ตอนที่ 21 : ผู้ปกครอง
“กูค่อยหายห่วงหน่อย” คนโปรดมีสีหน้าโล่งใจ “ยังแอบคิดว่าตะวันจะมีปัญหาเรื่องที่บ้านพี่เมธไหม ได้ยินแบบนี้ค่อยสบายใจ”
“เราไม่คิดเหมือนกันว่ารู้ผลเร็วขนาดนี้”
“ในเรื่องไม่ดียังมีเรื่องดีปนอยู่ ถ้าคุณอิมอะไรนั่นไม่ไปฟ้อง กูว่าตะวันคงกังวลเรื่องพ่อแม่พี่เมธไปอีกนาน”
“อืม” ตะวันยอมรับ เขามีแอบกังวลอยู่บ้างจริงๆ “โชคดีที่พ่อกับแม่พี่เมธน่ารัก เราว่าพี่เมธเหมือนพ่อกับแม่คนละครึ่ง คุณแม่พี่เมธดูนุ่มนวลแต่น่าเกรงขาม ส่วนคุณพ่อดูอบอุ่น ใจดี ถึงจะดูเป็นผู้ใหญ่มากแต่ก็มองออกว่าขี้เล่น”
“มิน่า” คุณโปรดทุบมือลงบนฝ่ามือตัวเอง
“มิน่าอะไรเหรอ” ตะวันเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย
“มิน่าพี่เมธถึงเหมือนไมโครเวฟขนาดนั้น อบอุ่นเหลือเกิน พี่รหัสของกูกลายเป็นภูเขาน้ำแข็งไปเลย” คนโปรดพาดพิงถึงแฟนตัวเอง
“ถ้าพี่รหัสไม่ใช่ภูเขาน้ำแข็งคงทนมึงไม่ได้ ป่านนี้ทิ้งไปแล้ว”
“ตะวันดูปากมันดิ” คนโปรดฟ้องตะวัน ทำหน้างอง้ำใส่ไทย
“ก็กูพูดเรื่องจริง เรื่องตะวันก็เหมือนกัน กังวลทำไมวะ กูไม่เห็นกังวล” ไทยโคลงศีรษะ เขาไม่กังวลแทนเพื่อนเลยสักนิด
“โธ่ ตอนนี้มึงก็พูดได้สิ เรียบร้อยไปแล้วนี่”
“ไม่ใช่ กูรู้อยู่แล้ว มั่นใจเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าไม่มีปัญหา”
“มึงจะรู้ได้ไงวะ” คนโปรดทำสีหน้าไม่เชื่อถือเพื่อน
“เพราะกูฉลาดไง ใครจะโง่เหมือนมึงวะ”
“พอแล้ว ไทยอย่าแกล้งคนโปรดมาก เดี๋ยวคิดจริงๆ” ตะวันรีบแยก ไม่อยากให้เพื่อนงอนกันจริง
“ไหน มึงว่ามึงฉลาด บอกเหตุผลมาสิ ทำไมมึงถึงเชื่ออย่างนั้น” คนโปรดยังอยากรู้
“ใครก็นึกออก มีแต่มึงนี่แหละที่นึกไม่ออก กูไม่นับตะวัน เจ้าของเรื่องมักเส้นผมบังภูเขา พอเป็นเรื่องของตัวเองมันจะกังวลจนลืมคิด”
“ท่ามากจริงๆ ตกลงกูจะรู้ไหม หรือให้กูหลับก่อนสักตื่น มึงอารัมภบทเสร็จแล้วค่อยปลุกกูมาเฉลย”
“บ่นจริง เออกูบอกแล้ว มึงก็ใช้สมองน้อยๆ คิดดูนะ” ไทยผลักหัวคนโปรดเบาๆ “ว่าพ่อแม่ที่ยอมให้ลูกชายรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงเป็นลูก เป็นพ่อแม่ที่มีความคิดแบบไหน”
“เออใช่” คนโปรดตาโต หันไปยิ้มตาซื่อให้ตะวัน “กูโง่จริงๆ ด้วย” คนโปรดยอมรับแต่โดยดี เขาลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป
“กูถึงไม่เคยห่วงตะวันเรื่องที่บ้านพี่เมธ” ไทยสำทับ
“โชคดีของมึงจริงๆ” คนโปรดหันไปแสดงความยินดีกับตะวัน เจ้าตัวยิ้มน้อยๆ รู้สึกเช่นกันว่าเขาโชคดีมาก
“แต่ที่กูข้องใจ มีเรื่องเดียว” ไทยหันไปจ้องหน้าเพื่อน “ใครเป็นคนบอกยายอิมวะ”
“เออ กูก็อยากรู้” คนโปรดสนใจเรื่องนี้เช่นกัน
“พี่เคทเป็นคนบอก” ตะวันเล่าสิ่งที่ได้ยินจากเมธให้เพื่อนฟัง
“แม่งกูคิดไม่ผิด” ไทยตบเข่าดังฉาด เดาง่ายยิ่งกว่าละครหลังข่าวเสียอีก
“ไม่ใช่อย่างที่คิด” ตะวันรีบแก้ตัวให้ “จริงๆ มันก็ใช่แต่ไม่ทั้งหมด พี่เคทมาสารภาพกับพี่เมธ ว่ายังนึกเจ็บใจอยู่นิดๆ บังเอิญเจอคุณอิมก็เลยเล่าให้ฟังว่าพี่เมธมีแฟนใหม่แล้ว เป็นผู้ชาย แต่พอกลับไปนั่งคิดดีๆ รู้ว่าทำไม่ถูกเลยมาขอโทษ เป็นคนเข้ามาบอกเองเลย”
“อืม ก็ถือว่าไม่ได้เลวร้ายมาก แล้วแบบนี้จะทำงานด้วยกันได้เหรอวะ เวลามึงเข้าไปที่บริษัทพี่เมธไม่อึดอัดเหรอ” ไทยยังคาใจกับเรื่องนี้
“ก็นี่แหละ พี่เคทเข้ามาสารภาพแล้วก็มาขอลาออก บอกว่าอยากไปเรียนต่อ เราว่าคงอยากอยู่ห่างๆ สักพัก”
“กูว่าดีนะ” ไทยเห็นด้วยกับความคิดของหญิงสาว “แล้วพี่เมธอนุมัติไหม”
“อืม ก็ยอมให้ออก แต่บอกว่าพอเรียนจบกลับมา ให้กลับมาทำด้วยกัน พี่เคทก็ตกลง บอกว่าแล้วจะกลับมา”
“จบไปอีกเรื่อง” คนโปรดโล่งอกยกกำลังสอง
“รู้แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย” ไทยเห็นด้วยกับคนโปรด “ว่าแต่เย็นนี้มีใครจะไปดูกูซ้อมฟุตบอลไหม ใกล้จะแข่งแล้วนะเว้ย ไม่โผล่หัวไปเชียร์กูบ้างเลย”
“มึงยังไม่เตะแค่ซ้อม” คนโปรดลอยหน้าลอยตา
“ไอ้เพื่อนเนรคุณ”
“ฮ่าๆ กูล้อเล่น เดี๋ยวกูกับพี่รหัสไป จะซื้อเสบียงไปให้พวกมึงด้วย”
“ก็แค่นี้แหละที่กูต้องการ มึงไม่ต้องไปก็ได้ ส่งพี่รหัสมาก็พอ กูอยากได้ของกิน”
“ไอ้....” คนโปรดทำปากขมุบขมิบด่าไทย อีกฝ่ายไม่สะดุ้งสะเทือน กลับหัวเราะชอบอกชอบใจ
“วันนี้เราไปไม่ได้ ขอเป็นพรุ่งนี้นะ สัญญาว่าจะไปดูตั้งแต่เริ่มซ้อมจนเสร็จเลย” ตะวันยกมือขอโทษเพื่อน
“เฮ้ย ไม่เป็นไร กูแหย่คนโปรดไปงั้นแหละ ตะวันเป็นคุณแม่ลูกเล็ก กูเข้าใจ”
“ฮ่าๆ” คนโปรดผสมโรงหัวเราะ ตะวันอายเพื่อนจนหน้าแดง
“เปล่า พี่เมธมีนัดกินข้าวเย็นกับเพื่อนสนิทสมัยมหาลัย เลยอยากพาหนูดลไปเจอเพื่อน เพราะเดี๋ยวนี้แกไม่ค่อยกลัวคนแล้ว พี่เมธอยากให้กูไปด้วย หนูดลจะได้อุ่นใจ ไม่กลัว”
“จะพาลูกไปแนะนำ หรือพาแม่ไปแนะนำ พี่เมธนี่ร้ายจริงๆ เข้าใจพูดให้ตะวันปฏิเสธไม่ได้” ไทยยอมรับความสามารถข้อนี้ของเมธ เขาถึงบอกว่าผู้ชายวัยนี้กำลังดี ฉลาด ดูเป็นผู้ใหญ่ แถมลูกล่อลูกชมครบครัน
“แหนะๆ ทำหน้างี้แอบคิดอยู่เหมือนกันล่ะสิ” คนโปรดแซ็วตะวัน เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนแดงเรื่อ แวงตาเก้อเขิน
“เราแค่ไปเป็นเพื่อนหนูดล ก็พี่เมธบอกแบบนี้” ตะวันตอบหน้าตาย
“ฮ่าๆ พี่เมธก็พี่เมธเถอะ เจอมุกตีมึนของตะวันเข้าไปรับรองมีจืด” ไทยหัวเราะเสียงดัง ต้องอย่างนี้สิเพื่อนเขา
“สวัสดีครับ” เด็กชายดลก้มศีรษะลงไหว้อย่างนอบน้อม ตะวันเป็นคนอุ้ม เพื่อให้หนูน้อยอุ่นใจ
“ไม่เจอแป๊บเดียว โตขึ้นเยอะ” หนึ่งในสมาชิกที่นั่งอยู่ยิ้มทักทาย ตะวันนั่งข้างเมธ วางหนูน้อยลงบนตัก เขาอยากดูให้แน่ใจก่อนว่าเด็กชายดลไม่กลัว แล้วค่อยย้ายไปนั่งเก้าอี้เด็ก
“ตะวัน นี่เพื่อนพี่สมัยเรียนมหาลัย บอม กริช เจต”
“สวัสดีครับ” ตะวันทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้ม พยายามเก็บความเก้อเขินไว้ข้างใน
“ส่วนนี่ตะวัน เป็นผู้ปกครอง” ตะวันหน้าแดงก่ำ โธ่ ทำไมถึงพูดแบบนั้น
“ไอ้เมธเอ๊ยหมดกัน เห็นแววมาแต่ไกล” เจตส่ายหน้า หัวเราะขำคำแนะนำตัวของเพื่อน
“แววอะไร ฉันแค่พูดไม่ครบ นี่ผู้ปกครองของหนูดล” เมธทำหน้าตายแต่ดวงตาเป็นประกาย
“ไม่ทันแล้วครับคุณเมธ รู้เลยว่าใครใหญ่ที่สุด ตะวันปราบยังไงไหนพี่ขอสัมภาษณ์หน่อย”
“ผมไม่ได้ทำอะไรครับ” ตะวันรีบปฏิเสธ กลัวคนอื่นเข้าใจผิด
“พอๆ ไอ้เจต เดี๋ยวน้องเขาจะหมายหัวไม่ให้เมธคบค้าด้วย” กริชทำหน้าจริงจังห้ามเพื่อน ก่อนหันมาทำท่านอบน้อมกับตะวัน “ยังไงพี่ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับน้องตะวัน อาจจะมีรบกวนขอนัดเมธมันออกมาสังสรรค์ตามภาษาผู้ชายบ้าง รับรองว่าจะดูแลอย่างดี ไม่ให้เกเรเป็นอันขาด” คนห้ามกลับแซ็วเขาเสียเอง ตะวันหน้าแดง เขินที่กลายเป็นหัวข้อสนทนา
“ฮ่าๆ อย่าถือสาเพื่อนพี่เลยครับ ปากพวกมันแบบนี้แหละ แต่นิสียดีทุกคน โดยเฉพาะพี่” คนสุดท้ายของกลุ่มทักทายเขา ท่าทางเป็นชายหนุ่มอารมณ์ดี “ว่าแต่ที่นัดพวกฉันออกมา คือจะพาแฟนมาเปิดตัวว่างั้น”
“อืม อยากให้รู้จักกันไว้” เมธไม่ปฏิเสธ หันมาสบตากับตะวัน รอยยิ้มที่ส่งมาอ่อนโยน ตะวันยิ้มรับก่อนเบือนหน้าไปหาเพื่อนของเมธ
“ไม่ใช่ครับ พี่เมธบอกผมว่าจะพาหนูดลมาพบพี่ๆ ขอให้ผมมาช่วยดูแล” ตะวันทำตาใสซื่อ ซ่อนรอยยิ้มขำเอาไว้ “ตะวัน” เมธเรียกเสียงอ่อนปนขำ “ทำไมขายพี่อย่างนี้ครับ”
“ก็จริงนี่ครับ พี่เมธบอกผมอย่างนี้ตอนชวนมา”
“อ้าวๆ ล่อลวงผู้เยาวน์นี่หว่า” บอมโวยวายชี้หน้าเพื่อน เด็กชายดลซ่อนหน้ากับอกของตะวัน หัวเราะคิกๆ เขาไม่เข้าใจเท่าไหร่หรอก แต่ท่าทางคุณลุงตลกดี
“เอ ลุงได้ยินเสียงใครหัวเราะ มีใครได้ยินไหม” กริชแกล้งหันซ้ายหันขวามองหา ตะวันได้ยินเสียง อุ๊บ! ดังเบาๆ เด็กชายดลยกมือปิดปาก ยิ้มเขิน
“หึๆ น่ารักขึ้นเยอะเลยว่ะเมธ แรกๆ โคตรกลัวจะทำหลานร้องไห้” เจตบอกความรู้สึกของตัวเอง เขาเห็นความเปลี่ยนแปลงของหลานชัดเจน
“นั่นสิ” บอมเห็นด้วยกับเพื่อน หนูน้อยยังคงขี้อายแต่ไม่กลัวพวกเขาแล้ว
“ต้องขอบคุณคนนี้” เมธมองตะวัน น้ำเสียงและสายตาอ่อนโยน
“อย่าเพิ่งหวานกันได้ไหม สงสารคนไม่มีคู่บ้าง” กริชยกมือขึ้นโบกห้าม ตะวันรีบเบือนสายตาจากเมธ ก้มมองเด็กชายดลแก้เขิน
“สั่งอะไรมากินกันเถอะ หลานน่าจะหิวแล้ว” บอมยกมือขึ้นเรียกพนักงานของร้าน
“หนูดลอยากกินอะไรครับ” ตะวันถามหนูน้อยที่นั่งอยู่บนตัก เด็กชายดลเอียงคอ ทำหน้าคิด ก่อนยิ้มน้อยๆ ออกมา “หมูทอดครับ”
บอมเลิกคิ้วให้กับเมธ เพื่อแสดงความแปลกใจ มาครั้งนี้หลานเปลี่ยนไปมากจริงๆ กล้าพูด กล้าตอบ เมธยิ้มรับ ภูมิใจในตัวลูกชายกับตะวัน
“ดลครับ” เจตชะโงกหน้าข้ามโต๊ะไปหาเด็กชายดล
“ครับ” หนูน้อยเบียดตัวเข้าหาตะวัน ตอบรับด้วยเสียงเบาแต่ดวงตาสดใส
“ลุงขอพี่ตะวันได้ไหมครับ ดลให้ไหม” เด็กชายดลมีสีหน้าตกใจ หันไปมองพ่อ ก่อนหันกลับมามองหน้าคุณลุง มือน้อยเอื้อมไปจับมือของตะวันกระชับ สั่นหน้าไปมา
“ไม่ได้ครับ”
“อ้าวทำไมล่ะครับ” เจตแกล้งซักถามต่อ เด็กชายดลนิ่งไปครู่ใหญ่ สีหน้าใช้ความคิด ก่อนริมฝีปากจะเผยอออกน้อยๆ
“พี่ใจดีของพ่อ”
“ฮ่าๆ” เพื่อนของเมธหัวเราะดังลั่น ตะวันเขินจนหูแดง หนูน้อยยิ้มอาย ก็ถ้าบอกว่าของเขาเดี๋ยวผู้ใหญ่เอาพี่ตะวันไป ต้องบอกว่าของพ่อจะได้ปลอดภัย
“ดีใจด้วยนะเมธ” กริชพูดกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงใจ ในวันที่เมธมีปัญหาหนัก เพื่อนของเขาแทบไม่เหลือรอยยิ้ม สีหน้าเรียบเฉย ออกไปทางทุกข์ใจ ความสุขของคนเราอยู่ที่ใจจริงๆ ใจสุขเสียอย่างทุกอย่างก็ดีไปหมด
“ขอบใจ” เมธรู้ว่าเพื่อนหมายถึงเรื่องใด เขาเองก็อยากขอบคุณโชคชะตา ที่ทำให้มีวันนี้ วันที่เห็นลูกชายหัวเราะ เห็นคนที่รักยู่เคียงข้างกัน การรักใครสักคนไม่ยาก แต่การอยู่เคียงข้างกันไม่ง่ายเลย
“เพื่อนพี่เมธน่ารักทุกคนเลยครับ” ตะวันชวนเมธคุยในรถ เด็กชายดลหลับปุ๋ยไปแล้ว หลังเมธขับรถออกจากร้านได้ไม่นาน
“นิสัยดีทุกคน กลุ่มพี่มีเปากับชัชอีกสองคน แต่พวกนั้นไปทำงานต่างจังหวัดเลยไม่ได้มา” เมธพูดถึงเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน
“แต่ผมไม่อิจฉานะครับ เพราะเพื่อนผมก็น่ารักเหมือนกัน”
“หึๆ พี่เห็นด้วย”
เมธชะลอรถเมื่อมองเห็นไฟแดง เขาแตะเบรกจนรถหยุดนิ่งแล้วจึงหันไปมองตะวัน
“ตะวันดูตรงนี้ให้พี่หน่อยสิ มันเคืองๆ” เมธยกมือขึ้นขยี้ตา
“อย่าขยี้ครับ” ตะวันรีบรั้งมือเมธไว้ “ไหนขอผมดูหน่อย” เขาโน้มตัวเข้าไปหา สะดุ้งน้อยๆ ก่อนสีหน้าจะขึ้นสีแดงเรื่อ
“พี่เมธ~” ตะวันประท้วงเสียงเบา ยกมือขึ้นจับแก้มของตัวเอง “ทำไมเกเรแบบนี้ครับ”
“เกเรที่ไหน ตะวันติดพี่ไว้จำไม่ได้เหรอครับ พี่บอกแล้วว่าจะทวงคืน” เมธทำหน้าเจ้าเล่ห์ ยืนยันว่าตัวเองไม่ผิด
“ใช่ที่ไหนครับ พี่เมธบอกให้ผมหอมต่างหาก ไม่ใช่แบบนี้” ตะวันบ่นอุบ เขาเขินจนหน้าร้อนผ่าว
“อ้าว พี่จำผิดเหรอ ไม่เป็นไรเรื่องนี้เราแก้ไขได้” เมธเอียงแก้มให้ตะวัน “เชิญครับ”
ตะวันทั้งเขินทั้งขำ ดูเอาเถอะ ไหนใครว่าเมธเป็นผู้ชายอบอุ่น เป็นผู้ชายร้ายกาจสิไม่ว่า
“เร็วครับ จะไฟเขียวแล้ว”
“ไฟเขียวก็ไฟเขียวสิครับ ผมไม่ทำหรอก” ตะวันย่นจมูก
“งั้นพี่ไม่ออกรถนะ”
““พี่เมธ~”
“เร็วครับ” เมธป่องแก้มออก ตะวันนึกอยากฟาดเข้าให้สักที แต่ดูท่าแล้วอีกฝ่ายจะทำจริง เขาจึงต้องจรดปลายจมูกลงไปที่แก้มของเมธเร็วๆ หนึ่งที เมื่อเห็นว่าไฟจราจรใกล้จะเปลี่ยนสีแล้ว
“แบบนี้ไม่นับ แต่เอาเป็นว่าพี่จะรับมัดจำไว้ก่อนครับ เดี๋ยวถึงหอตะวันแล้วพี่ให้แก้ตัว”
“คนขี้โกง” ตะวันบ่นอุบ แค่นี้เขาก็เขินจะแย่
“หึๆ “ เมธไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ รถเคลื่อนตัวออกจากสี่แยกช้าๆ ตะวันหันไปมองหนูดลที่นั่งอยู่ทางเบาะหลัง เสียงทุ้มพูดปนเสียงหัวเราะดังขึ้น
“ถึงลูกตื่น พี่ก็ไม่มีปัญหาครับ อนุญาตให้ตะวันหอมได้ จะเผื่อลูกด้วยก็ได้นะ แกน่าจะชอบ”
ตะวันหน้าแดงซ่าน นึกถึงเสียงเล็กๆ ที่บอกว่า...พี่ใจดีของพ่อ เห็นทีว่าเขาคงเอาชนะพ่อลูกคู่นี้ไม่ได้ ร่วมมือร่วมใจกันดีเหลือเกิน
“ตะวัน”
“ครับ”
“ขอมือหน่อย” ตะวันยื่นมือไปหาเมธ อีกฝ่ายละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยมากุมมือของเขาไว้ เสียงเครื่องปรับอากาศในรถดังเบาๆ ความอบอุ่นไหลจากมือเข้าสู่หัวใจ
“พี่เมธครับ”
“ครับ?”
ตะวันชะโงกหน้าไปหอมแก้มเมธ ฝังจมูกลงไปแนบชิด ก่อนรีบถอนใบหน้าออก
“หายกันแล้วนะครับ” ตะวันหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก เบือนสายตาไปมองนอกหน้าต่าง ได้ยินเสียงเมธหัวเราะเบาๆ ความสุขเล็กๆ เกิดขึ้นได้ทุกเวลา ขอเพียงมีคนที่ใช่อยู่ข้างกายเรา
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 319007 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก