ตอนที่ 5 : “หวาน” แค่การเม้มปากอย่างเดียวไม่ช่วยอะไร ผมพยายามกลั้นยิ้มแล้วแต่ไม่สำเร็จ อาการของผมคล้ายกับคนเมายาคือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวในห้องเรียน สาเหตุที่ผมเป็นแบบนี้เพราะไม่ถึงสามนาทีที่ผ่านมากล้าส่งลิ้งก์หนึ่งมาให้ มันคืออินสตาแกรมของรามเพื่อนสนิทของตฤน คลิปสั้นๆ ที่โพสต์ลงล่าสุดทำให้อาการของผมเป็นอย่างที่บรรยาย
รามถ่ายหน้าปกหนังสือที่ผมให้ตฤนไป เป็นรูปวาดหมีหน้าบึ้ง เมื่อเอนหนังสือออกใบหน้าบึ้งๆ ก็ตฤนก็ปรากฎให้เห็นแทน รามทำสลับไปมาสองสามครั้งระหว่างปกหนังสือกับหน้าของตฤน ในคริปได้ยินเสียงหัวเราะของเจ้าของอินสตาแกรมดังชัดเจน ด้านใต้คลิปมีคำบรรยายเขียนไว้ว่า.. เพิ่งรู้ว่าเพื่อนตัวเองเป็นหมี 5555
ที่ผมยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่เพราะรามถ่ายรูปหนังสือของผมลงไอจีส่วนตั แต่เป็นเพราะผมขำสีหน้าของตฤน หน้าตาเหมือนเจ้าตัวไม่รู้จะทำยังไงกับเพื่อนดี หน้ายิ่งบึ้งก็ยิ่งเหมือนเจ้าหมีบนหน้าปกหนังสือเข้าไปใหญ่ มันตลกจนผมนึกสงสารคนโดนเพื่อนแกล้ง ผมชักอยากรู้แล้วสิว่าตฤนจะยอมเปิดอ่านไหม ขอให้อ่านด้วยเถอะ
• • • • • • • •
ผมยืนลังเลอยู่หน้าร้าน OVER THE MOON ผมเจอตฤนที่ร้านนี้บ่อยครั้งในวันหยุดงานของผม แต่วันนี้ไม่เห็นอีกฝ่ายนั่งอยู่ ผมลังเลเพราะไม่แน่ใจว่าตฤนจะมาหรือเปล่า ปกติผมจะนั่งทำงานที่คณะจนค่ำถึงแอบแวะมาดู แต่หนนี้เพราะอยากเข้าไปนั่งในร้านจึงรีบมา
“ยืนทำไรวะเข้าไปดิ” ผมหันไปมองหน้าของกล้า สายตาลังเลจนเพื่อนสังเกตเห็น
“กลัวเสียเงินค่าเครื่องดื่มโดยเปล่าประโยชน์หรือไง”
“เออสิ ปกติกูไม่กินเครื่องดื่มราคานี้มึงก็รู้ ต้องประหยัดตังค์”
“เดี๋ยวกูสั่งกาแฟเองมึงก็สั่งน้ำเปล่าไป”
“เฮ้ยไมได้! มึงมาเป็นเพื่อนกู” ผมตกใจรีบปฏิเสธ ไม่อยากให้เพื่อนเสียเงินเพราะเรื่องของผม
“เอาน่าอย่าเถียง พนักงานมองออกมาแล้วกูอาย พ่อเพิ่งให้ตังค์พิเศษกูมาไม่ต้องห่วง เดือนนี้กูรอดสบาย”
“เอางั้นก็ได้” ผมยอมตามใจกล้า คิดเอาไว้ว่าเดี๋ยวจะเลี้ยงข้าวกลางวันเพื่อนเป็นการตอบแทน
“มึงมาด้วยเหรอ” เสียงทักกล้าดังมาจากร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน ผมออกอาการเงอะงะเพราะไม่คิดว่าตฤนจะหยุดทัก
“มาไม่มาก็นั่งหัวโด่อยู่นี่” กล้าลอบสบตากับผม ต่างคนต่างประหลาดใจ ผมจำได้ว่ากล้าเคยเล่าให้ฟังว่าเวลาอยู่ที่คณะแทบไม่ได้คุยกัน
“นั่งด้วยคน” คนถามไม่รอคำตอบดึงเก้าอี้ว่างข้างผมออกนั่ง กล้าหันไปมองรอบๆ เหมือนต้องการดูให้แน่ใจว่าไม่มีโต๊ะอื่นว่าง ผมรีบเหยียบเท้าเพื่อนพร้อมส่งสายตาและรอยยิ้มสยบมารไปให้ มึงลืมหรือเปล่าว่ากูมารอเจอใคร
“อ๋อ..เออ ได้สิ” กล้ารับสัญญาณจากผมได้จึงตอบไปแบบเสียไม่ได้
“หึๆ” เสียงหัวเราะหันเหความสนใจ ผมเงยหน้าขึ้นมองถึงเห็นว่าปอนมากับตฤนด้วย ร่างสูงนั่งลงข้างกล้า ดวงตาเต็มไปด้วยความขบขัน “มึงอนุญาตช้าไปไหมวะ”
“แล้วมึงรู้จักคำว่าพูดไปตามมารยาทไหม”
“จะบอกว่าให้นั่งตามมารยาทด้วยใช่ไหม” ปอนส่งสายตาล้อเลียนให้กล้า ทำเอาเพื่อนผมออกอากาศฮึดฮัด แต่เมื่อสบสายตาขอร้องแกมอ้อนวอนของผม กล้าจึงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“นั่งๆ ไปเหอะ”
“หึๆ” ปอนหัวเราะเบาๆ เลือกที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียง เปลี่ยนไปคุยกับตฤนแทน “มึงเอาอะไรเดี๋ยวกูไปสั่งพี่มิ้นให้”
“เหมือนเดิม”
“อืม”
ผมมองปอนเดินไปที่หน้าเคาวน์เตอร์ เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อเห็นความสนิทสนมของปอนกับเจ้าของร้าน
“ปอนเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่มิ้นเจ้าของร้าน”
“อ๋อ” ผมพยักหน้าหงึกหงัก เดี๋ยวนะ! รู้ได้ยังไงว่าผมสงสัย ผมหันไปมองตฤนตาโต
“สงสัยออกนอกหน้าขนาดนี้ไม่ต้องมาทำตาโต” นิ้วชี้เรียวยาวจิ้มเข้าที่หน้าผากของผมจนหน้าหงาย ผมหัวเราะแก้เก้อเมื่อถูกจับได้ว่าคิดอะไรอยู่
“นายรู้ใช่ไหมว่าสงสัยกับสู่รู้ไม่เหมือนกัน” ผมถามให้แน่ใจแต่คนฟังไม่ยอมตอบ มีเพียงดวงตาวาววับที่มองมา “ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แค่อยากให้รู้ไว้ว่ามันไม่เหมือนกัน” ผมพูดลอยๆ ถือเสียว่าได้แก้ตัวแล้ว
“วันนี้ไม่มีงานเหรอ” กล้าถามขึ้นเมื่อทั้งโต๊ะเริ่มเงียบ
“ก็นั่งหัวโด่อยู่นี่”
ผมกลั้นหัวเราะเมื่อตฤนย้อนกลับกล้าด้วยคำพูดเดียวกันเป๊ะ
“ขอบใจ” กล้าลงเสียงหนัก ผมสังเกตเห็นประกายขำจากดวงตาของตฤน ไม่ใช่ขำเพราะได้เอาคืนแต่ขำเหมือนคนได้แกล้งเพื่อน เพื่อนกันจริงๆ
“ไม่แนะนำหน่อยเหรอ” ปอนพยักพเยิดมาทางผมหลังจากกลับมานั่งที่โต๊ะ กล้าถอนใจเฮือกใหญ่สีหน้าเอือมระอา
“มึงเคยเจอเพื่อนกูแล้ว”
“เมื่อไหร่วะ” คนถามเลิกคิ้วขึ้นสูง
“เราเคยเจอกันตอนงานเดิมแบบที่คณะศิลปกรรม” ผมตอบเสียเอง
“คนที่ให้หนังสือกู” คำพูดของตฤนทำให้ดวงตาของปอนเบิกกว้าง รอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปาก ทำเอาผมหนาวๆ ร้อนๆ ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันไว้บ้าง ปอนถึงยิ้มขำขนาดนี้
“จำได้แล้ว เป็นของขวัญที่ยกให้เป็นอันดับหนึ่งเลย” ปอนยกนิ้วโป้งให้ผม “ว่าแต่หนังสือเล่มนั้นไม่ได้หลอกด่าไอ้ตฤนใช่ไหม”
“ไม่ใช่!” ผมปฏิเสธเสียงหลง “ลองอ่านดูก่อนจะรู้ว่าไม่ใช่แบบนั้นเลย” ผมรีบออกตัวเพรากลัวถูกเข้าใจผิด
“มึงอ่านหรือยังวะ”
ผมหันไปมองตฤนด้วยสายตารอคอย ผมว่าผมอยากรู้มากกว่าปอนเสียอีก
“ตกลงมึงจะให้กูสอนไหม โดดบ่อยแล้วยังพูดมาก เสียเวลา”
“คร้าบพี่ตฤน เรียนแล้วคร้าบ ใครจะฉลาดเหมือนมึงวะ” ปอนยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว บุคลิกของปอนเห็นเท่ๆ แบบนี้ความจริงเป็นคนสดใสร่าเริงมาก
“กูไม่ได้ฉลาดกว่ามึง แต่มึงโดดเรียนไปรับงานบ่อยเกินไป”
“กูเสียดายนี่หว่า ใครจะใจแข็งเหมือนมึงวะ” ปอนบ่นไปด้วยหยิบชีทออกจากกระเป๋าไปด้วย
“นี่มึงนัดติวกันเหรอวะ” กล้าขมวดคิ้วมองชีทที่วางอยู่บนโต๊ะ ผมใจหายวาบกลัวเพื่อนจะไล่ให้ไปนั่งโต๊ะอื่น แต่เหตุการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด “กูเรียนด้วยดิวิชานี้กูโง่ๆ อยู่”
“อืม” คนสอนพยักหน้า กล้ารีบหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาเปิด ผมถึงรู้ว่าทั้งสามคนเรียนวิชาเดียวกัน
ผมตัดสินใจหยิบหนังสือของตัวเองขึ้นมาอ่านเงียบๆ แต่ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ หูคอยเงี่ยฟังเสียงทุ้มของตฤน ตาก็แอบมองเป็นระยะ มันเพลินอย่างบอกไม่ถูก
“สวัสดีค่ะ”
ผมเป็นคนแรกที่เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงหวาน หญิงสาวร่างเล็ก ใบหน้าสวยยืนส่งยิ้มมาให้
“สวัสดีครับ” ผมตอบออกไปพร้อมรอยยิ้มกว้างเป็นมิตร แต่สายตาคู่นั้นเบนไปหาจุดที่น่าสนใจกว่าผม รอยยิ้มจึงค่อยๆ แห้งลง ไม่น่าลืมตัวเลยกู
“หวานขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ” กล้าหันมาสบตากับผมเมื่อสะดุดหูชื่อของหญิงสาว
“ได้ครับ” ปอนเป็นคนตอบรับ ผมว่าปอนดูเป็นกันเองและเข้าหาได้ง่ายกว่าตฤน
“ขอบคุณค่ะ ดีใจจัง หวานเป็นแฟนคลับของพี่ทั้งสองคนเลยนะคะ เพียงแต่ว่า..” หญิงสาวยิ้มเอียงอาย
“เป็นแฟนคลับตฤนมากกว่าใช่ไหมครับ” คนถามไม่มีร่องรอยไม่พอใจ ใบหน้าของปอนยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ใช่ค่ะ” ดูเหมือนคนตอบจะโล่งอกที่อีกฝ่ายเข้าใจ
“มาครับ ผมถ่ายรูปให้”
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวส่งมือถือให้กับปอน ตฤนลุกขึ้นยืน ร่างเล็กจึงขยับเข้าไปใกล้ ใบหน้าเอียงอายดูน่ารักจนแม้แต่ผมยังอดมองไมได้
“ขอบคุณมากนะคะ” มือถือถูกส่งคืนให้เจ้าของ “แล้วก็หวานอยากให้อันนี้ด้วยนะ” มือขาวเรียวเปิดกระเป๋าถือใบใหญ่ หยิบถุงบางอย่างออกมา “หวานฝากรุ่นพี่ที่ไปอเมริกาซื้อมา ตั้งใจจะฝากไปให้พี่ตฤน ดีใจที่ได้เจอด้วยตัวเอง” ถุงใบนั้นถูกยื่นให้กับตฤน “มันเป็นวิตามินรวมค่ะ ตัวนี้ดีมากๆ ในไทยยังไม่มีใครนำเข้ามาจำหน่าย หวานต้องฝากซื้อเข้ามา”
“ขอบคุณครับ” ตฤนยื่นมือออกไปรับ รอยยิ้มอ่อนๆ ของหวานทำให้เจ้าตัวดูบอบบาง
“ถ้าอย่างนั้นหวานไม่รบกวนแล้วนะคะ ขอบคุณที่ยอมถ่ายรูปด้วย แล้วก็ขอบคุณที่ยอมรับของ ดีใจที่คราวนี้ได้ให้กับมือตัวเองสักที”
ผมกับกล้าลอบสบตากันเป็นครั้งที่สอง ใครว่าความบังเอิญไม่มีจริง ผมอดขำตัวเองไม่ได้ ดูเหมือนผมจะเจอเข้าให้แล้ว
“ครับ ขอบคุณครับ” ผมจ้องมองรอยยิ้มอ่อนโยนของตฤน รู้สึกไม่คุ้นชินกับมันสักนิด ที่จริงผมไม่คุ้นกับตฤนที่ดูดีขนาดนี้ รู้สึกเหมือนเราอยู่ไกลกันมาก
“ปอน ตฤน ไปถ่ายรูปกับเพื่อนพี่หน่อย นางเป็นแฟนคลับพวกเรา” พี่มิ้นเจ้าของร้านเดินตรงเข้ามาหา หลังจากหวานขอตัวกลับโต๊ะ
“โต๊ะไหนพี่”
“นู่น สาวๆ ทั้งนั้น”
“โอเคครับ” ผมมองตามร่างสูงที่เดินห่างออกไป เริ่มเข้าใจคำว่าคนมีชื่อเสียงมักไม่มีเวลาส่วนตัว
“มึงว่าไอ้ตฤนจะคิดว่าหวานคือคนนี้หรือเปล่าวะ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ชื่อหวานไม่พอเสือกให้ของดูแลสุขภาพเหมือนมึงอีก” ผมหันกลับไปมองกล้า เพื่อนจะรอเวลานี้อยู่แล้วจึงรีบพูดขึ้นทันทีเมื่อปลอดคน
“ไม่เหมือน” ผมส่ายหน้า
“ไม่เหมือนตรงไหนวะ”
“ตรงกระปุกนั้นกูว่าหลายตังค์อยู่ อย่างกูไม่มีปัญญาซื้อแน่”
“ไอ้ว่าน! ยังมีอารมณ์มาล้อเล่น”
“อ้าว! ฮ่าๆ แล้วมึงจะให้กูทำอะไรวะ น้องเขาก็ไม่ได้พูดเสียหน่อยว่าเขาเป็นกู ไม่รู้ด้วยซ้ำมั้งว่ากูก็เคยทำอะไรแบบนั้น”
“ความซวยของมึงจริงๆ”
“ช่างมันเถอะ คิดว่าแย่มันก็แย่ คิดว่าดีมันก็ดี” ผมพูดแบบปลงๆ
“มีอะไรดีด้วยเหรอวะ กูเห็นมีแต่เรื่องแย่ ถ้าไอ้ตฤนเข้าใจผิดน้องเขาได้เครดิตมึงไปเต็มๆ” กล้ามองเหมือนผมพูดอะไรประหลาดออกไป
“มี อย่างน้อยต่อไปกูก็ไม่ต้องแข่งกับตัวเอง เพราะว่านไม่ใช่หวานอีกต่อไป”
“คิดได้นะมึง กูไม่เข้าใจ...มากันแล้ว” ผมทำหน้านิ่งเหมือนเราไมได้คุยอะไรสำคัญ เมื่อกล้าส่งสัญญาณว่าคนที่ถูกพูดถึงกำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ
“แฟนคลับมึงมีทุกรุ่นเลยนะ” กล้าทักเมื่อทั้งสองคนลงนั่งเรียบร้อย ผมว่ากล้าพูดเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่พวกเราคุยกันมากกว่า
“ของไอ้ตฤน” ปอนโบ้ยให้เพื่อน “ว่าแต่น้องคนเมื่อกี้ใช่คนที่ให้เสื้อมึงไหมวะ”
ผมกับกล้าลอบสบตากันอีกครั้ง ดูเหมือนความสงสัยของเรากำลังจะได้รับคำตอบแล้ว
“ไม่ใช่”
ผมเผลอเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยสีหน้าประหลาดใจจนกล้าต้องใช้สายตาปราม ผมถึงได้สติ
“อ้าวเหรอ แล้วมึงรู้ได้ไงวะว่าไม่ใช่ เคยเจอแล้วเหรอไม่เห็นเล่าให้กูฟัง”
“ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ จะเรียนให้จบไหมไม่งั้นกูจะกลับแล้ว” ตฤนเคาะปากกาลงบนชีท
“เรียน!”
ดูเหมือนปอนจะกลัวคำขู่ของตฤนไม่ใช่น้อย รวมถึงกล้าเพื่อนของผมด้วย เพราะทั้งสองคนสงบปากสงบคำนั่งฟังตฤนพูดอย่างตั้งใจ คงมีแค่ผมที่เสียดายแทบขาดใจ อยากรู้คำตอบว่าเพราะอะไรตฤนถึงคิดแบบนั้น
• • • • • • • •
“ขอบใจมาก กูเลยพลอยได้อานิสงส์ไปด้วย” กล้าขอบคุณตฤนที่หน้าร้านก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ
“ไม่เป็นไร”
“มึงมาเรียนพร้อมกูได้นะ ไอ้ตฤนมาติวให้ทุกวันพฤหัสถ้ามันไม่ติดอะไร” ตอนนี้ผมเลิกสงสัยแล้วว่าทำไมถึงเจอตฤนที่ร้านนี้บ่อยครั้ง
“เหรอวะ” เห็นตาเป็นประกายของกล้าผมก็รู้แล้วว่าเพื่อนมาแน่ “ได้ๆ ขอบใจเว้ย”
“งั้นก็แยกย้าย ว่าแต่เอารถมากันหรือเปล่า” ปอนมองผมกับกล้า
“เปล่า วันนี้กูไม่ได้เอามา” กล้าส่ายหัว
“อยู่แถวไหน ให้พวกกูไปส่งไหม” ปอนเอ่ยขึ้นอย่างใจดี “ไอ้ตฤน มึงไปไหนต่อหรือเปล่าวะหรือกลับบ้านเลย”
“กูไปฝั่งธน”
“จะไปพอดี” ผมยกมือขึ้นประกอบคำพูด กล้าหันมามองผม สายตาเต็มไปด้วยคำถาม มึงจะไปทำไมฝั่งธน~
“งั้นว่านไปกับไอ้ตฤน แล้วมึงไปไหน”
“คืนนี้กูค้างกับเพื่อนที่หอแถวนี้ เดินไปก็ถึง”
“งั้นก็เรียบร้อย ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
“อืม” ตฤนตอบรับกล้าในลำคอ
“กลับดีๆ นะเว้ย” กล้าตบไหล่ผมตอนเดินผ่าน สายตาที่มองมาล้อเลียน
“ไปได้หรือยัง” น้ำเสียงเย็นทำให้ผมละสายตาจากแผ่นหลังของกล้าหันกลับมามอง
“อืม” ผงกหัวให้รู้ว่าผมพร้อมเดินทาง
รถสปอร์ตสองประตูแล่นฉิวออกจากที่จอด ผมมองตรงไปข้างหน้า เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับตฤน เพราะอีกฝ่ายเงียบตั้งแต่ขึ้นรถ
“ไปไหน”
“หะ! อ๋อ..ตรง..” ผมพยายามนึกชื่อให้เร็วที่สุด “แถวๆ ศิริราช” ผมนึกออกอยู่ชื่อเดียว
“อืม”
“ถ้าไม่ผ่านก็ไม่เป็นไร จอดส่งฉันตรงไหนก็ได้”
“....”
“แฟนคลับนายเยอะดีนะ น่าอิจฉา” เพราะอีกฝ่ายหนึ่งเงียบผมจึงต้องหาเรื่องชวนคุย
“อิจฉาใคร ฉันหรือแฟนคลับ”
“ก็ต้องอิจฉานายสิวะ” ผมพูดปนขำเมื่อได้ยินคำถามของตฤน
“ก็เห็นบอกว่าเป็นแฟนคลับฉัน เลยนึกว่านายอิจฉาคนอื่น”
“เออ ลืม”
“ฮ่าๆ” ผมยิ้มกว้างเมื่อเห็นตฤนหัวเราะเสียงดัง ผมชอบมองตฤนที่เป็นแบบนี้มากกว่า
“ว่าแต่นายรู้ได้ไงว่าน้องคนนั้นไม่ใช่อีกคนที่ปอนถามถึง”
“ถามทำไม”
“ก็หาเรื่องคุย” ผมไหลไปจนได้
“รู้สิ” รอยยิ้มจุดขึ้นที่ริมฝีปากของตฤน ดวงตาอ่อนแสงลง เหมือนกำลังนึกถึงเรื่องดีๆ ขึ้นมา
“อืม” เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมบอกผมก็ไม่ซักต่อ เพราะไม่อยากให้น่าสงสัย
“ที่นายพูดเมื่อกี้” เสียงทุ้มดึงให้ผมหันไปมอง แต่อีกฝ่ายไม่ได้หันมาสายตายังมองตรงไปยังถนนข้างหน้า
“หือ? เรื่องไหนเหรอ”
“ที่บอกว่านายอิจฉาฉัน”
“อ๋อ”
“อย่าอิจฉาเลย ไม่ใช่ทุกคนที่ชอบฉัน”
“อืม” ผมพยักหน้า นึกไปถึงสิ่งที่ได้ยินในวันงานเดินแบบ
“คนส่วนใหญ่คิดว่าฉันหยิ่ง จองหอง”
“แล้วหยิ่งจริงไหม” ผมถามกึ่งแซว
“ก็จริง”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะคำตอบหน้าตายของตฤน “ฉันว่าไม่ใช่หรอก มันเป็นเพราะหน้านายเป็นแบบนี้ ยิ่งนายไม่ค่อยพูด คนเลยพากันเข้าใจผิดว่านายหยิ่ง” ตฤนหันมาสบตากับผม สีหน้าของอีกฝ่ายคล้ายประหลาดใจ แต่เพราะดวงตาคู่นั้นเบือนกลับไปเสียก่อนผมจึงไม่แน่ใจนัก
“คิดอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ใช่คิด เชื่อเลยมากกว่า”
“แปลกดี”
“แปลกตรงไหน ก็ฉันเห็นอย่างนั้นจริงๆ ที่นายพูดจาไม่ดีกับคนอื่นเพราะเขาพูดจาไม่ดีกับนายก่อน มันเป็นการป้องกันตัว คนพวกนั้นก็ยิ่งเชื่อว่านายไม่ดี ไม่ได้มองเลยว่าตัวเองต่างหากที่ทำกับคนอื่นก่อน สำหรับฉันนายไม่ใช่คนหยิ่งหรือจองหองเลย”
ผมเลิกคิ้วเมื่อเห็นสายตาที่ตฤนมองมา “มีอะไรเหรอ”
“เปล่า” ใบหน้าคมสันเบือนกลับไป ผมเพ่งสายตามอง ผมว่าตฤนกำลังเขินที่ผมชม
“เปล่าแล้วหน้าแดงทำไม”
“พูดมาก”
ผมก้มหน้าลงซ่อนยิ้ม ตฤนที่ผมรู้จัก..น่ารัก
• • • • • • • •
“ขอบใจมาก” ผมหันไปขอบคุณคนขับ เมื่อตฤนจอดรถส่งผมหน้าสถานที่ที่ผมมั่วๆ บอกไป
“อืม”
“เอาไว้เจอกันใหม่” ผมยิ้มส่งท้ายก่อนเปิดประตูรถ
“ว่าน”
“หือ?” ผมเปิดประตูค้าง หันกลับไปมองคนเรียก
“ขอบใจ”
แปลกไหมที่ผมเข้าใจว่าตฤนขอบคุณผมเรื่องอะไร ผมมั่นใจว่าคือเรื่องที่เราคุยกัน “กูเป็นแฟนคลับมึงลืมเหรอ”
“หึๆ”
“ถ้าจะขอบคุณ ยอมอ่านหนังสือที่ให้ไปจะดีมาก” ได้ทีผมจึงขอเรื่องนี้เสียเลย
“...”
“มันเป็นหนังสือที่ดีจริงๆ เชื่อเถอะ ไม่ได้จะแกล้งล้อสีหน้า”
“รู้”
“รู้ก็อ่านนะ”
ตฤนส่ายหัว ทำหน้ารำคาญผมนิดๆ “ปิดประตูได้แล้ว”
“อืม ขอบคุณนะที่มาส่ง” ผมก้าวลงจากรถ ดันประตูปิด ช่วงจังหวะสั้นๆก่อนที่รถคันหรูจะเคลื่อนออกไป ผมได้ยินอะไรบางอย่าง
“รู้ เพราะอ่านแล้ว”
รอยยิ้มของผมคงมองเห็นได้จากดวงจันทร์ ตฤนอ่านหนังสือของผมแม้จะทำหน้าไม่ชอบใจก็ตาม ความรู้สึกสุขใจท่วมท้น ผมอารมณ์ดีจนผิวปากเป็นเพลงออกมา เอาล่ะ ได้เวลาหาทางกลับหอพักเสียที
ผมหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า ส่งข้อความไปหากล้า
“กูกำลังหารถเมล์กลับ มึงเล่นเกมรอไปก่อน น่าจะเกือบชั่วโมง”
ใช่แล้วครับ ห้องเพื่อนที่กล้าพูดถึงก็คือห้องของผมเอง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ☾โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) ★ ตอนที่ 25 [End]★ 27/06/18★ P:30 (อ่าน 200317 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก