ตอนที่ 10 : วันศุกร์
“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมนัดมาเจอที่นี่” ตะวันเพิ่งมาถึงร้านกาแฟ เป็นร้านเล็กๆ ที่อยู่ในพื้นที่ของมหาลัย คนโปรดกับไทยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“สารภาพมา”
“สารภาพอะไรเหรอไทย” ตะวันงงกับท่าทางของเพื่อน
“ไทยมึงก็อ้อมๆ หน่อยสิวะ เดี๋ยวตะวันไม่ยอมตอบ” คนโปรดโอด ไอ้ที่คิดจะตะล่อมถามเป็นอันพับไป
“ชักช้าเสียเวลา สารภาพมาเดี๋ยวนี้หรือจะให้ทารุณก่อน”
“อะไรของไทย” ตะวันหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของเพื่อน
“เรื่องพี่เมธ” ตะวันเม้มปาก ดวงตามีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะถามถึงเรื่องนี้
“เห็นไหมกูบอกแล้วว่าชัวร์”
“จริงเหรอ! ตะวันชอบพี่เมธเหรอ ทำไมกูไม่รู้วะ” คนโปรดทำหน้าเหรอหราเพราะไม่ระแคะระคายมาก่อน
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ” ตะวันพูดออกมาช้าๆ พยายามควบคุมสีหน้าและท่าทางของตัวเอง
“ตอบมาก่อน ใช่หรือไม่ใช่ ห้ามโกหก” ไทยไม่ยอมตอบคำถาม ตะวันเริ่มคิดหนัก แต่เขาไม่เคยโกหกเพื่อน สุดท้ายจึงได้แต่พยักหน้า
“อืม”
“โว้ย ดีใจ” คนโปรดทำท่าไชโยโห่ร้อง
“ดีใจอะไรของมึงวะ ดีใจที่ตะวันมันชอบผู้ชายเหมือนมึงหรือไง”
“เปล่า กูดีใจที่ความบังเอิญสามครั้งเป็นเรื่องจริง”
“ไม่ใช่หรอก” ตะวันยิ้มอ่อนๆ ให้เพื่อน “สามครั้งของคนโปรดจะเป็นจริงได้ก็ต้องรักกันไม่ใช่เหรอ ของเราไม่ใช่”
“รู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่” ไทยประสานสายตากับเพื่อน
“ถ้าใช่เขาจะมีภรรยาเหรอ” ตะวันยังยิ้ม เรื่องบางเรื่องก็เข้าใจได้ แค่ทำใจยอมรับ
“อดีตภรรยา” คนโปรดแก้ให้เพื่อน
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เราไม่ได้คิดอะไรไปไกลแบบนั้นอยู่แล้ว อยากรู้มากกว่าว่ารู้กันได้ยังไง”
“เอาโทรศัพท์ตะวันมาสิ” ไทยแบมือมาตรงหน้า ตะวันส่งโทรศัพท์ให้แบบงงๆ
ไทยเปิดเข้าแกลลอรี่ในเครื่อง เปิดภาพที่ตะวันให้จันทร์ส่งมาให้ แล้วยกขึ้นให้เพื่อนดู “สายตาแบบนี้จะให้ไม่รู้ได้ยังไงวะ”
ตะวันถอนใจออกมาเบาๆ จำนนต่อหลักฐาน ดีว่ารูปพวกนี้เขาไมยอมให้จันทร์ส่งให้เมธ
“กูเห็นรูปตั้งแต่เมื่อวาน ตอนที่กูขอโทรศัพท์มึงมาดูรูปงานนิทรรศการที่มึงถ่ายไว้ แต่กูรอว่ามึงจะเล่าให้ฟังไหม เห็นไม่พูดกูเลยถามเอง”
“ก็ตามนั้นแหละ” ตะวันยอมรับโดยดุษฎี
“ไม่เป็นไรตะวันไอ้เรื่องแอบรักไว้ใจกู กูช่วยได้” คนโปรดรีบอาสาในฐานะที่ทำสำเร็จมาก่อน ตะวันยิ้มแห้งๆ มองคนโปรด
“ไม่เป็นไรเราเกรงใจ อย่าเลย”
“เกรงใจอะไร เพื่อความรักของตะวันกูทุ่มสุดตัวอยู่แล้ว คิดแผนเด็ดทุกเม็ด รับรองตะวันสมหวังแน่”
“คนโปรด”
“หือ” คนโปรดหันไปมองหน้าไทยเมื่อเพื่อนเรียกชื่อขึ้นมา
“เกรงใจของตะวัน แปลว่ามึงอย่าเข้าไปเสือก ตะวันมันไม่กล้าพูดแต่กูช่วยแปลให้”
“เปล่าๆ เราเกรงใจจริงๆ” ตะวันรีบบอกเมื่อเห็นคนโปรดทำหน้าหงอย
“แล้วตะวันว่าพี่เมธคิดยังไงกับตะวัน” ไทยถามเรื่องสำคัญที่เขาอยากรู้
ตะวันส่ายหน้า “เราก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่เมธเป็นคนไนซ์มากเลยเดายาก”
“กูเห็นด้วย ขนาดกูยังรู้สึกกับพี่เมธเหมือนมึง”
“ไทยก็ชอบพี่เมธเหมือนกันเหรอ!” คนโปรดตาโต พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนเจอข่าวใหญ่
“ไอ้เหี้ย” ไทยตอบคำถามด้วยสัตว์เลื้อยคลาน “กูหมายถึงรู้สึกว่าพี่เมธไนซ์ มึงนี่วอนตีน”
“เอ้า!” คนโปรดค้อนเพื่อนประหลับประเหลือก “ก็มึงพูดเองว่ารู้สึกเหมือนตะวัน”
ตะวันได้แต่ถอนใจ เมื่อมวยคู่เอกเริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ดี เขาจะได้ไม่ต้องถูกซักต่อ ท่องเอาไว้เลยนะตะวันห้ามมองพี่เมธด้วยสายตาแบบนั้นอีก!
“สวัสดีครับ” ตะวันกดรับสายจากเมธ เขาไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายโทรมา เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ ตะวันเดาว่าเมธน่าจะโทรมาถามเขาว่าจะไปที่ร้านหนังสือไหม
“วันนี้ตะวันจะไปร้านหนังสือหรือเปล่า” เห็นไหมอย่างที่เขาคิดจริงๆ
“ไปครับ”
“จะออกจากมหาลัยกี่โมง”
“น่าจะสักห้าโมงเย็น”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปรับตะวันที่มหาลัย อย่าเพิ่งออกไปนะ”
“ไม่เป็นไรครับไม่เป็นไร ผมไปเองดีกว่า” ตะวันรีบปฏิเสธ
“พี่ไปถึงแล้วจะโทรหา เดี๋ยวเจอกันครับ”
ตะวันลดโทรศัพท์ลง เมธวางสายโดยไม่ให้โอกาสเขาปฏิเสธสักคำ ตะวันเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง ถอนใจออกมาเบาๆ แต่ใบหน้ากลับปรากฏรอยยิ้ม
“รอนานไหม” เมธหันไปยิ้มให้ตะวัน เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาในรถเรียบร้อย เขาวนมารับตะวันที่หน้าคณะ
“ไม่นานครับ แต่พี่เมธมาเวลานี้ไม่มีปัญหาที่ทำงานเหรอครับ ผมเกรงใจ”
“พี่ยังไม่เคยเล่าใช่ไหม พี่ทำบริษัทตัวเอง เป็นบริษัทรับออกแบบเล็กๆ ไม่ใหญ่โตอะไร พนักงานประมาณหกเจ็ดคน ส่วนใหญ่ก็เป็นพี่ๆ น้องๆ สมัยเรียน มาทำงานร่วมกันมากกว่า เหมือนทำฟรีแลนซ์แค่เป็นรูปแบบบริษัทเท่านั้น”
“แบบนี้ก็ดีนะครับ มีอิสระกว่าทำงานบริษัท”
“ก็มีทั้งดีและไม่ดี แต่พี่พอใจแล้ว”
“ครับ” ตะวันหันไปมองหนูน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เด็ก “หนูดลหลับสนิทเลย”
“เพลียน่ะ วันนี้ไม่ยอมนอนทั้งวัน พอจะหลับก็สะดุ้งตื่น นั่งโงนไปเงนมา ขึ้นรถได้ถึงหลับพับไป”
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เกิดอะไรขึ้น!” ตะวันถามเขาด้วยน้ำเสียงร้อนใจ เมธเบนสายตามามอง ยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของตะวัน
“เปล่า ดลไมได้เป็นอะไร แต่วันนี้เป็นวันศุกร์” ตะวันรอให้เมธอธิบายต่อ ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความเอ็นดูเมื่อเห็นสีหน้าคนตั้งใจฟัง
“วันศุกร์ก็จะได้กับเจอพี่ใจดีไงครับ ถามทุกวัน เช้าก็ถามก่อนนอนก็ถามว่าเมื่อไหร่จะวันศุกร์ พี่เลยต้องสอนนับจะได้รู้ว่าต้องรออีกกี่วัน”
“โธ่” ตะวันหันไปมองร่างเล็กที่นอนนิ่ง น่ารักแบบนี้จะไม่ให้เขาหลงได้อย่างไร “พี่ตะวันก็รอเจอหนูดลเหมือนกันครับ”
“ไม่รอเจอพี่บ้างเหรอ น้อยใจดีไหม” เมธถามด้วยน้ำเสียเจือหัวเราะ จากหางตาเขาเห็นใบหน้าของตะวันแดงเรื่อ ชายหนุ่มลอบยิ้ม เขาเอ็นดูตะวันที่เป็นแบบนี้
ปฏิกิริยาของตะวันทำให้เขาสงสัยว่าตะวันแอบชอบเขาอยู่หรือไม่ จากสายตาที่ลอบมองมา จากรอยยิ้มเก้อเขิน และจากใบหน้าสีแดงเรื่อ แต่เมธไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เขาจึงไม่กล้าฟันธง
แต่สิ่งที่น่าแปลกใจไม่ใช่ความรู้สึกของตะวันที่เขาสงสัย กลับเป็นความรู้สึกของเขาเองมากกว่า เมื่อคิดว่าตะวันอาจชอบเขา เมธเผลอยิ้มกว้างออกมา หัวใจเบ่งบาน ความรู้สึกข้างในไม่ต่างจากเวลาที่ได้รู้ว่าคนที่เราแอบมองมองเราอยู่เช่นกัน ไม่ต้องรอให้ใครบอกเมธก็รู้ตัวทันทีว่าเขาสนใจตะวันเข้าให้แล้ว
“ว่าไงครับ ไม่เห็นตอบพี่เลย” เมธถามซ้ำเมื่อเห็นตะวันเงียบไป
“ก็ทั้งคู่นั่นแหละครับ” เสียงพูดเบาหวิว เจ้าตัวไม่ยอมหันมามองหน้าเขา
“พรุ่งนี้ตะวันไปไหนหรือเปล่า”
“ยังไม่มีโปรแกรมครับ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่กับลูกจองตัวตะวันนะ”
“พี่เมธจะไปไหนเหรอครับ”
“พี่จะพาตะวันไปดูดาว” เมธหันไปสบตากับตะวัน เขากลั้นยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าตกใจ ท่าทางเงอะงะนั้นยิ่งทำให้ตะวันน่าเอ็นดู
“ท้องฟ้าจำลองน่ะ” สีหน้าโล่งใจของอีกฝ่ายทำให้เมธหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“ได้ครับ ผมไปได้”
“พี่ใจดี” เสียงงัวเงียทำให้การสนทนาหยุดลง ตะวันหันไปมอง หนูน้อยสะลึมสะลือยิ้มให้เขา “คิดถึง”
หัวใจของตะวันอ่อนยวบ “พี่ตะวันก็คิดถึงหนูดลครับ”
“วันศุกร์แล้ว” เด็กชายดลรีบบอก
“ใช่ครับ”
“ดลรอพี่ใจดี พ่อบอกนับถึงเลขสามแล้วจะได้เจอ” หนูน้อยบอกพี่ใจดีของเขา
“ก่อนหน้านั้นพี่ยังเป็นคนตอบ ถามทุกวัน” เมธเล่าให้ตะวันฟังด้วยรอยยิ้มขำ
“พี่ตะวันก็รอเจอหนูดลครับ พี่ตะวันอยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ เหมือนกัน” ตะวันบอกหนูน้อยให้ชื่นใจ
“ตะวันพักอยู่แถวไหน”
“ครับ?” ตะวันหันกลับไปมองเมธ เขางงนิดหน่อยเพราะเมธรู้จักบ้านของเขาอยู่แล้ว
“พี่หมายถึงวันธรรมดา จันทร์ถึงพฤหัสตะวันพักที่ไหน พี่เหมือนได้ยินไทยพูดว่าตะวันอยู่หอ”
“อ๋อ ใช่ครับ ผมอยู่หอพัก”
“แถวมหาลัยเหรอ”
“ครับ”
“งั้นก็ไม่ไกลกันมาก จากคอนโดพี่น่าจะประมาณยี่สิบไม่เกินสามสิบนาที ถ้าดลคิดถึงพี่ตะวันเราแวะไปรับพี่ตะวันไปกินข้าวด้วยกันดีไหมครับ” เมธมองลูกชายผ่านกระจกมองหลัง
“ดีครับ” เด็กชายดลยิ้มกว้างขึ้น เขาดีใจที่จะได้เจอพี่ใจดีบ่อยๆ
“ได้ไหมครับตะวัน”
“ได้ครับ” บางครั้งตะวันก็เริ่มรู้สึกว่าคำถามของเมธไม่ใช่คำถาม เพราะส่วนใหญ่เขาปฏิเสธไม่เคยได้เลย กลัวหนูน้อยจะเสียใจ
“ปกติตะวันกลับหอวันไหน”
“ส่วนใหญ่วันอาทิตย์เย็นครับ เพราะวันจันทร์รถจะติดมาก แต่บางครั้งก็กลับวันจันทร์ตอนเช้าตรงไปมหาลัยเลย”
“อืม งั้นวันอาทิตย์พี่ไปรับตะวันที่บ้าน กลับเข้าเมืองพร้อมกันพี่จะได้รู้ว่าหออยู่ตรงไหน วันหลังจะได้แวะไปรับถูก” ตะวันได้แต่ทำตาปริบๆ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกล่อลวง
“อร่อยไหมครับ” ตะวันหั่นหมูทอดเป็นชิ้นเล็กๆ ตักใส่จานให้หนูน้อย หลังจากซื้อหนังสือเรียบร้อยเมธก็ชวนให้แวะกินข้าวกันก่อน
“อร่อยครับ” หนูน้อยพยักหน้า
“พี่เกือบลืม พี่ฝากตะวันบอกจันทร์ให้หน่อยสิ ว่าน้องส่งรูปให้พี่ไม่ครบ” ตะวันเกือบทำช้อนหล่น ใจของเขาเต้นตึกตัก
“สงสัยจันทร์จะลืมครับ” ตะวันทำเนียนไม่รับปาก จะส่งไปได้ยังไงกัน ยอมให้เมธโกรธเขายังดีเสียกว่า
“ในเครื่องตะวันมีไหม”
“ครับ?” เหงื่อของเขาเริ่มแตกซิก
“วันนั้นพี่ด้ยินตะวันขอให้จันทร์ส่งให้ด้วย”
“ไม่มีครับ ผมเซฟลงคอมพิวเตอร์แทน”
“เสียดาย งั้นพี่ฝากบอกจันทร์ให้ด้วยก็แล้วกัน”
“คือ..” ตะวันกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ “ผมเดาว่าจันทร์ส่งให้แค่นั้นเพราะเลือกเฉพาะรูปที่พี่เมธกับหนูดลดูดีมั้งครับ ที่เหลืออาจจะเป็นพวกหลับตา หยีตาพอดี หรือโฟกัสไม่ชัดอะไรแบบนั้น ส่งไปก็ไม่ได้ใช้” ตะวันนึกขอบคุณตัวเองที่หาทางออกจนได้
“ไม่เป็นไร จะหลับตาลืมตาก็ส่งมาเถอะ พี่อยากได้รูปที่พี่กับตะวันมาเก็บไว้” ตะวันนึกสงสัยว่าเมธกับหนูดลไม่ใช่พ่อลูกแท้ๆ กันจริงหรือ ถ้าไม่ใช่ทำไมถึงทำให้หัวใจของเขาละลายได้เหมือนกัน
“เดี๋ยวผมบอกให้ครับ” ตะวันรับคำ เอาน่าเดี๋ยวกลับไปหาอีกที มันคงพอมีรูปที่ส่งไปได้บ้าง
“ดลครับ” ตะวันโล่งอกที่เมธหันไปคุยกับลูกชายแทน
“ครับ”
“พรุ่งนี้พ่อจะพาไปดูดาว ดาวแบบที่ดลเห็นในสมุดภาพ แต่คนจะเยอะหน่อย ดลอยากไปไหมครับ” เมธเลือกที่จะบอกลูกชายล่วงหน้า ดีกว่าไปแล้วเด็กชายตกใจ เพราะมันเคยเกิดขึ้นมาก่อน
หนูน้อยเอียงคอทำหน้าคิดหนัก สายตาขลาดๆ มองมาที่ตะวัน “พี่ใจดีไปไหม”
“ไปครับ”
“พ่อ ดลไปครับ” เด็กชายรีบหันไปบอกผู้เป็นพ่อด้วยสีหน้าดีใจ เขาอยากไปแต่ก็กลัว ถ้ามีทั้งพ่อและพี่ใจดีไปด้วยเขารู้สึกอุ่นใจ
“ตกลงครับ งั้นพรุ่งนี้ตื่นเช้ามาเราไปรับพี่ใจดีของหนูกัน” เด็กชายพยักหน้าหลายทีเหมือนกลัวพ่อจะเปลี่ยนใจ
“ผมชวนไทยกับคนโปรดไปด้วยได้ไหมครับ” ตะวันขออนุญาตเมธ เขาไม่รู้ว่าเมธทันเห็นไหม แต่เมื่อครู่เขาเผลอมองเมธด้วยสายตาแบบที่ตะวันมั่นใจว่าไม่ควรให้อีกฝ่ายได้เห็น เขาเริ่มกังวลจึงอยากให้เพื่อนไปด้วยจะได้คอยทักคอยเตือนกัน
“พี่คนโปรด” หนูน้อยเรียกชื่อคนโปรดด้วยดวงตาสดใส
“ได้สิทำไมจะไม่ได้ ฝากตะวันบอกด้วยว่าพี่ชวน”
“ได้ครับ”
“พ่อ” หนูน้อยแตะมือลงบนไหล่ของผู้เป็นพ่อ
“พรุ่งนี้นับกี่นิ้ว”
“โธ่” ตะวันอุทานด้วยความเอ็นดู
“นิ้วเดียวลูก ดลนอนคืนนี้ตื่นมาก็พรุ่งนี้เช้าแล้ว” หนูน้อยพยักหน้า ยกนิ้วชี้ขึ้นมองนิ่ง ก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มอายๆ
“ดลง่วงแล้ว”
“ฮ่าๆ “ เมธยกมือขึ้นลูบผมของลูกชาย ในขณะที่ตะวันยิ้มกว้าง
“เห็นดลตื่นเต้นดีใจ อยากออกไปข้างนอกแบบนี้พี่ดีใจ” เมธเบือนสายตามามองเขาส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ “เป็นเพราะตะวันเลยรู้ตัวไหม”
“ไม่ใช่หรอกครับ” ตะวันรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “เพราะหนูดลมีพ่อที่ดีอย่างพี่เมธต่างหาก ไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นพ่อที่ดีได้”
“ตะวันก็เป็นได้เหมือนกัน”
“ผมหวังว่านะครับ” ตะวันยิ้มทั้งปากและตา
“ได้สิ อย่างตะวันเป็นได้ทั้งพ่อและแม่ที่ดีแน่” ตะวันสะดุดหู ดีที่เมธอธิบายต่อ “พี่เลี้ยงดลคนเดียว ก็ต้องเป็นให้ได้ทั้งพ่อและแม่ บอกตรงๆ ว่ามีช่วงหนึ่งที่พี่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพี่จะทำได้ดีหรือเปล่า” เมธหยุดพูด สายตาที่มองตรงมายังเขาอบอุ่นและอ่อนโยน “โชคดีที่ตะวันเข้ามา”
ตะวันรู้ว่าใบหน้าของเขาตอนนี้คงแดงเรื่อ เพราะเขารู้สึกร้อนผ่าวไปถึงลำคอ แต่ตะวันทำอะไรไม่ได้แล้ว เขาดีใจ ตื้นตันใจ และเขินเกินกว่าจะเก็บไว้ได้
“อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะ”
“ใครจะทิ้งหนูดลลงครับ” ตะวันตอบเฉไฉ หัวใจเขากำลังใกล้จะระเบิด
“หึๆ พี่ขอบคุณแทนดลด้วยนะ คนเป็นพ่อเลยได้อานิสงส์ไปด้วย” ตะวันคิดว่าถ้าเมธยังพูดต่อไปหัวใจของเขาคงระเบิดออกมาจริงๆ ดีทีชายหนุ่มยอมเปลี่ยนเรื่อง
“ตะวันกินข้าวเถอะ มีเด็กอยากรีบกลับไปนอน”
“ครับ” ตะวันก้มหน้าลง ลอบพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ นับวันเขายิ่งควบคุมความรู้สึกยากขึ้นทุกวัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 319071 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก