ตอนที่ 22 : เป็นอะไรกัน?
-ผ้าใบ-
ถ้าคิดว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนก็ฝันกลางวันเราดีๆ นี่เอง ผมดันหลุดเสียงหัวเราะออกมาเพราะเบรกไม่อยู่ พี่คีรีเลยจับได้ว่าผมโกหก ประวัติความรักของพวกเราจึงถูกบันทึกเอาไว้ว่าผมเป็นคนขอพี่คีรีเป็นแฟน อายเขาไหมล่ะ เพราะความเมาแท้ๆ
ผมโดนพวกพี่อาจ พี่ม่อนแซ็วหนัก มีแค่ซอลที่ยิ้มน้อยๆ บอกผมว่าดีใจด้วยนะ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าซอลเองก็กำลังแซ็วผมอยู่เหมือนกัน
“กูว่าเรื่องของมึงควรเอาไปสร้างเป็นซีรีส์” พี่ม่อนดีดนิ้วดังเปาะ เรากำลังนั่งกินอาหารที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้ก่อนขึ้นแสดง โชคดีที่พี่คีรีกับพี่จอมทัพยังไม่มา ผมจะได้เล่าแบบข้ามบางตอนไปได้โดยไม่มีใครรู้ อย่างน้อยก็ไม่ขายหน้าจนเกินไป
“จากคนเกลียดขี้หน้ากัน เปลี่ยนเป็นช่วยเหลือกัน เห็นความดีซึ่งกันและกัน สุดท้ายรักกัน น้ำเน่าฉิบหาย แล้วใครเป็นคนบอกรักใครก่อนวะ ใครเป็นคนขอเป็นแฟน” นั่นไงผมคิดอยู่แล้วว่าคำถามนี้ต้องมา ถึงบอกว่าดีแล้วที่พี่คีรีติดธุระมาช้า
“พี่คีรีบอกรักผมก่อน” เรื่องอะไรจะบอกว่าผมบีบคอถามเอง
“เสน่ห์แรงไม่ใช่เล่นเลยนะมึง งาบเดือนเด่นคณะกู หล่อก็เท่านั้นรวยก็เท่านั้น คุยไปได้อีกสิบชาติ”
“มันก็แน่อยู่แล้ว” ผมยักไหล่ “พี่เพิ่งรู้เหรอว่าผมเสน่ห์แรง นี่ถ้าไม่เมาๆ เผลอตกปากรับคำพี่คีรีไปนะ โอ๊ย ผมยังไม่หยุดหรอก มีคนมาให้เลือกอีกตั้งเยอะ” ได้ทีเราต้องอวดตัวครับ
“กูจะยอมเชื่อมึงก็แล้วกันนะผ้าใบ เพราะยังไงมึงก็กำลังจะเป็นว่าที่เจ้านายพวกกู”
“ผมพูดจริง”
“ครับๆ กูเชื่อครับคุณผ้าใบ” พี่ม่อนทำท่านอบน้อมผมจนน่าหมั่นไส้
พี่อาจมองหน้าผมกับซอลสลับกัน “สุดท้ายก็ไม่รอดทั้งคู่ กูว่าแล้ว” สายตาของพวกผมหันไปมองพี่อาจเป็นตาเดียวกัน
“พี่อาจรู้เหรอ ทำไมผมไม่รู้วะ แม่งไม่กระซิบบอกกันบ้าง” พี่ม่อนบ่นเพราะไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว ต้องมารู้จากที่พวกผมเล่า
“กูจีบเมียมา ไมได้จับฉลากได้ตอนเมาอย่างมึง” พี่อาจเป็นคนเงียบๆ แต่บทจะพูดอะไรออกมาแต่ละครั้งเล่นเอาพวกผมจุก
“กูอาบน้ำร้อนมาก่อน แค่ดูก็รู้แล้วว่ามันไม่ปกติ วันที่คุณปริมมาซอลเสียใจใช่ไหม พี่เห็นแล้วแต่คิดว่าเราคงไม่อยากพูดเลยไม่ได้ทัก” ซอลพยักหน้าเบาๆ
“เห็นแบบนี้แล้วก็ค่อยโล่งอก บอกตรงๆ ว่าวันนั้นพี่กลับไปคิดหลายตลบ นี่แอบถามๆ เรื่องงานที่อื่นเอาไว้ว่าจะพาย้ายร้าน ลำบากกายกว่า เหนื่อยกว่าแต่อย่างน้อยซอลมันก็สบายใจ”
“พี่อาจ” ซอลทำท่าจะร้องไห้จนพี่อาจต้องรีบเบรก “มีความสุขก็ดีแล้วจะร้องไห้ทำไมวะ พี่เป็นพี่ยังไงก็ต้องดูแลพวกเอ็ง”
“พี่อาจพูดแล้วนะ ห้ามทิ้งพวกผมไปไหน” ผมขอคำสัญญาจากพี่อาจ
“พวกมึงสิจะทิ้งกู แฟนจะให้เล่นดนตรีให้ร้องเพลงไปอีกนานแค่ไหนวะ”
“ไม่หรอกพี่ มันเป็นความสุขของผมไม่ใช่แค่อาชีพ” ผมตอบพี่ม่อน
“อย่าพูดไปมันยังไม่ถึงวันนั้น ที่พี่พูดขึ้นมาเพราะอยากบอกว่าคนเรามีชีวิตของตัวเอง ถ้าต้องเลิกก็เลิก พี่กับม่อนหาทางไปได้ไม่ต้องเป็นห่วง เข้าใจไหม”
“พี่อาจ” ซอลเรียกเสียงแผ่ว น้ำตาที่คลออยู่แล้วทำท่าจะไหล
“งดดราม่า เศร้าทำไมวะ เจอกันได้ตลอด พี่มีคิดเอาไว้ว่าจะเปิดร้านเหล้าเล็กๆ เมียพอหยิบยืมเงินพ่อตามาลงทุนได้ จะชวนไอ้ม่อนมันไปทำด้วย”
“อย่าทิ้งผมนะพี่” พี่ม่อนทำท่าจะโผเข้ากอด แต่เจอสายตาดุๆ ของพี่อาจเข้าไป เลยต้องนั่งอยู่กับที่
“ตอนออกจากบลูมูนพี่ยังไม่ได้คิดเพราะเรายังอยู่กับครบ เพิ่งมาคิดเมื่อไม่นานนี้ รู้อยู่แล้วว่าพวกมึงต้องคิดมากแน่ถ้าต้องตัดสินใจ ทีนี้ก็สบายใจได้แล้วนะ”
“พี่อาจแม่งโคตรของโคตรพี่ที่ดีเลย” ผมยกนิ้วโป้งให้พี่อาจ
“มึงชมกูแค่พี่ที่ดีก็ได้ไอ้ผ้าใบ ไม่ต้องใส่แม่งใส่โคตรมา”
“ฮ่าๆ” จากที่กำลังเศร้ากำลังซึ้งกันก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะลั่นห้อง ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้อยู่กับคนเหล่านี้
“ซอล” พี่จอมทัพส่งมือให้ซอล เมื่อพวกผมเดินเข้าไปหาที่โต๊ะ ซอลวางมือลงบนมือนั้นก่อนถูกดึงไปนั่งเก้าอี้ข้างกัน
“ไม่ต้องมาทุกครั้งก็ได้นะครับ” ซอลยิ้มให้คนรัก คู่นี้เขาออกแนวหวานละมุน ไม่ฆ่ากันตายเหมือนคู่ของผม
“พี่มาฟังเพลง” นี่ก็เหมือนกันมุ้งมิ้งมาก ขอเพลงทุกวัน ไม่พี่จอมทัพขอเพื่อนผมก็หาเพลงมาร้องให้ วงผมน้ำตาลจะขึ้นอยู่แล้ว
“ตอบแบบนี้ทุกที” ซอลย่นจมูกทำหน้างอนที่โคตรจะน่ารัก
“เราก็ดื้อกับพี่แบบนี้ทุกที” พี่จอมทัพจับหัวซอลโยกไปมาด้วยความเอ็นดู ผมอดอิจฉานิดๆ ไม่ได้ คู่ผมไม่ค่อยมีอย่างนี้หรอก พี่คีรีไม่เขกหัวผมก็จับหัวโยกแรงๆ ส่วนผมก็ชอบต่อยพี่คีรีแก้เขิน เฮ้ออ
“กลับกันเลยไหม” พี่จอมทัพถามซอล
“ครับ”
ผมยกมือโบกให้ซอล เอนหลังลงพิงพนักเก้าอี้ มองหน้าพี่คีรี
“อะไร” นี่อีก น้ำเสียงไม่มีหวานหรอก ไม่ปนขำก็เจ้าเล่ห์ หรือไม่ก็เป็นน้ำเสียงรู้ทันแทน
“ขี้เกียจขี่รถกลับหอ ผมนอนนี่นะ” พี่คีรีไม่ตอบแต่ลุกขึ้นยืนแทน
ผมใส่ชุดนอนของพี่คีรี มันใหญ่กว่าผมนิดหน่อย เพราะอีกฝ่ายสูงกว่าและตัวหนากว่า ผมค่อนข้างผอมผมนั่งอยู่บนโซฟามองวิวนอกกระจก มุมนี้เป็นมุมโปรดของผม พี่คีรีเดินเข้ามานั่งข้างๆ จับต่างหูผมเล่น
“ทำไมใส่ต่างหูข้างเดียว”
“มันเท่ดี” ผมหันตัวเข้าหา ยกเท้าขึ้นนั่งขัดสมาธิบนโซฟา
“ทำไมพี่คีรีถึงชอบผม ไม่เห็นเคยบอกเลย”
“ตอบไม่ได้”
“โธ่” ผมทำหน้าเซ็ง
“เรามันตัวแทรกซึม เข้ามาทีละนิดกว่าพี่จะรู้ตัวก็ละสายตาไมได้แล้ว”
“เหมือนผมเลย” ผมตื่นเต้นที่เรารู้สึกคล้ายกัน พี่คีรีจูบหน้าผากผม หัวเราะออกมาเบาๆ
“ไม่เหมือน”
“เหมือน” ผมเถียงขาดใจ ผมก็ไมได้หลงใหลความหล่อจนตกหลุมรักสักหน่อย ไม่รู้ตัวยิ่งกว่าพี่คีรีอีก
“ไม่เหมือน เราแทรกซึมเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่พี่ตั้งใจ”
“หา!” ผมร้องลั่น ยกนิ้วขึ้นชี้หน้าอีกฝ่าย “นี่ล่อลวงผมเหรอ”
“เพิ่งรู้ตัวเหรอ”
“ทำไมร้าย” ผมกำหมัดต่อยแขนอีกฝ่ายเหมือนที่ชอบทำ
“ไม่อย่างนั้นจะได้เป็นแฟนเราเหรอ ยิ่งบื้อๆ อยู่”
“ชมผมแต่ละคำ โคตรรักกันเลย”
“หึๆ “ พี่คีรีรวบผมเข้าไปกอด “ค้างที่นี่บ่อยๆ สิ”
“ไม่เอาดีกว่าห้องผมก็สบายดี ค้างเฉพาะบางวันก็พอ”
“แปลว่าวันนี้มีอะไรพิเศษ”
“ก็อยากอ้อนแฟนบ้าง” ผมขยับตัวลงนอนหนุนตักพี่คีรี เงยหน้าขึ้นมอง
“ไม่ไหวแฮะ” พี่คีรีส่ายหัว
“อะไรครับ” ผมมองหน้าอีกฝ่ายงงๆ
“ไม่เข้ากับเรา พี่นึกว่าเล่นตลกให้ดู”
อื้อหือขึ้นสิครับขึ้น ผมลุกพรวดขึ้นนั่ง กว่าจะคิดได้ว่าโดนอีกฝ่ายแกล้ง ก็ตอนที่เห็นดวงตาพราวระยับ ริมฝีปากพยายามกลั้นขำของพี่คีรี
ผมถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ มองค้อนด้วยหางตา แต่ก็สรุปได้ว่าพอเถอะ ไม่ใช่แค่พี่คีรีไม่หวาน ผมเองก็สายกวนพอกัน อยู่กันไปเถียงกันไปแบบนี้ก็แปลกใหม่ดี
“คู่นี้แม่งโคตรน่ารัก” พี่ม่อนกระทุ้งแขนผมให้มอง พวกผมเพิ่งลงจากเวทีกำลังเดินกลับห้องพักนักดนตรีเพื่อเก็บของ พี่จอมทัพกับพี่คีรีลุกจากโต๊ะเดินตามมาด้วย
ผมมองตามที่พี่ม่อนชี้ชวน มือของพี่จอมทัพแตะอยู่ที่หลังของเพื่อนผม ไม่ได้กอดแต่แค่แตะเบาๆ มันดูอบอุ่นมาก
“เห็นด้วย” ผมพยักหน้า
“มึงไม่หวานแข่งบ้างเหรอ”
“ไม่ใช่แนวพี่” ผมตอบยิ้มๆ
“เออจริงพี่ก็ลืมคิดไป ซอลมันตัวเล็กน่ารัก ถ้าเปลี่ยนเป็นมึงหรือกู ลองคิดภาพดูสิ คงดูประหลาดๆ ตลกพิลึก “
“อืม” ผมยังยิ้มเหมือนเดิม เข้าใจที่พี่ม่อนพูดดีแต่ที่ไม่เข้าใจคือผมจะเซ็งทำไมวะ ผมเป็นพวกห่ามๆ ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายมาก แต่ตอนนี้ดันนึกอิจฉาเพื่อนนิดๆ เสียอย่างนั้น
“ผ้าใบ” เสียงหวานใสเรียกผม ก่อนที่แขนเรียวจะสอดเข้ามาคล้องแขน พี่คีรีเพิ่งขับรถมาส่งผมที่คณะ ผมจอดมอเตอร์ไซด์ไว้ที่โรงแรมตั้งแต่เมื่อคืน
“เดี๋ยวนี้สนิทกับพี่คีรีเหรอ เมื่อกี้เกล้าเห็นมาส่ง”
“อืม รู้จักด้วยเหรอ”
“แหมผ้าใบ ผู้ชายอาจไม่สนใจแต่ผู้หญิงส่วนใหญ่เขารู้จักทั้งนั้นแหละ แนะนำให้รู้จักบ้างสิ เราชอบคนนี้มาตั้งนานแล้ว”
“แนะนำไม่ได้ พี่คีรีมีแฟนแล้ว”
“จริงเหรอ ไหนว่ายังโสดไง พักนี้ไม่เห็นมีข่าวควงสาวคนไหน”
“มีแล้ว ผมนี่แหละ”
“ฮ่าๆ ผ้าใบนี่ เล่นเอาตกใจหมดเลย” มือขาวตีลงบนแขนผม “อย่าลืมนะแนะนำเราบ้าง”
ผมมองตามหลังเกล้าไป สงสัยว่าเวลาผมกับพี่คีรีไปไหนมาไหนด้วยกัน คงไม่มีคนรู้เลยว่าเราคบกัน ผมยักไหล่แบบปลงๆ
“ผ้าใบ” “หือ” ผมหันไปมองซอล
“เป็นอะไร ถอนใจเป็นร้อยครั้งแล้วมั้ง”
“เกินไป” ผมยิ้มให้ซอล สายตากลับมาจดจ่อที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ต้องเร่งทำงานเพื่อให้ทันส่งอาจารย์ภายในเย็นนี้
“บอกมาเร็ว”
“เดี๋ยวส่งงานไม่ทัน”
“ก็ถ้าไม่บอกเราจะตื้อถามผ้าใบอยู่แบบนี้นะ ส่งไม่ทันแน่เลย”
“มีแฟนเข้าหน่อยเดี๋ยวนี้เก่งใหญ่นะ” ซอลยิ้มเขิน ผมถอนใจรอบที่ร้อยหนึ่งก่อนเล่าให้ซอลฟัง อย่างน้อยมีคนให้ระบายก็ยังดี
ผมยืนรอพี่คีรีที่หน้าหอประชุม นึกแปลกใจนิดหน่อย ที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนใจให้ผมซื้อตั๋วให้ หลังจากที่ผมเคยชวนให้มาดูละครเวทีของคณะด้วยกันแต่พี่คีรีปฏิเสธ
“มาแล้ว” ซอลบอกเมื่อเห็นพี่จอมทัพกับพี่คีรีเดินเข้ามาพร้อมกัน
“เขายังไม่เปิดให้เข้า ถามแล้วน่าจะเลทประมาณยี่สิบนาที” ผมส่งตั๋วให้พี่คีรีเมื่ออีกฝ่ายยื่นมือมาขอไปดู
“พี่เห็นมีบอร์ดติดภาพเบื้องหลังตอนซ้อม ไปเดินดูกันไหม” พี่จอมทัพเสนอ เพื่อฆ่าเวลาก่อนเข้าชมละครเวที
“ก็ดี” พี่คีรีพยักหน้า ผมกับซอลดูแล้วแต่ก็เดินตามไปด้วย
พี่คีรีเดินดูไปเรื่อยๆ ผมชี้บางรูปที่มีเพื่อนร่วมรุ่นให้ดู เพื่อบอกว่าเป็นใคร ชื่ออะไรบ้าง
“ผ้าใบ” น้ำเสียงดีใจแบบสุดๆ ของเกล้าดังขึ้น จำได้ว่าเมื่อกี้เพิ่งทักกันไม่เห็นเพื่อนดีใจหรือร่าเริงขนาดนี้
“เกล้า” ผมยิ้มมุมปาก
“จะมาดูรอบนี้ไม่เห็นบอกเราเลยจะได้มาพร้อมกัน” ผมงงนิดหน่อยว่าผมกับเกล้าสนิทกันมากขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“แล้วผ้าใบมาดูกับใคร ไม่เห็นแนะนำ” ผมสบตากับเกล้าเห็นเพื่อนแอบขยิบตาให้ เชื่อแล้วว่ามารยาหญิงมีร้อยเล่มเกวียน
“สวัสดีครับ ผมคีรี” ผมไม่ต้องเอ่ยปาก คนข้างๆ ผมก็ทักทายขึ้นมาเอง รอยยิ้มที่กดลึกตรงมุมปากเต็มไปด้วยเสน่ห์ จนเกล้าถึงกับออกอาการขวยเขิน
“สวัสดีค่ะ ชื่อเกล้านะคะ เป็นเพื่อนกับผ้าใบ”
“ไม่เห็นผ้าใบเคยบอกว่ามีเพื่อนน่ารัก” รอยยิ้มของพี่คีรียิ่งทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาอยู่แล้วดูดีมากขึ้น ผมนึกอยากต่อยแฟนตัวเอง เผื่อจะหยุดยิ้มเพราะมันกำลังทำให้ผมหงุดหงิด
“แหม พี่คีรีพูดแบบนี้เกล้าก็เขินแย่สิค่ะ ผ้าใบไม่ได้บอกเกล้าเหมือนกันว่ารู้จักกับพี่คีรี” อืม พอสาวเจ้าเขินปุ๊บก็หลุดปั๊บ ถ้าไม่รู้จักแล้วรู้ได้ไงวะว่าเป็นพี่ ผมพาลพาโลอยู่ในใจ แต่ปากยังคงยิ้ม
“สงสัยหึงผมครับ”
“คะ?”
“ว่าไงครับ หึงพี่หรือเปล่า” พี่คีรีหันหน้ามามองผม น้ำเสียงและสายตาที่มองมาอ่อนโยนเว่อร์จนผมขนลุก
“ใครจะไปหึง” ผมย่นจมูก ก็หึงแหละแต่เรื่องอะไรจะบอก
“หึๆ นี่ไม่หึงเลยใช่ไหม ทำหน้าแบบนี้” มือใหญ่ยกขึ้นยีหัวผมจนยุ่ง
“พี่..พี่คีรีกับผ้าใบ!” เกล้าชี้นิ้วมาที่พวกผม หน้าตาเหมือนเห็นผี
“นี่เราไม่ได้บอกเพื่อนเหรอว่าเป็นแฟนพี่” พี่คีรีทำสีหน้าดุผม
“บอกแล้ว”
“ก็แล้วไป” พี่คีรีหันไปมองเกล้า “ถ้าเห็นจีบใครฝากเกล้าบอกให้ด้วยนะครับว่ามีแฟนแล้ว”
ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่คีรีเหมือนไม่เคยเห็นอีกฝ่ายมาก่อน ไม่ใช่เพราะประโยคที่พูดออกไป แต่เป็นเพราะมือที่แตะอยู่บนหลังผม มันทั้งอบอุ่นและให้เกียรติ
“เอ่อ..ได้ค่ะ..คือ..เกล้าขอตัวก่อนนะคะ เพื่อนรอ”
“เชิญครับ” พี่คีรียังยิ้มหล่อร้ายเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนเกล้าจะไม่สนใจแล้วเดินจ้ำๆ ออกไปเลย
“ผีเข้าเหรอครับ” ผมหันไปแซ็วคนข้างๆ
“ไม่ใช่พี่มั้งที่ผีเข้า”
“ไม่ใช่ผมแน่ๆ ผมยืนของผมเฉยๆ พี่คีรีนั่นแหละมาแปลกมากวันนี้” ร่างสูงก้มหน้าลงมามองตาผมใกล้ๆ รอยยิ้มร้ายๆ ยกขึ้นที่มุมปาก
“อยากรู้ว่าเป็นใครก็ลองไปถามซอลดู”
!! ผมยื่นอึ้ง ในขณะที่พี่คีรีเดินหัวเราะนำไปก่อนแล้ว
ซอล~ มีแฟนแล้วทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้~ ผมหัวเราะออกมาก่อนจะรีบเดินเร็วๆ ไปให้ทันพี่คีรี เพราะซอลห่วงผมมากนั่นแหละผมรู้ รวมทั้งคนๆ นี้ด้วย
ผมกลิ้งตัวอยู่บนเตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ อย่างสบายใจ พี่คีรีนอนพิงหมอนเล่นมือถืออยู่ข้างๆ ผมยิ้มหน้าบานเพราะข้างในมันมีความสุข ตลอดเวลาที่อยู่ในหอประชุม พี่คีรีจะแสดงออกเล็กๆ น้อยๆ ด้วยสายตาและท่าทางเพื่อบอกให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ซอลบอกว่าพรุ่งนี้ผมคงโดนเพื่อนที่คณะซักเละแน่นอน
“พี่คีรี” ผมดีดตัวลุกขึ้นนั่ง
“ว่า” สายตาคนถามไม่ละไปจากหน้าจอโทรศัพท์ ผมยกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ ผมเคลื่อนกายเข้าไปหาช้าๆ ไม่อยากให้อีกฝ่ายทันระวังตัว
“ทำอะไร” พี่คีรีหัวเราะขำ จัดการวางโทรศัพท์ลงข้างหมอน ก่อนหันมาจ้องตากับผมที่นั่งคร่อมสะโพกอยู่
“ขี้เกียจรอแล้ว”
“ขี้เกียจรออะไร” ผมทำเสียงจึ๊กจั๊กที่อีกฝ่ายไม่รู้ว่าผมพูดถึงเรื่องอะไร
“มามีอะไรกันเถอะ”
“หึๆ ฮ่าๆ “ พี่คีรีหัวเราะเสียงดังลั่น ผมถอนใจทำหน้าเบื่อหน่าย ขำอะไรหนักหนาวะ
“คิดอะไรของเรา”
“เดี๋ยวคนเขาไม่เชื่อว่าเป็นแฟนกัน พรุ่งนี้ต้องมีคนถามชัวร์ว่ามีอะไรกันหรือยัง ขืนตอบว่าไม่มีคงโดนโห่แน่ พี่ก็รู้ฝีปากคณะผม”
“เหตุผลนายนี่มัน!” พี่คีรีส่ายหน้าน้อยๆ แต่สีหน้าติดเอ็นดูผมมากกว่ารำคาญ
“น่าดีออก ได้ไม่ต้องลุ้นด้วยว่ามันจะเป็นยังไง ลองๆ กันไปเลย” ผมชักชวน
“แน่ใจนะ” ดวงตาคมหรี่ลง
“มาก” ผมยังยืนยันคำเดิม
พี่คีรีไม่พูดอะไรอีก ยกมือข้างหนึ่งจับสะโพกผมไว้ อีกมือสอดเข้ามาภายในเสื้อยืดตัวเก่งของผม ลูบไล้ไปตามผิวเนื้อช้าๆ ตาของเรายังประสานกัน ดวงตาของพี่คีรีลุ่มลึก ดึงดูดไม่ให้ผมละสายตาไปไหน
“ผ้าใบ” เสียงเรียกนุ่มหูยิ่งทำให้ผมหวั่นไหว
“อื้อ” ผมตอบรับแบบเบลอๆ หน้าท้องหดเกร็งทุกครั้งที่มือหนาสัมผัส
“ไม่ต้องห่วง พี่จะระวัง”
ผมถูกพลิกตัวลงนอนราบ ร่างสูงขึ้นทาบทับ ริมฝีปากร้อนบดเบียดเข้ากับริมฝีปากของผม ไม่มีใครเป็นผู้นำไม่มีใครเป็นผู้ตาม เราต่างดูดดื่มความหวานจากกันและกัน
ผมดึงเสื้อของพี่คีรีขึ้น ลากจนพ้นจากศีรษะ ไม่ให้มีอะไรมาเกะกะขวางระหว่างมือผมกับแผ่นอกและหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่คีรีได้ ผมลูบไล้มือไปบนหน้าท้องแบนราบ รับรู้ถึงอาการหดเกร็งของกล้ามเนื้อเมื่อมือผมลากผ่าน
พี่คีรีจับมือผมออก ดึงเสื้อยืดที่ผมใส่อยู่ทีเดียวหลุดออกจากศีรษะ ก่อนจัดการกับกางเกงของตัวเองและของผม โดยไม่ต้องมีสัญญาณบอก ร่างเปลือยเปล่าสองร่างแนบชิดเข้าหากัน ถ้าเป็นคนๆ นี้ผมพร้อมแล้ว
ผมปล่อยให้อารมณ์นำพา เสียงคราง เสียงของความสุขสมดังไม่ขาดระยะ ก่อนที่ร่างเปียกชื้นเหงื่อสองร่างจะอ่อนแรง กอดก่ายกันอยู่บนเตียง
ริมฝีปากชื้นของพี่คีรีจูบซับไปทั่วหน้า พร้อมกับคำว่ารักที่ผมได้ยินชัดเจน ก่อนที่ความง่วงจะเข้าครอบงำ
“ไอ้พี่บ้า ผมลุกไม่ขึ้นเลยเห็นไหม” ผมโวยวาย เมื่อตื่นเช้าขึ้นมาพบว่าผมระบมไปเกือบทั้งตัว ชัดเจนว่าต้องโดดเรียนแน่นอน
“ไม่ดีเหรอ” ริมฝีปากได้รูปแตะลงบนขมับผม “จะได้ไม่ต้องตอบคำถามใคร”
“เหอะ” ผมทำเสียงขึ้นจมูก พี่คีรีกำลังแต่งตัวในขณะที่ผมนอนระบมอยู่บนเตียง
“เป็นเด็กดีล่ะอย่าซน พี่สั่งให้ทางโรงแรมจัดการเรื่องอาหารเช้ากับกลางวันให้แล้ว นอนพักเยอะๆ เดี๋ยวพี่เรียนเสร็จจะรีบกลับ”
“เป็นคนทำผมเจ็บแท้ๆ ไม่ยอมอยู่ดูแล” ผมบ่น มันต้องร่วมด้วยช่วยกันรับผิดชอบสิวะ ทำไมผมต้องโดดเรียนคนเดียว
“อย่างอแง” พี่คีรีลูบหัวผม “ขืนพี่อยู่เราจะไม่ได้พัก” ผมหน้าเหวอ ล้มเลิกความคิดที่จะชวนอีกฝ่ายโดดเรียนอยู่เป็นเพื่อนกัน ระบมขนาดนี้เห็นทีจะไม่ไหว
“หึๆ นอนพักเยอะๆ กินยาด้วย”
“อืม” ตอนนี้ผมกลายเป็นคนพูดง่าย กลัวอีกฝ่ายจะอยู่เป็นเพื่อนจริงๆ
“ผ้าใบ”
“หือ?”
“พอไปเรียนไหว เวลาเพื่อนถามว่าเป็นแฟนกับพี่จริงเหรอให้ตอบว่าไม่จริงนะ” สีหน้าผมเปลี่ยน คิ้วขมวดมุ่น อะไรวะ ได้แล้วจะทิ้งกันเหรอ
“อย่าบอกว่าเป็นแฟน ให้บอกไปว่าเป็นเมีย”
!!! คิดว่าผมจะทำอะไรครับ เห็นห่ามๆ แบบนี้ผมก็อายเป็นกับเขาเหมือนกัน ผ้าใบคนแมนก็เลยตะโกนออกไปว่า “ง่วง” แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงหัว ให้คนตัวสูงได้หัวเราะขำเล่น
แม่งเอ๊ยเลือกผิดตำแหน่งจริงๆ แต่จะทำยังไงได้ผมดันเกิดมาผอมเอง ผมได้แต่ปลงอนิจจัง เห็นทีว่าคงต้องโดนกดตลอดกาล
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤️ Hi Stranger ไง!คนแปลกหน้า ❤️ [ตอนที่ 27 ] 06/03/2018 ❤️ P:38 (อ่าน 267029 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก