CHAPTER
-7-
คลิปเด็ด
@ ศูนย์การแพทย์บลูซี
“เชิญค่ะ”
พยาบาลสาวสวยเอ่ยพร้อมกับคอยยืนเปิดประตูให้กับคนไข้หนุ่มหล่อ
“ขอบคุณครับ” กันต์ยิ้มให้แล้วเดินเข้ามาข้างใน ก่อนที่พยาบาลสาวจะปิดประตูห้องตรวจแล้วเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆนายแพทย์
“สวัสดีครับหมอ” กันต์ยิ้มให้นายแพทย์หนุ่มหน้าใสที่กำลังนั่งมองมาที่เขา
“ทำไมปล่อยให้ตัวเองเป็นหวัดมาหลายวันขนาดนี้ล่ะครับ” พงษ์ถามคนไข้หนุ่มหล่อ เมื่อดูที่ใบซักประวัติคนไข้ก่อนเข้ามาในห้อง
“ก็ผมคิดว่ามันจะหายเองได้ไงครับหมอ” กันต์บอกหน้าตาเฉย เขามีนิสัยกวนๆทำให้หลายคนที่เจอครั้งแรกอาจจะรู้สึกเหม็นขี้หน้า ไม่เว้นแม้กระทั่งนายแพทย์หนุ่มที่กำลังตรวจอาการเขาอยู่ในขณะนี้
“หมอเห็นหลายรายแล้ว พูดแบบนี้แหละไม่กี่วันก็ได้เผาแล้ว” พงษ์ว่าให้ชายหนุ่ม
กันต์ได้ยินก็ชักสีหน้าใส่คุณหมอหน้าหล่อทันที อยู่ดีๆก็มาแช่งกันซะอย่างนี้
“อ้าวคุณหมอ! ทำไมพูดหมาๆอย่างนี้ล่ะครับ ผมมาที่นี่เพื่อให้หมอช่วยรักษานะไม่ใช่มาให้แช่งกัน”
“คุณนั่นล่ะหยุดกวนตีนได้แล้ว หมอไม่ได้แช่งแต่พูดความจริงคนไทยก็อย่างนี้ล่ะกว่าจะมาหาหมอได้ก็ต้องปล่อยให้ตัวเองเจ็บหนักก่อน พออาการหนักขึ้นการรักษาก็ยากขึ้น พอผลการรักษาไม่เป็นอย่างที่หวังก็โทษหมอซะงั้น” พงษ์ว่า
“นี่หมอเก็บกดมาจากไหนรึเปล่าครับเนี่ย” เขาไม่เคยเห็นหมอคนไหนขี้บ่นขนาดนี้มาก่อน
“ถลกเสื้อขึ้นครับ” พงษ์ไม่ใส่ใจคำพูดของกันต์ ก่อนจะสั่งให้ถลกเสื้อขึ้นเพื่อที่จะใช้สเตธโธสโคปฟังเสียงการเต้นของหัวใจและปอด
“เฮ้ย! หมอจะทำอะไรผมอ่ะ” กันต์ทำท่าตกใจพร้อมกับกอดตัวเองไว้
“จะให้หมอตรวจรึเปล่าล่ะครับ ถ้าอยากหายก็ช่วยทำตามที่หมอสั่งด้วยครับ” พงษ์ชักสีหน้าใส่จริงๆแล้วคนเป็นหมอไม่ควรจะปฏิบัติต่อผู้ป่วยอย่างนี้ แต่เขาก็อดไม่ได้กับความกวนตีนของอีกฝ่าย
“โอเคๆ จะทำอะไรก็ทำผมยอมหมดล่ะครับ” ว่าแล้วกันต์ก็ค่อยๆถลกเสื้อยืดขึ้นจนเลยกล้ามอกขึ้นไป เผยให้เห็นหุ่นที่สมส่วนและกล้ามเนื้อแน่น พร้อมกับซิกแพ็คเป็นลอนๆที่หน้าท้อง กันต์กระตุกที่กล้ามเนื้อหน้าอกสลับกันไปมาเพื่อกวนคุณหมอหน้าหล่อก่อนจะยิ้มกวนๆให้ “ตรวจเลยครับหมอ”
พงษ์เห็นอย่างนั้นก็รู้สึกเหนื่อยใจกับคนไข้รายนี้มากเหลือเกิน ก่อนจะค่อยๆกดสเตธลงบนตัวของกันต์เพื่อสังเกตอาการ
“คุณไม่จำเป็นจะต้องกระตักหัวนมคุณอย่างนั้นก็ได้มันรบกวนสมาธิหมอครับ” เขาพยายามพูดให้สุภาพเข้าไว้
“จริงเร้อ...ผมเห็นที่อื่นไม่จำเป็นต้องให้ถอดขนาดนี้เลยหรือว่าหมออยากเห็นซิกแพ็คผมครับ” เขาว่าพลางจ้องใบหน้าขาวใสของคุณหมอหนุ่มอย่างสนใจ
“การตรวจที่ถูกต้องมันต้องฟังเสียงจากตัวคนไข้โดยไม่ผ่านเสื้อผ้าครับ คุณอย่าคิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเลยครับ เคสอื่นเยอะกว่านี้หมอก็เคยตรวจมาแล้วอยู่นิ่งๆ” เขาว่าแล้วก็ปลดสเตธออกจากหูก่อนจะคาดไว้ที่บริเวณลำคอเหมือนเดิม
“เสร็จแล้วไม่มีอะไรผิดปกติ นอกจากอาการปวดศีรษะ คัดจมูก น้ำมูกไหลตามที่ได้แจ้งพยาบาลไว้ก่อนหน้านี้ คุณมีอาการอย่างอื่นร่วมด้วยไหมครับ”
“มีครับหมอ” กันต์พูดแล้วยกยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อาการอะไรครับ” พงษ์มองหน้ารอคำตอบ
“ตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงมากเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเจอหน้าหมอรึเปล่าครับ ช่วยตรวจดูอีกครั้งได้ไหมครับ” เขาถลกเสื้อยืดขึ้นอีกครั้งแล้วเอานิ้วจิ้มไปที่กลางยอดอกด้านซ้าย พร้อมกับยิ้มกวนๆให้จนพยาบาลที่ยืนอยู่นั้นกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่
พงษ์ทำหน้าไม่ถูกเมื่อโดนคนไข้หน้าหล่อขี้กวนจู่โจมด้วยคำพูดอย่างไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้
“สงสัยหมอต้องเช็คสมองคนไข้ด้วยแล้วมั้งเนี่ย พูดจาเลอะเลือน เสร็จแล้วครับเชิญรับยาด้านนอก คุณพยาบาลครับเชิญคนไข้ออกไปข้างนอกด้วย” เขาสั่งก่อนจะก้มหน้าลงเขียนเอกสารบนโต๊ะ โดยไม่ใส่ใจคนไข้หนุ่มหล่อที่อยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
“เชิญทางนี้ค่ะ” พยาบาลสาวเดินไปเปิดประตูให้
“ผมไปก่อนนะครับหมอ” เขายังกวนไม่เลิก
“เชิญครับ หมอขอให้หายเร็วๆนะครับแล้วก็อย่าเจ็บอย่าป่วยอีก หมอขี้เกียจตรวจคนไข้ประเภทคุณ”
“ยิ่งหมอพูดแบบนี้ผมยิ่งจะป่วยบ่อยๆ แล้วเจอกันครับ” กันต์ยักคิ้วเข้มแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป
เมื่อเดินออกมาหน้าห้องตรวจแล้วเขาก็มองไปที่หน้าประตูห้องก่อนจะอ่านชื่อที่อยู่ในป้าย
“นายแพทย์กิตติพงษ์ รัตนโชติสกุล ผมชักจะสนใจคุณแล้วสิคุณหมอหน้าหวาน” ว่าแล้วก็เดินไปรอรับยาที่ห้องจ่ายยาทันที
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
หลังจากพักรักษาตัวอยู่เป็นอาทิตย์ตอนนี้ข้อมือของนภัทรก็หายเป็นปกติดีแล้ว วันนี้เขารู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษนั่นเพราะ ‘หมูแดง’ เด็กชายตัวน้อยวัยห้าขวบหลานชายของป้าภา ซึ่งจะมาอยู่ที่นี่เป็นประจำทุกวันหยุด
“หมูแดงของพี่คิดถึงจังเลยคร้าบบ” นภัทรว่าพร้อมกับเดินเข้าไปกอดเจ้าตัวน้อย ที่นั่งจ้ำม่ำอยู่บนเก้าอี้ข้างๆป้าภาในครัว
“พี่ภัทรมาแล้ววววว! หมูแดงคิดถึงพี่ภัทรมากๆเลยครับ” เจ้าตัวน้อยว่าพร้อมกับบรรจงหอมแก้มขาวๆของร่างบางด้วยความคิดถึง
“พี่ก็คิดถึงหมูแดงมากๆเลย รอให้ถึงวันหยุดเร็วๆจะได้เจอหน้าเจ้าหนูน้อยคนนี้ไง” นภัทรเอามือบี้จมูกเจ้าตัวน้อยเล่นด้วยความมันเขี้ยว
“มันนั่งบ่นหาเอ็งอยู่นี่ล่ะ พามันออกไปจากครัวหน่อยภัทร ป้าล่ะรำคาญมัน” ป้าภาว่าพลางเช็ดจานไปด้วย
“ได้ครับป้า ผมกำลังตากผ้าอยู่พอดี เดี๋ยวพาหมูแดงออกไปด้วย” เขาบอกป้าภา
“หมูแดงก็ไม่อยากอยู่ที่นี่กับยายไม่เห็นสนุกเลย ยิ่งพี่ขวัญหมูแดงยิ่งไม่ชอบ หน้าบูดตลอดเหมือนกินขี้มาเลยอ่ะครับ” เจ้าเด็กน้อยว่าให้จนขวัญที่ช่วยป้าภาเช็ดจานอยู่นั้นถึงกับถลึงตาใส่
“หน็อย! เป็นเด็กเป็นเล็กมาทำเป็นปากดี เดี๋ยวแม่ตบให้เลย” ขวัญยกไม้ยกมือใส่
“มึงอย่ามาทำเป็นด่าหลานกูเลยอีขวัญ ไอ้หมูแดงมันก็พูดถูกของมัน หน้าตาก็สะสวยแต่มึงน่ะชอบทำหน้าบูดหน้าบึ้งตลอด เด็กมันยังรู้เลย”
“ป้าอ่ะฉันไม่ช่วยแล้วนะ” ขวัญว่าแล้วก็วางผ้าลง
“มึงอย่านะวันนี้มึงเพิ่งจะทำการทำงาน อย่าให้กูต้องฟ้องคุณเคลวิน” ป้าภาขู่
“ก็ได้ๆ รีบๆทำจะได้เสร็จซะที” หล่อนว่า
นภัทรมองดูหญิงสาวก็อดที่จะสงสารขวัญไม่ได้ หล่อนมีดีที่ความสวยอย่างเดียวแต่จิตใจกลับไม่ได้สวยเหมือนหน้าตา ชอบอิจฉาคนอื่นและมีความทะเยอทะยานสูงเกินตัว ทำให้ความสวยของหล่อนมันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย ถึงแม้ว่าเขาจะเคยเจ็บตัวเพราะขวัญมาแล้วแต่ก็ไม่ได้ฝังใจอะไร แต่ก็ไม่ได้ชะล่าใจกลับระวังตัวมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัวอีก
“หมูแดงเราไปกันเถอะครับ” เขาจูงมือเจ้าตัวเล็กออกไปจากครัวไปตากผ้าที่หลังบ้านให้เสร็จ หลังจากปั่นมาเกือบครึ่งวันนั่นเพราะมีทั้งเสื้อผ้าของเคลวินและผ้าม่านที่ปลดออกมาเกือบทั่วทั้งบ้าน กองเป็นพะเนินอยู่แต่ก็ยังดีที่เคลวินไม่ใจดำจนเกินไปยังให้ใช้เรื่องซักผ้าปั่นได้
“เย้ๆ เหม็นขี้ๆ ไปดีกว่า” หมูแดงแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ขวัญก่อนจะรีบวิ่งออกไปพร้อมกับนภัทร
เมื่อออกมาข้างนอกแล้วนภัทรก็รีบพาเจ้าตัวน้อยมาที่ลานหลังบ้าน ตอนนี้มีตะกร้าผ้าใบใหญ่หลายใบเตรียมพร้อมรอการผึ่งแดดให้แห้ง ลานตากผ้าหลังบ้านจะเป็นลานโล่งสามารถมองเห็นท้องทะเลและท้องฟ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา เชือกถูกขึงไว้บนเสาสี่ถึงห้าเส้นเพื่อใช้เป็นราวตากผ้า นภัทรหยิบผ้าขึ้นมาพาดวางทีละตัวๆ โดยมีเจ้าตัวเล็กคอยหยิบจากตะกร้าส่งให้
“พี่ภัทรจะอยู่ที่นี่นานไหมอ่ะครับ” อยู่ๆหมูแดงก็ถามขึ้นมาจนร่างบางถึงกับชะงักนิดหน่อย
“ถ้าหมูแดงมาที่นี่บ่อยๆพี่ภัทรก็จะอยู่นานๆโอเคไหมครับ” เขายิ้มให้เจ้าตัวเล็ก
“เย้ๆๆ หมูแดงจะมาทุกอาทิตย์เลยคร้าบบ อยู่กับพี่ภัทรสนุกดี” เจ้าตัวน้อยเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีดีใจ
“แล้วอย่าลืมเอาการบ้านมาทำด้วยนะ”
“พี่ภัทรช่วยหมูแดงทำด้วยนะคร้าบบ”
“ได้สิ...เดี๋ยวพี่ภัทรช่วยทำนะครับ” เขาย่อตัวให้สูงพอดีเจ้าตัวน้อยก่อนจะเอามือเรียวไปขยี้ผมเล่นอย่างเอ็นดู
“คร้าบบบ” เจ้าตัวน้อยยิ้มจนตาหยี เห็นแล้วก็ทำให้เขาอยากมีเจ้าตัวน้อยอย่างนี้บ้างคงจะมีความสุขน่าดู แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วเพราะศักดิ์ศรีความเป็นชายของเขา มันได้ถูกทำลายด้วยน้ำมือของเจ้าของเกาะแห่งนี้ไปแล้ว
ขณะที่นภัทรกำลังยืนตากผ้าอยู่นั้น เคลวินก็เดินค่อยๆเดินเข้ามาอย่างเงียบๆแล้วนั่งลงข้างๆเจ้าตัวเล็กก่อนจะส่งสัญญาณห้ามส่งเสียง แล้วเป็นคนยื่นผ้าให้แทน
“หมูแดงเหนื่อยยังครับ” ร่างบางเอ่ยพลางตากผ้าไปด้วย เมื่อไม่ได้ยินเสียงเจ้าตัวเล็กตอบกลับก็หันมามอง สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้คือเคลวินกำลังนั่งยองๆอยู่ข้างหมูแดง
“หมูแดงเหนื่อยแล้วครับ” เคลวินตอบแทนเจ้าตัวน้อย
“นี่คุณผมกำลังถามหมูแดงไม่ได้ถามคุณซะหน่อย” นภัทรชักสีหน้าใส่
“ก็กูจะตอบแทนหมูแดงแล้วจะทำไม” เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วหันไปเอ่ยกับหมูแดง “หมูแดงคงเหนื่อยมากสินะที่โดนคนใจร้ายใช้งานซะหนักเลย”
“เปล่านะครับ หมูแดงเต็มใจช่วยพี่ภัทรสนุกดี” เจ้าตัวน้อยยิ้มให้ นภัทรได้ยินก็รู้สึกสะใจที่คำตอบของเด็กตัวเล็กๆ ทำให้คนตัวโตถึงกับหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ
“เห็นไหมล่ะอย่ามโนไปเองว่าคนอื่นเค้าจะคิดแบบคุณ”
“ก็มึงใช้แรงงานเด็กนี่หว่า กูให้มึงทำคนเดียวเสือกให้หมูแดงมาช่วยซะงั้น” เขาว่า
“ขนาดเด็กยังไม่ใจแคบอย่างคุณเลย ลองพิจารณาตัวเองบ้างก็ดีนะว่าเคยคิดดี ทำดีกับคนอื่นบ้างไหมก่อนจะว่าคนอื่น” ร่างบางว่าให้
“อยู่ที่นี่สิ่งที่กูพูดคือสิ่งที่ถูกต้องทุกอย่างจำเอาไว้”
ร่างบางได้ยินกลับไม่สนใจ แต่หันไปพูดกับหมูแดงแทน
“หมูแดงจำไว้นะครับว่าอย่าเชื่อใจคนอื่นง่ายๆ คนบางคนดูแค่หน้าตาอาจจะเหมือนว่าเป็นคนจิตใจดีแต่แท้ที่จริงแล้วเค้าอาจจะไม่ได้ดีอย่างที่เราคิดก็ได้นะ” ร่างบางเอ่ยกับเจ้าตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้า แต่แท้ที่จริงแล้วมันคือการพูดประชดประชันคนตัวโต ซึ่งเคลวินเองก็รู้ดีแต่ไม่อยากจะทำอะไรรุนแรงต่อหน้าเด็ก ใจจริงเขาอยากกระชากตัวร่างบางเข้ามาสำเร็จโทษซะให้เข็ดหลาบที่บังอาจมาต่อปากต่อคำกับเขา
“หมูแดงจะเชื่อพี่ที่ภัทรพูดครับ” เจ้าเด็กน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ร่างบางทำเหมือนคนตัวโตเป็นธาตุเป็นอากาศที่ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น
“ป่ะเราไปกันเถอะ” ร่างบางยื่นมือให้หมูแดงจับก่อนจะเดินออกไป
“เดี๋ยว!” เคลวินรีบเอ่ยห้ามไว้ก่อน
“มีอะไรอีกครับผมจะรีบไปเตรียมข้าวเย็นช่วยป้าภา” ร่างบางอ้าง
“คืนนี้ขึ้นไปหากูด้วย” ร่างบางได้ยินก็ต้องถอนหายใจ
“ครับ...แล้วผมจะขึ้นไป” ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถเอาชนะร่างบางเรื่องเมื่อสักครู่ได้ แต่เขาก็สามารถเอาชนะร่างบางเรื่องนี้ได้อยู่ดี คิดแล้วก็ยกยิ้มที่มุมปากอย่างผู้มีชัย
“พี่ภัทรขึ้นไปทำอะไรกับคุณท่านครับ” อยู่ๆเจ้าตัวน้อยก็เอ่ยถาม จนร่างบางถึงกับหน้าแดงก่ำขึ้นมาเพราะไม่รู้จะตอบคำถามยังไงดี
“เอ่อ...พี่ภัทรไป...” เขาคิดหาคำพูดยังไม่ได้แต่คนตัวโตกลับชิงตอบก่อน
“พี่ภัทรเค้าเข้าไปทำหน้าที่เมียที่ดีไงหมูแดง” เคลวินยักคิ้วให้ร่างบาง
“อ้าว! พี่ภัทรเป็นเมียคุณท่านเหรอครับ” หมูแดงมองหน้าร่างบางอย่างงงๆ
“คุณพูดอะไรออกมาเนี่ย เดี๋ยวเด็กก็เข้าใจผิดหรอก” เขาเอ็ดให้คนตัวโตแล้วหันไปเอ่ยกับหมูแดง “หมูแดงอย่าไปเชื่อคุณท่านนะครับ คุณท่านเค้าล้อเล่นพี่ภัทรขึ้นไปช่วยทำงานบ้านครับหมูแดง” ร่างบางนั่งลงตรงหน้าแล้วเอ่ยกับเจ้าตัวน้อยให้เข้าใจ
“ครับหมูแดงเข้าใจแล้ว พี่ภัทรไปช่วยคุณท่านทำงานบ้าน” หมูแดงพูดแล้วยิ้มตาตี่
“ดีมากครับ” นภัทรยิ้มให้แล้วเอามือลูบที่เรือนผมของเจ้าตัวน้อยอย่างเอ็นดู
“มึงนี่ดูท่าจะเลี้ยงเด็กเก่งเนาะ กูทำให้สักคนเอาไหม?” เคลวินพูดขำๆ
“คุณหยุดพูดได้แล้วแค่นี้หมูแดงก็สับสนจะแย่แล้ว” นภัทรหันไปเอ็ดให้คนตัวโต
“ไปกันเถอะหมูแดง” ร่างบางยืนขึ้นแล้วจูงมือเจ้าตัวน้อยเข้าไปในบ้านทันที
เคลวินมองตามหลังทั้งสองคนแล้วยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เวลานภัทรอยู่กับหมูแดงเขารับรู้ได้ถึงความเป็นแม่ในตัวนภัทร ถ้านภัทรเป็นผู้หญิงก็คงจะดี เขาจะทำให้นภัทรท้องไม่มีพ่อ ให้ไอ้พวกบ้านนั้นอับอายขายขี้หน้าชาวบ้านเค้าไปทั่ว แต่คืนนี้ล่ะเขาจะทำให้พวกมันรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยเลยทีเดียว
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“ยาย” เจ้าหมูแดงส่งเสียงร้องรีบวิ่งเข้ามาหายายในครัว โดยมีนภัทรเดินตามหลังมาติดๆ
“ตะโกนมาเสียงดังเชียวไอ้เด็กคนนี้” ป้าภาเอ็ดหลานชายตัวน้อย
“หมูแดงมีอะไรจะถามยาย” หมูแดงเดินมาเกาะแขนผู้เป็นยายแล้วทำหน้าเหมือนมีคำถามสงสัย
“มีอะไรว่ามาสิยายรอฟังเอ็งอยู่เนี่ย” ป้าภายืนเอามือเท้าสะเอวมองดูหลานตัวน้อย
“ทำไมคุณท่านบอกว่าพี่ภัทรเป็นเมียคุณท่าน แล้วคนเป็นเมียต้องทำยังไงบ้างอ่ะคร้าบบ” เจ้าหมูแดงทำหน้าสงสัย ป้าภาได้ยินก็หันไปมองหน้านภัทรทันที ตอนนี้ร่างบางทำหน้าไม่ถูกเมื่อได้ยินคำถามของเด็กชายตัวน้อย
“เอ็งได้ยินมาจากไหน เป็นเด็กเป็นเล็กถามอะไรก็ไม่รู้ ถ้าเอ็งอยากรู้เวลากลับไปหาพ่อแม่เอ็งก็ถามมันดู” ป้าภาว่าให้หลาน
“ก็หนูแดงสงสัยนี่นา” เจ้าตัวน้อยเกาศีรษะแกร็กๆ
“ทำตัวเป็นคุณนายของบ้านนี้เข้าไปทุกวัน ระวังเถอะจะโดนคุณเคลวินเขี่ยลงมาเข้าสักวัน” ขวัญเบะปากใส่
“เธอไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันหรอกขวัญ อย่างน้อยฉันก็ได้สิ่งที่เธออยากได้แต่ไม่เคยได้” นภัทรตอบกลับ
“ปากดีนักนะ” ขวัญยกมือขึ้นเตรียมจะตบ แต่นภัทรคว้าสากกะเบือบนโต๊ะทำกับข้าวไว้ได้แล้วยกขึ้นบ้าง
“เอาสิ!” ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“โอ๊ย! พอกันทั้งสองคนรีบจัดโต๊ะให้คุณเคลวินเดี๋ยวนี้” ป้าภาตะโกนเสียงดังห้ามทั้งสองคน จนต่างคนต่างก็ยอมลดอารมณ์ให้อ่อนลง
“ยายห้ามทำไมหมูแดงกำลังสนุกอยู่เลยคร้าบบ” หมูแดงยิ้มพร้อมกับปรบมือเสียงดัง
“ไอ้นี่ก็อีกคน” ป้าภาชี้หน้าหลานชายตัวน้อย
“หมูแดงเรามาช่วยยายเตรียมกับข้าวกันก่อนดีกว่าเนาะแล้วค่อยมาทานข้าวกัน” นภัทรรีบคว้าตัวหมูแดงเข้ากอดคอเอาไว้
“คร้าบบบหมูแดงกำลังหิวพอดีเลย”
หลังจากทั้งหมดเตรียมกับข้าวมื้อเย็นบนโต๊ะให้เคลวินเรียบร้อยแล้ว ก็กลับมาทานข้าวกันในครัวหลังจากนั้นก็พากันกลับไปห้องพักของแต่ละคน แต่วันนี้นภัทรไม่ได้จบการทำงานของวันเพียงแค่นั้น เขาต้องขึ้นไปหาเคลวินตามคำสั่งอีก
เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ร่างบางก็เดินออกจากห้องมุ่งตรงไปยังห้องนอนของเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่ เมื่อถึงหน้าห้องแล้วนภัทรก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อรวบรวมสติก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปเคาะประตูห้อง
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ร่างบางเปิดประตูเข้าไปในห้องเหมือนทุกครั้ง เมื่อย่างกรายเข้าไปก็แปลกใจที่ไม่เห็นคนตัวโตนอนอยู่บนเตียงเหมือนทุกครั้ง จึงมองไปรอบๆเพื่อหาเจ้าของห้อง
“คุณเคลวิน! คุณอยู่ไหน” นภัทรสอดส่องสายตาหาแต่ก็ไม่เจอ แต่ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกใจเมื่อมีคนเข้ามาสวมกอดจากด้านหลัง
“เฮ้ย! คุณเล่นอะไรเนี่ย ปล่อย!” นภัทรพยายามดิ้นไปมา ปกติแล้วมันไม่ใช่อย่างนี้ เคลวินไม่เคยต้องมาหลบๆซ่อนๆเล่นกันอย่างกับเด็ก
“ไม่ปล่อย!” เขากอดร่างบางพร้อมกับพาเดินไปบนเตียง
“ทำไมต้องทำอะไรอย่างนี้ด้วย”
“มันจะได้ตื่นเต้นไง มึงไม่ชอบเหรอ” เคลวินว่าพร้อมกับใช้เชือกมัดมือร่างบางไว้กับหัวเตียง
“อะไรกันเนี่ยทำไมต้องมัดด้วยไม่เอ้า!” ร่างบางพยายามดิ้นแต่ไม่อาจต้านแรงของคนตัวโตไปได้ จนตอนนี้มือทั้งสองข้างโดนมัดไว้กับหัวเตียงเรียบร้อยแล้ว
“อยากเล่นอะไรสนุกๆมั๊ยจ๊ะ” คนตัวโตคร่อมตัวร่างบางเอาไว้
“ไม่นะ! อย่าบอกนะว่าคุณเป็นพวกซาดิตส์วิตถาร” ร่างบางพยายามสะบัดมือทั้งสองข้างพร้อมกับดิ้นไปมาเพื่อให้เชือกหลุด
“ไม่ใช่โว้ย มีอะไรที่น่าสนุกกว่านั้นอีกเยอะมึงดูนี่สิ” คนตัวโตยกโทรศัพท์มือถือของร่างบางที่ยึดไว้ขึ้นให้ดู
“มือถือผมคุณคิดจะทำอะไร”
“กูเคยบอกมึงแล้วไงว่ากูจะให้มึงโทรไปหาที่บ้านมึงเป็นระยะๆ เพื่อให้พวกมันรู้ว่ามึงยังอยู่ดีกินดีมีความสุข วันนี้กูก็เลยจะอัดคลิบสั้นๆส่งไปให้พวกมันดูซะหน่อย ให้พวกมันรู้ว่ามึงมีความสุขมากกก” เคลวินเปิดเครื่องขึ้นมาแล้วเปิดกล้องเตรียมพร้อมที่จะอัดวิดีโอ
“ไม่นะ! ผมขอร้องเถอนะอย่าทำอย่างนี้เลย ขอร้องล่ะ” ร่างบางพยายามอ้อนวอนขอร้อง แต่มีหรือที่คนตัวโตจะยอมใจอ่อน เพราะเขารู้ดีว่าถ้าคนบ้านนั้นได้ดูคลิปเด็ดๆนี้ดีไม่ดีอาจจะช็อคตายไปเลยก็เป็นได้ คิดแล้วก็ทำให้เขาสะใจมากเหลือเกิน
“ยิ่งมึงอ้อนวอนขอร้องยิ่งดี พวกมันจะได้รู้ว่ามึงน่ะทรมานมากแค่ไหน หึๆ”
ว่าแล้วคนตัวโตก็เริ่มจัดการกับร่างบางตามที่เขาต้องการพร้อมกับเริ่มบันทึกวิดีโอไปด้วย....
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
