ตอนที่ 20 : เคียงข้าง
“อิม!” เมธชะงักเท้า เมื่อเห็นว่าใครนั่งรอเขาอยู่ในห้องพัก “เซอร์ไพรส์” อิมลุกขึ้นยืน เดินเข้ามากอดแขนของเมธ เธอเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มอ่อนหวาน “สวัสดีค่ะเมธ สวัสดีตะวัน พี่จำชื่อผิดไหม”
“ไม่ผิดครับ สวัสดีครับ” ตะวันยืนเยื้องไปทางด้านข้าง เขาทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ รู้สึกตัวอีกทีเมื่อร่างเล็กขยับเข้ามายืนเบียดขา เด็กชายดลสอดมือเข้ามาในมือของเขา บีบแน่น ตะวันก้มหน้าลงมอง ฝืนยิ้มให้เด็กชาย เขาไม่อยากให้หนูน้อยกังวล
“แปลกใจไหมคะ”
“ครับ” เมธขยับตัวออก เขาปลดมือของอิมอย่างสุภาพ “ไม่คิดว่าอิมจะแวะมา”
“ไม่ใช่แค่แวะมานะคะ” หญิงสาวยิ้มด้วยดวงตามีความหมาย “แต่อิมกลับมาแล้ว กลับมาอยู่กับเมธกับลูกของเรา เมธดีใจไหมคะ”
ความเย็นไหลไปทั่วร่างของตะวัน หัวใจของเขาร่วงหล่นลงสู่พื้น กระเป๋าใบใหญ่ที่วางอยู่ไม่ไกลเป็นหลักฐานที่ดี
“ดลมาหาแม่สิคะ” มือของอิมยื่นมาหา หนูน้อยเบียดตัวเข้าหาตะวัน ดวงตาหวั่นเกรง ตะวันก้มลงอุ้มเด็กชายขึ้นมากอด หนูน้อยรีบซบหน้าลงกับไหล่ของเขา ไม่ยอมหันไปมอง
“ดล!” เสียงของอิมขึ้นสูงก่อนจะรีบลดลง “สงสัยจะง่วงนะคะ ทำท่าเหมือนจะหลับ” หญิงสาวเลิกสนใจเด็กในอ้อมแขนของเขา ตะวันรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก
“อิม” เมธยิ้มบาง เสียงทุ้มนุ่ม “ขอบคุณที่ยังเป็นห่วงพวกผม แต่ไม่เป็นไรแล้ว ผมกับลูกสบายดี” เมธพยักหน้าเรียกตะวันให้เดินเข้ามาหา ตะวันกังวลใจแตไม่ลังเลใจ ที่จะก้าวเท้าไปยืนเคียงข้างเมธ มือใหญ่แตะที่หลังของเขา
“อิมน่าจะรู้ข่าวแล้ว ผมกับตะวันคบกัน”
“เมธ!” ตะวันสะดุดตา สีหน้าของหญิงสาวไม่พอใจก็จริงแต่กลับไม่แปลกใจ
“ผมไม่รู้ว่าใครบอกอิม แต่อิมน่าจะรู้แล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่มา” สีหน้าของเมธยังมีรอยยิ้มอ่อน
“แต่อิมเป็นภรรยาของเมธนะคะ!”
“เราหย่ากันแล้ว ผมรู้ว่าอิมไม่ลืม”
“อิมแค่งอนเมธ เมธก็รู้นี่คะ อิมรอเมธอยู่ทุกวัน ไม่เคยมองคนอื่นเลย”
“เราไมได้เลิกกันเพราะเรื่องนั้นครับอิม ไม่ใช่เรื่องความรัก”
“ทำไมเมธพูดกับอิมแบบนี้! เมธทำกับอิมได้ยังไงคะ เมธทำลงได้ยังไง!” เด็กชายดลสะดุ้งโหยง ตัวสั่นน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดของอิม ตะวันลูบหลังปลอบเด็กชาย สงสารจับใจ
“ถึงผมพูดไปอิมก็ไม่ฟังอยู่ดี เพราะถ้าอิมฟังผมบ้าง อิมคงไม่ถามว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง”
“เมธคะ” เสียงของหญิงสาวอ่อนลง “เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคะ อิมรู้แล้วว่าอิมใจร้อนเกินไป มาพยายามไปด้วยกันเถอะนะคะ เรื่องนี้อิมจะถือเสียว่าไม่เคยเกิดขึ้น”
“มันไม่มีประโยชน์”
“นะคะ คนอื่นยังไงก็ไม่สำคัญเท่าครอบครัว อิมยอมให้อภัยที่เมธนอกลู่นอกทาง เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคะ”
“ความรู้สึกของผมกับอิมไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ขอโทษด้วย”
“เมธ!” สีหน้าของหญิงสาวถอดสี ตะวันเผลอมอง จึงสบตาเข้ากับดวงตาของอีกฝ่าย
“จะยืนมองอยู่ทำไม กลับไปสิ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของนาย ส่งลูกฉันมา” อิมถลาเข้ามาหา ตะวันหมุนตัวหนีโดยสัญชาติญาณ ไม่ยอมส่งเด็กชายดลให้
“เอ๊ะ!"
“อิม” อิมชะงักมือที่เงื้อขึ้น หันกลับไปมองอดีตสามี
“ถ้าคืนนี้อิมอยากค้างที่นี่ก็ตามสบายครับ ผมกับตะวันจะกลับไปค้างที่บ้าน ไปกันเถอะ” ตะวันพยักหน้า
“เดี๋ยวค่ะเมธ! คุยกันให้รู้เรื่องก่อน” อิมกางแขนออกกั้น ไม่ยอมให้เมธเดินไปที่ประตู
“ผมรู้เรื่องแล้ว อยู่ที่อิมว่าจะยอมรับรู้มันไหม พักตามสบายนะครับอิม จะกลับเมื่อไหร่ รบกวนหย่อนกุญแจห้องไว้ในตู้จดหมายให้ผมด้วย อิมไม่มีเหตุผลต้องใช้มันแล้ว”
“เมธ!”
เมธจับแขนของตะวัน พาเดินเลี่ยงอิมออกจากห้อง สีหน้าของชายหนุ่มไม่ดีนัก ตะวันมองด้วยความเห็นใจ เขาได้แต่เดินตามออกไปเงียบๆ มีเพียงเสียงเอะอะของอิมที่ดังลอยตามหลังมา
“พี่เมธ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมเป็นห่วง” ตะวันตัดสินใจถาม เมธขับรถออกจากคอนโดมาได้ระยะหนึ่ง แต่พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันเลย ตะวันนั่งอยู่เบาะหลัง เขาจับมือเด็กชายดลไว้ จนหนูน้อยหลับสนิท
“เปล่า พี่สบายดี เดี๋ยวพี่ไปส่งตะวันที่หอนะ ตะวันกลับบ้านตอนนี้ที่บ้านจะผิดสังเกต”
“แล้วพี่เมธละครับ”
“พี่กับลูกจะกลับไปนอนที่บ้าน”
“ครับ” ตะวันพยักหน้ารับรู้ เขานิ่งไปอึดใจก่อนจะโพล่งออกมา
“พักที่หอของผมไหมครับ อาจจะคับแคบหน่อย แต่คิดว่าไม่มีปัญหา”
เมธสบตากับตะวันผ่านทางกระจกมองหลัง “ได้เหรอครับ”
“ครับ” ตะวันแน่ใจในสิ่งที่เขาตัดสินใจ
“พี่เมธกับหนูดลนอนบนเตียงนะครับ ผมนอนข้างล่างเอง” ตะวันบอกเมื่อเมธเดินออกมาจากห้องน้ำ เขากับเด็กชายดลอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว
“พี่นอนข้างล่างเอง”
“อย่าเลยครับ พี่เมธตัวใหญ่นอนข้างบนจะสะดวกกว่า ผมใช้ผ้าห่มปูนอน มันสั้นไปสำหรับพี่เมธ”
“พี่นอนได้สบายมาก”
“ผมเป็นเจ้าของห้องครับ ห้ามเถียง” ตะวันแกล้งทำเสียงดุ เมธหัวเราะเบาๆ อารมณ์ดีขึ้นมาก
“ดลนอนกับพี่ใจดี” หนูน้อยเอนตัวลงนอนบนตักของตะวัน กอดแขนของพี่ใจดีเอาไว้
“ไม่มีใครรักพ่อเลยเหรอครับ” เมธแกล้งทำเสียงน้อยใจ หนูน้อยรีบลุกขึ้นนั่ง
“รัก ดลรักพ่อ”
“พ่อก็รักดลครับ” เมธลูบผมนุ่มของลูกชาย “นอนได้ครับ พ่ออนุญาต” เมธเข้าใจความรู้สึกของลูกชาย หนูน้อยรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับตะวัน อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ ถึงแม้จะมีเขาอยู่ อิมก็ยังทำร้ายจิตใจเด็กชายได้ มันคงเป็นภาพฝังจำ เมธอดเจ็บแปลบขึ้นมาไม่ได้
“พ่ออนุญาตแล้ว คืนนี้นอนด้วยกันนะครับ” ตะวันเอ่ยปากชวน เด็กชายพยักหน้าน้อยๆ ล้มตัวลงนอนบนตักของเขาเหมือนเดิม
“ตะวัน”
“ครับ”
“ขอโทษนะที่ทำให้ไม่สบายใจ”
“ไม่ใช่ความผิดของพี่เมธนี่ครับ สิ่งที่พี่เมธทำมันมากพอสำหรับผมแล้ว ขอบคุณที่ชัดเจนกับเรื่องของผมครับ”
“ก็พี่รักตะวัน”
“ดลก็รักพี่ใจดี” หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมองพี่ใจดี ยิ้มอาย
“พี่ใจดีก็รักหนูดลครับ” ตะวันก้มลงหอมแก้มนุ่มซ้ายขวา
“เฮ้อ มีคนขโมยซีนพ่ออีกแล้ว”
“เป็นพ่อห้ามอิจฉาลูกซิครับ” ตะวันยิ้มพราย ขำปนเอ็นดูคนตัวโต
“ถ้าไม่ให้อิจฉา ขอสักข้างได้ไหม” เมธชี้นิ้วที่แก้มของตัวเอง
“ได้ครับ”
!!! “หนูดล~” ตะวันเขินหน้าแดงเมื่อหนูน้อยช่วยตอบคำถามพ่อแทนให้ เมธหัวเราะถูกใจ แกล้งโน้มตัวเข้าไปหา ทำเอาตะวันสะดุ้งโหยง
“หึๆ ตะวันติดพี่หนึ่งครั้งนะ แล้ววันหลังพี่จะทวงคืน”
“คนขี้โกง” ตะวันบ่นอุบ หน้าแดงแล้วหน้าแดงอีก
“เข้านอนกันดีกว่าครับ พี่ตะวันง่วงแล้ว” ตะวันเสไปคุยกับเด็กชาย ทำเป็นมองไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเมธ เขาสู้สายตาไม่ไหวหรอก หัวใจทำงานหนักเกินไปแล้ว
“ครับ” หนูน้อยว่าง่าย ขยับตัวขึ้นไปนอนบนหมอนที่ตะวันหยิบมาวางให้ ตะวันรอจนเมธจัดการกับตัวเองและขึ้นเตียงเรียบร้อยแล้วจึงปิดไฟ เดินกลับมาเอนตัวลงนอนข้างเด็กชายดล
“ราตรีสวัสดิ์ครับตะวัน”
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่เมธ” ตะวันหลับตาลง แม้ความกังวลยังมีอยู่มาก แต่ความอบอุ่นภายในห้องแคบ ทำให้เขาหลับสนิทในที่สุด
“ตะวัน” เสียงเรียกดังเข้ามาในห้องน้ำ ตะวันกำลังแปรงฟันให้เด็กชายดล ด้วยแปรงสีฟันจากซุปเปอร์มาร์เก็ตที่เมธแวะซื้อก่อนเข้ามา
“ครับ” ตะวันตอบรับ เขาไมได้ปิดประตูห้องน้ำ จึงมองเห็นเมธชัดเจน
“แม่พี่โทรมาให้เข้าไปหา เดี๋ยวนี้เลย”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ตะวันใจเสียเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของเมธ
“อิมไปที่บ้าน”
!! เขาได้แต่ยืนนิ่ง ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“ตะวันไปกับพี่ได้ไหม พี่อยากให้ไปด้วยกัน”
ตะวันสบตากับเมธ เห็นสายตามั่นคงของอีกฝ่าย เขาพยักหน้าน้อยๆ ความกังวลมีอยู่เต็มหัวใจ แต่เขาจะไม่เดินหนีมันไป
“ครับ ตกลง”
“มาแล้วก็นั่งลง จะได้คุยกันให้รู้เรื่อง” มารดาของเมธรับไหว้ลูกชายกับตะวัน น้ำเสียงที่พูดเป็นผู้ใหญ่และน่าเกรงขาม ตะวันกังวลแต่พยายามรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ เขานั่งลงบนโซฟาข้างเมธ แต่รักษาระยะห่างไม่ให้น่าเกลียดจนเกินไป
“นวลมารับดลไปดูหน่อย” หญิงสาววัยกลางคน เข้ามารับเด็กชายดลไปจากตักของตะวัน หนูน้อยดูคุ้นเคยดี เพราะยื่นมือออกไปหาแต่โดยดี
“อิมเขามาเล่าเรื่องให้ฟัง แม่ยังไม่ได้พูดอะไร รอฟังก่อนว่าจริงอย่างที่อิมเล่าไหม เมธตอบแม่มาตรงๆ ว่าจริงหรือเปล่า”
“จริงครับ” เมธตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาไม่ต้องใช้เวลาคิดแม้แต่น้อย
“รักชอบกันอย่างนั้นเหรอ”
“ครับแม่ ผมรักตะวัน เรารักกัน”
“เมธคะ!”
“อิมเงียบก่อน” มารดาของเมธหันไปปรามหญิงสาว
“ค่ะคุณแม่” สีหน้าของอิมไม่พอใจอย่างชัดเจน แต่ไม่กล้าขัดผู้ใหญ่
“จริงจังหรือเปล่า”
“จริงจังครับ”
“ไม่เร็วไปเหรอ เห็นว่าเพิ่งรู้จักกันไม่นาน”
“ไม่ครับ ผมมั่นใจ”
มารดาของเมธใช้สายตาพินิจพิจารณาลูกชายและตะวันอยู่นาน ก่อนถอนใจออกมาเบาๆ “ถามว่าเห็นด้วยไหม คำตอบแม่ตอนนี้ก็คือไม่ แต่เอาเถอะชีวิตเป็นของเมธ ถ้ามั่นใจว่าคิดดีแล้วก็ตามใจ”
“คุณแม่คะ แต่เด็กนี่เป็นผู้ชาย มันเป็นไปไม่ได้”
“ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ เขาจะรักกันเหรอ”
“แต่เมื่อกี้คุณแม่ก็พูดเองว่าไม่เห็นด้วย เมธเชื่อฟังคุณแม่ทุกอย่าง คุณแม่บอกให้เมธเลือกทางที่ถูกต้องได้นี่คะ ขอแค่คุณแม่เอ่ยปาก เมธไม่มีทางขัดอยู่แล้ว”
“อิมอย่าก้าวร้าวคุณแม่” เมธลงเสียงหนัก เมื่อเห็นกริยาและน้ำเสียงที่อิมใช้กับมารดา เขาเคยชื่นชมความสวยของอิม ชื่นชมความเก่ง ความสามารถ ความเฉลียวฉลาด แต่ยิ่งนานวันสิ่งที่อิมแสดงออก กลับยิ่งทำให้ความสวยของเธอลดลง
“ไม่เป็นไรเมธ” สายตาของมารดามองไปที่หญิงสาว ดวงตาของผู้ใหญ่สงบนิ่ง “อิม ถ้าแม่คิดจะเข้าไปก้าวก่ายการตัดสินใจของเมธ แม่คงห้ามไปแล้วตั้งแต่การแต่งงานครั้งก่อน จะมาห้ามอะไรตอนนี้”
“คุณแม่!”
“ถ้าตะวันไม่ได้ผิดบาปหยาบช้า จะให้แม่เอาอะไรไปห้าม ทุกวันนี้ที่คนยังเคารพ ไม่ด่าว่าหัวหงอกคร่ำครึ ก็เพราะแม่รู้ว่าควรวางตัวยังไง กับอิมแม่ก็ไม่เคยมีปัญหาไม่ใช่เหรอ ไม่ว่าจะถูกใจหรือไม่ถูกใจ”
“คุณแม่!”
“เมื่อไม่ใช่คู่กันมันก็คือไม่ใช่ เพราะถ้าใช่คงไม่มีอะไรแยกอิมกับเมธออกจากกันได้ อิมลองตรองดู แม่เป็นผู้ใหญ่ก็พูดได้แค่นี้”
“แน่สิคะ นั่นลูกชายคุณแม่ คุณแม่จะสนใจอะไรกับความรู้สึกของอิม อยากจะพูดอะไรก็พูดได้ แต่ไม่เป็นไรค่ะ” อิมลุกพรวดขึ้นยืน มองเหยียดทั้งเมธและตะวัน
“อิมให้โอกาสเมธได้แค่นี้ เมธเคยขอให้อิมคิดใหม่ อิมยอมให้แล้วแต่เมธเลือกที่จะทำมันพัง อย่าหวังโอกาสครั้งที่สองจากอิมอีก คิดให้ดีนะคะเมธ”
“ขอบคุณครับอิม ผมหวังว่าอิมจะได้เจอคนดีๆ เช่นกัน”
สายตาของหญิงสาวราวกับเปลวไฟ ลำคอระหงเชิดขึ้น หลังตั้งตรง “งั้นก็เชิญค่ะ อิมจะรอดูวันที่เมธเสียใจ แล้วอย่าคิดจะกลับมาหาอิมอีก เพราะผู้ชายอย่าเมธอิมไม่เอา!”
ตะวันมองตามร่างโปร่งบาง หญิงสาวเดินออกไปราวกับนางพญา เขานึกเสียดายความสวย ความสง่าของเธอ ถ้าเพียงเธออ่อนโยนกว่านี้ คงไม่สร้างแผลในใจให้หนูน้อย และคงไม่ต้องเลิกรากับเมธ
“เราจะเห็นเนื้อแท้ของคนบางคน ก็ต่อเมื่อมีเรื่องมีราวเกิดขึ้น เสียดาย” มารดาของเมธโคลงศีรษะ เป็นคำพูดที่ตะวันเห็นด้วยโดยแท้จริง
“คุณแม่ครับ” เมธเรียกเสียงเบา “ขอโทษที่ผมไม่ได้บอกด้วยตัวเอง”
“ไม่เป็นไร แม่เข้าใจว่าเรื่องแบบนี้มันพูดยาก”
“คุณพ่อทราบหรือยังครับ ถ้ายังผมจะได้บอกด้วยตัวเอง”
“รู้แล้ว ก็นั่งอยู่ด้วยกันตอนอิมมา แต่คุณพ่อเขาไม่ยุ่ง บอกว่าให้แม่จัดการ ตะวัน”
“ครับคุณป้า” ตะวันรีบตอบรับ เมื่อมารดาของเมธหันมามองเขา
“เรื่องนิสัยใจคอป้าชอบตะวันนะ เห็นอยู่ว่าเป็นยังไง ถ้าจะตะขิดตะขวงใจบ้างก็ตรงเป็นผู้ชาย เข้าใจป้าใช่ไหม”
“เข้าใจครับ” ตะวันตอบด้วยความสำรวม นอบน้อม
“เรื่องแบบนี้มันคงต้องใช้เวลา ถ้ารักกันจริงน่าจะรอได้ใช่ไหม”
“ครับคุณป้า” ตะวันน้ำตารื้น เขารู้แล้วว่าทำไมเมธถึงเป็นผู้ชายที่ทั้งฉลาดและอบอุ่น ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น
“ดูเหมือนคลจะชอบตะวันมาก ขอบใจนะที่ดูแลหลานให้ป้า”
“ผมเต็มใจครับ หนูดลน่ารัก ผมรักแก”
“ได้ยินอย่างนี้ป้าก็สบายใจ เมธ”
“ครับคุณแม่”
“พาตะวันขึ้นไปหาคุณพ่อเถอะ อยู่ในห้องทำงานแหนะ ทักทายท่านเสียหน่อย ไม่ได้จะซักไซ้อะไร”
“ครับ ผมกะจะพาขึ้นไปอยู่แล้ว”
“อืม ไหนๆ ก็มาแล้ว อยู่ทานข้าวกลางวันด้วยกันนะ แม่จะให้เขาเตรียมไว้ให้”
“ครับแม่” “ครับคุณป้า”
มารดาของเมธตบบ่าลูกชายเบาๆ ก่อนวางมือลงบนไหล่ของเขา แม้เพียงครู่เดียวแต่ตะวันก็รู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเขาจะรอ
“ตะวันของพี่เก่ง” “ครับ?” ตะวันเงยหน้าขึ้นมองเมธ พวกเขากำลังเดินขึ้นบันไดไปยังห้องทำงาน
“ขอบคุณที่ทำให้พี่รู้ว่าคนเก่งจริงๆ เป็นยังไง”
“เป็นเหมือนคุณแม่พี่เมธต่างหากครับ ไม่ใช่ผม” ตะวันยิ้มอาย เขาคิดแบบนั้นจริงๆ
“อืม นั่นสิ พี่รู้แล้วว่าทำไมพี่ถึงถูกใจตะวัน”
“ทำไมครับ”
“เพราะตะวันมีนิสัยบางอย่างคล้ายกับแม่ของพี่มาก”
“ผมสู้ไม่ได้หรอกครับ”
“ได้สิ ตะวันสู้ได้สบาย อ่อนโยนแต่ก็เข้มแข็ง”
“ขอบคุณครับ”
“เพราะฉะนั้นไม่ต้องตื่นเต้น พ่อพี่ชอบตะวันแน่ ไม่อย่างนั้นจะรักแม่พี่เหรอ”
“พี่เมธ~” ตะวันหัวเราะออกมาเบาๆ โธ่เอ๊ย จะปลอบใจเขานี่เอง แต่มันก็ได้ผลจริงๆ ตะวันรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
เมธสอดมือเข้ากุมมือของตะวัน บีบเบาๆ ก่อนปล่อยออก รอยยิ้มที่ส่งให้อ่อนโยน ตะวันยิ้มตอบด้วยสายตาและรอยยิ้มแบบเดียวกัน ไม่สำคัญว่าจากนี้และต่อไปเขาต้องเผชิญกับอะไรบ้าง ตะวันรู้แล้วว่าคนๆ นี้จะอยู่เคียงข้างและปกป้องเขาเสมอ แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
“พ่อของพี่จะไม่แย่งจีบตะวันใช่ไหม”
“พี่เมธ~”
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 318977 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก