ตอนที่ 11 : มองเห็น
-ผ้าใบ-
“แบบนี้มันเกินไปหรือเปล่าครับพี่เบญ” ผมโมโหจนหงุดหงิด แต่ต้องพยายามเก็บอาการเอาไว้ให้ได้มากที่สุด
เมื่อวานซอลเกิดอุบัติเหตุ แต่พวกผมหาวงอื่นมาเล่นแทนไม่ทัน จึงหาเฉพาะนักร้องที่คิดว่าใช้ได้มาแทน เมื่อคืนพี่เบญไม่พูดอะไร ทำให้พวกผมคิดว่าไม่มีปัญหา แต่พอมาวันนี้กลับเรียกพวกผมเข้ามาคุย แจ้งว่าจะหักเงินพวกผมหนึ่งอาทิตย์เพราะทำให้ร้านเสียหาย
“แต่ลูกค้าไม่พอใจ ที่มาแล้วไม่ได้ฟังซอลร้องเพลง”
“ผมเข้าใจว่าแขกบางคนผิดหวัง เพราะอยากมาฟังซอลร้องมากกว่า แต่ถามจริงเถอะพี่เบญจะมีสักกี่คนกัน พวกผมก็ไมได้อยากให้มันเกิด มันเป็นเหตุสุดวิสัย” พี่ม่อนค้าน ผมเองก็คิดแบบนั้น เราไม่ได้ทำบ่อย ตั้งใจทำงานเต็มที่ ไม่เคยสาย ไม่เคยเล่นแบบขอไปที แต่ในวันที่มีความจำเป็นอย่างนี้ พี่เบญกลับไม่เห็นใจเราเลยสักนิด
“พี่เรียกเรามาบอก ไม่ได้ให้มาเถียง”
“แต่มันไม่ถูกต้องนี่ครับ พี่เบญจะหักเงินพวกผมเมื่อวานก็ได้ผมไม่ว่า ค่านักร้องที่ขอให้มาช่วยพวกผมจะจ่ายเอง แต่หักทั้งอาทิตย์มันเกินไป” ผมยังพยายามคุย หวังว่าพี่เบญจะยอมรับฟัง
“ลูกค้าที่ไม่พอใจเกิดเขาไม่มาเลยล่ะ มันไม่ได้เสียหายแค่วันเดียวนะ คิดกันบ้างสิว่าพี่ต้องขาดรายได้เท่าไหร่”
“ผมเข้ามาก็เห็นโต๊ะใกล้เต็มแล้วนี่พี่” ผมพูดออกไปตามที่เห็น
“ถ้าไม่ฟังกันแบบนี้ก็อย่าทำงานด้วยกันเลย เอาไงจะให้พี่หักอาทิตย์หนึ่ง หรือจะรับเงินจนถึงวันก่อนแล้วไม่ต้องมาเล่นอีก” ผมอยากพูดว่าไม่เล่น แต่ต้องห่วงความอยู่รอดของตัวเอง ไหนจะคนอื่นในวง ซอลก็เพิ่งเจ็บตัวต้องใช้เงินซ่อมรถ จึงทำได้แค่กำมือแน่น
“งั้นพี่เบญก็จ่ายมาเถอะ พวกผมจะได้ไป” เสียงเรียบๆ มาจากพี่อาจ พี่ใหญ่ของวงที่ไม่ค่อยพูด ผมกับพี่ม่อนหันไปมอง เราต่างตกใจ แปลกใจ และที่มากที่สุดคือกังวลใจ
“อาจ!”
“เอาเป็นว่าเราตกลงกันได้แล้ว เอาตามที่พี่เบญพูดเลยครับ ขอเงินพวกผมด้วย”
“นี่คิดว่าพี่ไม่เอาจริงเหรอ!”
“ผมไม่รู้ว่าพี่เอาจริงไหม รู้แต่ว่าผมเอาจริง ม่อน ผ้าใบไปเก็บของรอ เดี๋ยวพี่ได้เงินแล้วออกไป” ผมพยักหน้า เปิดประตูเดินออกไปกับพี่ม่อน ในใจส่วนหนึ่งกังวลแต่อีกส่วนกลับโล่งอก ลากันที ที่ๆ ไม่เคยเห็นพวกผมเป็นคน
“เอาไงดีวะ” พี่ม่อนเก็บคีบอร์ดเข้ากระเป๋า ผมส่ายหัว ยังนึกไม่ออกเหมือนกัน แต่อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด
“คิดอีกทีก็ดีแล้วพี่ม่อน ดีกว่าให้พี่เบญโขกสับเราอยู่แบบนี้”
“กูก็อยากไปใจจะขาด แต่กลัวหาที่ใหม่ไม่ได้ทันทีน่ะสิ”
“ใครจะรู้ พรุ่งนี้เราไปขอแคสที่แรกอาจได้งานเลยก็ได้” ผมพูดติดตลกเพื่อให้กำลังใจตัวเอง
“สาธุ ให้มันจริงเถอะว่ะ”
“พรุ่งนี้เราตะเวนหาร้านกันไหมพี่ม่อน เข้าไปคุยเอาคลิปที่เคยเล่นไปให้ดูก่อนแล้วกัน ขอนัดแคสวันหลัง ให้ซอลมันพักสักสองสามวัน”
“อืม เอาไงเอากัน”
เสียงฝีเท้าของพี่อาจทำให้พวกผมหยุดคุย พี่อาจยิ้มเนือยๆ มาถึงก็จัดการแบ่งเงินให้พวกผม
“พักกันสักวันสองวัน แล้วค่อยหาทางกันต่อ”
“ผมกะจะชวนพี่ม่อนไปตระเวนตามร้านที่เปิดรับพรุ่งนี้ ลองเข้าไปคุยไปเสนอดู”
“เอางั้นก็ได้ พี่นึกว่าอยากพักกัน ไม่ได้หยุดมานานแล้ว”
“ผมก็อยากพักพี่ แต่สภาวะการเงินไม่พร้อมหยุด แล้วพี่เบญเป็นไงบ้าง ด่าไหม”
“ก็ทวงบุญคุณไปตามประสา พี่ฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ไม่ได้พูดอะไร เราทำงานคุ้มเงินไม่ได้มีอะไรติดค้าง ตอนท้ายก็เสียงอ่อนขอให้อยู่เล่นคืนนี้ก่อน”
“พี่อาจตอบว่าไง ต้องเล่นหรือเปล่า”
“ผมเก็บของแล้วพี่” พี่ม่อนทำหน้าเซ็ง
“ไม่ต้อง พี่บอกไปแล้วว่านักร้องร้องไม่ถูกใจแขกอย่าให้ร้องเลย เดี๋ยวร้านจะแย่ไปกว่านี้”
“พี่อาจนี่เงียบๆ หมัดเด็ดเยอะนะพี่” ผมอดชมไมได้ พี่เบญคงหน้าหงายไปเลย
“ขอโทษนะ”
“ขอโทษอะไร” ผมมองหน้าพี่อาจงงๆ
“ขอโทษที่ไม่ได้ถามก่อน แต่พี่คิดดีแล้ว ถ้าครั้งนี้เรายอมต่อไปพี่เบญคงหนักกว่านี้ เห็นว่าเราไม่มีทางเลือก”
“ดีแล้วพี่ เอาตามนี้แหละ ส่วนซอลไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวผมบอกมันเอง”
“พี่ฝากเงินให้ซอลด้วย” พี่อาจส่งเงินส่วนของซอลให้ผม
“ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน จะกลับไปนอนกอดเมียแต่หัววันบ้าง”
“ไม่ใช่กลับไปเร็วเจอเมียนอนกอดกับชู้อยู่นะพี่” ผมแหย่พี่ม่อน เลยได้กระป๋องน้ำอัดลมลอยมาหา ดีว่าหลบทัน
“มึงนี่พูดอะไรไม่เป็นมงคล ทำไมคิดเหมือนกูเลยว่ะ”
“ฮ่าๆ พวกผมพากันหัวเราะเพื่อกลบความกังวลข้างใน พี่อาจพยักหน้าเป็นสัญญาณ เราต่างเดินออกจากร้านไปเงียบๆ ผมถอนใจยาว ชีวิตคงมีหนทางของมัน
-คีรี-
ผมนิ่วหน้าเมื่อพนักงานของร้านประกาศว่าวันนี้ไม่มีวงดนตรีสดเล่น ขออนุญาตเปิดเพลงแทน เพราะวงดนตรีไม่รับผิดชอบงาน จอมทัพหันมามองหน้าผม เราต่างคิดเหมือนกันว่าไม่มีทางเป็นไปได้
ผมมองพนักงานที่เดินผ่านไปมา ก่อนยกมือเรียกเมื่อเห็นคนที่มองหา
“สวัสดีครับพี่” อู๊ดยกมือไหว้พวกผม
“วงของผ้าใบไม่เล่นเหรอ”
“ครับ”
“เกิดอะไรขึ้น” อู๊ดมีสีหน้าลำบากใจ มองซ้ายมองขวาก่อนก้มหน้าลงมาใกล้ พูดด้วยเสียงที่เบาลง
“ไม่มาถาวรแล้วครับ ออกไปแล้ว มีเรื่องขัดใจกับพี่เบญ”
“เรื่องอะไร”
“ผมพูดไปก็ไม่ดี เอาเป็นว่าไม่ใช่อย่างที่เขาประกาศก็แล้วกัน ทีเหลือพี่ลองถามกับพี่ผ้าใบเอาเองดีกว่า”
“ขอบใจมาก ฝากอู๊ดคิดเงินให้พี่เลย”
“ได้ครับ”
“มึงว่าเรื่องอะไร” จอมทัพถามผม หลังจากอู๊ดเดินห่างออกไปแล้ว
“คงมีปัญหากับเจ้าของร้าน” ผมเดาจากที่ผ้าใบเคยขอไม่ให้ผมไปพูดกับเจ้าของร้านครั้งก่อน
“กูชักเป็นห่วงว่ะ ทุกคนเลย แต่ซอลมากหน่อย เพิ่งเจ็บตัวมายังตกงานอีก”
“มึงห่วงซอลมากๆ ระวังผ้าใบมันจะเตะเอา ยิ่งเลือดร้อน”
“ไม่ใช่แฟน เพื่อนกัน”
“มึงเป็นคนบอกกูสมองเสื่อมหรือไงวะ ไหนว่าเห็นนั่งกอดกัน”
“ก็ใช่ แต่ซอลบอกกูเมื่อวานว่าไม่ใช่”
“งั้นเหรอ” ผมคิดไปถึงเหตุการณ์คืนนั้น ถ้าอย่างนั้น...
“ยิ้มอะไรของมึงวะ”
“ไม่มีอะไร” ผมไม่ได้เล่าเรื่องคืนนั้นให้จอมทัพฟัง เพราะบอกผ้าใบไว้ว่าจะไม่บอกใคร หึๆ มิน่ามันถึงทำหน้าเอ๋อขนาดนั้น คิดจะแกล้งเขาเลยได้จูบแรกกับผู้ชายไปแทน
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ เปลี่ยนร้านหรือแยกย้ายกันกลับ” พวกผมมาได้เกือบชั่วโมง กินข้าวเสร็จเรียบร้อย ตั้งใจว่าจะนั่งฟังเพลงต่อแต่คงไม่ต้องแล้ว
“กลับ”
“อืม งั้นก็แยกย้าย”
ผมขึ้นนั่งบนรถ หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาคนที่ไม่เจอ ครั้งแรกไม่มีคนรับ ผมกดไปอีกครั้งนานจนเกือบตัด ก่อนจะได้ยินเสียงเนือยๆ ดังขึ้น
“ฮัลโหล” เสียงของผ้าใบไม่หงุดหงิดเหมือนทุกครั้ง ผมรับรู้ได้ถึงความเหนื่อยล้าของน้ำเสียง
“อยู่ไหน”
“วันนี้ผมไม่มีอารมณ์เล่นด้วย ไปเล่นที่อื่นเถอะ”
“พี่รู้ เราอยู่ไหน”
“จะรู้ไปทำไม”
“จะไปหา พี่มาที่ร้านไม่เจอเรา” ปลายสายเงียบไปนานมาก จนผมคิดว่าเดี๋ยวมันคงตัดสายทิ้ง
“อยู่ในสวนการะเกด นั่งอยู่ตรงบันไดริมน้ำ” ผ้าใบพูดถึงสวนสาธารณะเล็กๆ ที่อยู่ริมน้ำ ไม่มีประตูเปิดปิด จึงเข้าไปเดินเล่นได้ตลอดเวลา
“รออยูตรงนั้นพี่กำลังไป” ผมวางสาย สตาร์ทรถขับออกจากลานจอดของทางร้าน รู้สึกเป็นห่วงมันขึ้นมา ผ้าใบไม่เคยดูหมดแรงขนาดนี้มาก่อน
ผมเดินตรงไปยังท่าน้ำ มองเห็นผ้าใบนั่งอยู่ สายตามันมองตรงไปข้างหน้า ข้างตัวมีกระป๋องเบียร์วาง ผมเดินเข้าไปหาเงียบๆ ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
“ดื่มไหม” ผ้าใบหยิบกระป๋องเบียร์ส่งให้ผม ผมรับมาเปิดก่อนยกขึ้นดื่ม
“มาทำอะไรตรงนี้”
“ดื่มเบียร์” ถ้าเป็นปกติผมคงด่ามันว่ากวน แต่วันนี้ผมเพียงแค่พยักหน้า
“ไปที่ร้านมาเหรอ”
“อืม”
“รู้แล้วสิ”
“อู๊ดบอกว่าวงเราไม่เล่นที่ร้านแล้ว มีปัญหากับเจ้าของร้าน”
“อืม”
“เรื่องอะไร เล่าให้พี่ฟังได้ไหม”
“จะรู้ไปทำไม”
“เล่ามาเถอะ” ผ้าใบเงียบไปก่อนถอนใจออกมาเบาๆ
“พี่เบญจะหักเงินที่ซอลไม่มาร้องเพลงอาทิตย์หนึ่ง” ผมขมวดคิ้ว
“แต่เมื่อวานเราหานักร้องมาร้องได้ไม่ใช่เหรอ” จอมทัพเป็นคนบอกเขา
“ก็ใช่ แต่พี่เบญบอกว่ามันทำให้ร้านเสียหายอยู่ดี จะอะไรก็ช่างเถอะออกแล้วก็คือออก”
“แล้วเราจะทำยังไงต่อ”
“หาร้านอื่น มันคงหาได้สักร้านมั้ง ถ้าข้างบนเขาไม่ใจร้ายจนเกินไปนะ” ผ้าใบชี้มือขึ้นข้างบน หัวเราะด้วยเสียงขื่นๆ
“วงเราเล่นดีต้องหาได้อยู่แล้ว” ผ้าใบหันมามองหน้าผม รอยยิ้มที่ผ้าใบมีให้ผมครั้งแรก เป็นรอยยิ้มที่บีบหัวใจผมพิลึก เพราะมันดูอ่อนล้า สีหน้าเนือย
“อย่าคิดมาก เรามีความสามารถ” ผมยกมือขึ้นจับศีรษะของผ้าใบ นึกว่ามันจะสะบัดแต่กลับนั่งนิ่ง หน้าก้มลงต่ำ
“เหนื่อยดีนะ ไม่รู้ว่าต้องดิ้นรนอีกแค่ไหน กว่าจะพาตัวเองไปได้ตลอดรอดฝั่ง” อาจเป็นเพราะเบียร์ที่ดื่มเข้าไป ทำให้ผ้าใบหลุดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“ไม่เป็นไร เราต้องทำได้อยู่แล้ว” ผมลูบมือไปบนเส้นผม อยากทำอะไรสักอย่างให้มันรู้สึกดีขึ้น
“ผมกลับดีกว่า” ผ้าใบลุกพรวดขึ้นยืน เหมือนเจ้าตัวจะนึกขึ้นได้ว่าเผลอพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“นั่งก่อนเถอะ เบียร์ยังเหลืออยู่เลย วิวตรงนี้สวยดี” ผมไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น คิดว่าแบบนี้น่าจะดีกว่า ผ้าใบมีสีหน้าลังเลแต่สุดท้ายก็นั่งลง
“ไฟในน้ำสวย” ผมชี้ให้ผ้าใบดู แสงไฟที่ไหวอยู่ในน้ำ
“ไม่เคยเห็นเหรอ” เสียงกวนๆ ดังขึ้น ผมยกยิ้มที่มุมปาก อย่างน้อยมันก็เริ่มกวนได้
“เคย ใครจะไม่เคย พระจันทร์ก็สวยดีนะ” ผมเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์เสี้ยวที่อยู่บนฟ้า แต่ผ้าใบหันมามองหน้าผม
“ทำไมขนลุกวะ เป็นคนแบบนี้เหรอ มองฟ้ามองน้ำ”
“หึๆ” ผมจะไม่ถามว่าแล้วมันมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้
“นานๆ ทีน่ะ อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน”
เสียงถอนใจดังคล้ายรำคาญ จากหางตาของผมเห็นผ้าใบเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ ดวงตาไหววูบ
“เดี๋ยวมันก็เต็มดวง”
“หะ!”
“พี่บอกว่าเดี๋ยวพระจันทร์มันก็เต็มดวง กลับมาสว่างเหมือนเดิม”
“อืม” ผ้าใบพยักหน้า สายตายังจับจ้องไปยังพระจันทร์ที่อยู่เบื้องบน ผมไม่พูดอะไรต่อ นั่งดื่มเบียร์ไปกับผ้าใบเงียบๆ ลดพัดอ่อน กลิ่นดอกไม้ไทยหอมเข้าจมูก
“หมดแล้ว” ผ้าใบส่ายกระป๋องเบียร์ดู
“อยากดื่มต่อไหม”
“ไม่ล่ะ จะกลับไปนอนเอาแรง พรุ่งนี้มีเรื่องให้ทำอีกเยอะ อันดับแรกก็ต้องไปบอกซอลด้วยตัวเองก่อน มันคงเสียใจน่าดู คิดมากว่าเป็นเพราะมันอีก”
“ไม่ใช่ มันเป็นเพราะคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง บอกซอลไปแบบนี้” สายตาที่มองผมแปลกไป ก่อนที่เจ้าตัวจะเบือนหน้าหนี
“รู้น่า”
“เอามอเตอร์ไซด์มาใช่ไหม”
“อืม”
“กลับเองไหวหรือเปล่า”
“แค่นี้สบายมาก อยู่ที่ร้านแขกชอบส่งเหล้าขึ้นมาให้ดื่ม” ผมช่วยผ้าใบเก็บกระป๋องเบียร์ลงถุง
“ไปล่ะ”
“ถึงแล้วส่งข้อความบอกพี่ด้วย ว่าไม่ได้เมาจนขับรถไปหัวทิ่มที่ไหน” ผมลุกขึ้นยืนตาม ผ้าใบหมุนตัวไปแล้วแต่ชะงัก หันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง
“ขอบใจ”
“ด้วยความยินดี”
ผมยังยืนอยู่ที่เดิม มองผ้าใบเดินไปที่มอเตอร์ไซด์ รอจนรถออกไปแล้วจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“สวัสดีครับพี่เมย์ ขอโทษที่โทรมาดึกมาก” พี่เมย์คือเลขาของพ่อผม
“พรุ่งนี้ผมรบกวนพี่เมย์จัดการธุระให้เรื่องหนึ่งได้ไหมครับ ผมอยากฝากวงดนตรีวงหนึ่งให้ทำงานในร้านในโรงแรมของเรา”
“ได้ครับ พรุ่งนี้ผมส่งรายละเอียดไปให้ ขอบคุณครับ” ผมกดวางสาย ถ้าข้างบนยังไม่เห็นความลำบากของผ้าใบก็ไม่เห็น ผมจะเป็นคนเห็นเอง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤️ Hi Stranger ไง!คนแปลกหน้า ❤️ [ตอนที่ 27 ] 06/03/2018 ❤️ P:38 (อ่าน 267007 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก