ตอนที่ 22 : พิสูจน์
“กูว่ามันแปลกๆ” ไทยนิ่วหน้า พูดขึ้นมาหลังจากตะวันเล่าเรื่องพาหนูดลและเมธไปกินข้าวนอกบ้านกับพ่อแม่และจันทร์
“มึงช่วยเกริ่นก่อนได้ไหมวะ กูจะได้เออออด้วยถูก” คนโปรดขัดขึ้น
“มึงก็ช่วยรอกูพูดให้จบ โดยไม่ต้องเสือกขึ้นมาก่อนได้ไหมล่ะ ทำเป็นหรือเปล่า”
“เออกูไม่เสือกก็ได้”
“ไม่อยากรู้เหรอ” ตะวันแหย่เพื่อน
“อยาก” คนโปรดพยักหน้า ใครจะไม่อยากล่ะ
“ถ้าอยากก็เงียบไว้ กูจะได้พูด” ไทยสำทับให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครขัดขึ้นมาอีก “ที่กูว่าแปลกกูหมายถึงพี่เมธ พี่เมธเป็นคนชัดเจน แต่ทำไมถึงไม่เคยพูดเรื่องนี้กับพ่อแม่ของตะวัน พูดถึงมันก็หลายเดือนแล้ว ที่สำคัญที่สุดทำไมถึงยังไม่ให้ตะวันบอก”
“เออจริง” คนโปรดพยักหน้า
“ที่มันยิ่งแปลก คือพี่เมธไม่บอกผู้ใหญ่ แต่กลับไปรับไปส่งตะวันตามปกติ ไม่ได้ระวังตัวไม่ใช่เหรอ”
“อืม” ตะวันพยักหน้า
“ทำไมวะ” คนโปรดถามไทย
“ถ้ากูรู้ กูจะว่ามันแปลกเหรอ”
“เออจริง”
“คือจะบอกว่าพี่เมธไม่จริงใจ คิดจะเล่นๆ อันนี้ไม่ใช่แน่ ขนาดกูเป็นคนนอกไม่ใช่ตะวันยังกล้าเอาหัวเป็นประกัน นึกไม่ออกว่าพี่เมธมีเหตุผลอะไร”
“ตะวันลองถามดูสิ” คนโปรดยุ เพราะอยากรู้เหตุผลของเมธเหมือนกัน
“อย่าเลย” ตะวันเสียงอ่อน
“ทำไมล่ะ ถามไปเลยจะได้รู้”
“จะให้เราถามว่ายังไง ถามว่าทำไมถึงไม่เข้าไปพูดกับพ่อแม่เราว่าคบกันอย่างนั้นเหรอ มันเหมือนไปบังคับว่าต้องจริงจังกับเราแล้ว เราหมายถึงจริงจังมากๆ มันยังไม่ถึงเวลาหรือเปล่า”
“ตะวันพูดก็ถูก” ไทยเห็นด้วย “ทางครอบครัวพี่เมธรู้เรื่อง เพราะสถานการณ์บังคับ ไปถามตรงๆ กูก็ว่าไม่เหมาะ”
“ไม่มีใครคิดเหมือนกูสักคน” คนโปรดหน้าหงอย
“ใครมันจะโผงผางเหมือนมึง ที่กูไม่ได้จะให้ตะวันทำอะไร กูแค่รู้จักว่ามันขัดๆ กับนิสัยของพี่เมธเลยทัก ไม่ใช่ว่าพี่เมธทำผิด ถ้าทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ ก็ว่าไปอย่าง” ไทยขยายความ
“งั้นก็อาจจะอยู่ในช่วงศึกษาดูใจให้แน่ชัด พี่เมธเคยพลาดมาแล้ว สงสัยอยากดูยาวๆ ให้รู้จักตัวตนกันจริงๆ ก่อนมั้ง บอกผู้ใหญ่ตอนแน่ใจแล้วก็ยังไม่สาย”
“คนโปรด” ไทยทำท่าตกใจ ยกสองมือขึ้นจับบ่าเพื่อน “มึงมีความคิดดีๆ กับเขาด้วยเหรอ”
“ไอ้ไทย” มหกรรมไล่เตะกันเกิดขึ้นอีกครั้ง ตะวันหัวเราะขำ เขาไม่คิดมากกับเรื่องนี้ เพราะคิดเหมือนคนโปรด เชื่อว่าเมธมีเหตุผลของตัวเอง
“ไปทะเลเหรอ” “ครับพ่อ” ตะวันตอบรับเมื่อบิดาถามซ้ำ เมธฝากเขาชวนครอบครัว ขับรถไปกินข้าวกลางวันที่พัทยาในวันเสาร์ที่จะถึงนี้
“คุณว่าไง”
“ไปนะคะแม่” จันทร์ส่งสายตาอ้อนมารดา ออกตัวช่วยอีกแรง
“อยากไปเหรอเรา”
“อยากไปค่ะ” จันทร์ตอบเสียงใส เขาไปกอดแขนมารดา
“ก็ดีเหมือนกันนะคะ ไปพักผ่อนเสียบ้าง”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ ตกลง”
“ครับพ่อ” ตะวันยิ้มรับ โล่งใจที่บิดาตอบตกลง
“วันศุกร์เมธมาส่งเราหรือเปล่า”
“มาครับพ่อ”
“อืม พ่อฝากบอกด้วยว่าพ่อชวนอยู่กินข้าวเย็นด้วยกัน คุณทำกับข้าวเผื่อเมธกับหนูดลด้วยนะ”
“ได้ค่ะ”
“อย่าลืมบอกเมธล่ะตะวัน”
“ไม่ลืมครับพ่อ” ตะวันตอบรับ เขาตั้งใจกลับมาค้างบ้านกลางสัปดาห์เพื่อคุยเรื่องนี้โดยเฉพาะ เขาอยากให้เมธและหนูดลสนิทสนมกับครอบครัวมากยิ่งขึ้น
“นั่งก่อนสิ” “ครับคุณอา” เมธนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกตัวใหญ่ ไม่ห่างจากที่บิดาของตะวันนั่ง
“ตะวันพาหนูดลไปหาแม่ในครัวไป”
“ครับพ่อ” ตะวันอุ้มเด็กชายดลลุกขึ้นโดยไม่ถาม
“จันทร์ เราด้วย”
“ค่า” จันทร์อิดออดแต่ก็ยอมลุกตามตะวันไป บิดาของเธอเป็นคนใจดีก็จริง แต่ก็เป็นคนดุมากเช่นกัน
“อามีอะไรอยากคุยกับเมธหน่อย” บิดาของตะวันพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าคนอื่นๆ เดินห่างออกไปแล้ว
“ครับคุณอา”
“เมธกับตะวันสนิทกันมากใช่ไหม”
“ครับ”
“ในฐานะอะไร”
เมธมองตาบิดาของตะวันโดยสายตาเคารพนับถือ ค้อมศีรษะลงเล็กน้อย แววตาจริงจัง
“คนรักครับ”
บิดาของตะวันนิ่งไปครู่ใหญ่ แววตาแปลกใจ “พูดอีกทีสิ”
“ผมกับตะวันคบกันครับ”
“ลูกอาชอบผู้ชายอย่างนั้นเหรอ” เมธชะงัก เมื่อเจอคำถามนี้จึงนิ่งคิดครู่หนึ่ง
“ผมคิดว่าตะวันชอบผมครับ โดยไม่เกี่ยวกับเพศ”
“อากับแม่ของตะวันก็สังหรณ์ใจอยู่ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นจริง” บิดาของตะวันถอนใจออกมาเบาๆ สีหน้าคิดหนัก
“จริงจังกันแค่ไหน มองอนาคตหรือเปล่า อาไม่แน่ใจว่าความรักแบบนี้มันจะเป็นไปได้จริงหรือ”
“ผมจริงจังกับตะวันครับคุณอา อยากใช้ชีวิตเป็นครอบครัวเดียวกัน ผมรู้ว่ามันไม่ง่ายในสังคมนี้ แต่มั่นใจว่าไม่ยากเกินความตั้งใจและความรักของผมกับตะวัน”
“ถ้าจริงจัง ทำไมถึงไม่เคยพูดถึง”
“ผมอยากให้คุณอาเห็นก่อนครับ”
“เห็นอะไร” บิดาของตะวันเลิกคิ้วแปลกใจ ไม่เข้าใจในสิ่งที่เมธต้องการสื่อ
“เห็นถึงความรักของเราสองคนครับ ผมอยากให้คุณอาเห็นว่าผมจริงจังกับตะวัน เห็นว่าผมดูแลและปกป้องน้องได้ เห็นว่าผมกับหนูดลรักตะวันมากแค่ไหน”
“โดยไม่ยอมบอกอางั้นเหรอ”
“ผมต้องขอโทษคุณอามากครับ ที่ทำเหมือนไม่มีมารยาท ไม่เข้ามาแนะนำตัวให้ถูกต้อง แต่ผมเกรงว่าถ้าผมเข้ามาทำความรู้จักกับคุณอา โดยบอกว่าตนเองเป็นคนรักของตะวัน ผมกลัวว่าคุณอาจะไม่เปิดใจ” เมธยกมือขึ้นไหว้ขอโทษบิดาของตะวัน
“ผมคิดเอาเองว่าถ้าผมรอให้คุณอาเห็นความจริงใจของผมก่อน บางทีคุณอาอาจเมตตา”
บิดาของตะวันนั่งนิ่ง มองเมธด้วยสายตาพิจาณาอยู่ครู่ใหญ่ “หึๆ ฉลาดมาก”
เมธพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ความสัมพันธ์ในรูปแบบของพวกเขา ไม่มีอะไรการันตีได้ว่าผู้ใหญ่จะยอมรับ แต่เมธเชื่อในความจริงใจของตัวเอง ว่าผู้ใหญ่จะมองเห็น
“ที่เมธพูดมาก็เข้าใจได้ อาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าถ้าเมธเข้ามาตรงๆ ตั้งแต่แรกอาจะเห็นด้วยไหม ตอนนี้ก็ยังไม่แน่ใจ แต่ก็ไม่ปฏิเสธล่ะนะว่าอาเห็นความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างเมธกับตะวัน”
“ขอบคุณครับคุณอา” เมธยิ้มกว้าง ความรู้สึกหนักในใจหายไปกว่าครึ่ง
“อาบอกว่ายังไม่แน่ใจ อย่าเพิ่งดีใจไป”
“ผมทราบครับ ขอเพียงคุณอายังให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเอง เท่านี้ก็กรุณาผมมากแล้ว”
“หึๆ อาคิดว่าอาพอรู้แล้วว่าทำไมลูกชายอาถึงชอบเมธ”
“ตะวันเป็นเด็กที่น่ารักครับ ลูกชายคุณอาเป็นคนดีมาก เพราะแบบนี้ผมถึงปล่อยตะวันไปไม่ได้”
“เอาอย่างนี้เลยเหรอ” บิดาของตะวันหัวเราะออกมา สีหน้าเคร่งขรึมเป็นกังวลคลายออก
“ครับ” เมธตอบรับหนักแน่น
“ฮ่าๆ เอาก็ลองดูกันไป อาจะรอดูว่าเมธจะทำได้อย่างที่พูดไหม แสดงให้อากับแม่ของตะวันเห็น ว่าเราฝากตะวันไว้กับเมธได้”
“ขอบคุณครับคุณอา” เมธยกมือขึ้นไหว้พ่อของตะวันอีกครั้ง “ขอบคุณที่ให้โอกาสผม ผมจะไม่ปล่อยให้หลุดมือแน่นอนครับ”
“ถ้ารักกันจริง อาก็พร้อมจะให้โอกาส” บิดาของตะวันพยักหน้า ก่อนหันไปมองทางประตู “จันทร์ไปเรียกพี่ตะวันมา”
“จันทร์ไม่ได้แอบฟังนะคะพ่อ จันทร์แค่ไม่ได้ไปไหนเท่านั้นเอง” เสียงลูกสาวคนเล็กหัวเราะห่างออกไป บิดาของตะวันโคลงศีรษะ “เลี้ยงลูกไม่ง่ายหรอกนะ บางทีก็ปวดหัว”
“น้องจันทร์เป็นเด็กน่ารักครับ”
“คิดว่าน่ารักจริงๆ หรือชมเอาใจอา”
“น่ารักจริงๆ ครับ แต่ผมก็ชมเอาใจคุณอาด้วย”
“เข้าใจตอบ” บิดาของตะวันไมได้พูดอะไรต่อ เพราะเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องรับแขกพอดี
ตะวันอุ้มหนูดลเข้ามาด้วย มารดาทำกับข้าวอยู่เขาจึงไม่อยากฝากไว้
“อร่อยไหม” บิดาของตะวันถามเด็กชายดลด้วยความเอ็นดู ในมือหนูน้อยมีมะพร้าวแก้วชิ้นใหญ่
“อร่อยครับ” หนูน้อยยิ้มอาย เขาไม่กลัวคุณตา คุณตาเป็นพ่อของพี่ใจดี คุณตาใจดีมากด้วย
“หนูดลรักพี่ตะวันหรือเปล่า”
“รักครับ” หนูน้อยพยักหน้า “ดลรักพี่ใจดีที่สุด” หนูน้อยตอบแล้วชะงัก หันไปยิ้มอายๆ ให้พ่อ “ที่สุดเท่าพ่อเลย”
“หึๆ ฉลาดทั้งพ่อทั้งลูก ถึงไปไหนไม่ได้ใช่ไหมเรา”
“ครับพ่อ?” ตะวันตามไม่ทัน เมื่อบิดาหันมาถามเขา
“เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ”
ตะวันตะลึง รีบหันไปมองเมธ ดวงตาเบิกกว้าง เมธส่งยิ้มอ่อนโยน ให้กำลังใจ
“ว่าไงตะวัน ไม่เห็นตอบพ่อ”
ตะวันเบือนสายตากลับมาที่บิดา เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ คลี่ยิ้มบาง ก่อนตอบด้วยเสียงมั่นใจ “ใช่ครับพ่อ”
“พ่อจะไม่ซักอะไรล่ะนะ บอกเมธไปแล้วว่าจะให้โอกาส”
“พ่อครับ” ตะวันร้องเรียกบิดา ดีใจจนน้ำตารื้น หนูดลเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ
“พี่ใจดี เป็นอะไร โอ๋ๆ” หนูน้อยหันไปกอดพี่ใจดีของเขา พยายามพูดปลอบ
“ห่วงกันจริงๆ” บิดาตะวันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี มองหนูน้อยด้วยสายตาเอ็นดู อย่างน้อยก็ยังมีเด็กชายดลเป็นครอบครัว เขาคงไม่ต้องห่วงลูกชายยามบั้นปลาย
“คืนนี้อย่าลืมคุยกับแม่ด้วย แม่เราสังเกตเห็นก่อนใคร พูดไปเถอะ ไม่ต้องกังวล”
“ครับพ่อ”
“ป่านนี้แม่เราเตรียมกับข้าวเสร็จแล้วมั้ง ไปกินข้าวกัน ดึกมากหนูดลจะหิว” บิดาของตะวันลุกขึ้นยืน เป็นการบอกว่าการซักถามได้จบลงแล้ว
“คุณอาครับ”
“มีอะไรเมธ”
“ผมขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับ”
“เอาสิ แต่อย่านาน”
“ขอบคุณครับ”
เมธรอให้บิดาของตะวันเดินพ้นประตูห้องไปก่อน เขาหันไปมองตะวัน จับมือของอีกฝ่ายมากุมไว้
“พี่บอกเรื่องเรากับคุณพ่อของตะวันแล้ว บอกท่านว่าพี่จริงจังกับตะวัน อยากใช้ชีวิตกับตะวัน พี่พูดไปโดยพลการหรือเปล่า ตะวันอยากใช้ชีวิตกับพี่ไหมครับ อยากอยู่กับพี่กับลูกไหม”
“อยากครับ”
“หนูดล~” ตะวันหัวเราะ เขาเขินจนหน้าแดง แต่ก็อดขำเด็กชายดลไม่ได้ หนูน้อยทำหน้าเหรอหรา
“ดลอยากอยู่กับพี่ใจดี” หนูน้อยไม่เข้าใจว่าเขาพูดผิดตรงไหน เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ สายตาของผู้ใหญ่อ่อนแสงลง ตะวันกอดหนูน้อยกระชับอก
“พี่ตะวันก็อยากอยู่กับหนูดลครับ” ตะวันซบหน้าลงบนผมของเด็กชาย “อยากอยู่กับหนูดลกับคุณพ่อ”
เมธเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ โอบแขนรอบตัวของตะวัน กอดทั้งสองคนพร้อมกัน “ขอบคุณครับตะวัน”
“พี่เมธ พี่ตะวัน จันทร์ไม่ได้แอบดูนะคะ” เสียงตะโกนดังมาจากหน้าประตูที่เปิดอยู่ “พ่อให้มาตามบอกว่าไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวอาหารเย็นหมด”
เมธยิ้มกว้าง ดวงตาที่มองตะวันอบอุ่นและอ่อนโยน เขาแตะริมฝีปากลงบนศีรษะของตะวันแค่เพียงแผ่วเบา เพื่อแสดงออกถึงความรักและความขอบคุณ ก่อนคลายอ้อมแขนออก
“ไปกันเถอะ” เมธอุ้มลูกชายขึ้นจากตักของตะวัน ส่งมือข้างหนึ่งไปหา ตะวันแหงนเงยหน้าขึ้นมอง รอยยิ้มเต็มไปด้วยความสุข เขาวางมือลงบนมือของเมธ ปล่อยให้อีกฝ่ายฉุดรั้งให้ลุกขึ้นยืน ความอบอุ่นถ่ายทอดจากมือสู่มือ ก่อนที่เมธจะปล่อยออก ความรักของพวกเขาอาจต้องการบทพิสูจน์ แต่บทพิสูจน์ที่ดีมาจากความจริงใจ โดยไม่ต้องแต่งเสริมเติมแต่งสิ่งใดลงไป เพราะความรักจะพิสูจน์ตัวของมันเอง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ ทฤษฎีโลกกลม เขาว่าคือพรหมลิขิต ♥ [ตอนที่ 24 End ] ❀ 19/03/2018✿ P:33 (อ่าน 318975 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก