ตอนที่ 17 : แบบที่ต้องการ
“พี่ใจดี” เด็กชายดลดีใจที่เห็นพี่ใจดีอยู่ในบ้าน พ่ออุ้มเขาออกมาจากห้องนอน หลังจากอาบน้ำ แปรงฟันและแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
“อรุณสวัสดิ์ครับ” ตะวันกำลังจัดโต๊ะอาหาร เขาเงยหน้าขึ้นทักทายเด็กชาย
หนูน้อยเอียงคอมองพี่ใจดี เขาไม่คุ้นกับคำที่ได้ยิน “อรุณสวัสดิ์?” เด็กชายดลพูดตาม คิ้วน้อยๆ ขมวดเข้าหากัน
“แปลว่าสวัสดีตอนเช้าครับ” เมธไขข้อข้องใจให้ลูกชาย
หนูน้อยยิ้มกว้างเมื่อเข้าใจความหมาย “อรุณสวัสดิ์ครับพี่ใจดี อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ”
“หึๆ อรุณสวัสดิ์ครับเจ้าลูกชาย”
เด็กชายดลมองตรงไปยังจานอาหารบนโต๊ะ “หมูชีส” หนูน้อยหันไปบอกพ่อ ตาโตด้วยความตื่นเต้น
“ใช่ครับ หมูชีสที่ดลคิดถึง พี่ตะวันอยู่ด้วยเราเลยได้กิน”
“พ่อ” หนูน้อยซบหน้าลงบนบ่าของพ่อ สองมือกอดอยู่ที่คอ เงยหน้าขึ้นยิ้มอายๆ
“ครับ”
“ดลอยากให้พี่ใจดีอยู่ด้วยทุกวันเลย”
“พ่อก็อยากครับ ดลต้องถามพี่ตะวัน ว่ามาได้หรือเปล่า”
“พี่เมธครับห้ามใช้มุกนี้” ตะวันดักคอ สายตาคาดโทษ ว่าคราวนี้เขาเอาจริง
“หึๆ ไม่ทันแล้วลูก พี่ตะวันเขารู้ทันพ่อ สงสัยเราจะอด”
“อดเลย” หนูน้อยพูดเสียงเบา ทำหน้าเสียดาย เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยความเอ็นดู เด็กชายดลสดใสขึ้นมาก แม้ยังเป็นเด็กขี้อาย ไม่ใช่เด็กดูร่าเริง แต่ก็ไม่ดูซึมเศร้าหรือหวาดกลัวอีกต่อไป
“ทานข้าวได้แล้วครับ” ตะวันเรียกให้ทุกคนลงนั่ง
“ทานอาหารเช้ากันก่อน เสร็จแล้วพ่อจะพาไปเที่ยว” เมธช่วยตะวันตักอาหารใส่จานลูกชาย
“ไปเที่ยว?” หนูน้อยมองบิดาด้วยสายตาตื่นเต้น
“อยากไปปั่นจักรยานไหมครับ”
“อยากครับ” หนูน้อยรีบพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเราไปบ้านคุณปู่คุณย่าก่อน ให้พี่ตะวันได้กลับบ้าน แล้วเราจะไปสวนสาธารณะกัน” เมธเล่าแผนการคร่าวๆ ให้ลูกชายฟัง
“พี่ตะวันโทรชวนพี่คนโปรด พี่รหัส พี่ไทยไปด้วยดีไหมครับ” ตะวันให้เด็กชายเป็นคนตัดสินใจ
“ดีครับ” สีหน้ามีความสุขของหนูน้อย ทำให้ตะวันหัวใจเต็มตื้น เด็กยังไม่ได้ต้องการอะไรหรอก นอกจากความรักและความใส่ใจ นั่นคือสิ่งที่เพื่อนของเขามีให้เด็กชายเสมอตั้งแต่รู้จักกันมา
“กูว่าพวกเราเหมือนครอบครัวเดียวกันแล้ว” คนโปรดฟันธง เมื่อตะวันนัดพวกเขาออกมาเจอที่สวนสาธารณะขนาดใหญ่ แถมยังพ่วงจันทร์น้องสาวของตัวเองมาด้วย
“มึงถามกูหรือยัง ว่าอยากเป็นครอบครัวเดียวกันกับมึงหรือเปล่า” ตะวันยิ้มขำเมื่อเห็นคนโปรดมองค้อนไทย
“ถึงมึงไม่นับกู กูก็จะนับมึง”
“แม่งแฟนใครวะทำตัวน่าสงสารฉิบหาย” ไทยส่ายหัว มีจันทร์นั่งหัวเราะชอบใจอยู่ใกล้ๆ
“มากันแล้ว ห้ามพูดคำไม่สุภาพ ใครพูดเราจะปรับคำละร้อย” ตะวันรีบบอก เมื่อเห็นเมธเดินอุ้มเด็กชายดลเดินตรงมาพร้อมรหัส หลังจากแยกไปเข้าห้องน้ำ
“แพงไป กะจะปลูกเรือนหอเหรอถึงขูดรีดเพื่อน มีครอบครัวเข้าหน่อยคิดการณ์ไกลนะ”
“ปากมึงนี่ที่สุด กูอยากเห็นจริงๆ วาแฟนมึงจะเป็นยังไง” คนโปรดยกนิ้วโป้งให้ไทย
“แฟนพี่ไทยต้องหล่อมากแน่ๆ” ไทยหันขวับไปมองจันทร์ คนพูดส่งยิ้มแฉ่งมาให้พี่ๆ
“ฮ่าๆ” คนโปรดหัวเราะลั่น แม้แต่ตะวันก็ยังอดยิ้มไมได้
“พูดอะไรของเราไอ้ตัวเล็ก” ไทยมักเรียกจันทร์ว่าไอ้ตัวเล็กเสมอ
“อ้าว ก็พี่คนโปรดกับพี่ตะวันมีแฟนหล่อทั้งสองคนเลย พี่ไทยคนดีของจันทร์จะยอมแพ้เพื่อนเหรอ”
“หึๆ”
“ขำ ให้ท้ายน้องเหรอตะวัน” ไทยหันกลับมาเล่นงานคนพี่แทน
“เปล่า เราหัวเราะดินฟ้าอากาศ”
“จำไว้” ไทยคาดโทษเพื่อน ก่อนจะหันมาจับเข่าคุยกับจันทร์ เพื่อไม่ให้ความเข้าใจผิดเพี้ยนไปกว่านี้
“อย่างพี่ต้องได้สาวสวย หุ่นนางแบบ อกสักคัพอี...”
“อกหรือลูกมะพร้าววะ” คนโปรดอดแทรกไม่ได้
“เรื่องของกู สเปคกูต้องหุ่นนี้ ผอมเพรียว สูงไม่น้อยกว่าร้อยเจ็ดสิบ”
“อ๋อ มึงอยากได้ต้นมะพร้าวก็ไม่บอกกู ได้ๆ เดี๋ยวกูหามาให้สักต้น”
“ไอ้คนโปรด” ไทยอดไม่ไหวยันโครมเข้าให้ จนค้นโปรดล้มลงนอนบนเสื่อ เป็นจังหวะที่รหัสกับเมธเดินมาถึงพอดี
“พี่รหัส ไทยมันแกล้งผม” คนมีแฟนต้องรีบฟ้อง
“อยากให้พี่ช่วยซ้ำเหรอ” รหัสตอบหน้าตาย
“ฮ่าๆ” นับวันไทยก็ยิ่งรู้สึก ว่ารหัสกับคนโปรดเป็นส่วนผสมที่ลงตัวมาก
“รอแดดร่มอีกหน่อยค่อยไปเช่าจักรยาน” เมธส่งเด็กชายดลให้ตะวันก่อนนั่งลงข้างๆ
“ดีเหมือนกันครับ วันนี้อบอ้าวไม่มีลมเลย” ตะวันเห็นด้วย
“งั้นกู เอ๊ยเราขอนอนพักตาแป๊บ เมื่อคืนเล่นเกมดึกไปหน่อย” ไทยจัดการเคลียร์จานอาหารที่พวกเขาซื้อมานั่งทานกันออก เหยียดตัวลงนอนยาว “ปลุกด้วย”
“ได้” ตะวันพยักหน้า เขาก้มลงมองหนูน้อยที่นั่งอยู่บนตัก
“อยากวาดรูปไหมเล่นไหมครับ คุณพ่อเอาดินสอสีกับสมุดมาให้ด้วย” ตะวันเป็นคนถือกระเป๋าของหนูดลจึงรู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในบ้าง
“อยากครับ” เด็กชายดลขยับตัวลงจากตักไปนั่งขัดสมาธิที่พื้น ตะวันส่งดินสอสีกับสมุดวาดเขียนให้หนูน้อย จะได้ไม่เบื่อ อีกสักพักใหญ่กว่าแดดจะร่มพอ ให้หนูน้อยออกไปปั่นจักรยานได้
เด็กชายดลหยิบดินสอขึ้นมาวาดรูป เขาขมวดคิ้วน้อยๆ ทำหน้าคิดสักครู่แล้วลงมือวาด พอได้จับดินสอแล้วเหมือนหนูน้อยมีโลกส่วนตัวของตัวเอง ตะวันลอบสังเกตเป็นระยะ โดยไม่รู้เลยว่ามีคนคอยมองเขาอยู่เช่นกัน ความเอาใจใส่ของตะวันต่อลูกชายของเขา เมธรับรู้ได้เสมอ
“ขอพ่อดูหน่อยครับ” เมธขอลูกชายเมื่อเห็นว่าหนูน้อยวาดเสร็จแล้ว เด็กชายยิ้มอายๆ แต่ยอมส่งให้ เมธมองสมุดวาดเขียนที่รับมา หนูน้อยวาดรูปทรงกลมสองรูป ลงสีแตกต่างกัน เมธเดาว่าคือดาว ดวงหนึ่งเป็นสีส้มออกแดง อีกดวงเป็นสีฟ้าปนเขียว
“อันนี้พระอาทิตย์ใช่ไหมครับ”
“พี่ใจดี” หนูน้อยตอบอายๆ
“แล้วอันนี้อะไรครับ?” เมธยังเดาอีกรูปไมถูก
“โลก” หนูน้อยชี้มือลงไปบนวงกลมสีฟ้าปนเขียว
“พี่ตะวันกับโลก?” เมธเลิกคิ้ว หนูน้อยส่ายหน้าช้าๆ
“พี่ตะวันกับพ่อ”
“แล้วไหนหนูดลครับ พี่ไม่เห็นเลย” คนโปรดขอเข้ามามีส่วนร่วม
หนูน้อยยิ้มแหยๆ ก่อนตอบ “ดลคิดไม่ออก”
“ฮ่าๆ มาๆ พี่ช่วยคิด พระอาทิตย์เป็นพี่ตะวัน โลกเป็นคุณพ่อ หนูดลก็ต้องอยู่ตรงกลาง อืม..” คนโปรดขมวดคิ้วระหว่างนึกชื่อดาว ตรงกลางระหว่างสองดวงนี้คือดาวเมอคิวรีกับวีนัส เมอคิวรีคือดาวพุธ วีนัสคือดาวศุกร์
“รู้แล้ว!” คนโปรดทำท่าดีใจ “หนูดลคือดาววีนัสเพราะจะได้มีความสุขมากๆ” คนโปรดยิ้มกริ่ม ภูมิใจในความคิดของตัวเอง
“นั่นมันศุกร์” ไทยนอนหลับตาแต่อดพูดขัดเพื่อนไมได้
“ก็ใช่ไง สุข”
“มันศุกร์เหมือนกันที่ไหน”
“อ้าว แล้วมันสุขหรือเปล่าล่ะ” ระหว่างที่เพื่อนทั้งสองเถียงกันไปมา หนูน้อยก็เปิดสมุดไปที่หน้าใหม่ เริ่มวาดวงกลมอีกครั้ง แต่คราวนี้เพิ่มเป็นสามวง
“พี่ใจดี” หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมองพี่ใจดีของเขา
“ครับ”
“นี่พี่ใจดี ดล แล้วก็พ่อ”
ดวงตาที่มองขึ้นมาเต็มไปด้วยความรัก ตะวันยิ้มอ่อนโยนให้หนูน้อย “ขอบคุณครับ พี่ตะวันชอบมากๆ” ภาพวงกลมสามวง ระบายด้วยคนละสี ดูแทบไม่รู้ว่าคืออะไร แต่กลับเป็นภาพที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นมากมาย
“พี่ตะวันขอได้ไหมครับ”
“ได้ครับ” หนูน้อยพยักหน้า
“ไม่ได้ครับ”
ตะวันหันไปมองเมธตาโต “ทำไมล่ะครับ”
“พี่จะเอาใส่กรอบติดไว้ที่ห้อง ถ้าอยากได้ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน”
“โอ๊ยพี่เมธ เกรงใจจันทร์บ้าง” น้องสาวของตะวันโอดครวญ
“ไม่ควรขอให้พี่ชายเราย้ายไปอยู่ด้วยง่ายๆ ใช่ไหม” คนโปรดถามจันทร์
“เปล่า หนูดีใจจนจะเป็นลม ที่พี่ชายจะออกเรือน”
“จันทร์~” ตะวันไม่รู้จะทำยังไงกับน้องสาวของตัวเองดี ยิ่งจับคู่กับคนโปรดยิ่งห้ามไม่สำเร็จ ไม่ควรเลย ไม่ควรคิดเล่าให้ทุกคนฟังเลย เขาไม่อยากมีความลับ เมื่อแน่ใจแล้วจึงบอก
“ฮ่าๆ จันทร์ล้อเล่นค่า พี่ชายทั้งคนต้องหวงอยู่แล้ว ไม่ยกให้พี่เมธง่ายๆ หรอก”
“จันทร์อยากได้อะไรกระซิบบอกพี่มา” เมธก็พลอยเล่นไปกับน้องสาวของตะวัน
“จริงเหรอคะ งั้นเดี๋ยวจันทร์ใส่พานให้เลย”
“พอแล้ว ขืนพูดมากคราวหน้าพี่จะไม่พามาด้วย”
“ค่ะ ไม่พูดแล้ว” จันทร์รับคำเสียงอ่อยรู้ว่าพี่ชายเอาจริง “แหมแต่เห็นดาวที่หนูดลวาดแล้ว ชักอยากไปดูดาวจริงๆ นะคะ”
“จันทร์อยากไปท้องฟ้าจำลองเหรอ” คนโปรดถามขึ้น
“ไม่ใช่สิคะ ต้องดาวจริงๆ ดาวบนท้องฟ้า ต้องสวยมากแน่ๆ”
“น่าสนใจ อยากไปกันไหม” ตะวันไม่คิดว่ารหัสจะเป็นคนพูดขึ้น แม้แต่คนโปรดยังหันไปมอง
“มองทำไม เราบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้าง พี่ยุ่งจนไม่ได้พาไปไหน” ตะวันต้องซ่อนรอยยิ้ม เห็นรหัสดุๆ แบบนี้ เรื่องเอาใจแฟนเป็นที่หนึ่ง
“พี่เห็นด้วย ดลยังไม่เคยไป เดี๋ยวพี่ยืมกล้องดูดาวเพื่อนไปด้วย ให้ลูกได้เห็นดาวจริงๆ คงดี”
“อยากเห็น ดลอยากเห็นครับ” ดวงตาของหนูน้อยเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น
“งั้นไปวันไหนกันดีครับ” คนโปรดถามความคิดเห็น
“เอาเป็นวันศุกร์หน้าสะดวกไหม กลับวันอาทิตย์กำลังดี ว่าแต่จะไปที่ไหนกัน”
“เอาใกล้ๆ ก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องขับรถไกลมีเวลาเต็มที่” ตะวันไม่อยากให้เด็กชายดลเหนื่อยมาก
“ไปเขาใหญ่กันไหม” ไทยลุกขึ้นนั่ง “ผมเคยไปพักรีสอร์ทแห่งหนึ่งอยู่ระหว่างทางขึ้นเขาใหญ่ กลางคืนมองเห็นดาวชัดมาก”
“ถ้าไทยเคยไปแล้วว่าดีก็เอาตามนั้น” เมธเชื่อสายตาไทย ทุกคนจึงลงมติว่าให้ไทยเป็นคนจัดการเรื่องที่พัก โดยจะออกเดินทางในวันศุกร์ช่วงเช้าด้วยรถสองคัน เด็กชายดลตื่นเต้นมากจนเกือบลืมว่าอยากมาปั่นจักรยาน
“แดดร่มแล้วใครอยากไปปั่นจักรยานกับพ่อบ้าง” เมธถามเมื่อเห็นว่าแดดร่มลมตกดีแล้ว
“ดลไปครับ พี่ใจดีด้วย”
“เชื่อแล้วครับว่าพี่เมธสอนลูกดีจริงๆ หนูดลคล้ายพี่เมธขึ้นไปทุกวัน” เมธหัวเราะเมื่อเข้าใจความหมายของตะวัน เขาเลี้ยงลูกเองกับมือก็ต้องได้พ่อไปบ้างละน่า เรื่องรวบรัดตะวันขอให้บอก
“ดลเหมือนพ่อ” หนูน้อยยิ้มอาย ดีใจที่พี่ใจดีชม ความไร้เดียงสาของหนูน้อยทำให้ผู้ใหญ่พากันยิ้ม
“ตะวัน”
“ครับ” ตะวันนั่งซ้อนท้ายจักรยานที่เมธขี่ มีเด็กชายดลนั่งอยู่ด้านหน้า
“ลืมอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ลืมครับ ผมเก็บของมาครบหมดแล้ว”
“เปล่า ตะวันลืมเรื่องความปลอดภัย ต้องให้พี่เตือนอยู่เรื่อย” ตะวันงงอยู่ไม่นาน หน้าก็ขึ้นสีแดงเรื่อ เมื่อเมธหันมาดึงมือเขาไปกอดที่เอว
“บอกผมดีๆ ก็ได้” ตะวันบ่นอุบ พ่อลูกขยันหลอกล่อเขาจริง
“แปลว่าถ้าพี่บอกให้ตะวันกอด ตะวันก็จะกอดพี่ใช่ไหม ตกลง พี่อยากให้ตะวันกอดเมื่อไหร่จะรีบบอกทันที ขอบคุณครับ”
ตะวันถอนใจออกมายาวๆ เมธหัวเราะขำ ไม่หันไปมองเขาก็นึกภาพสีหน้าตะวันออก เจ้าตัวคงกำลังทำหน้าเหนื่อยใจ
“พี่เมธครับ”
“ครับผม” เมธทำเสียงเหมือนเป็นคนในปกครอง กระตือรือร้นที่จะตอบรับ
“อย่าเกเรนักสิครับ ผมเหนื่อยจะระวังแล้ว”
“ฮ่าๆ” เมธหัวเราะชอบใจ เมื่อตะวันยอมรับออกมาตรงๆ
“พ่อ” เด็กชายดลหันหน้ามามองพ่อ สีหน้าจริงจัง
“ครับดล”
“อย่าเกเรกับพี่ใจดี เกเรไม่ดีครับ”
“หึๆ “ หัวเราะทีหลังดังกว่า ตะวันคิดถึงประโยคนี้ขึ้นมาทันที
“พ่อขอโทษครับ ต่อไปพ่อจะไม่เกเร จะเชื่อฟังพี่ตะวันทุกอย่าง”
“พ่อเก่ง” หนูน้อยชมพ่อเพื่อให้กำลังใจ เหมือนที่พ่อกับพี่ใจดีมักชมเขาเสมอ ตะวันยิ้มกว้าง ทั้งขำเมธ ทั้งเอ็นดูความน่ารักของหนูน้อย ช่างจดช่างจำจริงๆ
เมธปั่นจักรยานตามหลังคันอื่น มือของตะวันโอบอยู่ที่เอวของเขา แต่คราวนี้เจ้าตัวไม่เกร็งเหมือนครั้งก่อน เด็กชายดลก็เปลี่ยนไปมาก กลัวน้อยลง สังเกตรอบข้างมากขึ้น คอยซักคอยถาม มีตะวันคอยช่วยเขาตอบ ลูกไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์พร้อม ไม่จำเป็นต้องเก่งไปหมดทุกอย่าง แค่ลูกยิ้มและมีความสุข คนเป็นพ่ออย่างเขาก็มีความสุขแล้ว เมธไม่รู้ว่าครอบครัวแบบที่คนอื่นต้องการเป็นอย่างไร แต่นี่แหละ ครอบครัวแบบที่เขาต้องการ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 319018 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก