ตอนที่ 20 : ความเขินของไทย
“ปราบแฟนมึงมา” เสียงตะโกนดังเข้าหูของไทย ทำให้เท้าที่ก้าวเดินค่อยๆ ช้าลง เขาไม่เชิงอึดอัดแต่ยังทำตัวไม่ถูกมากกว่า โดยเฉพาะเมื่อสายตาหลายคู่จับจ้องมาพร้อมกัน ไทยยิ้มน้อยๆ แต่ในใจนึกด่า มึงจะตะโกนหาพ่อเหรอวะ
“นั่งก่อน ใกล้เสร็จแล้ว”
“ได้” ไทยพยักหน้า เพื่อนของปราบย้ายที่นั่งเพื่อให้เขานั่งแทน
ไทยนั่งฟังเสียงทุ้มของปราบอธิบายเนื้อหาของวิชาที่เขาฟังไม่เข้าใจ แอบอมยิ้มเมื่อคิดว่านี่อาจเป็นการพูดที่ยาวที่สุดของปราบที่เขาเคยได้ยินมาก็เป็นได้
“กูเข้าใจแล้ว” เสียงพูดกึ่งอุทานของต้าร์ชายหนุ่มอารมณ์ดีดังขึ้น ไทยรู้จักทุกคนจากการแนะนำของปราบ “มึงอ่านกี่รอบวะ ทำไมอธิบายแล้วกูเข้าใจโคตรง่าย”
“ไม่ได้อ่านกูฟังตอนอาจารย์สอน”
“ตอบงี้กระทืบกูเลยดีกว่า”
“มึงระวังไอ้ปราบมันจะกระทืบจริงๆ” โชติหัวเราะ เริ่มเก็บข้าวของลงกระเป๋า
“มันไม่กล้าหรอก เมียอยู่มันต้องรักษาภาพพจน์”
ไทยสะดุ้งโหยง อยากบอกว่าถ้าปราบไม่กระทืบเขานี่แหละจะกระทืบเสียเอง เรียกคำนี้ไม่ได้! กูยังไม่ใช่โว้ยยย
“กลับได้แล้ว”
“อืม” ไทยลุกขึ้นยืนเมื่อปราบให้สัญญาณว่าพร้อมแล้ว
เขาเดินนำปราบไปที่รถเงียบๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายคุยกับเพื่อน เมื่อเหลือเพียงสองคนไทยจึงถอนใจออกมาเบาๆ
“วันหลังรออยู่ที่รถก็ได้ หรือกูเสร็จแล้วจะเดินไปหามึงที่คณะเอง”
“อย่าเลย กูมารีบมึงดีแล้วมันไกล”
“ไทย”
“หือ” ไทยหยุดเดินเงยหน้าขึ้นมองคนรัก
“กูรู้ว่ามึงเป็นอะไร ไม่ใช่กูไม่ได้ยินหรือไม่สนใจ แต่ถ้ากูยิ่งขัดมันจะยิ่งแซวมึง”
“มึงคิดมากเป็นคนแก่ไปแล้วไอ้ปราบ ไม่มีอะไรเลย” ไทยตั้งใจโกหก มันเป็นเรื่องเล็กน้อยเกินกว่าที่ปราบจะต้องมานั่งเป็นห่วงเขา
“เด็กดี” มือใหญ่ยกขึ้นลูบผม ไทยมองคนทำตาวาว นี่ไม่ใช่การแสดงความเอ็นดูมันคือการแหย่เขาชัดๆ ดูหน้าคนทำก็รู้กลั้นยิ้มเสียขนาดนั้น
“ไม่สำเร็จหรอก งานนี้กูจะไม่โวยวาย”
“จริงเหรอ”
“จริง” ถึงจะตอบแบบเต็มปากเต็มคำแต่ไทยก็เริ่มระแวง เพราะรอยยิ้มของปราบชักไม่น่าไว้ใจ
“ถ้ากูจูบมึงตรงนี้ล่ะ” หน้าของปราบยื่นเข้ามาใกล้ จมูกของพวกเขาห่างกันแค่สมุดเล่มหนึ่งกั้น
“ไอ้เหี้ยปราบ!!” ไทยกระโดดหนี หน้าแดงก่ำ
“ฮ่าๆ”
ไทยได้แต่มองตามร่างสูงด้วยสายตาอาฆาตแค้น เมื่ออีกฝ่ายออกเดินนำเขาไปก่อน แกล้งกูจริงคนยิ่งกลุ้มๆ อยู่
“มึงจูบกันหรือยังวะ” ขวดน้ำหลุดจากมือของไทยตกลงไปกลิ้งบนพื้น
“เหี้ย!!” เสียงคนถามอุทานเมื่อน้ำกระเด็นเลอะรองเท้าของเจ้าตัว “ทำอะไรของมึงวะ”
“ก็พี่ถามอะไรผมวะไม่เข้าท่า”
“ไม่เข้าท่าตรงไหน ปกติคุยกันไปจนถึงตับไตไส้พุง มึงจะมาหน้าบางอะไรตอนนี้”
“ก็..” ไทยอยากพูดว่ามันไม่เหมือนกันแต่ก็กลัวเสียเชิง “ผมหมายถึงมาถามอะไรตอนยกน้ำขึ้นดื่มวะเกือบสำลัก”
“ก็แล้วไป ตกลงว่าไงวะมึงจูบกันหรือยัง”
“ถามไปเลยไหมพี่ว่ามีอะไรกันหรือยัง” แป๊ะออกความคิดเห็นได้น่ากระทืบมากสำหรับไทย
“เออ มึงมีอะไรกันหรือยัง” ส่วนรุ่นพี่ของเขาก็ดันบ้าจี้ถามจริง
“ไอ้แป๊ะ” ไทยเรียกรุ่นน้องด้วยน้ำเสียงเรียบไม่บอกอารมณ์
“อะไรพี่”
“มึงเลิกนอนจับแป๊ะน้อยเล่นก่อนหลับหรือยังวะ”
“พี่ไทยยย” แป๊ะกระโจนเข้ามาปิดปากเขา มองซ้ายมองขวาด้วยความตกใจ “อย่าดิวะพี่ พักนี้สาวๆ ยิ่งมาดูเราเล่นเยอะด้วย”
“ทีนี้มึงมีอะไรจะถามกูอีกไหม”
“ผมไม่มีแล้ว”
“แต่กูมี” พี่เหน่งไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ
“แน่ใจเหรอพี่” ไทยยกยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปาก
“แต่กูได้เวลาลงไปเปลี่ยนกับไอ้วาฬแล้ว เดี๋ยวไว้กูว่างๆ จะมาซักต่อ”
“หึๆ” ไทยมองตามรุ่นพี่ที่โกยอ้าวเข้าสนาม เริ่มกลุ้มใจว่าเขาจะรอดพ้นไปได้ทุกครั้งจริงหรือ ชินสักทีสิวะไอ้ไทย!
“ไอ้ปราบ” ไทยหันไปประจันหน้ากับปราบ เมื่อประตูห้องปิดลง เขายืนจังก้าอยู่กลางห้อง ดูเหมือนอีกฝ่ายจะขำท่าทางของเขาเพราะดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย
“กูฟังอยู่”
“กูเลิกกับมึงได้ไหมวะ” ไทยจ้องตากับปราบอยู่นาน อีกฝ่ายดูสงบนิ่ง
“ได้”
“ไม่ได้!” ไทยสวนกลับทันควัน ด้วยใบหน้าร้อนรน
“หึๆ แล้วแต่มึง” ปราบพยายามกลั้นหัวเราะ เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังโมโห พร้อมจะฟาดงวงฟาดงาได้ทุกเมื่อ
ไทยทิ้งตัวนั่งบนเตียง ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วจู่ๆ ก็ยิ้มกว้าง หัวเราะออกมาดังลั่น
“กินยาไหม” ปราบตามไปนั่งข้างๆ ยกมือขึ้นแตะหน้าผากของอีกฝ่าย ไทยมองเขาด้วยสายตาวาววับ ก่อนที่จะคว้าคอเขาเข้าไปจูบ
“ไม่ต้อง กูหายแล้ว”
“โรคอะไรของมึงวะ หายง่ายขนาดนั้นเลย” ปราบเกลี่ยนิ้วบนแก้มของไทย
“โรคงี่เง่า”
“เล่าให้กูฟังบ้างสิ กูอยากรู้ว่ามันเป็นโรคยังไงเผื่อวันหลังกูเป็นบ้าง”
“เป็นยังไงงั้นเหรอ” สายตาของไทยตกลงมองริมฝีปากของปราบ “จูบกูก่อนแล้วกูจะบอก”
“หึๆ” ริมฝีปากร้อนบดเบียดลงมาแนบชิด ไทยตอบสนองทุกสัมผัสอย่างคนที่รู้สึกโหยหาพอกัน
“ทีนี้จะเล่าได้หรือยัง” เสียงพูดชิดริมฝีปาก
“กูชักนึกไม่ออกแล้วว่าเมื่อกี้จะพูดอะไร”
“ฮ่าๆ” ปราบปล่อยแขนที่กอดเขาออก ขยับถอยห่าง “แบบนี้หัวโล่งขึ้นหรือยัง”
“อืม”
“เล่ามากูอยากรู้”
“มึงห้ามหัวเราะกู”
“อืม”
“ห้ามแซวกูแม้แต่คำเดียว”
“ได้”
“ผิดคำพูดกูต่อยคว่ำ” ไทยคาดโทษไว้ก่อน เขากระแอมกระไอก่อนเริ่มเล่า “คือกูยังไม่ชินที่ใครๆ ให้ความสนใจความสัมพันธ์ของมึงกับกู มึงก็รู้ว่ากูชอบอยู่สบายๆ ไม่ชอบถูกใครจับจ้อง ถ้าคนรู้จักก็ว่าไปอย่าง นี่บางทีใครก็ไม่รู้กูไม่รู้จักอยู่ๆ ก็ตะโกนแซวขึ้นมา บอกตรงๆ ว่ากูทำหน้าไม่ถูกว่ะ มันยังไม่ชิน”
“มึงโกรธเหรอ”
“กูเขินมากกว่า รำคาญด้วย มันไม่ใช่วาระแห่งชาติเสียหน่อย”
“อืม”
“บอกตรงๆ ว่าวันนี้กูเจอเยอะจนหงุดหงิดไม่อยากทน เลยขอเลิกกับมึงแม่งเลย ก็เหมือนที่ผ่านๆ มาพอคิดว่าอยู่แล้วไม่มีความสุขกูก็ไม่อยากดันทุรัง”
“แล้วทำไมถึงไม่เลิก”
“ยังมีหน้ามาถาม ทำเอากูใจแป้วเลยนะมึง ตอบอะไรไวนักวะไหนว่ารักกูนักหนา”
“หึๆ ก็เพราะกูรักมึงนักหนาอย่างที่ว่า กูถึงยอมตามใจมึงทุกอย่าง”
“ก็นั่นแหละ พอมึงพูดว่าได้กูรู้ทันทีเลยว่าไม่ได้ แค่คิดว่ามึงจะเลิกใจกูแม่งแตกเป็นเสี่ยง เย็นตั้งแต่หัวจรดเท้า” ไทยยกมือลูบอก ยังรู้สึกได้ถึงวินาทีที่เพิ่งผ่านไป
“เล่าต่อสิ” ปราบดึงมือของเขาไปกุมเอาไว้ นวดให้ช้าๆ
“อยู่ๆ มันก็เหมือนมีใครมาดีดนิ้วใส่ดังเป๊าะ ไม่รู้สิความรู้สึกรำคาญเขินหรืออะไรก็ช่างมันกลายเป็นเรื่องขี้ประติ๋วไปเลย มันเทียบไม่ได้แม้แต่เสี้ยวเดียวของความรู้สึกที่ต้องเสียมึงไป”
“ไทย” ปราบใช้สองมือประคองแก้มของคนรัก เขาจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากแผ่วเบา
“อยู่ด้วยกันนะ ขอโทษที่กูงี่เง่า” ไทยสอดสองมือเข้าไปกอดรอบเอวของปราบ
“อยู่สิ อยู่ๆ แล้ว”
“มึงยอมเลิกกับกูจริงๆ เหรอ” ไทยถามสิ่งเดียวที่ยังคาใจเขา
“ยอม”
“เหอะ” ไทยทำเสียงขึ้นจมูก ใบหน้างอง้ำ
“อย่าโมโห มึงถามผิดคำถามเอง”
“อะไรวะ” ไทยเลิกคิ้ว แหงนเงยใบหน้าจากอกของปราบขึ้นมอง
“มึงต้องถามว่าตอนมึงบอกเลิกกู กูรู้สึกยังไง”
“มึงรู้สึกยังไง”
“ไม่ต่างกับมึงเลย”
“ไอ้ปราบ! กูขอโทษ” ไทยรู้สึกผิดขึ้นมาที่ทำร้ายจิตใจปราบและของตัวเอง
“ไม่เป็นไร กูขออย่างเดียว”
“อะไรวะ บอกมากูทำให้ได้กูจะทำ”
“หึๆ” ดวงตาที่จ้องมาวาววับ ก่อนที่ริมฝีปากจะแตะแต้มลงบนใบหน้าของเขา วนจนทั่วหน้า
“มึงอย่าเขินโหดนักแค่นั้นก็พอ”
“ฮ่าๆ” ไทยหัวเราะเสียงดังลั่น เมื่อรู้ความต้องการของอีกฝ่าย
“มึงเขินยังขนาดนี้ ถ้ามึงโกรธกูกลัวมึงเผาห้องกูแทน”
“ก็ไม่แน่นะถ้ามึงนอกใจกูละก็”
“ไม่มีวัน”
“จำคำมึงไว้ก็แล้วกัน เพราะกูเผาแน่”
“หึๆ ไทย..”
“ว่า”
“มึงจะไม่เป็นไรใช่ไหม เพราะมันคงไม่หยุดแค่นี้”
“ไม่แล้ว ต่อไปทุกครั้งที่เจอเรื่องไม่สบายใจสบายหูกูจะนึกถึงความรู้สึกในวันนี้ แล้วมันจะไม่สำคัญกับกูอีกเลย”
“กูรักมึง”
“กูก็รักมึง”
ดวงตาของคนเคร่งขรึมเบิกกว้าง สีหน้าประหลาดใจ ก่อนความสุขจะเข้าทาบทับจนดวงตาคู่นั้นเปล่งประกาย นี่เป็นครั้งแรกที่ไทยบอกรักปราบตรงๆ
ไทยยิ้มกว้าง เขาจะจำดวงตาคู่นี้เอาไว้ ไม่ว่าใครจะพูดอะไรมันไม่สำคัญอีกต่อไป เพราะคนตรงหน้าเขาสำคัญที่สุด
“กูรักมึง” แม้ไม่ได้พูดออกไปเป็นครั้งที่สอง แต่ไทยมั่นใจว่าปราบจะรับรู้ได้จากสายตาของเขา
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 261347 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก