ตอนที่ 21 : เบียร์สี่กระป๋อง
-คีรี-
“รถเป็นอะไร” ผมมองสีหน้าเป็นห่วงของผ้าใบ ผมส่งข้อความไปหาบอกว่าถ้าว่างให้ช่วยมารับผมด้วย ไม่ถึงสิบห้านาทีผ้าใบก็บึ่งมอเตอร์ไซด์มาหาผมที่คณะ
“ไม่ได้เอามา”
“อ้าว” ผ้าใบทำหน้างงแต่ก็ไม่ถามอะไรผมต่อ นี่เป็นข้อดีอย่างหนึ่งของผ้าใบ ไม่เอามาก็คือไม่เอามา
“จะไปไหน”
“โรงแรม วันนี้เราไปร้องเพลงอยู่แล้วใช่ไหม”
“อืม ขึ้นมาเลย” ผ้าใบส่งหมวกกันน็อคให้ผม ผมรับมาสวมก่อนขึ้นนั่งคร่อมรถด้านหลังผ้าใบ
“ขยับไป” เสียงของผ้าใบไม่หงุดหงิดเหมือนทุกครั้ง ผมว่าถ้าฟังดีๆ เหมือนเจ้าตัวกำลังตื่นกลัวนิดๆ มากกว่า
“เดี๋ยวพี่ตก” ผมไม่ยอมขยับ
“ไม่ตกหรอกน่าเดี๋ยวจะขี่ดีๆ” ผมยอมขยับให้ ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้ออกรถ
ผ้าใบขี่มอเตอร์ไซด์ออกจากมหาลัยไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย ผมตะโกนแข่งกับเสียงลม
“ไปเดินเล่นกันไหม”
“หะ! อะไรนะ” ดูเหมือนว่าผ้าใบไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูด ผมจึงขยับเข้าไปหา แผ่นอกแนบไปกับแผ่นหลังของผ้าใบ ชะโงกหน้าเข้าไปใกล้
“ไปสวนการะเกดกัน” ผ้าใบชะลอรถให้ช้าลง ถามผมด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “จะไปทำไม”
“เดินเล่น” ผมนึกว่าผ้าใบจะค้านแต่เจ้าตัวกลับพยักหน้า เร่งความเร็วรถขึ้น เปลี่ยนเส้นทางไปสวนการะเกดแทน
ผมเดินตรงไปหา ผ้าใบนั่งเหยียดขาอยู่ที่ท่าน้ำเหมือนคืนนั้น ผมแตะกระป๋องน้ำอัดลมเข้าที่ขมับ ผ้าใบสะดุ้งน้อยๆ หันกลับมามอง ยื่นมือมารับกระป๋องไป
“นึกยังไงถึงอยากมา”
“เห็นเวลามันเหลือ” ผมนั่งลงข้างผ้าใบ เปิดฝากระป๋องยกขึ้นดื่ม “รู้แล้วใช่ไหมว่าซอลคบกับจอมทัพ”
“อืม” ผ้าใบพยักหน้า “ซอลเล่าให้ฟังแล้ว”
“เราคิดยังไง”
“ทำไมต้องคิด แค่เพื่อนมีความสุขก็พอ” ผมหันไปมองผ้าใบ สีหน้าของผ้าใบดูโล่งอก “ถ้าเป็นคนอื่นผมอาจกังวล แต่ถ้าเป็นพี่จอมทัพต้องดูแลซอลได้อยู่แล้ว”
“แล้วเราไม่อยากมีคนดูแลบ้างเหรอ”
“ทำไมต้องมีคนดูแล” ผ้าใบหันมามองผม “ผมสิต้องดูแลคนอื่น”
“ถ้าอย่างนั้นก็มาดูแลพี่” กระป๋องน้ำอัดลมในมือผ้าใบร่วงลงสู่พื้น เจ้าตัวรีบเก็บขึ้นมา
“พูดอะไรของพี่วะ”
“หึๆ “ ผมไม่ตอบผ้าใบ ยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นดื่ม จากหางตาผมเห็นผ้าใบลอบมองผมเป็นระยะ ทำหน้าเหมือนอยากถามแต่ก็เงียบไป
ผ้าใบเป็นเด็กหัวรั้น ขืนผมบอกออกไปตรงๆ ว่าชอบตั้งแต่แรกอาจโดนมันสอยร่วงได้ และที่สำคัญผ้าใบดูไม่มีใจให้ผมเหมือนที่ซอลมีให้จอมทัพ ผมจึงใช้วิธีหยอดแล้วถอย ปล่อยให้ผ้าใบกระวนกระวายใจ ความสงสัยจะทำให้ผ้าใบคิดถึงผมมากขึ้นเรื่อยๆ นั่นเท่ากับว่าผ้าใบกำลังเปิดประตูให้ผมก้าวเข้าไปหาด้วยตัวเอง
“จำวันนั้นได้ไหม” ผมย้อนอดีต
“วันที่ผมตกงานน่ะเหรอ” ผ้าใบหัวเราะ “ผมจำไม่ได้ว่าขอบคุณไปหรือยังถ้ายังก็ขอบคุณมากๆ ถ้าไม่มีพี่คีรีผมก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าวงผมจะทำยังไง อาจต้องเคว้งกันไปเป็นอาทิตย์หรือเป็นเดือน ตอนนี้ทุกคนสบาย ทำงานไม่หนักเหมือนเดิม อะไรๆ มันก็ดีขึ้น”
“เราเองก็ช่วยพี่ตั้งเยอะ ถ้าจะขอบคุณก็คงพูดกันไปพูดกันมาไม่จบ”
“ฮ่าๆ นั่นสิ”
“แต่พี่ไมได้หมายถึงคืนนั้น”
“อ้าว งั้นหมายถึงวันไหน”
“วันที่พี่ขับรถไปจอดรถขวางตรอกที่เราจอดรถครั้งแรก”
“โห อย่าพูดเดี๋ยวขึ้น” ผ้าใบกำหมัดชกเบาๆ เข้าที่แขนของผม ก่อนหัวเราะออกมา
“บ้าดีเนอะว่าไหม ถ้าเป็นตอนนี้ผมคงไม่ทำอะไรเลยหรืออย่างมากก็แค่เขียนบอกดีๆ ว่ารถใส่เบรกมือคราวหน้าอย่าลืมอีก เราคงไม่มีเรื่องกันอย่างวันนั้น”
“ทำไมถึงคิดว่ามันจะต่างออกไป”
“เพราะเดี๋ยวนี้ผมไม่ได้รู้สึกเหนื่อยหรือลำบากอะไร ตอนนั้นบอกตรงๆ ว่ากว่าจะได้กลับบ้านก็ล้าไปหมด เวลาคนเราเหนื่อยๆ ปฏิกิริยามันก็จะเป็นอีกแบบหนึ่ง อยากกลับบ้านไปนอนใจจะขาด ออกมาเจอรถถูกจอดขวางทางเข้าออกไว้แบบนั้นถึงหงุดหงิด ตอนนั้นผมไม่รู้สึกผิดสักนิด แต่พอมองย้อนกลับไปแล้วถึงคิดได้ว่าไม่ควรทำ ไม่ควรหัวร้อนเกินไป”
“คิดไม่เหมือนพี่”
“หือ?” ผ้าใบมองหน้าผมด้วยสายตาสงสัย
“มองย้อนกลับไปกี่ครั้งพี่ก็ยังดีใจที่เราทำ”
“อ้าว ทำไมงั้นล่ะ”
“เพราะไม่อย่างนั้นคนแปลกหน้าสองคนจะรู้จักกันได้ยังไง ป่านนี้ผ้าใบอาจยังร้องอยู่ที่ร้านบลูมูนแล้วพี่ก็คงเป็นแค่ลูกค้าคนหนึ่งที่ไปนั่งกินนั่งดื่มโดยไม่ได้สนใจมองบนเวที ถ้าให้ย้อนกลับไป ต่อให้เราเอากาวสองหน้าติดรถพี่รอบคัน พี่ก็ยังอยากให้มันเกิดขึ้นอยู่ดี”
ผ้าใบสบตากับผมก่อนใบหน้ากวนๆ จะมีสีแดงเรื่อขึ้นที่แก้ม “พูดเสียดูดี ขืนติดรอบคันจริงป่านนี้ดักเตะผม นอนหยอดน้ำข้าวต้มไปแล้ว”
“ฮ่าๆ“ ผมหัวเราะลั่น แม้แต่ในเวลาที่เขินผ้าใบก็ยังหาทางออกไปได้ อย่าหวังจะเห็นมันทำท่าเขินอายเลย แค่หลบสายตาก็ถือว่าเต็มที่แล้ว ผมชอบที่ผ้าใบมีความเรียลไม่เพ้อฝันจนเกินไป
“เหรียญยังอยู่ไหม”
“อยู่สิจะเอาไปไหนได้ ว่าแต่ผมอยากรู้มานานแล้ว พี่คีรีไปหามาจากไหนเหรอ ลงทุนมาดแค่จะเอาคืนผมแค่นี้”
“พี่ไมได้เป็นคนหา เข้าไปที่โรงแรมแล้วสั่งให้คนหามาให้”
“ผมก็ไม่น่าถาม” ผ้าใบยกมือขึ้นตบปากตัวเองเบาๆ “ลืมตัวทุกทีว่าคุยอยู่กับใคร”
“หึๆ ของพี่ก็ยังอยู่นะ ที่เราเรียงไว้ให้หน้ารถ”
“โอ๊ย ผมจะบอกอะไรให้” ผ้าใบหัวเราะจนตัวโยน “คืนนั้นปวดหลังโคตรๆ ตอนเรียงมันต้องบรรจงไงวางลงไปทีละเหรียญ ไม่ถึงครึ่งก็อยากเลิกแล้ว ก้มจนเอวร้าว”
“ฮ่าๆ “ ผมหัวเราะเสียงดังลั่น นึกภาพมันก้มๆ เงยๆ อยู่หน้ารถ
“ทำอะไรกันเพี้ยนเนอะ เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ”
“แต่เอาจริงๆ มันสนุกดีนะ” ผมคิดว่าช่วงเวลานั้นถึงจะหัวเสียไปบ้าง แต่มันไม่น่าเบื่อสักนิด
“สนุกอะไรอายตัวเองมากกว่า ขืนไปเล่าให้ใครฟังเขาคงว่าเด็กห้าขวบตีกัน”
“ไม่ดีเหรอมีแต่คนไม่อยากแก่”
“เขาด่าอายุสมองไม่ได้ชมว่าดูเด็ก” ผ้าใบตวัดตาค้อนผม ผมหัวเราะขำท่าทางและคำพูดของผ้าใบ
“แต่ตอนนั้นพี่คีรีดูเป็นลูกคนรวยนิสัยเสีย ผมโคตรเกลียดเลย จริงๆ นะ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
ผ้าใบหลุบสายตาลงต่ำ ก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง “ก็เป็นพี่ที่ดี พึ่งพาได้ ยังกวนเหมือนเดิมแต่ทนได้”
“อยากรู้ไหมว่าในสายตาพี่เราเป็นยังไง”
“ไม่อยาก” ผ้าใบรีบยกมือขึ้นห้ามผม
“หึๆ ทำไมล่ะ”
“ต้องว่าผมไม่มีดีแน่ ใครจะอยากฟัง”
“ไม่หรอก ก็แค่เด็กนิสัยเสีย หัวร้อน ขี้โมโห...”
“พอเลย”
“แต่เป็นเด็กจิตใจดี มีน้ำใจ เป็นเด็กซื่อตรง ขยัน มีความพยายาม เป็นคนน่ารักมากคนหนึ่ง”
“เป็นไข้หรือเปล่า” ผ้าใบแตะมือลงบนหน้าผากผม “ทำไมพักนี้ไม่กวนโมโหเลยล่ะ” ผมจับมือของผ้าใบออกแต่ไม่ยอมปล่อย
“เราไม่ชอบให้ใครกวนโมโหไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่” ผ้าใบพยักหน้า ดึงมือออกจากมือผม
“พี่ถึงไม่กวนเราอีก” ผ้าใบหันขวับมามองหน้าผม สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย แต่สุดท้ายก็ไม่ยอมพูดออกมาอยู่ดี
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย” ผมลุกขึ้นยืน
“ตายห่า” ผ้าใบรีบลุกขึ้นเมื่อดูนาฬิกา “นึกว่านั่งแป๊บเดียว”
“เวลาคุยกับคนถูกใจเวลามันผ่านไปไวเสมอ”
“ถูกคอก็พอ”
“พี่พูดถึงตัวเอง” ผ้าใบเงียบกริบ ไม่ตอบโต้ ผมไม่ถามว่าเป็นอะไร เมื่อผ้าใบออกเดินผมก็เดินตามไปเงียบๆ
“พี่คีรีผมมีเรื่องอยากคุยด้วย ว่างไหมครับ” ผ้าใบมาหาผมที่โต๊ะหลังแสดงเสร็จ “ได้”
“ออกไปคุยข้างนอกได้ไหม พี่จอมทัพผมขอโทษด้วยครับ” ผ้าใบหันไปขอโทษจอมทัพที่ร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
“ไม่เป็นไรแต่นั่งคุยตรงนี้ก็ได้ พี่กำลังจะกลับแล้วจะไปส่งซอลที่หอ”
“ขอบคุณครับ ฝากบอกซอลว่าพรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัย”
“ได้”
“นั่งสิผ้าใบ” ผมเรียกเมื่อจอมทัพเดินไปแล้ว
“ที่อื่นได้ไหม อยากคุยเงียบๆ”
“งั้นไปที่ห้องพี่”
“ห้องพักนักดนตรีก็ได้ แป๊บเดียวพวกนั้นก็กลับแล้ว”
“อย่าเลยพี่ขี้เกียจรอ ตามมา”
“อะ..อืม” ผ้าใบยอมเดินตามผมออกจากกร้านแต่โดยดี
“โห~” ผ้าใบเดินไปรอบๆ ห้อง ด้วยสีหน้าตื่นตาตื่นใจ “นี่มันโรงแรมหรือบ้านเนี่ย” “โรงแรม”
“รู้หรอกน่า” ผ้าใบค้อนผมที่ตอบเถรตรง
“มานั่งนี่เถอะ” ผมดึงผ้าใบไปที่โซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางห้องรับแขก มองเห็นแสงไฟและตึกสูงภายนอก
“สวยชะมัด” ผ้าใบเอาแต่มองวิวนอกกระจก
“ไหนว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่”
“อืม” จากอาการตื่นเต้น ผ้าใบเปลี่ยนท่าทีเป็นอึกอักไม่แน่ใจ
“เอาเครื่องดื่มไหม”
“ผมขอเบียร์ได้หรือเปล่า” ดูเหมือนว่าผ้าใบต้องการเครื่องดื่มย้อมใจ
“ได้สิ” ผมเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเบียร์กระป๋องเย็นฉ่ำออกมาสี่ห้ากระป๋อง
ผ้าใบยกเบียร์ขึ้นดื่มเรื่อยๆ สายตามองตรงไปยังวิวนอกกระจก “สวยดี ได้ดูแบบนี้ทุกคืนก็ดีสิ”
“ชอบก็มาค้างได้ พี่ไม่ค่อยอยู่”
“ไม่เอาใครจะกล้า” ผ้าใบเปิดเบียร์กระป๋องที่สองขึ้นดื่ม ชวนผมคุยเรื่อยเปื่อย เมื่อเบียร์หมดกระป๋องที่สาม ผ้าใบถอนใจออกมายาวๆ วางกระป๋องลงบนโต๊ะหันมาหาผมทั้งตัว
“พี่คีรีชอบผมเหรอ”
“หึๆ” ผมขำความตรงของผ้าใบ ไม่มีการเกริ่นนำ ไม่มีถามอ้อมๆ “ทำไมถึงคิดอย่างนั้น”
“ก็คำพูดพี่คีรีเดี๋ยวนี้มันฟังแปลกๆ แล้วก็ชอบ...” คนกล้าเริ่มไปต่อไปถูก จัดการเปิดเบียร์อีกกระป๋องยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหน้าแดง
“ผ้าใบพอก่อน” ผมรีบดึงกระป๋องเบียร์ออกจากมือของผ้าใบไปวางบนโต๊ะ หันกลับมาอีกทีเจ้าตัวดีมองผมด้วยสายตาเอาเรื่อง ผมว่ามันคงมึนแล้ว เห็นแบบนี้ผ้าใบไม่ชอบดื่มแอลกอฮอล์ จะดื่มเฉพาะเวลาที่ลูกค้าส่งมาให้
“ทำไมถึงชอบมาวอแวกับผม เดี๋ยวจับ เดี๋ยวกอด เดี๋ยวจูบ คนมันคิดนะเว้ย”
“หึๆ”
“เนี่ยๆ แล้วก็มาทำตาแบบนี้ หวานๆ จะเอายังไงกับผมแน่”
“ที่บอกว่าคิด ผ้าใบคิดอะไร”
“ก็คิด...” ผ้าใบหยุดพูด ยกมือขึ้นชี้หน้าผม ยิ้มจนตาเยิ้ม “แหนะๆ คิดจะหลอกถามผมเหรอ ผ้าใบไม่โง่นะ” ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย มันจะรู้ตัวไหมว่ามันเมาแล้ว
“ถ้าพี่บอกเราจะจำได้เหรอ ตื่นแล้วจะกลับมาถามพี่ใหม่หรือเปล่า”
“ก็ถ้าไม่ดื่มมันไม่กล้านี่” ผ้าใบทำจมูกย่น “บอกมาเร็วๆ อย่ามัวแต่ท่ามาก ขี้เก๊ก โคตรน่ารำคาญ”
“เดี๋ยวๆ นี่ด่าพี่ยกชุดเลยเหรอ” ผมถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ขำความรั่วของผ้าใบ
“ก็มันเรื่องจริง หล่อตายล่ะ ทำมาโชว์ซิกแพ็ค เออมันน่ามองแล้วจะทำไม”
“หึๆ” ผมปล่อยให้ผ้าใบพูดเรื่อยๆ
“พี่คีรีนิสัยห่วยแตก เจ้าชู้จนเคยตัว ทำไมชอบทำให้คนอื่นใจสั่น ชอบมาทำใจดีใส่ รู้ไหมว่ามันลำบาก”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะจนตัวโยน อยากดึงผ้าใบเข้ามากอดแต่ต้องอดใจไว้
“ลำบากยังไง เล่าให้ฟังหน่อย”
“ทำแบบนี้นิสัยไม่ดี มันทำให้คนอื่นคิด”
“ใครคิด” ผมค่อยๆ ตะล่อมผ้าใบ
“ผมเนี่ยแหละคิด” ผ้าใบตีอกตัวเองแรงๆ “คิดมากฉิบหาย แม่งจูบกูทำไมวะ แม่งทำไมถึงอยากค้างห้องเดียวกัน อย่ามาล้อเล่นกับหัวใจคนอื่นอย่าง..อื้อ.” ผมดึงคอผ้าใบเข้ามา บดริมฝีปากลงไปแนบชิดกับริมฝีปากที่โหยหา ผ้าใบพยายามขืนตัวอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่มือจะตกลงข้างตัว
ผมวนเวียนจูบไปทั่วใบหน้าให้สมกับความโหยหา ผ้าใบไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมาผมต้องบังคับตัวเองมากแค่ไหน
“พอแล้ว” ผ้าใบพูดเสียงแผ่วเมื่อผมปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ
“ถามพี่อีกทีสิ” ผมแตะริมฝีปากลงบนปลายจมูก
“ลืมไปแล้ว” เสียงผ้าใบสะบัด
“หึๆ ถามมาเร็ว อยากรู้คำตอบไม่ใช่เหรอ” ผ้าใบเงียบไปสักพัก ขยับตัวออกห่าง ผมยอมปล่อยแต่โดยดี
“พี่คีรีชอบผมหรือเปล่า”
“ชอบ”
“ไม่ต้องมาเล่นมุกพี่น้องเลยนะ ผมไม่ขำ ผมถามจริงๆ ไม่ใช่ก็ตอบว่าไม่ใช่”
“พี่ชอบผ้าใบแบบพี่น้อง” สายตาของผ้าใบสลดลงวูบหนึ่ง ก่อนเจ้าตัวจะเบนสายตาหนีผม
“พี่ชอบผ้าใบแบบเพื่อน พี่ไม่ชอบผ้าใบแบบคนรัก เพราะพี่รักผ้าใบ “ ผ้าใบหันมามองผมตาโต เผยอปากอ้าออก มันน่าจูบชะมัด
“เข้าใจหรือยัง แค่ความชอบมันไม่พอสำหรับพี่มันคือความรัก พี่รักผ้าใบ” ผมกับผ้าใบประสานสายตากันนิ่ง ผม ยกมือขึ้นไล้แก้มของผ้าใบอย่างอ่อนโยน
“แล้วทำไมเพิ่งมาพูด อมอะไรอยู่ได้ จะบอกกันให้รู้สักคำมันยากนักเหรอวะ แม่งทำเอาผมนอนไม่หลับไปกี่คืนรู้ไหม”
“ฮ่าๆ” ถ้าไม่ใช่แบบนี้คงไม่เรียกว่าผ้าใบ ไอ้ตัวดีโวยผมลั่น โทษฐานที่ทำให้กินไม่ค่อยได้นอนไม่ค่อยหลับ ไอ้จะมาทำท่าซึ้งตรึงใจที่ผมบอกรักคงเสียยี่ห้อผ้าใบแย่
“เอาเถอะ” ผ้าใบทิ้งตัวลงพิงเบาะ “เห็นแก่วาทะดีจะยกโทษใคร”
“เคลิ้มเหรอ”
“เดี๋ยวโดน” ผ้าใบชูกำปั้นให้ผม ก่อนเบือนหน้าไปมองทางอื่น ผมเห็นจากด้านข้างว่าเจ้าตัวดียกยิ้มเขิน “แค่วาทะไม่เคลิ้มหรอกเคลิ้มอย่างอื่น”
“ไอ้ตัวดีเอ๊ย” ผมดึงผ้าใบเข้ามากอดจนได้ ไม่สนว่ามันจะปัดป้องให้วุ่นวาย
“ให้พี่ถามเราบ้าง”
“ถามมาสิ ไม่โกงหรอกเดี๋ยวตอบให้”
“หึๆ เราชอบพี่ไหม”
“โอ๊ยใครจะไปชอบ” ผ้าใบขึ้นเสียงสูง ทำหน้าดูถูกผมนิดๆ มันสมควรจะโดนอีกสักรอบไหม “รักต่างหากล่ะ โง่เนอะแค่นี้ก็ไม่รู้” เจ้าตัวดียักคิ้วให้ผม ชอบใจที่แกล้งผมได้
“ไอ้เด็กบ้า” ผมยีผมผ้าใบจนยุ่ง “ตกลงรักพี่ใช่ไหม”
“ถามอีกล่ะ เพิ่งตอบไปแหมบๆ แก่แล้วแล้วงี้ มีแฟนเป็นอัลไซเมอร์ไม่เอานะ ขี้เกียจดู”
“ใครเป็นแฟนเรา” ผ้าใบชะงักมองผมด้วยสายตาไม่แน่ใจ “ไม่ใช่เหรอ”
“พี่บอกว่ารัก ได้ขอเราเป็นแฟนหรือยัง” ผมกวนประสาทไอ้ตัวดีเล่น สนุกที่ได้แกล้งมัน ผ้าใบทำเสียงจึ๊กจั๊กอยู่ในคอ
“แม่งท่ามากจนหยดสุดท้าย ไม่ขอก็ไม่ขอ” ผ้าใบทำสีหน้าไม่ยีหระ “ไม่ขอผมขอเองก็ได้ แมนๆ คุยกัน เป็นแฟนผมนะ”
“ฮ่าๆ”
“ว่าไง เดี๋ยวหายเมาแล้วไม่ขอล่ะนะ ผมก็อายเป็น”
“พูดอีกทีสิ”
“เป็นแฟนผมนะ” ผ้าใบจ้องผมเขม็ง เชื่อแล้วว่ามันเมามากจริงๆ ตื่นมามันจะจำวีรกรรมตัวเองได้ไหมผมชักสงสัย
“ตกลง”
“เยสสส” ผ้าใบโถมตัวเข้าหาผม จากที่เคยขัดขืนเล็กๆ น้อยๆ กลายเป็นคนรุกเองหน้าตาเฉย ผ้าใบขึ้นนั่งคร่อมผมบนโซฟา จับหน้าผมไว้ด้วยสองมือ ก่อนกดริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากผม ไม่ได้เรื่องสักนิด แต่เพราะเป็นผ้าใบ ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารักสำหรับผมเสมอ
“ฝึกให้ตั้งหลายครั้งได้แค่นี้เองเหรอ” ผมแซ็วเมื่อผ้าใบถอนหน้าออก ผ้าใบย่นจมูกใส่ผมก่อนทิ้งตัวลงนอนซบอก ใช้นิ้วเขี่ยเล่นไปมาจนผมต้องรีบจับมือเอาไว้ ก่อนจะคุยกันไม่รู้เรื่อง
“ต่อไปเวลาพี่สอนต้องตั้งใจเรียน”
“อืม”
“เราเป็นแฟนกันแล้วโอเคนะ”
“อืม”
“รู้ไหมว่าพี่รอเราอยู่ว่าเมื่อไหร่เราจะถาม”
“....”
“ผ้าใบ” ผมหงกศีรษะขึ้น เจ้าตัวดีหลับพับคาอกผมไปเรียบร้อย ผมทิ้งศีรษะลงบนหมอน กอดมันไว้หลวมๆ ยิ้มอย่างมีความสุข ให้พี่รอนานเลยนะผ้าใบ กว่าจะรู้ใจตัวเอง
-ผ้าใบ-
“พี่คีรี” ผมเขย่าไหล่พี่คีรีที่นอนหลับอยู่ข้างๆ มองไปรอบๆ ห้อง “ตื่นแล้วเหรอ” ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้น ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงกางเกงนอน แผงอกเปลือยเปล่าอวดมัดกล้ามแข็งแรง
“อืม”
“เมื่อคืนผมกินเบียร์แล้วหลับไปเหรอ”
“ใช่ น้ำก็ไม่ได้อาบ” ผมก้มลงมองตัวเอง จริงด้วย
“เฮ้อออ หมดกัน” ผมถอนใจออกมายาวๆ “ไอ้ที่ตั้งใจจะมาพูดก็ไม่ได้พูดสินะ ช่างมันเถอะผมถอดใจล่ะ สงสัยดวงเขาจะไม่ให้พูด”
“เดี๋ยว!” พี่คีรีย่นคิ้ว หรี่ตามองผมด้วยสายตาเอาเรื่อง “อย่าบอกว่าเราจำเรื่องเมื่อคืนไมได้”
“เมื่อคืนมีอะไรเหรอ ผมจำได้ว่านั่งดื่มเบียร์อยู่ที่โซฟาแล้วก็เช้าเลย” ผมบิดขี้เกียจก่อนก้าวลงจากเตียงกว้าง
“ขอยืนผ้าเช็ดตัวผืนสิ ยืมใช้ห้องน้ำด้วยนะ”
“ผ้าใบนี่พูดจริงเหรอ”
“ทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า ทำไมมองผมแปลกๆ” ผมเอียงคอมองพี่คีรี เห็นอีกฝ่ายทิ้งตัวลงนอนราบกับหมอนเหมือนหมดแรง
“ผ้าเช็ดตัวอยู่ในตู้ในห้องน้ำ หยิบได้เลย”
“ขอบคุณครับ งั้นเดี๋ยวผมกลับเลยนะ เผื่อออกมาพี่คีรีหลับไปแล้ว”
“อย่าเพิ่ง คุยกันก่อน”
“แต่วันนี้ผมมีเรียน ต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก”
“นิดเดียว อย่าเพิ่งกลับ”
“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวผมอาบน้ำก่อน เหนียวตัวจะแย่” ผมเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำ ฝืนจนปิดประตูสำเร็จ หัวเราะแบบไม่มีเสียงออกมา รู้สึกถึงชัยชนะของตัวเอง สมน้ำหน้า ต้องให้ขอผมเป็นแฟนให้เข็ด
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** เรื่องนี้มี 27 ตอนจบนะคะ
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤️ Hi Stranger ไง!คนแปลกหน้า ❤️ [ตอนที่ 27 ] 06/03/2018 ❤️ P:38 (อ่าน 267006 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก