มีเสียงปรบมือดังมาจากโต๊ะคุณชายสูงศักดิ์ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาปรากฏความพอใจ
“ฝีมือของน้องชายยอดเยี่ยมนัก ข้าไม่เคยเห็นการวาดเช่นนี้มาก่อน”คุณชายสูงศักดิ์เอ่ยชมจากใจจริง ไม่คิดว่าคุณชายเสิ่นจะมีความสามารถอย่างอื่นซุกซ่อนอยู่ จื่อฟางได้แต่ก้มหน้ารับคำชม
“คุณชาย ขอบคุณท่านมากจริงๆ!”มือปราบอู๋เอ่ยเสียงดัง เขาม้วนภาพวาดเก็บไว้ราวกับเป็นสมบัติชิ้นสำคัญ
“ขออภัยที่รบกวนพวกท่าน”มือปราบอู๋หันไปทางสกุลไป๋ ไม่ได้แสดงพิธีรีตองใดมากก่อนที่จะพากันออกไปจากโรงน้ำชา ชาวบ้านที่มาดื่มชาต่างจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป จื่อฟางอารมณ์ดีมาก หันไปเจอคุณชายสูงศักดิ์ที่ยังมองสำรวจตนอยู่พบว่าสายตาของคนผู้นั้นแฝงรอยยิ้ม
‘คนรู้จักของเสิ่นจิ้งเฟยจริงๆสินะ’จื่อฟางไม่กล้าทำอะไรทั้งไม่แน่ใจจึงได้แต่ตีหน้านิ่งเฉย
“คุณชายเสิ่น ข้ากับท่านยังมีเรื่องต้องจัดการ”ไป๋ผูอวี้ไม่รอให้เขาตอบ เดินนำไปยังชั้นสองอย่างรวดเร็ว จื่อฟางแจกรอยยิ้มให้คนทั้งโรงน้ำชาก่อนเดินตามไป๋ผูอวี้ไปยังห้องดื่มชา หยางชวีได้แต่ตามไปเฝ้าหน้าห้องเงียบๆเช่นเดิม คล้ายกับเรื่องที่คุณชายเสิ่นพูดก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น
“ท่านรู้จักคุณชายผู้นั้นหรือ เห็นเขามองท่านไม่วางตา”ไป๋ผูอวี้ถามเมื่อเสิ่นจิ้งเฟยเข้ามาแล้ว ซูเหลียนฮวาไม่ได้อยู่ในห้อง ไม่รู้ออกไปเมื่อใด เขาจำคุณชายท่าทางไม่ธรรมดาคนนี้ได้ เพราะลักษณะที่มองอย่างไรก็มิใช่ชาวบ้านธรรมดา ไป๋ผูอวี้พบเขาไม่บ่อย แต่หากมาจะนั่งโต๊ะตัวเดิม และไม่ใช้ห้องส่วนตัวซึ่งน่าแปลกมากสำหรับคุณชายร่ำรวย บุรุษหนุ่มมีความคิดที่คาดเดาอยู่ในใจ แต่ไม่แน่ใจนัก
จื่อฟางไม่กล้าตอบออกไปส่งเดช จึงแค่นยิ้มปริศนาไปให้
“ดูเหมือนท่านคบหาแต่ชายหนุ่มรูปงาม”
“ท่านก็รูปงาม”จื่อฟางเอ่ยชมอย่างไม่คิดมาก คำพูดออกไปเร็วเสมอ เขาจึงแสร้งรินน้ำชาแก้เก้อ ไป๋ผูอวี้ไม่คิดว่าจะถูกชมกะทันหันจึงนิ่งค้างไปบ้าง ส่วนจางต้าเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นประหนึ่งไม่มีตัวตน
ไป๋ผูอวี้แนะนำเรื่องบทกวีให้เขาเกือบๆหนึ่งชั่วยาม จื่อฟางต้องทนไม่หาวนอนแทบแย่ เสียงของท่านอย่างกับยานอนหลับดีๆนี่เอง
~•~
ไป๋ผูอวี้ยืนเอามือไพล่หลังมองภาพวาดบนผนังในห้องดื่มชาส่วนตัว เสิ่นจิ้งเฟยกลับไปได้สักพักแล้ว หากบอกว่าไม่สนใจคุณชายเสิ่นก็คงเป็นเรื่องโกหก เขากำลังรอซูเหลียนฮวา เพราะรู้ว่านางยังไม่กลับ มีเสียงเคลื่อนไหวดังขึ้น เมื่อหมุนตัวกลับไปมองก็พบว่าเป็นนางจริงดังคาด หญิงงามคล้ายกับคาดไว้แล้วว่าตนรอพบด้วยเรื่องอะไร รอยยิ้มบนใบหน้าของนางจึงยิ่งอ่อนหวานไม่น่าดู
“เจ้าตรวจอาการเสิ่นจิ้งเฟยได้ความว่าอย่างไรบ้าง”ไป๋ผูอวี้เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่คิดเปิดปากพูดก่อน ซูเหลียนฮวาเดินมาหยิบบทกวีของเสิ่นจิ้งเฟยมาดู ยกมือลูบตัวอักษรสวยงามช้าๆ
“ท่านอยากรู้ด้วยหรือ ข้าคิดว่าท่านจะไม่สนใจเสียอีก”ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยตอบ นางชอบยกเรื่องของเสิ่นจิ้งเฟยมาหยอกล้อเสมอ ตกลงนางชอบคุณชายใบหน้างามผู้นี้หรือไม่กันแน่ ซูเหลียนฮวาถอนหายใจท่าทางจริงจังกลับมาอีกครั้ง
“เสิ่นจิ้งเฟยเคยโดนพิษจริง ข้าไม่รู้ว่าพิษใด แต่ว่ารุนแรงมากพอที่จะทำให้เขาตาย ข้ายังแปลกใจที่เขายังรอดอยู่ได้ ผู้ที่ช่วยชีวิตเขาไว้มีความสามารถไม่ธรรมดา”นางนึกถึงท่านอาจารย์หย่งสือ แต่ไม่รู้ว่าจะมีความเป็นไปได้แค่ไหน อาจารย์หายตัวไปอย่างลึกลับหลายปี ถึงแม้นางและคุณชายจะสืบหา แต่ก็ไม่เคยพบ
“อืม ข้าก็คิดเช่นกัน เขาโชคดีที่ถูกช่วยไว้ทันเวลา”ไป๋ผูอวี้พึมพำ ถึงแม้ร่างกายของคุณชายเสิ่นจะไม่แข็งแรงเท่าแต่ก่อน
“เขาป่วยมานานหรือยัง”
“หากไม่ผิดพลาด น่าจะไม่ถึงปี ลมปราณของเขายังไม่แข็งแกร่ง”ซูเหลียนฮวานิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิด
“ใครกันที่อยากได้ชีวิตเขาถึงขนาดต้องวางยาพิษ”ไป๋ผูอวี้พึมพำกับตัวเองเบาๆ
“คุณชายไป๋ มีหลายเรื่องที่ไม่อาจคาดเดาได้ เรื่องอำนาจในราชสำนัก ภายนอกอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น”นางถอนหายใจ นึกถึงข่าวลือที่นางได้ยินมาจากหลายๆที่ เสิ่นฉินอี้เป็นขุนนางที่เก่งกาจและมีอำนาจมากคนหนึ่ง เขาเป็นฝ่ายสนับสนุนฮ่องเต้องค์ปัจจุบันให้ขึ้นครองราชย์ แต่น่าเศร้าที่ดันต้องมาตายก่อนฮ่องเต้ แต่ซูเหลียนฮวาไม่เชื่อว่าเสิ่นฉินอี้จะป่วยตายเพราะโรคประจำตัว ด้วยเวลาที่กะทันหันเช่นนี้ เวลานั้นเสิ่นฉินอี้เกือบได้เป็นอัครเสนาบดีอยู่แล้ว น่าเสียดายนักไม่อย่างนั้นคงได้เห็นคุณชายเสิ่นวางท่ามากกว่านี้ นางยิ้มเมื่อคิดถึงเสิ่นจิ้งเฟย นางชมชอบคุณชายรูปงาม แต่คุณชายเสิ่นผู้นี้ดูจะแตกต่างออกไปซักหน่อย
“ท่านมีความคิดหรือไม่ว่าเสิ่นจิ้งเฟยนิสัยเปลี่ยนไป ท่านรู้จักกับเขามาหลายปี คิดเช่นไรหรือ”นางเอ่ยอย่างครุ่นคิด คุณชายไป๋มองนางด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“เขาแตกต่างจากเดิมจริง”ไป๋ผูอวี้เคยขบคิดเรื่องนี้แล้วแต่ก็ไม่มีคำตอบ นิสัยของคุณชายเสิ่นไม่เหมือนคนที่เขาเคยรู้จัก แตกต่างราวคนละคน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปกับทำให้เขาชอบ เสิ่นจิ้งเฟยดูโง่กว่าแต่ก่อน แต่มีชีวิตชีวามากกว่าเดิม เขามักรู้สึกเสมอว่าคุณชายผู้นี้โดดเดี่ยวน่าสงสาร ถึงจะรำคาญแต่ไม่เคยเกลียด เสิ่นจิ้งเฟยในเวลานี้เขาว่าดีแล้ว ซูเหลียนฮวาเห็นคุณชายไป๋มีรอยยิ้มจางก็สงสัยว่าคิดถึงเรื่องใดอยู่ ใช่เสิ่นจิ้งเฟยหรือไม่
“ท่านแน่ใจนะว่าไม่ชอบลูกไหน”นางแสร้งเอ่ยถามอีกครั้ง ไป๋ผูอวี้ปรายตามอง ไม่เอ่ยอะไรอีกเช่นเคย ก็แค่ลูกไหนไม่ใช่หรือ แต่ไป๋ผูอวี้กลับไม่เอ่ยคำ
“ข้าฝากท่านนำยาสมุนไพรบำรุงร่างกายไปให้คุณชายเสิ่นด้วย ต่อจากนี้คงออกจากหอผูเยว่ยากแล้ว”นางส่งกระปุกยาลูกกลอนให้ไป๋ผูอวี้ นี่เป็นยาส่วนตัวของนาง แต่หญิงสาวคิดว่าคุณชายเสิ่นจำเป็นต้องใช้มากกว่า
“เห็นข้าเป็นสารถีรักของเจ้าหรือ”เขาเอ่ยหยอกล้อบ้าง
“ข้าแค่เพียงคิดว่าท่านถนัดเรื่องย่องเบาเท่านั้น”พูดจบนางก็ไม่อยู่รอฟังประโยคสั่งสอน รีบหมุนตัวออกไปจากห้องทันที ทิ้งเสียงหัวเราะรื่นหูไว้ ไป๋ผูอวี้ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมย่องเบาหรือ ให้เด็กในจวนนำสมุนไพรไปให้ก็ได้แล้ว ไม่ได้สิ คนในจวนเสนาบดีไม่รู้ว่าเสิ่นจิ้งเฟยป่วย หรือตนต้องทำตัวเป็นโจรย่องเบาจริง ๆ
“คุณชายจดหมายขอรับ”เว่ยหลงส่งเสียงมาจากด้านนอก ก่อนที่จะนำผ้าไหมมาส่งให้เขา ในผ้าไหมมีจดหมายซ่อนอยู่ จดหมายมีเนื้อความยาว ลายมือเรียงสวยคุ้นตา เขาอ่านจดหมายในมือด้วยแววตานิ่งสงบ
ชายขอทานผู้นั้นคือคนของอ๋องสามจริง ๆ ข้าได้ยินว่าท่านสอนหนังสือให้เสิ่นจิ้งเฟย ฝากท่านจับตามองเขาด้วยได้หรือไม่ ข้าเป็นห่วง จะอย่างไรเขาก็เป็นสหายข้า พักนี้คงไม่ได้ติดต่อท่านมากนัก
ไป๋ผูอวี้ถอนหายใจก่อนเก็บจดหมายจากสหาย จับตาดูเสิ่นจิ้งเฟยหรือ เขาคงไม่ได้เกี่ยวข้องกับอ๋องสามหรอกกระมัง แต่เสิ่นจิ้งเฟยมีเรื่องปกปิดอยู่จริง เรื่องเคยถูกวางยาพิษก็ด้วย เรื่องน่าปวดหัวเช่นนี้…เขาน่าจะเชื่อคำอาจารย์ที่เคยบอกไว้อย่าไปข้องแวะกับพวกคุณชายเจ้าสำราญ โดยเฉพาะคนไม่เอาไหนอย่างเสิ่นจิ้งเฟย
(Cr.
https://zhidao.baidu.com/question/237021277.html www.wenyanhanyu.com/zhaonan/6033.htmlบทกลอนจีนลูกพลัม แปลไทยออกมาไม่เพราะขออภัยอย่างสูง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
