ตอนที่ 5 : ขอบใจ
“ไอ้พี่เหน่ง นี่มันนัดกระชับมิตรหรือนัดมาตีกันวะ” ไทยพูดอย่างหัวเสียระหว่างพักครึ่งเวลา “เสียบขากูอย่างกับลูกชิ้นเลยนะมึง”
“กูขอโทษ ใครจะคิดว่ามันจะเล่นกันโหดขนาดนี้วะ” โต้โผใหญ่จัดการแข่งขันขอโทษน้องๆ ในทีม เมื่อเริ่มมีคนสะบักสะบอมจากการแข่ง
“พี่ไม่ผิดหรอกไม่ต้องขอโทษ พวกผมก็เห็นดีด้วย นึกว่ามาเล่นกันสนุกๆ แม่งทำอย่างกับแข่งตัดเชือกไปบอลโลก” ไทยไม่ได้โกรธรุ่นพี่ เขาแค่โมโหทีมคู่แข่ง ไม่ใช่ว่าพวกเขาเล่นไม่จริงจัง แต่ไม่ได้เอาเป็นเอาตายเหมือนอีกทีม การแข่งครั้งนี้ไม่มีถ้วย ไม่มีคนดู มีเพียงคนชอบเล่นฟุตบอลสองกลุ่มนัดเตะบอลกันเท่านั้น สนามก็เช่าเอา ใครแพ้เป็นคนจ่าย
“สงสัยมันไม่อยากจ่ายค่าสนาม” วาฬ หนึ่งในทีมออกความคิดเห็น
“บอกกันดีๆ ก็ได้ กูยอมจ่ายให้เลย แลกกับเจ็บตัวแบบนี้ไม่คุ้ม” ไทยยังหัวเสียไม่หาย
“พวกมึงก็เซฟตัวเองหน่อยแล้วกันวะ ไม่ต้องสนใจแพ้ชนะ เอาแค่ให้จบเกมก็พอ”
“ไม่ได้พี่มาถึงขั้นนี้แล้ว เห็นหน้ามันไหมล่ะ ดูถูกพวกเราฉิบหาย”
“จริงของพี่ไทย ผมก็ชักฮึด เล่นแบบนี้ก็ต้องเจอกันหน่อย” แป๊ะทำท่าเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน หมายจะสู้ตาย
“ไอ้แป๊ะ มึงจะพูดอะไรดูหุ่นมึงบ้าง วิ่งตามเขาให้ทันก่อนเถอะ มึงจะทำอะไร จะกลิ้งทับเขาหรือไง” สมาชิกในทีมเป็นการรวมตัวของคนหลากหลายประเภท แป๊ะเป็นชายหนุ่มผิวขาว หน้ากลมออกตี๋ๆ รูปร่างท้วม วิ่งทันบอลบ้างไม่ทันบอลบ้าง เพื่อนๆ ก็ไม่ถือสา ถือเป็นสีสันของกลุ่ม
“ฮ่าๆ” วาฬหัวเราะเสียงดัง แป๊ะหันไปค้อนใส่รุ่นพี่
“ไม่แน่นะพี่เหน่ง พี่วาฬ เล่นกันแรงมากๆ ผมจะโดดทับให้ดู”
ไทยจากหัวเสียยังอดขำรุ่นน้องไมได้ แป๊ะเรียนอยู่คณะบัญชี เล่นฟุตบอลไม่เก่ง เป็นตัวสำรองตลอด ได้เป็นตัวจริงบ้างเวลาออกมาเล่นข้างนอก เพราะคนไม่พอ ได้ข่าวว่าทีแรกแป๊ะมาเล่นเพราะอยากลดน้ำหนัก หลังๆ ออกแนวติดเพื่อนร่วมทีมมากกว่า เลยไม่ยอมไปไหน
“ได้เวลาแล้ว” เสียงเป็นของคนที่พูดน้อยที่สุดในทีม ปราบสีหน้าเรียบเฉย ไม่บ่งบอกอารมณ์หงุดหงิดหรือโมโหเหมือนพวกเขา จนไทยแอบนินทาในใจ แน่สิมึงตัวอย่างกับยักษ์ สีหน้าเย็นชา ใครมันจะกล้ายุ่งกับมึงวะ ลอยลำอยู่คนเดียว
“ใจเย็นกันนะพวกมึง” เหน่งสำทับน้องๆ อีกครั้งก่อนลงสนาม
“เย็นอยู่แล้ว” ไทยมองตรงไปยังคู่แข่ง “ถ้าเย็นไหวนะ”
“ไอ้ปราบ กูรักมึงที่สุดด” พี่เหน่งผู้บอกให้ทุกคนใจเย็น โดนกระแทกจนล้ม ออกมานั่งข้างสนามตั้งแต่สิบนาทีแรกของครึ่งหลัง เดินกระเผลกๆ เข้ามาหาด้วยท่าทางสะใจ หลังไปจับมือร่ำลากับทีมตรงข้าม เมื่อการแข่งขันจบด้วยคะแนนสองต่อหนึ่ง
“ไม่ต้องจ่ายค่าสนามแล้ว เดี๋ยวกูเลี้ยงหมูกระทะพวกมึงเอง” กัปตันของทีมพูดอย่างใจป้ำ
“เดี๋ยวพี่เหน่ง ตังค์ค่าสนามมันตังค์ลงขันกันไม่ใช่เหรอ คืนสิวะ” ไทยดักคอรุ่นพี่
“ฮ่าๆ มึงนี่รู้ทันกูอีก ใครจะเลี้ยงพวกมึงสิบคนไหววะ เอางี้กูออกให้ครึ่งหนึ่ง”
“ตกลง” แป๊ะรีบตอบก่อนใคร เหนื่อยๆ แบบนี้ได้หมูกระทะสักหน่อย จะได้มีแรงW
“มึงอยากผอมจริงหรือเปล่าไอ้แป๊ะ”
“โหพี่ไทย ผมใช้แรงไปขนาดนี้กินได้ ไม่อ้วน”
“เจริญละมึง” ไทยส่ายหัว
“ตกลงจะไปกันหรือเปล่า” เหน่งกวาดสายตามองทีละคน
“ไปก็ได้พี่” วาฬพยักหน้า คนที่เหลือตอบตกลงเช่นกัน
“งั้นไปร้านลุงหมี ประหยัดดีอร่อยด้วย ใครจะไปรถกูบ้าง”
เมื่อตกลงกันได้แล้ว ทั้งทีมจึงเริ่มเก็บสัมภาระ ไทยช่วยขนของมาที่รถของเหน่ง เขาไม่รีบร้อนออก เพราะรถของเขามีปราบไปด้วยแค่คนเดียว
“กูไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวมา มึงรอที่รถเลย” ไทยโยนกุญแจรถให้ปราบ หลังวางของลงกับพื้น
“เดี๋ยวกูตามไป”
“อืม” ปราบอยู่ช่วยจัดของใส่ท้ายรถให้รุ่นพี่ ไทยจึงเดินนำไปก่อน
“นึกว่าใคร หลงอยู่ตัวเดียว” ไทยถอนใจเฮือกใหญ่ สีหน้าของเขาเรียบเฉย ไทยยังวักน้ำล้างหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กูพูดด้วยไม่ได้ยินเหรอ”
“กูนึกว่ามึงเห่า ตกลงมึงพูดเหรอ” ไทยเงยหน้าขึ้น สะบัดมือก่อนเช็ดเข้ากับเสื้อที่เพิ่งเปลี่ยน
“ปากดีนะมึง”
“ไม่ต้องชมก็ได้ กูเขิน” ไทยยักคิ้ว สีหน้ายียวน
“ทำเก่งไปเถอะมึง กูก็อยากรู้เหมือนกันว่ามึงจะเก่งไปได้สักกี่น้ำ” ไทยคอยระวังตัวอยู่แล้ว จึงเบี่ยงตัวหลบทันทีที่หมัดของฝ่ายตรงข้ามพุ่งเข้ามาหา เขาอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายเซผ่าน กระแทกศอกเข้าที่กลางหลังทำให้ร่างหนาชนเข้ากับอ้างล่างหน้าก่อนร่วงลงพื้น
“อยากจูบพื้นก็ไม่บอกกูดีๆ” ไทยยิ้มยั่ว เมื่อร่างหนาพลิกตัวขึ้น สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น โชคดีที่อ่างล้างหน้าสร้างอยู่ด้านนอกติดกับกำแพงของห้องน้ำ จึงมีพื้นที่มากพอให้ไทยขยับออกห่างเพื่อตั้งหลัก
เพียงไม่นานร่างล่ำสันก็ลุกขึ้นโผนเข้าหาเขา ขนาดตัวของไทยสู้ไม่ได้ แต่เขาไวกว่าและจังหวะดีกว่ามาก จึงซัดไปได้หลายหมัด แต่ถึงกระนั้นก็ยังรู้สึกถึงรสชาติของเลือดในปาก
“อะไรวะ!!” เสียงตะโกนดังมาถึงก่อนตัว ไทยใจหายวาบเมื่อเห็นว่าไม่ใช่เพื่อนกลุ่มเขา สองต่อหนึ่งจะไหวไหมวะกู
“ไอ้นี่นี่เอง” เสียงผู้มาใหม่ดูรักใคร่เขามาก ไทยมองด้วยสายตาเฉยเมย แต่ระแวดระวัง
“แต่กูจำมึงไม่ได้ว่ะ โทษที พอดีไม่มีอยู่ในสมอง”
“กวนส้นตีนกูดีนักนะมึง” หน้าเหี้ยมก้าวย่างเข้ามาหา ไทยตั้งหลัก ยกการ์ดขึ้นเตรียมพร้อม จะให้วิ่งหนีเขาไม่ทำ
“กูขอคนหนึ่ง” เสียงเย็นดังมาจากด้านหลังของไทย หัวใจเขาชื้นขึ้นโดยไม่ต้องหันไปดูว่าเป็นใคร สายตาของคู่ต่อสู้ดูลังเล แน่ล่ะ ไอ้ปราบตัวสูงใหญ่ หน้ามันก็เฉยชาจนน่ากลัว ใครอยากมีเรื่องกับมันคงต้องคิดหนัก
“มึงเลือกเอา อยากได้คนไหน” ไทยให้เพื่อนเลือกก่อน
“คนไหนก็ได้ หรือมึงจะนั่งพัก ยกให้กูทั้งหมดก็ได้” ปราบเดินเข้ามาหยุดข้างเขา มองคู่ต่อสู้นิ่ง ไทยเห็นสายตาของปราบยังเผลอสยอง แม่งรอยยิ้มอย่างกับเจอของเล่นถูกใจ
ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะไม่เกรงกลัว ผู้มาใหม่พุ่งทะยานเข้าหาปราบ ไทยเห็นร่างนั้นร่วงลงไปกับตา ฉิบหาย! ทำไมหมัดไอ้ปราบมันหนักขนาดนั้นวะ
“มีคนมา” อดีตคู่ชกของไทยร้องบอกเพื่อนที่นอนอยู่บนพื้น ร่างหนาพยุงตัวลุกขึ้นยืน เลือดกบปาก
“รอดตัวไปนะมึง คราวหน้ามึงเจอดีแน่” เสียงข่มขู่ดังขึ้น นิ้วถูกชี้มาที่หน้าของพวกเขา ก่อนคนพูดจะรีบหันหลังเดินตามเพื่อนไปติดๆ
“อ้าว! อะไรวะ แค่นี้ก็หางจุกตูดแล้วเหรอวะ” ไทยยืนงง ไม่ทันได้ตอบโต้คู่ต่อสู้ก็หายไปแล้ว
“มึงแม่งหมัดหนักฉิบหาย ไอ้นั่นตัวโคตรใหญ่ยังร่วง”
“ไทย หยุดพูด”
“หะ!” ไทยทำหน้างง เมื่ออีกฝ่ายทำหน้าดุเขา
“มึงไม่เจ็บหรือไง”
“อ๋อ” ไทยยกแขนขึ้นเช็ดปาก “ปากแตกนิดหน่อย กูไม่เป็นไร โอ๊ย!” ไทยร้องลั่นเมื่อปราบยกมือขึ้นจับหน้าของเขา
“มึงเจ็บ”
“ระบมนิดหน่อย ขอกูล้างหน้าแป๊บก็ไปได้แล้ว”
“กลับเถอะ มึงไปไม่ไหวแน่ กูจะไปส่ง” มือใหญ่คว้าข้อมือของเขาให้ออกเดิน ไทยเบิกตากว้างคิดจะร้องห้าม แต่อาการปวดแปลบที่ลำตัว ทำให้หุบปากลง
คนก้าวนำเดินช้าๆ เหมือนรู้ถึงอาการบาดเจ็บของเขา ไทยยังไว้ท่า แม้จะรู้สึกถึงอาการปวดของร่างกายที่เพิ่มมากขึ้นเมื่อก้าวเดิน
“กู..”
“กูขับให้” ไทยยังพูดไม่ทันจบก็ถูกพูดแทรกขึ้นม ร่างสูงกดรีโมท เปิดประตูข้างคนขับให้เขา
“ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้มึง” ไทยอดเขินไม่ได้
“นั่งเถอะ” คนพูดใช้คำสั้นๆ ไทยจึงก้าวขึ้นไปนั่ง โดยไม่อาจขัดใจอีกฝ่ายได้
“เดี๋ยวมึงส่งกูแล้วเอารถกูไปก็ได้นะ ฝากบอกพี่เหน่งด้วยว่ากูปวดหัวตัวร้อนอะไรก็ว่าไป อย่าบอกว่ามีเรื่องเดี๋ยวกินกันไม่อร่อย กินเสร็จค่อยเล่าก็ได้” “ไทยเปิดจีพีเอสในรถให้คนขับ ตั้งไปที่หอของเขา
“ที่ห้องมึงมีแอลกอฮอล์เช็ดแผลไหม” คนฟังพูดไปอีกทาง
“ไม่มี กูไม่เคยไปต่อยใครนี่หว่า”
“แล้วมึงไม่เคยมีดบาด หกล้มเลยเหรอวะ”
“ใครเขาเช็ดกันวะ” ไทยอ้อมแอ้มตอบ เขาไม่เคยซื้อสักที เสียงถอนใจยาวๆ ของคนขับทำเอาไทยร้อนตัว “กูไม่ค่อยเจ็บตัว เลยไม่ต้องซื้อ”
“เอนเบาะพักไป ถึงแล้วจะเรียก”
“ครับๆ” ไทยยอมแพ้ จัดการปรับเบาะลงนอน ทุกการเคลื่อนไหวเหมือนตัวของเขาจะร้าว เจ็บกว่าที่คิดแฮะ ไทยนอนประสานมือไว้บนอก หลับตานิ่ง
“ไทย” เสียงเรียกเบาๆ ทำให้ไทยลืมตาขึ้น เขาครึ่งหลับครึ่งตื่นเพราะความเหนื่อย
“ถึงแล้วเหรอ” ไทยค่อยๆ ขยับ มาถึงตอนนี้เขารู้สึกระบมไปทั้งตัว
“อืม”
“ขอบใจมาก มึงเอารถกูไปเถอะ”
“กูโทรบออกพี่เหน่งแล้วว่าไม่ไป จะอยู่ดูมึงก่อน”
“ดูทำไม กูไม่ได้เป็นอะไร”
“ทำแผลให้มึง” ไทยมองถุงขนาดใหญ่ในมือของปราบ
“มึงแวะซื้อตอนไหนวะ”
“เมื่อกี้” คนพูดน้อยยังเป็นคนพูดน้อยอยู่วันยังค่ำ แต่ไทยชินเสียแล้ว
“เอองั้นก็ขอบใจ” ไทยปรับเบาะขึ้นตั้งตรง “เสียดายหมูกระทะ”
“ปากมึงแดกไม่ได้”
“กูรู้” ไทยบ่นไปตามเรื่องตามราว เขาเปิดประตูลงไป ยืนรอเพียงครู่เดียวร่างสูงก็เดินอ้อมรถมาหา
ไทยเดินนำขึ้นตึกไปช้าๆ เพิ่งรู้รสชาติของการไม่มีลิฟท์ก็วันนี้ เขาพักอยู่ชั้นสี่ นี่เพิ่งขึ้นบันไดได้ชั้นเดียวก็เริ่มปวดแล้ว
“เดินช้าๆ” มือหนาแตะลงบนหลังของเขา กึ่งประคองและดันให้ก้าวขึ้นบันไดแต่ละขั้น ไทยรู้สึกสบายขึ้นมาก “กูก็ว่ากูโดนไม่เยอะนะ หมัดนิดเท้าหน่อย ทำไมปวดนักวะ”
“หึ”
“แต่กูหลบได้เยอะนะเว้ย โดนจังๆ ไม่กี่ที” ไทยร้อนตัว เมื่อได้ยินเสียงหึดังจากลำคอของอีกฝ่าย
“อย่าเอาแต่คุย เดินดีๆ”
“เออๆ มึงนี่ชอบดุจริง” นอกจากตะวันแล้วเขาไม่เคยกลัวเพื่อนคนไหน เห็นทีว่าต้องยกให้หมอนี่อีกคน
“ถึงแล้ว” ไทยชี้ประตูห้องให้ดู ปราบยื่นมือมาข้างหน้า ไทยควานหากุญแจในกระเป๋าส่งให้ เมื่อประตูห้องเปิดออก ไทยยิ้มเก้อ
“กูผู้ชายแท้” ไทยรีบแก้ตัวให้กับความรกของห้อง สายตาที่มองมาด่าได้เจ็บปวดยิ่งกว่าคำพูด
“เข้าไปเถอะ”
“อืม” ทำไมเขาต้องให้แขกเป็นคนบอกด้วยวะ ไทยเริ่มงงตัวเอง
ไทยปัดกองหนังสือและข้าวของบนเตียงออก ชี้ให้อีกฝ่ายนั่งลง แต่ปราบกลับชี้นิ้วไปที่ประตูห้องน้ำ ไทยพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตว่าให้เข้าได้
เขาขึ้นไปนั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง หลับตาลง สภาพตัวเองในกระจกตอนเดินผ่านดูไม่จืด ตาข้างซ้ายของเขาช้ำ มุมปากแตก ดีที่ไม่มากนัก อาการปวดลำตัวและท้องเริ่มมากขึ้น
“กินยาก่อน” ไทยลืมตาขึ้น เห็นยาเม็ดสีขาววางอยู่บนมือของปราบ น้ำอยู่ในมืออีกข้าง ร่างสูงนั่งลงข้างเขา
“มึงนี่รู้ดีไปหมด” ไทยหยิบยาพาราโยนเข้าปาก ตามด้วยน้ำ “ขอบใจเว้ย”
“หลับตา” แก้วในมือถูกหยิบออกไปวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ไทยหลับตาลงเชื่อฟังที่อีกฝ่ายพูด ผ้าเย็นๆ แตะลงที่หางคิ้วและมุมปาก
“กูจะเช็ดเลือดกับฝุ่นออกให้ก่อน เดี๋ยวเอาแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อเช็ดซ้ำ แล้วประคบเย็นไว้สักยี่สิบนาที มึงรู้วิธีประคบร้อนประคบเย็นใช่ไหม”
“รู้” ไทยพยักหน้า เขารู้ว่าต้องประคบเย็นก่อนยี่สิบสี่ถึงสี่สิบแปดชั่วโมง วันละสองถึงสามครั้ง หลังจากนั้นถึงประคบร้อนอีกที
“ดีแล้ว หัดดูแลตัวซะบ้าง”
“อย่าดุสิวะ มึงนี่สมฉายาพูดน้อยต่อยหนักจริงๆ พูดทีกูรู้สึกผิดเลย”
“ถ้ากูไม่ดุ มึงจะดูแลตัวเองไหม” มือใหญ่วางลงบนศีรษะของเขา ไทยลืมตาขึ้นมอง ใบหน้าของพวกเขาห่างกันเพียงคืบ ดวงตายาวเรียวของปราบดูลึกล้ำ ทำให้ไทยเผลอจ้องมอง
ใบหน้าเรียบปรากฏรอยยิ้มขึ้นช้าๆ ดวงตาที่เห็นอ่อนแสงลง “ว่าไง”
“เออ กูรู้แล้ว” จู่ๆ ไทยก็เกิดอาการหน้าแดง แม่งคนไม่ค่อยยิ้ม ยิ้มทีทำลายล้างมาก ผู้ชายอย่างเขายังใจสั่น
“หลับตาลง” ไทยรีบหลับตาทันที มือใหญ่เคลื่อนไหวช้าๆ แผ่วเบาจนนึกว่าเป็นมือของผู้หญิง
“มึงทำแผลเก่ง” ไทยอดชมไม่ได้
“เปล่า กูระวัง ไม่อยากทำให้มึงเจ็บ”
ไทยอึ้งกับคำตอบที่ได้ เขาบอกไม่ถูกว่าฟังแล้วรู้สึกอย่างไร “ขอบใจ” ไทยพูดเสียงเบา ตอนนี้เขานึกออกแค่คำนี้เท่านั้น
“กูซื้อข้าวกล่องมาให้มึงด้วย ตื่นมาหิวก็เวฟกิน”
“อืม”
“อยากให้กูอยู่เป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไร กูง่วง เดี๋ยวมึงจะเบื่อเปล่าๆ”
“งั้นกูกลับก่อน ไม่ใช่เพราะกลัวเบื่อ แต่อยากให้มึงได้พัก จะได้ไม่คอยพะวงที่ว่ากูจะเบื่อไหม”
“มึงมีญาณทิพย์หรือเปล่าวะ” ไทยอดสงสัยไมได้
“หึๆ อย่าลืมที่รับปากกูไว้”
“อะไรวะ” ไทยเลิกคิ้ว ก่อนรีบเอาลงเพราะความเจ็บ
“ดูแลตัวเองด้วย” เสียงทุ้มเหมือนคลื่นความอบอุ่นที่แผ่เข้ามาหา ไทยชะงัก เผลอเผยอปากค้างก่อนกระแอมออกมาเบาๆ
“เออ รู้แล้ว”
“มีอะไรโทรหากูได้ตลอด มึงคงไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง แต่กูรู้อยู่แล้ว มึงโทรหากูได้”
“ขอบใจ”
“ไม่ต้องขอบใจ ถ้ามึงไม่ไหวก็โทรมา อย่าฝืนทนก็พอ”
“อืม”
“นอนเถอะไม่ต้องลุก เดี๋ยวกูกดล็อคประตูให้”
“อืม” ไทยเลื่อนตัวลงนอนบนหมอน มองร่างสูงเดินไปที่ประตู
“ไอ้ปราบ”
“หือ”
“ที่กูเคยนินทาว่ามึงขี้เก๊ก กูขอโทษนะ”
“หึๆ นอนได้แล้ว ไม่ปวดปากบ้างเหรอมึง”
“กูพอทนไหว” ไทยส่งยิ้มกว้างไปให้ ก่อนร้องอู๊ยออกมา หน้าของปราบกระจ่างไปด้วยรอยยิ้ม ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายขำเขาที่เตือนไม่ฟัง
“ขอบใจมึงมาก” ไทยยังพูดซ้ำ จนอีกฝ่ายต้องตีหน้าดุเขาจึงหุบปากลงได้
“พักผ่อนเยอะๆ ไว้กูจะแวะมาดู”
ไทยอ้าปากจะบอกว่าไม่ต้องแต่ไม่ทัน ประตูห้องถูกปิดลงเสียก่อน ไทยมองประตูอยู่พักใหญ่ ก่อนจะคิดได้ว่าเขาไม่เคยชนะปราบสักครั้งเลยนี่หว่า แต่ช่างเถอะเขาไม่ใช่คนอีโก้จัดเรื่องแพ้หรือชนะ มีเพื่อนดีเป็นสิ่งที่เยี่ยมที่สุดอยู่แล้ว ไทยยอมรับว่าสายตาที่เขามองปราบเริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น
ความง่วงเริ่มเข้าครอบงำ ก่อนที่ตาจะปิดลง ไทยเห็นขวดน้ำและแก้วตั้งอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง เห็นไหม หมอนี่เป็นเพื่อนที่ดีมากจริงๆ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 260925 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก