- ตอนที่.2 : รุ่นพี่ปริศนา -
"ขออนุญาตรายงานตัวครับ ผมนายธนวิก พิสุทธิไพศาลสกุล ภาควิชาเทคโนโลยีการผลิตพืช ชั้นปีที่1 ชื่อเล่นวิก ครับ"
รอบที่3
.
.
.
"ขออนุญาตรายงานตัวครับ ผมนายธนวิก พิสุทธิไพศาลสกุล ภาควิชาเทคโนโลยีการผลิตพืช ชั้นปีที่1 ชื่อเล่นวิก ครับ"
รอบที่4
.
.
.
"ขออนุญาตรายงานตัวครับ ผมนายธนวิก พิสุทธิไพศาลสกุล ภาควิชาเทคโนโลยีการผลิตพืช ชั้นปีที่1 ชื่อเล่นวิก ครับ"
รอบที่5
.
.
.
"ขออนุญาตรายงานตัวครับ ผมนายธนวิก พิสุทธิไพศาลสกุล ภาควิชาเทคโนโลยีการผลิตพืช ชั้นปีที่1 ชื่อเล่นวิก ครับ"
.
.
.
.
.
รอบที่10
"ขออนุญาตรายงานตัวครับ ผมนายธนวิก พิสุทธิไพศาลสกุล ภาควิชาเทคโนโลยีการผลิตพืช ชั้นปีที่1 ชื่อเล่นวิก ครับ"
วิก โดนสั่งให้วิ่งมารายงานตัวเป็นรอบที่สิบ เขาหวังว่ารอบนี้คงจะได้รับสมุดเชียร์ซักที เพราะตอนนี้บนลานเชียร์นั้นไม่เหลือเพื่อนๆซักคนแล้ว มีเพียงเด็กหนุ่มคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงวิ่งเข้าออก มารายงานตัวเพื่อรับสมุดเชียร์ตามคำสั่งของรุ่นพี่คนนึงที่จู่ๆก็มายึดสมุดเชียร์ของเขาไป
บนลานเชียร์สตาฟจากกลุ่มอื่นๆต่างก็มายืนรวมตัวกันอยู่ตรงกลุ่ม11 เพื่อดูการรายงานตัวของวิก ทำให้เขารู้สึกประหม่าและกลัว หัวใจเริ่มเต้นแรงเพราะความเหนื่อยจากการที่ต้องวิ่งเข้าออกหลายๆรอบ และเริ่มเจ็บคอจากการที่ต้องตะโกนรายงานตัวให้เสียงดังตามคำสั่งของรุ่นพี่ปริศนาคนนั้น
"มึงเสียงดังได้แค่นี้หรอ จะเอามั้ย สมุดเชียร์เนี่ย"
"เห่ย พูดกับน้องดีๆ" เพื่อนคนนึงออกปากปรามรุ่นพี่ปริศนาคนนั้นที่ตอนนี้มีท่าทีเกรี้ยวกราด จนเขารู้สึกกลัวแทบไม่ได้มองหน้ารุ่นพี่คนนั้นเลย
"ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ กลับไปวิ่งเข้ามาใหม่ ผมจะนับหนึ่งถึงสิบ ถ้าคุณวิ่งเข้ามาไม่ทัน ก็กลับไปมือเปล่าไม่ต้องเอาสมุดเชียร์" รุ่นพี่ปริศนาคนนั้นปรับน้ำเสียงให้ทุ้มลง แต่นั่นก็ยังทำให้วิกกลัวอยู่ดี
"หนึ่ง"
"สอง"
ไม่ต้องรอให้ถึงสาม วิก หันหลังวิ่งกลับออกไปยังทางเข้าลานเชียร์ตามคำสั่งของรุ่นพี่ปริศนาผู้เกรี้ยวกราดคนนั้น
วูบบบบบบบบบบบบบบบบบบ......!!!!!!"ไอ้วิน มึงเล่นน้องมันหนักไปเปล่าวะ ปล่อยมันกลับไปเถอะ"
"ผมก็ว่างั้นอ่ะครับพี่วิน น้องมันจะไม่ไหวเอานะพี่ วันแรกก็โดนซะขนาดนี้"
"พวกมึงเงียบไปเลย กูรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ อย่าขัดความสนุกของกู อ่ะฝากเอาสมุดเชียร์ให้มันด้วย" วินบอกเพื่อนและรุ่นน้องก่อนที่จะวางสมุดเชียร์ของวิกลงบนโต๊ะ แล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องประชุมสตาฟ
"สตาฟคะ มีน้องเป็นลมอยู่ตรงทางเข้าค่ะ ช่วยมาอุ้มน้องหน่อยค่ะ"
"เหี้ยแล้วววว....!!" สตาฟกลุ่ม11 รู้ในทันทีว่าน้องที่เป็นลม ต้องเป็นไอ้เด็กหน้าหล่ออย่างวิกแน่ๆ ต่างก็พากันวิ่งกรูออกมา สตาฟคนนึงช้อนร่างสูงของวิกที่นอนไม่ได้สติอยู่ขึ้นมาแล้วก็พาเข้ามาบนลานเชียร์ ก่อนที่จะวางร่างของวิกลง หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของพี่ๆสตาฟพยาบาลที่เข้ามาดูแลวิก
ส่วนวิน หลังจากเปิดเกมส์สนุกของเขากับน้องชายต่างมารดาแล้ว เขาก็เข้ามานั่งเงียบๆอยู่ในห้องประชุมลับของสต๊าฟ ชายหนุ่มหวนคิดถึงในวันหนึ่ง วันนั้นเป็นวันฉลองอายุครบ10ขวบของเขา ในขณะที่เขากำลังมีความสุขอยู่กับแม่ พี่ชายและพี่สาว จู่ๆพ่อของเขาก็พาเด็กผู้ชายคนนึงเข้ามาในบ้าน และร่วมเป่าเทียนวันเกิดพร้อมกับวิน เด็กคนนั้นก็คือ วิก ลูกชายอีกคนของพ่อที่เกิดจากภรรยาน้อย ในวันและเดือนเดียวกันกับวินแต่เกิดหลังวินสองปีนั่นเอง จากงานวันเกิดที่มีความสุขกลายเป็นงานที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องทะเลาะกัน เขายังจำได้ถึงเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี เพราะไอ้เด็กเหี้ยคนนั้นทำให้แม่ของวินแอบกินยาฆ่าตัวตาย และก็จากวินไปตั้งแต่เขาอายุ10ขวบ แต่เพราะพ่อรักและเกรงใจแม่ ก็เลยไม่ได้พาเมียน้อยกับลูกเข้ามาอยู่ในบ้าน อย่างไรก็ตามวินก็รู้ว่าพ่อก็ยังส่งเสียเมียน้อยและลูกชายคนนั้นมาโดยตลอด จนเขาโตขึ้นก็เริ่มสืบหาว่าเมียน้อยและลูกชายอีกคนของพ่อนั้นอยู่ที่ไหน จนได้รู้ว่า วิก กำลังจะมาเข้าเรียนที่คณะเดียวกับเขา การแก้แค้นในวันที่ทำให้แม่ของเขาเจ็บปวดและจากไปจึงเริ่มขึ้น เขาคิดว่ามันช่างเป็นโอกาสที่ดีที่วิกเข้ามาหาถึงที่และทำให้การแก้แค้นนั้นง่ายขึ้นไปอีก โดยการใช้กิจกรรมเข้าเชียร์เป็นเครื่องมือนั่นเอง
"หึ เกมส์ของกูกับมึงมันเริ่มขึ้นแล้วไอ้วิก" วินพูดกับตัวเองพร้อมกับกำมือทั้งสองข้างจนแน่น
"พี่วินครับ ไอ้น้องคนเมื่อกี้เป็นลมอยู่ข้างนอกครับพี่"
"ก็ให้สตาฟพยาบาลดูแลสิวะ แค่นี้มันไม่ตายหรอก" เขาหันมาตวาดรุ่นน้องที่วิ่งเข้ามาบอก ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเยาะน้อยๆด้วยความสะใจ
แค่เริ่มต้นมึงก็จะตายแล้วหรอวะ อยู่ให้กูเล่นนานๆสิไอ้วิก วินคิดในใจ
"ถ้าน้องเป็นหนักจะส่งโรงพยาบาลไหมครับพี่"
"ไม่ต้องถึงโรงพยาบาลหรอก แค่นี้มันไม่ตายหรอกน่า ปล่อยให้สตาฟพยาบาลดูแลไป ส่วนมึงไปเรียกสตาฟมารวมในห้องจะได้ประชุมสรุปงานกัน"
"ครับๆพี่"
สตาฟพากันเข้าไปในห้องประชุมลับ บนลานเชียร์ในตอนนี้เหลือแต่สตาฟพยาบาลผู้หญิงกับผู้ชายคอยเฝ้าดูแลวิกอยู่ ร่างสูงของเด็กหนุ่มยังคงนอนหลับ กระดุมเสื้อและเนกไทถูกปลดออกเพื่อให้อากาศถ่ายเทและหายใจสะดวกขึ้น
"เธอๆ เธอว่ามะ น้องคนนี้หน้าตาคล้ายๆพี่วินเลยเนอะ" สตาฟพยาบาลผู้หญิงพูดขึ้นพร้อมกับจับยาดมจ่อตรงจมูกของวิก
"อือ เห็นแว้บแรกเรานึกว่าน้องชายพี่วินซะอีก แต่ก็น่าจะใช่นะ ดูดินามสกุลเดียวกันเลย" สตาฟพยาบาลผู้ชายพูดพร้อมกับเปิดสมุดเชียร์ให้เพื่อนดูชื่อและนามสกุลของวิก
"แล้วทำไมพี่วินแกถึงแกล้งน้องตัวเองแบบนี้อ่ะ"
"อืมมม...อันนี้ก็ไม่รู้สินะ อาจจะเป็นแค่ญาติๆกันก็ได้มั้ง หรืออาจจะไม่ใช่ญาติเลยก็ได้ คนนามสกุลเหมือนกันแต่ไม่เคยรู้จักกันมีเยอะไปนะเธอ"
"แต่ชื่อก็คล้ายๆกันด้วยนะเธอ พี่วินชื่อ ธนวิน ส่วนน้องคนนี้ชื่อ ธนวิก ยังกับพี่น้องกันเลย"
"พี่ครับ ผมหิวน้ำ" วิกค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมกับส่งเสียงแหบพร่า ขอน้ำดื่มจากรุ่นพี่
"อุ้ย..!! น้องฟื้นแล้ว หิวน้ำหรอครับ รอเดี๋ยวนะเดี๋ยวพี่ไปเอามาให้นะครับ"
"ไม่ต้อง...!!"
"ฟื้นแล้วก็ออกไปจากลานเชียร์ได้แล้ว" วินเดินออกมายืนมองร่างที่ยังคงนอนหงายอยู่ตรงหน้าแล้วก็ออกปากไล่ให้ออกไปจากลานเชียร์
เด็กหนุ่มพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วก็เงยหน้ามองรุ่นพี่ปริศนาตรงหน้า ที่กำลังมองเขาอยู่ด้วยสายตาแข็งกร้าวเช่นกัน เขาได้เห็นหน้าของรุ่นพี่ปริศนาคนนั้นชัดๆก็ตอนนี้เอง และรู้สึกว่าตัวเขาเองกับรุ่นพี่ปริศนาคนนี้มีใบหน้าที่คล้ายกันมากจนเขาเองก็แปลกใจ
"มองหน้าผมทำไมครับ จะเอาเรื่องผมหรอ เชิญเลย ไปแจ้งตำรวจก็ได้นะ"
วิกก้มหน้าหลุบตาลงกับพื้น เขาตั้งสติ แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นมา
"ผมบอกให้คุณกลับไปได้แล้วไงครับ" เสียงจากคนที่ยืนควบคุมเขาอยู่ดังขึ้นอีกครั้ง
"ครับพี่" วิกพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแล้วก็พาตัวเองลุกขึ้น ค่อยๆเดินออกมาจากลานเชียร์
วินมองตามร่างสูงนั้นพร้อมกับรอยยิ้มเยาะที่มุมปาก
เด็กหนุ่มก้มมองสมุดเชียร์เล่มสีเขียวที่เสียบอยู่ในกระเป๋าเสื้อตรงหน้าอก เขาหยิบมันออกมาแล้วก็ยิ้มอย่างภูมิใจ อย่างน้อยเขาก็ได้รับสมุดเชียร์เหมือนกับเพื่อนๆคนอื่นๆแล้วในตอนนี้
"น้องครับๆ นี่น้ำครับ อ่ะค่อยๆกินนะ" พี่สตาฟพยาบาลวิ่งตามวิกมาแล้วก็ยื่นน้ำเปล่าขวดเล็กๆให้กับเขา
"ขอบคุณครับพี่" เด็กหนุ่มพูดขอบคุณพี่สตาฟพยาบาลแล้วก็รับขวดน้ำมาเปิดกิน
"กลับไหวหรือเปล่าครับ น้องอยู่หอไหน ให้พี่ไปส่งไหมครับ" พี่สตาฟพยาบาลถามวิกด้วยความเป็นห่วง
"ไหวครับพี่ ผมกลับเองได้ครับ ขอบคุณนะครับ" เด็กหนุ่มพูดแล้วก็ผละออกมาจากตรงนั้น เขาเดินมาเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบเพราะรู้ตัวเองว่าเพิ่งฟื้นจากอาการเป็นลม
"ไอ้วิก ทำไมมึงช้าจังวะ" เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างของมะกอกที่โผล่ออกมายืนอยู่ตรงหน้าเขา
"แล้วนี่ทำไมสภาพมึงถึงได้เป็นแบบนี้วะ ใส่กระดุมดีๆก่อน เนกไทก็หลุดลุ่ย ใครทำอะไรมึงวะเนี่ย" มะกอกเข้ามาติดกระดุมเสื้อให้กับวิกพร้อมกับจัดเนกไทให้เพื่อนใหม่ของเขา
"ไม่มีไรหรอก"
"ไอ้วิก มึงมีอะไรก็บอกกูได้นะ มึงเป็นเพื่อนในคณะคนแรกของกูเลยนะเนี่ย"
"เออ กูไหว ไม่มีไรหรอก แล้วนี่ทำไมมึงยังไม่กลับบ้านอ่ะเนี่ย ออกมาตั้งนานละ"
"ก็รอมึงไง นี่ถ้ากูไม่โดนสตาฟบ้านั่นไล่ออกมาก็คงรอมึงอยู่ในลานเชียร์นั่นแหล่ะ แม่ง ทำไมต้องตะคอกด้วยก็ไม่รู้ ตกใจหมด" มะกอกบ่นสตาฟให้เพื่อนฟัง วิกก็หัวเราะกับคำพูดของมะกอก
"อืม ขอบใจนะมึงที่อุตส่าห์อยู่รอกู"
"เออ ไอ้วิก"
"อืม มีไร"
"มึงอยู่หอหรืออยู่บ้านวะ"
"หอ"
"หอไหนอ่ะ"
" วี อพาร์ทเม้นต์ ตึก บี"
"โห...ไฮโซชิบ"
"ทำไมวะ" วิกหันไปถามเพื่อนด้วยความสงสัย
"ก็หอนั้นอ่ะแพงชิบ มึงอยู่คนเดียวหรอ"
"อือ"
"เชรดดดด รวยนี่หว่า"
"ไม่รวยหรอกน่า แม่กูหาให้อ่ะก็เลยต้องอยู่ แต่มันก็โอเคนะ แล้วมึงอ่ะอยู่ไหน"
"อยู่บ้านใกล้ๆคณะเรานี่แหล่ะ บ้านกูเป็นร้านข้าว มึงไปกินข้าวบ้านกูก่อนไหมหล่ะ มื้อนี้กูเลี้ยงเองในฐานะที่มึงเป็นเพื่อนคนแรกของกูในคณะ แล้วเดี๋ยวกูขี่มอไซค์ไปส่งมึงที่หอ โอเคมะ" มะกอกเสนอความคิดเห็น
"อือ ก็ดีเหมือนกัน" วิกบอกมะกอก หลังจากนั้นมะกอกก็พาวิกเดินไปยังบ้านของเขาซึ่งรั้วติดกับคณะที่ทั้งสองคนเรียนอยู่ ใช้เวลาเดินไม่นานก็ถึง
เข้าไปในรั้วบ้านของมะกอก มีต้นมะขามใหญ่ดูร่มรื่นมาก บ้านเป็นบ้านสองชั้นชั้นล่างเป็นปูนชั้นบนเป็นไม้ทาสีขาวสะอาดตา ที่ชายคาด้านหน้าของบ้านต่อหลังคายื่นออกมาเปิดเป็นร้านขายอาหารตามสั่ง แต่ก็มีครบทั้งก๋วยเตี๋ยวและข้าว ซึ่งพ่อและแม่ของมะกอกเป็นทั้งพ่อครัวและแม่ครัวช่วยกันขาย อีกทั้งเป็นร้านที่อยู่ใกล้คณะเทคโนโลยีการเกษตรที่สุด จึงมีนักศึกษาจากคณะนี้แวะเวียนมากินข้าวกันทุกวัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมาที่ร้านนี้ เพราะถึงแม้จะอยู่ใกล้กับคณะแต่ก็ยังถือว่าอยู่ในที่ไม่ค่อยมีคนอื่นรู้ว่ามีร้านข้าวอร่อยๆอยู่ตรงนี้ คนที่มากินก็คือเด็กๆที่ทำกิจกรรมของคณะบอกต่อๆกันมาเท่านั้น มะกอกเองก็พอจะคุ้นเคยกับรุ่นพี่ที่คณะอยู่บ้างเพราะบางวันเขาก็มาช่วยเสิร์ฟอาหารดูแลลูกค้า
"พ่อครับ แม่ครับ สวัสดีครับ" มะกอกเดินเข้าไปสวัสดีพ่อกับแม่ที่ง่วนอยู่กับการทำอาหารให้ลูกค้า
"นี่ไอ้วิก เพื่อนใหม่ของผมเองครับ" เขาแนะนำวิกให้พ่อกับแม่รู้จัก วิกก็ยกมือไหว้พ่อกับแม่ของมะกอก
"สวัสดีจ่ะลูก มาๆกินข้าวกันก่อน จะกินอะไรเขียนมาเลยเดี๋ยวแม่ทำให้นะ" แม่ของมะกอกหันมาบอกทั้งสองคน
"ไอ้วิกมึงจะนั่งข้างในหรือข้างนอก"
"ข้างนอกก็ได้ ลมพัดเย็นดี" วิกพูดแล้วมองไปยังโต๊ะกินข้าวที่ตั้งอยู่บริเวณใต้ร่มเงาต้นมะขามใหญ่
"เออๆ โอเค งั้นรอกูแป้บ เดี๋ยวกูเอาข้าวไปเสิร์ฟให้ลูกค้าโต๊ะนู้นก่อน" มะกอกพูดแล้วก็เดินหยิบถาดที่พ่อวางข้าวเอาไว้ข้างในไปส่งให้ลูกค้าที่โต๊ะด้านนอก
"เห้ย ไอ้วิก กูว่ามึงเข้าไปกินข้างในบ้านกับกูดีกว่า" มะกอกพูดพร้อมกับเอามือมาดันตัววิกให้เข้าไปในบ้าน
"ทำไมวะ" เด็กหนุ่มหันไปถามเพื่อนด้วยอาการ งงๆ
"เออน่า เชื่อกู กินข้างในแหล่ะ"
มะกอกพูดจบ วิกก็เห็นนักศึกษากลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา คุ้นตาว่าเป็นพวกสตาฟว๊ากของคณะนั่นเอง
"นั่นไง มากันแล้ว ไปเข้าไปข้างในกูไม่อยากนั่งกินข้าวกับพวกสตาฟว่ะ" มะกอกพูดพร้อมกับดันตัววิกเข้าไปในบ้าน
เด็กหนุ่มเข้ามาในบ้าน แต่ก็ยังแอบมองออกไปข้างนอก เห็นกลุ่มสตาฟกำลังเดินเข้ามาสั่งอาหาร
รุ่นพี่ปริศนาคนนั้นก็เดินมาในกลุ่มนั้นด้วย มาดที่นิ่งขรึม หน้าตานิ่งๆเหมือนกับไร้วิญญานเดินเข้ามาที่หน้าร้าน
"ไอ้....." เพื่อนคนนึงหันมาถามรุ่นพี่ปริศนาของวิก
"เห่ย" ยังไม่ทันที่เพื่อนจะเอ่ยชื่อ เสียงทุ้มต่ำของรุ่นพี่ปริศนาคนนั้นก็หันไปดุเพื่อน
"เออๆ โทษทีว่ะ ของมึงไข่เจียวเหมือนเดิมใช่มะ" เพื่อนคนนั้นถามรุ่นพี่ปริศนา คนโดนถามก็พยักหน้าให้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ทำไมต้องห้ามเรียกชื่อด้วยอ่ะ" เด็กหนุ่มพูดขึ้นมาเบาๆด้วยความสงสัย แล้วก็มองไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่ที่หน้าร้าน เขาเห็นรุ่นพี่ปริศนาคนนั้นเดินออกไป ก่อนที่ร่างสูงนั้นจะย่อตัวลงไปอุ้มแมวตัวนึงที่เดินผ่านมา แล้วก็ลูบหัวเจ้าแมวตัวนั้นที่อยู่ในอ้อมกอด
ทำไมอ่อนโยน ผิดกับที่ลานเชียร์เลยวะ วิกพูดในใจ ที่เห็นภาพตรงหน้า
"มึงจะกินไร กูจะออกไปบอกแม่ให้ทำให้" มะกอกเดินมาถามวิกหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว
"ข้าวไข่เจียว"
"ไข่เจียวหมูสับหรอ"
"ไม่ๆ ไข่เจียวอย่างเดียวไม่ต้องใส่อะไรเลย"
"เอ้อ..มึงนี่เนอะ กินง่ายดี" มะกอกบอกวิกแล้วก็หัวเราะชอบใจ
"เออ กูชอบแบบนี้แหล่ะ ของโปรดกูเลย"
"ดีๆเลี้ยงง่ายแบบนี้พี่ชอบ รอแป้บเดี๋ยวกูเจียวไข่ให้มึงกินเองเลย รับรองอร่อยจนลืมไม่ลง" มะกอกบอกเพื่อนแล้วออกไปนอกร้านด้วยท่าทีหวาดระแวง เพราะกลัวเจอสตาฟ วิกก็ขำกับท่าทีของเพื่อนที่กลัวสตาฟ เขาเดินเข้าไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าว พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแม่
ตั้งแต่จำความได้ วิกก็รู้ว่าเขาอยู่กับแม่เพียงสองคนที่คอนโดหรูขนาดสองห้องนอนใจกลางกรุงเทพฯ ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เขาเรียนในโรงเรียนเอกชนที่ค่าเทอมแพงและมีชีวิตค่อนข้างจะดี แม่ของเขาก็ทำงานในบริษัทใหญ่โตใกล้ๆคอนโดที่เขาอยู่มีรถขับไปรับ-ส่งเขาที่โรงเรียน จะมีนานๆครั้งที่ผู้ชายคนนึงจะมาหาและพาวิกกับแม่ออกไปกินข้าว ไปเดินห้าง ซื้อของเล่นให้ พาไปเที่ยวสวนสนุก แต่นั้นก็เป็นช่วงวัยเด็กที่วิกจำความได้ และแม่ก็ไม่ได้บอกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครจนวิกโตผู้ชายคนนั้นก็ไม่ค่อยได้มาหาอีก เด็กหนุ่มเคยถามแม่ แต่แม่ก็ไม่ยอมพูดอะไรจนเขาเลิกถามไปเอง และคิดว่าชีวิตนี้แค่มีแม่ก็พอแล้ว ส่วนเรื่องนามสกุลที่ไม่เหมือนกับนามสกุลของแม่ แม่บอกแค่ว่าเขาใช้นามสกุลของคุณปู่ โดยที่ไม่ได้พูดถึงพ่อเลย
วิกคุยโทรศัพท์กับแม่เสร็จ ข้าวไข่เจียวฝีมือของมะกอกก็วางลงตรงหน้าของเขาพอดี เขาไม่ได้เล่าให้แม่ฟังถึงเรื่องเหตุการณ์รับสมุดเชียร์ในวันนี้เพราะกลัวว่าแม่จะเป็นห่วง
"ไงมึง หอมอ่ะดิ กินเลย จะได้รู้ว่าฝีมือกูอร่อยแค่ไหน" มะกอกบอกกับวิกพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามกับเขา แล้วลงมือกินข้าวในจานของตัวเอง
"อื้ม อร่อยว่ะ ฝีมือใช้ได้นะเนี่ยมึงอ่ะ ทำให้กูกินบ่อยๆนะ" วิกเงยหน้ามาพูดชมมะกอกแล้วก็ก้มหน้ากินข้าวต่อ ทำเอาคนเจียวไข่ยิ้มแกล้มปริ ที่ได้รับคำชมจากเพื่อน
ทั้งสองคนนั่งกินข้าวด้วยกันพร้อมกับแลกเบอร์โทร ไลน์ เฟซบุ๊คกันไว้เรียบร้อย
หลังจากกินข้าวเสร็จ มะกอกก็ออกไปสำรวจที่หน้าบ้านแล้วก็เข้ามาหาวิก
"พวกสตาฟไปกันหมดแล้ว เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่หอนะ" มะกอกบอกวิกแล้วก็พาเขาออกมาข้างนอก วิกเดินไปสวัสดีพ่อกับแม่ของมะกอกแล้วก็ซ้อนมอเตอร์ไซค์ของมะกอกเพื่อกลับหอ
ที่หน้าทางเข้า วี อพาร์ทเม้นต์ วิกลงจากรถแล้วก็ขอบคุณมะกอกที่มาส่ง
"ขึ้นไปดูห้องกูก่อนป่าวไอ้กอก"
"เชี่ย กูบอกให้เรียกมะกอก"
"เออๆ มะกอกก็มะกอก ฮ่าๆ" วิกหัวเราะออกมาที่เห็นมะกอกทำหน้ามุ่ยใส่เขา
"กูต้องกลับไปช่วยพ่อแม่เก็บร้านว่ะ ไว้วันหลังจะมานอนกับมึงนะ ได้ใช่ป้ะ"
"ได้เสมอ" วิกบอกมะกอกพร้อมกับพยักหน้าแล้วก็ยิ้มให้
"งั้นกูกลับก่อนนะ เจอกันที่คณะพรุ่งนี้ เออ แล้วมึงไปคณะไงวะ ที่นี่ไกลจากคณะเราอยู่นะ" มะกอกถามเพื่อนเรื่องการเดินทางไปคณะ
"จริงๆก็เดินไปได้นะ เรื่อยๆ แต่หน้าหอก็มีรถสองแถวผ่าน สบายๆ"
"ซื้อจักรยานซักคันดิวะ"
"เออ คิดอยู่เหมือนกัน มึงกลับเถอะ ขับรถดีๆนะมึง พรุ่งนี้เจอกัน"
มะกอกพยักหน้าให้วิก แล้วก็ขับมอเตอร์ไซค์กลับไป วิกยืนดูมะกอกจนลับตา แล้วเขาก็หันหลังเดินกลับเข้าหอ
-------------------------------------
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] I'm So Sorry (พี่ผมเป็นเฮดว๊าก):ตอน.5 ผมไม่กินสับปะรด Up.16/Jan/18 (อ่าน 2291 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก