ตอนที่ 21 : ผู้ชายแบบปราบ
ไทยเผลอมองออกไปนอกสนามบ่อยๆ จนลูกฟุตบอลกระแทกเข้าที่หัวของเขา ร่วงลงกองกับพื้นจนได้
“ไอ้ไทย!” เสียงร้องตกใจของเหน่งทำให้ไทยต้องรีบโบกมือเพื่อบอกทุกคนว่าเขาไม่เป็นไร
“เจ็บตรงไหน” มือใหญ่ดึงมือเขาออกจากหัว ไทยแปลกใจที่ปราบเข้ามาถึงตัวเขาไวมาก
“แถวๆ นี้” ไทยวางมือรอบบริเวณที่เขาโดนกระแทก
“ขอกูดูหน่อย” ปราบแหวกผมของเขาออกเพื่อตรวจดูเบื้องต้น
“เล่นยังไงของมึงวะ ลูกก็ลอยมาเห็นๆ” เหน่งบ่นด้วยความเป็นห่วง
“ออกไปพักก่อน” ปราบประคองเขาลุกขึ้นยืน
“ถ้าต้องไปหาหมอก็บอก” เหน่งยังห่วงอาการของรุ่นน้อง
“ผมไม่เป็นไรแค่มึนๆ เล่นกันต่อเลย”
“เจ็บมากไหม”
“ไม่มากเท่าไหร่” ปราบกำลังประคบรอยนูนให้เขาอยู่นอกสนาม
“พี่ไทยกินยาก่อนครับ” เรนยื่นยาเม็ดสีขาวให้เขา ไทยรับมาพร้อมแก้วน้ำ เขาจัดการโยนยาเข้าปาก ดื่มน้ำตามแล้วส่งแก้วคืนให้รุ่นน้อง
“ขอบใจมากเรน”
“ถ้าไม่ไหวบอกผมนะครับ”
“อืม” เรนเป็นผู้ดูแลทีม ดังนั้นใครเจ็บใครป่วยจากการแข่งจึงอยู่ในความดูแลของเรนทั้งสิ้น
“พอแล้ว” ไทยยกมือขึ้นจับผ้าขนหนูในมือของปราบออกจากหัว
“พิงมา” ร่างสูงดึงเขาให้พิงหลังกับแผ่นอกกว้าง ปราบนั่งอยู่ด้านหลังเขา “เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่มีอะไร” ไทยไม่สามารถเล่าได้ตอนนี้ เพราะสิ่งที่ทำให้เขาเสียสมาธิคือภาพปราบกับเรนยืนคุยกันใกล้ชิด เขาไม่ได้หึง แต่มันอดมองไม่ได้เท่านั้นเอง
“ต้องพาพี่ไทยไปหาหมอไหมครับพี่ปราบ”
“พี่คิดว่าไม่ต้อง เรนตามสบายเดี๋ยวพี่ดูแลไทยเอง”
“ครับ มีอะไรเรียกผมได้”
“ขอบใจนะ” ไทยบอกขอบคุณรุ่นน้อง
“ไม่เป็นไรครับ” เรนยิ้มให้เขาก่อนแยกตัวออกไป
“ทีนี้จะบอกได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น”
“กูมัวแต่มองมึงกับเรนเลยไม่เห็นลูกบอล”
“กูแค่คุยกับน้องไม่ได้มีอะไร”
“แล้วใครพูดว่ามีวะกูก็แค่มอง มันอดมองไม่ได้มึงเข้าใจไหม ไม่ได้หึง ไม่ได้โกรธ ไม่ได้จะว่าใคร”
“มึงอยู่ในสนามต้องรู้จักระวังตัว อย่าทำให้กูเป็นห่วง”
“เออกูรู้แล้ว บ่นจริง”
“อย่าเจ็บอีกเข้าใจไหม”
“แค่ลูกบอลกระแทกเองมึง แต่ต่อไปกูจะระวัง” ไทยเปลี่ยนคำพูดเมื่อเห็นสายตาห่วงใยของปราบ
“ดีแล้ว” แววตาและน้ำเสียงของอีกฝ่ายทำให้ไทยยิ้ม ดูเหมือนใครบางคนแถวนี้จะเจ็บกว่าเขา
“ไอ้ปราบช่วยเรนขนของเข้าไปเก็บหน่อยสิวะ” เสียงพี่เหน่งตะโกนเรียกเมื่อท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี
“ไทย”
“หือ”
“มึงดีขึ้นแล้วใช่ไหม”
“อืม ปวดนิดหน่อยแต่ไม่มาก”
“ไปขนของกับกูหน่อย ช่วยกันจะได้เสร็จเร็วๆ”
“ได้” ไทยลุกขึ้นยืนตามแรงดึงของปราบ เขาต้องกลั้นยิ้ม ภายใต้คำพูดธรรมดาไม่อธิบายอะไรทั้งสิ้นของปราบ เขารับรู้ได้ถึงความใส่ใจของอีกฝ่าย
“เหี้ย!” ไทยร้องดังลั่น เมื่อรถสปอร์ตคันหรูขับผ่านน้ำโดยไม่ลดความเร็ว น้ำสกปรกกระเด็นใส่พวกเขา โชคดีที่โดนแค่ช่วงขา
“ขับรถเหี้ยมาก” ไทยบ่นเสียงดัง พวกเขาออกมาซื้อของหน้ามหา’ลัย กำลังเดินกลับ
“โน่น” ปราบชี้มือไปทางที่รถวิ่งผ่าน
“อะไรวะ”
“ไปถึงโน่นแล้ว ตรงนี้มีแค่กูหรือมึงคิดว่ากูเหี้ย”
“เออไม่บ่นก็ได้” ไทยหยุดพูด ปราบมีวิธีจัดการกับเขาเสมอ ต่อให้หัวร้อนแค่ไหนก็เย็นลงได้
ไทยไม่ชอบเดินริมถนนหลังฝนตกก็เพราะแบบนี้ แอ่งน้ำขังริมฟุตบาทก่อปัญหาเมื่อเจอกับเจ้าของรถที่ไม่มีมารยาทและจิตสำนึกที่ดีเช่นรถคันเมื่อครู่ ต่อให้เขาเดินชิดริมแค่ไหนก็หลบไม่พ้นถ้ารถมาด้วยความเร็วสูง
“เฮ้ย!” ความหงุดหงิดยังไม่ทันจางหายรถคันใหม่ก็เหยียบน้ำซ้ำ คราวนี้สาดเป็นทางยาวเห็นชัด ไทยกระโดดหลบแต่คิดว่าไม่พ้น แต่เมื่อเขาสำรวจตัวเองกลับพบว่าเขาโดนน้อยมากในขณะที่เสื้อสีขาวของปราบชุ่มไปด้วยน้ำสกปรก ไทยขมวดคิ้ว ทำไมเดินด้วยกันมันถึงต่างกันนักวะ เมื่อครู่เขาเดินอยู่ด้านนอกแล้วตอนไหนกันที่เขาเปลี่ยนมาเดินด้านใน ไทยพยายามนึกและได้คำตอบว่าหลังจากที่เขาโดนรถคันแรกสาดน้ำใส่นั่นเอง
“รีบเดินเถอะ” คนเอาตัวเขารับน้ำแทนไม่บ่นสักคำ มือที่จับแขนเขาดึงให้ออกเดิน ไทยก้มหน้าอมยิ้มเมื่ออีกฝ่ายไม่พูดถึงเขาก็จะไม่ทัก ปราบทำให้เขารู้ว่าคนที่โชคดีเรื่องความรักเป็นอย่างไร
“สีนี้เป็นไงกูชอบ” “จะใส่ก็ได้ กลางเมืองไม่มีควายหลุดมาไม่มีอะไรวิ่งขวิดมึงแน่”
ไทยลดเสื้อที่ถืออยู่ลง หันกลับไปแขวนไว้บนราวเหมือนเดิม นี่ก็คือปราบเหมือนกัน แต่เป็นปราบที่ปากร้ายที่สุดในสามโลก
“มึงกลัวกูหล่อกว่าก็บอก”
“เอาไหมเดี๋ยวกูซื้อให้”
ไทยค้อนจนตาคว่ำ เออรู้แล้วว่ามึงพูดตรงพูดจริง “งั้นมึงเลือกให้กูตัวหนึ่ง” พูดมากนักเลือกให้ด้วยแล้วกัน
“ตัวนี้”ปราบหยิบเสื้อยืดสีขาวสะอาดส่งให้ไทย
“ตัวนี้!” ไทยยกเสื้อขึ้นถามให้แน่ใจ
“ใช่”
“แล้วมันต่างกับอีกสิบตัวในตู้กูยังไงวะ”
“มึงก็รู้นี่ว่ามึงมีสิบตัวแล้ว”
ไทยถอนใจดังเฮือก ส่งเสื้อคืนให้คนเลือก เออกูไม่ซื้อก็ได้ รู้สึกผิดกับเงินพ่อแม่ขึ้นมาทันที
“คิกคิก” เสียงหัวเราะของเด็กชายดลแม้ดังไม่มากแต่ก็ทำให้คนที่ได้ยินรู้ว่าหนูน้อยมีความสุขแค่ไหน ปราบจับตัวเด็กชายชูขึ้นสูงแล้วร่อนลง วนอยู่หลายครั้งโดยไม่พัก
“พี่ปราบเวลาอยู่กับเด็กอ่อนโยนจังเลยนะคะ ดูอบอุ่นมาก~” จันทร์ลากเสียงยาว
“นั่นสิเราว่าจะทักเหมือนกัน เห็นหลายทีแล้ว” ไทยชวนปราบไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนของเขาเสมอ และหนึ่งในสถานที่โปรดของเด็กชายดลที่ต้องมาทุกเดือนก็คือสวนสาธารณะ
“อืม” ไทยมองแผ่นหลังกว้าง
“เป็นอะไรไทย”
“หือ” ไทยหันไปมองหน้าเพื่อน เมื่อตะวันถามเขาด้วยเสียงเป็นห่วง
“ทำไมทำหน้าเศร้าๆ”
“นั่นสิวะเมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลย” คนโปรดเห็นด้วยกับตะวัน เพราะรอยยิ้มของไทยค่อยๆ หายไปต่อหน้าต่อตาเขา
“แค่คิดน่ะว่าปราบชอบเด็ก ถ้าคบกับกู...”
“อย่าคิดอย่างนั้น” คนโปรดห้ามก่อนที่เขาจะพูดจบ “มึงจะบั่นทอนความรู้สึกตัวเองทำไม ถ้าอยากมีก็เอาอย่างพี่เมธก็ได้”
“มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ พี่เมธมีงานที่ดี มีบริษัทเป็นของตัวเอง อีกอย่างตอนที่พี่เมธรับเลี้ยงก็เอ่อ...” ไทยละไว้ ไม่อยากพูดว่าเมธอยู่ในสถานภาพสมรสกับผู้หญิงซึ่งมีผลต่อการรับเลี้ยงมาก
“ถึงมันยากก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ กูกับพี่รหัสก็ศึกษาอยู่”
“อืม” ไทยพยักหน้าแต่ในใจลึกๆ เขาก็ยังรู้สึก จะดีกว่าไหมถ้าปราบมีลูกเป็นของตัวเอง
“มึงอยากมีลูกไหม” ไทยถามเมื่อพวกเขาถึงห้องพักของปราบแล้ว ไทยคิดเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาและคิดว่าควรถามอีกฝ่ายตรงๆ
“คำถามนี้กูไม่ขอตอบ”
“ทำไมวะ” ไทยนิ่วหน้าเมื่อปราบไม่ยอมตอบ
“เพราะเป็นคำถามไร้ประโยชน์”
“เกี่ยวอะไรกับมีประโยชน์ไม่มีประโยชน์ กูก็แค่อยากรู้ว่ามึงอยากมีลูกไหม”
“เกี่ยวสิ เพราะกูไม่ได้คิดจะคบกับมึงเล่นๆ กูจริงจัง เพราะฉะนั้นสิ่งไหนที่เกิดขึ้นไม่ได้ไม่จำเป็นต้องไปถามหา”
“แต่..”
“ไทย กูเคยบอกว่ากูชอบมึงเพราะมึงคิดถึงเพื่อนก่อนเสมอใช่ไหม”
“อืม”
“งั้นตอนนี้กูเปลี่ยนใจแล้ว”
“ทำไมวะ”
“กูอยากให้มึงคิดถึงตัวเองก่อนมากกว่า แทนที่มึงจะคิดว่ากูจะรู้สึกยังไงถ้าไม่มีลูก มึงคิดดีกว่าไหมว่ามึงจะรู้สึกยังไงถ้าไม่มีกู”
“ไอ้ปราบ” ไทยเรียกเสียงแผ่ว ผู้ชายที่แทบไม่มีน้ำตาอย่างเขารู้สึกถึงหยดน้ำที่คลออยู่
“มึงพูดถูกว่าความรักของเราต้องแลกกับอะไรหลายอย่าง ในเมื่อมึงยอมแลกแล้วทำไมถึงไม่ให้กูแลกวะ”
“ก็..” ไทยเม้มปาก เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จ้องเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย “เพราะกูรักมึง กูแคร์ทุกคนที่กูรัก”
“ขอบใจ” มือใหญ่แตะลงบนแก้มของไทย “ถ้ามึงแคร์กูจริงมึงก็ต้องแคร์สิ่งที่กูรักด้วย”
“...”
“กูรักมึง เพราะฉะนั้นช่วยแคร์หัวใจของมึงเองด้วยเถอะ เพราะมันสำคัญกับกู”
น้ำตาที่แทบไม่เคยไหลร่วงลงสู่แก้ม ปราบเช็ดออกให้ด้วยปลายนิ้ว ไทยพยายามยิ้มแต่ริมฝีปากของเขาสั่น ใบหน้าเหยเก
“หน้ามึงตลก” ปราบหัวเราะขำใบหน้าของเขา ดวงตาเป็นประกายวาววับ
“ไอ้ปราบ~” ไทยทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ทั้งหน้าบึ้ง จะว่าไปตอนนี้หน้าของเขาคงดูน่าเกลียดพิลึก
“หึๆ ก็มันตลกจริงๆ ไม่เชื่อมึงไปส่องกระจกสิ”
“มึงจะซึ้งยาวๆ ไม่ได้เหรอวะ แม่งหักมุมตลอด”
“ก็ถ้ากูหวานเลี่ยนขนาดนั้นมึงจะรักเหรอ”
“ไม่”
“หยุดร้องได้แล้วกูไม่ชอบคนขี้แย”
“ปลอบกูได้ห่วยมาก”
“กูไม่ได้ปลอบกูไม่ชอบจริงๆ”
ไทยสบตากับปราบก่อนที่พวกเขาจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน ไทยยกแขนขึ้นเช็ดหน้าก่อนส่งยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย
“พอใจหรือยัง”
“อืม ค่อยน่าจูบหน่อย”
“มึงแม่ง!” ไทยพูดคำที่เขามักใช้กับปราบประจำ ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะทาบทับลงมาบนริมฝีปากของเขา ไทยหลับตาลงช้าๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขแม้คราบน้ำตาจะยังหลงเหลืออยู่
ถ้ามีใครถามเขาว่าถ้าให้เปรียบคนรักเหมือนการซื้อลอตเตอรี่เขาถูกรางวัลที่เท่าไหร่ ไทยจะตอบว่าไม่รู้ ความพอใจของคนเราไม่เหมือนกัน รางวัลที่หนึ่งของเขาอาจไม่เหมือนใคร แต่ถ้ามีคนถามว่าแล้วรางวัลที่หนึ่งสำหรับเขาเป็นแบบไหน ไทยสามารถตอบได้ทันทีโดยไม่ต้องคิด ว่าต้องเป็นแบบนี้
“แบบผู้ชายที่ชื่อปราบ”✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
เรื่องนี้มี 24 ตอนจบนะคะ ใกล้จบแล้ว ><
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 261537 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก