ตอนที่ 15 : ความรักที่ชัดเจน
“กูไปด้วย” “ไม่ต้อง” ตะวันรีบปฏิเสธเมื่อไทยอาสาไปเป็นเพื่อน หลังจากเขาเล่าความสงสัยให้ฟัง
“ตะวันใจอ่อนเดี๋ยวไปยกพี่เมธให้คนอื่น”
“ดูคนโปรดพูดเข้า พี่เมธไม่ใช่ของเราจะไปยกให้ใครได้ไง อีกอย่างเราไมได้ดีขนาดนั้น”
“ดีแล้ว ความรักไม่ใช่ของที่จะยกให้กันได้ ไม่ใช่ว่าแค่เราไม่เอาคนนั้นก็จะได้ไป”
“เรารู้” ตะวันพยักหน้าเข้าใจความหมายของไทยดี
“สุขสันต์วันเกิดครับ” ตะวันยื่นกล่องของขวัญให้กับชัช เมธไปรับเขาที่มหาลัย แม้ตะวันจะปฏิเสธว่าจะมาเองก็ไม่ยอมฟัง
“ขอบคุณมาก นั่งเลย” ชัชยิ้มกว้างเป็นมิตร ยื่นมือมารับกล่องของขวัญไปจากเขา
ตะวันลงนั่งข้างเด็กชายดล เขายิ้มให้ทุกคนที่นั่งอยู่ มีสองคนที่ไม่เคยเห็นหน้า
“ตะวัน นี่วิวกับเปา แล้วนี่ตะวัน”
“สวัสดีครับ” ตะวันยกมือขึ้นไหว้
“มีแฟนหรือยังคะ”
“ไอ้วิวววว กูว่าแล้ว” ชัชหัวเราะเสียงดัง เมื่อรุ่นน้องถามตะวันแบบเถรตรง
“แหมพี่ชัช เจอคนน่ารัก ตรงเสปก เราก็ต้องถาม ถ้ามีแล้วจะได้ไม่เสียเวลา” ตะวันบอกไม่ได้ว่าวิวพูดเล่นหรือจริง เขายังแยกไม่ออก
“มีหรือยังคะ” รอยยิ้มสดใส น่ารักเกินกว่าจะคิดว่าอีกฝ่ายจริงจัง
“ยังไม่มีแฟนครับ”
“เยส โชคดีชะมัดเลย”
“แต่..” ตะวันพยายามข่มความอาย “แต่ผมมีคนที่ชอบแล้ว” ตะวันไม่กล้าหันไปมองคนนั่งใกล้ เขาได้ยินเสียงหัวเราะพึงใจของเมธดังเบาๆ
“ฮ่าๆ จืดเลยสิวิว” อินเพื่อนรุ่นเดียวกันหัวเราะขำสีหน้าของวิว
“พี่เปาขอเหล้าแก้ว ชงแรงๆ หน่อย”
“ได้ ของตะวันผสมอะไรดี”
“ตะวันไม่ดื่มแอลกอฮอล์” เสียงทุ้มของเมธดังขึ้น
“งั้นน้ำอัดลมนะ” เปารับหน้าที่จัดการเครื่องดื่ม ชงเหล้าให้เมธกับวิว และเทน้ำอัดลมสำหรับตะวัน
“เมธคะ เคทเพิ่งคุยกับลูกค้า เขาอยากให้เราขึ้นไปดูสถานที่จริงก่อนออกแบบ”
“เอาสิ เคทพาใครไปด้วยจะได้มีเพื่อน”
“ก็นี่แหละค่ะเคทจะชวนเมธไปด้วย ลูกค้ารายนี้เพิ่งร่วมงานกับเราเป็นครั้งแรก เขาทำหมู่บ้านจัดสรรน่าจะต่อยอดไปได้ไกล เคทเลยอยากให้เมธไปทำความรู้จัก”
ตะวันนั่งฟังเงียบๆ อดคิดถึงคนโปรดไม่ได้ เพื่อนของเขาคงเป็นคนเดียวที่ใช้ร้อยเล่มเกวียนได้แย่ที่สุด ต้องแบบนี้ถึงจะดูดี
“ไปวันไหน”
“ศุกร์เสาร์หน้าค่ะ”
“พี่ยศติดอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่ติด ศุกร์เสาร์พี่ไม่มีนัดลูกค้า”
“ถ้าอย่างนั้นผมฝากพี่ยศไปเป็นเพื่อนเคทด้วย ผมเชื่อมือพี่กับเคทว่าเอาลูกค้าอยู่แน่”
“ได้ ไม่มีปัญหา”
“แต่เมธเป็นเจ้าของบริษัท น่าจะไปทำความรู้จักเอาไว้นะคะ”
“เคทพูดแบบนี้ไม่เชื่อมือพี่เหรอ” ยศพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไร้ร่องรอยของความโกรธ
“ไม่ใช่นะคะพี่ยศ เคทก็แค่อยากให้เมธได้เจอกับเจ้าของโครงการ มันจะดีต่อบริษัท”
“เอาตามนั้นเถอะเคท ผมตัดสินใจแล้ว” เมธพูดด้วยเสียงทุ้มนุ่ม แต่บอกถึงการตัดสินใจที่เด็ดขาด
“ได้ค่ะ” ตะวันเห็นหญิงสาวเม้มปาก หลบสายตาลงต่ำ
“ทีนี้ก็เลิกพูดเรื่องงานกันเสียที วันนี้วันเกิดกู คุยอะไรที่มันครื้นเครงหน่อยเถอะ”
“เห็นด้วยเลยพี่ชัช ลูกค้าเร่งผมจนจะกระอักเป็นเลือด ได้พักทั้งทีขอเรื่องที่รื่นหูหน่อยเถอะ” อินรีบสนับสนุน ทำหน้าเพลียละเหี่ยใจจนทุกคนขำ
วงสนทนาเปลี่ยนไปคุยเรื่องสรรพเพเหระ ตะวันพูดบ้าง แต่ส่วนใหญ่เขาจะตอบคำถามเสียมากกว่า
“ดลอยากไปห้องน้ำ” เด็กชายดลสะกิดบอกพ่อ ตะวันเห็นว่าเมธยังคุยติดพันจึงอาสาพาไป
“เดี๋ยวพี่ตะวันพาไปเองครับ” “เดี๋ยวอาเคทพาไปค่ะ” ตะวันชะงักหันไปมองเคท พบว่าอีกฝ่ายก็มองเขาอยู่
“งั้นพี่ฝากตะวันด้วย”
“ได้ครับ” ตะวันลุกขึ้นยืน เขาไมได้ตั้งใจจะแย่งกับเคท แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดขึ้นเช่นกัน
ตะวันอุ้มหนูน้อยเดินออกจากโต๊ะ ได้ยินเสียงของเปาแว่วมา “ดลยอมสนิทกับตะวันขนาดนี้เลยเหรอวะ ตกลงตะวันเป็นอะไรกับมึงกันแน่” ใจของตะวันเต้นแรง แต่เขาไม่มีโอกาสได้ฟังคำตอบ เมธจะตอบเพื่อนอย่างไร จะบอกว่าเขาเป็นใคร
“เค้ก” เด็กชายดลยิ้มเมื่อเมธวางจานเค้กชิ้นเล็กลงตรงหน้า ดวงตาเป็นประกาย “ชอบใช่ไหมครับ”
“ชอบครับ” หนูน้อยพยักหน้า ตะวันเห็นแล้วอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้ เขายกมือขึ้นลูบผมหนูน้อย แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นสายตาของหนุ่มๆ ฝั่งตรงข้ามมองมาที่เขาเป็นตาเดียว ดวงตาแต่ละคนเป็นประกาย
ตะวันหันไปมองเมธ เห็นชายหนุ่มยิ้มกริ่ม ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม เมื่อไม่มีใครให้คำตอบตะวันจึงได้แต่สงสัย โดยไม่กล้าเอ่ยปากถามออกไป
“พี่เมธครับหนูดลน่าจะง่วงแล้ว” ตะวันเห็นหนูน้อยขยี้ตา “ผมพาไปนอนในห้องทำงานนะครับ”
“กลับเลยก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมดูหนูดลให้เอง พี่เมธตามสบายเลย จะกลับค่อยเข้าไปเรียกผม”
“เอาอย่างนั้นเหรอ แต่ตะวันต้องกลับบ้าน”
“ผมบอกที่บ้านไว้แล้วครับว่าจะกลับพรุ่งนี้ คือนี้นอนที่หออีกคืน”
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ ขอบคุณครับ” เมธส่งยิ้มขอบคุณ ตะวันยิ้มน้อยๆ ก่อนช้อนตัวหนูน้อยขึ้นอุ้ม เด็กชายดลกอดแขนไปรอบคอเขา ซุกหน้าลงกับบ่า
“ผมขอตัวก่อนครับ” ตะวันเอ่ยขอตัวกับทุกคนในโต๊ะ
“ครับผม” อินยิ้มกว้างให้เขา นี่ก็อีกคน ตะวันคิดว่าสายตาที่ทุกคนมองเขาแปลกๆ รวมทั้งเคทด้วย เพียงแต่คนหลังมองด้วยสายตาที่ไม่เหมือนคนอื่น
ตะวันอ่านหนังสือให้หนูน้อยฟังจนหลับไป เขาดึงผ้าคลุมขึ้นห่มให้ นั่งมองใบหน้าเล็กได้อย่างไม่รู้เบื่อ ใครหนอช่างใจร้ายทิ้งหนูน้อยได้ลงคอ
เสียงเคาะประตูดังเบาๆ ก่อนประตูห้องทำงานของเมธจะเปิดออก เคทเดินเข้ามาในห้อง นั่งลงที่ขอบของพนักคอกกั้น ยื่นแก้วน้ำอัดลมให้เขา
“เผื่อจะหิวน้ำ”
“ขอบคุณครับ” ตะวันยื่นมือไปรับ เคทมองหน้าเขานิ่งจนตะวันรู้สึกอึดอัดขึ้นมา
“ตะวันรู้หรือเปล่าว่าเมธมีภรรยา”
“ทราบครับ”
“เมธเป็นคนไนซ์มากตั้งแต่สมัยเรียน เลยทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่ายๆ” คนพูดหมุนแก้วเหล้าในมือ
“อย่าชอบเมธเลย ตัดใจซะเถอะ ตะวันเป็นผู้ชายมันไม่มีทางเป็นไปได้ พี่เตือนด้วยความหวังดี”
ตะวันสบตากับเคท เขายิ้มออกมาน้อยๆ “ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ” ตะวันเห็นความไม่พอใจในดวงตาของอีกฝ่ายก่อนที่มันจะหายไป
“พี่เคทครับ” ตะวันเรียกเคทเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะก้าวพ้นประตูห้อง
“ผมขอโทษครับ”
“ขอโทษเรื่องอะไร” หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากัน
“เรื่องที่พี่เคทเป็นห่วงผมแต่ผมคงทำไม่ได้ การตัดใจจากคนที่ชอบไม่ใช่เรื่องง่าย ผมว่าพี่เคทเข้าใจ” ตะวันเห็นเคทเม้มปากแน่น สายตาที่มองเขาเย็นเฉียบ ก่อนเจ้าตัวจะสะบัดหน้าเดินออกไป
ตะวันพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เอนหลังพิงพนักคอกกั้น เขาไม่ชอบมีเรื่องกับใครก็เพราะแบบนี้ มันทำให้รู้สึกไม่สบายใจ
“เบื่อไหม” เมธก้าวข้ามคอกกั้นมาทิ้งตัวลงนั่งข้างเขา ตะวันส่ายหน้าน้อยๆ ลดหนังสือในมือลง
“ไม่เบื่อครับ พี่เมธตามสบายเลยไม่ต้องห่วงผม ผมมีหนังสือมาด้วย”
“เมื่อกี้เคทเข้ามาคุยอะไรกับตะวันหรือเปล่า”
“เปล่าครับแค่เอาน้ำมาให้” ตะวันสบตากับเมธ จากสายตาของอีกฝ่ายทำให้เขาตัดสินใจถามบางอย่างออกไป
“ พี่เมธรู้ใช่ไหมครับว่าพี่เคทชอบ”
“อืม” เมธพยักหน้า “พี่รู้ แต่เพิ่งรู้ตอนที่เคทเข้ามาทำงานที่นี่แล้ว ตอนอยู่มหาลัยเราไม่สนิทกัน เคทสนิทกับเปา เปาเลยชวนมาทำงานกับพี่ด้วย”
“พี่เมธเคยมองพี่เคทไหมครับ” นี่เป็นคำถามเดียวที่ตะวันอยากรู้มากที่สุด
“ไม่เคย” เมธส่ายหน้า
“ครับ” ตะวันยิ้มน้อยๆ สำหรับเขาแค่นี้ก็เพียงพอ
“ไม่ถามอะไรพี่ต่อเหรอ” เมธถามเมื่อเห็นตะวันเงียบไป
“ไม่ถามครับ ผมอยากรู้แค่นี้” ชานหนุ่มยิ้มพึงใจ เขาชอบที่ตะวันเป็นแบบนี้ มีเหตุผล รู้จักวางตัว ทำให้คนที่อยู่ด้วยสบายใจ
“ออกไปข้างนอกกันเถอะ” เมธลุกขึ้นยืน ยื่นมือให้กับตะวัน
“เดี๋ยวหนูดลตื่นมาไม่เจอใครครับ ผมอยู่ที่นี่ดีกว่า”
“ลูกอยู่ได้ ถ้าตื่นมาไม่เจอใครก็เปิดประตูออกไปหา หรือไม่ก็หาอะไรทำรอ เวลาพี่ทำงานบางทีก็ต้องออกไปคุยกับลูกค้าที่ห้องประชุม ให้เข้ามาในนี้ไมได้เดี๋ยวลูกค้าตกใจ” ตะวันยิ้มน้อยๆ เพราะเห็นด้วย “ดลชอบห้องที่เงียบๆ ไม่มีคนมากกว่าห้องที่มีคน ชินกับการหาที่หลบซ่อนอยู่คนเดียว” ตะวันมองหนูน้อยที่นอนอยู่ สายตาของเขาเศร้าเมื่อได้ยินสิ่งที่เมธเล่า
“อย่าเศร้าไปเลย ตอนนี้ดลมีความสุขแล้ว มีความสุขมากด้วย เชื่อพี่ไหม”
“เชื่อครับ” ตะวันยิ้มออกมาได้
“ไปเถอะ ไปนั่งสักครึ่งชั่วโมง จะได้พาลูกกลับบ้านกัน”
“ครับ” ตะวันลุกขึ้นยืน มองมือของเมธที่ส่งมาให้ ลังเลอยู่สักพักก่อนวางมือลงไป เมธจับจูงมือของเขาออกจากห้องทำงาน
ตะวันเบิกตากว้างมองเมธ เมื่อชายหนุ่มเดินเข้าห้องพักผ่อนโดยไม่ปล่อยมือเขา
“แหมพี่เมธคะ เห็นวิวจะจีบเข้าหน่อย ต้องแสดงออกขนาดนี้เลยเหรอคะ” น้ำเสียงของวิวกระเง้ากระงอด
“หึๆ” เมธนั่งลงแล้วถึงยอมปล่อยมือตะวัน ชายหนุ่มยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากเป็นเชิงห้ามไมให้วิวพูด ดวงตาเป็นประกาย
ตะวันเขินจนหน้าแดง ถึงเมธไม่พูดก็เหมือนพูด ทำแบบนี้เขาอายคนอื่นๆ ในโต๊ะมากกว่าเสียอีก
“พยายามเข้านะพี่เมธ ผมเอาใจช่วย” อินยกนิ้วโป้งให้กับเมธ ทุกคนดูครื้นเครงที่ได้พูดได้แซ็ว คนถูกแซวยิ้มปลื้ม มีแค่ตะวันคนเดีบวที่หน้าแดงแล้วหน้าแดงอีก
“ดึกแล้ว คงต้องขอตัวกลับก่อน สนุกกันให้เต็มที่ จานชามเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดให้ บอกไว้ให้แล้ว ใครไม่ไหวก็อาศัยคอกกั้นของดลนอนได้”
“ฮ่าๆ” อินหัวเราะถูกใจคำพูดของเมธ “ผมจองคนแรกเลยพี่ ขี่มอเตอร์ไซค์กลับไม่ไหวแน่”
“ดีแล้ว ไม่ไหวก็ค้าง สร่างเมาค่อยกลับ” เมธบอกรุ่นน้อง ตะวันลุกขึ้นยืนตามเมธ
“เมธคะเคทขอถามอะไรหน่อยสิ” จากสีหน้าของหญิงสาว ตะวันคิดว่าอีกฝ่ายเมาแล้ว
“เอาสิ” เมธนั่งลงตามเดิม
“ทำไมถึงเป็นเคทไม่ได้คะ เคทไม่ดีตรงไหน ทำไมเมธไม่เคยมองเคทเลย”
“เคท!” เปาดึงแขนเพื่อน “เคทมันเมาน่ะอย่าถือสาเลย” เปาพยายามดึงไว้แต่หญิงสาวสะบัดมือเพื่อนออก
“เคทไมได้เมา บอกมาสิคะเมธ เคทเข้ากับลูกของเมธได้ เคทช่วยงานเมธได้ทุกอย่าง เคทรักเมธตั้งแต่อยู่มหาลัย ก่อนเมธจะเจออิมเสียอีก แล้วทำไมคะ ทำไม ทำไมถึงกลายเป็นคนอื่นที่เมธรัก ทำไมโอกาสอีกครั้งมันไม่ใช่ของเคท ทำไมเมธถึงไม่มอง ไม่
รักเคทบ้างเลย” หญิงสาวฟูมฟาย ระเบิดสิ่งที่ถูกเก็บไว้มานานออกมา ตะวันได้แต่มองด้วยความสงสาร
“เพราะความรักเป็นเรื่องของความรู้สึกครับเคท ไม่ใช่เรื่องของระยะเวลา ไม่ใช่ใครมาก่อนมาหลัง หรือใครทำอะไรได้มากกว่ากัน ผมขอบคุณมากที่เคทชอบผม แต่ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วอย่างที่บอกทุกคนไป”
“แต่เคทเป็นผู้หญิง มันเป็น..”
“พอแล้วเคท!” เปาใช้เสียงดังดึงสติเพื่อน เคทชะงักก่อนเม้มปากแน่น
“นายพาตะวันกลับเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้” เปาหันมามองเมธ
“นั่นสิ เดี๋ยวพวกพี่ดูให้เอง” ยศเห็นด้วยว่าเมธควรกลับไปก่อน
“ฝากทุกคนด้วย วันจันทร์เจอกัน”
“ไปเถอะ” ยศพยักหน้าให้รุ่นน้องผู้เป็นเจ้าของบริษัท
“เคทผมกลับก่อน อย่าคิดมาก นอนพักเยอะๆ ตื่นมาจะได้สดชื่น พรุ่งนี้เราก็ยังเป็นคนที่ห่วงใยกันเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยน อย่ากังวล” เมธยิ้มให้เคท แม้อีกฝ่ายจะไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมอง
ตะวันเดินตามเมธไปห้องทำงาน ช่วยชายหนุ่มถือกระเป๋าเอกสารและกระเป๋าของหนูดล เมธช้อนตัวลูกชายขึ้นอุ้ม หันมาสบตากับเขา “ถ้าตะวันไม่ได้กลับบ้าน แวะที่คอนโดพี่ก่อนได้ไหม” รอยยิ้มที่ส่งมาให้เป็นรอยยิ้มที่ตะวันได้รับเสมอ ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน
“ครับ” ตะวันพยักหน้า พวกเขาเดินเคียงข้างกันไปที่รถโดยไม่มีคำสนทนาใดๆ มีแต่ความเข้าใจให้แก่กัน
ตะวันรู้สึกเศร้าไปกับเคท แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกมั่นคงขึ้นมาก ผู้ชายคนนี้ทำให้เขาภูมิใจว่าเขาเลือกรักคนไม่ผิด แม้เมธไม่ได้เอ่ยคำว่ารักแต่ความรักกลับชัดเจน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
มีคนติงมาว่าทำไมพี่่เมธไม่ถนอมน้ำใจเคทเลย รู้อยู่ว่าเคทชอบ เดี๋ยวตอนหน้ามาบอกเล่าความคิดของพี่เมธค่า ^^
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 318958 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก