ตอนที่ 9 : ดีกันแล้วใช่ไหม?
-ผ้าใบ-
“คิดจะทำอะไร” “ทำอะไร” ผมทำหน้าไม่รู้เรื่อง เมื่อซอลมาหยุดยืนตรงหน้า ด้วยสีหน้าของครูผู้ปกครอง
“ไม่ต้องมาทำไขสือ เมื่อกี้ตอนเข้ามาเราเจอพี่จอมทัพกับพี่คีรี เห็นบอกว่าผ้าใบชวนมาเที่ยวที่ร้าน”
“ก็ช่วยพี่เบญหาลูกค้า”
“ผ้าใบ”
“ไม่มีอะไรจริงๆ กูสงบศึกกันแล้ว เนี่ยวันนี้ยังไปกินข้าวด้วยกันมา”
“จริงเหรอ?” ดูเหมือนซอลจะไม่ยอมเชื่อผมง่ายๆ
“จริง”
“แน่นะ”
“แน่สุดๆ”
“ทำไมถึงไปกินข้าวด้วยกันได้”
“หมอนั่น..”ผมรีบเปลี่ยนคำเรียก เมื่อซอลตวัดตามามอง “พี่คีรีส่งข้อความมาชวน” กระดากปากฉิบหาย แต่เพื่อไม่ให้ซอลสงสัยผมต้องยอมเรียก
“แล้วผ้าใบก็ออกไปเหรอ”
“อืม ก็อยากคุยให้มันจบๆ”
“แล้วทำไมถึงยอมดีกับพี่คีรี” ผมยังโดนซอลซักต่อ
“ก็พี่เขายอมขอโทษกู พูดออกมาเลยว่าเป็นความผิดของตัวเอง กูก็เลยยอมดีด้วย ” เห็นไหมผมไม่ได้โกหกเพื่อนสักนิด เรื่องนั้นผมหายโกรธยอมดีด้วยแล้วจริงๆ แต่ไอ้ที่แกล้งผมตอนขี่รถมานี่สิมันยอมกันไม่ได้
“ดีแล้ว” ซอลทำหน้าโล่งอก “เมื่อกี้พี่คีรีถามหาผ้าใบด้วยจะออกไปทักไหม”
“เดี๋ยวก่อนก็ได้ กูกำลังคัดเพลงที่จะใช้ร้องในงานวันเกิดอาจารย์พี่ม่อน จะได้ส่งให้ซ้อมกัน”
“งั้นผ้าใบทำงานเถอะเราไม่กวนแล้ว”
“อืม” ผมก้มหน้าก้มตาทำงาน ทำตัวให้ดูยุ่งเข้าไว้ซอลจะได้ไม่สนใจจับผิด รออีกนิด ผมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เดี๋ยวความสนุกกำลังจะตามมา
ผมเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร อีกเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าวงผมจะขึ้นเล่น “ปรางนั่งดิ” ผมชี้มือไปยังเก้าอี้ข้างเป้าหมาย
“นี่เพื่อนผมชื่อปราง ส่วนนี้รุ่นพี่ที่มหาลัยชื่อพี่จอมทัพกับพี่คีรี” งานนี้ผมยอมเรียกพี่ด้วยความเต็มใจ
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ” พี่จอมทัพค้อมศีรษะทักทายคนที่ผมพามานั่งด้วย ปรางเป็นเพื่อนผมตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมอยู่ต่างจังหวัด เข้ามากรุงเทพพร้อมกัน แต่ผมกับปรางเรียนอยู่คนละมหาลัย เจอกันบ้างนานๆ ครั้ง แต่สนิทกันเหมือนเดิม ปรางเป็นคนสวย มีเสน่ห์ อารมณ์ดี ยิ้มง่าย เป็นที่หมายตาของหลายๆ คน
“พอดีเพื่อนผมแวะมาหาแต่มาคนเดียว ฝากไว้กับพวกพี่ได้ไหม เดี๋ยวผมต้องขึ้นเล่นแล้ว”
“ได้” พี่จอมทัพเป็นคนตอบรับ
“ขอบคุณมากนะคะ ไม่เห็นพี่คีรีพูดบ้างเลย ปรางรบกวนหรือเปล่าคะ” ปรางหันไปยิ้มหวานให้กับคนที่นั่งเงียบ
“ไม่ครับ ผมเต็มใจ” ผมก้มหน้าเพื่อซ่อนรอยยิ้ม
“ทานอะไรดีครับ”
“เหมือนพี่คีรีก็ได้ค่ะ ท่าทางน่าอร่อย” สายตาของปรางตกลงมองที่ริมฝีปากของคีรี ผมนับถือขั้นตอนการอ่อยของเพื่อนจริงๆ ไม่เจอกันไม่เท่าไหร่พัฒนาขึ้นเยอะ
“หึๆ” ดูเหมือนคนถูกมองจะรับสัญญาณนั้นได้ สายตาที่มองเพื่อนผมมีความพึงใจ ผมเอนหลังพิงเกาอี้ พอใจกับการเริ่มต้นที่ดี
“ผ้าใบล่ะทานอะไรหรือยัง”
“เรียบร้อยพี่” ผมยิ้มให้พี่จอมทัพ กับคนนนี้ผมรู้สึกดีด้วยเพราะเรื่องที่ช่วยซอลไว้
“เห็นคีรีบอกว่าเราชวนมา มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า ก็ชวนตามประสาคนรู้จักกัน เห็นว่าเป็นมิตรกันแล้วก็แสดงน้ำใจหน่อย”
“อืม” ทำไมผมรู้สึกว่าพี่จอมทัพไม่เชื่อผม สายตารู้ทันมองมายิ้มๆ
“อีกอย่างพักนี้พี่เบญเจ้าของร้านบ่นว่าคนน้อย ผมกลัวตกงาน เลยตามพวกพี่มานั่ง”
“อ๋อ”
ผมคุยกับพี่จอมทัพแต่สายตาชำเลืองมองปรางกับเป้าหมายเป็นระยะ เห็นนั่งคุยกันเบาๆ มือของปรางแตะอยู่บนแขนของคีรี ไอ้เพื่อนผมนี่มันใช้ทุกนาทีได้คุ้มค่าจริงๆ
“ผมต้องไปเตรียมตัวแล้ว ยังไงฝากปรางด้วยนะ” “เดี๋ยว” ผมชะงักหันไปมองหน้าเป้าหมาย ไม่อยากคุยด้วยมากผมกลัวถูกจับได้ เพราะทำตัวดีด้วยเร็วเกินไป
“ว่า”
“เล่นเสร็จแล้วอย่าเพิ่งกลับ มานั่งด้วยกันก่อน”
“นั่งอยู่แล้ว ผมต้องมาหาเพื่อน” ผมสบตากับปราง ยิ้มให้เพื่อนด้วยความหมายที่รู้กันสองคน ผมไมได้ทำอะไรผิด ผมแค่แนะนำให้เพื่อนรู้จักกับรุ่นพี่ ที่เหลือก็เป็นความประสงค์ของคนสองคนล้วนๆ จะโทษผมได้ยังไง
ตลอดเวลาที่เล่นอยู่บนเวที ผมลอบมองโต๊ะของเป้าหมายนานๆ ครั้ง จะมองมากก็กลัวเป้าหมายสงสัยและที่สำคัญผมต้องระวังซอลด้วย รู้แผนผมเมื่อไหร่ได้พังแน่
“ผ้าใบ” นั่นไง ผมคิดแล้วว่าซอลต้องสงสัย เพราะทันทีที่ลงจากเวทีเดินกลับไปเก็บของที่หลังร้าน ซอลก็เดินเข้ามาซักผมก่อนเลย
“ทำไมปรางถึงไปอยู่โต๊ะพี่จอมทัพกับพี่คีรีได้ล่ะ”
“กูพาไปนั่งเอง ปรางมันมาหา” ซอลรู้จักกับปรางเพราะผมแนะนำ “จะให้มันนั่งคนเดียวเดี๋ยวก็มีคนมายุ่งด้วย มันยิ่งสวยๆ อยู่”
“อืม ไม่มีอย่างอื่นแน่นะ”
“จะมีอะไร ซอลจะคิดมากไปไหน”
“ก็เราไม่อยากให้มีเรื่องกัน ตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว พี่ๆ เขาก็ดี”
“อืมๆ เข้าใจแล้ว” ผมตัดบท ทำทีหันไปคุยกับพี่ม่อนเพื่อไม่ให้ซอลซักต่อ “พี่ม่อนไปนั่งดื่มด้วยกันหรือเปล่า ผมจะไปนั่งที่โต๊ะเพื่อนพี่ ไม่ต้องถามเดี๋ยวนี้ดีกันแล้ว” ผมรีบพูดก่อนเมื่อพี่ม่อนมองมาด้วยสายตาสงสัย
“วันนี้ต้องรีบกลับว่ะ แม่สั่ง”
“แม่หรือเมีย”
“ถ้าแม่จริงกูจะกลับเหรอ ป่านนี้โทรไปบอกแล้วว่ามึงชวนอยู่ต่อ”
“ฮ่าๆ คนมีเมียก็อย่างนี้กลับกันใหญ่” ผมพูดเลยไปถึงหัวหน้าวง พี่อาจกลับเร็วทุกวัน ไม่มีเถลไถล คนนี้เมียไม่ได้สั่งแต่กลับเร็วเพราะรักเมียมาก
“ซอลล่ะ กลับเลยก็ได้นะ กูไม่อยากให้มึงขับกลับดึกๆ”
“เดี๋ยวเราออกไปทักปรางนิดหนึ่งแล้วค่อยกลับ”
“งั้นก็ออกไปพร้อมกัน”
ผมนั่งดื่มไปเรื่อยๆ ซอลกลับไปได้พักหนึ่งแล้ว ซึ่งทำให้ผมโล่งอก ทุกอย่างไปได้สวย เดิมผมกังวลว่าถ้าพี่จอมทัพสนใจปรางจะทำยังไง ดูแล้วเพื่อนคู่นี้ไม่น่าทับไลน์กัน โชคดีที่ปรางทำสำเร็จ
ผมทนนั่งจนร้านเกือบปิด ยังดีที่คิดจะกลับกันก่อน อีกนิดเดียวผมก็จะถอดใจกลับแล้ว ด้วยความเหนื่อยและง่วง
ผมยิ้มเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน เป้าหมายอาสาไปส่งเพื่อนผม อย่าถามว่าเอารถที่ไหนไปส่ง ก็ไอ้รถที่จอดอยู่ร้านอาหารเมื่อกลางวันนั่นแหละ คุณชายติดหรูท่านให้คนไปเอาแล้วขับมาส่งให้ที่ร้าน แค่โทรกริ๊งเดียว
ผมอำลาเพื่อนหลังคิดเงินเรียบร้อย เดินย้อนกลับไปด้านหลังเพื่อไปเอากีตาร์และตรงไปยังมอเตอร์ไซด์ของตัวเอง
ผมขี่เวสป้าคู่ใจวนไปยังลานจอดรถของร้าน หาอยู่สักพักถึงเห็นรถเป้าหมาย เพื่อนผมโน้มคอคีรีเข้ามาจูบ ข้างประตูรถที่เปิดค้างไว้ ผมขี่เข้าไปจอดแต่ก่อนจะดับเครื่อง ผมหันหน้ารถไปหาใช้แสงไฟสาดเข้าไป ทั้งสองร่างผละออกจากกัน
“มาแล้วเหรอ” ปรางแยกตัวออกห่าง ส่งยิ้มให้ผม
“อืม” ผมดับเครื่องยนต์ ก้าวออกมายืนข้างๆ
“เสียดายจัง ของดีชะมัด” ปรางเดินเข้ามาหาผม
“แค่นี้ก็พอ ขอบใจมาก”
“มีอะไรโทรหา กูกลับก่อน ต้องไปหามาตำซะหน่อย”
“หึๆ ไอ้บ้า”
“กูพูดจริง ไปล่ะ” ปรางชะงักฝีเท้าก่อนหันกลับไปทางเป้าหมาย ที่ยืนนิ่งมองมาทางพวกผม “ไปนะคะพี่คีรี แล้วเจอกันใหม่” ปรางส่งจูบเบาๆ ก่อนเดินนวยนาดจากไป ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ขยับเท้าเดินเข้าไปหา
“เป็นไงบ้าง” ผมเอนหลังพิงรถคันที่อยู่ข้างๆ มองคีรีด้วยดวงตาขบขัน
“ก็ดี” ร่างสูงยิ้มยียวน หันหน้ามาหาผมตรงๆ หลังพิงรถตัวเอง
“แน่ใจ?”
“หึๆ คิดจะทำอะไร ไอ้แค่นี้ไม่ทำให้พี่ค้างหรือหงุดหงิดหรอกนะ กลับบ้านสบายๆ ไมได้ต้องการขนาดนั้น”
“ผมก็ไมได้ต้องการอย่างนั้น” ผมมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ยกยิ้มให้รู้ว่าเหนือกว่า
“นั่นนะ” ผมพยักพเยิดหน้าไปทิศเดียวกับที่ปรางเดินไป “ผู้ชาย”
ผมยิ้มด้วยความพอใจ ไม่ได้บังคับให้จูบกันเสียหน่อย ผู้ชายเจ้าชู้ก็แบบนี้เห็นคนสวยเป็นไม่ได้ ก็รับผลของตัวเองแล้วกัน
“รสชาติดีไหม” ผมยิ้มด้วยความสะใจ ผมต้องการแค่นี้จริงๆ ให้รู้บ้างว่าไม่ได้เหนือกว่าคนอื่นทุกอย่าง ไมได้คุมเกมได้หมดอย่างที่คิด บางเรื่องคนเราก็โง่ได้เหมือนกัน
คนตรงหน้ายืนนิ่ง มองหน้าผมด้วยสีหน้าที่คาดเดาไม่ได้ แต่จากการที่รอยยิ้มร้ายๆ หายไป ก็น่าจะแปลว่าผมทำสำเร็จ
ในระหว่างที่ผมกำลังอิ่มเอมกับชัยชนะ เสียงถอนใจก็ดังขึ้นมา ในเวลาแค่เสี้ยววินาที มือใหญ่คว้าต้นคอผมกระชากเข้าหา อีกมือกดไว้กลางหลัง ริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาบนริมฝีปากของผม ใบหน้าถูกบังคับให้แหงนเงยขึ้นรับการรุกราน ผมพยายามสะบัดตัวออกเมื่อหายตกใจ แต่ร่างสูงหมุนตัวผมเข้าชิดรถ แทรกขาเข้ามาในหว่างขาของผม กักตัวไว้ไม่ให้หนี
ผมหายใจหอบเมื่อริมฝีปากถูกถอนออก รอยยิ้มร้ายๆ กลับมาอีกครั้ง ริมฝีปากหนาปัดผ่านริมฝีปากผมจนต้องรีบเบือนหน้าหนี
“ผู้ชายก็รสชาติดีนี่ ใช้ได้”
“ไอ้..”
“ไอ้อะไร เราแกล้งพี่ก่อนอย่าลืมสิ” เสียงคนโดนแกล้งรื่นรมย์ ผมเสียอีกที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“ถามจริงเถอะคิดจะแกล้งพี่ไปถึงไหน” ผมไม่ยอมสบตา โมโหตัวเองที่ขยับตัวไม่ได้
“ปล่อย!”
“ตอบพี่ก่อน”
“ใครทำก่อนล่ะวะ”
“เรา” ผมเม้มปากแน่น “ตกลงเราจะโกรธกันอยู่อย่างนี้เหรอ พี่นึกว่าเราเข้าใจกันแล้ว”
“......”
“มองพี่” ผมสะดุ้ง สายตาหันไปสบตาโดยอัตโนมัติ
“พี่รู้สึกดีกับเรานะ คิดว่าเราเป็นน้องที่น่ารัก แต่ดูเหมือนเราไม่ต้องการแบบนั้นใช่ไหม โกรธพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“.....”
“เราสงบศึกกันได้ไหม เป็นพี่เป็นน้องกันได้หรือเปล่า บอกพี่มาคำเดียว ถ้าเราบอกว่าไม่ได้พี่จะไม่เข้ามายุ่งอีก ไม่ใช่เพราะพี่โกรธกับสิ่งที่เราทำลงไปวันนี้ แต่ถ้าเราเกลียดพี่มาก พี่ยอมถอยเราจะได้สบายใจ”
ผมกัดปากแน่น ในสมองตีกันวุ่นวาย ผมอยากตะโกนตอบว่าไม่ได้ แต่ปากมันไม่ยอมพูดออกไป
“ผ้าใบ” น้ำเสียงที่เรียกอ่อนลง
“ขอโทษ” ผมหลับหูหลับตาตะโกนออกไปเสียงห้วน
“ถ้าอย่างนั้นเราดีกันแล้วนะ”
“เออ”
“ไม่โกรธพี่แล้ว”
“เออ”
“ขอบใจ และขอโทษ” นิ้วยาวไล้ที่ริมฝีปากของผม บ้าเอ๊ย! อุตส่าห์ทำเป็นลืมๆ ผมสะบัดหน้าหนีเพื่อให้มือยาวหลุดออก
“แต่เราก็จูบกับผู้ชายเป็นประจำอยู่แล้วมั้ง”
“หะ!” ผมตาเหลือก พูดอะไรวะ
“ไม่ต้องกลัว พี่จะไม่บอกซอลว่าจูบกับเรา”
เวรร นี่คิดว่าผมกับซอลเป็น... ผมปิดปากเงียบไม่ยอมเฉลย เพราะคิดสะระตะแล้วว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยผมก็ไม่อายมากที่ถูกผู้ชายจูบ
“จะปล่อยได้หรือยัง” ขาที่แทรกผ่านขาผมขยับออก มือที่ทาบทับบนแผ่นหลังและต้นคอก็เช่นกัน ผมขยับตัวออกห่างแต่ไม่มาก ไม่อยากให้คิดว่ากลัว
“กลับบ้านเลยหรือเปล่า” ผมอยากตะโกนว่าเชี่ยแม่ง!ออกไป คนอะไรวะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้โคตรเก่ง
“อืม” แต่ดูเหมือนมันจะเป็นทางออกเดียวที่ไม่ทำให้เสียหน้าเกินไป ผมจึงไม่เท้าความขึ้นมาเหมือนกัน
“ขับรถดีๆ ” มือใหญ่วางลงบนศีรษะผม ผมรีบสะบัดหัวออก เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ร่างสูงก้าวขึ้นนั่งบนรถ ผมไม่รอให้ประตูปิด เดินดุ่มๆ ไปที่รถตัวเองก่อนบิดรถออกไปด้วยความรวดเร็ว
ใบหน้าโต้ลม หัวใจของผมยังเต้นแรง เกิดมาก็เพิ่งเคยถูกผู้ชายจูบ แม่งเอ๊ยยยย!!!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤️ Hi Stranger ไง!คนแปลกหน้า ❤️ [ตอนที่ 27 ] 06/03/2018 ❤️ P:38 (อ่าน 267770 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก