ตอนที่ 4 : รบกวน
เป็นเช้าวันเสาร์ที่น่าเบื่อหน่าย ไทยกดรีโมทปิดโทรทัศน์ เขานอนเล่นอยู่บนเตียงตั้งแต่ตื่นนอน ยังไม่ได้ขยับตัวไปไหน
ไทยควานมือไปใต้หมอน หยิบโทรศัทพ์มือถือออกมา กดโทรออกหาคนโปรด
“ทำอะไรอยู่วะ”
“อยู่ในรถ กำลังไปบ้านพ่อพี่รหัส”
“งั้นก็แล้วไป”
“มึงมีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า กูนึกว่ามึงว่าง เอาไว้เจอกันวันจันทร์ก็ได้”
“กูคงกลับเย็นๆ ถ้ามึงอยากเจอโทรมาแล้วกัน”
“ได้”
ไทยกดวางสายจากเพื่อน ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ จะไปหาตะวันก็เกรงใจ เดี๋ยวนี้หนูดลไปโรงเรียนจันทร์ถึงศุกร์ เสาร์อาทิตย์ถึงจะได้หยุด เขาไม่อยากไปรบกวน
เอาไงดีวะ ไทยมองโทรศัพท์ในมือ ชื่อหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ลองดูก็ไม่เสียหายนี่หว่า เผื่อจะว่าง
วันนี้มึงว่างหรือเปล่า กูหาเพื่อนไปดูหนังไทยส่งข้อความหาปราบ เพียงครู่เดียวก็มีข้อความตอบกลับมา
ไปได้แต่กูบอกไว้ก่อนนะเว้ย ว่าหนังดราม่า หนังรักหวานแหวว หนังติ๊งต๊อง กูไม่ดูไทยรีบบอก ไปถึงแล้วความคิดเห็นไม่ตรงกัน จะเสียเวลาเปล่าๆ ปลายทางอ่านข้อความของเขาแล้วแต่เงียบไป ไทยขมวดคิ้ว
อย่าบอกนะว่าตัวเป็นยักษ์ เสือกชอบดูหนังรักหวานแหวว
กูรู้แล้ว ทำไมมึงถึงไม่มีแฟนอ้าวไอ้เวร ปากมึงอย่างนี้ไงถึงหาแฟนไม่ได้เหมือนกัน
ไอ้เพื่อนเลวเจอกันสิบเอ็ดโมง มึงมารับกูด้วย ถึงแล้วโทรหาไทยยักไหล่วางโทรศัพท์ลง ไม่ตีกันต่อก็ดี ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนโปรด ป่านนี้คงพิมพ์ตอบโต้กันไม่จบง่ายๆ แน่
“กูอยากดูเรื่องนี้” ไทยชี้มือไปที่โปสเตอร์ขนาดใหญ่“อืม”
“อืมของมืงคือตกลงใช่ไหม”
“ใช่”
“มึงก็พูดยาวๆ บ้างสิวะ กูขี้เกียจเดาว่ามึงแค่รับรู้ว่ากูอยากดูเรื่องนี้ แต่มึงยังไม่ได้ตัดสินใจ หรือมึงหมายถึงดูเรื่องนี้ก็ได้
“ดูเรื่องนี้ก็ได้”
“ขอบใจ” ไทยประชด ชักไม่แน่ใจว่าเขากำลังโดนกวนประสาทอยู่หรือเปล่า เพราะคนพูดหน้าตายเหลือเกิน
“อีกชั่วโมงกว่า” ไทยมองนาฬิกา “กูอยากไปดูโน้ตบุ๊ค ว่าจะเปลี่ยนเครื่องใหม่ ที่ใช้อยู่แม่งเต็มทนแล้ว มึงเอาไง ถ้าขี้เกียจไปก็แยกย้าย เดี๋ยวเจอกันในโรงหนังก็ได้” ไทยยื่นตั๋วหนังให้ปราบ หมายให้ดึงไปใบหนึ่ง
“ไปด้วยกัน” มือใหญ่รวบตั๋วหนังทั้งสองใบไปเก็บไว้ ไทยยักไหล่ ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อนเดิน
ไทยเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ เปรียบเทียบราคาไปเรื่อยๆ คนเดินตามไม่บ่นสักคำ แถมยังให้คำปรึกษาได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ
“กูเอารุ่นที่มึงว่าดีกว่าแต่ยังไม่ซื้อนะ ต้องโทรไปขอเงินพ่อก่อน” ไทยไมได้คิดจะซื้อวันนี้อยู่แล้ว เขาแค่มาเก็บข้อมูล จะได้คุยรายละเอียดกับบิดาได้ถูกต้อง
“เหลือเวลาอีกยี่สิบนาที” ปราบมองนาฬิกาที่ข้อมือ “มึงอยากทำอะไรต่อ”
“ไม่มี ขึ้นไปชั้นโรงหนังเลยก็ได้ กูจะซื้อป๊อบคอร์นเข้าไปกินด้วย”
“อืม”
ไม่มีความคิดเห็นขัดแย้งกับเขาอีกเช่นเคย ไทยหันไปจ้องหน้าปราบ สีหน้าสงสัยใคร่รู้
“อะไร” หน้าขรึมกระจ่างขึ้น เสียงหัวเราะดังออกมาเบาๆ
“กูสงสัยว่าทำไมมึงถึงจีบคนที่ชอบไม่ติดวะ อย่างกูเนี่ยไม่ค่อยเอาใจ สาวๆ เขาเลยไม่ค่อยถูกใจ แต่อย่างมึงหน้าตาก็ดี เอาใจก็เก่ง ทำไมแห้ววะ” ไทยสงสัยจริงๆ วันนี้ปราบเดินตามเขาทั้งวัน ไม่มีบ่น คนแบบนี้สาวที่ไหนก็น่าจะชอบไม่ใช่เหรอ
“กูยังไม่แห้ว กำลังจีบอยู่”
“ไทยสะดุดหู เขาขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนคลายออก “เหรอ สวยไหม”
“ก็หน้าตาพอใช้”
“กูอวยพรให้มึงสมหวังเร็วๆ แล้วกัน” ไทยเก็บความสงสัยไว้ในใจ โดยไม่พูดออกมา
“ก็หวังอยู่” หน้าเรียบเฉยทำให้ไทยเดาความคิดผู้ชายตรงหน้าไม่ออก มันคิดอะไรของมันอยู่วะ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทเขาคงถามไปแล้ว แต่นี่พวกเขาคบกันแบบถูไถไปวันๆ ยั้งปากไว้ก่อนน่าจะดี
ไทยถอนใจออกมาเบาๆ เป็นครั้งที่สามหรือสี่ เมื่อคนนั่งฝั่งซ้ายมือเขาคุยกับแฟนตลอดเวลา ถึงจะพูดด้วยเสียงเบาแค่ไหน แต่นั่งข้างกันแบบนี้ยังไงก็ได้ยิน
“ไทย” เสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้นเบาๆ
“หือ” ไทยเอนศีรษะไปหา เพื่อให้เสียงรบกวรคนอื่น
“กูจะออกไปเข้าห้องน้ำ มึงขยับมานั่งที่กูที แลกกัน” ที่นั่งของใกล้ทางเดินมากกว่าปราบ ไทยจึงพยักหน้ารับรู้ เขาหดขาขึ้นเพื่อให้ปราบเดินผ่านไปได้สะดวก ก่อนย้ายไปนั่งที่นั่งของอีกฝ่าย เออ ค่อยโล่งหูขึ้นหน่อย
ไทยดูหนังไปได้ครู่ใหญ่ ปราบก็เดินกลับเข้ามานั่งแทนที่เขา ไทยไม่แน่ใจว่าสองคนนั้นยังคุยกันอยู่ไหม แต่หวังว่าจะหยุดแล้ว
ไทยลอบมองเป็นระยะ แต่เห็นว่าสีหน้าของปราบปกติดี จึงค่อยโล่งใจ เขาคิดอย่างนั้นอยู่ได้ไม่นาน เสียงของปราบก็ดังขึ้น
“ผมว่าน่าจะยังไม่ตายฉากนี้ครับ” เสียงของปราบสุภาพ ไม่มีวี่แววจะหาเรื่อง ใบหน้าของอีกฝ่ายที่ไทยเห็น แต้มรอยยิ้มที่มุมปาก
“คะ!!”
“ไม่ได้ถามผมเหรอครับ เห็นพูดเสียงดังเลยคิดว่าใช่”
ไทยกลั้นยิ้ม เขาได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากทางเบาะหลัง แปลว่ามีคนเซ็งอยู่ไม่น้อย ไม่ใช่แค่เขา
“ขะ..ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจผิดเอง เชิญดูตามสบาย ผมจะไม่ส่งเสียงรบกวนให้รำคาญอีก”
เชรดดด เจอประโยคนี้เข้าไป ถ้าเป็นเขาคงลุกออกไปแล้ว ไทยคิดว่าเขารู้แล้วว่าทำไมปราบถึงจีบหญิงไม่ติด เขาลืมไปได้ยังไงวะ ว่าไอ้หมอนี่ปากร้ายแค่ไหน พูดน้อยต่อยหนักจริงๆ ฮ่าๆ ถูกใจไอ้ไทยนัก
“มึงนี่มันปากร้ายจริงๆ” ไทยหัวเราะร่วน หลังเดินออกจากโรงภาพยนตร์ เพื่อนทำดีต้องชม
“มึงรำคาญไม่ใช่เหรอ”
“หือ” ไทยเลิกคิ้วแปลกใจ ““อย่าบอกว่ามึงไปเข้าห้องน้ำ เพราะตั้งใจย้ายที่ให้กูนะ” เขาไมได้บ่นสักคำ ทำไมอีกฝ่ายถึงรู้
“กูรำคาญเสียงถอนใจของมึง”
“อ้าวไอ้นี่” คนกำลังซึ้งใจอารมณ์หดหายทันที ไทยชูกำปั้นใส่ปราบ ก่อนหัวเราะขำตัวเองออกมาเสียงดัง
“เออกูขอโทษ มันน่ารำคาญนี่หว่าพูดอยู่ได้ แม่งถามทั้งเรื่อง”
“ไม่เป็นไร กูเข้าใจ ว่าแต่มึงจะไปไหนต่อ”
“ยังไม่รู้ กลับห้องมั้ง”
“อยากเตะบอลไหม กูโทรตามพวกพี่เหน่งให้”
“เฮ้ยเอาดิ กูกำลังเบื่อๆ ได้ออกแรงหน่อยก็ดี มึงนี่รู้ใจจริงๆ” ไทยชมเปาะ สีหน้าร่าเริง กำลังคิดอยู่เชียวว่าจะทำอะไรต่อดี เตะบอลนี่แหละดีที่สุด
“ฟุลซอลนะ เตะสนามนอก กูไปเล่นกับพวกพี่เหน่งบ่อย”
“อะไรวะ ไม่เห็นมีใครเคยชวนกูเลย”
“มึงไม่ได้เข้ากลุ่มไม่ใช่เหรอ มาเฉพาะตอนเตะบอล เขาเลยไม่ชวนกัน”
“คราวหลังชวนกูด้วย เพื่อนกูมีแฟนกันหมดแล้ว ขี้เกียจกวนพวกมัน เผื่อบางทีเหงาๆ จะได้ไปแจมด้วย”
“มึงไม่อยากกวนเพื่อน วันนี้มึงเลยกวนกูว่างั้น”
“ฮ่าๆ “ ไทยหัวเราะชอบใจเมื่ออีกฝ่ายจับได้ “ช่วยไมได้ มึงหลงกลกูเองนี่หว่า”
“ผิด”
“อะไรผิดวะ” ไทยหันไปมองใบหน้าของปราบ
“กูตั้งใจมา ไม่ได้หลงกลมึง”
ไทยชะงัก ปราบหันมามองเขา สายตาสองคู่ประสานกัน ดวงตาของอีกฝ่ายลุ่มลึก ยากจะคาดเดา
“พี่เหน่งแม่งลำเอียงชวนแต่มึงไม่ชวนกู แข่งมึงก็ได้เป็นกองหน้า มึงตัวอย่างกับยักษ์กูเหมาะกว่าตั้งเยอะ หน้าตาดี เรียกหญิงหน่อยเดียว พี่เหน่งแม่งให้ตำแหน่งมึงเฉย” ไทยรีบเปลี่ยนเรื่อง บ่นไปถึงหัวหน้าทีม พวกเขารวมตัวกันเล่น ไม่ได้เป็นตัวแทนของมหาลัยแต่อย่างใด เวลามีนัดแข่งก็นัดกันเองกับทีมอื่น แข่งเอาสนุกและถือว่าได้พัฒนาฝีมือตัวเองไปด้วย
“กูไม่ได้หน้าหล่ออย่างเดียว กูทำประตูได้มากกว่าคนอื่นด้วย”
“ไอ้นี่ก็พูดแปลก ถ้ากูจะด่ามึง กูจะพูดถึงข้อดีของมึงทำไมวะ”
“หึๆ” ปราบหัวเราะทั้งปากและดวงตา สายตาที่มองเขามีร่องรอยของความเอ็นดู ไทยรู้สึกแปลกมากขึ้นทุกที
“ตกลงมึงจะไปใช่ไหม กูจะได้โทรหาพี่เหน่ง”
“ไปดิวะ โทรเลย”
“อืม”
ไทยลอบมองใบหน้าด้านข้างของปราบ เขาเดินตามอีกฝ่ายไปเงียบๆ หูฟังบทสนทนา สมองกำลังใช้ความคิด ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขากังวลเลย แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว
“พวกมึง กูมีเรื่องขอความคิดเห็นหน่อย” ไทยถามถึงสิ่งที่เขาข้องใจอยู่ หลังจากกินอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว
“ได้สิ”ตะวันตอบรับคำขอของเพื่อน ขณะที่คนโปรดแสดงสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
“เรื่องอะไรวะ”
“เรื่องไอ้ปราบ”
“มีอะไร” คนโปรดชะโงกหน้าเข้าไปใกล้เพื่อนอีกนิด
“มึงว่ามันเป็นหรือเปล่าวะ เป็นแบบพวกมึง”
“ทำไมไทยคิดแบบนั้นล่ะ” ตะวันย้อนถามเพื่อน ไทยจึงเล่าเหตุการณ์ที่ผ่านๆ มาให้เพื่อนฟัง
“กูตงิดๆ ใจ มันไม่ได้จีบกูใช่ไหมวะ”
“ไอ้ไทยเอ๊ย” คนโปรดโคลงศีรษะหลังฟังจบ “มึงลองดูคู่นั้น” คนโปรดพยักพเยิดไปทางเพื่อนที่นั่งห่างออกไป “ไอ้นั่นมีเมียแล้ว ไอ้นั่นกำลังจีบหญิงอยู่ แล้วมึงว่ามันเหมือนคู่เกย์ไหม”
“เหมือน” ไทยตอบตามที่เห็น เล่นนั่งเอนพิงกัน ฟังเพลงจากหูฟังคนละข้าง จะไม่เหมือนได้อย่างไร
“เดี๋ยวนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วเว้ย ที่เพื่อนผู้ชายต้องเล่นกันแบบแมนๆ เดี๋ยวนี้เราก็มีมุมอ่อนโยนได้ โลกมันไปไกลแล้ว มึงอยู่กับพวกกูมากเกินเลยคิดเยอะ”
ไทยมีสีหน้าครุ่นคิด เขาก็ยังสงสัยอยู่ดี “แต่กูก็ว่ามันแปลกอยู่ดี พูดจาแปลกๆ ดีกับกูเกินไปด้วย”
“มึงเคยเห็นคนที่ชอบคิดเข้าข้างตัวเองไหม มีคนทำดีด้วย ทำยิ่งกว่าเคสมึงอีกมั้ง สุดท้ายเป็นไง อีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไรสักนิด แค่เห็นเป็นเพื่อนเป็นน้องเท่านั้น มึงจะเป็นอย่างนั้นเหรอวะ โธ่สอนกูแทบตาย เบรกกูหัวทิ่มหัวตำ ถึงคราวตัวเองแล้วเป็นไง ไอ้ปราบมันทำแค่นี้คิดซะละ” คนโปรดยกคำของไทยเองขึ้นมาอ้าง “เดี๋ยวนี้ผู้ชายมุ้งมิ้งมีเยอะแยะ ถึงจะดูซิกแพ็คแน่นก็เถอะ”
“ดูๆ ไปก่อนก็ได้นะเราว่า อย่าเพิ่งฟันธงเลย” ตะวันออกความคิดเห็นบ้าง
“ใช่ มึงจะรีบตัดหางปล่อยวัดไอ้ปราบไม่ได้ เกิดไม่ใช่ขึ้นมา เสียดายเพื่อนตายห่า”
“ก็จริงของมึง แต่บอกก่อนว่าถ้ามันจีบกูจริง กูเตะตาย”
“ตามใจมึง แต่ดูจากหุ่นแล้วกูว่ามึงนั่นแหละจะตาย” คนโปรดอดหมั่นไส้เพื่อนไม่ได้
“มึงไม่รู้อะไร หุ่นไมได้บอกว่าใครเก่งไม่เก่งเว้ย ว่างๆ กูจะคว่ำมันให้ดู” ไทยอวดอ้างความสามารถ
“เดี๋ยวพอกูถามถึง มึงก็จะบอกไม่ว่างตลอดทั้งปี”
“ฮ่าๆ มึงเดาเก่ง” ไทยหัวเราะเสียงดัง เทียบหุ่นและกล้ามแล้วเขาสู้ได้ก็แปลกล่ะ ถึงเขาจะตัวใหญ่กว่าตะวันและคนโปรดมาก แต่ถ้าเทียบกับปราบแล้วถึงจะสู้กันสูสีก็คงแพ้อยู่ดี ไม่ขอลองดีกว่า
“กูเพื่อนมึงนี่หว่า” คนโปรดยักคิ้ว เรื่องแค่นี้ทำไมเขาจะไม่รู้
“คนโปรด คิดว่าไม่ได้จีบจริงๆ เหรอ” ตะวันแอบกระซิบถาม หลังเดินออกจากโรงอาหาร ไทยเดินนำพวกเขาอยู่ข้างหน้า
“เปล่า กูคิดว่าจีบ”
“อ้าว!” ตะวันตาโต “ก็คิดเหมือนกันนี่ เราก็คิด แล้วทำไมตอบไทยไปแบบนั้นล่ะ”
“กูชอบไอ้ปราบ”
“อะไรนะ”
“ไม่ใช่แบบนั้น กูว่านิสัยมันดี มันน่าจะปราบไอ้ไทยได้สมชื่อ”
“จะดีเหรอคนโปรด” ตะวันหน้าไม่สู้ดีนัก ไทยจะชอบผู้ชายได้จริงหรือ
“หึๆ ใครจะรู้” คนโปรดทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง เห็นเพื่อนโสดอยู่นานเขาก็อยากให้มีความสุขบ้าง ในเมื่อหาผู้หญิงถูกใจไม่ได้เสียที ก็ลองคบผู้ชายดูบ้างจะเป็นไร เผื่อจะใช่ทาง ก็ไทยบอกเองว่าอยากได้คนที่พอดีกับตนเอง นิสัยอย่างไทยถ้าไมได้ผู้หญิงนิสัยห้าวๆ แมนๆ ก็ต้องได้ผู้ชายเหมือนกันนี่แหละ มันถึงจะพอดีกันอย่างว่า
“งานนี้กูเชียร์ไอ้ปราบสุดใจเลยตะวัน”
“คนโปรด~”
“เดินเร็วๆ หน่อยสิวะ มึงจะคลานไปเรียนกันหรือไง”
คนโปรดหันไปยักคิ้วให้ตะวัน เห็นไหมล่ะ ผู้หญิงที่ไหนจะทนมันได้
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
สปอย..
ดีกรีความน่ารักของพระเอก จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ค่า ><
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 260885 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก