ตอนที่ 11 : ดาวกับทะเล
เมธมารับตะวันที่บ้านในตอนเช้า หนูน้อยนั่งรอพี่ใจดีอยู่ในรถ เด็กชายยังยิ้มเอียงอายเหมือนทุกครั้งที่เจอกัน แต่ดวงตาสดใสไม่เหมือนก่อน
“ตื่นเต้นไหมครับ” ตะวันชวนหนูน้อยคุย
“ตื่นเต้นครับ”
“เมื่อคืนพี่เปิดคลิปของท้องฟ้าจำลองให้ดลดู ว่าจะได้เห็นหรือได้เจออะไรบ้าง วันนี้จะได้ไม่ตื่นเต้นหรือตกใจ”
“ดีเลยครับ”
“ไม่ดีเท่าไหร่” เมธส่ายหัวแต่ยิ้มกริ่ม
“ทำไมล่ะครับ” ตะวันมองด้วยความสงสัย
“ก็เด็กอยากรีบนอนกลายเป็นเด็กไม่ยอมนอนน่ะสิ ขอพี่เปิดดูซ้ำๆ ถามโน่นถามนี้กว่าจะนอนกลายเป็นดึกเลย”
“คิกคิก” เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้นเบาๆ ตะวันมองเมธตาโต ผู้ใหญ่สองคนยิ้มให้แก่กัน
“ไหนเมื่อคืนใครไม่ยอมนอนครับ บอกพี่ตะวันเร็ว” เมธถามลูกชาย หนูน้อยยกมือขึ้นช้าๆ ยิ้มเอียงอาย “ดาวสวย”
“เห็นไหมครับลูกมีเหตุผล” ตะวันหัวเราะหนูน้อยของเขา ก่อนชะงักกึก ตาเบิกกว้าง เขาพูดอะไรออกไป!
“สองคนรุมพ่อเหรอครับ” โชคดีที่เมธมองตรงไปยังถนน ถึงไม่เห็นว่าหน้าของเขาแดงแค่ไหน
“ผมขอโทรหาคนโปรดก่อนนะครับ ไม่รู้ถึงไหนกันแล้ว” ตะวันรีบเปลี่ยนเรื่อง โชคดีที่คนโปรดรับสาย เขาเลยมีเวลาพอให้หน้าหายแดง
“พี่รหัสแวะรับไทยที่บ้านแล้วครับ กำลังจะตรงไปที่ท้องฟ้าจำลอง น่าจะถึงพอๆ กับเราหรือช้ากว่านิดหน่อย”
“พี่คนโปรด” ดูเหมือนเด็กชายดลจะติดใจพี่คนโปรดอยู่ไม่น้อย แค่ได้ยินชื่อก็เรียกตามด้วยสีหน้าสดใส
“หนูดลอยากเจอพี่คนโปรดไหมครับ”
“อยากเจอครับ พี่คนโปรดสุดหล่อ” ตะวันยิ้มกว้างที่เด็กชายดลยังจำได้
“คนโปรดได้ยินต้องดีใจมากแน่ครับ ไม่เคยมีใครชมว่าคนโปรดหล่อเลยแม้แต่พี่รหัส”
“ฮ่าๆ” เมธขำจริงจัง เขาถูกชะตากับเพื่อนของตะวันทุกคน “ถึงไม่หล่อแต่เป็นคนมีเสน่ห์นะ พี่เจอแค่ครั้งเดียวยังรู้สึกได้”
“ครับ คนโปรดเข้ากับคนอื่นได้ดี เป็นคนร่าเริง คิดบวกตลอดเวลา” พอพูดถึงเพื่อนดวงตาของตะวันเป็นประกาย ใบหน้ามีความสุข เขายิ้มขำเมื่อคิดถึงการคิดบวกแบบเกินพอดีของเพื่อน
“สนิทกันมากใช่ไหม”
“ครับ พวกผมเจอกันตอนปีหนึ่ง นี่เพิ่งปีสองแต่สนิทเหมือนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก”
“พี่ว่ากลุ่มของตะวันลงตัวดีนะ สามคนสามบุคลิก”
“ใช่ครับ เราสามคนไม่เหมือนกันเลย อยู่ด้วยกันแล้วไม่เหงาดี”
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้พี่กับลูกก็จะไม่เหงาใช่ไหม เพราะอยู่กับกลุ่มของตะวัน”
“ไม่ใช่แค่ไม่เหงาครับ ยังปวดหัวมากอีกด้วย”
“หึๆ น่ารักดี”
คำสั้นๆ กับรอยยิ้มของคนพูดทำให้ตะวันเขิน มันเป็นความสุขใจเมื่อได้ยินคำชมจากคนที่แอบชอบ
“หนูดลดด” คนโปรดยิ้มร่าเข้ามาหา หนูน้อยมองพี่คนโปรดด้วยสายตาเขินอาย ซบหน้ากับไหล่ของพ่อแล้วแอบมอง
“จำพี่คนโปรดไม่ได้แล้วเหรอครับ” คนโปรดทำหน้าหงอยเมื่อหนูน้อยไม่สนใจ “นี่พี่คนโปรดสุดหล่อไงครับ ที่เราเล่นด้วยกันวันที่ไปทะเล”
“หนูดลจำไม่ได้ก็ตรงสุดหล่อนี่แหละ ถ้าบอกว่าสุดเพี้ยนอาจจะจำได้ทันที”
“มึง เอ๊ย คุณไทยครับ ริมฝีปากดีมากเลยนะครับ สงสัยว่าโกสต์จะเจาะริมฝีปากมา”
“หยุดเถียงกัน หนูดลจะตกใจ” รหัสปรามแฟน
“พี่ยักษ์” เสียงเรียกเบาๆ ดึงสายตาทุกคนให้หันไปมอง ไทยหัวเราะลั่น คนโปรดพยายามแทบตายสุดท้ายหนูน้อยก็ทักพี่พยักษ์เสียอย่างนั้น
“พี่รหัสครับลูก ไม่ใช่พี่ยักษ์”
“พี่รหัส” หนูน้อยพูดตาม ชื่อนี้จำยากเขาเลยจำไม่ได้ แต่เขาจำพี่ยักษ์ได้ พี่ยักษ์หน้าดุๆ แต่ใจดี
“สวัสดีพี่ๆ หรือยังครับ” เมธกระตุ้นลูกชาย หนูน้อยยิ้มอายๆ ยกมือขึ้นไหว้อ่อนน้อม
“สวัสดีครับ”
“กำลังเขินน่ะ ใครว่าจำไม่ได้ใช่ไหมลูก” เมธลูบมือลงบนผมของลูกชาย “ตื่นเต้นดีใจจะได้เจอ เรียกชื่อคนโปรดตลอด”
“จริงเหรอครับพี่เมธ”
“ถามตะวันดูสิ” เมธโบ้ยไปให้ตะวัน”
“จริง” ตะวันพยักหน้า นั่งในรถมาก็ยังบอกอยู่เลยว่าอยากเจอคนโปรด”
“หนูดลน่ารักที่สุด”
“เดี๋ยวนะ” ไทยยกมือขึ้นเบรกเพื่อน “ตกลงจำผมไม่ได้คนเดียวเหรอ”
“จำได้สิ” ตะวันตอบเพื่อนด้วยรอยยิ้ม “แค่ไม่เคยพูดถึงเท่านั้นเอง”
“ฮ่าๆ” คนโปรดหัวเราะลั่นเมื่อเห็นหน้าปุเลี่ยนๆ ของไทย เมธเองยังอดยิ้มตามไม่ได้
“คิก คิก” แม้แต่เสียงหัวเราะเล็กๆ ยังผสมโรง
ตะวันชื้อตั๋วสำหรับชมการแสดงได้รอบเวลาสิบเอ็ดนาฬิกา พวกเขามีเวลาเหลือพอสำหรับเข้าชมนิทรรศการที่จัดแสดง
เด็กชายดลตื่นเต้นกับทุกๆอย่างที่ได้เห็น สนใจดูอย่างจริงจัง เกินเด็กวัยไล่เลี่ยกันที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หนูน้อยซักถามพ่อเบาๆ เมื่อสนใจอะไรเป็นพิเศษ
"สงสัยที่เมธจะมีลูกชายเป็นนักดาราศาสตร์" คนโปรดพยักพเยิดหน้าให้ตะวันนมอง
”ใช่ชอบมาก เราเองยังเคยคิด"
"ภูว่าอนาคตสาวติดตรึมแน่ หล่อ สุขุม ดูดี มีการศึกษา"
"กูสงสัยอย่างหนึ่งไทย" คนโปรดหันไปมองหน้าเพื่อน
"อะไร"
"มึงกำลังพูดถึงลูก หรือพูดถึงพ่อวะ"
"มึงไม่เคยได้ยินเหรอว่าลูกไม้มักหล่นไม่ไกลต้น"
"แล้วอย่างตะวันกับจันทร์มาจากต้นอะไรกูสงสัย ทำไมออกมาได้สองแบบ"
"เดี๋ยวเราถามแม่ให้นะ จะบอกว่าคนโปรดอยากรู้ว่าแม่เป็นต้นอะไร"
"อุ้ย! กูล้อเล่น"
“ตะวัน กูว่าตามที่เมธได้แล้ว" ไทยบอกตะวันเมื่อเห็นว่าการแสดงกำลังจะเริ่มขึ้น
เด็กชายดลนั่งตักผู้เป็นพ่อ ตะวันนั่งข้างเมธ ต่อด้วยไทย คนโปรดและรหัสนั่งปิดท้ายแถว ตะวันไม่ได้มาท้องฟ้าจำลองนานแล้ว ยอมรับว่าเปลี่ยนไปมากจนเขาทึ่ง เสียดายที่ไม่เคยคิดมาก่อนหน้านี้ เครื่องฉายทันสมัย การเล่าเรื่องไม่น่าเบื่อ ภาพและเสียงน่าตื่นตาตื่นใจ ตะวันลอบมองเด็กชายดล หนูน้อยเผยอปากน้อยๆ ตาโต บางครั้งมีรอยยิ้มออกมา แต่บางครั้งก็ขมวดคิ้วมุ่น นักดาราศาสตร์น้อยๆ ของพี่
ตะวันสะดุ้งน้อยๆ เมื่อเมธเอียงหน้าเข้ามาหา
"พี่ขอทิชชู่หน่อย"
"ครับ" ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดทำให้ใบหน้าร้อนผ่าว ตะวันหยิบทิชชูออกจากกระเป๋าของเด็กชายดลส่งให้กับเมธ
"นี่ครับ"
"ขอบคุณ" เสียงทุ้มทำให้ใจของตะวันหวั่นไหวได้เสมอ โดยเฉพาะเวลาที่มาพร้อมกับร้อยยิ้มอบอุ่น
"สนุกไหมครับ" ตะวันถามหนูน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของพ่อ เมื่อการแสดงจบลงแล้ว
"สนุกครับ" ดวงตาของเด็กชายดลสดใส มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด ตลอดการแสดงหนูน้อยไม่มีอาการงอแง หรืออยากลุกไปไหน นั่งนิ่ง ตั้งใจชมอย่างดี
"ถ่ายรูปกันดีไหมครับ ผมเอากล้องมา" ไทยหยิบกล้องออกจากกระเป๋า
"ไม่รู้จะยอมถ่ายไหมคนนี้ เห็นกล้องเมื่อไหร่หลบหน้าตลอด" เมธหมายถึงลูกชาย
"หลบหน้าก็ไม่เป็นไรครับเอาแบบที่แกสบายใจ" เมธชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่ตะวันพูด เขาอดคิดถึงอิมไม่ได้ อดีตภรรยาของเขามีปัญหาทุกครั้งที่ถ่ายรูปกับลูกชาย เพราะอยากได้รูปที่ดูดี สุดท้ายก็ยิ่งหงุดหงิดและลูกชายก็ยิ่งกลัว
เด็กชายดลยังมีปฏิกิริยาคล้ายกับที่ผ่านมา คือซบหน้าเข้ากับไหล่ของพ่อไม่ยอมมองกล้อง แต่เมธบอกได้ว่ามันต่างออกไปเล็กน้อย หนูน้อยไม่ได้ซุกหน้าหนี แค่ซบหน้าแล้วแอบมองพี่ๆ พอเห็นคนโปรดทำท่าตลกๆ ก็ยิ้มกว้าง หลังจากนั้นไม่นานเมื่อไม่มีใครสนใจหรือบังคับ หนูน้อยก็ยอมหันหน้าเข้าหากล้องแม้จะไม่ยิ้มก็ตาม
ตะวันแม้ทำท่าไม่สนใจ แต่เขาลอบมองเด็กชายเสมอ เราบังคับให้ใครเปิดใจไม่ได้ นอกจากเขาต้องการเปิดเอง ตะวันหวังว่าหนูน้อยจะเปิดใจ และมันก็ได้ผล
"หยุดก่อน" เมธกับตะวันชะงักฝีเท้า หันกลับไปมองคนโปรด
"ตรงนั้นเลยครับ อย่าขยับ" คนโปรดรีบบอกก่อนหันไปเรียกไทย "ไทยมาถ่ายรูปหน่อยเร็ว แสงโคตรสวย"
"ได้" ไทยเร่งฝีเท้าเข้ามาหา ยกกล้องขึ้นมอง
"พี่เมธขยับมาใกล้ตะวันอีกนิดครับ หน้าจะได้โดนแสง"
ตะวันใจเต็นตึกตัก แขนของเมธเบียดชิดกับแขนของเขา ตะวันจะขยับออกแต่โดนไทยห้ามไว้
"ตะวันอย่าขยับยืนตรงนั้นดีแล้ว นับล่ะนะ หนึ่ง สอง สาม เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น ไทยเอากล้องลงสีหน้าแปลกใจ
"เดี๋ยวครับ ผมขออีกรูป" ไทยยกกล้องขึ้นอีกครั้ง เขายิ้มกว้างให้กับภาพที่เห็นในช่องมอง เด็กชายตัวน้อยยิ้มอาย มองกล้องอยู่ในอ้อมแขนของพ่อ
“ทุกคนผมมีความคิดดีๆ” คนโปรดยกมือขึ้นเพื่อขอเสนอไอเดีย
“ว่ามา” ไทยอนุญาตให้เพื่อนพูด
“ไหนๆ เราก็อยู่เอกมัยแล้ว ขับไปอีกนิดก็เจอทะเล ไปกินมื้อเที่ยงกันที่โน่นไหม” คนโปรดยิ้มกว้าง เรื่องกินเรื่องเที่ยวขอให้บอก
“น่าสนใจ” ไทยสนับสนุนเป็นเสียงแรก
“หนูดลอยากไปทะเลไหมครับ” ตะวันถามเด็กชายโดยตรง เพราะจำได้ว่าเมธบอกเขาว่าว่างทั้งวัน
“อยากไปครับ” หนูน้อยพยักหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“คุณเมธติดอะไรไหมครับ” ตะวันถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ไม่ติด พี่ไปได้”
“เป็นอันว่าทุกคนตกลงนะครับ งั้นไปกัน” คนโปรดออกเดินนำ ตะวันเดินตามหลังคู่กับเมธและเด็กชายดล ได้ยินรหัสถามคนโปรดเบาๆ
“ไม่ถามพี่เหรอว่าอยากไปไหม”
“พี่รหัสตามใจผมอยู่แล้ว แต่ชอบดุ ชอบบ่นผมก่อน ผมเลยข้ามขั้นตอนไปเลยจะได้ไม่เสียเวลา”
“เด็กบ้า”
ตะวันยิ้มขำ ได้ยินเสียงคนข้างๆ หัวเราะออกมา เขาจึงเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเมธมองตรงไปยังคู่ที่เดินอยู่ข้างหน้า คงฟังอยู่เหมือนกัน ใครเจอคู่นี้ก็ขำทั้งนั้น เป็นความต่างที่แสนจะลงตัว
“โอ้ทะเลแสนงาม ฟ้าสีครามสดใส” “เอาจริงดิ” ไทยหันไปมองหน้าเพื่อน เพลงไทยมีเป็นแสนเป็นล้านเพลง เพลงเกี่ยวกับทะเลอาจมีหลายพัน แต่คนโปรดเลือกจะร้องเพลงนี้
“เอ้า! แล้วมันไม่เข้าตรงไหน” คนโปรดทำหน้าซื่อมองเพื่อน “ออกจะเพราะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ร้องต่อไป
“โอ้ทะเลแสนงาม ฟ้าสีครามสดใส มองเห็นเรือใบ แล่นอยู่ในทะเล” ไทยหันซ้ายหันขวา อยากได้ไม้หน้าสามมาฟาดเพื่อน ร้องเพลงเก่ายังไม่เป็นไร แต่ไอ้การร้องแบบเพี้ยนคีย์ขั้นสูงสุด ไทยทำใจไม่ได้จริงๆ
“โอ้ทะเลแสนงาม” ทุกอย่างหยุดชะงัก สายตาของผู้ใหญ่ทุกคนหันไปมองยังจุดเดียวกัน เด็กชายดลนอนอยู่บนเก้าอี้ชายหาด เล่นกับตุ๊กตาหมีตัวเล็กที่อยู่บนตัก ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองใคร
“โอ้ทะเลแสนงาม” เสียงเล็กๆ ร้องทวนซ้ำอีกครั้ง คิ้วขมวดเข้าหากันน้อยๆ เหมือนพยายามนึกเนื้อเพลงให้ออก
“ฟ้าสีครามสดใส” คนโปรดร้องต่อให้ประโยคหนึ่ง
“ฟ้าสีครามสดใส” เสียงเล็กๆ ร้องตาม
“มองเห็นเรือใบ”
“มองเห็นเรือใบ”
“แล่นอยู่ในทะเล”
“แล่นอยู่ในทะเล” หนูน้อยเงยหน้าขึ้นยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่แม้แต่คนห่ามๆ อย่างไทยยังละลาย
“ร้องต่อสิวะ” คนโปรดหันไปค้อนเพื่อน ทีอย่างนี้มาขอให้เขาร้อง
“หาดทรายงามเห็นปู ดูซิดูหมู่ปลา กุ้งหอยนานา อยู่ในท้องทะเล”
หนูน้อยเอียงคอมองคนโปรด ส่ายหน้าไปมาเบาๆ “ดลไม่เห็นปู”
“ฮ่าๆ” ไทยหัวเราะดังลั่น บอกแล้วว่าหนูน้อยเป็นเด็กฉลาด โตขึ้นมาต้องเป็นอย่างที่เขาคาดเดาแน่ๆ
“มีครับ ที่หาดทรายมีปู แต่เป็นปูเสฉวน เดี๋ยวแดดร่มอีกหน่อยพี่คนโปรดจะพาไปดู ไปไหมครับ”
“ไปครับ” เด็กชายดลพยักหน้า หนูน้อยทำเวลาดีขึ้นจากครั้งแรกที่เจอกัน เขินอยู่ไม่นานก็หาย ยอดพูดยอมเล่นกับพวกเขา
ตะวันเดินไปตามความยาวของชายหาด ใช้เท้าเตะน้ำเล่นไปเรื่อยๆ คนโปรด พี่รหัสกับไทยพาหนูดลเดินเก็บเปลือกหอย ซึ่งเจ้าตัวดูจะชอบมาก
“พี่ต้องขอบคุณตะวันอีกกี่ครั้ง”
“ครับ?” ตะวันหมุนตัวกลับไปเพราะเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง “โอ๊ะ!” เขาไม่คิดว่าเมธจะยืนใกล้ขนาดนี้ จึงชนเข้ากับแผ่นอกกว้าง เมธรั้งตัวตะวันเอาไว้ไม่ให้ล้ม สองมือกอดประคองที่เอว
“ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวัง” สายตาของตะวันประสานกับเมธ ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว
“เจ็บไหม” ใบหน้าของคนตรงหน้าแดงเรื่อ ก่อนที่ตะวันจะหลบสายตาเขา
“ไม่ครับ” ตะวันก้าวถอยหลังทำให้มือของเมธหลุดออก เขายิ้มน้อยๆ แต่นึกเสียดายอยู่ในใจ
“เมื่อกี้พี่พูดว่า พี่ต้องขอบคุณตะวันอีกกี่ครั้ง ถึงจะเพียงพอกับสิ่งที่มันเป็นอยู่”
“ไม่เห็นมีอะไรต้องขอบคุณเลยครับ”
“มีสิ” เมธมองไปยังลูกชาย “พี่ไม่เคยเห็นดลสดใสขนาดนี้มาก่อน ไม่เหมือนเด็กขี้กลัวคนเดิม ถึงยังไม่ใช่ตลอดเวลา แต่อย่างน้อยมันทำให้พี่มีกำลังใจว่าลูกจะดีขึ้นเรื่อยๆ”
“ผมดีใจที่ช่วยได้ครับ”
“ขอบคุณมากตะวัน” ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง ตะวันยิ้มน้อยๆ ริมฝีปากค่อยๆ คลี่ออก
“ถ้าการที่พี่เมธขอบคุณผมแปลว่าหนูดลจะดีขึ้นเรื่อยๆ ก็ขอบคุณเถอะครับผมอยากฟัง”
เมธไม่ได้ตอบอะไร เช่นเดียวกับตะวันที่ไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเขาเพียงส่งยิ้มให้แก่กัน
“ยิ้มอะไรวะ” คนโปรดเห็นไทยมองจอภาพของกล้อง สีหน้าพอใจ
“เช็ครูปที่ถ่ายน่ะ”
“จะบอกว่ายิ้มเพราะมึงถ่ายรูปสวยล่ะสิ”
“ของมันแน่อยู่แล้ว” ไทยยิ้มกว้าง ไม่ใช่แค่รูปสวยแต่ยังอบอุ่นอีกด้วย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 318978 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก