ตอนที่ 14 : รักที่ซ่อนเร้น
ตะวันยืนรอเมธที่หน้าหอพัก ชายหนุ่มโทรมาชวนเขาไปเที่ยวที่บริษัทเพราะรู้ว่าวันนี้ไม่มีเรียน ตะวันอดตื่นเต้นไม่ได้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้เจอคนอื่นๆ ในชีวิตของเมธ นอกจากพ่อแม่ที่ได้เจอกันแล้ว
รถคุ้นตาขับเข้ามาจอดเทียบด้านข้าง ตะวันเปิดประตูขึ้นรถด้วยความคุ้นเคย เด็กชายดลนั่งอยู่ในตำแหน่งของตัวเอง ทักเขาด้วยดวงตาสดใส
“พี่ใจดี” เด็กชายยกมือขึ้นไหว้ เดี๋ยวนี้หนูน้อยเป็นฝ่ายสวัสดีเขาก่อนโดยไม่ต้องให้พ่อบอก
“สวัสดีครับ”
“วันนี้ตะวันแต่งตัวเรียบร้อย” เสียงทักของเมธทำให้ตะวันเขิน เขาก้มลงมองตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าบริษัทของเมธเป็นแบบไหน ตะวันจึงเลือกใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้น กับกางเกงสแลคสีเทา รองเท้าผ้าใบ
“เรียบร้อยไปเหรอครับ” เมื่อถูกทักตะวันเลยชักกังวล
“ไม่เป็นไร ดูดีแล้ว พี่แค่ไม่เคยเห็น” ปกติเมธจะเห็นตะวันในชุดนักศึกษา หรือไม่ก็เสื้อยืดกางเกงยีนส์
“ค่อยยังชั่ว ผมนึกว่าจะทำตัวเปิ่น” ตะวันถอนใจโล่งอก ทำให้เมธอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้
“เห็นพี่เมธบอกว่าที่บริษัทมีกันอยู่หกเจ็ดคน มีใครบ้างครับ ผมจะได้แอบจำชื่อไว้ก่อน”
“วันนี้ไม่อยู่สองคนคือวิวกับเปา ไปดูงานของลูกค้าที่ต่างจังหวัด ที่เข้าบริษัทมีพี่ยศ ชัช เคทกับอิน”
“วิวกับเคทเป็นผู้หญิงใช่ไหมครับ คนอื่นๆ น่าจะเป็นผู้ชาย”
“ใช่ บริษัทพี่มีผู้หญิงทำงานสองคนนอกนั้นผู้ชายหมด”
“ร่นเดียวกันทั้งหมดเลยเหรอครับ”
“เปล่า พี่ยศเป็นพี่รหัสของพี่ เคท เปากับชัชรุ่นเดียวกัน ส่วนวิวกับอินเป็นรุ่นน้อง อินเป็นน้องรหัสของพี่เอง”
“ดีจังเลยครับได้ทำงานกับคนรู้จัก พวกผมคงต้องแยกกันไปคนละทางสองทาง แล้วแต่ว่าที่ไหนจะรับ”
“มาทำกับพี่ พี่จองตัวตะวัน”
“ให้ผมออกแบบอะไรดีครับ ห้องเก็บของไหม” ตะวันหัวเราะขำตัวเอง เพราะเขาไม่มีความรู้ด้านนี้สักนิด
“หึๆ เชื่อพี่เถอะว่ามีตำแหน่งให้ตะวันทำแน่ๆ” เห็นสายตาของเมธแล้ว ตะวันไม่คิดถามต่อว่าตำแหน่งอะไรให้เข้าตัว
“หนูดลสนิทกับทุกคนไหมครับ”
“ไม่เชิง เรียกว่าคุ้นหน้าเลยไม่กลัวมากกว่า อยู่ใกล้ได้ ฝากให้ช่วยดูได้ แต่ไม่ช่างคุยเหมือนเวลาอยู่กับเพื่อนของตะวัน ไปถึงแล้วเดี๋ยวพี่แนะนำให้รู้จัก”
“ครับ” ตะวันพยักหน้า อดจินตนาการไม่ได้ว่าแต่ละคนจะเป็นอย่างไร แต่ถ้าเด็กชายดลไม่กลัวก็คงไม่น่ากลัวสำหรับเขาเช่นกัน
“สวัสดีครับ” ตะวันยกมือขึ้นไหว้ หลังเมธแนะนำให้รู้จักทุกคน เขาเพิ่งเรียนอยู่ปีสอง อย่างไรก็อายุน้อยกว่าแน่นอน
“บอกได้คำเดียว เสียดายไอ้วิวไม่เห็นไม่งั้นมันจีบแน่”
“จริงพี่ชัช สเปควิวมันชัดๆ ผู้ชายเรียบร้อย น่ารัก ไม่ค่อยพูด มันจะได้พูดคนเดียว” คนที่พูดคือน้องรหัสของเมธที่ชื่ออิน
“พอๆ เดี๋ยวน้องเขาตกใจหนีกลับ เชื่อพี่อย่าไปสนใจพวกนี้เลย”
“ไม่เป็นไรครับ” ตะวันยิ้มให้ยศ รู้ว่าทุกคนแซ็วเล่น
“แยกย้ายกันได้แล้วค่ะ ทำงานๆ อย่ารบกวนน้องตะวัน” เสียงใสไล่ทุกคนให้แยกย้ายกลับโต๊ะ เคทเป็นผู้หญิงที่ถือว่าหน้าตาดีคนหนึ่ง บุคลิกดูคล่องแคล่ว ตะวันอดคิดไปถึงอดีตภรรยาของเมธไม่ได้ ดูเหมือนเมธจะชอบคนที่มั่นใจในตัวเอง
“เป็นไงบ้างห้องทำงานพี่” ตะวันหันไปยิ้มให้เมธ ห้องทำงานของเมธกว้างขวาง จึงดูโล่งสบายไม่อึดอัด “ดีกว่าที่ผมคิดครับ พี่เมธพูดจนผมคิดว่าต้องรกมากแน่ๆ”
“ต้องขอบคุณคนนี้” เมธวางมือลงบนศีรษะของลูกชาย
“เรียบร้อย ช่างเก็บ แทบไม่เคยทำรก”
“มาดนักวิชาการตั้งแต่เด็กก็แบบนี้ครับ” ตะวันพูดถึงหนูน้อยด้วยความเอ็นดู
“พี่ขอเคลียร์งานสักชั่วโมง ตะวันนั่งรอก่อน”
“พี่เมธตามสบายเลยครับ ผมว่างเลยมาเล่นกับหนูดล ไม่ได้จะมารบกวน”
“รบกวนได้”
“ทำงานได้แล้วครับ อย่ามัวแต่ต่อล้อต่อเถียงกับผม”
“ครับผม” ตะวันหน้าแดงเมื่อเมธทำเสียงเชื่อฟังเขา เดี๋ยวนี้เมธชอบทำท่าแบบนี้ มันทำให้หัวใจของตะวันพองโต
ตะวันจูงมือเด็กชายดลไปที่คอกกั้น มีพื้นที่กว้างพอให้ผู้ใหญ่ลงไปนอนเหยียดแข้งเหยียดขาได้สบาย หนูน้อยหยิบหนังสือภาพเล่มที่เขาเป็นคนซื้อส่งให้
“ดลชอบ” หนูน้อยยิ้มเอียงอาย ตะวันรับหนังสือมาถือไว้
“อยากให้พี่ตะวันอ่านให้ฟังไหมครับ”
“อยากครับ” ตะวันอุ้มเด็กชายนั่งลงบนตัก เขาขยับไปนั่งพิงพนักคอกกั้น เปิดดูรูปและอ่านคำบรรยายสั้นๆ ให้หนูน้อยฟัง
ตะวันเพลิดเพลินไปกับการอ่านหนังสือและดูภาพต่างๆ เด็กชายดลเก่งมาก จำชื่อดาวในระบบสุริยะได้ทั้งหมด
“นี่เล่มโปรดเลย กับอีกเล่มที่ตะวันจองไว้แล้วยกให้พี่ ต้องพกไปพกมาทุกวัน” ตะวันเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมอง ถึงเห็นว่าเมธหมุนเก้าอี้มาทางพวกเขา อาจนั่งมองอยู่นานแล้ว
“พี่ใจดีให้” หนูน้อยเอามือลูบหนังสือด้วยความทะนุถนอม ตะวันเห็นแล้วชื่นใจ
“พี่ตะวันสั่งหนังสือภาพเล่มใหม่ไว้ให้หนูดล ถ้ามาถึงแล้วเรามานั่งดูด้วยกันนะครับ”
“ครับ ดลจะรอพี่ใจดี” หนูน้อยยิ้มหวาน ตะวันไม่เห็นความเศร้าในดวงตาคู่น้อยแล้ว เขาดีใจที่เด็กชายค่อยๆ เปิดรับโลกภายนอก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ตะวันหันไปมอง เห็นเคทเดินผ่านประตูเข้ามา
“เมธคะ พรุ่งนี้พวกเราจะจัดงานวันเกิดให้ชัชตอนเย็น เมธอยู่ด้วยกันนะคะ”
“จัดที่ไหน”
“ที่นี่ค่ะ หนูดลจะได้อยู่ด้วย ง่วงก็มีที่นอน ไม่อย่างนั้นเมธขอตัวกลับก่อนทุกที คราวนี้เคทไม่ยอมนะคะ อยากให้อยู่กันครบๆ เดี๋ยวเคทช่วยเมธดูลูกเอง ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ตะวัน”
“ครับ” ตะวันเงยหน้าขึ้นมอง เขาเห็นว่าไม่เกี่ยวกับตนเองจึงหันไปให้ความสนใจกับเด็กชายดลแทน
“พรุ่งนี้กลับบ้านดึกได้ไหม เลิกเรียนแล้วแวะมางานวันเกิดชัชที่บริษัทพี่ก่อน ค่อยกลับพร้อมกัน” พรุ่งนี้คือวันศุกร์ เมธมักไปรับเขาที่มหาลัยแล้วไปร้านหนังสือพร้อมกัน
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเองดีกว่า พี่เมธตามสบายเลย”
“มาเถอะ พี่อยากให้ตะวันมา” สายตาเว้าวอนของเมธทำให้ตะวันหน้าแดง
“ดลครับพรุ่งนี้วันเกิดลุงชัช ดลอยากให้พี่ตะวันมาด้วยไหม”
“อยากครับ” หนูน้อยรีบบอก เขาอยากให้พี่ใจดีไปด้วยทุกที่
“ถ้าอยากให้มา ดลชวนพี่ตะวันสิครับ”
“พี่ใจดีมานะครับ ดลอยากเจอ” หนูน้อยจับมือของตะวันส่งสายตาอ้อนวอน และเป็นอีกครั้งที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้
“ตกลงครับ” ตะวันตอบลูกแต่หันไปค้อนคนพ่อ โทษฐานที่ทำให้เขาไม่มีทางเลือก
“ตะวัน”
“ครับ” ตะวันกระพริบตา เพิ่งรู้ว่าตัวเองชะงักไป
“เป็นอะไร”
“เปล่าครับ” ตะวันยิ้มให้เมธ เมื่อครู่เขาหันไปหมายจะส่งค้อนให้เมธ แต่กลับได้เห็นสายตาของผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ความน้อยใจที่ส่งผ่านออกมาทางสายตาทำให้ตะวันนิ่ง เป็นไปได้ไหมว่าเคทชอบเพื่อนและเจ้านายของตัวเอง
“ตะวันรับปากลูกแล้วนะครับห้ามเปลี่ยนใจทีหลัง เคทผมฝากจัดที่เผื่อตะวันด้วย”
“ได้ค่ะ” หญิงสาวยังคงยิ้ม แต่ดวงตาแห้งแล้ง
“เรื่องค่าใช้จ่ายเบิกที่ผม งานพรุ่งนี้ผมเลี้ยงเอง”
“ค่ะ”
“ฝากถามข้างนอกด้วยว่าใครอยากกินอะไร เคทจัดการสั่งได้เลยไม่ต้องถามผม”
“ค่ะเดี๋ยวเคทจัดการให้ ดลออกไปกับอาเคทดีกว่า ไปนั่งที่โต๊ะอากัน เดี๋ยวอาหาขนมให้กิน”
“ดลอยากอยู่กับพี่ใจดีครับ” หนูน้อยนั่งพิงแขนตะวัน เขาไม่อยากไปไหน คุณอาที่นี่น่ารักทุกคน แต่น่ารักน้อยกว่าพี่ใจดีกับเพื่อนๆ นิดหนึ่ง
“หึๆ รักเหลือเกิน” เมธหัวเราะเมื่อเห็นท่าทีของลูกชาย “เคทไปทำงานเถอะ ขอบใจมาก”
“ค่ะ”
ตะวันรู้สึกถึงสายตาไม่พอใจที่เจ้าตัวพยายามปิดบัง เขาละสายตาจากประตูหันกลับมามองเมธ ตะวันอยากรู้ว่าเมธรู้ตัวบางไหม สายตาน้อยใจแบบนั้น ไม่ใช่สายตาของเพื่อนร่วมงานแน่นอน
“ถ้าตะวันมองพี่อยู่แบบนี้ พี่จะทำงานไม่เสร็จ” ตะวันหน้าแดงเมื่อเมธจับได้ว่าเขาแอบมอง มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ โดนแซ็วจนได้
“พี่ใจดี” หนูน้อยหยิบหนังสืออีกเล่มส่งให้เขา ตะวันรีบรับมาเปิดอ่านเพื่อหลบสายตาของเมธ ได้ยินเสียงชายหนุ่มหัวเราะขำเขาเบาๆ โชคดีที่เมธไม่ถามถึงสาเหตุที่เขามอง ไม่อย่างนั้นตะวันก็ไม่รู้จะยกเหตุผลอะไรมาอ้างเหมือนกัน
ตะวันลอบสังเกตหญิงสาวระหว่างรับประทานอาหารกลางวัน สายตาที่มองเมธในขณะที่ชายหนุ่มหันไปทางอื่นทำให้ตะวันมั่นใจยิ่งขึ้น ผู้หญิงคนนี้ชอบเมธแน่นอน
“พี่ใจดี” เสียงเล็กของเด็กชายดลดึงสายตาของเขากลับมา หนูน้อยนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับเมธ “หมูชีส”
“หมูชีส? “ ตะวันขมวดคิ้ว “หมายถึงหมูทอดสอดไส้ชีสใช่ไหมครับ วันนี้ไม่มี” เมธให้คนโทรสั่งอาหารมาส่งที่บริษัท เป็นอาหารไทยง่ายๆ สำหรับทุกคน
“ดลคิดถึง” หนูน้อยยิ้มอายๆ
“หนูดลอยากกินใช่ไหมครับ” ตะวันยิ้มกว้างเมื่อเข้าใจความหมายที่เด็กชายดลต้องการอก
“ครับ ดลคิดถึงหมูชีส”
“หึๆ ได้ครับเดี๋ยวพี่ตะวันทำให้กิน เอาชิ้นใหญ่ๆ เลยดีไหม”
“ดีครับ” หนูน้อยยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้หนูดลคนเก่งของพี่ทานข้าวผัดปูให้หมดก่อนครับ”
“ครับ” หนูน้อยตักข้าวผัดเข้าปาก ตะวันมองด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อเขาละสายตาจากเด็กชายดล ถึงเห็นว่าทุกคนที่โต๊ะมองเขาอยู่
“หนูดลเวลาอยู่กับตะวันอย่างกับคนละคน” อินพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เพราะเขาตื่นเต้นจริงๆ
“ความสามารถเฉพาะบุคคลห้ามลอกเลียนแบบ” เมธพูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ ล้อเล่นกับน้องรหัสด้วยสีหน้าภูมิใจ
“พี่ใจดีที่หนูดลชอบพูดถึงคือตะวันนี่เอง” ชัชทักขึ้น “นึกว่านายเจอสาวที่ไหน”
“นั่นสิพี่ชัช ผมก็นึกว่าสงสัยหัวใจพี่เมธจะกลับมาเป็นสีชมพูเสียอีก อุตส่าห์แอบลุ้น” อินเห็นด้วยกับรุ่นพี่
“พี่ยังไม่ได้พูดนะว่าไม่ใช่” เมธยิ้มมีเลศนัย ดวงตาวาววับ
“เดี๋ยววว พี่เมธหมายความว่าไง เฉลยมาเร็ว!” อินเร่งเมื่อเมธตั้งใจพูดเป็นปริศนา
“กินข้าว ใครอู้มากจะตัดเงินเดือน”
“โหพี่เมธ มาพูดให้คาใจแบบนี้ผมยอมให้ตัดเงินเดือนดีกว่า จริงไหมพี่เคท” อินกระดุ้งแขนเคทที่นั่งติดกัน
“พี่มีงานค้าง ขอไปทำก่อนเดี๋ยวส่งลูกค้าไม่ทัน” เคทลุกขึ้นยืนก่อนเดินหายออกไปจากห้องพักผ่อน อินมองตามรุ่นพี่ด้วยสีหน้างงงัน
“พี่เคทเป็นอะไรของเขา ตอนเช้ายังอารมณ์ดีอยู่เลย”
“งานยุ่งมั้งเห็นบ่นๆ ว่าลูกค้าเยอะ” ชัชตักอาหารเข้าปาก เขาเองก็ยุ่งอยู่ไม่น้อย
“งั้นไม่ควรเข้าใกล้ เดี๋ยวโดนลูกหลง” อินเลิกสนใจ กลับมากินข้าวต่อให้เสร็จ
ตะวันมั่นใจแล้วว่าสิ่งที่เขาคิดถูกต้อง หญิงสาวชอบเมธ เหลือที่ยังไม่แน่ใจคือเมธรู้ตัวหรือไม่ แต่เมธเป็นคนฉลาด จะมองไม่ออกเชียวหรือ
“ตะวัน” เสียงเรียกชื่อทุ้มหู
“ครับ”
“อิ่มแล้วเหรอหรือว่าไม่ถูกปาก ให้พี่สั่งอย่างอื่นให้ไหม”
“ไมต้องครับ”ตะวันรีบปฏิเสธ มองสายตาเป็นห่วงเป็นใยของเมธด้วยรอยยิ้มอ่อน
ตะวันเข้าใจความรู้สึกของเคทดี รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากให้สายตาคู่นี้หันไปทางอื่น
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
**เรื่องนี้ไม่มีดราม่านะคะ มีแค่คนสองคนกับหนึ่งหนูน้อยจับมือกันเดินไป ^^
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 319040 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก