ตอนที่ 18 : ปัญหาใหญ่ของไทย
“หนูดลเก่งที่สุด” คนโปรดยกนิ้วโป้งให้เมื่อหนูดลเล่นเกมชนะไทย เป็นเกมฝึกสมองของเด็กซึ่งแน่นอนว่าไทยยอมแพ้ให้เด็กชาย
“เย่” เด็กชายดลชูมือขึ้นทั้งสองข้าง ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“เก่งมากเลยค่ะ พี่จันทร์ลุ้นจนตัวโก่ง” จันทร์ทำท่าตื่นเต้น
“แอคติ้งเยอะไปแล้วตัวเล็ก” ไทยแซวน้องสาวเพื่อน พวกเขามารวมตัวที่บ้านของตะวันเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของจันทร์
“นิดเดียวเองค่ะ” จันทร์ย่นจมูก “ว่าแต่ทำไมพี่ไทยไม่ชวนพี่ปราบมาด้วยละคะ จันทร์จะถ่ายรูปพวกพี่ไปอวดเพื่อน ต้องอิจฉากันแน่เลย”
“เรานี่พิลึกจริงๆ มีแต่คนอยากอวดว่าได้ใกล้ชิดคนหล่อ เราดันอวดผู้ชายใกล้ชิดผู้ชาย”
“พี่ไทยไม่เข้าใจหัวอกสาววายหรอกค่ะ คนหล่อมีไว้มองก็พอ”
“พี่ไม่เข้าใจจริงๆ นั่นแหละ” ไทยส่ายหัวด้วยความกลุ้มใจ
“อย่าเพิ่งนอกเรื่อง เจ้าของงานอนุญาตแล้ว มึงไม่ลองโทรไปชวนพี่ต้นมะพร้าวดูเผื่อว่าง” คนโปรดแนะเพื่อน อยากให้มากันพร้อมหน้า
“ใช่ค่ะ จันทร์อยากให้มามากๆ”
“เอางั้นเหรอ”
“ชวนมาเถอะค่ะ มากันเยอะๆ สนุกดีออก”
“งั้นก็ได้เดี๋ยวพี่โทรไป” ไทยลุกขึ้นยืน เขาเดินเลี่ยงออกจากห้องนั่งเล่นเพื่อโทรหาปราบ
“มาชัวร์” คนโปรดยิ้มเจ้าเล่ห์
“จันทร์ก็ว่ามาค่ะ”
“อ้าวแล้วพี่จะพนันกับใคร” คนโปรดทำตาโต
“ไม่ใช่เรานะ” ตะวันชิงปฏิเสธ
“ได้ เดี๋ยวรอพี่รหัสมาพนันกับพี่รหัสก็ได้” คนโปรดทำสีหน้ามุ่งมั่น ตะวันได้แต่โคลงศีรษะ แต่เขาเชื่อว่าเดี๋ยวรหัสก็ยอมเล่นด้วย รายนั้นได้ชื่อว่าดุไปอย่างนั้นเพราะตามใจคนโปรดสุดๆ คิดแล้วตะวันก็ยิ้มได้ อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องห่วงเพื่อนแล้ว เพราะแต่ละคนมีคนดูแลที่ดี
“อิ่ม” คนโปรดล้มตัวลงนอนแผ่หลากับพื้นห้อง “มึงเป็นเด็กเหมือนหนูดลหรือไงต้องนอนกลางวัน” ถึงแม้เด็กชายดลจะยังอยู่ในห้อง แต่เพราะหลับไปแล้วไทยจึงพูดตามใจปากได้
“เป็นก็ดีสิ” คนโปรดรับ เป็นเด็กดีออกจะตายไปไม่ต้องคิดอะไรมาก
“พี่รหัสมากี่โมงวะ”
“ห้าหกโมงเย็นมั้ง แล้วพี่ต้นมะพร้าวล่ะ”
“บอกให้เรียกชื่อ” ไทยดุเพื่อน “น่าจะถึงพอๆ กัน”
“แต่ไม่ได้เอารถมาใช่ไหม” ตะวันเป็นคนถาม
“อืม ปราบไม่ได้ใช้รถเดี๋ยวขากลับกูไปส่ง”
“ดีๆ ดูแลสามีดีมาก”
!!!
“สามีห่าอะไร!” ไทยเสียงดังลั่น จนตะวันต้องรีบยกมือแตะริมฝีปากกลัวว่าเด็กชายดลจะตื่น
“อ้าว นี่มึงยังไม่ได้เลือกข้างเหรอ” คนโปรดหน้าเหวอหันไปสบตาตะวัน ไทยหน้าเริ่มซีด กลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ แย่แล้วเขาดันลืมเรื่องนี้ไป
“เฮ้ยไม่มีอะไรหรอกอย่าคิดมาก” คนโปรดเห็นสีหน้าเพื่อนก็รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เขาอยากตบปากตัวเอง ไม่น่าปากไวทำเสียบรรยากาศเลย
“นั่นสิไทย” ตะวันปลอบเพื่อนอีกแรง
“แต่กู...” ไทยพูดไม่ออก เขารักปราบแต่นึกสภาพตัวเองเป็นเมียแล้วเขาก็รับไม่ได้เหมือนกัน ไทยไม่อาจหาญมั่นหน้าว่าเขาต้องเป็นคนกดปราบ ดูจากหุ่นจากกล้ามเขาก็พอรู้ชะตากรรม
“อะไรที่ยังมาไม่ถึงอย่าเพิ่งไปคิดเลย ปล่อยให้เป็นเรื่องของธรรมชาติเถอะเชื่อเรา”
“ไม่มีอะไรกูโอเค ไม่ทันคิดเลยตกใจไปหน่อย” ไทยฝืนยิ้มกว้าง ไม่อยากให้เพื่อนหมดสนุกเพราะความกังวลของเขา
“มันดีเชื่อกู”
“คนโปรด~” ตะวันหน้าแดงแจ๋ ไทยหัวเราะออกมาได้โดยไม่ต้องฝืน รู้สึกขอบคุณเพื่อนทุกคนที่คอยประคับประคองความรู้สึกของกันและกันเสมอมา
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทู้ยู~” จันทร์ก้มหน้าลงเป่าเทียนเมื่อเสียงเพลงวันเกิดสิ้นสุดลง “อธิษฐานว่าไงจันทร์” คนโปรดถามสาวน้อยที่เหมือนเป็นน้องสาวจริงๆ ของเขาไปแล้ว
“อธิษฐานขอให้ทุกคนมีความสุขค่ะ”
“พี่นึกว่าจันทร์จะขอเรื่องแฟน”
“ไม่ขอหรอกค่ะ”
“ดีแล้ว” ตะวันยิ้มให้น้องสาว จันทร์ยังเด็กสำหรับเขาเสมอ
“เรื่องแฟนจันทร์ขอกับพระพรหมกับพระจันทร์เอาก็ได้ค่ะ อันนี้ขอให้ทุกคนก่อน” จันทร์กล้าพูดเล่นเรื่องแฟนเพราะวันนี้พ่อกับแม่ของเธอไม่อยู่ เนื่องจากมีธุระสำคัญต้องเดินทางไปจัดการ ซึ่งจันทร์เข้าใจดี และเป็นคนสนับสนุนให้พ่อแม่ไป
“ฮ่าๆ” คนโปรดหัวเราะเสียงดัง “พี่ลืมไปว่าเราคือเจ้าแม่จันทร์”
“ใช่แล้วค่า”
“พี่จันทร์” เด็กชายดลเรียกพี่จันทร์ของเขา ยิ้มอายเมื่ออีกฝ่ายหันมามอง “ของขวัญครับ” เด็กชายดลยื่นกล่องเล็กๆ ให้ เขาตื่นเต้นมากเมื่อพ่อกับพี่ใจดีมอบหมายหน้าที่ให้เขาเป็นคนมอบของขวัญให้กับพี่จันทร์
“ขอบคุณครับ” จันทร์หอมแก้มซ้ายขวาของเด็กชายดล
“สุขสันต์วันเกิด” จันทร์ประหลาดใจเมื่อกล่องของขวัญถูกยื่นมาจากปราบ “ไม่รู้จะถูกใจไหม”
“แค่ซื้อมาให้จันทร์ก็ขอบคุณมากๆ แล้วค่ะ” จันทร์ยกมือขึ้นไหว้ชายหนุ่ม
“ไปซื้อตอนไหนวะ” ไม่ใช่แค่จันทร์ที่ประหลาดใจ ไทยไม่คิดสักนิดว่าปราบจะซื้อมา
“ก่อนมา” ปราบตอบสั้นๆ ไม่เล่าเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตเพื่อเอาความดีเข้าตัวเอง
“ขอบใจนะ” ไทยพูดเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน การที่ปราบให้ความสำคัญกับเพื่อนกับน้องของเขา ก็เหมือนให้ความสำคัญกับเขาด้วย นับวันคะแนนของปราบยิ่งพุ่งสูงขึ้น สูงจนไทยมั่นใจในคำตอบของตัวเอง เพียงแต่ตอนนี้เขามีบางเรื่องต้องคิดหนัก
ตลอดเวลาไทยไม่รู้เลยว่าคนข้างๆ สังเกตสีหน้าของเขา ความกังวล ความไม่สบายใจ อาการย่นคิ้วอยู่ในสายตาของปราบตลอด เขารับรู้ได้ไม่ยากว่าคนที่เขารักกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ
“ขอบคุณนะ” ไทยพูดขึ้นมาในรถระหว่างทางกลับหอพัก “เรื่องอะไร”
“ก็เรื่องของขวัญ เรื่องที่มา แล้วก็..” ไทยยิ้มกว้างเมื่อคิดถึงตรงนี้ “เรื่องที่มึงพยายามพูดมากด้วย” ปราบเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่วันนี้ไทยเห็นความเปลี่ยนแปลง คนพูดน้อยพูดเยอะขึ้นแม้ไม่มากเท่าคนอื่นแต่ก็มากกว่าปกติมาก
“แค่นี้?”
“ก็แค่นี้สิวะชมหมดแล้ว” ไทยหมั่นไส้คนได้คืบจะเอาศอก นี่ก็ชมหมดทุกเม็ดแล้ว
“เปล่าไม่ได้ให้ชม นึกว่าจะต่อด้วยคำว่าจะทำคะแนนเหรอ”
“อ๋อ ฮ่าๆ” ไทยหัวเราะเมื่อเข้าใจความหมาย “กูกัดมึงบ่อยไปใช่ไหม”
“ไม่ได้คิดแบบนั้น แค่จะรอตอบว่าอยากได้คะแนนก็ใช่แต่กูทำเพราะอยากทำ กูชอบทุกคน”
“ทุกคนก็ชอบมึง” พอพูดถึงทุกคน หน้าของคนโปรดตอนถามเขาเรื่องนั้นก็ลอยขึ้นมา ไทยถอนใจออกมาเบาๆ
“ไปห้องมึงเลยนะไม่ต้องไปส่งกู กูอยากไปส่งมึงก่อน”
“อืม” ไทยไม่ค้าน ไม่ถามว่าปราบจะไปทำไม เรื่องที่เคยพูดเคยถามกันแล้วไม่จำเป็นต้องถามซ้ำอีก
“มานั่งนี่” ปราบตบมือลงข้างตัว “นี่ห้องกู” ปากขัดแต่ก็ยอมเดินไปนั่งแต่โดยดี
“เป็นอะไร”
“กูว่าแล้วเชียว” ไทยหัวเราะเสียงดัง “ถ้าวันไหนกูทำหน้าไม่สบายใจ มึงจะซักกูทุกครั้งใช่ไหม”
“รู้ก็ดี เล่ามาอย่าให้กูเป็นห่วง” เสียงพูดดุๆ แต่ไทยฟังแล้วหัวใจกลับอบอุ่นขึ้น
“เรื่องนี้กูไม่อยากเล่าว่ะ เอาเป็นว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่มีอะไร”
“ไร้สาระแค่ไหนถ้ามันทำให้มึงคิดมากได้ขนาดนี้ ก็ไม่สาระสำหรับกู”
“ทำคะแนนตลอด” ไทยทำหน้ากวน เขาพยายามพาออกนอกเรื่อง
“อย่าเฉไฉเล่ามาเร็ว”
“คือ..” ไทยอึกอัก มันเล่าไม่ได้จริงๆ ว่าเขากังวลเรื่องอะไรอยู่
“ไทยครับ”
“มึงไม่ต้องเรียกกูเพราะๆ ก็ได้ กูยอมเล่าแล้ว” ไทยเขินทุกครั้งที่ปราบเรียกเขาด้วยเสียงทุ้มนุ่ม “คือกูทำใจไม่ได้ว่ะ”
“เรื่องอะไร”
“อย่าโกรธนะเว้ย” ไทยรีบออกตัวก่อน “คือถ้ากูกับมึงตกลงคบกัน กูพูดว่าถ้านะ” ไทยรีบกำชับ
“เข้าใจแล้ว”
“คือถ้ามันเป็นอย่างนั้นกูต้องเป็นรับเหรอวะ กูไม่ได้อยากเป็นเมีย กูไม่ใช่ผู้หญิง”
สีหน้าของปราบอ่อนโยนลง สายตาที่มองเขามีความเข้าใจ “กูถามอะไรอย่างได้ไหม”
“ถามมาสิ”
“คำว่าเมียที่มึงกังวลในแง่ไหน”
“อืมม” ไทยหยุดคิดให้แน่ใจว่าเขารู้สึกอย่างไร “กูไม่ชอบให้ใครคิดว่ากูไม่แมน มึงเข้าใจกูหรือเปล่าวะ”
“เข้าใจ แต่กูอยากให้มึงเข้าใจอย่างหนึ่งก่อน”
“อะไร” ไทยมองด้วยความสนใจ
“ความรักไม่ใช่เรื่องของเพศ ถ้ามึงกลัวแบบนั้นแปลว่ามึงมองว่าความรักมีแต่ผู้ชายกับผู้หญิง”
“เออว่ะ”
“การที่เราสองคนชอบกัน ไม่ได้แปลว่าคนหนึ่งต้องกลายเป็นผู้หญิง สำหรับกูมันคือการที่ผู้ชายสองคนรู้สึกดีต่อกันรักกัน มึงยังเป็นมึง กูยังเป็นกู”
“โอ๊ยยยย” ไทยยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเอง
“มึงไม่เชื่อกูเหรอ”
“เปล่า กูไม่คิดว่าตัวเองจะโง่แบบนี้ ปกติกูต้องคิดได้สิวะ”
“หึๆ” ปราบจับมือของไทยลง “ส่วนเรื่องนั้น มันคือวิธีหาความสุขของร่างกาย ไม่เกี่ยวกับตัวตนที่มึงเป็น ไม่ใช่ว่าแค่มึงรับมึงต้องกลายเป็นผู้หญิงทันที”
“เดี๋ยวนะ!” ไทยมองปราบด้วยสายตาคาดโทษ “ตามน้ำเลยนะมึง ไหนทุกทีชอบออกรับทำโน่นนี่แทนกูไง ทีเรื่องนี้นิ่งเลยนะ”
“ฮ่าๆ” ปราบหัวเราะลั่น “มึงแน่ใจเหรอว่ามึงกดกูได้”
“สักวันกูจะลอง” ไทยเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่อีกฝ่ายไม่มีทีท่ากังวลเอาแต่หัวเราะขำเขา
“แต่กูก็ต้องทนเวลาใครเรียกกูว่าเมียมึงให้ได้ใช่ไหม”
“อืม” ปราบไม่คิดจะโกหก เพราะถึงเวลานั้นอย่างไรก็ต้องมีคนเรียก
“เฮ้อ” ไทยเอนตัวลงนอนหงาย ตามองเพดาน
“มึงแคร์ไหม”
“ก็ไม่นะ เซ็งๆ นิดหน่อยแค่นั้น”
“กูเข้าใจ”
“กูถึงบอกมึงไงปราบ ว่าถ้ากูตัดสินใจคบกับมึงแล้วกูต้องแน่ใจว่ามันคุ้มค่ากับทุกอย่างที่กูต้องเจอ”
“กูรู้” มือที่ลูบลงบนแก้มแผ่วเบา ไม่เข้ากับความกำยำของร่างกาย “กูถึงไม่เคยถามไม่เคยเร่งมึง อยู่กันไปแบบนี้จนกว่ามึงจะแน่ใจจริงๆ”
“คนโปรดบอกว่าคนที่กูตามหาคือคนไม่เต็มบาทเหมือนกัน”
“หึๆ”
ไทยยกมือขึ้นทาบทับบนมือของปราบ “แต่กูคิดว่ากูกำลังหาคนที่เห็นกูเป็นกู มึงเห็นกูเป็นอย่างนั้นหรือเปล่าวะ” ไทยมองเข้าไปในดวงตาของปราบ
“อยากให้กูบรรยายจริงเหรอว่ากูเห็นมึงเป็นยังไง” เห็นดวงตาวาววับที่เต็มไปด้วยความล้อเลียนนั่นแล้วไทยรีบส่ายหน้า
“กูไม่อยากรู้ก็ได้”
“กูเห็นอย่างที่มึงแสดงให้กูเห็น ถ้ามึงไม่โกหกกูก็เห็นแบบที่เป็นมึงจริงๆ แต่ถ้าไม่ใช่ กูก็เห็นสิ่งที่มึงสร้างขึ้นมา ดังนั้นคำถามที่มึงถามกูเมื่อกี้ มึงต้องเป็นคนตอบเองไม่ใช่กู”
ไทยเบิกตากว้าง ดันตัวขึ้นนั่งมองหน้าปราบด้วยความรู้สึกหลากหลาย
“เป็นอะไร”
“เหี้ยย!!” ไทยเพิ่งหายตะลึง เขาอุทานออกมาเสียงดัง
“ด่ากูเหรอ” ปราบขำท่าทางของอีกฝ่าย
“เฮ้ย!เปล่าๆ” ไทยเพิ่งได้สติ “มึงแม่งสุดยอด ที่มึงพูดจริงทุกอย่าง คนเราอยากให้คนยอมรับตัวตนแต่ดันเคลือบตัวเองไว้ด้วยสิ่งที่คิดว่าดี สุดท้ายพอตัวตนจริงๆ เปิดเผยเราดันโทษคนที่รับไม่ได้ว่าผิด ที่ผ่านมากูอาจเป็นอย่างนั้นก็ได้ ถึงหาแฟนไม่ได้สักที”
“มึงไม่ใช่เพราะมึงเป็นคนตรง แต่ถ้ามึงเป็นอย่างนั้นจริงก็ดี”
“ดียังไงวะ กูฟังยังรู้สึกแย่กับตัวเอง”
“ดีเพราะมันทำให้มึงโสดมาจนถึงวันที่กูได้เจอยังไงล่ะ”
“มึงแม่ง!” หน้าของไทยแดงซ่าน เก่งจริงๆ เรื่องทำให้ผู้ชายตัวเป็นควายอย่างเขาเขิน
“หึๆ เขินทีไรมึงก็พูดคำนี้ทุกที”
“เออ” ไทยยอมรับตรงๆ ใครจะไม่เขินวะพูดซะขนาดนี้
“สบายใจหรือยัง”
“อืม”
“ตกลงว่ารับได้”
“ได้~” ไทยยิ้มกว้าง ลากเสียงยาวให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขารับได้จริงๆ ไม่คิดมากแล้ว
“ขอบใจ”
ไทยขมวดคิ้วเมื่อแววตาและรอยยิ้มของปราบร้ายกาจเหลือเกิน ทำไมถึงดูเจ้าเล่ห์นักวะ มีอะไร?...!!!
“ไอ้ปราบบบ!! ไอ้เลวววว!!” ไทยกระโจนขึ้นนั่งคร่อมตัวปราบ ต่อยหน้าท้องไปสองสามที มึงนะมึง เวลาอย่างนี้ยังคิดได้
“ตกลงว่า
รับ ได้”
“ได้~” กูหนอกูตอบไปเต็มปากเต็มคำเลย
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 261350 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก