ตอนที่ 23 : ตัวตน
“ไปบ้านมึง!” ไทยตกใจจนตาตั้ง เมื่อปราบชวนเขาไปที่บ้านแบบไม่ให้เวลาเตรียมใจ
“ใช่ พรุ่งนี้”
“เอาไว้วันหลังได้ไหมวะ พรุ่งนี้มึงกลับบ้านคนเดียวก่อน” ไทยกังวล เขาไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง
“มึงกลัวอะไรวะ พ่อแม่กูมีแขนมีขามีหน้าเหมือนมึงทุกอย่าง”
“ดูมึงพูดเข้าใครบ้างวะจะไปกลัว กูแม่งปอดแหกเลยมากกว่า” ไทยสารภาพออกไปตรงๆ
“ไปเถอะ กูอยากให้รู้จักกันไว้”
“ในฐานะอะไรวะ” ไทยภาวนาให้ปราบตอบว่าเป็นเพื่อน
“แฟน”
“มึงบอกที่บ้านแล้วเหรอ!”
"ใช่”
“พ่อแม่มึงว่าไงบ้างวะ” น้ำเสียงไทยกล้าๆ กลัวๆ เขาอยากรู้พอๆ กับที่ไม่อยากรู้
“ก็บอกว่าให้พามาเจอ”
ไทยนั่งอึ้ง สมองเขาสับสนไปหมด ใจหนึ่งก็สู้ใจหนึ่งก็อยากถอย
“ไปเพื่อกูได้ไหม”
“ได้” ไทยพยักหน้าทันที พูดขนาดนี้ใครจะไม่ไปวะ เป็นไงก็เป็นกัน
ไทยอ้าปากค้าง มองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา บ้านหลังใหญ่ตั้งอยู่ตรงหน้าเขา สระว่ายน้ำ สวนกว้าง และโรงรถที่เต็มไปด้วยรถยี่ห้อหรูจอดเรียงกัน
“นี่บ้านมึงเหรอวะ”
“กูคงพามึงมาปล้นมั้ง”
ไทยหันขวับไปมอง ยังมีอารมณ์มากวนประสาทเขาอีก
“เข้าไปเถอะ”
“อืม” ไทยกลืนน้ำลายลงคอ แอบยกมือขึ้นไหว้พ่อแก้วแม่แก้วช่วยไอ้ไทยด้วย
“สวัสดีครับ” ไทยค้อมตัวลงต่ำ และอาจจะต่ำมากเกินไปเพราะเขาได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ มาจากผู้ที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“ตามสบาย นั่งเถอะ” บิดาของปราบเป็นคนเอ่ยปาก ขณะที่มารดาของปราบส่งยิ้มใจดีให้เขา ไทยค่อยใจชื้นขึ้น
“ขอบคุณครับ” ไทยนั่งแปะลงกับพื้นพรม
“หึๆ ไปนั่งทำไมตรงนั้น นั่งบนเก้าอี้”
“ครับ” ไทยยิ้มแหยรีบลุกขึ้นย้ายไปนั่งเก้าอี้ตัวใหญ่ เขารู้สึกตัวลีบเล็กเมื่อเทียบกับเฟอร์นิเจอร์ในห้อง
“ชื่อไทยใช่ไหม”
“ครับ”
“เห็นปราบบอกว่าคบกัน”
ไทยสูดหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับผู้ใหญ่ อยากให้เห็นความจริงใจที่เขามี “ครับ” แม้จะสั่นแค่ไหนแต่ไทยก็พูดออกไปเต็มเสียง
“ที่บ้านรู้หรือเปล่า”
“ยังไม่ทราบครับ”
“ควรบอกนะ ไม่ควรปิดบังผู้ใหญ่”
“ครับ ผมก็ตั้งใจไว้อย่างนั้น แต่อยากให้พ่อกับแม่ได้ยินจากปากผมมากกว่า เลยคิดว่ากลับบ้านคราวหน้าผมจะไปบอกด้วยตัวเอง”
“กูไปด้วย”
“ปราบพูดไม่เพราะเลยลูก” เสียงมารดาของปราบเสนาะหู ไทยยิ่งระวังคำพูดของตัวเองมากขึ้น
“ดีแล้ว บอกให้ท่านรู้ด้วยตัวเอง เห็นหน้าเห็นตากันจะดีกว่า”
“ครับ”
“ไม่ต้องเกร็ง” บิดาของปราบหัวเราะขำท่าทางของเขา ไทยยิ้มแห้ง
“ลุงกับป้าแค่อยากเจอหน้า ลูกคบใครก็อยากรู้จัก ไม่ได้คิดจะห้ามปรามหรืออะไร ปราบมีอะไรก็บอกก็คุยกันตรงๆ เสมอ ลุงกับป้ารู้มานานแล้วตั้งแต่เจ้าปราบแอบชอบเรา”
“คุณลุงคุณป้าไม่โกรธเหรอครับ” ไทยถามเสียงเบา
“ทำไมต้องโกรธ เรามีอะไรให้ลุงต้องโกรธหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ” ไทยรีบส่ายหน้า ถึงมีเขาก็ไม่บอกหรอก
“หึๆ ป้าเขาก็ลุ้นอยู่กลัวลูกชายไม่สมหวัง มาบอกว่าได้เป็นแฟนแล้วก็โล่งใจ” ไทยเขินจนหน้าแดง ยิ่งผู้ใหญ่เป็นคนพูดเขาก็ยิ่งอาย
“เดี๋ยววันนี้อยู่กินข้าวกับป้าก่อน ค่อยกลับเย็นๆ นะลูก”
“ครับผม” ไทยยิ้มประจบ เขาชอบฟังเสียงมารดาของปราบพูดมาก
“ปราบพาไทยไปชมบ้านสิ เดี๋ยวแม่จะเข้าไปดูในครัวหน่อย คุณละคะ”
“นี่คือบังคับให้แยกย้ายใช่ไหม” สายตาที่บิดาของปราบมองภรรยา ไทยรู้แล้วว่าปราบเหมือนใคร
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวไทยจะเป็นลมเสียก่อน”
“นั่นสิ เกร็งจนลุงเป็นห่วง”
“ผมกลัว” ไทยยิ้มกว้าง บอกไปตามความจริง
“ไม่ต้องกลัว ลุงกับป้าไม่ดุ ทำตัวตามสบายเถอะ”
“ขอบคุณครับ” ไทยยกมือขึ้นไหว้ เขารู้สึกขอบคุณจริงๆ
“ปราบพาไทยไปเดินเล่นไป พ่อจะขึ้นไปทำงานต่อ”
“ครับพ่อ”
ไทยยกมือไหว้อีกครั้งก่อนค้อมตัวผ่าน เขาเดินตามหลังปรามออกจากห้องนั่งเล่น
ไทยถอนใจออกมายาวๆ แขนขายังสั่น ใจยังเต้นตึกตัก “โอ๊ย กูเกือบเป็นลม”
“หึๆ”
“ไม่ต้องหัวเราะเลยมึง” ไทยผลักหัวของปราบ แต่พอนึกได้ว่าอยู่ที่ไหนเขารีบหันซ้ายหันขวา เพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็น
“หาที่คุยแบบห่างไกลหูตาผู้คน ไกลกล้องวงจรปิดให้กูเดี๋ยวนี้!”
“ก็ห้องกู”
ไทยคิดหนัก แต่เขาเป็นผู้ชายขึ้นไปก็คงไม่น่าเกลียด “ได้” ไทยตกลง ตอนนี้วิวสวนสระว่ายน้ำหรืออะไรเขาก็ไม่อยากดูทั้งนั้น อยากซักฟอกอีกฝ่ายมากกว่า
“ถามมาสิ” ปราบเดินนำเข้าไปในห้อง นั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ไทยมองรอบๆ ด้วยสายตาหวาดๆ
“มาเร็ว” ปราบตบมือลงข้างตัวเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมขยับ ไทยถอนใจเฮือกยอมเดินไปหา คงอีกนานกว่าเขาจะทำใจให้ชินได้
“ทำไมมึงต้องโกหก” ไทยซัดก่อนทันที
“กูไม่ได้โกหก” คนตอบดูผ่อนคลาย เอนตัวพิงพนักสบายๆ
“เอาใหม่ ทำไมมึงต้องปิด”
“กูไม่ได้ปิด”
“ทำไมมึงถึงไม่บอก”
“เพราะมึงไม่เคยถาม”
“แต่มึงไม่ขับรถ”
“กูไม่ชอบขับ ขับไปก็เตะตาชาวบ้านกูขี้เกียจ”
“ห้องที่มึงอยู่เล็กนิดเดียว”
“ตัวกูใหญ่มากหรือไง”
ไทยเงียบ ถ้าไม่หัวร้อนเกินไปมันก็จริงทุกอย่างที่ปราบพูด ไทยจึงเลือกคำถามใหม่ที่คิดว่ามันคาใจเขาและมีผลกับความสัมพันธ์มากที่สุด “มึงตั้งใจทำตัวจนๆ ใส่กูหรือเปล่า”
“หึๆ” ไทยหน้ามุ่ยเพราะนอกจากปราบจะไม่ตอบแล้ว เขายังโดนหัวเราะด้วย
“จะตอบไม่ตอบวะ ไม่ตอบกูกลับ”
“ใจเย็นๆ กูกำลังจะตอบ” ข้อมือของไทยถูกปราบดึงเอาไว้ “กูหัวเราะเพราะสงสัย”
“สงสัยอะไรวะ”
“มึงดูละครมากไปหรือเปล่า”
“ไอ้ห่าปราบ! กูซีเรียสอยู่นะโว้ย”
“หึๆ มึงคิดจริงๆ เหรอวะว่ากูจะทำตัวจนๆ เพื่อไปลองใจมึง” ไทยกัดปากไม่กล้าตอบว่าความคิดนี้มีเต็มหัวเขา “ถ้าคิดมึงก็บ๊อง กูจะทำแบบนั้นทำไมไร้สาระ” นี่ล่ะปราบของแท้
“กูใช้ชีวิตแบบที่กูอยากใช้ พ่อแม่ไม่ได้สอนให้ใช้ชีวิตฟุ่มเฟือย เงินทุกบาทมีค่า แล้วถ้ามึงคิดให้ดีกูไม่เคยโกหกมึงหรือปกปิดมึงแม้แต่ครั้งเดียว กูไม่เคยบอกว่าเงินไม่พอใช้ กูไม่เคยบอกว่าที่บ้านไม่มีรถ กูไม่เคยบอกว่าที่บ้านจน กูบอกมึงแค่ว่าบ้านกูอยู่ไกลเลยมาเช่าหออยู่ แล้วมึงว่าบ้านกูอยู่ไกลไหม”
“ไกล”
“แล้วกูผิดตรงไหน”
“ไม่ผิด” เกิดเป็นคนตรงๆ ถึงอยากจะผลักความผิดให้อีกฝ่ายก็ทำไม่ได้ เขาเองที่ไม่เคยถามว่าที่บ้านปราบเป็นอย่างไร พ่อแม่ทำงานอะไร เขาคิดว่ามันเป็นปัจจัยภายนอก ถ้าปราบเป็นคนดีก็พอแล้ว
“แล้วถ้ามึงใจเย็นอีกนิดแล้วลองนึกต่อ มึงคิดว่าคนอย่างกูจะลุกขึ้นมาโอ้อวดโดยที่มึงไม่ได้ถามเหรอ ว่าเฮ้ยบ้านกูรวยนะ รถกูแพง พ่อกูเป็นนักธุรกิจ มึงคิดว่ากูเป็นคนแบบนั้นเหรอวะ” ไทยส่ายหน้าช้าๆ พอคิดแบบใช้เหตุผลสิ่งที่ปราบพูดถูกทุกอย่าง
“แล้วถ้ากูเป็นแบบนั้น ชอบโอ้อวดความรวยมึงจะชอบกูเหรอ” คราวนี้ไทยส่ายหน้าแรงๆ เขาคงไม่เข้าใกล้ด้วยซ้ำ
“ทีนี้จะหายโกรธกูได้หรือยัง”
“อืม” ไทยสงบลง
“มีเรื่องเดียวที่กูผิดคือทำให้มึงตกใจ กูขอโทษ”
“ไม่เป็นไร คิดไปคิดมาก็ตื่นเต้นดี” ไทยเอนหลังพิงพนัก เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากเมื่อไม่เหลือความสงสัยให้กังวล
ไทยมองไปรอบๆ ห้อง นึกชื่นชมปราบอยู่ในใจ ที่อีกฝ่ายใช้ชีวิตได้เรียบง่ายสมกับวัย “คิดอีกทีเรื่องนี้ก็มีข้อดีเหมือนกันนะ” ไทยยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาของเขาเป็นประกาย จ้องมองใบหน้าของปราบ
“อะไร”
“ก็ถ้ามึงบอกใครๆ ว่ารวยอย่างมึงคงไม่เหลือมาถึงกู”
“มึงควรดีใจ”
“นั่นสิ โอเคกูสบายใจแล้ว ขอบคุณนะที่มึงไม่ขี้อวด”
“หึๆ กูก็ขอบคุณเหมือนกัน”
“ที่กูไม่โกรธมึงเหรอ”
“ที่มึงเข้าใจความเป็นกู”
“แปลว่าอีกหน่อยกูก็ต้องอยู่บ้านหลังเล็กๆ ใช่ไหม ได้ๆ กูขี้เกียจทำความสะอาดเหมือนกัน”
“ฮ่าๆ” ปราบหัวเราะเสียงดัง ดวงตาที่มองไทยเต็มไปด้วยความรัก สิ่งที่ไทยเป็นทำให้เขายิ้มได้เสมอ “กูไม่รู้หรอกว่าเล็กหรือใหญ่ รู้แต่ว่าแค่ได้อยู่กับมึงก็พอ”
ไทยสบสายตากับปราบ เขาชอบมองดวงตาคู่นี้ เพราะมันมีคำว่ารักเขาอยู่ในนั้นเสมอ “อืม อยู่ด้วยกัน”
พวกเขาไม่มีรู้ว่ามีใครบางคนยืนอยู่หน้าประตูห้อง จากที่คิดจะปิดประตูให้เพราะเห็นว่าลูกชายปิดไม่สนิท ทำให้มารดาของปราบได้ยินคำสนทนาช่วงท้ายโดยบังเอิญ เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน สายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู ในที่สุดลูกชายก็เจอคนที่ทำให้มีความสุข เสียงหัวเราะแบบนี้ใช่ว่าจะได้ยินบ่อยครั้ง จากเด็กหนุ่มที่ต้องเรียนรู้ธุรกิจกับพ่อตั้งแต่เด็ก ความคิดท่าทางที่ดูโตเกินวัยทำให้เธอกังวล วันนี้เธออุ่นใจแล้วว่าลูกชายจะมีคนพิเศษที่ทำให้ยิ้มและหัวเราะได้ มารดาของปราบปิดประตูให้อย่างเบามือ คืนความเป็นส่วนตัวให้กับลูกชายทั้งสองคน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
**ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ขอบคุณค่า><
โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 260901 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก