ตอนที่ 11 : ใจ..หาย
“กูจะไปกินหมูกระทะกับไอ้แป๊ะ มึงจะไปด้วยกันหรือเปล่า” วาฬเดินเข้ามาชวนเขา หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย
“มึงไปเถอะ กูจะกลับห้องเลย”
“โหจะรีบกลับไปไหนพี่ ห้องไม่หนีไปไหนหรอกน่า ไปด้วยกันเถอะ” แป๊ะบ่นที่รุ่นพี่คนสนิทไม่ยอมไปด้วย
“เอาน่าวันหลังกูไปด้วย วันนี้อยากพักจริงๆ ว่ะ”
“เฮ้อพักนี้มีแต่คนยุ่ง พี่ปราบก็ไม่มาสองวันแล้วสงสัยเรียนหนัก”
“นั่นดิกูไม่เห็นไอ้ปราบเลย มึงเจอบ้างหรือเปล่าวะไทย เห็นพักนี้สนิทกัน”
“ไม่เจอ” ไทยตอบเสียงเรียบ เขาหลุบตาลงไม่อยากให้ใครสังเกตสีหน้า
“เออ งั้นพวกกูไปก่อน พรุ่งนี้เจอกัน”
“เจอกัน” ไทยยกมือให้เพื่อน เขาถอนใจออกมาเบาๆ มองตรงไปยังสนามที่ร้างผู้คน แปลกที่รู้สึกไม่ชิน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เมื่อเพื่อนสนิทเริ่มมีแฟนไปทีละคนสองคน เขายังนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวโดยไม่รู้สึกอะไร แต่ทำไมวันนี้ถึงรู้สึกเงียบนัก ข้างในมันโหวงเหวง ไทยถอนใจออกมาซ้ำๆ ก่อนลุกขึ้นยืน กลับบ้านนอนพักสักตื่นคงดีขึ้น
แม่ง! ไม่เห็นช่วยอะไร ไทยผุดลุกขึ้นนั่ง เขาอาบน้ำกินข้าวเรียบร้อย ตั้งใจจะนอนเล่นเกมให้ฉ่ำปอด แต่กลับไม่มีสมาธิสักนิด
หายไปไหนของมันวะ หายหัวไม่พอกระทั่งข้อความก็หายตามไปด้วย ป่วยอยู่หรือเปล่าหรือแค่เรียนหนัก หรือเป็นเพราะเขาพูดว่ารุกถี่ไปแล้วเขาจะไล่กลับ เลยทำให้ปราบถอยไปตั้งหลักก่อน คนมันก็พูดไปอย่างนั้นเอง ก็เข้ากับเพื่อนเขาได้ออกจะรักกันดี จะคิดมากอะไรวะ
ไทยลุกขึ้นยืน รู้ตัวอีกทีเขาก็เดินไปเดินมาอยู่ในห้องเหมือนหนูติดจั่น สมองครุ่นคิดไม่หยุด
ใช่แล้ว! ไทยดีดนิ้วมือดังเป๊าะเมื่อคิดออก หนอย กะจะเล่นมุกหายไปให้เขาคิดถึงเหรอ ไม่ได้แอ้มกูหรอก มุกนี้เขาเคยใช้ออกบ่อยไป ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง ของมันเคยทำอยู่ หึๆ รอไปเถอะ อย่าหวังว่ากูจะติดต่อไปก่อน
“ไทย”“ไอ้ไทย!”
“หะ!”
“เหม่อไปถึงไหนวะมึงกูเรียกตั้งหลายที” คนโปรดบ่นอุบเมื่อเพื่อนไม่สนใจฟังที่เขาพูด
“โทษที มึงพูดใหม่สิ”
“กูถามว่าเสาร์นี้มึงจะไปกับกูไหม พี่รหัสจะพาไปพัทยา”
“มึงไปเถอะกูขี้เกียจไปเป็นก้าง”
“มึงไปได้ไม่อย่างนั้นกูจะชวนเหรอ พี่รหัสก็ฝากมาชวน”
“คนโปรด ตะวัน” ไทยเรียกชื่อเพื่อนทั้งสองคนด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง “กูรู้ว่าพวกมึงเป็นห่วงกู กลัวกูจะเหงา พวกมึงถึงผลัดกันชวนกูไปไหนมาไหนด้วย แต่กูไม่เป็นไรจริงๆ ถ้าเหงาเดี๋ยวกูโทรชวนพวกมึงเอง ไม่ต้องกลัวว่ากูจะเกรงใจ”
“ไทยเกรงใจ” ตะวันพูดด้วยรอยยิ้มอ่อน ทำไมเขาจะไม่รู้จักเพื่อน
“ใช่ มึงไม่โทรตามพวกกูหรอก” คนโรปดรีบพยักหน้าเห็นด้วย ไทยหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะแบบนี้เขาถึงรักเพื่อนมาก
“แต่เสาร์นี้กูขี้เกียจไปจริงๆ ไม่ได้เกรงใจ”
“มึงมีนัดเหรอ” คนโปรดตาลุกวาว สมองจินตนาการไปไกล
“เปล่า ช่วงนี้กูเบื่อๆ” ดูเหมือนคำพูดของเขาจะน่าเชื่อถือ เพราะท่าทางคึกคักของคนโปรดเปลี่ยนเป็นสีหน้าห่วงใยแทน
“เป็นอะไรวะ”
“ไม่รู้ ไม่มีสาเหตุ กูแค่เบื่อๆ”
“อยากไปเที่ยวต่างจังหวัดไหม ไปถ่ายรูปกัน” กิจกรรมโปรดของไทยนอกจากเล่นฟุตบอลคือถ่ายรูป ตะวันจึงชวนเพื่อน
“ดีเหมือนกันนะกูก็อยากไป ไปไหม” คนโปรดรีบสนับสนุน เขาไม่อยากเห็นไทยหงอย
“เอาไว้ก่อน ค่อยนัดกันใหม่”
“หรือว่า..” คนโปรดใช้ไหล่กระแทกไหล่ของเพื่อน “มึงคิดถึงใครอยู่”
“คิดถึงเหี้ยไร!” ไทยเผลอตัวขึ้นเสียงดัง คนโปรดชี้หน้าเขาหัวเราะดังลั่น
“นั่นไง มึงไม่ได้คิดถึงเหี้ยหรอก มึงคิดถึงต้นมะพร้าวของมึงมากกว่า”
“พูดถึงพักนี้ไม่เห็นหน้าปราบเลย หายไปไหนเหรอ” ตะวันถามเสียงนุ่ม แต่ก็ยังถูกไทยมองค้อนตาคว่ำอยู่ดี
“กูจะรู้เหรอ”
“ฮั่นแน่! กูรู้แล้วว่ามึงเป็นอะไร ท่ามากจริง เนอะตะวันเนอะ” คนโปรดหันไปยักคิ้วให้ตะวัน อีกฝ่ายกำลังพยายามกลั้นยิ้มอยู่
“มึงอยากไปเที่ยวพัทยากับพี่รหัส หรืออยากเปลี่ยนไปเข้าโรงพยาบาลแทนว่ามา”
“ดุซะด้วย” คนโปรดไม่มีท่าทีเกรงกลัวเพื่อน เขารู้ว่าไทยขู่ไปอย่างนั้นเอง
“คนโปรดอย่าไปแซวไทยนักเลย คงกำลังสับสนน่ะ” ตะวันมองเพื่อนด้วยสายตาเข้าใจ
“....”
“ใช่ไหม”
“เออ” ไทยพยักหน้ารับ ไม่รู้จะท่ามากกับเพื่อนสนิทไปทำไม
“เล่าเถอะ เผื่อจะสบายใจขึ้น”
ไทยถอนใจออกมา คนโปรดเลิกแหย่เพื่อนนั่งฟังอย่างตั้งใจ
“ไอ้ปราบไม่โผล่หัวมาสองสามวันแล้ว ข้อความก็เงียบหาย กูคิดว่ามันคงตั้งใจหายเพื่อให้กูเป็นคนติดต่อไป มุกคลาสสิก กูรู้แต่กูดันอดเป็นห่วงมันไม่ได้ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าวะหรือไม่สบาย คราวก่อนมันก็ไม่บอกใคร นอนซมอยู่ที่ห้องคนเดียว
“ห่วงใช่ไหม”
“อืม”
“ห่วงก็ไปหาไม่เห็นจะยากเลย” คนโปรดผู้ทำทุกอย่างตามใจพูดขึ้น
“ทำอย่างนั้นก็เข้าแผนมันสิวะ”
“มึงนี่คิดเยอะจริง”
“แต่เราเข้าใจไทยนะ” ตะวันมองเพื่อนด้วยสายตาเข้าใจ “ทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายเสมอไปหรอกคนโปรด ความคิด ความรู้สึกของคนเราซับซ้อนที่สุดแล้ว”
“แล้วมึงจะเอาไงวะ” คนโปรดไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็ปล่อยให้เพื่อนตัดสินใจเอง
“ดูไปก่อน เดี๋ยวคงโผล่มามั้ง”
“เรื่องนี้เราไม่ยุ่งให้ไทยตัดสินใจเองเลย แต่เรามีคำถามหนึ่งอยากถาม”
“อะไรเหรอตะวัน”
“ยังไม่ต้องตอบเรานะ ไทยลองเอาไปคิดดูว่าที่ไทยสับสนอยู่ตอนนี้ เพราะไม่รู้ว่าเป็นมุกของปราบหรือเกิดเรื่องขึ้นกับปราบจริงๆ เลยเป็นห่วง หรือไทยสับสนไม่รู้ว่าตัวเองชอบปราบหรือไม่ชอบกันแน่ ไทยสับสนอันไหนลองไปคิดดูนะ”
ไทยนั่งอึ้ง สมองเขาสั่งตัวเองไม่ให้คิดไปถึงขั้นนั้น แต่เมื่อตะวันพูดขึ้นมา สิ่งที่เขาปิดกั้นไว้ก็ไหลทะลักเข้ามาในสมอง
“คนที่ใช่ไม่จำเป็นต้องต่างเพศเสมอไปนะ คนที่ใช่ก็คือคนที่ใช่ กูบอกได้แค่นี้” คนโปรดตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“มึงมีสาระเป็นด้วยเหรอวะคนโปรด”
“เนี่ยๆ ตะวันดูมันสิ” คนโปรดทำหน้างอน ไทยผลักศีรษะเพื่อนเบาๆ เสียงหัวเราะดังออกมาจากข้างใน เพื่อนคือสิ่งหนึ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา ไม่ว่าในยามสุขหรือยามเศร้า
ช่างแม่งเถอะไม่สนแล้ว ไทยหมดความอดทนเมื่อเข้าสู่เย็นวันที่สี่ เขาคว้ากุญแจรถกับกระเป๋าเงินออกจากห้อง ขับรถตรงไปหาปราบที่หอพัก ยอมเสียหน้าดีกว่าปล่อยให้อีกคนป่วยโดยไม่มีใครดู อย่างมากก็แค่อายจะอะไรนักหนา
ไทยเคาะห้องอยู่พักใหญ่แต่ทุกอย่างเงียบสนิท ถ้าไม่อยู่ห้องก็คงไม่เป็นอะไร อย่างน้อยก็สบายใจว่าไม่ได้ป่วยไข้
Rrrrr
รอยยิ้มของไทยกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามา คนอะไรตายยากฉิบ ไทยกระแอมกระไอเล็กน้อยก่อนกดรับสาย น้ำเสียงเฉยชา
“ว่าไง”
“ไม่อยู่ห้องเหรอ”
หือ? ปราบไปหาเขาที่ห้องเหรอ “เปล่า”
“อืม งั้นไม่เป็นไร”
“เดี๋ยว!” ไทยรีบเรียกไว้เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะวางสาย “มึงอยู่ที่หอกูเหรอ”
“ใช่”
“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่โทรมาก่อนวะ”
“เสร็จธุระก็รีบมาเลย อยากเจอ”
“เออๆ มึงรออยู่นั่นแหละ กูใกล้ถึงแล้ว”
“อยู่บนรถเหรอ”
“เออ” ไทยเลี้ยวซ้ายแลขวา อย่ามีเสียงแปลกประหลาดแทรกเข้ามาเลยนะ ช่วยไว้หน้าเขาสักนิดเถอะ
“จะรอ”
“อืม” ไทยกดวางสาย จู่ๆ ร่างกายก็รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า ใบหน้าเซ็งแตะแต้มรอยยิ้ม รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที
“รอนานไหม” “นาน”
“ตอบให้มันเข้าหูหน่อยก็ได้ ไม่ต้องตรงเกินไป” ไทยเดินนำหน้าร่างสูงขึ้นตึก บ่นไปตามเรื่องตามราว
“หึๆ กูหมายถึง..นาน..กว่าจะได้เจอมึง”
ไทยเงียบกริบ หัวใจของเขาเพิ่มจังหวะการเต้นจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน
“คิดถึง”
“มึงกินข้าวหรือยัง ที่ห้องกูมีแค่มาม่านะ”
“หึๆ กูไม่หิว”
ไทยลอบถอนใจเมื่อถึงหน้าห้องพักพอดี เขาหยิบกุญแจออกมาไข เปิดให้อีกฝ่ายเดินนำเข้าไปก่อน หัวใจกูทำงานหนักแค่ไหนมึงรู้บ้างไหมไอ้คุณปราบ กะไม่ให้กูหายใจเลยหรือไงวะ ไทยนินทาอีกฝ่ายอยู่ในใจ
“อะน้ำ” ไทยยื่นแก้วน้ำสะอาดส่งให้ปราบ ชายหนุ่มถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงของเขา ไทยจึงต้องดึงเก้าอี้มานั่งหน้าเตียงแทน
“มึงสบายดีไหม” เสียงทุ้มถามขึ้น
“ก็ดี”
“มีใครจีบหรือเปล่า”
“ไอ้เหี้ย!” ไทยอดไม่ไหวคว้าสมุดที่วางอยู่บนโต๊ะปาใส่ร่างสูง อีกฝ่ายรับได้ วางหนังสือลงข้างตัวหัวเราะเบาๆ
“กูผู้ชาย ใครจะจีบวะ”
“งั้นก็โชคดีของกู”
“ไอ้ปราบ” ไทยทำสีหน้าเอือมระอา
“หือ?”
“มึงจะอ่อยกูเรี่ยราดแบบนี้ไม่ได้”
“ฮ่าๆ” ใบหน้าคมสันแหงนเงยขึ้นหัวเราะเสียงดัง ดวงตาเป็นประกายวาววับ “ก็ยังดีที่มึงรู้”
“นั่นไง ตกลงที่มึงหายไปตั้งใจใช่ไหม กูคิดอยู่แล้ว” ไทยตบมือลงบนเข่า เขาว่าแล้วเชียว
“เปล่า แต่ถ้ามันทำให้มึงรู้สึกแบบนั้นกูก็ดีใจ”
ไทยปิดปากเงียบ ไม่น่าโพล่งออกไปเลยกู คิดว่าจับไต๋อีกฝ่ายได้ดันกลายเป็นเข้าตัว
“มึงคิดถึงกูเหรอ”
“....”
“หรือว่าเป็นห่วงกู”
ไทยถอนใจออกมาดังๆ โกหกไปก็ป่วยการ “ก็มึงเป็นเพื่อนกู หายไปแบบนั้นใครจะไม่ห่วงวะ”
“ก็ยังดี กูกลับบ้านมา พ่อเรียกไปช่วยงานด่วน”
“อืม”
“ไม่คิดถึงกูจริงๆ เหรอ” คนถามยิ้มยั่วเย้า ไทยยกมะเหงกให้
“คิดถึงทำไม มึงก็ไม่ได้คิดถึงกูจริง ถ้าคิดถึงก็ต้องส่งข้อความมาบ้างแล้ว ไม่ใช่หายหัวไปแบบนี้”
“ก็อยากรู้ว่าจะมีคนเป็นห่วงกูไหม” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จุดขึ้นที่ริมฝีปาก ไทยอ้าปากค้างตาเบิกกว้าง
“ไอ้ตอแหล ไหนบอกไม่ใช่”
“หึๆ กูโกหก” คำตอบแสนง่าย ไทยถอนใจออกมาดังๆ นึกปลง สุดท้ายก็ตกหลุมมันจนได้
“เออกูเป็นห่วง พอใจหรือยัง แม่งวันหลังอย่าทำแบบนี้อีก กูไม่ขำ ไม่ชอบ อย่าล้อเล่นกับความเป็นห่วงของคนอื่น”
“กูขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจหายไป แต่กูลืมโทรศัพท์ไว้ในรถพี่เหน่งตอนมาส่งที่หอ ถึงบ้านแล้วถึงรู้ จะตามไปเอาพี่เหน่งดันกลับบ้านต่างจังหวัดเหมือนกัน เป็นความซวยของกู จะให้แกส่งข้อความหามึงก็กลัวมึงจะโดนล้อเปล่าๆ พี่เหน่งรู้โลกรู้ไม่ใช่เหรอ กูเพิ่งแวะไปเอาเมื่อกี้ก่อนมา”
“อ้าวงั้นมึงก็ไมได้ตั้งใจ แล้วจะพูดให้โดนด่าฟรีทำไมวะ”
“เหตุการณ์ไม่ได้ตั้งใจ แต่กูก็อดคิดไม่ได้ว่ามึงจะเป็นห่วงไหม ดังนั้นจะว่าใช่ก็ไม่ผิด”
“อืม” ไทยพยักหน้า ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ จ้องใบหน้าของปราบนิ่ง
“กูหิวไปหาอะไรกินกันเถอะ” ไทยพูดขึ้นมาหลังจากนิ่งไปนาน
“อืม” ร่างสูงลุกขึ้นยืนตาม เขาหยิบของที่วางบนโต๊ะ เดินออกจากห้องพร้อมกัน
ไทยลดฝีเท้าให้ช้าลง มองแผ่นหลังกว้างของปราบ ระยะเวลาสามสี่วันที่ผ่านมา ไม่ใช่แค่ปราบที่หายไป แต่เป็นใจของเขาด้วย มันโหวงเหวง มันว่างเปล่าจนเขาแปลกใจ
ไทยได้คำตอบให้ตะวันแล้วว่าเขาลังเลเรื่องอะไรกันแน่ และที่สำคัญไทยได้คำตอบให้ตัวเองแล้วว่าเขาชอบปราบหรือไม่
“ไอ้ปราบ”
“หือ?”
“วันนี้มึงต้องเลี้ยงกู”
“หึๆ ความเป็นห่วงมีราคาด้วยเหรอวะ”
“แน่สิวะ” ไทยยักคิ้ว สีหน้ากวนประสาท
ไม่ใช่ความเป็นห่วงหรอกที่มีราคา การได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้ต่างหากที่มีค่าสำหรับเขา การมีใครสักคนอยู่ข้างๆ มันอุ่นใจแบบนี้นี่เอง อย่าหายไปอีกนะมึง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 261277 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก