ตอนที่ 19 : ดาวดวงนั้น
ตะวันปูเสื่อผืนใหญ่ที่ระเบียง ก่อนใช้ผ้าห่มปูทับ เพื่อให้เด็กชายดลใช้นั่งเล่นระหว่างรอดูดาว เมธใส่เสื้อแขนยาวกางเกงขายาวให้ลูกชาย ทายากันยุงให้ และตั้งเครื่องดักยุงของทางรีสอร์ทไว้ใกล้ๆ ลมพัดเย็นทำให้ไม่มีปัญหาเรื่องแมลงมารบกวน
จันทร์นั่งเล่นกับตะวันและหนูน้อย คนที่เหลือนั่งจิบเบียร์คุยกันอยู่ที่โต๊ะ เป็นโต๊ะไม้ขนาดยาว ทางรีสอร์ทตั้งไว้ให้สำหรับนั่งชมวิวที่ระเบียง
“หนูดลวาดรูปอะไรครับ” จันทร์เอียงคอมองสมุดวาดเขียนของเด็กชาย
“สิงโตครับ” หนูน้อยเอามือออกให้จันทร์ดู
“แล้วตัวนี้ละครับ”
“อัล..อัล...” หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมองตะวัน เขาจำชื่อไม่ได้แล้ว
“อัลปาก้าครับ”
“อัลปาก้า” หนูน้อยหันไปบอกพี่จันทร์
“เก่งมากครับ วาดเก่งกว่าพี่จันทร์อีก” จันทร์ชมเด็กชายอยากให้ดีใจ หนูน้อยยิ้มเขิน
“หนูดล วาดรูปดาวสิ พี่สุดหล่ออยากเห็น” คนโปรดพูดเสียงดัง อยากให้หนูน้อยได้ยินชัดเจน
“ดาวอะไรครับ” เด็กชายดลเอียงคอน้อยๆ มองคนโปรด
“ดาวที่มีห้าแฉกไงครับ” คนโปรดพยายามอธิบายวิธีวาดรูปดาวให้หนูน้อยฟัง
เด็กชายดลกระพริบตาปริบๆ มองหน้าคนโปรดนิ่ง ก่อนหันไปมองพ่อ และกลับมาที่ตะวัน
“ดาวห้าแฉก ดาวอะไรครับ” หนูน้อยถามพี่ใจดีของเขา
“ดาวห้าแฉกก็แบบนี้ไงครับ” คนโปรดลงทุนลุกจากเก้าอี้ เดินมานั่งข้างๆ วาดรูปดาวลงในสมุดให้เด็กชายดู “นี่ไง วาดง่ายมาก เดี๋ยวพี่คนโปรดสอนวาด”
“ดาว” หนูน้อยยิ้มกว้าง มองดาวห้าแฉกในกระดาษ ทำสีหน้าให้รู้ว่าเข้าใจแล้ว
“ไม่ยากใช่ไหม” คนโปรดวาดช้าๆ ให้เด็กชายดลดูอีกรอบ
“ครับ” หนูน้อยพยักหน้า ยิ้มเขิน อายที่ตัวเองเข้าใจผิด “ดลนึกว่าชื่อดาวกลมๆ”
“ฮ่าๆ” ไทยหัวเราะลั่น “หนูดลไม่รู้จักหรอกดาวห้าแฉก รู้จักแต่ดาวยูเรนัส พลูโต ฮ่าๆ”
“ช่ายครับ” หนูดลพยักหน้าอายๆ ดาวแบบนี้เขาเคยเห็น แต่เพิ่งรู้ว่าชื่อดาวห้าแฉก
“ตะวัน~” คนโปรดเรียกเพื่อนด้วยเสียงน่าสงสาร “กูอายว่ะ”
“ฮ่าๆ” ไม่ใช่แค่ไทยที่หัวเราะ ทุกคนต่างพากันยิ้ม แม้แต่ตะวันยังลืมติงเพื่อนเรื่องพูดไม่เพราะ เพราะมัวแต่ขำ
“ดล” เมธเรียกลูกชาย ให้หันมามอง
“ครับ”
“ดาวที่อยู่บนท้องฟ้า” เมธชี้มือขึ้นไปบนฟ้า หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมองตาม ก่อนกลับมามองหน้าพ่อเหมือนเดิม “เวลาเรามองจากตรงนี้ เราจะเห็นเป็นจุดเล็กๆ มีประกาย เหมือนรูปที่พี่คนโปรดวาดครับ เราเอาไว้วาดแทนดาวที่เราเห็นจากที่ไกลๆ เดี๋ยวพอเห็นดาวแล้วพ่อจะชี้ให้ดู”
“ครับ” หนูน้อยพยักหน้า ก้มลงมองรูปดาวของคนโปรด ก่อนชี้ให้ตะวันดู “พี่ใจดี นี่ดาว เรามองไกลๆ พี่คนโปรดสุดหล่อเก่ง”
ตะวันหัวเราะเบาๆ คนโปรดทำหน้าปุเลี่ยน ทำให้บรรยากาศยิ่งครึกครื้น เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
“สู้เด็กสี่ขวบยังไม่ได้” รหัสส่ายหัว แสร้งทำสีหน้าอ่อนใจ
“ก็ตอนตัวเท่านี้ผมยังเล่นดินเล่นทรายอยู่เลยนี่ครับ” คนโปรดหน้าจ๋อย สี่ขวบเขายังโดนแม่หลอกอยู่เลยว่าถ้าไม่เข้านอนตุ๊กแกจะกินตับ ใครจะไปรู้ว่าเด็กสี่ขวบเดี๋ยวนี้รู้จักดาวพลูโตด้วย
“พี่เมธคะ” จันทร์มองเมธด้วยสายตาและรอยยิ้มประจบเอาใจ
“ครับ”
“จันทร์จองหนูดลได้ไหมคะ สินสอดเท่าไหร่ว่ามา อนาคตศาสดาจารย์แน่นอน”
“ฮ่าๆ ได้สิ แต่สินสอดเท่าไหร่ต้องถามตะวันเอง”
ตะวันหน้าแดงเรื่อ เมื่อทุกสายตาหันมามองเขา โดยเฉพาะสายตาล้อเลียนของเพื่อนสนิททั้งสอง
“อย่างนี้ก็เข้าทางจันทร์เลย” จันทร์ทำท่าดีใจจนออกนอกหน้า “อัฐยายซื้อขนมยาย พี่ตะวันคิดค่าสินสอดลูกชายเท่าไหร่ จันทร์จะได้ไปขอตังค์แม่มาจองไว้”
“เท่าไหร่ดีครับตะวัน สินสอดลูกชายเรา” ดวงตาของเมธเป็นประกาย ตะวันเขินจนต้องหลบสายตา ดูเถอะ แกล้งเขาสนุกกันใหญ่
“เริ่มเห็นพระจันทร์แล้ว” โชคดีที่ไทยช่วยชีวิตเอาไว้ หันเหความสนใจทุกคนไปจากเขา
รหัสเดินเข้าไปปิดไฟระเบียง ไทยกับคนโปรดช่วยกันจุดตะเกียงที่วางอยู่บนพื้น เพื่อลดแสงรบกวน เมื่อเมฆเคลื่อนผ่าน พระจันทร์เสี้ยวก็โผล่ออกมาให้เห็น
เมธปรับกล้องดูดาว หาเก้าอี้ตัวเตี้ยมาวางให้ลูกชาย ตะวันอุ้มเด็กชายดลรออยู่แล้ว เมื่อเมธพยักหน้า เขาจึงวางเด็กชายลงยืนบนเก้าอี้
เมธสอนลูกชายดูดาวผ่านกล้อง หนูน้อยฟังและทำตามอย่างตั้งใจ
“อู้” เสียงเล็กๆ ร้องออกมา “ใหญ่จัง” หนูน้อยเงยหน้าจากกล้องขึ้นมองพ่อ เล่าให้ฟังด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกาย เมธยิ้มอ่อนโยน ยกมือขึ้นลบศีรษะเล็ก
“สวยไหมครับ”
“สวยครับ พี่ใจดี จันทร์สวย” หนูน้อยอยากให้พี่ใจดีของเขาได้ดูด้วย
“แหมหนูดล ชมแบบนี้พี่จันทร์เขินแย่เลย” จันทร์เล่นมุกชื่อ แซ็วเด็กชายตัวน้อย
“จันทร์สวย พี่จันทร์ก็สวย” เด็กชายยิ้มอาย .หาทางออกให้ตัวเองได้สำเร็จ ไทยสะกิดคนโปรด เอนตัวไปพูดกับเพื่อนเบาๆ “กูบอกแล้ว ฉลาดแบบนี้โตขึ้นสาวตรึม”
“กูเห็นด้วย ดังนั้น..” คนโปรดตกมือลงบนบ่าของไทย “มึงต้องรีบหาแฟนให้ได้ก่อนหนูดลโต ไม่อย่างนั้นไม่มีผู้หญิงเหลือถึงมึงแน่” คนโปรดทำสีหน้าเห็นใจเพื่อนได้กวนประสาทไทยมาก
“ผู้หญิงไม่เหลือ ผู้ชายก็ได้นะคะ” จันทร์โผล่หน้ามาจากข้างหลัง ยิ้มเผล่
“ไอ้ตัวเล็ก!”
“ฮ่าๆ สักวันมึงจะโดนจันทร์สะกดจิตสำเร็จ” คนโปรดชอบใจในความพยายามของจันทร์
“ถ้าพี่ไทยยังหาไม่ได้ จันทร์ขอพระพรหมเจ้าขาให้ไหมคะ”
“ไม่ต้อง” ไทยรีบปฏิเสธ “พี่หาของพี่เองได้”
“จันทร์ขอให้พี่ตะวันสำเร็จมาแล้วนะคะ ไม่เชื่ออย่าหลบหลู่”
“หึๆ” ตะวันหน้าขึ้นสีแดงจัด เมื่อคนยืนเคียงข้างหัวเราะออกมาเบาๆ เสียงของจันทร์ได้ยินมาถึงพวกเขาชัดเจน
“อย่าไปฟังจันทร์พูดเลยครับ เหลวไหล”
“ไม่เหลวไหลนะพี่ตะวัน” จันทร์ประท้วง ขอมากับมือ ยืนให้เห็นเป็นตัวเป็นตนอยู่ตรงนี้ จะบอกว่าเธอเหลวไหลได้อย่างไร
“จันทร์ขอว่าไง เล่าให้พี่ฟังหน่อย” เมธพูดกับจันทร์ แต่ส่งสายตาล้อเลียนไปหาพี่ชาย
“ก็ขอว่า ขอให้ที่บ้านได้ลูกเขยหล่อๆ อย่างพี่เมธด้วยเถอะ สาธุ แบบนี้เลยค่ะ”
“จันทร์ไม่ได้พูดถึงพี่เมธครับ” ตะวันร้อนตัวเผลอแก้คำพูดของจันทร์ มารู้สึกตัวตอนเห็นสายตาของเมธที่มองมา นับวันสายตายิ่งเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวัน
“ต้องแก้บนไหมจันทร์ พี่จะได้ไปแก้ด้วย”
“ไม่ต้องค่ะพี่เมธ รักกันมากๆ ก็พอ”
“พอเลยครับ แกล้งผมได้สนุกกันใหญ่” ตะวันตัดพ้อ หน้าแดงเรื่อ
“พ่อ อย่าแกล้งพี่ใจดี” หนูน้อยเป็นห่วงพี่ใจดี ถึงกับเลิกมองพระจันทร์ เด็กชายดลมองพ่อด้วยสีหน้าไม่สบายใจ จนตะวันต้องรีบแก้คำพูด เพราะไม่อยากให้หนูน้อยเข้าใจพ่อผิด
“คุณพ่อไม่ได้แกล้งพี่ตะวันครับ”
“พี่ใจดีบอกแกล้ง” หนูน้อยหน้าเสีย
“ไม่ใช่ครับ พี่ตะวันเขินเลยพูดไปแบบนั้น”
“เขิน” หนูน้อยเอียงคอมอง “เขินอะไรครับ”
“พี่ตะวันเขินพ่อครับ เหมือตอนดลเขินเวลาแอบมองพี่จันทร์ พี่คนโปรดไงครับ” เมธช่วยตะวันอธิบายให้ลูกชายเข้าใจ สายตาที่มองตะวันวาววับ เขาชอบเห็นหน้าแดงๆ ของอีกฝ่าย
“อ๋อ” หนูน้อยพยักหน้า “พี่ตะวันแอบมองพ่อ”
“หึๆ” ตะวันนึกอยากตีคุณพ่อลูกหนึ่งนัก พูดไปพูดมาก็เข้าเขาจนได้
“หนูดลดูดาวดวงนั้นดีกว่าครับ เห็นไหม” ตะวันชี้มือไปที่ดาวบนท้องฟ้า
“ดาวห้าแฉก” หนูน้อยบอกพี่ใจดี เขาเห็นไม่ครบห้าแฉกหรอก แต่ก็น่าจะใช่
“โอ๊ย ยิ่งพูดยิ่งอาย” คนโปรดซุกหน้าเข้ากับหลังของรหัส อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ ดึงให้มานั่งข้างๆ กอดไหล่ไว้แล้วแหงนหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ด้วยกัน
“เดี๋ยวพ่อปรับให้ครับ จะได้เห็นชัดๆ” เมธปรับกล้องดูดาว ให้หันไปทิศทางเดียวกับที่ตะวันชี้ เมื่อได้ภาพที่ชัดเจนมากพอ จึงขยับออกให้ลูกชายมอง
“สวยจัง” หนูน้อยพูดเสียงเบา ตะวันไม่เห็นดวงตาของหนูน้อย แต่เห็นรอยยิ้มที่ริมฝีปาก เด็กตัวน้อยของเขากำลังมีความสุข นั่นทำให้ตะวันยิ้มได้
“ตะวัน”
“ครับ” ตะวันเบือนสายตาไปหาเมธ ใบหน้ายังแตะแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
“เป็นแฟนพี่นะครับ” ปากของเมธขยับช้าๆ แต่ไม่มีเสียงลอดออกมา ตะวันหน้าแดงเรื่อ ร้อนผ่าวไปถึงหู เขาหลุบตาลงต่ำ เก้อเขิน
มือของเมธเอื้อมมาแตะมือของเขา ความอบอุ่นแล่นผ่านปลายนิ้ว ตะวันเงยหน้าขึ้นช้าๆ สายตาสบกันนิ่ง ดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและให้ความรู้สึกมั่นคง ตะวันยิ้มเขิน พยักหน้าพร้อมกับขยับริมฝีปาก“ครับ”
พวกเขายืนด้านหลังของเด็กชายดล มือที่แตะกันแค่ปลายนิ้วให้ความรู้สึกอบอุ่น ตะวันรักความรู้สึกนี้ที่เมธมอบให้ ทั้งอ่อนโยน และให้เกียรติ
เมธเอนตัวเข้าหาตะวัน กระซิบเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคน “พี่ทำตามที่พูดแล้วนะ”
“อะไรครับ” ตะวันกลั้นยิ้มทำเป็นจำไม่ได้
“ถามตะวันอีกทีต่อหน้าดาวคืนนี้ยังไงล่ะ”
ตะวันหัวเราะขำ เมธขมวดคิ้วมองหน้าคนรักหมาดๆ ของเขา “ขำอะไรครับ”
“ขำพี่เมธครับ เลือกพยานไม่เข้ากันเลย ดาวกับลิง”
“หึๆ “เมธพลอยหัวเราะไปด้วย “ที่จริงพี่ว่าสามครบตามที่พูดนะ ถึงจะไม่ได้หันหน้ามาก็เถอะ” เมธยิ้มตาพราว พยักพเยิดไปที่หลังของเด็กชายดล ตะวันตาโตเมื่อนึกขึ้นได้ เมธล้อเขาไว้ว่าจะขอต่อหน้าลูกชาย
“พี่เมธ!” ตะโกนเผลอเรียกด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม เด็กชายดลหันกลับมามองด้วยความสงสัย
“เป็นแฟนพี่นะครับ”
ตะวันหลบตา ถึงจะรู้ว่าหนูน้อยอ่านปากของพ่อไม่ออก แต่เขาก็เขินอยู่ดี คนบ้าอะไรแกล้งเขาอยู่ได้
“ตะวันเชื่อใจพี่ได้ เห็นไหมพี่พูดคำไหนคำนั้น”
“แบบนี้ก็ได้เหรอครับ” ตะวันแซ็วเมธ ทั้งที่ตัวเองก็เขินอยู่มาก
“หึๆ อะไรใช้มัดตะวันได้ พี่เอาหมด”
“ขี้โกง”
“เอ่อ ขอโทษนะครับ” เสียงคนโปรดดังขึ้น ตะวันหันไปมองเพื่อน เห็นยกมือขึ้นเหนือหัว
“คือถ้าตรงนั้นจีบกันเสร็จแล้ว ขอพวกเราไปดูดาวด้วยคนได้ไหม อยากเห็นของจริง” คนโปรดทำหน้าเกรงใจ แต่ดวงตาเป็นประกายล้อเลียน
“หรือไม่ก็ช่วยมานั่งจีบกันตรงนี้ เดี๋ยวจะดูแลหนูดลให้ เห็นใจเพื่อนเถอะ ไม่มีกล้องดูดาวเป็นของตัวเอง ไม่รู้จะได้เห็นอีกเมื่อไหร่” ไทยพูดหน้าตาย
“ไทย~” ตะวันเขินแล้วเขินอีก เขาว่าตอนนี้แม้แต่กุ้งจะแดงสู้เขาไมได้
“จริงค่ะ จันทร์ก็อยากเห็นพระจันทร์เหมือนกัน ว่าจะสวยสู้จันทร์ได้หรือเปล่า” น้องสาวเขาก็เล่นกับคนอื่นด้วย
“พี่จันทร์” เด็กชายดล กวักมือน้อยๆ เรียก “ดูด้วยกัน”
“มาสิจันทร์” เมธเอ่ยปากอนุญาตเมื่อเห็นจันทร์แกล้งทำท่าเกรงใจ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ชอบความล้นของน้องสาวตะวัน
“งั้นจันทร์ไม่เกรงใจแล้วนะคะพี่ชาย” จันทร์ยิ้มแฉ่งเดินเข้ามายืนแทนที่ คนที่เหลือเดินตามมาด้วยรวมทั้งรหัส เมธดึงมือตะวันให้ถอยออกมายืนห่างๆ มองทุกคนด้วยรอยยิ้ม เสียงพูดคุย หัวเราะดังเป็นระยะ
“ดลมีความสุขมาก” เมธมองลูกชาย เขายิ้มอ่อนทั้งปากและดวงตา
“ใช่ครับ” ตะวันพยักหน้า เขาพลอยมีความสุขไปกับหนูน้อยด้วย
“ตะวันว่าพระพรหมของจันทร์มีจริงหรือเปล่า”
“ครับ?” ตะวันไม่คิดว่าเมธจะถามเรื่องนี้ขึ้นมา
“ก่อนหน้านี้พี่ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้พี่เชื่อแล้ว”
“เชื่อจันทร์เหรอครับ”
“เชื่อทุกอย่างที่ทำให้ได้พบกับตะวัน”
“พี่เมธเชย” ตะวันหลบสายตา เขินจนต้องใช้วิธีเดิมๆ
“หึๆ “ ดูเหมือนอีกคนจะรู้ทันเขา เสียงหัวเราะจึงมาพร้อมกับดวงตาพราวระยับ
“ตะวัน พี่เมธ มานี่เร็ว” คนโปรดกวักมือเรียกพวกเขา น้ำเสียงตื่นเต้น
เมธพยักหน้าให้คนโปรด แตะมือลงบนหลังของตะวัน “ไปกันเถอะ”
“ครับ”
ดวงตาสองคู่ประสานกัน ตะวันยิ้มน้อยๆ ให้เมธ มือที่แตะอยู่บนหลังของเขาสุภาพและอ่อนโยน
ตะวันอยากขอบคุณพระพรหมของจันทร์ และความบังเอิญสามครั้งของตะวัน ที่ทำให้เขาเผลอมองเมธโดยไม่รู้ตัว ขอบคุณนะครับ ผมมีความสุขมากจริงๆ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 319048 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก