คนโปรด 5.2
“ดูแลตัวเองดีๆนะสมิธ”มิเชลลูบหัวเด็กชายเบาๆ เอ่ยคำลาเป็นครั้งสุดท้าย
“ครับ แม่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะ...อย่าลืมมาหาผมบ่อยๆด้วย”สมิธกอดมิเชลเป็นครั้งสุดท้ายแล้วผละออกมา เด็กชายหันไปมองลูคัสที่ยืนรออยู่ด้านหลัง สมิธหันมามองหน้ามิเชลเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังเดินขึ้นรถไป
ลูคัสเอื้อมมือไปปิดประตูรถไว้แล้วเดินเข้าไปหามิเชล
“นี่เช็คของคุณ...แล้วอย่าลืมที่ผมบอก”ชายหนุ่มยื่นเช็คมูลค่าห้าล้านปอนด์ถ้วนส่งให้หญิงสาวพร้อมกล่าวย้ำ
“รู้แล้วแหละน่า”มิเชลยื่นมือไปรับเช็คด้วยความหงุดหงิด
“ก็ดี” ลูคัสว่าแล้วหันหลังจะเดินขึ้นรถ แต่ก็ถูกมิเชลเรียกเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยว!”ลูคัสหันกลับมาเลิกคิ้วมองหญิงสาว
“ไม่ว่าคุณจะเอาเขาไปทำอะไร แต่ช่วยอย่าทิ้งขว้างเขา ช่วยดูแลเขาจนกว่าเขาจะเดินด้วยตัวเองได้เถอะ ขอร้องล่ะ”
“เกิดสำนึกเป็นแม่ที่ดีอะไรตอนนี้…ผมะทำยังไงกับเขามันก็เรื่องของผม ไม่ต้องให้คุณมาคอยบอกหรอก”ลูคัสเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา มิเชลยิ่งหน้าเสียลงไปอีก ถ้าเธอรู้ว่ามันจะเป็นอย่างนี้เธอไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้เจอสมิธโดยเด็ดขาด
“สมิธไม่เหมือนคนอื่นที่คุณเคยเจอมาหรอกนะ...แล้วสักวันคุณจะนึกเสียใจที่ทำแบบนี้”
“หรอ ผมก็อยากรู้นะว่าผมจะเสียใจสักแค่ไหน...ขอให้ถึงวันนั้นเร็วๆก็แล้วกัน”ว่าจบชายหนุ่มก็หันหลังเปิดประตูก้าวขึ้นรถโดยไม่หันกลับมามองเธออีก มิเชลมองท้ายรถคันหรูที่เคลื่อนออกไปจนสุดสายตา
อดทนไว้นะสมิธ...แม่รู้ว่าแกทำได้
แกต้องให้บทเรียนแก่เขา!
++++++++++++++++++++
“เป็นไง...ชอบไหม?”ชายหนุ่มเอ่ยถามเด็กชายตัวเล็กเมื่อเขาพามายังที่อยู่ใหม่ สมิธพยักหน้าทื่อๆไม่ได้ตอบอะไร เพราะเด็กชายยังอยู่ในช่วงอารมณ์เศร้าอยู่
“มาพี่จะพาไปดูห้อง”ชายหนุ่มจับแขนเด็กชายให้เดินไปตามทาง เขาซื้อที่นี่ไว้นานแล้ว มันเป็นเพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูอยู่ย่านที่ดินแพงที่สุดในลอนดอน บ่อยครั้งที่เขาแวะมาพักที่นี่ แต่ส่วนมากเขาจะพักที่คาสิโนของตัวเองมากกว่า
ช่วงนี้เขากำลังสนใจสมิธ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะทุ่มเทสิ่งต่างๆให้เด็กน้อย ลูคัสพาสมิธเดินมายังห้องหนึ่ง ภายในห้องเป็นการตกแต่งในแบบที่เด็กผู้ชายชอบ มีโมเดลหุ่นยนต์ เครื่องเล่นเกมส์ต่างๆครบครับ สมิธมองด้วยความตื่นตาตื่นใจจนเผลอลืมเรื่องเสียใจไปชั่วขณะ
“นี่ห้องผมจริงๆหรอ”เด็กชายพึมพำในลำคอ แต่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างตัวก็ยังได้ยินอยู่ดี
“ใช่”
“ขอบคุณครับ”
“อืม...อีกสามเดือนก็จะจบเกรด6แล้วใช่ไหม?”
“ใช่ครับ”
“เกรด7อยากเรียนที่ไหนเป็นพิเศษไหม?”
“ผม...ไม่รู้”เด็กชายส่ายหน้าเพราะไม่เคยคิดมาก่อน มิเชลให้เขาเรียนที่ไหนเขาก็เรียนที่นั่น แต่โรงเรียนปัจจุบันของเขาสอนถึงแค่เกรด6เท่านั้น จบจากที่นี่เขาก็ต้องย้ายโรงเรียน
“พี่จะจัดการให้เอง ขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน”
“อื้ม”
“พักผ่อนเถอะ พี่ไม่กวนมิทตี้แล้ว”
“แล้วลุคจะไปไหน?”
“ก็กลับไง พี่ไม่ได้พักที่นี่กับมิทตี้หรอกนะ”เพราะลูคัสเป็นพวกหวงพื้นที่ส่วนตัว เขาจึงไม่คิดจะพักที่นี่และยกให้สมิธอยู่แทน ยกเว้นว่าเขาจะมีเรื่องให้ทำจนต้องค้างล่ะนะ
“วันนี้...พี่ค้างกับผมที่นี่ได้ไหม”เด็กชายเอ่ยถามอย่างเกรงใจ แต่เพราะเป็นคนไม่ชินที่ง่ายๆ คืนแรกเขาจะนอนไม่ค่อยหลับ ลูคัสมองเด็กชายนิดๆ ก่อนจะย่อเข่าลงให้ความสูงเสมอกับเด็กชาย
“ฟังนะมิทตี้ นายโตแล้วไม่ว่าจะเพราะรู้สึกกลัวหรือเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ นายต้องเผชิญหน้ากับมันให้ได้ หัดเข้มแข็งสิครับ เข้าใจไหม?” สมิธเหลือบดวงตาสีมหาสมุทรมองลูคัสตรงๆ ที่คนตรงหน้าพูดแบบนี้หมายความว่าคืนนี้เขาต้องนอนที่นี่คนเดียวสินะ แต่สุดท้ายสมิธก็เลือกที่จะพยักหน้าให้กับลูคัส ชายหนุ่มยิ้มบางๆอย่างพอใจก่อนจะยื่นหน้าประทับจูบปากเล็กแผ่วเบาแล้วผละออก ชายหนุ่มเอ่ยลาเด็กน้อยไม่กี่คำแล้วออกจากห้องไป
เด็กน้อยมองไปรอบห้องด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว เป็นแบบนี้แล้วมันต่างจากตอนอยู่กับมิเชลตรงไหน
เด็กชายยิ้มเศร้านิดๆเมื่อคิดว่าตอนที่ยังอยู่กับมิเชล แม้ว่าเขาจะต้องอยู่คนเดียวแต่เขาก็รู้ว่ามิเชลจะกลับมาหาเขาเสมอมันทำให้เขารู้สึกอุ่นใจ แต่ในขณะเดียวกันเด็กชายไม่รู้เลยว่าผู้ชายที่เพิ่งเดินออกจากห้องไปจะกลับมาหาเขาเมื่อไหร่กัน...
+++++++++++++
สมิธใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวนานนับเดือนก็เริ่มจะชิน ทุกๆเช้าจะมีคนนำอาหารมาส่งให้ถึงครัว ทำให้เด็กชายไม่ต้องทนกินซีเรียลจืดๆเหมือนเคย ตกเย็นก็มีอาหารมาเสิร์ฟให้ถึงที่เหมือนเดิม และเขาสามารถสั่งได้ว่าวันต่อไปเขาอยากกินอะไร ส่วนเรื่องการเดินทางไปโรงเรียนเด็กชายก็นั่งบัสเหมือนเดิม อาจจะใช้เวลามากกว่าเดิมหน่อยแต่สมิธก็ตื่นไหวไม่เคยขาด แต่สิ่งที่เด็กชายตกใจสุดๆเลยก็คือเงินที่ลูคัสให้เขาใช้ในแต่ละสัปดาห์ ตอนแรกเขาคิดว่าให้เป็นรายเดือน แต่ที่ไหนได้สัปดาห์ต่อมาเงินจำนวนเท่าเดิมก็ถูกส่งมาให้สมิธอีก
เด็กชายพยายามปฏิเสธเงินผ่านลูกน้องของชายหนุ่มเพราะลูคัสไม่ได้แวะมาหาเขาเลย แต่นอกจากลูกน้องของลูคัสจะไม่รับคืนแล้ว วันต่อมายังนำเงินมาเพิ่มให้เขาอีกพร้อมคำกำชับจากลูคัส ทำให้เด็กชายไม่กล้าปฏิเสธอะไรอีก
แม้จะรู้สึกเหงาอยู่บ้างแต่สมิธก็พยายามทำใจและเลือกที่จะทำสิ่งที่ทำให้ตัวเองมีความสุข เด็กชายไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนมากขึ้นหลังเลิกเรียน เสาร์-อาทิตย์ก็ไปเล่นบ้านเพื่อนๆ อย่างสนุกสนานโดยผ่านการอนุญาตจากลูคัสแล้ว
วันนี้เป็นวันเกิดเด็กชายสมิธที่จะอายุครบ 12ปีเต็ม เขาไม่เคยจัดปาร์ตี้วันเกิดเพราะมิเชลไม่มีเงินมากพอที่จะจัดงานและเลี้ยงอาหารเพื่อนๆของเขา ถึงแม้ว่าปีนี้สมิธจะมีเงินมากพอแต่เมื่อไม่มีมิเชลอยู่ด้วยเขาก็ไม่มีอารมณ์จะฉลองเหมือนกัน
เด็กชายเปิดประตูเข้าห้องไป เห็นแสงไฟเปิดไว้อยู่ก็ไม่รู้สึกแปลกใจอะไร บางทีลูกน้องของลูคัสอาจมาเปิดไว้ให้ แต่เมื่อเดินมาถึงโซนห้องนั่งเล่นกลับพบชายหนุ่มที่เขาไม่ได้เห็นหน้าเลยตลอดเดือนนี้
“ไง”เป็นลูคัสที่เอ่ยขึ้นทักเด็กหนุ่มก่อน
“สวัสดีครับ”เมื่อได้สติสมิธจึงเอ่ยทักทายอีกคนบ้าง เด็กชายเดินไปหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก มันโหยหา คิดถึง และน้อยใจปะปนกันไป
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้นหืม?”ลูคัสดึงแขนเด็กชายให้นั่งพาดบนตักตัวเอง ก่อนจะถอดกระเป๋านักเรียนออกให้โดยที่สมิธก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เด็กชายเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงๆโดยไม่พูดอะไรอยู่หลายวินาที ก่อนจะเริ่มขยับปากเอ่ยถามสิ่งที่อยู่ในใจเขามาโดยตลอด
“หายไปไหนมา...”ลูคัสยิ้มเมื่อได้ฟังประโยคนี้จากเด็กน้อย แสดงว่าสิ่งที่เขาทำกำลังจะสำเร็จ
“พี่ไปทำงานน่ะสิ...คิดถึงหรอ”ชายหนุ่มถามเย้า
“แล้ว...ไม่โทรมาบ้าง”เด็กชายถามอย่างน้อยใจ ทั้งมิเชลทั้งลูคัสไม่มีใครคิดถึงเขาเหมือนที่เขาคิดถึงเลยหรือไง เมื่อมวลความเสียใจอัดแน่นรวมกัน หยาดน้ำใสๆก็เริ่มทะลักออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างเก็บไว้ไม่อยู่ แม้เด็กชายจะร้องไห้แต่ลูคัสกลับระบายยิ้มแทน ชายหนุ่มโอบกอดร่างเล็กไว้แนบอก โยกตัวเด็กชายไปมาอย่างปลอบใจ
“มิเชลยุ่งมาก...พี่ก็ทำงานจนไม่มีเวลากินข้าวเลย พอว่างก็มาหามิทตี้แล้วนี้ไง”ชายหนุ่มปลอบใจเด็กน้อยด้วยคำลวง มิเชลไปเที่ยวเล่นอยู่ฝรั่งเศส ส่วนเขาบินกลับลาสเวกัสไปทำงาน พอว่างก็ไปสนุกกับคนที่เขาเลี้ยงไว้ที่นั่น แต่ที่เขาเลือกที่จะขาดการติดต่อจากเด็กชายเพราะเขาอยากให้สมิธโหยหาเขาให้มากๆ และเขารอรวบยอดวันนี้
“แล้ววันนี้พี่กินรึยัง ฮึก”เด็กชายเช็ดน้ำตาและคลายสะอื้น ก่อนจะเอ่ยถามคนที่เป็นเบาะให้เขานั่งด้วยความเป็นห่วง
“ยังเลย รอมากินวันเกิดมิทตี้”
“เอ๊ะ?”เด็กชายดูจะงุนงงเพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะรู้
“สุขสันต์วันเกิดนะเด็กดีของพี่...เป็นเด็กดีของพี่ตลอดไป”ลูคัสอวยพรเสร็จก็หอมแก้มใสเด็กชายด้วยความหมั่นเขี้ยวไปฟอดใหญ่ ก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้สมิธ เด็กชายรับมามองอย่างไม่เข้าใจ บนแผ่นกระดาษมันเป็นศัพท์ยากๆที่เขาไม่ค่อยรู้ความหมายของมันนัก
“อะไรหรอ?”
“พี่ให้เป็นของขวัญชดเชยวันข้างหน้า อย่างน้อยถ้ามิทตี้ไม่รู้จะไปไหน มิทตี้ก็สามารถกลับมาที่นี่ได้ตลอดเลยนะ”สมิธก็ยังมองลูคัสอย่างไม่เข้าใจอยู่ดี ชายหนุ่มเพียงยิ้มคืนให้เท่านั้น ก่อนจะหยิบเกมส์กดรุ่นใหม่ล่าสุดให้เด็กชาย เมื่อเห็นของขวัญชิ้นที่สองสมิธกลับตาลุกวาวรีบรับไว้แล้วจูบแก้มขอบคุณชายหนุ่มด้วยความดีใจ
ลูคัสส่ายหน้า มูลค่าของขวัญชิ้นที่สองเทียบชิ้นแรกไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แต่ก็นะเด็กก็ยังเป็นเด็ก เมื่อโตขึ้นสมิธก็จะรู้เองว่าสิ่งไหนมีค่ามากกว่ากัน
โดยที่ลูคัสไม่รู้เลยว่าต่อไปอีกสิบปีข้างหน้า สิ่งที่เขาคิดไว้จะผิดมหันต์
“เราไปทานอาหารกันดีกว่าวันนี้มีเค้กช็อกโกแลต พิซซ่า แล้วก็อาหารอิตาเลี่ยนที่มิตตี้ชอบทั้งนั้นเลย”
“เย้!”เด็กชายลุกขึ้นอย่างดีใจ ก่อนจะดึงมือลูคัสให้ลุกขึ้นตามตนเองเข้าไปในห้องครัว เด็กชายรับประทานอาการอย่างเอร็ดอร่อย แต่ชายหนุ่มเพียงจิบไวน์รอเวลาเงียบๆเท่านั้น
+++++++++++++++
“อ้าวลุค ผมนึกว่าพี่กลับไปแล้วซะอีก”สมิธเอ่ยถามเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาเจอคนที่คิดว่ากลับไปแล้วนั่งอยู่บนเตียงของเขา
“ยัง พี่รอของขวัญอยู่”
“หืม?วันนี้ก็วันเกิดพี่หรอ?”
“เปล่า มาหาพี่ซิมิทตี้”ชายหนุ่มกวักมือเรียกสมิธด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ผมขอแต่งตัวก่อนนะ แป็บเดียว”เด็กชายที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวทำท่าจะเดินไปทางห้องแต่งตัว แต่ก็โดนคนตัวโตกว่าขัดด้วยเสียงเข้ม
“ไม่ต้อง!มาหาพี่เดี๋ยวนี้”สมิธช้อนสายตามองลูคัสด้วยสายตาหวาดๆแต่ก็ยอมเดินเข้าไปหาตามคำสั่งของชายหนุ่ม เมื่อเด็กชายขยับตัวเข้าไปใกล้ในระยะแขนเอื้อมถึง ลูคัสก็จัดการคว้าแขนเล็กแรงกว่าปกตินิดหน่อย เด็กชายที่ยังไม่ทันตั้งตัวจึงเซล้มลงบนเตียง
“ละลุค พี่จะทำอะไร”สมิธถามด้วยน้ำเสียงตื่นๆ เมื่อลูคัสกระชากผ้าเช็ดตัวเขาออกจากร่างกายแล้วตามลงมาคร่อมทับร่างเล็กไว้อย่างรวดเร็ว
“มิทตี้ โตแล้วนะ...พี่ขอได้ไหม”ลูคัสเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำพร่า พร้อมๆกับจมูกโด่งที่ซุกไซ้กับซอกคอเล็กอย่างหื่นกระหาย
“เดี๋ยวลุค...อย่าทำนะ! ฮึก!”สมิธดันอกแกร่งภายใต้เสื้อของอีกคนไว้ ร่างเล็กตัวสั่นน้อยๆด้วยความหวาดกลัว ภาพเหตุการณ์ที่ไมเคิลบุกเข้ามาในห้องผุดวาบขึ้นมาในหัว ร่างกายเด็กหนุ่มสั่นสะท้านและเหงื่อซึมเป็นเม็ดๆจนลูคัสยังรู้สึกได้ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเล็กน่ารักที่มีน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย ลูคัสถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วโน้มตัวไปจูบเปลือกตาเล็กเบาๆ
“ทำไมต้องร้องไห้ล่ะ?”
“ฮึก ผมกลัว ฮืออออ”ลูคัสนิ่งไปและนึกขึ้นได้ว่ามิเชลเคยเล่าให้ฟังว่าสมิธเคยเกือบโดนข่มขืน คิ้วหนากระตุกเล็กน้อย มันน่าฆ่าไอ้เวรนั่นทิ้งจริงๆ
“ไม่ต้องกลัว พี่ไม่เหมือนไอ้เวรนั่น”ชายหนุ่มจูบซับไปตามใบหน้าเล็กอย่างปลอบใจ ทั้งที่ภายในเขาพลุ่งพล่านอยากปลดปล่อยเต็มที
“ไม่!ไม่เอา! ฮือออออ”สมิธดิ้นรนเหมือนสติแตกไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
“มิทตี้มองหน้าพี่...มิทตี้...สมิธฟังพี่!”ชายหนุ่มตวาดเสียงเข้มอย่างที่ไม่เคยใช้กับสมิธ ร่างเล็กหยุดชะงักค้างด้วยความตกใจในทันใด
“มองหน้าพี่แล้วตอบมา...พี่หน้าเหมือนไอ้สารเลวนั่นไหม”เด็กชายมองสำรวจใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาของชายหนุ่ม ลูคัสเครื่องหน้าครบจัดว่าหล่อหยิ่งๆดูไว้ตัวอย่างที่สมิธไม่เคยเห็นมาก่อน
“ไม่เหมือน”
“แล้วถ้าพี่ทำแบบนี้ ฟอด! ชอบไหม?”ชายหนุ่มก้มหอมแก้มเล็ก สมิธก็พยักหน้าให้แทนคำตอบ
“แล้วแบบนี้ล่ะ...”ริมฝีปากบางของลูคัสแนบสนิทลงกับกลีบปากเล็ก ขบเม้มบางเบาอ่อนโยนจนเด็กชายเคลิบเคลิ้มตาม
“ชอบใช่ไหม”ลูคัสผละจูบออกแล้วถาม สมิธก็พยักหน้าให้พร้อมแก้มใสที่แดงระเรื่อยขึ้น
“รักพี่รึเปล่า?” เด็กชายนิ่งคิดไปนานก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แต่ลูคัสกลับขมวดคิ้วไม่พอใจในคำตอบ
“พูดออกมาสิ”
“รัก”
“ถ้าอย่างนั้นจะยอมเป็นของพี่ไหม จะทำแบบที่คนรักกันทำรึเปล่า”ลูคัสพูดเหมือนถาม แต่จริงๆเป็นการกดดันคนตัวเล็กมากกว่า
“ถ้าไม่ทำได้ไหม?”เด็กชายถามอ้อนๆเพราะยังรู้สึกกลัวอยู่ดี
“ได้สิ แต่พี่จะไม่มาเจอมิทตี้อีก...มิเชลก็จะไม่มา”ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา สมิธสะดุ้งเฮือกกอดคอลูคัสไว้แน่นราวกับว่ากลัวเขาจะหายไป
“ไม่เอานะ อย่าหายไป...ฮึก...ผมยอมแล้ว”น้ำตาเด็กชายทะลักออกมาอีกรอบ เขายอมทุกอย่างแล้ว อย่าทิ้งเขาไปเลย
“เด็กดีของพี่”ลูคัสจูบซับไปตามใบหน้าเล็ก เขาปลดแขนเล็กที่คล้องคอตัวเองออก มองใบหน้าเล็กที่มีน้ำตาหลงเหลืออยู่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่ที่มากกว่านั้นคือ
อยากบดขยี้แรงๆให้สมิธร้องมากกว่านี้
หรือว่าเขาจะวิปริตอย่างที่มิเชลว่าจริงๆ
ช่างหัวมันเถอะ...
ลูคัสแตะริมฝีปากเข้ากับปากเล็กๆแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆบดเบียดริมฝีปากให้แนบแน่นและร้อนแรงยิ่งขึ้นตามอารมณ์ มือเรียวลากไล้ไปตามสัดส่วนลื่นมือของร่างบาง เขาเค้นคลึงหน้าอกเล็กทั้งสองข้างอย่างหนักหน่วงจนคนใต้ร่างร้องประท้วงในลำคอด้วยความเจ็บปวด
ชายหนุ่มสอดลิ้นเข้าไปเชยชิมน้ำหวานในปากอีกคน กวาดต้อนเกี่ยวพันลิ้นเล็กไปมาอย่างดุเดือด ในขณะที่นิ้วมือยังขยับบดขยี้เม็ดบัวเล็กๆทั้งสองข้างจนสมิธความรู้สึกแปลกๆขึ้นมา
มันเสียวมวนตรงท้องน้อยวูบวาบไปมา พร้อมๆกับแก่นกายเล็กที่เริ่มมีความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาเป็นครั้งแรก ลูคัสละริมฝีปากออกจากปากที่บวมเจ่อของเด็กน้อย เขาจูบซับไล่ลงมาตั้งแต่งพวงแก้ม สันกราม ก่อนจะหยุดริมฝีปากดูดซอกคอระหงอย่างมัวเมาไปหลายรอบ เด็กชายรู้สึกเจ็บแสบทุกครั้งที่ลูคัสลากริมฝีปากผ่านต้นคอ รอยแดงผุดขึ้นมารอยแล้วรอยเล่าจนแทบไม่เหลือที่ว่างให้เห็นผิวขาวๆ
เมื่อสร้างความเป็นเจ้าของบนลำคอเล็กจนพอใจ ชายหนุ่มจึงจู่โจมเป้าหมายต่อไปที่แดงเป็นปื้นจากการบีบของเขา ลูคัสลงลิ้นหนักกับเม็ดบัวเล็กๆของสมิธ เขาขบไม่เบานักแล้วดูดแรงๆหลายทีจนแก้มตอบ เด็กชายทั้งเจ็บและเสียวเสียดทรมานไม่หยุด
“อ๊า...อ๊ะ ลุค มัน...อ๊า”สมิธพยายามจะผลักหัวชายหนุ่มออกจากหน้าอกตัวเองเพราะรู้สึกแปลกๆ แต่ลูคัสกลับตรึงมือเด็กน้อยไว้แล้วดูดดึงหน้าอกบางต่อจนพอใจ สมิธทรมานไปด้วยอารมณ์แปลกๆจนน้ำตาไหล เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
“เสียวไหมเด็กดี”
“อ๊า!”สมิธพูดไม่เป็นภาษา ได้แต่ครางออกมาแทนคำตอบ
ลูคัสเหลือบมองแก่นกายเล็กที่กำลังโต มันเริ่มตั้งขึ้นมานิดๆ คงต้องปลุกมากกว่านี้หน่อย คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็เลื่อนมือไปจับสมิธน้อยอย่างรวดเร็ว เด็กชายตาเหลือกสะดุ้งด้วยความตกใจ
“หนังยังหุ้มอยู่เลย เคยช่วยตัวเองไหม?”ลูคัสเอ่ยถามพร้อมกับรูดสิ่งที่อยู่ในมือตัวเองไปมา สมิธหน้าแดงก่ำด้วยความรู้สึกบางอย่าง
“อ๊ะ..มะไม่เคย...อื้อ ลุค...ผมจะฉี่”เด็กชายหนีบขาเข้าเมื่อรู้สึกเหมือนกำลังจะปลดปล่อยบางอย่างออกมา
“ปล่อยออกมาเลย”ลูคัสรูดชักแก่นกายเล็กหนักมือขึ้น หัวเล็กๆสีชมพูผลุบขึ้นผลุบลงผ่านหนังหุ้มตามจังหวะมือเขา
“อ๊ะ..อ๊ะ...อ๊า!!”หยาดน้ำสีใสออกขุ่นพุ่งพวยออกจากสมิธน้อย ลูคัสกระตุกยิ้มก่อนจะรูดแรงๆอีกสองสามทีให้น้ำออกมาให้หมดแล้วหยุดมือ สมิธหายใจหอบถี่มองลูคัสอย่างล่องลอย ชายหนุ่มลงจากเตียงก่อนหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาถอดเสื้อและกางเกงพร้อมอันเดอร์แวร์ออกหมดจนร่างกายเปลือยเปล่า ลูคัสฉีกซองที่อยู่ในมือแล้วสวมเข้ากับอาวุธอันแข็งแกร่งที่ตั้งตรงพร้อมรบของเขา
ลูคัสก้าวขึ้นเตียง จับขาเล็กถ่างออกกว้างจนเห็นรอยจีบเล็กสีชมพูน่าสัมผัส เขาบีบเจลหล่อลื่นใส่นิ้วจนชุ่ม ชายหนุ่มใช้นิ้วโป้งคลึงรอยจีบนั้นให้ผ่อนคลาย ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วกลางเรียวยาวเข้าไปอย่างรวดเร็ว สมิธสะดุ้งเฮือกด้านหลังตอดรัดสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกายทันที
“อื้อ!ลุค!ผมเจ็บ…”เด็กชายกระถดสะโพกถอย แต่มืออีกข้างของลูคัสก็จับเอวบางไว้แน่นไม่ให้ขยับ
“อดทนหน่อยมิทตี้ เดี๋ยวก็ชินนะครับ”ชายหนุ่มโน้มตัวไปจูบปากเล็กอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะสอดนิ้วชี้เพิ่มเข้าไปอีกนิ้วอย่างรวดเร็ว
“อึก!เจ็บแล้วลุค ไม่เอาได้ไหม”เด็กชายอ้อนวอนอีกฝ่ายทั้งน้ำตา แต่ลูคัสกลับขยับนิ้วยาวๆเข้าออกราวกับไม่ไยดีน้ำตาของอีกคน ชายหนุ่มบีบเจลหล่อลื่นใส่ช่องทางเล็กมากกว่าเดิม นิ้วที่สามถูกสอดเข้าไปอีกเพิ่มความอึดอัดให้เด็กชายมากยิ่งขึ้น สมิธเจ็บมากจนช่องทางรักแทบไร้ความรู้สึก
ลูคัสชักนิ้วเข้าออกจนช่องทางเล็กๆเริ่มขยายและรับสิ่งแปลกปลอมได้ ชายหนุ่มชักรูดรั้งแก่นกายใหญ่โตของตัวเองสามสี่ครั้งก่อนจะจ่อส่วนหัวไปที่ทางรักสีชมพูของสมิธ แม้จะเข้าได้เกือบทั้งหัวแต่สมิธก็ร้องลั่นปานจะขาดใจ
“อ๊ากกก เจ็บบบบบ”
“ซี๊ด…อดทนอีกนิดนะเด็กดี จุ๊บ…”ลูคัสจูบไปทั่วใบหน้าเล็ก พร้อมๆกับดันแก่นกายเข้าไปอย่างรวดเร็ว แม้จะดันเข้าไปจนสุดช่องทางแต่ความยาวมังกรลูคัสกลับเข้าไปได้แค่สองในสามเท่านั้น
“ฮือออ มันเจ็บ”
“อ่าห์…เข้าได้แล้วเด็กดี ต่อไปครั้งหน้าต้องรับของพี่ให้ได้ทั้งหมดนะ” ลูคัสขยับแก่นกายช้าๆ แม้ทางรักของสมิธจะรับตัวตนของเขาได้ไม่หมด แต่ก็สร้างความรู้สึกดีให้ชายหนุ่มเป็นอย่างมาก
ชายหนุ่มสาวสะโพกเข้าออกหนักหน่วง ริมฝีปากดูดหน้าอกเล็กอย่างมัวเมาราวกับเสพติด เด็กชายกัดริมฝีปาก มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นอย่างอดทน เสียงครางต่ำของลูคัสดังเข้าหูอยู่ตลอดเวลา
เด็กชายได้แต่ภาวนา…ขอให้มันจบลงเร็วๆสักที
ลูคัสย้ายริมฝีปากไปดูดชิมริมฝีปากเล็กอย่างเร่าร้อน ช่วงล่างก็ขยับเข้าออกรัวเร็วจนสมิธจุกไปทั่วช่องท้อง ไม่กี่นาทีออกต่อมาชายหนุ่มก็ตัวกระตุกปลดปล่อยออกมาอย่างสุขสม
ร่างสูงถอนตัวออกจากช่องทางเล็ก มีเลือดติดถุงยางออกมาประปราย ในขณะที่สมิธร้องไห้จนหลับไป ลูคัสใช้ทิชชู่รูดถุงยางทิ้งถังขยะ ชายหนุ่มขยับแต่งตัวอย่างไม่รีบร้อน มือเรียวหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรพลางเหลือบสายตามองร่างเล็กที่หลับอยู่บนเตียง
(ครับนาย)
“ตามพ่อบ้านแจ็คสันมาดูแลมิทตี้”
(ครับ)
ลูคัสเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง ดวงตาสีเขียวเข้มเหลือบมองสมิธด้วยสายตาอ่านไม่ออก ร่างสูงหยิบผ้าห่มคลุมให้ร่างเล็ก ก้มจูบหน้าผากมนหนักๆอีกทีก่อนจะออกจากห้องไป…
++++++++++++
เฮียอย่าฟันแล้วทิ้งน้องน้าาา nc มึนๆเมาๆตามสภาพคนเขียนค่ะไม่ดียังไงก็อภัยด้วย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
