน “
“ ทำไมมึงอยากมีผัวไหมละเดี๋ยวกูจัดให้ ขาวๆบางอย่างมึงนี่สเป็คละ “
“ อีพิงงงง มึงอย่าเข้ามานะกูมีพระนะ สัดแหย่หน่อยไม่ได้จะยัดเยียดความเป็นผัวให้กูตลอดทีหลังกูไม่ไปหามึงละ เสียวตูด “
“ กัดกันไม่เปลี่ยนเลยเหอะ พวกมึง “
“ ............................ “
“ ใครวะ พิงเมียใหม่มึงเหรอ ??? “
“ เมียพร่อง!!! กูยังเป็นกะเทยข้ามเพศอยู่กูไม่นิยมตีฉิ่ง กูยังอยากมีผัวอยู่ แล้วไอ้นี่มันรับชัวร์กูคอนเฟิร์ม ขาวสว่างโอโม่ซะขนาดนี้ พวกมึง..... เมียใครมาตามวะ “
“ ใครวะ หน้าคุ้น ๆ “
“ อะไร ไม่เจอกันแค่ 2 ปีจำกันไม่ได้แล้วเหรอ “
“ กูว่าคล้ายไอ้ปิง “
“ แต่กูว่าไม่ใช่ ไอ้ปิงมันแคระนะ มันไม่สูงขนาดนี้ “
“ ............................................... “
“ อิแคระ อีเหี้ยยยยย มึงไปอยู่ที่ไหนมา อือ อือ .................. อุ๊บบบบ “ พิงที่กำลังจะถลาเข้าไปกอดกลับถูกยันไว้ด้วยมือยาว
“ มือใครว่ะเค็มๆ สัดเอ้ย!!!ดราม่ากูกำลังขึ้นเลย “
“ ***** “
ร่างหนาหุ่นบึกที่เข้ามาคั่นกลางระหว่าง พิง หลังจากที่ฟังปิงพูดด้วยภาษาญี่ปุ่นสักพักก็กลับไปยืนอยู่ข้างหลังเหมือนเดิม
“ ใครวะ!!! มึงไปกินคนจีนคนญี่ปุ่นหรือเกาหลีที่ไหนมา มึงกินวุ้นแปลภาษาของโดเรมอนมาใช่แม๊ะ “ หนึ่งในกลุ่มเพื่อนที่กำลังเมาร้องออกมา
“ โตแล้ว ยังปัญญาอ่อนไม่หายพวกมึงนี่ ที่ทำงานมึงนี่เขารับคนบ้าด้วยเหรอ “
“ เดี๋ยวก่อนนั่นใคร แล้วมึงไปไหนมาทำไมไม่ติดต่อ มึงรู้ไหมว่ากูแทบเป็นบ้าห๊ะ ไอ้ปิง ............ เพี๊ยะ !!! “
เงียบกันทั้งโต๊ะ แม้แต่คนเมาที่กำลังคุยจอแจยังอ้าปากค้างที่อยู่ๆ พิงก็ตบหน้าคนที่พึ่งเข้ามาใหม่
“ อย่า อากิระ Stop , Don’t worry “ ปิงที่หน้าหันไปตามแรงตบ ก่อนจะยกมึงห้ามอากิระไม่ให้เข้าไปจัดการพิง
“ สัด มือหนักไม่หาย อยากรู้เรื่องไหมละไปที่บ้านกับกูหน่อยสิ “
พิงที่ดูจะตกใจกับการกระทำของตัวเองก็ยังไม่ค่อยได้สติดีเท่าไร
“ เอ้ย พวกมึงวันนี้กูอยู่นานไม่ได้ พรุ่งนี้เย็นๆทำตัวให้ว่างนะ เดี๋ยวพาไปเลี้ยง อย่างไรเที่ยงๆจะให้ไอ้พิงมันนัดอีกที วันนี้กูไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน แล้วมึงจะยืนอึ้งทำไมไอ้พิงกูโดนตบยังเฉยๆ มึงนี่ กูนึกว่าจะแค่โดนด่าแหละเสือกตบมาได้เจ็บฉิหาย ตัวก็โตมือก็หนัก ใครจะเอามึงทำเมียเนี้ย “
“ อีแคระปากดี มึงนี่หายไป 2 ปี กูไม่กระโดดถีบขาคู่ก็ดีเท่าไรแล้ว เสือกมาบ่นกูอีกซะงั้น คืนนี้ถ้าไม่รู้เรื่องกูจะจับมึงโยงแล้วซ้อมแทนกระสอบทราย “
“ มึงนี่ซาดิสม์ เอะอะก็ใช้กำลังตลอด อีกอย่างกูเลิกแคระแล้วนี่ 175 แล้วมาตรฐานชายไทย ใครจะโยงควายอย่างมึง ชาติจะหาผัวได้มะ 180 คิดไปได้เนอะ “
“ เจอก็ปากหมา แล้วไอ้ที่เดินตามมานั่นอะใคร ผัวมึงเหรอ ??? “
“ คิดแต่ละอย่างให้มันพ้นสะดือหน่อย นั่นอากิระ เป็นการ์ด เป็นหมอ เป็นคนขับรถ แล้วอีกเยอะแยะ จะไม่เอามาก็ไม่ได้ เดี๋ยวคุณตาจะบ่น “
“ เดี๋ยวนะ การ์ด บอดี้การ์ดนะเหรอ แล้วมึงไปทำอะไรมาทำไมต้องมีการ์ด คงไม่ใช่ไปเป็นเมียเสี่ยที่ไหนหรอกใช่ไหม แล้วเดี๋ยวนะ!!! มึงมีตาด้วยเหรอ ??? มึงตามหาญาติที่พลัดพรากเจอแล้วเหรอใช่ไหม ปิง ปิง มึงเป็นอะไร !!! ไม่สบายเหรอ สั่นทำไม !!! “
ก่อนที่จะโดนพิงกอดไปมากกว่านี่ เป็นพิงที่โดนดันออกไป แล้วเสื้อสูทตัวใหญ่ของอากิระก็คลุมหัวของปิงไว้ก่อนจะถูกกอดเข้ามาแล้วค่อยๆลูบหลังเบาๆ
“ ชูววว .... ชูววววว ..... นายน้อย หายใจลึกๆ ค่อยๆหายใจ ไม่มีอะไรนะไม่มีอะไร ใจเย็นๆ หายใจช้าๆ ไม่ต้องรีบ “
พิง ตกใจ ตกใจมากที่อยู่ๆ ปิงก็เงียบ แล้วก็เริ่มสั่น อยากรู้??? อยากถาม??? ว่าเป็นอะไร ??? ทำไม 2 ปีที่หายไป ปิงไปเจออะไรมา
หลังจากที่เงียบมาตลอดทางรถก็ขับมาจอดที่หน้าบ้าน บ้านที่ปิงจากไปนานถึงสองปี แดดกำลังจะหมดความมืดกำลังจะมาเยือน
“ มึงมีกุญแจบ้านไหม พิง ??? “
“ อ้าว บ้านใครวะ !!! แต่มีวะ “
“ ของกูหาย หายไปนานแล้ว “
“ เหรอ เดี๋ยวปั๊มให้แล้วกัน หรือจะเปลี่ยนใหม่เลย ?? “
“ ไม่เป็นไร ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก “
เสียงประตูที่เลื่อนออกส่งเสียงดังไปจนไกล แสดงให้เห็นว่ามันขาดการดูแลอย่างที่สุดหลังจากที่เอารถเข้ามาจอดก็เห็นสภาพบ้านที่เริ่มทรุดโทรม หญ้าสูงจนท่วมเข่า ต้นไม้ที่ไม่เป็นทรงบ้างก็เริ่มแห้งเหี่ยวเพราะขาดคนดูแล แต่ที่เห็นจะต่างออกไปก็คงจะเป็น เหล่าสมุนไก่ที่ยังดูอ้วนและมีจำนวนมากขึ้น
“ ฟ้ามันมาให้อาหารไก่เหรอ ??? “
“ ใช่ มันมาเรื่อยๆแต่อยู่นานไม่ได้ เผื่อมึงจะไม่รู้มันติดหมอนะ มันเรียนหนักแต่มันก็มาให้อาหารไก่ตลอดแต่ไม่มีเวลามาตัดหญ้าให้ กูก็มาช่วยตัดบ้างแต่ไม่ไหวเหมือนกันงานที่ร้านเยอะ บางทีก็ไม่มีเวลา เอ่อแล้วอีกอย่าง ไอ้ไก่แก่ๆ2ตัวมึงอะ ไอ้โอบีวันกับโอบีทู มันอยู่คลินิกนะ กูว่าถ้ามึงมาช้ากว่านี่มึงคงจะไม่ทันเห็นมัน “
“ ทำไม !!! มันเป็นอะไร ??? “
“ หมอบอกว่ามันหงอยนะ เป็นโรคซึมเศร้า ตั้งแต่มึงไม่อยู่ไอ้สองตัวนั้นมันก็ไม่ค่อยกินอะไร อีกอย่างมันก็แก่แล้วนะ “
“ คลีนิกอยู่ไกลไหมพาไปหน่อยสิ “
“ แถวบ้านกูเอง มันใกล้หน่อยเวลามีอะไรก็ไปง่ายๆ จะไปอย่างละแท็กซี่ไหมจะได้ไม่ต้องเอารถเข้าออก “
เพียงแค่ไม่นานก่อนที่ปิงจะตอบ เสียงเครื่องยนต์ก็สตาร์ทติดขึ้นมาและถอยหลังออกจากลานบ้าน
“ พี่เขาฟังรู้เรื่องด้วยเหรอ ทำไมบางทีมึงถึงพูดญี่ปุ่นกับเขาละ ? แล้วทำไมมึงพูดญี่ปุ่นได้ ? “
“ เดี๋ยวเล่าให้ฟังบนรถแล้วกันไปเถอะเดี๋ยวจะค่ำ “
รถที่เพิ่งเข้าไปจอดในบ้านไม่นานก็จำเป็นต้องออกมาอีกครั้งหนึ่ง เบาะหลังที่มีที่พักแขนกั้นระหว่างที่นั่งที่ทำให้คนนั่งไม่ต้องชิดกัน
“ พี่อากิระ เป็นลูกเสี้ยวญี่ปุ่นไทย คุณตาเจอตอนไปไหว้หลุมศพที่กาญจนบุรี พ่อของคุณตาเคยมาเมื่อตอนสงครามโลกครั้งที่2 แล้วเสียชีวิตที่เมืองกาญจน์ แล้วญาติทางฝั่งแม่ของพี่อากิระเลยฝากให้คุณตาช่วยอุปการะเพราะทั้งพ่อและแม่ของพี่เขาเสียหมดแล้ว พี่เขาไปอยู่ญี่ปุ่นแต่4-5ขวบเลยฟังพูดไทยได้แต่ไม่ค่อยชัดเท่าไรหรอกพอฟังและเข้าใจบ้าง คุณตาส่งให้เรียนจนจบพี่เขาเป็นหมอ พอกูมานี่คุณตาเลยให้มาเป็นเพื่อน “
“ แล้วมึงจะกลับมาอยู่บ้านหรือเปล่า ? “
“ ยังไม่รู้ คุณตาคงไม่ยอมแน่ๆ “
“ แต่ถ้ามึงมาอยู่นี่ก็ดี มึงจะขายขนมต่อไหม ลูกค้าเดิมๆเขาถามถึงนะ “
“ นายน้อย ..... “ เสียงเข้มของอากิระแทรกขึ้นมา
“ เห็นแล้ว รอดูไปก่อนแล้วกันทีนี่ไม่ใช่ญี่ปุ่นพวกมันมันคงไม่บุ่มบ่าม “
“ ??? ..... อะไรเหรอ มีอะไรกัน ?? “ พิงขัดออกมาหลังจากที่ได้ฟัง
“ ปัญหาเดิมๆ ไม่มีอะไรหรอก เรื่องมันยาว , อากิระจัดคนมาเพิ่มให้หน่อยให้คอยตามพิงเผื่อไว้ด้วย “
“ ครับ นายน้อย “
“ เอ้ย เอ้ย อะไรกัน !!! “
“ ขอโทษทีไม่รู้ว่าทางนั้นจะตามกันมาไว ขอโทษด้วยไม่น่าจะกลับมาเจอกันเลย “
“ อะไร นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงจะมาหากันไม่ได้ กูงงไปหมดแล้วอีแคระ ?? “
“ คุณตาของกูเป็นยากูซ่า ท่านเป็นหัวหน้าแก๊งค์ยากูซ่าที่ญี่ปุ่น ก็มีบ้างสำหรับพวกที่ขัดผลประโยชน์กันหรือพวกที่ต้องการจะกลืนแก๊งค์อื่นๆ ที่ตามมานั่นก็คงจะเป็นหนึ่งในนั้นส่วนเรื่องที่ต้องระวังก็ทำกันตลอดอยู่แล้ว มึงไม่กลัวนะ !! กูจะกันมึงให้ออกจากเรื่องนี้ อากิระมีอะไรติดตัวมาบ้าง ?? “
“ ใต้ที่นั่งคนขับก็มี ดาบสั้น มีดซัด ชูริเคน สนับมือ ดาบยาวครับ ปืนมีมากระบอกเดียวอยู่กับผม นายน้อยต้องการไหม ? “
“ ไม่เอาดีกว่า ปืนไม่ถนัดขอพวกดาบกับมีดซัดดีกว่า “
“ ปิง ใครสอนมึงมึง มึง ใช้อะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอ ? มึงเป็นเมียเสี่ยใช่ไหม ดุเผ็ดมากอิแคระ “
“ ปากดีมึงนี่ แล้วคลินิกอยู่ตรงห้องแถวข้างหน้าหรือเปล่า “
“ ใช่ “
“ ตอนกลับเดี๋ยวมึงไม่ต้องออกมาพร้อมกูนะ เดี๋ยวกูจะล่อพวกนั้นไป อากิระให้คนมาเดี๋ยวนี้เลยนะตามพิงกลับบ้านไป “
“ ได้ครับ นายน้อย “
“ ปิง แล้วยูกิละ น้องเป็นอย่างไงบ้างแล้ว หัวใจละ!!! มึงคงยังไม่ได้เปลี่ยนกับน้องใช่ไหม “ พิงที่กำลังรอฟังคำตอบก็บังเอิญสบตากับคนขับรถที่มองผ่านกระจกมองหลังที่ขมวดคิ้วเหมือนกับยังไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเหมือนกัน
“ อือ ยังหรอกยังไม่ได้เปลี่ยนโชคดีที่ได้เจอคุณตาก่อน ทีแรกจะเปลี่ยนหัวใจเทียมแต่คุณตาบอกไม่อยากให้น้องเจ็บหลายรอบเพราะต้องมาเปลี่ยนแบตเตอรี่เลยรอต้องรอหัวใจ ที่จริงกูต้องห้ามแทบแย่เหมือนกันนะคนในกลัวคนในแก๊งค์จะไปหาหัวใจมาให้ มึงก็รู้ใช่ไหมยากูซ่านะทำได้หลายอย่าง !!! หัวใจแบบนั้นกูไม่อยากได้ไม่อยากให้ยูกิมารู้ทีหลังแล้วจะเสียใจ “
“ น้องละทำไมไม่มาด้วย ? “
“ อยู่กับคุณตาทีโรงแรมน่ะ เดี๋ยวนี้ติดกันแจ คิดถึงเหรอเดี๋ยวจะพามาหาแล้วกัน “
“ คิดถึงสิ ยิ่งไอ้ฟ้านี่ยิ่งแล้วใหญ่ทุกวันนี้มันก็ยังไม่มีใครเลยนะ มันบอกแค่ว่า มันรู้ว่ายูกิต้องกลับมา ปิงกูว่ามันจริงจังนะไอ้ฟ้าเนี่ย ตอนนี้คงไม่มีปัญหาหรอกใช่ไหมถ้าไอ้ฟ้ามันอยากจะหมั้นจริงๆ เพราะถึงอย่างไง พวกมึงก็ไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอกแบบเมื่อก่อนแล้ว แบบนี้คุณหญิงแม่มันคงขัดขวางหรอกมึงคงไม่ต้องกังวลแบบเมื่อก่อนแล้วละ แล้วพ่อมันกับหลวงปู่ก็ถามถึงตลอดนะ เวลากูพาแม่ไปวัดทีไรก็ยังถามหาตลอดนะ “
“ มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้กีดกันอะไร แต่น้องยังเด็ก จะรู้หรือเปล่าเหอะว่าความรักมันเป็นอย่างไร แล้วคราวนี้มีคุณตาด้วยคงต้องคุยกับคุณตาด้วยเหมือนกัน ถ้าคุณตายอมรับก็คงไม่มีปัญหาอะไร แล้วคุณหญิงชดช้อยท่านสบายดีไหม มึงได้เจอบ้างหรือเปล่า ? “
“ คุณท่านแกสบายดี แข็งแรง แต่ก็เจ็บป่วยบ้างแบบคนสูงอายุนั่นแหละ เออ แล้วท่านก็ช่วยเยอะอยู่นะเรื่องบ้านของมึงนะ มีแต่คนถามหาจะซื้อ จะให้ขายทอดตลาดบ้าง จะมาบุกรุกเอาบ้าง ดีที่ได้คุณหญิงแกช่วยไม่งั้นเห็นว่าคงจะแย่แน่ มึงจะอาเข้าไปหาท่านไหมละ ? “
“ เอาไว้อีกวันสองวันดีกว่า ช่วงนี้ต้องทำหลายอย่าง “
ปุ๊ ปุ๊ ................ เอี๊ยด รถที่นั่งมาอยู่ๆก็ต้องเบรกกะทันหัน
“ เสียงอะไร ปิง “
“ เสียงปืน แต่ไม่ต้องกลัวรถกันกระสุนมันทำอะไรไม่ได้หรอก “
“ หา ทำไมมึงพูดชิวชิวแบบนี้วะ นี่ปืนเลยนะ ปินที่มันยิงกันเลือดออกเลยนะ อิแคระ “
“ มันแค่ขู่ มันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี่หรอก “
“ มันไปแล้วนายน้อย ต้องบอกนายท่านไหมครับ “
“ ไม่เป็นไรอากิระ อย่าให้คุณตาไม่สบายใจเลย เรื่องมันไม่ได้ใหญ่โตขนาดนั้น “
“ ปิง นี่มึงยังว่าเรื่องเล็กน้อยอีกเหรอ ถ้าแถวบ้านกูนะลงโซเชียลรู้กันทั่วโลกไปแล้ว “
“ เยอะนะมึงเนี่ย อีกไม่ไกลแล้วใช่ไหมไม่ได้มานานชักจะลืม “
“ เออ ไม่ไกลหรอก โน้นข้างหน้านั้นแหละ “
“ แปลกนะพิง พอเจอเจ้าของแล้วแข็งแรงขึ้นมาทันที “
“ นั่นสิ พี่หมอถ้ามันพูดได้พูดรู้เรื่องนี่คงไม่ต้องรำคาญแบบนี้หรอก ได้ยินแต่ กะต๊าก กะต๊าก เนี่ยอะไรก็ไม่รู้เสียงดังเป็นประทัดแตก สรุปมันพูดว่าอะไรวะปิง “
“ มันขอบคุณพี่หมอที่ช่วยดูแล และขอบใจมึงที่พามาหาหมอ มันบอกว่ามันอยู่ที่บ้านมันเหงา มันคิดถึง ไม่ได้กลิ่นขนม ไม่มีเสียงหม้อเสียงกระทะ มันก็เลยเหงา “
“ ดราม่ามากไก่มึง!!! นั่นมันไก่หรือมึงที่เหงา ?? พี่หมอครับเอาพวกมันกลับบ้านได้เลยไหม ?? “
“ เห้ย อย่าเพิ่งดิ วันนี้ไม่ได้กลับไปบ้านนั้นอีกแล้วมีนัดกับคุณตาเอาไว้ พี่หมอผมฝากอีกสักวันได้ไหมครับ “
“ ตามสบายเลยครับ พี่หมอไม่มีปัญหาหรอกครับถ้าว่างก็แวะมานะครับ “
“ แหม พี่หมอ ทีพิงละ บอกว่าเมื่อไรจะกลับ พอเจออิแคระนี่แจกขนมจีบเลยนะ “
“ พิง มึงอะไรพูดน่าเกลียด พี่เขาหมายถึงถ้าว่างก็แวะมารับพวกโอบีสิ ใช่ไหมครับพี่หมอ “
“ ถ้ายังไม่ค่อยสะดวกก็ฝากเอาไว้ก่อนแล้วแวะมาเยี่ยมก็ได้ครับ “
“ พี่หมอไม่ต้องไปหยอดมันหรอก ไอ้นี่มันโง่ ถ้าไม่พูดตรงๆ มันก็ควายดีๆนี่เองแหละ “
“ โห พี่หมอฝากผ่าหมาในปากมันออกด้วยนะครับพี่ “
“ เสียใจ กูเพาะเป็นฟาร์ม กูมีสูตรอมตะมึงมาคีลไม่ได้ง่ายๆ หรอก อุวะ ฮ่าฮ่า “
“ ปัญญาอ่อน !!! เออเดี๋ยวก็กลับก่อนแล้วกัน แล้ว เอ่อแล้วคงมีคนมาคอยดูอยู่ด้วยสักระยะนะถ้าคิดว่าไม่มีอะไรก็คงเรียกกลับ “
“ เดี๋ยวสิ ไปเจอพี่พริ้งก่อน เจ้แกเปิดร้านอยู่อีกตึกนี่เอง มีขนมของมึงด้วยนะ โทษด้วยที่ไม่ได้ขอแต่มันอร่อยมากจริงๆ ไปเถอะแวะไปแป๊ะเดียว “
“ อ้าว สวัสดีคะ มากับใครเนี๊ยพิง หน้าคุ้นจัง ?? “
“ ไอ้ปิงผู้สาบสูญไงเจ้ “
“ ตายแล้ว ปิงไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ย? สบายหรือเปล่า? แต่ว่าสูงขึ้นเยอะเลยนะตายจริงใส่สูทมาซะหล่อเชียว กินข้าวมาหรือยังจ๊ะ มากินข้าวกับพี่ก่อนไหม วันนี้ยังมีขนมมันทิพย์เหลืออยู่ด้วยนะ นี่ถ้าหายไปนานกว่านี้น้องพี่มันคงไปบวชแล้วละ ..... “
“ เจ้ หยู๊ดดดด จะถามอะไรยาวไปไหน พักให้มันคิดหน่อยมันตอบไม่ทันแล้ว อ้าวแล้วนี่ทำไมมึงไม่สั่นวะ ทำไมพี่กูจับได้แล้วกูจับไม่ได้ ไหนลองอีกทีดิ๊ “
“ เพี๊ย “ เสียงปัดมือออกอย่างแรงของอากิระทำให้เจ้ตกใจ
“ โทษทีนะพิงกูยังไม่พร้อม และต้องขอโทษแทนอากิระด้วย “
“ เออ ไม่เป็นไรกูรู้ว่าคงมีเหตุผล ใช่ไหม ? “
“ ใช่แล้ว จะเล่าให้ฟังทีหลังก็แล้ว “
“ นายน้อย ไม่จำเป็นต้องบอกคนอื่นก็ได้ “ เป็นอากิระที่ยังไม่ยอม
“ อากิระ คนบ้านนี้ก็เหมือนกับญาติสนิท ตอนไม่มีใครก็มีพิง มีพี่พริ้งค่อยช่วยเหลือเสมอมา ถ้าไม่เจอคุณตาผมก็คิดว่าทั้งพิงและพี่พริ้งก็คงจะไม่ทิ้งผมในตอนนั้นเหมือนกัน แล้วอีกอย่างพี่หมอเองก็ให้เปิดใจดูไม่ใช่เหรอครับ “
“ จ๊ะ ถ้าปิงพร้อมจะบอกเมื่อไรก็ค่อยมาเล่าให้พี่ฟังกับพิงฟังก็แล้วกันนะ พี่ก็คิดว่าปิงเองก็เป็นน้องคนหนึ่งเหมือนกัน มากินข้าวฝีมือพี่ดีกว่า “
“ พี่พริ้งวันนี้ปิงไม่สะดวกครับ นัดคุณตาเอาไว้นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว วันหลังปิงจะเข้ามาหานะครับ “
“ คุณตา เอ่อ คุณตา “ พี่พริ้งที่ยังดูตามไม่ค่อยทันเออเอ่ยเบาๆ
“ มันมีญาติแล้วเจ้ พิงก็ไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไรคงต้องให้มันมาเล่าให้ฟังทีหลัง “
“ ผมไปก่อนนะครับ เผื่อรถติดด้วย “ ปิงไหว้พี่พริ้ง ก่อนพยักหน้าให้พิง แล้วก็เดินหันหลังเพื่อที่จะก้าวเท้ากลับไปที่รถ เสียงปิดประตูก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป
“ รถคลาสิคดูหรูจังเลยนะพิง ญาติปิงที่เป็นคนรวยเหรอ ? “
“ พิงไม่รู้หรอกเจ้ ถ้าเจ้ฟังที่อั๊วจะเล่าให้ฟังนะเจ้ต้องอึ้งยิ่งกว่านี่เอง นั่นรถกันกระสุนด้วยนะ .... “
“ ปิง นั่นปิงใช่ไหม “ เสียงคุ้นเคยที่ดังออกมาจากด้านในของร้าน
“ อ้าว มาทำไมอีกละ “
“ เดี๋ยวเถอะพิง อย่างไรปิงก็กลับมาแล้ว ปิงก็ปลอดภัยดีไม่ใช่เหรอพิงก็ไม่ควรไปโกธรพี่โชเขาอย่างนั้นอีก “
“ ปิงมันกลับมาแล้วก็จริง แต่ว่าพิงคิดว่ามันแปลกไปมันต้องเจออะไรบางอย่างมาแน่ๆ แล้วอีกอย่างมันก็ไม่เห็นถามถึงสักคำ พิงอาจจะยกโทษให้แต่ปิงมันจะโกธรอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้นะ “
“ พิง ให้พี่เจอปิงหน่อยได้ไหม มีเบอร์ของปิงหรือเปล่า ?? “
“ นั่นสิ ลืมขอเบอร์มันเลย แต่ถึงมีก็ไม่ให้หรอกเจ้พิงไปทำงานต่อดีกว่า “ พิงพูดจบแล้วก็เดินกลับไปทางอู่ของตนเอง
“ ขอเวลาให้น้องๆ หน่อยเถอะโช อย่างไรปิงก็กลับมาแล้วเดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง “
“ ครับพี่พริ้ง แต่ผมร้อนใจอยากรู้ว่าน้องหายไปไหนมา ไปอยู่ที่ไหนมา อยากขอโทษ “
“ ปิงกลับมาแล้ว โชก็ใจเย็นหน่อยเถอะเรื่องทางพิงเดี๋ยวพี่ช่วยพูดให้เอง ส่วนเรื่องของเราหนะ คงต้องใช้เวลา “
นั่นสิ สองปียังรอมาได้แค่ตอนนี้ได้เจอแล้วก็ดีเท่าไรแล้ว เตโชทำได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเองเท่านั้น ....
หัวข้อ: Dessert ๑ ขนมหวานละลายใจ ๑ กลับ [8/8/2018] (อ่าน 17574 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก