ตอนที่ 26 : ครอบครัวเดียวกัน (จอมทัพ&ซอล)
-จอมทัพ-
“กระป๋องสีไม่ได้มาช็อปปิ้งตั้งนาน วันนี้อยากซื้ออะไร” ผมยืนมองพี่สาวตัวเองลูบหลังคากระป๋องสี ดูเหมือนว่าจะติดวิธีคุยจากซอลไปแล้ว ดูเถอะคุยได้เป็นตุเป็นตะ
“ไฟท้ายแตกครับ ผมจอดที่หอตื่นเช้ามาก็เป็นแบบนี้แล้ว”
“ไหน” พี่จอมขวัญเดินอ้อมมาดูท้ายรถ “ไม่มีใครแสดงความรับผิดชอบเลยเหรอ”
“ไม่มีครับ สงสารกระป๋องสีต้องมาเจ็บตัว”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกระป๋องสีจะกลับมาสวยเหมือนเดิม” พี่สาวผมกวักมือเรียกพนักงานที่ยืนรออยู่ให้เข้ามาหา
“ดูแลให้เรียบร้อย ตรวจเช็คทั้งคัน”
“ครับ”
“เสร็จแล้วล้างรถเคลือบเงาด้วย”
“ครับ” พนักงานยืนรับคำสั่งอย่างนอกน้อม
“จะรอหรือเปล่าหรือจะกลับก่อน เดี๋ยวพี่ให้คนขับไปส่งให้”
“ฝากให้คนขับไปส่งที่บริษัทก็ได้ แม่นัดซอลเข้าไปกินข้าวกลางวันด้วย”
“อ้าวเหรอ งั้นพี่ไปด้วย”
“ไม่ยุ่งเหรอ”
“ไปได้”
ผมพยักหน้า เห็นเรื่องของคีรีที่ผ่านมาแล้วผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก ซอลเข้ากับที่บ้านผมได้ตั้งแต่แรก เรียกว่าโอ๋กันเป็นลูกเล็กเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นพี่สาวผมหรือพ่อผม หนักสุดก็คือแม่ หลังๆ ถ้ารู้ว่าอยู่ด้วยกัน ไม่โทรเข้าเครื่องผมแล้วโทรหาซอลแทน
แม่ผมเลือกร้านอาหารไทยใกล้กับบริษัท ไม่ต้องถามว่าใครชอบกินอาหารไทยมากเป็นพิเศษ ก็ต้องคนที่ตอนนี้ขึ้นแท่นเป็นลูกรักไปแล้ว
“ที่จอดรถของหอซอลไม่ต่างกับจอดรถไว้ริมถนน ความปลอดภัยมันไม่มี” พ่อผมออกความคิดเห็นเมื่อรู้เรื่องของกระป๋องสี
“ซอลกลับดึกๆ ไม่อันตรายเหรอลูก” แม่ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ครับ แต่ผมก็คอยระวังอยู่แล้ว”
“ดีแล้วอย่าประมาท ความปลอดภัยต้องมาก่อน สมัยนี้คนน่ากลัวขึ้นทุกวัน เราเดาไม่ได้ว่าจะเกิดกับเราวันไหน”
“ครับคุณพ่อ” ซอลตอบรับพ่อผม
“จริงๆ ไม่เห็นจะยากตรงไหน” พี่จอมขวัญมองหน้าผม ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ซอลก็ย้ายไปอยู่ที่คอนโดกับจอมทัพสิ ที่นี้กระป๋องสีก็จะมีช่องจอดเป็นของตัวเอง ปลอดภัยทั้งรถทั้งคน” ซอลหน้าแดง สายตาดูตื่นๆ หันมามองหน้าผม
“เรื่องนี้แม่เห็นด้วย เดี๋ยวแม่คุยกับพี่พรเอง” พี่พรที่แม่ผมพูดถึงคือคุณแม่ของซอล ทั้งสองครอบครัวจะนัดทานข้าวกันทุกครั้งที่พ่อกับแม่ของซลมาเยี่ยมลูกชาย
“ไม่เป็นไรครับ” ซอลรีบปฏิเสธ “ผมพักที่หอได้ครับอยู่ที่นั่นก็สบายดี”
“ทำไมล่ะลูกย้ายมาอยู่กับพี่ไม่ดีกว่าเหรอ แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง พี่พรเองก็จะได้สบายใจ มาทีไรก็บ่นเป็นห่วงซอลทุกครั้ง”
“ผม..” ซอลเหลือบสายตามามองผม ผมจึงหัวเราะออกมาเบาๆ
“หัวเราะอะไรของเราแม่กำลังซีเรียส” แม่หันมาค้อนผม
“ซอลไม่กล้าตกลงหรอกครับเพราะไม่ใช่ผมชวน คงไม่แน่ใจว่าผมอยากให้ย้ายไปอยู่ด้วยไหม ใช่ไหม” ผมหันไปถามซอล
“ครับ” ซอลพยักหน้า
“คบกันขนาดนี้จะไม่อยากให้ย้ายได้ยังไง คิดมากจริงเรา” พี่จอมขวัญตีมือลงบนแขนซอล
“เปล่าครับ” ซอลรีบปฏิเสธ “ผมไม่ได้น้อยใจอะไรแบบนั้นนะครับ แต่ผมไม่แน่ใจว่าพี่จอมทัพอยากมีพื้นที่ส่วนตัวหรือเปล่า ก็เลยอยากให้พี่จอมทัพได้เป็นคนตัดสินใจก่อนครับ” ผมยิ้มให้ซอล ถึงซอลไม่พูดผมก็รู้ว่าซอลคิดอะไร
“จอมขวัญ” พ่อผมเรียกพี่สาวขึ้นมา
“คะพ่อ”
“หาแฟนต้องหาให้ได้แบบนี้รู้ไหม หาคนที่ใส่ใจเรา เข้าใจเรา ชีวิตคู่มันถึงจะมีความสุขและไปด้วยกันรอด”
“อันนั้นพ่อไม่บอกขวัญก็รู้ค่ะ แต่ที่ไม่รู้คือจะไปหาได้จากที่ไหน มีขายหรือเปล่า”
“ลูกคนนี้” แม่ผมตีแขนพี่สาว ซอลขำจนหน้าแดงเพราะต้องกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้
“ซอลมีรุ่นพี่นิสัยดีๆ ก็แนะนำให้พี่รู้จักได้นะ อายุอ่อนกว่าก็ได้พี่ไม่ถือ”
“หยุดก่อน เราอย่าเพิ่งพาออกนอกเรื่อง” แม่ผมเบรกพี่จอมขวัญ “ว่าไงจอมทัพเราอยากให้น้องย้ายไปอยู่ด้วยไหม หรืออยากมีพื้นที่ส่วนตัวเหมือนที่น้องพูด”
ผมยิ้มขำแม่ตัวเอง น้ำเสียงคุกคามลูกชายมาก ผมสงสัยว่าถ้าผมปฏิเสธแม่จะยึดคอนโดคืนจากผมเพื่อเป็นการแก้แค้นแทนลูกรักไหม
“ตอบแม่ไปสิ นั่งยิ้มอยู่ได้” พี่จอมขวัญก็น่าจะลุ้นคำตอบไม่ต่างจากแม่ ในขณะที่คนที่ควรรอคำตอบกลับนั่งเฉยหน้าตาไม่ตื่นเต้นสักนิด ผมว่าซอลรู้ว่าถึงผมให้ย้ายหรือไม่ให้ย้ายผมก็รักซอลมาก ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเดิม
“อืม..” ผมแกล้งลากเสียง หันหน้าไปมองซอล “เดี๋ยวไปเก็บของเลยไหม”
“มันต้องอย่างนี้” พี่จอมขวัญตบมือดังฉาด “เดี๋ยวพี่ส่งคนไปช่วย จะเอากี่คนว่ามา แบกอะไหล่แบกยางกันสบายๆ เรื่องย้ายของจิ๊บจ๊อย”
“เดี๋ยวแม่ให้คนไปเคลียร์คอนโดเราให้ จะได้แบ่งพื้นที่ให้น้อง พวกตู้เส้อผ้า ตู้ใส่ของ” ซอลหน้าตาตื่นหันมามองผมเหมือนอยากขอให้ช่วย
“เดี๋ยวครับเมื่อกี้ผมพูดเล่น หมายถึงตกลงแค่นั้น ไม่ใช่วันนี้จริงๆ”
“แล้วเราคิดว่าพี่โง่เหรอใครจะไม่รู้ แต่ยึดตามนี้แหละถือว่าพูดออกมาแล้ว ย้ายเลย”
“พอๆ ให้น้องตัดสินใจกันเอง แล้วไหนคุณบอกว่าจะโทรหาคุณพรก่อน จะให้ย้ายเลยได้ยังไงลูกเขามีพ่อมีแม่ คุยกันให้เรียบร้อย” พ่อผมเบรกเมื่อทั้งแม่ทั้งพี่สาวเริ่มวางแผนกันแล้ว
“กินข้าวต่อเถอะ เดี๋ยวพ่อต้องไปประชุม” ซอลดูโล่งอก คงอยากได้เวลาเตรียมตัวมากกว่านี้
“คุณบดินทร์” เสียงทักดังขึ้นก่อนที่ร่างท้วมของผู้หญิงสูงอายุจะเดินเข้ามาหา พ่อของผมลุกขึ้นยืน
“สวัสดีครับคุณศรีสุรางค์”
“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ตั้งแต่ประชุมสมาคมคราวก่อน”
“ครับ คุณศรีสุรางค์สบายดีนะครับ”
“ตามประสาค่ะ”
“นี่ภรรยาผมกับลูกๆ ครับ” พ่อผมแนะนำให้รู้จักกัน ผมยกมือไหว้ คาดเดาว่าน่าจะเป็นคนที่อยู่ในแวดวงธุรกิจเดียวกัน
“เอ จำได้ว่าคุณบดินทร์บอกว่ามีลูกสองคนใช่ไหมคะ คนไหนกับคนไหนเอ่ย”
“จอมขวัญกับจอมทัพครับ พ่อชี้มือมาที่ผมกับพี่สาว “ส่วนคนนี้แฟนลูกชาย”
สีหน้าของคนฟังตกใจอย่างเห็นได้ชัด ขยับตัวถอยออกคล้ายรังเกียจ ก่อนรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “น่ารักดีค่ะ”
ผมว่าคุณป้าคงไม่รู้จะพูดอะไร ส่งยิ้มฝืดเฝื่อนให้พ่อผมก่อนรีบขอตัวเดินจากไป ผมเห็นสายตาของซอล รู้ได้ทันทีว่าซอลกำลังคิดมากกับปฏิกิริยาที่คุณป้าท่านนี้แสดงออก
ผมเอื้อมมือไปจับมือซอลใต้โต๊ะ หมายจะพูดปลอบใจแต่ยังช้ากว่าพ่อผม
“คุณศรีสุรางค์ทำธุรกิจนำเข้าอะไหล่รถยนต์เหมือนกัน เจอกันนานๆ ครั้ง ถ้าไม่พูดเรื่องธุรกิจก็ทักทายกันแค่คำสองสามครับแล้วก็แยกย้าย” พ่อผมพยักพเยิดไปยังทางที่คุณป้าเดินไปเมื่อครู่ “แยกกันแล้วก็แทบจะลืมกันไป ถ้าไม่เจอหน้ากันก็คงไมเคยนึกถึง”
“ครับ” ซอลตั้งใจฟัง
“อย่าเอาความคิดของคนที่ไม่มีผลอะไรกับชีวิตเรามารู้สึก ใครจะคิดยังไงก็ปล่อยเขาไป อย่าแบกเขาไว้ เพราะเขาเดินผ่านไปแล้ว”
“พ่อพูดก็ถูกนะคะ ซอลไม่เคยเจอคุณป้าศรีสุรางค์มาก่อน เดี๋ยวพอเดินออกไปจากร้านซอลก็คงไม่ได้คิดถึงอีก กว่าจะนึกหน้าได้ก็คงตอนที่เจอกันอีกหน แต่ถ้าเราคำพูดเอาท่าทางเขามาคิด เราก็จะนึกถึงเขาอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันเลย รู้แค่ชื่อเท่านั้นเอง”
“ใช่ ที่พ่อพูดก็หมายถึงแบบนั้น ขืนเราแบกคนไม่รู้จักไว้ทุกคน ก็ไม่ต้องมีสมองไปคิดอะไรดีๆ ให้ชีวิตตัวเองแล้ว”
“ขอบคุณครับพ่อ” ซอลยกมือขึ้นไหว้พ่อของผม
“ไม่ต้องไปคิดอะไรทั้งนั้น ซอลเป็นลูกชายแม่ เป็นแฟนของจอมทัพ แม่พ่อกับพี่จอมขวัญรับซอลเข้ามาเป็นหนึ่งในครอบครัว ใครไม่ชอบใจไม่ยอมรับก็ช่างมัน ไม่ได้ไปขออาศัยบ้านใครอยู่”
“แหม แม่เดือดเชียวนะคะ”
“ใช่สิ” แม่ผมทำหน้าฉุนเฉียว “นี่ถ้าไม่เห็นกับพ่อนะ”
“ทำไมคะ แม่จะทำอะไร”
“จะสั่งอาหารเพิ่ม แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปไม่ทันประชุม”
“ฮ่าๆ “ ทั้งโต๊ะพากันหัวเราะกับมุกของแม่ ซอลยิ้มกว้าง จากนี้ไปผมรู้ว่าผมคงไม่ต้องห่วงซอลเรื่องนี้อีกแล้ว ไม่ใช่เพราะซอลทำใจได้ทันที แต่เพราะรู้แล้วว่าครอบครัวของผมรักซอลมากแค่ไหน สิ่งนี้จะเป็นเกาะกำบังที่ดีที่สุดให้กับซอล
“อยากเปลี่ยนอะไรไหม” หลังจากแวะรับกระป๋องสี ผมพาซอลมาที่คอนโด อยากให้ซอลได้ดูห้องก่อนย้ายเข้ามา เผื่อว่าอยากเปลี่ยนแปลงอะไร ผมอยากให้ซอลรู้สึกสบายที่สุดเมื่อย้ายเข้ามาอยู่
“ไม่ครับ แบบนี้ก็ดีแล้ว”
“อย่าคิดว่าเป็นห้องของพี่ ให้คิดว่าเป็นห้องของเรา ซอลจะเปลี่ยนจะจัดอะไรไหมได้ทั้งนั้น แม่ก็รอสนับสนุนอยู่” ผมหัวเราะเมื่อคิดถึงแม่ตัวเอง ที่กะจะรื้อห้องใหม่ทั้งห้อง เพราะกลัวว่าซอลจะไม่ชอบสีเทาเข้มที่ผมใช้เป็นสีหลักของห้อง
“มันดีอยู่แล้วจริงๆ ครับ” ซอลมองไปรอบๆ ห้องรับแขก “ผมชอบ”
“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ย้ายเข้ามาเลย” ผมกอดเอวของซอลจากทางด้านหลัง
“เดี๋ยวสิครับ” ซอลประท้วงเมื่อผมรวบรัด
“แล้วเมื่อไหร่”
“ต้นเดือนหน้าดีไหมครับ ผมอยากทยอยเก็บของ”
“นานไป”
“สิบวันเองนะครับ” ซอลหัวเราะขำท่าทางเอาแต่ใจของผม
“พี่ให้อาทิตย์เดี๋ยวถ้าไม่มาจะไปลักพาตัว”
“เผด็จการ พี่จอมทัพตัวจริงเป็นแบบนี้ใช่ไหมครับ”
“หึๆ คิดจะเปลี่ยนใจตอนนนี้ก็ไม่ทันแล้ว” ผมหมุนตัวซอลเข้าหา จับคางเชยขึ้นเพื่อให้สบตา “จากนี้พี่ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”
“ผมก็ฝากตัวด้วยนะครับ”
“ฝากในฐานะอะไรดี” ผมซ่อนสายตาเจ้าเล่ห์เอาไว้
“อืม..” ซ่อนเอียงคอมองผม “ในฐานะแฟน” ซอลยิ้มเขิน ไม่ว่าจะคบกันมานานแค่ไหน ซอลก็ยังเขินทุกครั้งที่เรียกผมว่าแฟน
“ไม่ล่ะ แหวนก็สวมแล้ว” ผมยกมือของซอลขึ้นลูบแหวนเล่น “ขอแต่งงานก็ขอแล้ว แม่กับแม่ก็จะเจรจากันแล้ว”
“ไม่ใช่สักหน่อยครับ” ซอลทำเสียงพ้อที่ผมโมเมเอาเอง
“ใช่สิ ไม่เชื่อซอลก็ไปถามแม่ดู”
“ผมไม่กล้าไปถามหรอกครับ”
“งั้นก็ต้องเชื่อพี่ เห็นไหมสามข้อนี้ฟังยังไงมันก็ไม่ใช่แฟน” ผมก้มหน้าลงไปชิดใบหน้าของซอล ปัดจมูกผ่านแก้มนุ่ม บดเบียนริมฝีปากลงไปแนบชิด ดูดดื่มความหวานจนร่างในอ้อมแขนสั่นสะท้าน
“รู้หรือยังครับว่าต้องฝากตัวกับพี่ในฐานะอะไร” ผมถามเสียงพร่า ซอลซุกหน้ากับอกของผมไม่ยอมตอบ
“ไม่เป็นไร ถ้าซอลยังนึกไม่ออกพี่จะพูดก่อน” ผมแตะริมฝีปากลงที่ขมับของซอลแผ่วเบา
“ฝากตัวด้วยนะครับภรรยาของพี่”
“ไม่ใช่นะครับ ผมยังไม่ใช่สักหน่อย” ซอลรีบเงยหน้าขึ้น ประท้วงที่ผมโมเมเปลี่ยนสถานะให้ ผมยิ้มพอใจ เด็กน้อยของผมตกหลุมนายพรานจนได้
“อืม นั่นสิ ถ้าอย่างนั้นเรามาเปลี่ยนสถานะซอลให้ถูกต้องกันดีกว่า”
“พี่จอมทัพ! อื้อออ” ผมทาบทับริมฝีปากลงไปปิดกั้นเสียงประท้วงของซอล เคล้าคลึงริมฝีปากนุ่มก่อนแทรกปลายลิ้นเข้าไปกวาดต้อนความหวานภายใน ซอลยกมือขึ้นจับยึดเสื้อผมเป็นหลัก ลมหายใจสะท้อนขึ้นลง ยอมปล่อยให้ผมเป็นผู้นำทาง
ผมเชื่อว่าระหว่างเราไม่จำเป็นต้องรอเวลาอีกต่อไป ผมมั่นใจในความรักของตัวเอง และมั่นใจในความรักของซอล เราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ ^^
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤️ Hi Stranger ไง!คนแปลกหน้า ❤️ [ตอนที่ 27 ] 06/03/2018 ❤️ P:38 (อ่าน 267567 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก