ตอนที่ 17 : หัวใจ (จอมทัพ&ซอล)
-จอมทัพ-
“มึงเริ่มแล้วใช่ไหม” ผมถามคีรีในเรื่องที่รู้กันแค่สองคน คีรีละสายตาจากเวที หันมามองหน้าผม
“ใช่”
“เป็นไงวะ”
“เรื่อยๆ”
“ช้านะมึง”
“ผ้าใบไม่ใช่ผู้หญิง ขืนกูบุ่มบ่ามคงโดนมันต่อยเช้า”
“หึๆ อยากเปลี่ยนรสนิยมเองนี่หว่าก็ต้องปรับตัว กูอวยพรขอให้สำเร็จ”
“ขอบใจ โน่นมาแล้ว” ผมหันไปมองตามสายตาของคีรี ก่อนลุกขึ้นยืนยิ้มกว้างต้อนรับผู้มาใหม่
“รอนานไหมคะ”
“ไม่เลยครับ ปริมนั่งก่อน” ผมดึงเก้าอี้ออกให้ปริมนั่ง
“ทานอะไรดีครับ”
“ขอสลัดมะกอกกับน้ำเปล่าก็พอค่ะ ปริมลดความอ้วนอยู่”
“ถ้าปริมอ้วน สาวๆ คงอยากร้องไห้”
“ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ แต่ปริมต้องถ่ายชุดว่ายน้ำอาทิตย์หน้า ไม่อยากให้มีหน้าท้อง”
“ผมจะรอซื้อ เหมายกแผงเลยดีไหม”
“คีรีเป็นพยานนะ ถ้าหนังสือที่ปริมขึ้นปกไม่หมด จะงอนจอมทัพไม่พูดด้วยเลยคอยดู”
“ทำอย่างนั้นผมก็คิดถึงแย่”
“หวานแบบนี้ใช่ไหมคะถึงไม่มีสาวคนไหนปฏิเสธ” ปริมยกมือขึ้นแตะแก้มผม ผมจึงยกมือขึ้นวางทาบทับ
“แค่ปริมไม่ปฏิเสธก็พอ” ผมสบตากับปริม
“ซอล!”
“อะไร” ผมหันไปมอง คีรีชี้ขึ้นไปบนเวที ผมหันไปมองบ้างเห็นซอลยืนนิ่ง มีเพียงเสียงดนตรีที่บรรเลงอยู่ สีหน้าของทุกคนในวงต่างแปลกใจ แต่เพียงครู่เดียวซอลก็กลับมาร้องตามปกติ
“ซอลเป็นอะไรวะ” ผมหันไปถามคีรี อีกฝ่ายน่าจะดูอยู่ตั้งแต่แรก
“ไม่สบายมั้ง หน้าซีดๆ กูนึกว่าจะเป็นลมด้วยซ้ำ ดีที่ไม่ใช่” ผมขมวดคิ้ว ซอลดูปกติดีตอนที่ผมกับคีรีเข้าไปหาในห้องพักนักดนตรี
“รู้จักเหรอคะ” ผมหันไปหาปริม
“ครับ เป็นรุ่นน้องที่มหาลัย สนิทกัน”
“แสดงว่าคีรีชวนมาร้องที่นี่ใช่ไหมคะ”
“ใช่”
“นักร้องหน้าตาน่าเอ็นดูดีนะคะ ปริมมองทีแรกยังคิดว่าเป็นผู้หญิงหรือเปล่า”
“ครับ” ผมยิ้มขำเมื่อคิดถึงซอล “คนเข้าใจผิดกันเยอะ เลยมีหนุ่มๆ มาจีบเพียบ”
“แหม ปริมไม่แปลกใจหรอกค่ะ หน้าตาออกจะน่ารัก ว่าแต่สองหนุ่มคิดจีบบ้างหรือเปล่าคะ”
“ฮ่าๆ ผมคงไม่ แต่..” ผมมองคีรีด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ปล่อยให้เพื่อนตัดสินใจเองว่าจะบอกไหม
“ผมจีบ”
“จีบน้องคนนี้เหรอคะ”
“เปล่าครับ คนที่เล่นกีตาร์”
“จริงเหรอคะ น้องดู..” ปริมเงียบไปสักครู่ เหมือนเลือกคำพูดอยู่ “ถึงจะดูผอมแต่ก็ยังดูแมนๆ”
“หึๆ ปริมเห็นหน้าตากวนๆ แบบนี้แต่นิสัยดีมาก เป็นเด็กดี” คีรีมองไปยังเวที สายตาที่มองผ้าใบอ่อนแสงลง
“เชื่อแล้วค่ะว่าคีรีชอบ ขอให้จีบติดนะคะ แต่อย่างคีรีปริมคงไม่ต้องอวยพรมั้ง ยังไงก็คงสำเร็จ”
“หึๆ คราวนี้อวยพรเถอะปริม ผมต้องการ”
“ต๊ายตาย ปริมไม่อยากจะเชื่อหู” ปริมหัวเราะออกมาเบาๆ ท่าทางชอบใจ “แหมถ้าปริมสนิทกับน้องจะบอกให้เล่นตัวมากๆ เอาให้คีรีไปไม่เป็นเลย”
“ผมกะว่าวงเล่นเสร็จจะพาปริมไปแนะนำอยู่พอดี แต่ฟังอย่างนี้แล้วอย่าดีกว่า”
“ไม่ได้ค่ะ พูดขนาดนี้แล้วต้องพาปริมไปเจอ ปริมอยากรู้จักคนที่ทำให้คีรีเปลี่ยนรสนิยมได้ ว่าตัวจริงเป็นคนแบบไหน นะคะจอมทัพ พาปริมไปนะ” ปริมสอดแขนเข้ามากอดแขนผม ผมจึงยกมือขึ้นกุมไว้
“ครับ” ผมพยักหน้า ก่อนเบือนสายตากลับไปที่หน้าเวที แม้แสงในร้านจะสว่างไม่มากนักแต่ผมมั่นใจว่าหน้าของซอลซีดเผือด ความรู้สึกห่วงทำให้ไม่กล้าละสายตา กลัวว่ามันจะล้มลงไป
“เริ่มคุ้นเคยกับที่นี่หรือยัง” คีรีเดินเข้าไปในห้องเป็นคนแรก ตามด้วยปริมและผม ทุกคนหันหน้ามามอง มีเพียงซอลที่หันไปทางอื่น
“คุ้นเหมือนบ้านตัวเองเลย ว่าจะย้ายเสื้อผ้ามาอยู่นี่” ม่อนตอบติดตลก ผมหัวเราะตาม แต่สายตาไม่ละไปจากใบหน้าของซอล
“ไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” ซ่อนง่วนอยู่กับการเก็บโน้ตเพลง ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองผม
“จอมทัพแนะนำหน่อยสิคะ” นิ้วเรียวของปริมจับเข้าที่ต้นแขนของผม ผมจึงหันไปยิ้มให้พร้อมกล่าวขอโทษ
“ขอโทษครับปริม เดี๋ยวผมแนะนำให้รู้จักกัน นี่พี่อาจเป็นหัวหน้าวง ม่อนเป็นเพื่อนที่คณะรุ่นเดียวกับผม นี่ซอลกับผ้าใบเป็นรุ่นน้องอยู่ปีสอง ส่วนนี่ปริมเป็น..”
“เป็นอะไรดีค่ะ” ปริมหันมามองผมด้วยดวงตาแพรวพราว มองด้วยสายตาท้าทาย
“เป็นนางแบบชื่อดังที่ผมตามจีบอยู่”
“หึๆ ตอบแบบนี้ให้คะแนนเต็มสิบเลยค่ะ” ปริมหัวเราะเบาๆ เสียงสมุดโน้ตตกกระทบพื้น ก่อนที่ซอลจะรีบเก็บขึ้นมา
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ” ซอลเงยหน้าขึ้นมองปริม ส่งยิ้มให้บางๆ แต่สีหน้าดูอ่อนล้า
“ซอลร้องเพลงเพราะมาก พี่อยากเข้ามาชม”
“ขอบคุณครับ”
“ส่วนคนนี้ผ้าใบใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“อืม” ปริมเอียงคอมองผ้าใบก่อนเหลือบสายตาไปมองคีรี รอยยิ้มขำจุดขึ้นบางๆ ที่ริมฝีปาก
“หล่อใช้ได้เลยนะ” ปริมเดินเข้าไปกอดแขนผ้าใบ “มีแฟนหรือยัง”
“ยังครับ” ผ้าใบหน้าแดง ยิ้มเขินๆ แต่เพื่อนผมหน้าหงิกขึ้นมาทันที
“ปริม”
“ว่าไงคะคีรี” ปริมเอียงคอน่ารัก หัวซบกับไหล่ของผ้าใบ เจ้าตัวเขินแล้วเขินอีก
“เราออกไปนั่งข้างนอกดีไหม วงมีแต่ผู้ชายเขาจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้ากัน”
“ตายจริง ปริมรบกวนหรือคะ”
“เปล่าครับเปล่า” ผ้าใบผู้ไม่รู้อะไรรีบปฏิเสธ หน้ายังแดงเพราะมีสาวสวยมายืนกอด
“แล้วคนอื่นล่ะคะ รีบกลับกันหรือเปล่า ปริมจะได้ออกไป”
“ไม่รีบเลยครับ” ม่อนรีบตอน ในขณะที่พี่อาจผู้ไม่ค่อยยิ้มยังยิ้มออกมา ผมอาศัยจังหวะที่ทุกคนคุยกับปริม หันไปหาคนที่ยืนเงียบอยู่ไม่ไกล
“แน่ใจนะว่าสบายดี” ผมถามซ้ำ
“แน่ใจครับ”
“แต่พี่ว่าเราหน้าซีดๆ”
“แสงไฟมั้งครับ” ซอลพยายามเบือนหน้าหนีผม ผมจึงใช้มือจับคางเอาไว้ไม่ให้หันไปทางอื่น ก่อนยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ
“เราหน้าซีดจริงๆ กลับเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่ง” ผมหันไปหาปริมที่ยังยืนกอดแขนผ้าใบ ต่อล้อต่อเถียงอยู่กับคีรี
“ปริมครับ เดี๋ยวผมขอไปส่งซอลที่หอก่อน ท่าทางจะไม่สบาย ปริมจะรออยู่ที่นี่หรือจะไปกับผมครับ”
“ไม่ต้องครับ! ไม่ต้องไปส่ง เดี๋ยวผมกลับกับผ้าใบ ตั้งใจจะกลับด้วยกันอยู่แล้ว” ซอลปฏิเสธผม มองปริมด้วยสายตาขอโทษ
“คุณปริมกับพี่จอมทัพตามสบายเลยครับไม่ต้องเป็นห่วง”
“ผมไปส่งเอง สบายมาก” ผ้าใบรีบบอกผม คงรู้ว่าเพื่อนเกรงใจ
“ถ้าไม่ให้พี่ไปส่ง ก็นั่งแท็กซี่กลับ อย่านั่งมอเตอร์ไซด์ เกิดเป็นลมร่วงลงไปจะทำยังไง”
“ไม่หรอกครับ ผมกลับได้”
“ซอล” ผมลงเสียงหนัก
“ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกลับแท็กซี่”
“ถึงแล้วโทรบอกพี่ด้วยเข้าใจไหม ถ้าระหว่างทางรู้สึกเวียนหัว ไม่สบาย ไม่ไหวก็โทรมา” สายตาของซอลเหลือบมองปริม สีหน้าไม่สบายใจ
“ถ้าจอมทัพห่วงน้องมากจะไปส่งก็ได้นะคะ เดี๋ยวปริมรออยู่ที่นี่กับคีรี” เพื่อนผมเลิกคิ้วสูง
“อะไรคะ แขกมาถึงโรงแรมจะไม่ต้อนรับเหรอคะ หรือว่าอยากจะออกไปไหน”
“พี่จอมทัพอยู่ที่นี่เถอะครับ ผมไม่เป็นไรจริงๆ” ซอลคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย “เดี๋ยวผมไปเลยดีกว่าครับ กลับก่อนนะมะรืนเจอกัน”
“เออ ไม่ไหวก็โทรบอกพวกพี่” พี่อาจพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
“กูไปด้วย” ผ้าใบเดินเข้ามาหาซอล ดึงกระเป๋าของเพื่อนไปสะพายให้ ยกมือกอดไหล่แบบที่ชอบทำ เดี๋ยวกูไปส่งมึงขึ้นแท็กซี่หน้าโรงแรมก่อน
“อืม” ซอลส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ก่อนเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรกับผมเลย ผมได้แต่มองตามไปเงียบๆ
“ปริม” คีรีหันมามองปริมด้วยสีหน้าดุๆ “แสบนักนะ”
“พูดอะไรปริมไม่เห็นรู้เรื่อง” ปริมหัวเราะเบาๆ หันไปทางม่อนกับพี่อาจ “ไปก่อนนะคะ แล้วคงได้เจอกันอีก”
“สวัสดีครับ” ม่อนกับพี่อาจรีบโค้งศีรษะให้ ปริมเป็นผู้หญิงสวยและมีเสน่ห์มาก ไม่แปลกที่จะมีแต่คนสนใจ ไม่เว้นแม้แต่ผม
ผมเหลือบตามองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ยังคงเงียบแม้เวลาจะผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง “ห่วงก็โทรไปสิคะ”
“ครับ?” ผมเงยหน้าขึ้นมองปริม
“ห่วงน้องใช่ไหมคะ”
“เดี๋ยวคงโทรมาเอง” ผมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม คีรีเดินไปทักทายแขกที่เป็นเพื่อนของพ่อ ไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะ จึงมีแค่ผมกับปริมสองคน
“เล่าให้ฟังหน่อยสิคะ ซอลเป็นคนยังไง” ปริมเอนหลังพิงเบาะ มองผมด้วยรอยยิ้ม สีหน้าไม่บ่งบอกว่าไม่พอใจ
“ซอลเหรอ” ตาของผมตกลงมองแก้วเหล้าในมือ รอยยิ้มจุดที่มุมปาก “ซอลเป็นเด็กเรียบร้อย ขี้อาย ไม่ค่อยพูด แต่เห็นแบบนั้นเป็นเด็กที่เข้มแข็งมากนะ ดูแลตัวเองมาตั้งแต่จบมัธยม แต่บทจะดื้อก็ดื้อขาดใจ ตัวเล็กแต่ใช่ว่าจะเอาชนะได้ง่ายๆ บางครั้งผมยังต้องยอมแพ้” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ
“ซอลเป็นเด็กไม่ชอบขอความช่วยเหลือใคร มีอะไรจะเก็บเอาไว้ ต้องคอยซักคอยถามถึงจะรู้ ผมถึงต้องคอยสังเกตอาการเอาเอง”
“หน้าตาซอลน่ารักมากนะคะ”
“ครับ แต่จริงๆ ผมว่าซอลเปิ่นๆ มากกว่า “ ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนเล่าต่อ “ปริมรู้ไหมว่าซอลมีรถเก่าๆ อยู่คันหนึ่ง ตั้งชื่อให้ว่ากระป๋องสี ดูแลยิ่งกว่าลูกอีกมั้ง ผมเจอครั้งแรก ซอลบอกผมว่ากระป๋องสีไม่สบาย ผมถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกเพราะไม่รู้ว่ากระป๋องสีคืออะไร หึๆ” ผมนึกถึงครั้งแรกที่ได้คุยกับซอล เหมือนเพิ่งผ่านไปไม่นาน
“ตอนนี้กระป๋องสีอยู่ที่อู่ของพี่ขวัญ ช่วงนี้ถึงไม่มีรถใช้ ผมถึงได้ห่วงมัน”
“จอมทัพคะ”
“ครับ”
“ห่วงน้องมากใช่ไหม”
“ก็..ครับ” ผมหัวเราะเบาๆ “มันตัวนิดเดียวดูน่าสงสาร ผมอดห่วงไม่ได้”
“รักซอลใช่ไหมคะ” ใบหน้าของปริมยิ้ม น้ำเสียงสบายๆ แต่คำถามทำให้ผมถึงกับหยุดชะงัก
“ปริมพูดอะไร เป็นไปไม่ได้หรอกครับ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย อีกอย่างซอลมันเป็นน้อง ผมชอบคุณคุณก็รู้”
“ก็อยากให้เป็นแบบนั้นนะคะ ถ้าจอมทัพจะสนใจปริมจริงๆ ไม่ใช่เอาแต่มองโทรศัพท์ทุกสิบนาทีแบบนี้”
“ผมขอโทษ ผมแค่เป็นห่วงน้องมันน่ะ”
“ถามตัวเองดีๆ นะคะจอมทัพ ปริมสนใจคุณมาก ถ้าปริมตอบตกลงขึ้นมาหวังว่าสุดท้ายคุณจะไม่เสียใจ”
ผม..” ผมอยากพูดว่าผมมั่นใจว่าผมชอบปริม แต่ความรู้สึกบางอย่างหยุดผมไว้
“ลองไปหาคำตอบดูดีไหมคะ บางทีจอมทัพอาจจะตอบปริมได้ชัดเจนกว่านี้” สายตาผมตกลงมองโทรศัพท์ ยอมรับว่าในใจกำลังร้อนรนเป็นห่วงว่ามันเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบหายไปเลย
“ซอลน่ารักนะคะ ขนาดปริมเป็นผู้หญิงเห็นสีหน้าเศร้าๆ ยังอยากดึงเข้ามากอด มันเป็นความรู้สึกของการอยากปกป้อง ซึ่งปริมเดาว่าคุณคงไม่มีให้ปริม”
ปริมยิ้มให้ผมก่อนขยับตัวขึ้นนั่งหลังตรง “ปริมกลับดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้มีถ่ายแบบตอนเช้า”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ปริมเอารถมา ให้คนรถรออยู่ที่รถ อีกอย่าง..” ปริมจุดยิ้มขำขึ้นมาที่ดวงตา “ปริมไม่อยากเสี่ยงกับการถูกรถชนเพราะคนขับมัวแต่มองโทรศัพท์เหมือนตอนนี้”
ผมรีบเบนสายตาออกจากโทรศัพท์ทันที
“คุณไม่ใช่คนโลเลหรอกค่ะจอมทัพ แต่คุณแค่ไม่รู้ใจตัวเอง ไปนะคะ ถ้าคุณว่างจริงๆ แล้วค่อยโทรหาปริม” ปริมลุงขึ้นยืน ก้มลงหอมผมที่แก้ม
“โชคดีค่ะจอมทัพ”
“โชคดีครับปริม”
ผมเอนตัวลงพิงเบาะ ยกมือขึ้นลูบใบหน้า คิดถึงคำพูดของปริม ทำไมปริมถึงคิดว่าผมชอบซอล มันไม่น่าเป็นไปได้ ผมจะชอบเข้าไปได้ยังไง ซอลเป็นผู้ชาย
ผมยกมือเป็นสัญญาณเรียกเพื่อน คีรีมองมาจากโต๊ะของลูกค้า เมื่อเห็นจึงลุกเดินมาหา
“ปริมกลับไปแล้วเหรอ”
“อืม”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า กูกับปริมโอเค แต่กูมีอะไรจะถามมึงหน่อย”
“ว่ามา”
“มึงว่าเป็นไปได้ไหมที่กูจะชอบซอล” คีรีมองหน้าผมนิ่ง ก่อนลุกขึ้นยืน
“กูก็เพิ่งรู้ว่ามึงก็โง่เป็นเหมือนกัน” ผมมองตามแผ่นหลังเพื่อนที่เดินกลับไปยังโต๊ะเดิม หรือมีแค่ผมที่โง่จริงๆ
“คีรี กูฝากเคลียร์บิลด้วย” ผมตบไหล่เพื่อนเมื่อเดินทัน ก้าวยาวๆ ตรงไปที่ประตูร้าน จะโง่หรือไม่โง่ผมยังไม่สนใจ จะชอบมันหรือไม่ยังไม่จำเป็นต้องหาคำตอบตอนนี้ สิ่งเดียวที่ผมคิดคือมันจะปลอดภัยไหม ทำไมยังไม่ติดต่อมา ขอผมไปดูให้เห็นกับตาแล้วอย่างอื่นค่อยว่ากัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤️ Hi Stranger ไง!คนแปลกหน้า ❤️ [ตอนที่ 27 ] 06/03/2018 ❤️ P:38 (อ่าน 266945 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก