ตอนที่ 13 : ความสำคัญของกรอบรูป
“กูฟันธงว่าใช่” คนโปรดทุบโต๊ะแต่ไม่ดังนัก เนื่องจากกลัวโต๊ะข้างๆ จะหันมาทุบหัวเขาแทน
“แต่กูไม่แน่ใจ” ไทยเห็นต่างจากเพื่อน
“ยังไม่ชัดอีกเหรอวะ ฟังจากที่ตะวันเล่า หยอดขนาดนี้ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อหมดแล้ว”
“กูก็คิดว่าใช่แต่กูไม่แน่ใจ เลยไม่อยากฟันธงให้หน้าแหกเหมือนมึงไงไอ้คนโปรด”
“ทำไมไทยคิดแบบนั้นบอกเหตุผลเราได้ไหม” ตะวันอยากรู้ว่าไทยคิดอย่างไร
“อืม กูว่าพี่เมธเป็นคนไนซ์ มึงนึกออกใช่ไหม เพลงอกหักกว่าครึ่งก็แบบนี้ ผู้ชายดีด้วยเล่นด้วยแล้วคิดไปเอง บางคนนิสัยเขาเป็นแบบนี้แต่เราแค่ไม่รู้ พวกเราไม่เคยรู้จักพี่เมธมาก่อน เราไม่เคยรู้ว่าปกติเขาเป็นยังไง อยู่กับเพื่อนเป็นแบบไหน ถ้าที่เขาพูดคือการแซ็วเพื่อให้บรรยากาศมันครึกครื้นล่ะ”
“แบบนี้กูว่าไม่ครึกครื้นแล้วมั้ง” คนโปรดยังค้าน ฟังยังไงเมธก็ชอบตะวัน
“มึงลืมอะไรไปอย่างหนึ่ง”
“อะไรวะ”
“พี่เมธเป็นผู้ชาย แล้วเขาก็เห็นตะวันเป็นผู้ชาย เขาอาจกล้าเล่นกล้าแหย่เพราะไม่เห็นมีอะไรให้ต้องคิด มึงอย่าลืมสิว่าพี่เมธเคยมีเมียแล้ว”
“ไอ้ไทย!” คนโปรดขยิบตา เมื่อเห็นหน้าของตะวันหมองลง ไทยถึงเพิ่งนึกได้
“โทษทีว่ะปากมันพาไป”
“ไม่เป็นไร ดีแล้วที่ไทยทัก”
“เดี๋ยว ตะวันกำลังเข้าใจเจตนากูผิด กูไม่ได้หมายถึงว่ามันไม่ใช่ แต่กูต้องค้านเพื่อให้ตะวันเผื่อใจไว้”
“เหมือนตอนกูไง” คนโปรดรีบบอกตะวัน “พอกูแฮปปี้ก็ขัดกูตลอด พอกูเศร้าเสือกยุส่ง”
“แล้วมันดีไหม กูก็ช่วยมึงไว้ได้ตลอด”
“เราเข้าใจที่ไทยพูด” ตะวันรีบบอกก่อนที่เพื่อนจะเถียงกันไปมากกว่านี้
“ถ้าเข้าใจแล้วกูจะพูดอย่างที่กูคิดจริงๆ ล่ะนะ เมื่อกี้เป็นเวอร์ชั่นติดเบรก จะได้ไม่พากันไปวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์”
ตะวันหัวเราะขำคำพูดของไทย
“กูคิดแบบนี้นะ เห็นนิ่งๆ แบบนั้น กูว่าพี่เมธเป็นคนมีชั้นเชิง กูถึงฟันธงไม่ได้ว่าจีบตะวันอยู่หรือเปล่า แต่กูนับถือโคตร แบบนี้สิถึงเรียกว่าของจริง ลองคิดดูนะพี่เมธทำแบบนี้ ถ้าตะวันเกิดไม่ได้ชอบขึ้นมามิตรภาพก็ไม่เสียหาย ยังเป็นพี่เป็นน้องกันได้เหมือนเดิม แต่ถ้าเกิดตะวันตกหลุมที่แกขุดไว้ ก็คงไม่ปล่อยให้ปีนขึ้นมาได้อีก ไม่ว่าผลจะเป็นแบบไหนก็ไม่เสียหน้า”
“อันนี้ดี กูว่ามึงวิเคราะห์ขาด เสียดายกูน่าจะรู้สึกพี่เมธเร็วกว่านี้” คุณโปรดตบเข่า ทำหน้าเสียดายมาก
“ทำไม มึงจะแย่งพี่เมธกับตะวันมันเหรอ”
“เปล่า กูจะชวนมาเป็นทีปรึกษาตอนกูจีบพี่รหัส”
“ฮ่าๆ เข้าท่า พี่รหัสคงปวดหัวเพราะมึงน้อยลง”
ตะวันพลอยยิ้มไปด้วย เห็นจริงตามที่ไทยพูด
“ถ้าให้กูแนะนำนะ” ไทยหยุดพูดมองหน้าตะวันนิ่ง “อ่อยไปเลย”
“ฮ่าๆ” คนโปรดขำจนเผลอลืมลดเสียง พอโต๊ะข้างๆ หันมามองจึงรูปหุบปาก ยกไม้ยกมือขอโทษ
“เค้าเนียนหยอดมาก็เนียนอ่อยกลับ สมน้ำสมเนื้อ”
“เราทำเป็นที่ไหน”
“กูก็รู้ แค่ลองแนะนำดูเผื่อฟลุ้ค เออเกือบลืมกูมีของขวัญมาให้ตะวันด้วย”
“ของขวัญอะไร” ตะวันขมวดคิ้ว
“นี่ไง” ไทยหยิบกรอบรูปจากในถุงกระดาษที่วางข้างกระเป๋าออกมา เป็นกรอบรูปสีฟ้าและสีขาววางซ้อนกันอยู่โดยสีฟ้าอยู่ด้านบน ในกรอบสีฟ้าเป็นรูปที่ไทยถ่ายที่ท้องฟ้าจำลอง เมธอุ้มหนูดลยืนอยู่ข้างตะวัน
“มิน่ามึงไม่ยอมให้ดูก่อน หนูดลโคตรน่ารักอะ ยิ้มน่าเอ็นดู” คนโปรดชะโงกเข้ามาดูใกล้ๆ
“ของดีจะให้เห็นง่ายๆ ได้ยังไงวะ” ไทยยักคิ้ว เป็นรูปที่เขาชอบมาก เมธยิ้มด้วยบุคลิกของผู้ชายอบอุ่น ตะวันยิ้มอ่อนโยนในขณะที่เด็กชายดลยิ้มอายๆ ดวงตาทั้งสามคนเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข
ตะวันลูบมือลงบนกระจก เขาชอบรูปนี้เหลือเกิน
“แม่งอย่างกับรูปถ่ายครอบครัว พ่อแม่ลูก” คนโปรดพูดตามที่คิดแม้แต่ไทยก็เห็นด้วย
“ดูอีกรูปสิ” ไทยจงใจคว่ำรูปลง เวลาตะวันยกกรอบสีฟ้าขึ้นจะได้ไม่เห็นว่าเป็นภาพอะไร
“อืม” ตะวันวางกรอบสีฟ้าแล้วหยิบกรอบสีขาวขึ้นมาพลิกดู
“ไทย~” ตะวันร้องเสียงหลง หน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก
“อะไร รูปอะไรกูดูมั้ง” ตะวันกอดไว้แนบอก ไม่ยอมให้คนโปรดเห็น
“โห กอดแนบอกแบบนี้แปลว่ารักมาก” พอคนโปรดพูดตะวันก็เผลอเอาออก จึงถูกแย่งไปได้
คนโปรดมองนิ่ง ก่อนหันไปมองหน้าไทย “เล่นเอากูพูดไม่ออกเลยมึง”
“ใช่ไหมล่ะ”
“ถ้าเมื่อกี้รูปครอบครัว รูปนี้ก็พรีเว็ดดิ้งล่ะวะ ฮ่าๆ”
“คนโปรดเอาคืนมาเลย” ตะวันแย่งรูปกลับมา รีบเก็บกรอบรูปใส่ถุง ตะวันไม่รู้เลยว่าไทยถ่ายรูปเอาไว้ได้ มันเป็นภาพที่เมธกอดเอวเขาเอาไว้ ใบหน้าของชายหนุ่มก้มลงมา ในขณะที่ตะวันแหงนเงยหน้าขึ้นมอง มือทั้งสองข้างแตะอยู่ที่อกของเมธ ด้านหลังเป็นทะเลและท้องฟ้าสีอมชมพู
“เราขอสั่งห้ามเด็ดขาด” ตะวันพยายามทำเสียงเข้ม “ห้ามให้พี่เมธรู้ว่ามีรูปนี้อยู่ ห้ามใครพูดถึง ห้ามใครแซ็ว ห้ามใครมีในครอบครอง ส่งไฟล์ให้เราแล้วลบทิ้งเลย เข้าใจกันไหม”
“เสียดาย” คนโปรดทำหน้าเสียดายมาก “ขอสักรูปไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
“ถ้ากูบอกว่าไม่ทันแล้วล่ะ กูส่งไฟล์ให้พี่เมธไปแล้ว”
“ไทย~” ตะวันร้องเสียงหลง หัวใจตกไปอยู่ตาตุ่ม
“ฮ่าๆ กูล้อเล่น ได้เดี๋ยวส่งไฟล์ให้ สัญญาว่าจะลบรูปนี้”
“เราไม่โง่ ลบรูปอื่นด้วย เรารู้ว่าไทยคงรัวเป็นชุดแต่เลือกรูปที่ดีที่สุดมาให้”
“ลบก็ลบ แม่งเมื่อกี้ไม่น่ารับปากเลยกู นึกว่าจะเนียนไปได้”
“เป็นไงล่ะมึงเสือกมีเพื่อนฉลาด อดหมดกัน” คนโปรดกับไทยกระซิบกระซาบกัน ในขณะที่ตะวันเหลือบมองรูปในถุงและเผลอยิ้มออกมา
“คอนโดพี่เมธน่าอยู่จังเลยครับ ตกแต่งสวยมาก” คนโปรดตาวาวเมื่อเห็นห้องของเมธ พื้นที่ถูกแบ่งออกเป็นหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องอเนกประสง ที่จัดให้เป็นห้องรับแขกและส่วนรับประทานอาหาร มีครัวแยกออกไปด้านหลัง มีประตูปิดกั้นมิดชิด
“พี่เมธเป็นสถาปนิกลืมหรือเปล่า” ไทยขัดเพื่อน
“ไม่ได้ลืม จำได้ด้วยว่าไม่ใช่อินทีเรียร์ดีไซเนอร์” คนโปรดแถไปหน้าด้านๆ ที่จริงเขาจำไมได้นั่นแหละ
“หึๆ อยู่กับคู่นี้คงสนุกดี หัวเราะได้ทั้งวัน” เมธพูดกับรหัสหลังจากฟังการต่อปากต่อคำของเพื่อนรัก
“ปวดหัวมากกว่าครับ” รหัสส่ายหน้า
“เหอะทำเป็นพูด พี่รหัสยังไม่ทำงาน ไม่ไปเรียนต่อโทเมืองนอก เลือกเรียนที่เดิมก็เพราะอยากอยู่ใกล้พวกผมหรอก กลัวจะเหงาหูใช่ไหมครับ” คนโปรดแซ็วแฟนตัวเอง รหัสหน้าแดงนิดๆ ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึม
“อย่าเล่นให้มาก เกรงใจเจ้าของบ้านด้วย”
“ขอโทษครับ” คนโปรดหน้าหงอย หันไปขอโทษเมธ
“ไม่เป็นไร คุยกันตามสบาย”
“ผมว่าจะเริ่มทำอาหารเลย ฝากคนโปรดกับพี่รหัสด้วยนะครับพี่เมธ”
“กูช่วย” คนโปรดรีบอาสา ไม่อยากนั่งเฉยๆ เอาเปรียบเพื่อน
“ไม่ต้อง กูช่วยตะวันเอง มึงช่วยอยู่นิ่งๆ จะดีมาก กูสงสารหนูดล กลัวจะลุกขึ้นมาท้องเสียตอนกลางคืน” คนโปรดเงียบกริบไม่กล้าค้าน เพราะรู้ฝีมือทำอาหารของตัวเองดี
“พี่ว่าพี่ช่วยตะวันเองดีกว่า ฝากรหัส คนโปรดกับไทยเล่นเป็นเพื่อนดลที เปิดโทรทัศน์หรือเครื่องเสียงได้ตามสบายเลยนะ”
“พวกผมมากันหลายคน ให้พวกผมทำดีกว่าครับ” ไทยเอ่ยเพราะเกรงใจ
“ไม่เป็นไรพี่อยากช่วยตะวันทำ”
เห็นสายตาของเมธที่มองตะวันแล้ว ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ จึงปล่อยให้เข้าครัวกันสองคน
“หนูดลชอบพี่ตะวันไหมครับ” คนโปรดเริ่มตะล่อมถามหนูน้อย
“ชอบ ดลชอบพี่ใจดีครับ” หนูน้อยพยักหน้า
“แล้วคุณพ่อล่ะครับชอบพี่ตะวันไหม โอ๊ย!” คนโปรดสะดุ้งโหยงเมื่อโดนรหัสเหน็บที่สีข้าง
“ไม่ถามก็ได้” การแอบล้วงความลับจากเด็กน้อยเป็นอันตกไป
“อร่อยครับ” หนูน้อยส่งยิ้มให้ตะวัน เมื่อถูกถามว่ากับข้าวอร่อยถูกใจไหม
“สงสัยพี่ต้องขอรบกวนตะวันบ่อยๆ แล้ว ดลกินข้าวได้มากกว่าทุกวัน” เมธสบตากับตะวัน
“เพราะกินพร้อมกันหลายคนมากกว่าครับ เลยสนุก”
“นั่นสิ” เมธไม่ค้าน ถึงแม้ลูกชายเขาจะยังอายๆ อยู่บ้าง แต่ก็ยอมทักทายและเล่นกับพี่ๆ ทันที ไม่ต้องเริ่มต้นใหม่เหมือนครั้งก่อน
“ถ้าอย่างนั้นพี่ชวนทุกคนไว้ล่วงหน้า ถ้าว่างอย่าลืมแวะมาทานข้าวด้วยกัน”
“ได้ครับ” รหัสเป็นคนตอบ
“ใช่ๆ ผมเกือบลืม ผมมีของขวัญมาขอบคุณพี่เมธด้วยครับที่เชิญพวกเรามา” ตะวันตกใจจนเกือบทำช้อนตก พยายามสบตาเพื่อนแต่ไทยไม่ยอมหันมามอง
“ไทยรอให้กินข้าวเสร็จก่อนดีกว่า” ตะวันพยายามดึงเวลาไว้ ถ้าเป็นอย่างที่คิดจริง เขาจะได้ห้ามทัน
“พี่เมธกินเสร็จแล้วนี่ กูเอ๊ยเราก็กินเสร็จแล้ว” ไทยทำเป็นไม่เห็นสายตาของเพื่อน เขาเดินไปหยิบถุงที่วางข้างกระเป๋าเป้ก่อนเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร
“นี่ครับ” ไทยหยิบกรอบรูปสองสีออกมาเหมือนเดิม กรอบรูปสีฟ้าไทยใส่รูปเดียวกับที่ให้ตะวัน เมธยิ้มกว้างดูพอใจกับรูปนี้มาก
“ดลดูสิลูก ชอบไหมครับ” เมธหันกรอบรูปให้ลูกชายดู
“พี่ใจดี พ่อกับดล” เด็กชายชี้นิ้วไปทีละคน เอ่ยชื่อพร้อมรอยยิ้มอ่อน “ดลชอบ”
“พ่อก็ชอบครับ มันสวยมากๆ ขอบใจนะไทย”
“ไม่เป็นไรครับ” ทุกคนยิ้มแย้มมีเพียงตะวันที่หายใจไม่ทั่วท้อง แต่เมื่อเมธหงายกรอบรูปสีขาวขึ้นมา ตะวันก็หายใจได้อย่างโล่งอก มันคือรูปหมู่ที่ไทยตั้งกล้องถ่ายที่ทะเล ใบหน้าทุกคนยิ้มแย้ม เสื้อถูกพัดปลิวไปด้านหลัง แค่มองก็รู้สึกถึงความสุขในวันนั้น
“เป็นของขวัญที่ดีมากๆ ทีแรกพี่จะบอกว่าไม่เอาของขวัญเพราะพี่เกรงใจ แต่เห็นแบบนี้ขอรับไว้ไม่คืนให้นะ”
“ฮ่าๆ ไม่ต้องคืนครับ ผมตั้งใจเอามาให้อยู่แล้ว”
“อิ่มกันหมดแล้วใช่ไหมครับ ผมจะได้เอาของหวานออกมาเสิร์ฟ” เมื่อตะวันหายตื่นเต้นเขาถึงเพิ่งสังเกตว่าทุกคนวางช้อนกันหมดแล้ว ไม่เว้นแม้แต่เด็กชายดล
“เราไปช่วย” คนโปรดเกือบหลุดพูดว่ากูออกมา ดีที่ยั้งไว้ทัน รหัสลุกขึ้นยืนตามคนโปรด เขาคิดว่าควรทำอะไรบ้างไม่ใช่แค่มากินอย่างเดียว
ตะวันจัดการตักเยลลี่รูปดาวหลากสีวางลงบนจาน เขาให้คนโปรดตัดผลไม้เป็นชิ้นเล็ก ให้รหัสเป็นคนจัดผลไม้ลงจานเยลลี่ แล้วราดด้วยนมคาราเมลอีกที เมื่อได้ครบตามจำนวนคนแล้วจึงช่วยกันถือออกไป
พวกเขาคุยกันไปเรื่อยๆ หัวเราะบ้าง ถกเถียงกันบ้าง ตะวันพยายามดึงหนูน้อยเข้าสู่การสนทนา เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังบ่อยขึ้น แม้จะฟังผู้ใหญ่เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างก็ตามที
หลังจากช่วยกันเก็บล้างจานชามและทำความสะอาดห้องครัวและโต๊ะกินข้าวจนเสร็จ รหัสก็ขอตัวกลับ ตะวันคิดจะติดรถไปด้วยแต่เมธชิงพูดขึ้นเสียก่อน
“เดี๋ยวพี่ไปส่งตะวันเอง รหัสจะได้ไม่ต้องวนส่งหลายแห่งต้องไปส่งไทยด้วย”
“งั้นผมฝากตะวันด้วยนะครับพี่เมธ” คนโปรดถือว่าเขาเป็นเจ้าของคนขับรถอีกที มีสิทธิตอบรับได้ ตะวันจึงไม่มีทางเลือก
“งั้นเดี๋ยวเราเดินไปส่งที่ลิฟท์”
คนโปรดคิดจะปฏิเสธ แต่ไทยกลับตอบรับ “เอาสิ”
หลังจากล่ำลากันเรียบร้อย เพื่อนซี้ทั้งสามคนและรหัสเดินตามกันออกมาจากห้อง
“มึงห้ามโกรธกูเรื่องรูป รูปนั้นยังไงพี่เมธก็ต้องขอ เขารู้ว่ากูถ่าย” ไทยชิงพูดขึ้นก่อน
“เราไม่ได้ว่าอะไร แต่ไม่เห็นต้องอัดใส่กรอบมาเลยให้เป็นไฟล์ก็ได้”
“กูมีเหตุผล”
“เหตุผลอะไรของมึงวะ” คนโปรดไม่เข้าใจว่าไทยจะมีเหตุผลอะไรอีก
“กูอยากเห็นปฏิกิริยาพี่เมธตอนได้รูป อยากรู้ว่าพี่เมธคิดยังไงกับมึงกันแน่”
“แค่กรอบรูปเนี่ยนะ” คนโปรดเลิกคิ้ว
“หึๆ มึงมันไม่รู้อะไร แววตาแว่บแรกของคนเราเวลาที่เห็นบางอย่าง มันบอกอะไรได้เยอะเว้ย งานนี้กูได้คำตอบแล้ว แต่กูไม่บอกมึงหรอกคนโปรด ส่วนตะวันถ้าอยากรู้ เดี๋ยวกลับเข้าไปลองไหาดูนะว่ากรอบรูปตั้งอยู่ตรงไหน หรือพี่เมธเก็บเอาไว้เฉยๆ”
“อืม” ตะวันพยักหน้ารับคำเพื่อน
“ลิฟท์มาแล้ว พวกกูกลับล่ะเจอกันพรุ่งนี้”
“เดี๋ยวสิวะ มึงเฉลยกูก่อนเดี๋ยวกูนอนไม่หลับ” ตะวันทันได้ยินเสียงคนโปรดโวยวายก่อนที่ลิฟท์จะปิด เขาเดินกลับไปที่ห้องของเมธ หัวใจเต้นตึกตัก เมธเอารูปไปวางไว้ที่ไหน
ตะวันไม่ต้องเสียเวลาหา แค่เปิดประตูห้องเข้าไปเขาก็เจอเมธยืนอุ้มเด็กชายดลยืนอยู่หน้าตู้ใบหนึ่งในห้องรับแขก ตู้ใบยาวถูกใช้เป็นที่วางกรอบรูปต่างๆ ตอนมาถึงตะวันมีโอกาสได้เดินดู ส่วนใหญ่เป็นรูปครอบครัว รูปเมธใส่ชุดครุย รูปตอนรับปริญญา รูปถ่ายกับพ่อแม่ รูปพ่อแม่ถ่ายคู่กัน รูปหนูดล และรูปเมธสมัยยังเป็นนักศึกษา
“พี่ใจดี” หนูน้อยหันหน้ามามองเขา ยกมือน้อยๆ ขึ้นกวักเรียกให้เดินเข้าไปหา
ตะวันเดินเข้าไปหยุดยืนข้างเมธ เด็กชายดลอมยิ้ม ดวงตาเป็นประกาย ชี้มือไปที่รูป “พี่ใจดี” ตะวันมองกรอบรูปสีฟ้าที่ตั้งอยู่ท่านกลางรูปถ่ายครอบครัว หัวใจของเขาเหมือนจะหลุดออกมาจากอก มันทั้งเต้นแรงและพองฟู ความอบอุ่น และความสุขพุ่งเข้าสู่ร่างกาย
“พี่ชอบรูปนี้มาก ตะวันชอบไหม” ดวงตาที่หันมามองเขาเต็มไปด้วยความหมาย ดวงตาของเมธอบอุ่นและอ่อนโยน ตะวันพยักหน้าน้อยๆ ตอบด้วยเสียงเบาแสนเบา ใบหน้าของเขาแดงเรื่อ “ผมก็ชอบครับ”
“ดลก็ชอบ” หนูน้อยพูดเสียงใส มือสองข้างกอดคอพ่อ แต่สายตามองพี่ใจดีของเขา หนูน้อยมีความสุขมาก เขาอยากอยู่กับพี่ตะวันกับพ่อ อยากอยู่กับทั้งสองคนเลย
“ยังไม่อยากให้ตะวันกลับเลย แต่พี่ต้องไปส่งแล้วใช่ไหม”
“ครับ พรุ่งนี้ผมมีเรียนแต่เช้า”
“งั้นก็ไปกันเถอะ” เมธเปลี่ยนเป็นอุ้มลูกชายด้วยมือข้างเดียว ส่งมืออีกข้างให้ตะวัน ดวงตาที่มองมารอคอย ตะวันลังเลชั่วครู่ก่อนตัดสินใจวางมือลงไปบนมือใหญ่ เมธบีบมือที่เล็กกว่ากระชับ
แม้ระหว่างพวกเขาไม่มีคำพูดใดออกมา แต่ความอบอุ่นของมือที่เกาะกุมก็พูดแทนได้มากมาย ตะวันดีใจที่เมธยังไม่พูดคำว่าชอบออกมา และดีใจที่เขาไม่หลุดปากออกไปเช่นกัน ปล่อยเอาไว้แบบนี้อีกสักนิด ให้พวกเขาได้เรียนรู้ซึ่งกันและกันอย่างถ่องแท้ เพราะความรักอย่างเดียวมันไม่เพียงพอ เมธเองเคยผ่านมาแล้วคงคิดเหมือนเขาเช่นกัน ตะวันไม่เคยรักใครมาก่อน แต่รักแล้วก็อยากให้เป็นรักที่ยาวนานตลอดไป
“หนูดลครับ” ตะวันมองหนูน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเมธ “พี่ตะวันดีใจที่ได้เจอหนูดล มีความสุขเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน”
“ดลก็มีความสุข” หนูน้อยยิ้มอายเขินพี่ใจดีของเขา
เมธหัวเราะออกมาเบา เอนตัวเข้าชิดกับตะวัน กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูไม่ให้หนูน้อยได้ยิน
“นี่ไม่ได้บอกพี่อยู่ใช่ไหมครับ ถ้าใช่พี่กำลังจะละลายแล้ว”
ตะวันหน้าแดงก่ำ ก้มหน้างุด ปล่อยให้เมธเดินจูงออกจากห้อง เห็นไหมเขาบอกเพื่อนแล้วว่าการอ่อยมันไม่เข้ากับเขาเลย โธ่แล้วนี่เขาจะกล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับเมธอีกไหม~
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 318965 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก