บทที่28
หลังจากมาเรี่ยนพาเอฟเว่นหายไป เซซิลก็หันมาพูดคุยกับดีทริช “ทำไมนายถึงร้องไห้ล่ะทริช”
ดีทริชเงียบไม่ยอมตอบ เขากำลังครุ่นคิดบางอย่างและตัดสินใจได้แทบจะในทันที “ฉันจะเอาแหวนไปคืนโนเอล”
“อะไรนะ” เซซิลร้องเสียงหลง “ไม่ได้เด็ดขาดนะ เอาอย่างนี้ดีกว่าเราไปพูดกับท่านพี่ให้รู้เรื่อง ฉันจะโทรหาท่านพี่ว่าท่านพี่อยู่ที่ไหน”
“ไม่ต้องโทรหรอกฉันเห็นเขาอยู่ในโรงแรมนี้กับนานะ” ดีทริชยิ้มหยัน
อยู่ในโรงแรมป่านนี้คง.... โนเอลอาจจะเบื่อที่เขาบอกให้ต้องรอ คนที่สามารถปลดเปลื้องราคะตามใจชอบมาตลอดกลับต้องมาอดทนอย่างนี้ไม่แปลกใจที่จะนอกใจไปกับคนอื่น
มันเป็นความผิดของเขาหรือที่ไม่ยอมให้โนเอลทำตามใจชอบ คำตอบในใจคือไม่ใช่แน่นอน ฝ่ายนั้นต่างหากที่พูดแล้วไม่รักษาสัญญา อดทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทน เขาไม่สามารถคบกับคนหลอกลวงได้อีก
“อะไรนะ นายเจอท่านพี่ที่โรงแรมนี้งั้นหรือ” เซซิลกัดฟันกรอด โรงแรมแห่งนี้มีอลองโซเป็นเจ้าของ ไม่ยอมกลับบ้านแต่มาขลุกกับเจ้าไอดอลชั้นต่ำที่นี่เชียวหรือ เห็นทีเธอต้องเตือนสติท่านพี่เสียหน่อยแล้ว
“ไปที่จุดรับบริการของโรงแรมกัน ฉันจะไปถามเองว่าท่านพี่พักอยู่ห้องไหน”
เซซิลลากบังคับดีทริชไปตามทาง ทีแรกเขาขัดขืนแต่พอเห็นแววตาเอาจริงเอาจังของเพื่อนสนิทจึงยอมตาม อีกอย่างเขาอยากจะรู้ว่าโนเอลจะทำอย่างไรถ้าเขาโผล่หน้าไป
ภายในห้องรับรองใหญ่โตข้างกายของโนเอลมีนานะคลอเคลียอยู่ด้วย ไอดอลตัวน้อยเสียดสีร่างกายเข้ากับร่างสูงพยายามปลุกราคะให้ลุกโชน
บอกตามตรงว่าเจ็บใจ มันตั้งหนึ่งเดือนมาแล้วนะที่ได้ใกล้ชิดกับโนเอล ทว่านานะไม่เคยได้เกินเลยกับอีกฝ่ายเลยแม้แต่จูบ มันแปลกอีกฝ่ายเข้าหาเขาไม่ได้ต้องการเนื้อหนังมังสาของเขาหรือ จะว่าทนุถนอมเพราะมีรักอันบริสุทธิ์ก็ไม่น่าใช่
แบบนี้มันไม่สนุก นานะเลิกออดอ้อนแล้วแสร้งทำงอนให้ง้อลงจากตักโนเอลไปนั่งกอดอกไม่พูดไม่จา
“เป็นอะไรไป” นานะรอให้โนเอลถามอยู่แล้วแต่ยังแสร้งไม่พอใจ
“คุณไม่กอดผมเลย แถมไม่ยอมจูบด้วย” โนเอลเหยียดยิ้มเย็นชา ไอดอลตัวน้อยมัวแต่กระเง้ารกระงอดจึงไม่ทันเห็นสีหน้าของเขา ที่ไม่กอดไม่จูบก็เพราะทุกครั้งที่ต้องทำแบบนี้เขาจะนึกถึงดีทริช
“อะไรกันๆ นี่มันรักบริสุทธิ์หรือไงหะ”
โนเอลหันไปมองคนที่บุกเข้ามาทางประตูเป็นแม็กซิมนั่นเอง อีกฝ่ายทำท่าทางเขื่องโขเดินวางก้ามผ่านลูกน้องของเขา อันที่จริงได้สั่งเอาไว้ว่าระหว่างที่อยู่กับนานะหากพี่ชายต่างมารดาเข้ามาก่อกวนให้ปล่อยมาเจอเขาไม่ต้องขัดขวาง
“แหม รสนิยมดีกว่าคราวที่แล้วเยอะนะ ไอ้คนที่แล้วแววตามันแข็งกร้าวจนไม่น่ารักซักนิด แต่คนนี้นี่สุดยอดไปเลย”
แม็กซิมจ้องมองนานะด้วยสายตาร้อนแรงทำเอาเขินอายเลยทีเดียว แม็กซิม ฟีโอเร่ ใครๆ ก็รู้จักทั้งนั้น คนคนนี้เป็นบุตรชายคนโตของผู้บริหารประเทศฝั่งขวาท่านคาร์ม่า ไอดอลตัวน้อยชม้ายมองทอดเสน่ห์
“ว่าไงส่งมาให้พี่ชายลิ้มลองซักหน่อยดีไหม” แม็กซิมประสงค์ร้ายคิดว่าโนเอลต้องจริงจังกับนานะมากพอดู ถึงขนาดอดเปรี้ยวไว้กินหวานไม่ยอมแตะต้อง ดังนั้นจึงคิดจะแย่งมาให้เจ็บใจเล่น คนอย่างโนเอลมีหรือจะกล้าขัดใจ
ขณะเดียวกันนานะหันไปมองดูสีหน้าโนเอล ไอดอลตัวน้อยคิดสะระตะในหัว โนเอลก็ดีอยู่หรอกแต่ดันน่าเบื่อกว่าที่คิด ยิ่งพอชายตาไปยังแม็กซิมฝ่ายนั้นกลับใช้สายตาร้อนแรงจ้องมองมา ฐานะดีกว่ารูปร่างหน้าแต่แม้ด้อยไปนิดแต่เชื่อว่าคงได้รับการปรนเปรอทั้งทางกายและอำนาจจนหนำใจแน่ๆ
โนเอลมีสีหน้าเยือกเย็นคนอื่นอาจเห็นว่าเขาโกรธที่ถูกแย่งนานะ แต่ที่จริงแล้วกลิ่นกายของดีทริชลอยอวลอยู่รอบตัวเขาและมันน่าจะอยู่ตรงหน้าห้อง แถมกลิ่นของเซซิลเองก็ผสมปนเปด้วยกัน เป็นอย่างที่คาดเซซิลบุกเข้ามาในห้อง ไม่เห็นตัวคนรักน่าจะแอบฟังอยู่ด้านนอกนั่นแหละ
“ท่านพี่ทำไมมาเกลือกกลั้วกับไอดอลราคาถูกนี่ละคะ” เซซิลกวาดตาไปทั่วก็พบกับแม็กซิม เธออุทานดัง “อ้อ” คำเดียวก่อนจะพุ่งความสนใจไปที่ท่านพี่
“ท่านพี่ทำอย่างนี้กับเพื่อนของน้องได้ยังไง ท่านพี่คิดอะไรอยู่กันแน่ ท่านพี่เคยจริงใจกับใครบ้างไหม คิดจะเล่นๆ กับดีทริชแค่นั้นหรือ”
นานะเดาว่าดีทริชคงเป็นเด็กคนก่อนเขา แต่ก็รู้สึกนับถือเจ้าคนก่อนถึงขนาดล่อลวงให้น้องสาวของโนเอลออกหน้าแทนได้ด้วย ส่วนแม็กซิมนะหรือจัดการชงเหล้าด้วยตัวเองมองดูความสนุกตรงหน้า พี่น้องทะเลาะกันเพราะอะไรก็แล้วแต่มันบันเทิงดีชัดๆ ขอให้พวกมันพินาศย่อยยับก็พอแล้ว
“ถ้าเป็นคนสำคัญตัวจริงล่ะก็พี่จะมอบของดูต่างหน้าแม่อย่างแหวนที่แม่สวมติดตัวไว้ตลอดให้ พี่เคยบอกน้องแล้วนี่”
“ก็ใช่นะสิ...” ยังไม่ทันที่เซซิลจะพูดจบโนเอลส่งสัญญาณมือให้ลูกน้องเข้ามา “จะทำอะไรน่ะหะ”
“พาน้องสาวของฉันกลับบ้าน” ถึงแม้จะสั่งด้วยเสียงเยือกเย็น แต่โนเอลได้กลิ่นของความสับสนจากตัวคนรักที่ด้านนอก ใช่แล้วดีทริชกำลังสับสน โนเอลบอกรักเขาทั้งยังมอบแหวนต่างหน้าแม่มาให้ แล้วเมื่อกี้ก็ยืนยันว่าหากเป็นตัวจริงแหวนวงนี้ต้องไปอยู่ที่คนนั้น
มอบแหวนมาให้เขาเพราะเขาคือตัวจริง แต่ทำไมถึงยังต้องเข้าหานานะ ก่อนหน้านั้นเล็กน้อยตอนที่มาถึงหน้าประตูห้องได้ยินเสียงแม็กซิมขอตัวนานะจากโนเอล เรื่องจะยกให้หรือไม่ให้ดีทริชไม่สนใจ
แต่ว่าการกระทำของโนเอลทำให้เขาไม่มั่นใจ ดังนั้นตราบใดที่อีกฝ่ายไม่มาอธิบายซึ่งๆ หน้าเห็นทีคงจะรับแหวนของแม่เอาไว้ไม่ได้ จำเป็นต้องถือแหวนไปพร้อมกับรออย่างทุกข์ใจและกระวนกระวายด้วยหรือ เขาไม่ใช่คนแบบนั้น
“ขอโทษนะครับ” ดีทริชหันไปคุยกับลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านนอก “ฝากคืนให้โนเอลด้วย” ยื่นแหวนให้แล้วเดินจากไปเงียบๆ เป็นเวลาเดียวกับที่เซซิลถูกพาตัวออกมา
“ปล่อยนะ บอกให้ปล่อย ดีทริชล่ะ...” เซซิลถามลูกน้องชุดดำที่ด้านนอก
“ไปแล้วครับคุณหนู”
“บ้าเอ๊ย...พาฉันไปหาดีทริช”
“ไม่ได้ครับนายท่านโนเอลบอกให้พาคุณหนูกลับบ้าน”
“บ้าๆๆๆ” เซซิลหวีดร้องแต่ไม่สามารถขัดขืนแรงมหาศาลของพวกลูกน้องชุดดำได้เลย สุดท้ายแม้จะอาละวาดจนเหนื่อยเธอก็ต้องกลับบ้านอยู่ดี
“ตัววุ่นวายไปหมดแล้วนะ” แม็กซิมยิ้มกว้าง “ว่าไงจะยกหนุ่มน้อยนี่ให้ฉันไหม”
“ทำไมพี่ต้องบังคับฉัน” เขาร้อนใจไปหมดอารมณ์ที่แสดงให้เห็นซึ่งเหมือนหวาดกลัวการสูญเสียตอนนี้มาจากดีทริชล้วนๆ ไม่ได้เป็นเพราะนานะ
แต่แม๊กซิมเข้าใจผิด แบบนี้ยิ่งต้องแย่งมาให้ได้
“เอาอย่างนี้ไหม แลกกับร้านขนมฟีโอเร่สาขาที่ฉันเป็นเจ้าของอยู่ น่าจะสมน้ำสมเนื้อ”
โนเอลทำสีหน้านิ่งขรึม ร้านขนมนี่แลกไม่ได้กับดีทริชเขาอยากแล่นไปหาคนรักเสียเดี๋ยวนี้
“อย่าโลภมากน่าโนเอล แล้วก็อย่าทำให้มันเป็นเรื่องยุ่งยาก ส่งหมอนี่มาให้ฉันซะคงไม่อยากให้ท่านพ่อรู้ว่าเราผิดใจเรื่องผู้ชายกันใช่ไหม”
เมื่อเห็นโนเอลนิ่งเงียบ แม็กซิมจึงถือว่าตกลงแล้ว เขาเรียกนานะให้ไปหา แน่นอนว่าคนถูกเรียกลังเลแต่เมื่ออีกฝ่ายไม่รั้งเอาไว้ก็ทำตามที่คุณชายตระกูลฟีโอเร่สั่ง แบบนี้มันก็ไม่เสียหาย สำหรับนานะแม็กซิมอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ
“มามะคนดี” แม็กซิมรวบเอานานะเข้าไปกอดฟัด นานะแสร้งใช้จริตทำเป็นหวาดกลัว
“กลัวหรือ...ไม่ต้องกลัวฉันจะทำให้นายขึ้นสวรรค์” แม็กซิมตั้งใจทำร้ายจิตใจโนเอล คิดจะทำรักกับนานะให้น้องชายต่างมารดาดู กระหยิ่มยิ้มย่องเมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของคนมอง
รีบทำเข้าเถอะ โนเอลคิด เขากระวนกระวายใจจนแทบคุมสติไม่อยู่ กลิ่นของดีทริชห่างออกไปเรื่อย กลิ่นของความสับสนขุ่นมัวบอกชัดถึงอารมณ์ที่มี คงจะผิดหวังแล้วก็โกรธมาก อยากรีบไปอธิบายทุกอย่างแต่กลับต้องมาเล่นละครตอกย้ำหัวตะปูให้แม็กซิมคิดว่านานะเป็นของสำคัญชิ้นหนึ่ง
“เยี่ยม...” เสียงคำรามชมเชยระหว่างสอดแทรกกายเข้าหานานะ แม็กซิมจงใจทำให้มันถึงอารมณ์มากกว่าปกติ สายตาปวดร้าวของโนเอลสร้างความสะใจให้อย่างที่สุด
“อรั๊ง...ผมไม่ไหวแล้ว..อ๊ะ...”
โนเอลหรี่ตามองสองคนที่ก่ายกอดกันตรงหน้า กับแม็กซิมเพราะคิดว่าเป็นพี่น้องดังนั้นจึงอดทน ท่านพ่อท่านแม่สอนเอาไว้ว่าพี่น้องต้องรักกันเกื้อหนุนกัน แต่ในขณะที่เขาประนีประนอมแม็กซิมกลับยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ บางทีคิดว่าอาจจะต้องขยับทำอะไรเสียบ้างแล้ว
คนอยากแม็กซิมถ้าเกิดว่าพลาดหวังจากการเป็นผู้นำตระกูลและชนเผ่า คงจะทั้งอับอายและเสียใจมากสินะ อาจจะเคียดแค้น ถ้าเกิดว่าคราวนี้วางแผนฆ่าเขาอีกคิดว่าจะจัดการขั้นเด็ดขาดเสียที ความอดทนเขาหมดลงแล้วจากเหตุการณ์ครั้งนี้
“ฮ่าๆ เด็กนี่เยี่ยมจริงๆ นะ”
หลังจากจัดการจนนานะสลบไปแม็กซิมก็จัดแต่งเสื้อผ้าตนเอง พร้อมกับเขียนเช็คเงินสดระบุจำนวนเงินมหาศาลโยนลงบนตัวนานะ ตั้งใจแสดงให้เห็นว่าคนที่นอนหมดแรงเป็นของราคาถูกซื้อได้ด้วยเงิน
“เอาล่ะเดี๋ยวฉันจะส่งคนของฉันไปหานายนะจะได้ลงนามในเอกสารมอบร้านฟีโอเร่ที่ฉันถืออยู่เอาไว้ จริงสิเห็นแก่ที่นายทนุถนอมหมอนี่มาก ฉันคืนให้นายก็แล้วกัน” แม็กซิมหัวเราะเยาะหยันพลางจิบเหล้าในแก้ว
“ไม่จำเป็น” โนเอลยืนขึ้น ไม่ได้มีท่าทีสนใจนานะอีกมีแต่สีหน้าเยือกเย็นที่ชัดเจน
“โอ๊ะ จะบอกว่าถ้าไม่บริสุทธิ์แล้วก็ไม่มีค่างั้นสิ นายนี่มันใจร้ายนะ”
แม็กซิมหัวเราะ การได้แย่งและทำลายของที่โนเอลสนใจถือเป็นเรื่องปกติของเขา แต่คราวนี้โนเอลจริงจังมากกว่าทุกที คราวก่อนๆ มักจะยกให้ด้วยสีหน้าเฉยชาไม่ได้แสดงแววตาตาดุดันจนเห็นได้ชัดอย่างนี้
“คงไม่ได้โกรธใช่ไหม เราพี่น้องกันนี่ ท่านพ่อคงเสียใจนะถ้าเราทะเลาะกัน” แม็กซิมใช้ข้ออ้างเดิมๆ มาเหยียบย่ำโนเอล คิดว่ายังไงไอ้หมอนี่มันก็ต้องยอมตนเองเหมือนทุกครั้ง แค่ลูกเมียน้อยจะมาทำอะไรเขาได้ล่ะ
“ขอตัวนะครับท่านพี่” แ
ม็กซิมยิ้มหยัน ปล่อยให้โนเอลออกจากห้องไป คิดๆ ดูแล้วเสียเงินทองทรัพย์สินไปตั้งมาก ขอสนุกกับสินค้าอีกซักหน่อยแล้วกัน ดังนั้นจึงปลุกนานะขึ้นมาทำรักอีกครั้ง สะใจจริงๆ ที่ได้เห็นสีหน้ารวดร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนของน้องชายต่างมารดา
“นายครับมีคนฝากไว้ให้”
เมื่อออกมาหน้าห้อง ลูกน้องชุดดำยื่นแหวนคืนมาให้ โนเอลกำมันเอาไว้แน่น
ดีทริช...นายจะให้อภัยฉันไหมนะ ถึงแม้อธิบายช้าเกินไปแต่ผลจากการหลอกลวงครั้งนี้แม็กซิมไม่มีทางชายตาแลนายอีกอย่างแน่นอน หมายความว่านายจะปลอดภัย
โนเอลหวนนึกถึงวันที่ไปเข้าพบท่านพ่อเป็นครั้งที่เจ็ด เพื่อขอให้เป็นพ่อสื่อของเขากับดีทริชเมื่อสองวันก่อน
“โฮ่...” พอหัวเราะชอบใจตอนที่เห็นรูปของดีทริชซึ่งโนเอลยื่นให้
“แววตาเข้าทีดีนี่ นึกอยู่แล้วว่าลูกต้องตกหลุมรักคนประเภทนี้”
“ท่านพ่อพูดเหมือนไปสืบมา” คาร์ม่าหัวเราะเสียงดัง
“คนของแม็กซิมก็ลูกน้องพ่อทั้งนั้น ไอ้ลูกคนนั้นจะขยับทำอะไรมันต้องเข้าหูพ่อบ้างแหละ ยกเว้นว่ามันจะเลิกใช้อำนาจและคนของพ่อ”
“ถ้าอย่างนั้นท่านพ่อก็ต้องรู้สิครับว่าผมร้อนใจ”
“ขอโทษนะโนเอลที่พ่อถ่วงเวลา อยากจะสืบดูให้แน่ใจว่าเด็กน้อยนี่ไม่ได้มาหลอกลวงเจ้า”
โนเอลเงียบ แต่ในใจคิดว่าเพราะท่านพ่อนิ่งเฉยนี่แหละมันทำให้เขาต้องเสียเวลาวางแผนหลอกล่อแม็กซิม ทั้งที่ใจจริงแล้วอยากจะรีบหมั้นแล้วฉวยโอกาสกัดดีทริชเพื่อทำให้เป็นคู่ไปเสียแต่เนิ่นๆ หากทำตามประเพณีคนรักคงจะอนุญาตให้เขาทำสัญลักษณ์อย่างแน่นอน
“ไม่ต้องห่วงนะโนเอล อีกอาทิตย์พ่อจะไปหาเด็กนั่นกับแม่ของเขาถึงบ้าน”
ทุกอย่างมันเลยวุ่นวายไปหมดอย่างนี้
โนเอลโทรหาดีทริชหลายต่อหลายครั้ง อีกฝ่ายไม่รับโทรศัพท์ มันยิ่งทำให้เขาร้อนใจ “ขับให้มันเร็วกว่านี้ได้ไหม” สั่งลูกน้องเสียงขุ่นเมื่อไม่ได้ดั่งใจจึงลงจากรถออกวิ่งด้วยกำลังของตนเอง
วิ่งไปด้วยขาน่าจะเร็วที่สุด ความเร็วฝีเท้าของโนเอลอยู่เหนือความไวของสายลมมาก ดังนั้นจึงไปถึงในเวลาไม่นาน เมื่ออยู่หน้าบ้านของดีทริชโนเอลกดกริ่งเรียกให้คนในบ้านรับทราบ ทว่ามีแต่ความเงียบแถมภายมืดมากเพราะไม่เปิดไฟซักดวง
เกิดอะไรขึ้น?
ตัดสินใจพังประตูเข้าไป แล้วพบว่าภายในบ้านไม่มีแววผู้คน โนเอลคนหาห้องทุกห้องสุดท้ายก็เห็นแต่ความว่างเปล่า
ดีทริชไปไหน? เป็นครั้งแรกเลยที่โนเอลปวดร้าวในอกไปพร้อมกับกระเพราะปั่นป่วน แค่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนรักเขาก็นึกอยากเอามีดแทงตัวเองซักหลายๆ แผล
ไม่ได้เขาต้องเยือกเย็น
โนเอลหยิบมือถือขึ้นมากดหาคาร์ล ทว่ามือเขาสั่น จนต้องใช้เวลาพักหนึ่ง ดีทริชฉันยังไม่ได้อธิบายความจริงให้นายฟังเลย นายจะหนีหายไปหรือจะตายไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม
“คาร์ลสืบเรื่องคนรอบตัวดีทริชที” โนเอลสูดลมหายใจเฮือกหนึ่ง ต้องเยือกเย็นกว่านี้ ในที่สุดเขาก็กลับมาเป็นปกติ “สืบเรื่องรอยสมิธด้วยนะว่าระยะสามสี่เดือนมานี้หมอนั่นทำอะไรบ้าง”
เห็นจะมีรอยนี่แหละที่น่าสงสัยที่สุด เพราะว่าเป็นคนเพียงคนเดียวที่พอจะรู้ความลับของดีทริชแม้แค่เล็กน้อยก็ตาม
คุยท้ายเรื่อง
ว่าจะขอกบดานเก็บข้อมูลซักน้อย พล๊อตมีแล้วจ้า แต่ขอเวลาเขียนๆ แก้ๆ นิดหนึ่ง ถ้าคิดว่าพอใจ
อาจจะลงเร็ว แต่เนื้อเรื่องมันจะเข้าสู้บทท้ายๆ แล้ว ไม่ได้ยิ่งใหญ่อลังการอะไรหรอกค่ะ
อย่าคาดหวังมากกกกกกก 5555 แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ
พล๊อตอาจมีช่องโหว่หรือไม่สมเหตุสมผล ขอโทษด้วยนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
