ตอนที่ 12 : ฝากเนื้อฝากตัว
สวัสดีครับ" ตะวันกดรับสาย เมธโทรหาเขาในตอนเย็นของวันพุธ"ตะวันกลับถึงหอพักหรือยัง"
"กลับมาแล้วครับ"
"ดีเลย พี่กับดลรออยู่หน้าหอ มาชวนไปกินข้าวเย็นด้วยกัน"
"หน้าหอผมเหรอครับ!" ตะวันถามซ้ำเพราะความตกใจ
"ใช่ รีบลงมานะ พี่จอดตรงนี้ไม่ได้นาน"
ตะวันวางสายแบบงงๆ เขายังไม่ได้ตอบรับเสียหน่อย แล้วถ้าเขายังมาไม่ถึงหอล่ะ ไม่ใช่ทุกวันที่เขาจะกลับเร็ว ตะวันคิดในขณะที่รีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสตางค์กับกุญแจห้อง คิดไปก็เท่านั้นต่อให้เมธให้เขาตัดสินใจเอง ตะวันก็ลงไปอยู่ดี โทรมาแค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว
"พี่ใจดี" เด็กชายดลเรียกตะวันทันทีที่ขึ้นไปนั่งบนรถ
"สวัสดีครับหนูดล"
"สวัสดีครับ" หนูดลรีบยกมือไหว้เขา ยิ้มอาย
"ตะวันอยากทานอะไร" เมธขับรถออกจากจุดที่จอดอยู่ เขาขับรถมาหาตะวันที่หอเพราะอยากเจอหน้าอีกฝ่าย เมธไม่ได้โทรมาบอกล่วงหน้าเพราะกลัวตะวันปฏิเสธ คิดเอาไว้ว่าถ้าตะวันยังไม่กลับ เขาจะพาลูกชายไปหาอะไรกินก่อน แล้วค่อยวนมาหาอีกที โชคดีที่ทุกอย่างเป็นใจ
"อะไรก็ได้ครับ"
"อะไรก็ได้ไม่มีขาย"
"ไม่คิดว่าพี่เมธจะเล่นมุกแบบนี้กับเขาด้วย" ตะวันหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนหันไปมองเด็กชายดล
"หนูดลอยากทานอะไรครับ"
หนูน้อยทำท่าคิดก่อนตอบตะวัน "ไข่เจียวครับ"
"ได้ครับ" ตะวันหันกลับมานั่งตามเดิม "หนูดลท่าทางชอบทานไข่นะครับ คราวก่อนก็เห็นคุณเมธสั่งให้"
"อยู่ที่โน่นแกทานไข่เป็นเมนูหลักน่ะ ไม่ค่อยได้ทานอะไรหลากหลาย กินตามที่มี" ตะวันลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปสนิทใจ หัวใจของเขาอ่อนยวบ นึกสงสารเด็กน้อยขึ้นมา
"ตะวันคิดอะไรอยู่ครับ" เมธถามขึ้นเมื่อเห็นตะวันเงียบไปนาน
"กำลังคิดว่ามีอะไรบ้างที่เด็กวัยนี้จะชอบกินครับ"
"ดลชอบกินหลายอย่าง แต่เพราะยังไม่ค่อยคุ้นเลยนึกชื่อไม่ออก ต้องถามนำแกถึงจะจำได้"
"วันเสาร์ผมทำอาหารไปฝากให้หนูดลได้ไหมครับ เดี๋ยวปั่นจักรยานเอาไปให้" ตะวันนึกอยากทำอาหารอร่อยๆ ให้หนูดลกิน แต่เมธเงียบไปไม่ตอบเขา
"ผมทำอาหารอร่อยนะครับ ไทยกับคนโปรดยังชมเลย" ตะวันรีบบอกเพราะนึกว่าเมธเป็นห่วงเรื่องนี้
"พี่รู้ เคยได่กินหมูทอด ไก่ทอดน้ำปลาฝีมือตะวันแล้ว อร่อยมาก"
"งั้น..." ตะวันลากเสียงรอเมธตอบ "อ๋อ หรือว่าวันเสาร์อาทิตย์หน้าพี่เมธไม่ได้กลับไปที่บ้านครับ" เขาเพิ่งนึกขึ้นได้จึงรีบถาม
"ไม่กลับได้ยังไง พ่อลูกนับนิ้วรอวันศุกร์กันทุกอาทิตย์ ใชไหมครับดล" สายตากรุ่มกริ่มที่มองมา ทำเอาตะวันหน้าแดงเรื่อ โดยเฉพาะกับความหมายแฝงที่อยู่ในคำพูด
"ดลนับ หนึ่ง สอง แต่สามก็ได้เจอแล้ว" เด็กชายทำท่านับนิ้วให้ดู จนถึงนิ้วที่สามก็ชูขึ้น "ไม่ถึงห้า พ่อบอกรอห้าไม่ไหว" ตะวันเผลอหันไปมองเมธ แต่อีกฝ่ายนอกจากจะไม่รีบแก้ตัวแล้วยังหันมายิ้มให้เขา ตะวันรีบเบือนหน้าไปมองถนน หัวใจเต้นโครมคราม
"ที่เมื่อกี้พี่ยังไม่ตอบเพราะกำลังคิดอยู่ ว่าจะพูดดีไหมเกรงใจตะวัน เวลาพักผ่อนแท้ๆ ต้องมาเหนื่อย"
"ไม่ต้องเกรงใจครับ ผมเต็มใจ เห็นแบบนี้ผมชอบทำกับข้าวนะครับ ถือว่าเป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่ง"
"งั้นพี่ไม่เกรงใจล่ะนะ"
"ได้เลยครับ" ตะวันยิ้มกว้างจริงใจ
"พี่จะชวนตะวันไปทำอาหารที่คอนโดแทน หนูดลจะได้ไม่ต้องกินเมนูซ้ำๆ ฝีมือพี่ เพราะทุกวันนี้ถ้าไม่ทานข้าวนอกบ้าน พี่ก็ทำเองง่ายๆ แต่ไม่ค่อยอร่อย ตะวันบอกว่าเต็มใจแบบนี้พี่จะถือว่ารับปากแล้วนะ"
ตะวันเผยอปากน้อยๆ ตาโต ทำไมคนนิ่งๆ ถึงร้ายนัก โมเมเก่งเหลือเกิน
"พรุ่งนี้ตะวันเลิกกี่โมง"
"ครับ?!!"
"ตกใจอะไร" เมธหัวเราะออกมาน้อยๆ "พี่ถามว่าพรุ่งนี้ตะวันเลิกกี่โมง พี่กับลูกจะได้มารับไปที่คอนโด" ตะวันยิ่งตาเบิกโตเข้าไปใหญ่ ทำไมมันรวดเร็วนัก
"พี่สัญญาว่าจะขับกลับมาส่ง" รอยยิ้มกรุ่มกริ่มที่มองมา บอกไม่ได้ว่าเพราะอีกฝ่ายยิ้มเจ้าเล่ห์ หรือขำอาการของเขากันแน่ "กี่โมงดีครับ"
"สี่โมงเย็นก็ได้ครับ หนูดลจะได้ไม่กินข้าวช้าจนเกินไป" ตะวันปลง ยอมรับว่าเมธเป็นคนสุขุมที่หลอกล่อเก่งมาก
"ตกลง ดลครับพรุ่งนี้พี่ตะวันจะไปทำอาหารให้กินที่ห้อง ดีใจไหมครับ” เมธถามลูกชาย
“ดีใจครับ” หนูน้อยดีใจจริงๆ ตามที่พูด พรุ่งนี้ก็ได้เจอพี่ใจดีอีกแล้ว
“พ่อ”
“ครับ”
“พรุ่งนี้คือหนึ่งนิ้ว” หนูน้อยชูนิ้วชี้ขึ้น มองพ่อผ่านทางกระจกมองหลัง
“ใช่ลูก เก่งมาก” เมธชมที่เด็กชายความจำดี จำได้แล้วว่าพรุ่งนี้คืออีกหนึ่งวัน
“ตื่นมาก็เจอพี่ใจดี” หนูน้อยยิ้มอาย
“ฮ่าๆ ครั้งนี้ตื่นมายังไม่เจอครับ ต้องไปที่บรัษัทกับพ่อก่อน เย็นๆ ถึงจะได้เจอ”
“เย็นๆ” หนูน้อยพยักหน้ารับรู้ ไม่มีอาการงอแง
"ว่าแต่มาเร็วแบบนั้นไม่มีปัญหาเหรอครับ" ตะวันอดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้ามารับเขาบ่ายสีโมงเย็น เมธน่าจะต้องออกจากบริษัทตั้งแต่บายสามโมง
"ไม่มี เดี๋ยวพี่หอบงานกลับมาทำที่บ้านแทน"
"งั้นก็ตกลงตามนั้นครับ" ตะวันรับคำ นอกจากแพ้ให้เมธแล้ว เขายังแพ้ให้กับใจของตนเองอีกด้วย
หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย เมธชวนตะวันแวะซุปเปอร์มาร์เก็ต เพื่อซื้อของสดเตรียมไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ ตะวันเป็นคนเข็นรถเข็นในขณะที่เมธอุ้มหนูดล เมธเล่าให้เขาฟังว่าเคยให้เด็กชายดลนั่งในรถเข็นเหมือนเด็กคนอื่น แต่หนูน้อยมีอาการตื่นกลัวเขาจึงต้องอุ้มไว้
“ตะวันเลือกตามสบายนะ อะไรต้องใช้ก็หยิบเลย เดี๋ยวพี่จัดการค่าใช้จ่ายเอง”
“ครับ” ตะวันเดินตรงไปยังพื้นที่จัดวางอาหารสด เขาคิดเมนูไว้แล้วในหัว เขาจะทำหมูทอดสอดไส้ชีส ไข่ตุ๋นทรงเครื่องกับซุปไก่ให้เด็กชายดล แล้วเพิ่มกับข้าวอีกสองอย่างที่มีรสจัดขึ้นให้เมธกับตัวเอง
“พี่เมธชอบทานรสอะไรครับ”
“ได้หมด พี่กินเผ็ดได้ไม่เรื่องมาก กินได้ทุกอย่างที่ตะวันทำให้”
“เดี๋ยวผมจะทำพริกทอดให้กิน” ตะวันพูดเพราะความเขิน
“ตะวันไม่ใจร้ายกับพี่ พี่มั่นใจ” รออยิ้มของคนพูดทำให้ตะวันเขินหนักขึ้นไปอีก จนต้องเสไปมองทานอื่น
“พี่ใจดีใจดี ไม่ใจร้าย” หนูน้อยรีบสนับสนุน พี่ใจดีของเขาใจดีที่สุด
“ใช่ไหมลูก”
“ใช่ครับ”
“เพราะแบบนี้เราถึงรักพี่ใจดีที่สุดใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ” หนูน้อยพยักหน้าอีกครั้ง
“ผม..ผมต้องไปหยิบมะเขือเทศ” เมธหัวเราะเมื่อตะวันเดินหน้าแดงออกไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“พี่ใจดีของลูกเขินใหญ่แล้ว พ่อว่าพ่อมีหวัง” เมธก้มลงมองลูกชายในอ้อมแขน
“มีหวัง” หนูน้อยทวนคำ แต่ไม่รู้ว่าพ่อหมายถึงอะไร
“ใช่ครับ แต่ตอนนี้เราต้องตามไปเฝ้าพี่ใจดีของเราก่อน” เมธอุ้มลูกชายสาวเท้ายาวๆ ตรงไปหาตะวัน คนที่เขามั่นใจแล้วว่าอยากให้เข้ามาในชีวิต
ความสนใจที่มีในตัวของตะวัน เปลี่ยนเป็นชอบได้อย่างรวดเร็ว แต่เมธไม่แปลกใจสักนิด เขาเชื่อว่าถ้าใครได้รู้จักตะวัน ได้เห็นตะวันเหมือนที่เขาเห็นก็ต้องเป็นเหมือนกับเขา คือชอบคนๆ นี้ได้อย่างง่ายดาย
“ตะวัน”
“ครับ” ตะวันหันไปมอง เขากำลังเลือกผักสำหรับนำไปทำอาหาร
“พรุ่งนี้พี่ฝากชวน รหัส คนโปรดกับไทยมาด้วยนะ บอกว่ามาสังสรรค์ที่ห้องพี่กัน”
“ได้ครับ” ตะวันยิ้มกว้างออกมา สีหน้าดูโล่งอกจนเมธลอบยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้นผมต้องซื้อของเพิ่ม ค่าใช้จ่ายผมขอช่วยหารด้วยคนนะครับ”
“ไม่ได้ ถ้าตะวันจะออกเงินพี่จะไม่กล้าชวนเพื่อนๆ ของตะวันมา เพราะถือว่าพี่ไม่ได้เป็นคนเลี้ยง”
“ก็ได้ครับ” ตะวันรับคำเสียงหงอย เมธนึกเอ็นดู ตะวันคงตื่นกลัวเล็กน้อย ที่ต้องไปคอนโดของเขาเพียงลำพัง เพราะอย่างนั้นเมธจึงชวนทุกๆ คนมา เขาอยากให้ตะวันสบายใจเวลาอยู่ในห้องพักของเขา
“อร่อยไหมครับ” ตะวันหยิบทิชชูเช็ดมุมปากให้หนูน้อย เมธเอาของไปเก็บที่รถและชวนแวะทานของหวานก่อนไปส่งเขาที่หอ
“อร่อยครับ” เด็กชายดลพยักหน้า ตักไอศกรีมคำเล็กๆ เข้าปาก
“เดี๋ยวพี่ตะวันหั่นสตรอว์เบอร์รี่ให้” ตะวันช่วยหันสตรอว์เบอร์รี่ในจานหนูน้อยเป็นชิ้นเล็กๆ จะได้สะดวก เขาคอยมองว่าเด็กชายเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าสิ่งไหนทำไม่ได้เขาก็จะยื่นมือเข้าไปช่วย
“พี่เมธดื่มกาแฟตอนนี้ไม่กลัวนอนไม่หลับเหรอครับ” เด็กชายดลสั่งไอศกรีมกับผลไม้สด ตะวันสั่งฮันนี่โทสต์ และเมธสั่งกาแฟร้อนมานั่งดื่มแค่แก้วเดียว
“พี่ชินแล้ว กว่าจะได้ทำงานจริงจังก็หลังดลหลับ ลูกไม่ได้กวนอะไรนะแต่พี่กลัวแกจะเหงาเลยอยู่เป็นเพื่อน”
“ผมว่าจะถามหลายครั้งแต่ลืมทุกที กลางวันหนูดลอยู่ที่ไหนครับ ใครช่วยพี่เมธดูแล”
“อยู่กับพี่ พี่พาดลไปบริษัทด้วยทุกวัน ก็มีคนที่บริษัทช่วยๆ กัน กับมีแม่บ้านที่ไหว้วานให้ทำโน่นทำนี่ให้ได้ ดีที่เป็นบริษัทของตัวเอง ตั้งแต่มีดลพี่เปลี่ยนห้องทำงานเป็นเหมือนห้องนั่งเล่นไปแล้ว” เมธหัวเราะออกมาเบาๆ “มีหมดทุกอย่าง คอกกั้นสำหรับเด็กเอาไว้ให้นั่งเล่นนอนเล่น เพราะดลต้องนอนกลางวันด้วย มีทีวี ตู้หนังสือ ดลก็เล่นอะไรของแกไป พี่ก็ทำงานไป วันไหนงานไม่เร่งหรือด่วนมากพอมีเวลาพี่ก็เล่นกับลูกบ้าง สอนหนังสือบ้าง ก็อยู่กันไปสองคนพ่อลูกแบบนี้”
“เหนื่อยไหมครับ” น้ำเสียงอ่อนโยนของตะวันทำให้เมธยิ้ม
“เหนื่อยแต่มีความสุข” ตะวันดีใจแทนหนูน้อย โชคดีเหลือเกินที่ได้เจอกับเมธ
“มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้เลยนะครับ สำหรับหนูดลผมเต็มใจ”
“เฮ้อ!” เมธแกล้งถอนใจออกมายาวๆ
“อะไรครับ” ตะวันหน้าเหวอ สงสัยว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า
“พี่อุตส่าห์ตั้งใจฟัง นึกว่าตะวันจะบอกว่าสำหรับพี่ตะวันเต็มใจ ไม่เป็นไรอาศัยใบบุญลูกชายไปก่อนก็ได้” เมธหันไปหาลูกชายที่นั่งเก้าอี้เด็กอยู่ข้างกัน
“ดลครับยังไงพ่อฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ ต้องอาศัยลูกแล้ว”
“ฝากกเนื้อฝากตัว” หนูน้อยทวนคำ ก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มอายๆ “ดลไม่เข้าใจ”
“ตะวันหัวเราะออกมาเบาๆ เอ็นดูหนูน้อยที่ใสซื่อไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ไม่เหมือนคนพ่อ เห็นนิ่งๆ แบบนี้ร้ายเหลือเกิน ทำหัวใจของเขาสั่นไหวไปหมด
“แย่ล่ะสิพี่จะอธิบายยังไงดี” คุณพ่อลูกหนึ่งหันมาขอความช่วยเหลือจากเขา
“ขอโทษครับผมก็ช่วยไม่ได้เหมือนกัน” ตะวันซ่อนยิ้ม เรื่องอะไรเขาจะตอบให้เข้าตัวเอง สู้ปล่อยผ่านไปดีกว่า
“อืม..ฝากเนื้อฝากตัวด้วยแปลว่า...” สายตาของเมธวาววับ “พี่ตะวันรักดลมาก พ่อก็อยากให้พี่ตะวันรักพ่อบ้าง เลยต้องขอให้ดลช่วย หมายความประมาณนี้ครับ” ตะวันหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก ไม่คิดว่าเมธจะพูดกับลูกแบบนี้
“พี่ใจดีรักครับ พี่ใจดีใจดีมากเลย” หนูน้อยบอกพ่อ ก่อนเบือนสายตาไปมองพี่ใจดีด้วยความหวัง ตะวันยิ้มแหย ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
“พี่ใจดี” หนูน้อยเรียกเสียงรอคอย จากหางตาตะวันเห็นคุณพ่อของหนูน้อยยืนยิ้มกริ่ม ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงชอบแกล้งเขานัก
“หนูดลครับพรุ่งนี้พี่ตะวันว่าจะทำวุ้นผลไม้รูปดาวด้วยดีไหม แต่พี่ตะวันคิดไม่ออกว่าเอาเป็นดาวสีอะไรดี” ตะวันทำท่าคิด “หนูดลว่าสีอะไรดีครับ”
“สีส้ม สีแดง สีฟ้าดลก็ชอบครับ”
“ตกลงครับ งั้นหนูดลทานขนมให้เสร็จครับ เราจะได้ไปซื้อของเพิ่มกัน”
หนูน้อยพยักหน้า ตั้งใจกินขนมในจานลืมเรื่องที่คุยค้างกันไว้ ตะวันลอบพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ในขณะที่เมธหัวเราะหึๆ มองคนเฉไฉที่นั่งอยู่ตรงหน้า คิดว่าจะหลบพี่ไปได้อีกนานแค่ไหน
“ตะวัน”“ครับ” ตะวันลงจากรถไปแล้วต้องหันกลับไปมอง เมธขับรถมาส่งเขาที่หน้าหอพัก
“พี่รู้แล้วว่าทำไมรหัสถึงชอบคนโปรด”
“เพราะคนโปรดมีเสน่ห์ น่ารัก พี่เมธเคยบอกผมแล้วนี่ครับ”
“พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น พี่หมายถึงว่าพี่รู้แล้วว่าทำไมรหัสถึงตัดสินใจคบกับคนโปรดถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ชาย”
“ทำไมครับ”
“เพราะว่าเราชอบเข้าแล้วนะสิ เพราะว่าชอบมากเรื่องอื่นถึงไม่สำคัญอีกต่อไป”
“......”
“ราตรีสวัสดิ์ครับตะวัน ฝันดีนะ”
เมธส่งยิ้มให้เขาแต่ตะวันมัวแต่ยืนอึ้ง ใจของเขาเต้นโครมคราม ได้แต่มองไฟท้ายรถที่ค่อยๆ ลับสายตาไป ทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนี้มันหมายความว่าอย่างไร เมธชอบเขาอย่างนั้นหรือ!!
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 319061 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก