ตอนที่ 16 : คำว่ารัก
ตะวันหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่กลางห้อง ชักไม่แน่ใจว่าเขาคิดถูกหรือผิดที่ตกลงมาคอนโดของเมธ หนูดลหลับไปแล้ว จึงเหลือเพียงสองคน
“จะยืนอีกนานไหมครับพี่เมื่อยแล้ว” ตะวันหน้าแดงเมื่อโดนเมธแซ็วด้วยเสียงปนหัวเราะ ดวงตารู้ทัน
“ผม..ผมว่าผมกลับเลยดีกว่าครับ หนูดลหลับไปแล้วพี่เมธจะได้พักผ่อน”
“แต่อยู่กับตะวัน พี่ได้พักผ่อนมากกว่า”
“ต้องอยู่คนเดียวสิครับ ถึงจะเรียกว่าได้พัก” ตะวันเถียงเบาๆ ไม่กล้าสู้สายตาของเมธ
“ผิดแล้ว อยู่คนเดียวพี่คิดถึงตะวัน อยู่ด้วยกันก็ไม่ต้องคิดถึง เห็นไหมได้พักมากกว่า” ตะวันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นไข้ ยิ่งเห็นสายตากรุ้มกริ่มของเมธ หน้าของเขาก็ยิ่งร้อนผ่าวมากขึ้น
“ตะวัน”
“ครับ!” ตะวันสะดุ้งน้อยๆ เผลอก้าวเท้าถอยหลัง
“หึๆ ตกใจอะไรครับ มานี่” เมธจับข้อมือของเขาจูงเดินไปที่โซฟา จับบ่าของตะวันกดให้นั่งลง แต่ตัวเองกลับล้มตัวลงนอนหนุนตัก ให้หัวใจของตะวันเต้นโครมครามเล่น
“ลุกขึ้นมานั่งดีๆ ครับ”
“ขอพี่อยู่แบบนี้สักครู่ได้ไหม” เสียงที่แฝงความเหนื่อยล้าทำให้ตะวันชะงัก ก้มลงมองใบหน้าของเมธ เห็นสายตาของอีกฝ่ายแล้วเขาเข้าใจทันที
“ไม่สบายใจเรื่องของพี่เคทใช่ไหมครับ”
“อืม” เมธพยักหน้ารับ “พี่ไม่สบายใจแต่ก็โล่งใจ พี่อยากให้เคทยอมรับและผ่านมันไปให้ได้”
“เป็นห่วงสินะครับ”
“ใช่”
“พี่เมธตั้งใจพาผมไปเพื่อให้พี่เคทตัดใจหรือเปล่าครับ” ตะวันถามถึงสิ่งที่เขาแอบสงสัย และมันติดค้างอยู่ในใจมาตลอดทาง
”พี่ไม่ได้ตั้งใจแบบนั้น ถึงจะรู้ผลลัพท์ของมันก็ตาม”
“หมายความว่ายังไงครับ” เมธจับมือของตะวันไปลูบเล่น สายตาครุ่นคิดอยู่นาน ตะวันไม่ได้ชักมือออก อยากให้ชายหนุ่มรู้สึกสบายใจ
“พี่แค่ใช้ชีวิตของพี่เท่านั้นเอง พี่อยากชวนตะวันไปดูที่ทำงานของพี่ อยากให้เห็นว่าพี่ทำงานที่ไหน ดลอยู่ยังไง อยากให้ตะวันได้รับรู้ทุกเรื่อง”
“แต่พี่เมธรู้ว่าพี่เคทชอบ”
“ใช่พี่รู้ ถึงแม้เคทไม่เคยบอก ไม่ใช่พี่ไม่คิดเรื่องนี้ก่อนชวนตะวันไป แต่พี่เกิดความสงสัยกับตัวเองว่าความสงสารเป็นสิ่งที่ดีเสมอไปหรือเปล่า พี่ควรรักษาน้ำใจใครคนหนึ่งโดยทิ้งความรู้สึกของตัวเองไหม พี่คิดอยู่นาน สุดท้ายพี่ก็ได้คำตอบ”
“ว่าอะไรครับ”
“ว่าถ้าเราไม่ได้ทำอะไรเกินปกติ ไม่ได้ตั้งใจไปเพื่อทำให้เจ็บปวดโดยเฉพาะ พี่คิดว่าพี่มีสิทธิ์ที่จะใช้ชีวิตของพี่ และมันก็เป็นการดีกับเคท ที่ได้เห็นว่าชีวิตพี่กำลังเปลี่ยนไป และถึงเวลาที่เคทต้องมองชีวิตตัวเองอย่างจริงจังบ้าง” ตะวันเข้าใจสิ่งที่เมธพูด เราไม่สามารถแบกความรู้สึกของทุกคนไว้ได้ การรักษาน้ำใจคนควรมีขอบเขต นอกจากไม่ให้เขาเจ็บแล้ว ตัวเราเองต้องไม่เจ็บด้วย
“ตะวัน” เสียงเรียกชื่อเขาอ่อนโยน
“ครับ”
“ตะวันรู้ใช่ไหม”
“รู้อะไรครับ” สายตาสองคู่ประสานกัน ดวงตาลุ่มลึกของเมธตรึงสายตาของเขาไว้
“รู้ว่าพี่ชอบตะวัน”
หัวใจของตะวันเต้นโครมคราม ใบหน้าของเขาเห่อร้อน หัวใจพองโตจนเหมือนจะระเบิดออก สิ่งที่คิดว่ารู้อยู่แล้วแต่เมื่อได้ยินกับหู ความรู้สึกช่างแตกต่างกันเหลือเกิน
“ว่ายังไงครับ ไม่เห็นตอบพี่เลย” รอยยิ้มของเมธทำให้ตะวันสั่นสะท้าน เขาส่งยิ้มอายๆ ให้ชายหนุ่มแต่ไม่ยอมตอบ
“นี่คิดจะแกล้งพี่เหรอ”
“เปล่านะครับ” ตะวันตาโต หาความเขาแล้ว
“ตั้งใจแน่ๆ” เมธลุกขึ้นนั่ง โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ พยายามกลั้นยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าตื่นๆ ของตะวัน
“ว่าไงครับ” จมูกของเขาห่างจากจมูกของตะวันแค่นิดเดียว
“ผมไม่ได้แกล้ง” เมธหลุดยิ้มออกมาจนได้ นานๆ ทีเขาถึงได้เห็นตะวันทำหน้างอน
“ไม่ได้แกล้งก็ตอบพี่มา”
“รู้ครับ” ตะวันหลุบตาลงต่ำ ไม่กล้าสบตากับดวงตาคมเข้ม แค่นี้เขาก็ควบคุมหัวใจไม่ได้แล้ว มันเต้นผิดจังหวะจนตะวันกลัวว่าเขาจะหัวใจวายตายไปเสียก่อน
“แล้วไหนคำตอบของพี่ครับ”
“ผมตอบไปแล้วเมื่อกี้ไงครับ พี่เมธไม่ฟังผมเลย” ตะวันตัดพ้อ เขาเขินจะแย่อยู่แล้วเมธก็ยังจะแกล้งอีก
“ยังไม่ได้ตอบ” เมธทำเสียงเข้ม ยิ่งเขาโน้มหน้าเข้าไปหา ตะวันก็ยิ่งเอนตัวออก
“ตอบแล้วครับ ผมตอบว่ารู้แล้ว”
“ไม่ใช่คำตอบนี้” เมธส่ายหน้าทำให้ปลายจมูกของเขาปัดโดนปลายจมูกของตะวัน คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งโหยง น่ารักเป็นบ้า
“พี่ให้โอกาสอีกครั้งเดียว ถ้ายังไม่ตอบจะโดนทำโทษ”
ตะวันนิ่วหน้าคิด เขาตอบไปแล้วจะให้ตอบอะไรอีก ก่อนดวงตาจะค่อยๆ เบิกกว้าง “ผม..ผม..” ตะวันพูดตะกุกตะกักเมื่อคิดได้
“ผมอะไรครับ พี่อยากฟังตะวันพูดว่า..ผมก็ชอบพี่เมธเหมือนกัน.. ได้ไหม”
“ผมก็...” ตะวันหลุบตาลงต่ำ ยิ้มเอียงอาย “ก็ยังไม่รู้เหมือนกันครับ” ดวงตาที่เงยขึ้นสบตากับเมธเป็นประกาย แกล้งเขาเขินดีนักต้องโดนเองบ้าง
“ร้ายเหมือนกันนะเรา” เมธหัวเราะอออกมาเบาๆ
“โอ๊ะ!” ตะวันอุทานเมื่อแขนแข็งแรงรวบตัวเขาเข้าไปกอด เมธแกล้งรัดแน่นๆ คนในอ้อมแขนดิ้นขลุกขลัก
“พอแล้วครับ ไม่เล่นแล้ว”
“ใครว่าพี่เล่น พี่อยากกอดตะวันต่างหาก”
“ผมยังไม่ได้บอกเลยนะครับ ว่ารู้สึกยังไงกับพี่เมธ” ตะวันตาโตที่ถูกเอาเปรียบ
“ตะวันบอกแล้ว บอกว่าไม่รู้ ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร พี่กอดไปเรื่อยๆ รอจนกว่าตะวันจะรู้ตัวก็ได้”
“ขี้โกง จะกอดได้ก็ต้องให้ผมตอบตกลงก่อนสิครับ” ตะวันประท้วง
“หึๆ กับเด็กขี้โกงก็ต้องทำแบบนี้ พี่รู้ว่าตะวันก็ชอบพี่”
“โมเมแล้วครับ ผมชอบหนูดลต่างหาก”
“แน่ใจนะว่าจะยืนยันแบบนี้”
“แน่ใจครับ” ตะวันยืนยันหนักแน่น
“รอพี่ตรงนี้ เดี๋ยวพี่มา”
ตะวันมองตามงงๆ เมื่อเมธปล่อยแขนที่กอดเขาออก ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนเดินกลับมาพร้อมกรอบรูปสีขาวที่ไทยให้ในมือ
ภาพที่ตะวันเห็นยังเป็นภาพเดิม ภาพถ่ายรวมที่ทะเล ใบหน้าทุกคนยิ้มแย้มมีความสุข ตะวันเงยหน้าจากกรอบรูปขึ้นมองเมธด้วยความสงสัย เขาไม่เห็นมีอะไรเลย
“หึๆ” เมธหัวเราะ ยื่นมือมาขอกรอบรูปไปจากตะวัน เมื่อเขาส่งให้ชายหนุ่มพลิกด้านหลังขึ้น เปิดกรอบรูปออก ดึงรูปที่อยู่ด้านในออกมาส่งให้เขา ตะวันรับมาพลิกดู ก่อนใบหน้าจะขึ้นสีแดงเข้ม เข้มยิ่งกว่าตำลึงสุกเสียอีก
“ไทย~” ตะวันร้องเสียงอ่อนใจ รูปคู่ของเขากับเมธ รูปใบเดียวกับที่ตะวันก็มี ตอนนี้มันอยุ่ในมือของเขา
“จะปฏิเสธอยู่ไหม” ตะวันสะดุ้งโหยง ก็เมธเล่นยื่นหน้ามาเสียใกล้ เสียงกระซิบดังอยู่ข้างหู ลมหายใจอุ่นเป่ารด
“ผม..ผม..” ตะวันไม่รู้จะทำยังไง เลยยกรูปขึ้นบังหน้า ไม่ให้เมธมอง
“ฮ่าๆ”
“หยุดหัวเราะผมได้แล้วครับ” ตะวันตัดพ้อ แค่นี้เขาก็อายจะตายอยู่แล้ว
เสียงเมธเงียบไป จนตะวันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาค่อยๆ ลดรูปลง สายตาสองคู่ประสานกัน ดวงตาของเมธเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น
“พี่ชอบตะวันครับ ถ้าตะวันอยากให้รอ พี่ก็จะรอ” ตะวันหลุบตาลงต่ำ ใบหน้าเขินอาย เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ใช้ความกล้าทั้งหมดที่มีเงยหน้าขึ้นสบตากับเมธ
“ผมก็ชอบพี่เมธเหมือนกันครับ”
“ตะวัน” เมธดึงตะวันเข้ามากอดไว้แน่น ซบหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่ม หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสุข “ขอบคุณครับ”
“ครับ” ตะวันพยักหน้ากับอกของเมธ “แต่..”
“ห้ามมีแต่” เมธแกล้งทำเสียงดุ แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ฟังก่อนสิครับ ผมจะบอกว่าผมชอบพี่เมธแต่ผมรักหนูดล”
“หึๆ พี่แพ้ลูกใช่ไหม”
“ใช่ครับ” ตะวันพลอยหัวเราะตามไปด้วย
“เอาเถอะถ้าเป็นลูกพี่ยอม ห้ามเป็นคนอื่นก็พอ” ตะวันย่นจมูก เอาแต่ใจจริงๆ เลย
“พ่อ” ตะวันรีบผละออกจากอ้อมแขนของเมธ เด็กชายดลเดินถือตุ๊กตาหมีมือหนึ่งเดินงัวเงียออกมาจากห้องนอน ที่เมธแง้มประตูไว้
“พี่ใจดี” หนูน้อยยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครยังอยู่ในบ้าน
“ตื่นแล้วเหรอครับ ยังง่วงอยู่ไหม” เมธถามลูกชาย
“ไม่ง่วงครับ” หนูน้อยส่ายหน้า เดินตรงไปหาตะวัน ปล่อยให้อีกฝ่ายอุ้มขึ้นนั่งตัก
เสียงหาวเบาๆ ของหนูน้อย ทำให้ตะวันอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้ เด็กไม่ง่วงซบหน้ากับอกของเขา หลับตาพริ้ม ในมือกอดตุ๊กตาหมีเอาไว้
“พี่ว่าวันนี้ตะวันต้องนอนที่นี่แล้ว”
“ครับ!” ตะวันแผลอใช้เสียงดัง หนูน้อยในอ้อมแขนขยับตัวเบาๆ ตะวันจึงรีบเบาเสียงลง “ถ้าพี่เมธไม่สะดวกไปส่งเพราะหนูดลหลับ ผมกลับเองก็ได้ครับ ใกล้แค่นี้เอง”
“คิดว่าพี่จะทำอะไรครับ” รอยยิ้มของเมธบ่งบอกว่ากำลังขำเขา ดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย
“ผม..ผม..” ตะวันหน้าแดงซ่าน ไม่กล้าตอบว่าเขาคิดอะไรอยู่
“มันดึกแล้ว พรุ่งนี้ยังไงพี่ก็ต้องไปรับตะวันที่หอ นอนที่นี่เลยจะสะดวกกว่า พรุ่งนี้เช้าจะได้ออกพร้อมกัน เดี๋ยวพี่นอนที่โซฟาข้างนอกเอง ตะวันนอนกับดลในห้องเถอะ”
“พี่เมธจะไม่สะดวก ผมกลับหอเองแล้วพรุ่งนี้มาหาที่นี่ก็ได้ครับ”
“ตะวันคิดว่าพี่จะยอมให้ตะวันกลับเองเหรอ ยังไงก็ต้องไปส่ง” ตะวันคิดหนัก ถ้าต้องอุ้มหนูดลขึ้นรถไปด้วยเขาสงสารหนูน้อย แต่ดูทีท่าเมธแล้ว คงไม่ยอมให้เขากลับเองแน่ๆ
“ถ้าอย่างนั้นผมนอนที่โซฟาเองครับ ผมตัวเล็กกว่าพี่เมธ”
“ได้ พี่ตามใจตะวัน” เมธฉลาดพอที่จะไม่ฝืนใจ เขาอยากให้ตะวันรู้สึกปลอดภัยและสบายใจเมื่ออยู่ที่นี่
“ขอบคุณครับ” ตะวันลอบถอนใจ ถึงแม้จะรู้ว่าใจตรงกันแล้ว แต่เรื่องอื่นเขายังไม่พร้อม
“มาเถอะ” เมธอุ้มเด็กชายดลขึ้นจากแขนของตะวัน
“ไปไหนครับ!”
“หึๆ พี่จะพาลูกเข้าไปนอน แล้วจะได้ให้ตะวันอาบน้ำ เพราะห้องน้ำอยู่ในห้องนั้น ส่วนพี่จะเอาเสื้อผ้าของตะวันออกมาซักให้ พรุ่งนี้จะได้มีใส่กลับบ้าน สัญญาว่าจะรออยู่ข้างนอกจนกว่าตะวันจะอาบน้ำเสร็จ”
“ขอบคุณครับ” ตะวันยิ้มอาย เขินที่อีกฝ่ายจับความคิดของเขาได้
ตะวันใส่ชุดนอนของเมธ เขาต้องพับขาวกางเกงกับแขนเสื้อขึ้น อดนึกขำตัวเองไม่ได้ เหมือนเด็กกะโปโลไม่มีผิด
ตะวันเปิดประตูออกมาจากห้องนอน เมธทำตามที่พูดทุกอย่าง ชายหนุ่มนั่งรอเขาอยู่ที่โซฟา ยิ้มเมื่อเห็นเขาเดินเข้าไปหา
“ห้ามแซ็วครับ” ตะวันยิ้มอาย เมธดึงมือเขาให้นั่งลงข้างกัน บนโต๊ะกรอบรูปสีขาวยังตั้งอยู่ แต่ถูกเปลี่ยนเป็นรูปของเขากับเมธแทน
“ไม่ต้องห่วง รูปหมู่พี่จะเอาไปใส่อีกกรอบ”
“ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“ถ้าต้องพูดทั้งหมด แล้วจะมีประโยคที่ว่ามองตาก็รู้ใจไปทำไม”
“ยอมแล้วครับ ผมไม่เถียงกับพี่เมธแล้ว” น้ำเสียงงอนๆ ของตะวันทำให้เมธเอ็นดู เขาอยากถามว่ายอมแล้วจริงหรือ แต่คิดว่ายังไม่เหมาะ
“พี่เมธได้รูปนี้มายังไงเหรอครับ ผมอายชะมัด”
“ไทยใส่ซ้อนไว้ข้างใน ทีแรกพี่ก็ไม่รู้เพราะไทยไม่ได้บอก พอดีพี่คิดจะเปลี่ยนกรอบรูปเลยเจอเข้า”
“ไทยนะไทย” ตะวันโอดครวญ
“หึๆ อย่าโกรธไทยเลย รู้ไหมว่าพี่ดีใจแค่ไหนที่ได้เห็น ตะวันชอบรูปนี้ไหม” ตะวันพยักหน้า ปิดบังตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว
“พี่ก็เหมือนกัน พี่ขออนุญาตตั้งโขว์ไว้กับรูปครอบครัวได้หรือเปล่า”
“คอนโดพี่เมธนี่ครับ ไม่เห็นต้องถามผมเลย”ตะวันเขินเกินกว่าจะตอบคำว่าได้ออกไป
“ขอบคุณครับ”
!!!
“ไหนพี่เมธว่าจะไม่ทำอะไรผมไงครับ” ตะวันยกมือขึ้นแตะแก้มตาโต เมธหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
“ก็ตะวันอยากน่ารักทำไม พี่ขอแค่นี้ครับ สัญญา” ตะวันหลุบตาลงต่ำ เขินจนหน้าร้อนผ่าวไปหมด
“ตะวันนอนเถอะดึกแล้ว”เมธลุกขึ้นยืน เขาเตรียมหมอนกับผ้าห่มวางไว้ให้ตะวันบนโซฟา
“ขอบคุณครับ” ตะวันเอนตัวลงนอน เมธคลี่ผ้าห่มออกคลุมให้เขา
“ราตรีสวัสดิ์ครับ” ริมฝีปากร้อนแตะลงบนหน้าผาก ตะวันสบตาเมธด้วยสีหน้าเก้อเขิน
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่เมธ” เขายิ้มน้อยๆ ก่อนหลับตาลง หัวใจเต็มไปด้วยความสุข คืนนี้เขาคงหลับฝันดี
เมธสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เริ่มสงสัยว่าตัวเองคิดผิดคิดถูกที่ชวนตะวันค้างด้วย มีแฟนน่ารักมันลำบากแบบนี้นี่เอง
“ฝันดีครับตะวัน”
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 319042 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก