ตอนที่ 19 : คิดอะไร
-ผ้าใบ-
“สบายชะมัด” ผมกระโดดขึ้นนอนหงายกางแขนกางขาบนเตียงนุ่ม โรงแรมหรูมันดีอย่างนี้นี่เอง ที่นอนกว้างขวางนุ่มสบาย แอร์เย็นฉ่ำ มีทีวีจอยักษ์ แถมวิวทะเลแบบพาโนราม่า มันคือความโชคดีของวงเขาที่ได้รับการจ้างงานมาเล่นต่างจังหวัด
โรงแรมแห่งนี้เป็นเครือเดียวกับโรงแรมที่เขาเล่นดนตรีอยู่ หรือพูดง่ายๆ ก็คือโรงแรมของพ่อของคนที่เขาไม่อยากเอ่ยชื่อนั่นเอง
ทางโรงแรมจัดแพ็คเก็ตหรูที่ชื่อ Time To Relax ขึ้นมา เป็นแพ็คเก็ตสำหรับการพักผ่อนเต็มรูปแบบสามคืนสี่วัน ซึ่งคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้าย พวกผมมีหน้าที่เล่นดนตรีระหว่างมื้อค่ำที่ชายหาด เน้นเพลงฟังสบายๆ ซึ่งเป็นแนวถนัดของวงเพราะเหตุนี้จึงได้รับการติดต่อมา
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมรออยู่ที่ห้องเพราะเกิดอาการปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ ในขณะที่ซอล พี่ม่อน พี่อาจลงไปดูสถานที่จัดงานกับผู้ช่วยผู้จัดกาของห้องอาหาร
“มาแล้ว” ผมตะโกนนำไปก่อน เปิดออกไปเจอซอลยืนรออยู่ที่หน้าประตู
“เป็นไงบ้าง” ผมเดินกลับมานอนเหมือนเดิม ต้องใช้ช่วงเวลานี้ให้คุ้ม
“จัดบนชายหาดเลย ยกพื้นไม้ขึ้นมานิดนึง มีเก้าอี้ให้นั่ง”
“ดีๆ จะได้ไม่เมื่อย” ผมพยักหน้าหงึกหงัก กุมมือบนอก หลับตาสนิท พร้อมจะหลับทุกเวลา
“ผ้าใบจะนอนเหรอ”
“อืม”
“พี่ม่อนชวนลงไปว่ายน้ำ สระว่ายน้ำใหญ่มาก มีพวกสไลเดอร์ให้เล่นด้วย”
“ไปกันเถอะ อยากนอนมากกว่า” ผมคิดในใจว่าว่ายน้ำเดี๋ยวไปหาสระที่สวนสนุกหรือที่ไหนลงก็ได้ แต่นอนในห้องหรูๆ แบบนี้ใช่ว่าจะมีโอกาสบ่อยๆ ได้ข่าวว่าค่าห้องพักที่เขานอนคืนละหลายพันบาท
“ตามใจผ้าใบ เดี๋ยวเราปลุกให้”
“ซอลจะไปเหรอ มานอนดูหนังดีกว่า หรือไม่ก็อ่านหนังสือชมวิวไป ไม่ก็แช่อ่างอาบน้ำ โอกาสมีน้อยนา คืนนี้กว่าจะเลิกก็คงดึก หมดอารมณ์สุนทรีย์แล้ว”
“เปล่าเราไม่ได้ไปเล่นน้ำกับพี่ม่อน อยากไปเดินเล่นมากกว่า ว่าจะไปเดินเล่นริมทะเล ผ้าใบอยากไปไหม”
“ไม่” ผมส่ายหน้าแต่ไม่ยอมลืมตา อากาศร้อนแบบนี้ ไม่มีใครดึงผมออกจากห้องแอร์ได้แน่ๆ
“ซอลเอาคีย์การ์ดไปด้วย โรงแรมให้มาสองใบ จะได้ไม่ต้องเคาะเรียก วางอยู่นบโต๊ะหน้ากระจก”
“โอเค เบื่อๆ ก็ตามลงไปได้นะ ไม่ไปหาเราก็ลงไปเล่นน้ำกับพวกพี่ม่อน”
“อืม แต่เชื่อเถอะพี่ม่อนไม่ได้อยากเล่นน้ำจริงหรอก ลงไปเหล่สาวใส่ชุดว่ายน้ำมากกว่า”
“เราก็ว่างั้น” ซอลหัวเราะ “ไปล่ะ”
“หลับล่ะ” ผมพูดเลียนแบบซอล ได้ยินเสียงเปิดประตูตามด้วยเสียงปิดเบาๆ ตอนนี้ห้องก็เป็นสวรรค์ของผมคนเดียว
“เหี้ย!” ผมแหกปากดังลั่น เมื่อตื่นมาเจอไอ้พี่คีรีนอนอยู่ข้างๆ มายังไงวะ ผมรีบลุกนั่ง ขยับตัวไปชิดขอบเตียงเอาให้รู้สึกอุ่นใจก่อนแล้วค่อยเรียก
“ตื่น”
“อื้อ” เสียงพึมพำดังขึ้นก่อนร่างสูงจะพลิกตัวจากนอนตะแคงเป็นนอนหงาย
“ตื่น” ผมยื่นมือไปตบลงบนต้นแขนแรงๆ เอาให้ดังป๊าบๆ จะได้ตื่น
“จะไปไหนก็ไปก่อนเถอะ” เสียงงัวเงียตอบแต่ไม่ยอมลืมตา
อ้าวไอ้คุณพี่นี่ห้องผมนะครับ พี่นั่นแหละมาทางไหนไปทางนั้น มาไล่ผมได้ไงวะ แล้วที่สำคัญเข้ามาในห้องได้ยังไง ฉิบหาย! ผมถอยหลังสุดตัว ไอ้พี่คีรีเป็นลูกเจ้าของโรงแรมนี่หว่าจะขอคีการ์ดสำรองห้องไหนก็ได้
"ลุกเดี๋ยวนี้มาพูดกันให้รู้เรื่อง” ผมใช้เท้าถีบไปที่ขาเบาๆ ไม่กล้าเข้าไปใกล้มาก เอาน่ายังไม่ลืมตาเสียหน่อย ไม่รู้หรอกว่าผมใช้อะไรสะกิด
“นี่ใช้เท้าถีบพี่เหรอ”
จู่ๆ ดวงตาคู่นั้นก็ลืมขึ้น ประสานสายตากับผมพอดี เท้าที่กำลังจะชักออก กลายเป็นหลักฐานคาตา
“อย่ามาเฉไฉเข้ามาห้องผมได้ยังไง แล้วทำไมมาที่นี่” ผมทำน้ำเสียงโมโห ฉุนเฉียว เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่ทำผิด เขาว่าใครโวยวายก่อนคนนั้นได้เปรียบ
“คำถามแรกพี่เคาะแล้วนายเปิดให้เอง คำถามที่สองพ่อพี่ไล่ให้มาดูงานที่นี่”
“ผมเปิดเหรอ!” ผมตาตั้ง นี่นอนละเมอหนักขนาดนี้เลยเหรอกู
“หึๆ อย่าบอกนะว่าเชื่อ” ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นเปลี่ยนมากึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหมอน “พี่เข้ามาห้องนี้เพราะพี่พักห้องนี้”
“ผิดแล้ว ห้องนี้ผมกับซอลพักด้วยกัน”
“โรงแรมจัดให้พี่พักกับเรา ไปขอดูรายชื่อได้ ส่วนซอลพักห้องเดียวกับจอมทัพ ” หัวเด็ดตีนขาดผมก็ไม่เชื่อว่าโรงแรมมีการจัดรายชื่อคนเข้าพักไว้ให้แล้ว แต่ก็ไม่คิดจะไปถามให้เสียเวลา ก็นี่มันลูกเจ้าของโรงแรม เอาเข้าจริงผมก็ไม่อยากมีปัญหาด้วย งานดีเงินดีแบบนี้ใครจะอยากเสียไป แต่ที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือผมว่าไอ้คนพูดมันก็รู้ว่าฟังไม่ขึ้น แต่ใครจะทำอะไรฉันได้
“งั้นก็นอนไป ผมไม่อยากรบกวนลูกเจ้าของโรงแรม เดี๋ยวผมไปนอนห้องพี่ม่อนเอง”
“ไหนบอกว่าไม่หลบหน้าพี่”
“หลบที่ไหน ผมแค่ไม่อยากรบกวนเจ้านาย”
“ไม่หลบก็นอนห้องนี้ จะไปทำให้คนอื่นลำบากทำไม โรงแรมเขาจัดห้องพักให้ทีมงานลงตัวแล้ว” เหอะทีมงาน ผมอยากจะแหมท่านลูกเจ้าของไปให้ถึงดาวอังคาร เอาวะคืนนั้นก็นอนด้วยกันมาแล้ว ตื่นมาก็ต่างคนต่างนอนปกตินี่หว่า คงไม่มีอะไร อย่างเรื่องมากเลยเอ็ง เดี๋ยวเขาไม่จ้างอีก ออกต่างจังหวัดนอกจากจะได้พักดีอยู่ดีแล้ว ถ้าเทียบกันแบบครั้งต่อครั้งยังได้เงินมากกว่าร้องที่กรุงเทพฯเป็นสองเท่า
“ผมต้องไปบอกซอลก่อน”
“ซอลรู้แล้ว”
“อืม” ผมพยักหน้า หงุดหงิดกับความคาใจของตัวเอง
“ถามจริงเหอะ” ผมโพล่งออกมา “ทำไมอยากมาค้างห้องผม มันแหม่งๆ ชอบกล” สายตาที่มองมาจุดประกายขำ รอยยิ้มร้ายๆ ยกขึ้นที่มุมปาก
“พี่แอบชอบเราอยู่ ไม่รู้เลยเหรอ”
!!! ผมตกใจหงายท้องหล่นจากเตียงเสียงดังโครมใหญ่ เจ็บจนร้าวไปทั้งก้นกบ
“ฮ่าๆ “ร่างสูงหัวเราะเสียงดัง ลุกจากเตียงด้วยทีท่าเกียจคร้าน แม่งล้อเล่นห่าอะไรวะ ขำตายล่ะ ผมค้อนประหลับประเหลือก เกือบเชื่อแล้วไหมล่ะกู
“ไปว่ายน้ำกันเวลายังเหลือ” ผมเพิ่งสังเกตว่ากระเป๋าของซอลหายไปแล้ว มีกระเป๋ายี่ห้อหรูที่เจ้าตัวกำลังเปิดอยู่วางข้างเป้มอซอของผมแทน
“กระเป๋าซอลไปไหน”
“ให้พนักงานเอาไปไว้ห้องโน้นให้แล้ว”
ผมได้แต่นั่งปรงอนิจจา มากับเจ้าของโรงแรมมันก็ต้องเป็นแบบนี้สินะ ถูกมัดมือชกทุกอย่าง คืนเดียวทนๆ เอาหน่อยก็แล้วกันวะ
ผมยันตัวลุกขึ้นกลับมานั่งบนเตียงเหมือนเดิม มองร่างสูงถอดเสื้อเชิ้ตออกจากตัว แผ่นหลังกว้างมาก ผิวพรรณจะดีไปไหนวะ ออร่าลูกคนรวยนี่มันเปล่งประกายจริงๆ
“ไม่ไปเหรอ” ร่างสูงหมุนตัวมามองผม แต่สายตาผมตกลงมองแผงอกของอีกฝ่าย ไล่ลงไปจนถึงกล้ามเนื้อหน้าท้อง
“เข้าฟิตเนสบ่อยเหรอ” ผมเดาเอาว่าคนมีเงินคงใช้วิธีเข้าฟิตเนสฟิตหุ่น
“มีบ้าง”
“กล้ามท้องสวยดี” ผมพูดออกไปตามที่เห็น แต่คนถูกชมดันทำหน้าขัดใจ อะไรของเจ้านายท่านวะ
“แล้วเรามีไหม” จู่ๆ ร่างสูงก็เดินตรงเข้ามาหา ผลักผมลงไปกับที่นอน คุกเข่าคร่อมขาไว้ ดึงเสื้อขึ้นมองกล้ามท้องผมหน้าตาเฉย “ผอมเกินไปนะ หัดออกกำลังกายบ้าง” ไอ้ท่านี้มันอิหลักอิเหลื่อชอบกล เหมือนหน้าปกหนังอาร์ที่นางเอกนอนบนเตียง พระเอกนั่งคร่อม ดึงเสื้อขึ้นไปไว้บนอก อึ๋ย!
ผมรีบปัดมือใหญ่ออก แต่ติดที่อีกฝ่ายคุกเข่าคร่อมอยู่จะลุกหนีก็ทำไม่ได้ จะสะบัดสะบึงมากเกิน เดี๋ยวก็จะถูกหัวเราะเยาะอีก
“ไม่มีคือไม่มี ผมชอบของผมอย่างนี้ ลงไปได้แล้ว” ผมทำสีหน้าเหมือนไม่สนใจ ธรรมดา แมนๆ คุยกัน
“แบบเราไม่เห็นดีตรงไหน สาวๆ ไม่ชอบไม่รู้เหรอ ต้องแบบพี่” มือใหญ่คว้ามือผมจับวางลงบนกล้ามเนื้อหน้าท้อง บังคับให้มือของผมลูบไปมาช้าๆ “เห็นไหมมันให้ความรู้สึกเร้าอารมณ์กว่ากันตั้งเยอะ” ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก ทำไมมันแน่นอย่างนี้วะ แล้วทำไมหน้าของผมดันร้อนผ่าวขึ้นมา
“เฮ้ย!” ยังไม่ทันหายตกใจความรู้สึกตัวเอง ก็มีมือที่ไม่ปริศนาวางลงบนหน้าท้องผม ไล้วนจนขนแขนผมลุกชัน หน้าท้องมวนหวิว
“ไม่เล่นเว้ย” ผมแหกปากลั่น จะขยับตัวหนีก็ติดขา ได้แต่เอียงตัวหลบ
“แบนราบไม่มีอะไรสักอย่าง” น้ำเสียงดูถูกนิดๆ ทำให้ผมฉุน
“ผมชอบของผมแบบนี้” ผมหลับหูหลับตาเถียง หยุดลูบได้แล้วเฟ้ย
จู่ๆ มือที่ลูบอยู่บนหน้าท้องก็หยุดนิ่ง ผมลืมตาขึ้นมอง ประสานเข้ากับสายตาที่มองมา ไม่มีร่องรอยยิ้มหัว มีเพียงสายตาจริงจัง
“ที่พูดเมื่อกี้พี่พูดจริง” ร่างสูงละมือออก ขยับขาหมุนตัวลงไปจากเตียง ผมมองตามไปแบบเบลอๆ พูดมาตั้งเยอะเรื่องไหนวะ
“จะลงไปไหม” ไอ้ที่คิดจะโวยวายเป็นอันเลิก เพราะอีกฝ่ายดูเคร่งขรึมไปถนัดตา
“ลงก็ได้” ไม่รู้ทำไมผมถึงตอบตกลง
“เปลี่ยนเสื้อผ้าสิ”
“อืม” ผมลุกขึ้นยืน ดึงเสื้อยืดหมายจะถอดออก แต่มันมีบางอย่าง บางอย่างจริงๆ โผล่แว่บขึ้นมาในหัว นั่นคือความอาย ผมเดินไปเปิดกระเป๋าหยิบกางเกงขาสั้นที่ใส่ลงเล่นน้ำได้กับเสื้อยืดสีดำเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ฝังความคิดลงในหัวตัวเองว่าผมอายเพราะกล้ามท้องไม่น่ามองเท่าหรอกนะ ขอไปฟิตหุ่นก่อนแล้วจะกลับมาอวด
“ผ้าใบ” ซอลเดินเข้ามาหาผมหน้าตาตื่น มีพี่จอมทัพเดินตามหลังมา ดึงแขนผมให้ออกห่างจากทุกคน “รู้หรือยังว่าเราต้องเปลี่ยนห้องพัก”
“อืม รู้แล้ว”
“เอาไงดี”
“ก็ต้องนอนตามนั้น คิดเสียว่ามาทำงาน เจ้าของท่านจัดให้นอนยังไงก็ต้องนอน”
“แต่เราไม่อยากเปลี่ยน” สีหน้าของซอลอึดอัด
“ซอล” ผมดึงแขนซอลให้เดินออกไปไกลอีกนิด เพราะเอะใจท่าทางของเพื่อน
“ทำไมถึงไม่อยากนอนห้องเดียวกับพี่จอมทัพ ซอลสนิทด้วยไม่ใช่เหรอ กูต่างหากต้องเป็นคนโวยวาย”
“เราไม่อยากนอนนี่” ซอลก้มหน้าหลบสายตาผม อย่าลืมว่าผมกับซอลสนิทกันมาก ท่าทีแปลกไปแม้เพียงน้อยนิดก็สะดุดตาผม
“ปกติซอลเป็นพวกอะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอ บอกเหตุผลจริงๆ มา หรือว่า...” ผมเบิกตากว้าง “พี่จอมทัพทำอะไรไม่ดีกับซอลหรือเปล่า แม่งนึกว่าเป็นคนดี เดี๋ยวกูจัดการเอง” ผมค่อนข้างมั่นใจเพราะซอลไม่เคยมีปฏิกิริยาอึดอัดแบบนี้มาก่อน
“ไม่ใช่!”
“ซอล บอกความจริงกูมา ไม่อย่างนั้นกูจะไปถามพี่จอมทัพเองว่าทำอะไรให้มึงไม่อยากเข้าใกล้”
“เรา..เราชอบพี่จอมทัพ”
“เหี้ย! ผมตะโกนดังลั่น
“ผ้าใบมีอะไรหรือเปล่าวะ” พี่อาจตะโกนถาม ผมต้องรีบโบกไม้โบกมือให้รู้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พูดจริงพูดเล่นวะซอล”
“จริง” ซอลหน้าหงอยเสียงหงอย จนผมอดสงสารไมได้
“แต่มันเป็นไปได้ยังไง พี่จอมทัพเป็นผู้ชาย” ผมพูดแล้วก็นึกขึ้นได้เอง จึงทำได้แค่ถอนใจยาว “ซอลชอบเพราะพี่จอมทัพใจดีกับซอลใช่ไหม”
“อืม เราไมได้ตั้งใจ”
“อย่าพูดแบบนั้น” ผมยกมือขึ้นวางบนไหล่ของซอล “ไม่ผิดหรอกถ้าซอลจะชอบ ความรู้สึกมันบังคับกันได้ที่ไหน”
“แต่เราทำใจได้”
“เพราะคุณปริมใช่ไหม”
“เพราะเราต่างกันมากกว่า”
“เอาเถอะเรื่องความรู้สึกกูไม่ยุ่ง เอาที่ซอลสบายใจ ต่อไปมีอะไรแบบนี้ต้องบอกกู อย่าเก็บไว้คนเดียว” ผมลูบหัวซอล
“อืม”
“ถ้าชอบก็นอนห้องเดียวกับพี่จอมทัพไปเถอะ” ซอลมองผมด้วยสายตาแปลกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินผมพูดแบบนี้
“โอกาสไมได้มีบ่อยๆ หรอกซอล ถึงจะต้องตัดใจแต่มีความสุข มีความทรงจำดีๆ สักครั้งจะเป็นไรไป”
“อืม” ซอลพยักหน้า สีหน้าของเพื่อนเริ่มดีขึ้น
“เอาตามนี้ ตกลงไหม” ผมโยกหัวซอลแรงๆ
“ตกลง”
ผมมองตรงไปยังร่างสูงที่ยืนคุยกับพี่จอมทัพอยู่ริมสระ ย้อนนึกถึงเหตุการณ์ในห้อง ทำไมถึงอยากนอนห้องเดียวกับผมนะ หรือว่า...” ประโยคบางประโยคลอยขึ้นมา..
ที่พูดเมื่อกี้พี่พูดจริง..หรือว่าที่บอกว่าชอบผมจะเป็นเรื่องจริง!!
เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นไม่ทำให้ผมตื่นเต้นสักนิด แค่กระโจนลงไปยืนจากการนั่งคิดนอนคิดอะไรอยู่บนเตียงเท่านั้นเอง
“ทำไมยังไม่อาบน้ำ”
“ผมยังขี้เกียจ”
“แล้วยืนอยู่ทำไม”
“ดูวิว” ผมชี้นิ้วไปที่กระจก ทำไปแล้วถึงเห็นว่าจุดที่ผมยืนอยู่มันมองไม่เห็น รอยยิ้มรู้ทันของอีกฝ่ายจุดขึ้น
“อาบด้วยกันไหม” ผมถอยหลังโดยอัตโนมัติ แทบจะยืนเบียดมุมห้อง
“คิด! คิดอะไรกับผมหรือไง”
“คิด” ดวงตาที่มองมาวาววับ ผมเย็นวาบไปทั้งตัว เหี้ย! จริงเหรอวะเนี่ย
“คิดว่าจะยืนอยู่อย่างนั้นอีกนานไหม ไม่เมื่อยเหรอ ถ้าเราไม่อาบพี่อาบก่อน” ร่างสูงเดินมาหยุดริมเตียง ถอดเสื้อเชิ้ตฮาวายสีน้ำเงินที่ใส่อยู่ออก แผ่นอกกว้าง มัดกล้ามที่เห็นไปเมื่อกลางวันเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ที่ต่างคือตอนนี้หน้าผมดันแดงขึ้นมา
“เปลี่ยนใจก็ตามเข้าไป” ร่างสูงเดินตรงเข้าห้องน้ำ ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ยกมือขึ้นแตะหัวใจตัวเอง อะไรของมึงวะผ้าใบ จะตื่นเต้นทำไม
ผมอาบน้ำนานเป็นพิเศษ แถมรีบเข้าห้องน้ำทันทีที่อีกฝ่ายออกมา เรียกว่าทำสถิตดียิ่งกว่าวิ่งร้อยเมตร กะว่าไม่ให้มีเวลาทักทายกันสักคำ
คนตัวสูงหลับสนิทอยู่บนเตียง ผมถอนใจโล่งอก ใจมันรู้สึกแปลกๆ เป็นเพราะผมฟังซอลมาแน่ๆ มันเหมือนมีใครมาเปิดสวิตซ์ แล้วผมก็กลับไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิมไม่ได้อีก ถ้าพี่คีรีชอบผมจริงจะทำยังไงดีวะ ในหัวผมไม่มีคำตอบแต่หน้าดันร้อนผ่าว
ผมพาดผ้าเช็ดตัวลงบนพนักเก้าอี้ ยืนมองร่างสูง คนอะไรวะเวลาหลับยังหล่อ คิ้วแม่งโคตรหนา ตาจะยาวไปไหน จมูกแม่งก็โคตรโด่ง ปากนั่นก็....ฉิบหาย! ผมตกใจจนตาเหลือกหัวใจเต้นรัว ไอ้บ้าเอ๊ยยย
ผมแอบมองพี่คีรี!✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
สปอย**
.
.
.
ใครหมั่นไส้ หงุดหงิดว่าทำไมพี่คีรีไม่ทำอะไรให้ชัดเจน เร็วๆ นี้มีเฉลยนะคะ พี่คีรีเค้ามีเหตุผลของเค้า ^^
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤️ Hi Stranger ไง!คนแปลกหน้า ❤️ [ตอนที่ 27 ] 06/03/2018 ❤️ P:38 (อ่าน 267009 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก