ตอนที่สิบหก "ส่งของขวัญไปให้หน่อย"
เอื้อม’s
ผมผละออกจากกอดอุ่นๆของพี่อ้าย เมื่อสำนึกได้ว่ามีบางคนหายไปก็แอบสะดุ้งในใจ
“พี่อ้ายย” ผมเรียกเสียงอ้อน
“ว่าไงครับ” มือใหญ่ลูบหัว
“คือ...” ผมช้อนตามอง กัดปากอย่างลังเล “พี่อ้ายเจอพี่มาร์แล้วเหรอ”
พี่อ้ายหัวเราะเสียงเบา มองผมอย่างรู้ทัน “ครับ เจอแล้ว”
เห็นอาการพี่อ้ายไม่คล้ายกำลังโกรธ ผมก็รีบยิ้มกว้างอย่างเอาใจ “พี่อ้ายไม่ชอบพี่มาร์หรือเปล่า”
พี่อ้ายส่ายหน้า “เปล่าครับ เด็กนั่นก็โอเคดี”
ผมกลั้นยิ้มจนแก้มบุ๋ม ก่อนร้องเสียงตื่น เพราะโดนพี่อ้ายคว้าตัวกลับเข้าไปกอดแน่นอย่างหมั่นเขี้ยว “ฮึ่ย คิดอยู่แล้วว่าไม่ควรปล่อยน้องไว้ที่นี่ พวกใจกล้ามันเยอะจริงๆ”
“ฮื่อออ ไม่มีใครใจกล้าสักหน่อย” ผมเถียงเสียงอู้อี้
อ้อมกอดกระชับแน่นขึ้นจนผมร้องประท้วง พี่อ้ายพูดเสียงขุ่น “เดี๋ยวนี้ถึงกับเถียงพี่อ้าย เพราะเข้าข้างคนอื่นแล้วเหรอครับ”
รอจนงัดตัวเองออกมาจากอ้อมกอดได้สำเร็จ หน้าหล่อๆของพี่อ้ายก็บึ้งตึงคล้ายเด็กโดนขัดใจขึ้นทุกที “เอื้อมจะเข้าข้างคนอื่นได้ยังไง”
ผมซบแก้มลงบนไหล่แข็งแรง “ถ้าพี่มาร์เป็นท้องฟ้า พี่อ้ายก็คือท้องฟ้าชุบแป้งทอดสำหรับเอื้อม”
“แค่ท้องฟ้าชุบแป้งทอดเองเหรอ” มุมปากยังงุ้มอยู่
ผมรีบส่ายหน้า”จริงๆแล้วพี่อ้ายเป็นกระทะทอดท้องฟ้าชุบแป้งทอดอีกทีนึง” ผมกางแขนออกกว้าง “หมายความว่าใหญ่ที่สุด เอื้อมรักมากที่สุด”
พูดจบก็มองอย่างรอคอย... เห็นมุมปากงุ้มค่อยๆเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มก็พลอยยิ้มตามอย่างโล่งใจ
ส่วนเรื่องพี่มาร์หายไปไหน คิดว่าไม่ถามตอนนี้จะดีกว่า...
มาร์’s
ผมกลับมาที่มหาลัย เพราะรู้จากขวัญว่าคนที่ต้องการเจออยู่ที่คณะ
ยืนรอหน้าห้องเล็กเชอร์ไม่นานคนที่รอก็เดินออกมา
“นับ” ผมเรียก เจ้าตัวหันมามอง เพื่อนที่เดินมาด้วยกันพากันยิ้มกรุ้มกริ่ม
“อ้าวมาร์...มารอนานแล้วหรือเปล่า ทำไมไม่โทรมาก่อน” อีกฝ่ายถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ไม่นานหรอก” ผมตอบเสียงเรียบ “ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
“อิจฉาจังเลย...คนมีแฟนมารับ” กลุ่มเพื่อนของนับเอ่ยล้อ จนคนที่ตกเป็นประเด็นหันกลับไปค้อน
“นับยังไม่ได้บอกเหรอว่าเราเลิกกันแล้ว” ผมถาม บรรยากาศก็ตกอยู่ในความกระอักกระอ่วนทันทีที่พูดจบ
ท่ามกลางความเงียบ นับเดินเข้ามาควงแขนผมไว้ พูดเสียงหวาน “เราไว้คุยเรื่องนี้กันทีหลังดีไหม”
ผมปลดมืออีกฝ่ายออก “ก็แค่บอกทุกคนว่าเราเลิกกันมานานแล้ว ไม่มีอะไรต้องเก็บไว้คุยกันคราวหลัง”
ดวงตาคู่สวยเริ่มแดงก่ำ ท่าทางดูน่าสงสารจนคนอื่นเริ่มเข้ามาปลอบ “เพราะน้องเอื้อมอีกแล้วใช่ไหม”
“อย่าเอาน้องเข้ามาเกี่ยว” ผมพูดเสียงเย็น “เราเลิกกันไปก่อนที่จะรู้จักกับเอื้อมด้วยซ้ำ”
“ไม่เห็นต้องทำท่าทางน่ากลัวแบบนี้เลยมาร์ คุยกันดีๆสิ” เพื่อนสนิทที่ลูบไหล่ปลอบใจอีกฝ่ายอยู่พูดแทรกขึ้น แต่ผมไม่ได้สนใจ
ผมมองไปยังคนที่ร้องไห้ด้วยแววตาวาวโรจน์ “นับข้ามเส้นเรามาไกลมาก... อีกแค่วันเดียว ถ้าทุกอย่างยังไม่เป็นอย่างที่มันควรจะเป็น นับจะต้องเสียใจภายหลัง”
“มาร์ขู่เราเหรอ”น้ำเสียเจือสะอื้นถาม ท่าทางดูไร้ทางสู้
ผมส่ายหน้า “ขู่มันใช้กับเรื่องที่จะไม่เกิดขึ้นจริง”
.
.
.
หลังออกจากมหาลัยผมก็ตรงกลับมาที่บ้าน นับไม่ใช่คนที่พูดง่ายขนาดนั้น ผมรู้ข้อนี้ดี เรื่องมันจะไม่จบแค่เพราะประโยคเดียวของผม
และอย่างที่คิดไว้ เพจเดิมที่เป็นคนเริ่มข่าวเรื่องเอื้อม โพสทำนองว่าผมไปง้อขอคืนดีกับนับที่คณะ แต่สุดท้ายก็จบด้วยการทะเลาะกันเพราะเรื่องน้อง
อ่านจบผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก..
อ้าย’s
ผลการตรวจออกมาว่าร่างกายของน้องมีการปฏิเสธหัวใจใหม่ อาการที่ควรจะแสดงในหกเดือนแรกหลังผ่าตัด กลับมาแสดงออกในช่วงหนึ่งปีให้หลัง
จากการปรึกษา เราทำได้แค่หวังว่ามันจะไม่รุนแรงและจะสามารถหยุดมันได้ด้วยการปรับยากดภูมิคุ้มกันตัวใหม่
ชั่วโมงแรกที่ทราบข่าว ทุกคนในครอบครัวที่มาเยี่ยมต่างพากันเสียศูนย์ สิ่งเดียวที่พอจะเรียกสติทุกคนกลับมาได้ คือการแยกย้ายไปทำงาน
ผมกอดน้องเอาไว้ รอจนอีกฝ่ายหายซึม ก็ออกไปปรึกษาเรื่องยากับอาหมอ ปล่อยให้น้องได้อยู่กันตามลำพัง กับเพื่อนสนิททั้งสามคนที่ยกขบวนกันมาเยี่ยม
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าวางมือถือทิ้งไว้สุ่มสี่สุ่มห้า”
“ก็มันบอกกูว่าจะเอาไปเล่นเกมส์”
“แล้วมึงเปิดหน้าเฟสบุ้คทิ้งไว้ทำห่าอะไร”
เสียงกระซิบกระซาบสองเสียงเถียงกันไปมาอยู่หน้าห้องพัก เมื่อเดินมาใกล้พอก็รู้ว่าต้นเสียงมาจากสองเพื่อนสนิทหมงกับหมาก
“มีอะไรกัน” ผมถาม
ทั้งสองคนหันมา และหน้าซีดทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร หมากอ้าปากพะงาบๆ ส่วนหมงก็เหงื่อตกทั้งที่แอร์ในโรงพยาบาลก็ทำงานได้ดี
“พี่อ้ายมาตั้งแต่ตอนไหน” หมงที่รวบรวมความกล้าได้ก่อนหันมาถามเสียงแห้ง
“มาตอนไหนแล้วทำไม” ผมขมวดคิ้ว “ตกลงมีอะไรกัน ทำไมออกมายืนกันข้างนอก”
คนโดนถามกลับ กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ต่อให้รู้ว่าถ้าบอกต้องเป็นเรื่องใหญ่ แต่ความกลัวพี่ชายเพื่อนมันมากกว่าจะห้ามปากตัวเองไว้
สุดท้ายก็พูดออกไปจนหมดเปลือก ถึงเรื่องข่าวที่โจมตีเพื่อนตัวเล็กของตัวเองมาได้พักนึง
ฟังจบพี่อ้ายก็เงียบและนิ่งไป จากประสบการณ์ส่วนตัวที่รู้จักกันมาอย่างยาวนาน ยิ่งอีกฝ่ายนิ่งมากเท่าไหร่ ยิ่งหมายความว่าผลลัพธ์ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น
“แล้วตอนนี้ใครอยู่ในห้องกับเอื้อม” ผมถามเด็กสองคนที่หน้าซีดตัวสั่นอยู่ข้างๆ
“อยู่.. อยู่กับปันครับ”
“อืม” ผมพยักหน้ารับแล้วเปิดประตูเข้าไป
ในห้อง... ผมเห็นน้องห่อตัวด้วยผ้าห่ม ซุกหน้าซีดๆกับตาแดงก่ำไว้กับหมอน โดยมีปันนั่งทำหน้ากังวลอยู่ใกล้ๆ ได้ยินผมเปิดประตูเข้ามาก็ส่ายหน้าให้อย่างจนปัญญา..
“ออกไปก่อนเถอะ” ผมบอกและอีกฝ่ายก็ทำตามอย่างว่าง่าย
จนในห้องเหลือกันแค่สองคน ผมก็เดินเข้าไปใกล้กองผ้าห่ม ค่อยๆพลิกตัวน้องให้หันกลับมาหา ถามน้องด้วยเสียงปลอบประโลม “เสียใจเหรอครับที่โดนเข้าใจผิด”
ตาแดงๆช้อนขึ้นมอง ก่อนพยักหน้าอย่างไร้เสียง
“ไม่ชอบใช่ไหมที่โดนเกลียดโดยไร้เหตุผล” น้องพยักหน้าอีก คราวนี้น้ำตาเม็ดโตที่กลั้นเอาไว้หยดเผาะลงมา
ผมปาดมันออกแล้วช้อนตัวน้องให้ลุกขึ้นนั่ง “เอื้อมคนดี พร้อมจะหยุดร้องไห้แล้วฟังพี่อ้ายไหมครับ” ผมถาม แล้วรอน้องตอบอย่างใจเย็น
เอื้อมไม่ใช่เด็กพูดยากที่ไม่ยอมเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อ หลังคำถามไม่นาน น้องก็เช็ดน้ำตาออกจนหมด แล้วจับจ้องผมด้วยตาแป๋วๆกับจมูกแดงๆ
ผมยิ้ม ลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู “เอื้อมอาจจะเสียใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น พี่อ้ายเข้าใจ ไม่มีใครในโลกนี้ ที่มีความสุขกับการโดนเกลียดโดยไม่มีเหตุผล แต่นี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” ผมเว้นช่วงให้น้องได้คิดตาม
“ความเกลียดหรือความอคติของคนเราเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ในอนาคตอาจจะมีคนที่ไม่ชอบเอื้อม แค่เพราะบังเอิญใส่เสื้อสีเดียวกัน เดินเหยียบเท้ากัน หรือแม้กระทั่งแค่เดินสวนกัน
เอื้อมไม่สามารถเอาความรู้สึกของทุกคนที่เกิดขึ้นกับเอื้อม มาโยนไว้ในความรับผิดชอบของตัวเอง
ในบางครั้งถ้ามันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นโดยตัวเค้า ไม่ว่าจะรักหรือเกลียด ก็ต้องปล่อยให้เค้ารับผิดชอบมันเอาเอง”
“เอื้อมทำให้ทุกคนรักเอื้อมไม่ได้ใช่ไหม”
ผมพยักหน้า “ครับ ไม่ได้”
น้องเข้ามากอด “เอื้อมเข้าใจที่พี่อ้ายพูด แต่ตอนนี้เอื้อมก็ยังเสียใจอยู่”
ผมตบแผ่นหลังน้องแผ่วเบา “ไม่เป็นไรครับ ต่อไปเอื้อมจะเก่งขึ้นกว่านี้เอง”
.
.
.
เอื้อมหลับไปอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยา
ผมเดินออกมาด้านนอก ก็เห็นเพื่อนทั้งสามคนของน้องยังนั่งรอกันด้วยท่าทางกังวล
“เป็นยังไงบ้างครับพี่” ปันเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นเข้ามาถาม ส่วนอีกสองคนก็ตามมาติดๆกัน
“ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว เพิ่งหลับไปเพราะกินยา” ทั้งสามคนถอนหายใจออกมาพร้อมกันอย่างโล่งอก
ผมหันไปหาหมง “ช่วยส่งเพจที่โพสข่าวนั่นมาให้พี่หน่อยแล้วกัน” ผมพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่อีกฝ่ายกลับหน้าซีด พยักหน้ารัวๆ แล้วรีบส่งข้อมูลต่างๆเข้ามาทางไลน์
“ขอบใจมาก ยังไงอยู่เป็นเพื่อนเอื้อมกันก่อนแล้วกัน พี่ขอไปทำธุระหน่อย ...โรงพยาบาลเรามีรูมเซอร์วิส หิวก็สั่งอะไรมาทาน” ผมพูดแล้วยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนเดินออกมา
“มึงพี่อ้ายยิ้มแล้ว กูกลัวอ่าาา” หมากหันไปเขย่าแขนเพื่อนที่หน้าซีดไม่ต่างกันรัวๆ
“จะกลัวทำไม คนที่จะซวยไม่ใช่เรา” ปันที่มีสติที่สุดหันไปพูดกับอีกสองคน
“ไม่เกี่ยวกับใครซวยหรอก แค่อยู่ใกล้พี่เค้าตอนโกรธกูก็ใจหายวาบไปหมด” หมงยกมือลูบอก หมากพยักหน้าเห็นด้วย
ก่อนจะจบลงด้วยการโดนปันลากเข้าไปในห้องอย่างรำคาญทั้งสองคน
.
.
.
กลับมาถึงห้องทำงานผมก็เปิดข้อมูลต่างๆที่ได้มาขึ้นดู ทั้งโพสต้นเรื่อง คอมเม้น คำด่าทอต่างๆปรากฎสู่สายตา
การอ่านการละเล่นสงครามประสาทแบบเด็กๆจบลงด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่มีความรู้สึกใดปรากฎขึ้นเป็นพิเศษบนใบหน้า
ผมกดออกจากแอป ไล่หารายชื่อผู้ช่วยคนสนิท ที่ถูกเลือกมาทำงานให้ตั้งแต่เด็กแล้วกดโทรออก
เสียงรอสายดังแค่หนึ่งครั้งอีกฝ่ายก็กดรับ
‘ครับ’
‘เปิดอีเมล แล้วช่วยหาเจ้าของเพจที่ฉันส่งไปให้หน่อยสิ ขอภายในหนึ่งวัน’ ผมสั่งด้วยน้ำเสียงสบายๆ
‘ได้ครับ’
‘อืม ..ถ้าเจอแล้วก็ช่วยส่งของขวัญไปให้หน่อย’
‘ของขวัญแบบไหนครับ’
ผมเคาะนิ้วลงกับโต๊ะอย่างใช้ความคิด ‘แบบพิเศษหน่อยแล้วกัน ลงชื่อฉันไปด้วย จะได้รู้ว่ามาจากใคร’
‘ได้ครับ จะจัดการให้เรียบร้อย’
‘อืมดี..’ ผมรับคำอย่างพอใจแล้วกดวาง
******
ไรท์ทอล์ค :
ทุกคนอาจจะคิดว่าพี่มาร์ยังจำเป็นอยู่ไหม
เอาจริงๆพี่มาร์ก็ยังเป็นแค่นักศึกษาเองนะคะ ความพ่อทุกสถาบันนี่ไม่เท่าพี่อ้ายหรอก
แต่รอตอนหน้าค่ะ พี่เค้าจะมาทวงหน้าที่พระเอก (จะทวงได้ไหมนี่ค่อยว่ากัน)
คุยกันได้ในแท็ก #มาร์นีมีแมว #เอื้อมดาว
ติดตามข่าวการอัพได้ที่ทวิตเตอร์ Vfoxoxo
ปล. เรื่องสีตัวอักษร ขนาดตัวอกษรต่างๆเราจะมาแก้ให้อีกทีนะคะ รอนิดนึง
หัวข้อ: ★★ เอื้อมดาว ★★ | อัพรัวๆ 14ตอน | อัพตอนที่ 16 : 100% [04/02/18] (อ่าน 17773 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก