ตอนที่ 11 : หลุมหลบภัย
-ราม- ผมเร่งฝีเท้า เปิดประตูสีฟ้าอ่อนเข้าไปในร้านหนังสือ ผู้หญิงคุ้นตายืนประจำอยู่ที่เคาน์เตอร์ ผมยาวขมวดเป็นมวยยุ่ง แว่นตาทรงกลมบดบังใบหน้า ริมฝีปากสีแดงเผลอออกช้าๆ พร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้น
“ขอหลบสักครู่ได้ไหมครับ”
ไม่มีคำตอบออกจากริมฝีปากบาง มีเพียงการพยักหน้าสองครั้งติดแทนคำตอบ และมือที่ยกขึ้นชี้ไปทางหลังร้าน “ในร้านก็พอครับไม่มีน่ามีใครตามเข้ามา”
“ค่ะ”
เสียงคนพูดใสจนผมทึ่ง ใบหน้าก้มต่ำนิดๆ มองเห็นขนตางอนยาว ผมเคาะนิ้วลงบนเคาน์เตอร์เบาๆ ดวงตากลมโตจึงเงยขึ้นสบตากับผม
“ขอบคุณครับ” ผมส่งยิ้มขอบคุณไปให้ แต่เหมือนมันทำให้เจ้าของร้านตกใจ ใบหน้าขาวอมชมพูขึ้นสีแดงเรื่อ ออกอาการเงอะงะจนสังเกตได้
“ผมเรียกว่าพี่ซินได้ไหม”
“ดะได้”
“ผมชื่อรามครับ” ผมขำคุณเจ้าของร้านจนดวงตาจึงเป็นประกาย
“อื้อ รู้”
“ไม่ชอบผมเหรอครับ” เสียงปากกาในมือคุณเจ้าของร้านตกกระทบพื้นเคาน์เตอร์ ดวงตากลมโตเบิกว้าง ก่อนที่ศีรษะเล็กๆ จะส่ายไปมาแรงๆ
“ค่อยยังชั่ว ผมนึกว่าพี่ซินเกลียดขี้หน้าผมซะอีก”
“เปล่า! พี่ชอบ เอ๊ย!ไม่ใช่ พี่ก็งั้นๆ แหละ” มือเรียวยกขึ้นจับศีรษะของตัวเองทั้งสองข้างก่อนที่เจ้าตัวจะหายใจเข้าลึกๆ “พี่หมายถึงไมได้เกลียด”
“ขอบคุณมากครับ” ผมมองใบหน้าแดงซ่านด้วยสายตาเอ็นดู พี่ซินเป็นผู้หญิงตัวเล็กน่ารัก ใบหน้าใส แก้มเป็นสีชมพู แต่งหน้าบางจนเหมือนไมได้แต่งหรืออาจจะไม่ได้แต่งเลยก็เป็นได้
“ขอโทษนะที่ทำให้เข้าใจผิด”
“ไม่เป็นไรครับ”
“คือ..” คนพูดอึกอัก ริมฝีปากเม้มเข้าหากันก่อนคลายออก ส่งยิ้มอายๆ ให้ผม “คือพี่ไม่เคยเจอดาราน่ะเลยตื่นเต้น”
“เข้าใจแล้วครับ” ผมยิ้มตอบพี่ซิน “แต่ดาราก็คนนี้แหละครับ ไม่เชื่อลองจับตัวผมดูก็ได้” ผมยื่นแขนไปหาพี่ซิน ดูเหมือนคุณเจ้าของร้านจะลังเล จนผมเริ่มคิดว่าหรือผมเผลอทำตัวไม่เหมาะสมอีกแล้ว แต่ก่อนที่ผมจะดึงมือกลับ มือเย็นเฉียบก็แตะลงบนมือของผมและชักกลับอย่างรวดเร็ว
"อื้อ"
ผมมองใบหน้าแดงซ่าน รู้สึกเอ็นดูคุณเจ้าของร้านขึ้นมาติดหมัด
"ชื่อพี่ซินฟังแปลกหู แปลว่าอะไรเหรอครับ" ผมหาเรื่องชวนคุย หลังจากที่มองแล้วว่าในร้านไม่มีลูกค้าอยู่
"ไม่มีความหมายหรอก" ผมเดาว่าคำตอบคงมีแค่นั้น แต่จู่ๆ คุณเจ้าของร้านจะหัวเราะออกมา ใบหน้าเล็กดูสดใสขึ้นทันทีจนผมคิดว่าถ้าใครได้เห็นก็คงอดยิ้มตามไม่ได้ "แม่พี่ตั้งชื่อตามซินดอเรลล่าน่ะ แต่สงสัยว่าจะเป็นช่วงพาร์ทนางซินมากกว่าตอนที่ได้แปลงโฉมแล้ว"
"ทำไมว่าตัวเองแบบนั้นครับ" ผมทำเสียงดุ แต่คุณเจ้าของร้านกลับยิ้มกว้าง ลักยิ้มเล็กๆ โผล่ขึ้นมาให้เห็น
"เรื่องจริง"
"อย่าไปฟังคนอื่น พี่ซินน่ารักครับ เชื่อผม"
พี่ซินใช้มือดันแว่นขึ้น ท่าทางกลับมาเงอะงะอีกครั้ง ก้มหน้าลงต่ำหลบสายตาของผม สีแดงบนแก้มทำให้ใบหน้าของคุณเจ้าร้านยิ่งดูอ่อนเยาว์
"หิวไหม"
"ครับ!" ผมเลิกคิ้วเมื่อคุยกันอยู่ดีๆ คุณเจ้าของร้านก็พูดถึงเรื่องปากท้องขึ้นมา
"ก็นึกว่าแวะมากินอะไรแถวนี้เหมือนคราวก่อน"
"อ๋อ เรียบร้อยแล้วครับ แต่ไหนๆ มาร้านหนังสือแล้วผมหาหนังสือติดมือไปอ่านสักสองสามเล่มน่าจะดี มีเล่มไหนแนะนำไหมครับ"
"แป๊บนะ"
คุณเจ้าของร้านเดินออกจากเคาน์เตอร์ตรงไปยังชั้นวางหนังสือ หยิบหนังสือขึ้นมาสองสามเล่มโดยไม่ใช้เวลาคิดหรือเลือกสักนิด ผมเดินตามไปหยุดยืนใกล้ๆ
"โอ๊ะ!"
ผมจับแขนพี่ซินไว้เมื่อร่างเล็กหันมาปะทะเข้ากับอก ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบผละออกด้วยความตกใจจนเกือบล้ม
"พี่ซินตัวเล็กชะมัด"
"ขะ..ขอบคุณ" พี่ซินขยับตัวออกห่าง ผมจึงปล่อยมือจากแขนทั้งสองข้าง
"อะนี่ พี่เลือกมาให้สามเล่ม"
ผมรับหนังสือมาจากคุณเจ้าของร้าน หลังจากที่ดูหน้าปกจนครบสามเล่ม ผมก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
"อะไรจะพอดีขนาดนี้ครับ ผมชอบอ่านแนวสืบสวนสอบสวนที่สุด โดยเฉพาะนักเขียนคนนี้ ช่วงนี้ยุ่งๆ เลยยังไม่ได้ตามเก็บ"
"เพิ่งออกสนุกมาก"
"อ่านแล้วใช่ไหมครับ"
"อืม"
"งั้นผมเอาหมดนี่เลยครับถูกใจทุกเล่ม สงสัยต่อไปต้องฝากพี่ซินช่วยเก็บหนังสือที่ผมชอบไว้ให้ เผื่อช่วงไหนยุ่งๆ ไม่มีเวลาตาม"
"ได้ ถ้ามีหนังสือน่าสนใจมาเดี๋ยวพี่จะฝากว่านไปให้"
"เก็บไว้ที่นี่ก็ได้ครับผมแวะมาเอง"
"ไม่เป็นไร พี่ฝากว่านไปก็ได้"
"ผมมาเอาเองดีกว่าครับ ถ้ามีเวลาก็อยากแวะมา ผมชอบบรรยากาศร้านนี้ รู้สึกเหมือน.." ผมขมวดคิ้วเมื่อนึกคำพูดไม่ออก ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อคิดคำที่ถูกใจได้ "เหมือนหลุมหลบภัย"
“หลุมหลบภัย?”
“ใช่ครับ รู้สึกสบายใจ ปลอดภัยเวลาที่เข้ามาในร้านนี้”
คุณเจ้าของร้านหลุบตาลงต่ำ ผมแอบเห็นลักยิ้มที่่โผล่ขึ้นมาจึงรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้ม
"งั้นจะเก็บหนังสือไว้ให้"
"ขอบคุณครับ โอ๊ะ!” ผมมองนาฬิกาที่ข้อมือ “ผมต้องกลับแล้ว"
"ค่ะ"
"ไว้เจอกันใหม่ครับพี่ซิน"
"ค่ะ"
ผมเดินออกจากร้าน อดหันกลับไปมองประตูสีฟ้าอ่อนกับกระจกใสไม่ได้ ร้านตกแต่งออกมาได้อย่างสบายตา ผมว่าเจ้าของร้านก็ให้ความรู้สึกไม่ต่างกัน สีฟ้าอ่อนๆ ช่างเหมาะกับพี่ซิน
• • • • • • • •
-ว่าน- "ดีนะครับที่พี่ซินไม่หัวใจวายไปก่อน" ผมพูดขึ้นหลังจากพี่ซินเล่าเรื่องตื่นเต้นที่สุดในชีวิตให้ฟัง
"พี่ก็นึกว่าพี่จะไม่รอดเหมือนกัน นี่ว่าวันนี้จะไม่ล้างมือ"
"พี่ซิน~"
"นี่ถ้าไม่กลัวคนคิดว่าเป็นป้าโรคจิต พี่จะเอาผ้าซับกลิ่นไว้แล้ว"
"ฮ่าๆ อันนั้นก็มากไปครับ"
"พี่ก็พูดเล่นไปงั้นแหละแต่ที่ไม่อยากล้างมือเรื่องจริง"
กริ๊ง เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่หน้าประตูทำให้การสนทนาหยุดชะงัก ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าใครก้าวเข้ามา
"อืม ถึงแล้วแค่นี้นะ"
ผมกับพี่ซินมองหน้ากัน ได้ยินประโยคสุดท้ายก่อนที่ตฤนจะเลิกคุยโทรศัพท์
"ผมมาจ่ายค่าหนังสือให้รามครับ" เสียงขรึมๆ ของตฤนดังขึ้น ผมหันขวับไปมองหน้าพี่ซิน เพราะคุยกันมาตั้งนานไม่เห็นพี่ซินพูดเรื่องนี้
"พี่ลืม" พี่ซินตาโต ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวจริงๆ
"โธ่พี่ซิน~" ผมขำก็ขำเหนื่อยใจก็เหนื่อยใจ พี่ซินแลบลิ้นออกมานิดๆ ท่าทางจะขำตัวเองอยู่ไม่น้อย
"เท่าไหร่ครับ รามฝากมาขอโทษด้วย เห็นว่าคุยเพลินจนลืมดูเวลาต้องรีบไปเลยลืมจ่ายเงิน"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ก็ลืมไปเลยเหมือนกัน ทั้งหมดหนึ่งพันหนึ่งร้อยบาทค่ะ"
"นี่ครับ"
ผมแอบมองใบหน้าของตฤนเพลิน วันนี้นึกว่าจะไม่เห็นหน้ากันแล้ว สงสัยต้องขอบคุณรามที่ลืมจ่ายเงิน ถึงจะแค่แป๊บเดียวก็ไม่เป็นไร
"เลิกงานสองทุ่มใช่ไหม"
"ครับ" ผมเกือบสะดุ้งเมื่อตฤนหันมาถาม
"อืม"
ผมยกมือเกาหัวเมื่อตฤนเดินออกจากไปจากร้าน อะไรของเขาวะ ถามเหมือนจะให้ความหวังกันเลย แต่ก็นั่นแหละตฤนจะรอผมทำไม
"พี่นึกว่าตฤนจะรอว่านเลิกงานเสียอีก" พี่ซินหันมามองผม ดูท่าจะงงพอๆ กับผม
"ฮ่าๆ ผมก็คิดแบบนั้นครับหน้าแตกเลย สงสัยแค่ทักทายมั้งครับ จะกลับเลยโดยไม่ทักผมก็กระไรอยู่"
"พี่ก็ว่ามันแปลกๆ อยู่ดี หรือว่าเดี๋ยวจะวนกลับมา"
"พี่ซินอย่าให้ความหวังผม เดี๋ยวทำงานไม่รู้เรื่อง"
"ฮ่าๆ พอกันทั้งเจ้านายลูกน้องบ้าดาราทั้งคู่"
"ของผมไม่ใช่ดารา เรียกว่าบ้าดาราไม่ได้"
" คนมีชื่อเสียงก็ได้เอ้า"
"ผมไปจัดหนังสือดีกว่าครับ ลูกค้าแทรกคืนผิดชั้นหลายเล่ม"
"ย่ะ หนีได้หนีไป"
"ผมไม่ได้หนี" ผมยกมือขึ้นโบกให้พี่ซินแต่ไม่ยอมหันหน้าไปมอง ตั้งแต่มาทำงานที่นี่ชีวิตของผมก็ดีขึ้นมาก ไม่เหนื่อยสาหัสเหมือนเมื่อก่อน และที่สำคัญทุกวันของการทำงานมีแต่ความสุข ผมว่าที่รามพูดไว้ก็ไม่ผิด พี่ซินกับร้านนี้เหมือนหลุมหลบภัย ให้ความรู้สึกปลอดภัยและสบายใจ แต่เอาเถอะผมจะไม่เรียกด้วยคำนั้น ผมว่าพี่ซินคงอยากได้ยินจากรามคนเดียว
• • • • • • • •
“โอ๊ะ!” ผมเผลออุทานออกมา เมื่อเดินออกมาจากร้านแล้วเจอตฤนยืนพิงรถอยู่ ดูเหมือนพี่ซินจะไวกับเรื่องของผมมากกว่าเรื่องของตัวเอง เพราะรีบโบกมือให้ผมกับตฤนแล้วเดินแยกออกไป
“เห็นว่านายใกล้เลิกงานแล้วเลยรอ”
“รอ! ยืนรอตรงนี้เหรอ!”
โป๊ก! ผมยกมือขึ้นจับหัวตัวเองเมื่อโดนเขกลงมาอย่างแรง
“ใครจะโง่ยืนอยู่ตรงนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันรอนายอยู่ในร้านไม่ดีเหรอ”
“ใครจะไปรู้” ผมลูบหัวตัวเองป้อยๆ บ่นอุบอิบอยู่ในลำคอ
“ตอนที่รามโทรมาฉันอยู่ที่ร้าน over the moon กับปอน”
“อ๋อ”
“จะไปไหนหรือเปล่าหรือกลับหอเลย”
“กลับหอเลย”
“ไม่กินข้าวเหรอ”
“ผมกินแล้วซื้อมากินหลังร้าน ตฤนกินหรือยัง หิวหรือเปล่า”
“โป๊ก!”
“โอ๊ย! อย่าเขกเยอะสิเดี๋ยวผมโง่พอดี”
“หึ”
“อ๋อ เพิ่งมาจากร้านนั่นนี่เนอะ ว่าผมได้ที่ไหนก็ร้านนั้นขายกาแฟเป็นหลักนี่” ผมเถียงข้างๆ คูๆ
“ตกลงจะกลับหอเลยใช่ไหม” ดูเหมือนตฤนตัดสินใจได้ว่าไม่ควรเสียเวลามาเถียงกับผม
“ครับ”
“อืม ไปสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“หือ!” ผมตาโต “ตฤนจะไปด้วยเหรอ”
“ทำไม ฉันไปส่งนายไม่ได้เหรอ”
“หอผมอยู่ตรงนี้นะไม่ใช่ฝั่งธน” ผมยิ้มกว้างแซวตัวเองเสียเลย ตฤนหัวเราะร่วนพลอยยิ้มตามไปกับผมด้วย
“แล้วถ้าบอกว่ามีเรื่องไม่สบายใจล่ะ”
“ก็จะบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติ” ผมส่งยิ้มให้ตฤน เข้าใจแล้วว่าร่างสูงมาทำไม จึงเริ่มออกเดินช้าๆ “ทุกคนมีเรื่องไม่สบายใจทั้งนั้น วันนี้อาจไม่มี พรุ่งนีก็ก็อาจมี หรือถ้าพรุ่งนี้ไม่มี วันต่อไปไม่มีเดือนหน้าก็อาจมี”
“หึ”
“ผมน่ะเวลาไม่สบายใจ ผมจะคิดว่าชีวิตคนเรามันไม่มีทางราบรื่นทุกวัน พอคิดแบบนี้ก็จะรู้สึกดีขึ้นนะ ผมชอบคิดว่าดีนะที่เจอแค่นี้ หรือสองเดือนเพิ่งเจอโคตรเก่งเลยกูอะไรแบบนั้น แล้วมันก็จะรู้สึกว่าปัญหามันไม่ได้ใหญ่มาก แต่ถ้าคิดว่าทำไมเราต้องเจอแบบนี้ ทำไมต้องเป็นเราอีกแล้ว มันก็มีแต่รู้สึกแย่ลง แค่ยอมรับให้ได้ว่าชีวิตเรามันไม่ได้ดีทุกวัน แล้วเราจะยอมรับวันที่มันแย่ได้”
“จำจากไหนมา”
“เกลียดคนรู้ทัน” ผมมองค้อนคนทัก
“ฮ่าๆ” ตฤนหัวเราะเสียงดังลั่น ผมดีใจจนยิ้มแก้มแทบปริ ดีใจที่ทำให้ตฤนยิ้มได้ ดีใจที่ผมไม่ทำให้ตฤนผิดหวังที่เลือกมาหา
“บอกได้ไหมว่าทำไมนายถึงเป็นแฟนคลับฉัน”
“เคยบอกไปแล้ว”
“เอาดีๆ สิ ขอเหตุผลแบบจริงจัง”
“อืม” ผมทำหน้าคิด เราสองคนก้าวเคียงข้างกันไปช้าๆ ลมเย็นพัดผ่านใบหน้า ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ บรรยากาศรอบตัวชวนเหงาแต่ผมกลับไม่รู้สึกเหงาสักนิด
“สัญญามาก่อนสิ”
“สัญญาอะไร”
“สัญญาว่าถ้าเล่าแล้วห้ามเขกหัวผม”
“ฉันควรไว้ใจนายไหม” ตฤนหรี่ตาลง มองผมด้วยสายตาไม่ไว้ใจ
“ไว้ใจได้ ตกลงสัญญาใช่ไหม”
“เล่ามา”
ผมทำเสียงจึ๊กจั๊กในคอเมื่อคนท่ามากไม่ยอมรับคำง่ายๆ เอาเถอะผมจะถือว่าเราสัญญากันแล้ว
“ผมน่ะก็มีวันที่รู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆ เข้าข่ายซวยซ้ำซวยซ้อนก็ว่าได้ ขนาดคิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอ เผชิญปัญหาได้สบาย ก็เล่นเอาแทบทรุด”
“เกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงและสายตาของตฤนเปลี่ยนใจ หัวใจของผมมันอบอุ่นขึ้นมาทันที
“ผมอยู่หอพักกับเพื่อนมาตลอด ไม่ใช่หอใหญ่โตอะไรก็แต่อยู่กันได้สบาย วันหนึ่งเพื่อนก็มาบอกว่าจะย้ายไปอยู่กับแฟน ผมคนเดียวจ่ายค่าห้องไม่ไหวแน่ ตอนนั้นก็คิดว่าไม่เป็นไรทนอยู่ไปก่อน ผมยังมีเงินเก็บอยู่นิดหน่อย กินน้อยลงหน่อยก็คงดึงไปได้สักเดือนสองเดือนระหว่างหาที่พักใหม่ เล็กลงกว่าเดิมก็ไม่เป็นไรเอาที่จ่ายไหว แต่ปรากฏว่าความซวยของผมไม่หมดง่ายๆ เย็นนั้นผมถูกไล่ออกจากงานเพราะลูกค้าไม่พอใจ เป็นเรื่องงี่เง่าน่ะขอไม่เล่านะ ตอนนั้นก็ยังรู้สึกว่าเอาวะถือเป็นโอกาสหางานใหม่ ค่ำนั้นผมเดินไปที่ร้าน over the moon ของญาติปอน ใจยังแข็งแรงดีเพราะจำได้ว่าเห็นประกาศรับสมัครพนักงานเมื่อไม่นานมานี้ ก็พยายามคิดในแง่ดีว่าก็ดีเหมือนกัน ต่อไปจะได้ทำงานใกล้มหาลัย ได้ไม่ต้องเดินทางเหนื่อยอีก แต่พอทางร้านบอกว่าเพิ่งรับคนไป มันเหมือนสิ่งที่แบกอยู่บนไหล่มันหนักขึ้นเรื่อยๆ หนักจนรู้สึกเหมือนตัวเองจะเดินไม่ไหว ตอนนั้นที่ผมได้เจอกับตฤน”
“ฉัน?”
“ใช่ครับ ผมคิดจะไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆ ร้านเผื่อหัวจะโล่งขึ้น ตอนเดินผ่านลานจอดรถด้านหน้าผมเห็นตฤนยืนหัวเสียอยู่ ก็เป็นนายแบบดังนี่เนอะผมก็เลยอดหยุดมองไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“หัวเสีย? วันนั้นฉันทำอะไร” ตฤนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ผมจึงส่งยิ้มไปให้ ไม่ได้หรอกครับต้องยิ้มประจบเอาใจไว้ก่อนเพราะเข้าสู่ช่วงสำคัญแล้ว
“ผมไม่รู้แน่ว่าเรื่องอะไร แต่เดาว่าตฤนเข้ารถไม่ได้ เพราะหลังจากเดินวนรอบรถไปหนึ่งรอบ ตฤนก็เตะรถตัวเองเสียงดังปังใหญ่..” มาถึงตอนนี้ริมฝีปากของผมเริ่มสั่นเพราะต้องพยายามกลั้นเสียงหัวเราะเมื่อนึกย้อนไปถึงภาพในวันนั้น จนถึงวันนี้ผมก็ยังจำได้ดี นึกถึงเมื่อไหร่ก็ทำให้ผมยิ้มได้เมื่อนั้น
“แล้ว?” คนหน้าชักบึ้งลงเสียงหนัก หางเสียงเอาเรื่องนิดๆ ผมรีบขยับออกห่าง ยกมือขึ้นวางบนศีรษะของตัวเองหัวเราะออกมาเสียงดังเพราะกลั้นไม่อยู่แล้ว
“แล้วตฤนก็ร้องโอดโอย จับขาตัวเองกระโดดเป็นกระต่ายขาเดียวเลย” ผมคิดว่าตฤนจำได้แล้วว่าเป็นวันไหน เพราะเจ้าตัวหน้าแดงเรื่อก่อนจะเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียว หันมาตีหน้ายักษ์ใส่ผม
“เดี๋ยวสิฟังผมให้จบก่อน” ผมรีบเบรกก่อนที่จะโดนกินหัว ไหนๆ จะเล่าแล้วก็ขอเล่าให้จบไปเลย “ตอนนั้นผมก็เลยคิดขึ้นมาได้ว่าแม้แต่คนที่ดูดีขนาดนี้ เพอร์เฟ็คขนาดนี้ มีชีวิตที่น่าอิจฉาขนาดนี้ก็ยังมีเรื่องแย่ๆ กับเขาเหมือนกัน ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกที่ต้องเจอกับวันแย่ๆ ใจมันเหมือนมีพลัง รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา คิดว่าเราเองก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ พอความท้อมันหายไปสติก็กลับมา เริ่มรู้สึกว่าทุกอย่างมันต้องมีทางออก เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป”
ตฤนมองผมนิ่งโดยไม่พูดอะไรออกมา
“วันนั้นก่อนที่ผมจะเจอตฤน ผมรู้สึกเหมือนขามันหนักมากจนก้าวแทบไม่ไหว รอยยิ้มอย่าถามหาเลยมันล้าจนไม่อยากจะอ้าปากพุดด้วยซ้ำ แต่พอเห็นตฤนผมขำจนยิ้มกว้างเลยล่ะ ขอโทษนะที่ผมยิ้มในขณะที่ตฤนรู้สึกแย่” ผมเอ่ยปากขอโทษก่อนจะเล่าต่อ “หลังจากวันนั้นเวลาที่ท้อใจ เวลาผมเห็นตฤนในโทรศัพท์ ในหน้าปกหนังสือ ผมก็เผลอยิ้มทุกที ผมก็เลยกลายมาเป็นแฟนคลับของตฤนอย่างทุกวันนี้ไง”
“ตกลงนายเป็นแฟนคลับฉันเพราะฉันทำเรื่องเปิ่นๆ เหรอ”
“ฮ่าๆ อย่าใช้คำนั้น เพราะตฤนดูเหมือนคนทั่วไปต่างหาก”
“จะทำยังไงกับนายดีนะ” ร่างสูงกดสายตามองผม พูดด้วยน้ำเสียงหน่ายใจ
“ไม่ต้องทำ ผมเขกหัวตัวเองให้แล้ว” ผมรีบเขกหัวตัวเองเพราะมันจะเจ็บน้อยกว่าตฤนเขก “ดังนั้นตฤนก็ต้องผ่านวันนี้ไปได้สบายอยู่แล้ว เชื่อผมสิ” ผมยิ้มกว้างจนตาหยีให้ตฤน อีกฝ่ายมองนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ใบหน้านั้นจะเผลอยิ้มออกมา
“จริงๆ เลย” ตฤนลากเสียงยาว แต่รอยยิ้มบนใบหน้ายังคงอยู่
“ทีนี้รู้หรือยังว่าประโยคที่ผมพูดผมลอกใครมา” ผมถามย้อนไปถึงเรื่องที่เราคุยกันตอนต้น “คำตอบคือไม่มี ผมไม่ได้ลอกใครมาแต่ผมเอามาจากคืนนั้น และหลังจากนั้นผมก็รู้สึกว่าชีวิตมันเบาขึ้นเยอะ”
คราวนี้ตฤนหยุดเดินหันมามองผมเต็มตา ดวงตาคมกล้าค่อยๆ อ่อนแสงลง “ถึงฟังแล้วจะหัวเสียนิดหน่อยแต่ฉันไม่แปลกใจ”
“ดีแล้วแปลว่าผมรอดตายใช่ไหม”
“หึๆ แปลว่าตัวตนนายไม่แตกต่างจากที่ฉันคิดต่างหาก”
“แปลว่าอะไรก็ได้ ไม่โดนโกรธก็พอ”
“สมองเม็ดถั่วเอ๊ย”
“คำก็เอ๋อ สองคำก็สมองเม็ดถั่ว คร้าบพ่อคนฉลาด”
“ของมันแน่อยู่แล้ว นี่ฉันต้องเหนื่อยมากกว่าปกติสินะใช่ไหม”
“อะไรเหรอ?” ผมมองตฤนด้วยสายตางงๆ ก็เล่นพูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยใครจะรู้เรื่อง
“ถึงหอนายแล้ว ขึ้นไปเถอะฉันจะได้กลับ”
“อ๋อ..อืม..ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะ”
“ไม่แน่ใจ”
“อ้าว ไหงพุดอย่างนั้น”
“ง่วง แต่คิดว่าขับไหว”
“อ่า ให้นั่งไปส่งไหม”
“ไม่ต้อง ขึ้นไปพักผ่อนเถอะนายทำงานมาเหนื่อยๆ”
“แต่ผมเป็นห่วง”
“เรื่องมากจริงๆ” ตฤนทำสีหน้าเหนื่อยใจกับผม “ถ้าอยากรู้มากขนาดนั้นก็โทรมาถาม”
“ได้ๆ เดี๋ยวผมโทรไปหานะ”
“แล้วฉันมีทางเลือกไหม”
“ก็ผมเป็นห่วง”
“ช่างเถอะ ขึ้นไปได้แล้ว”
“เดี๋ยวอีกสักชั่วโมงผมโทรไปหานะ”
“...”
“ไปแล้วคร้าบบ ไม่ต้องทำตาดุขนาดนั้นก็ได้” ผมยิ้มกว้างก่อนรีบเผ่นเข้าตัวอาคาร ไม่อย่างนั้นคุณชายอาจมีน้ำโหขึ้นมาได้
โชคดีชะมัดวันนี้ผมจะได้คุยโทรศัพท์กับตฤน ถ้าบอกว่าฝันดีก่อนวางจะโดนโกรธไหมหว่า อืมต้องรีบพูดแล้วรีบวางเลย ผมเดินยิ้มขึ้นตึกราวกับคนบ้าแค่คิดก็มีความสุขแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ☾โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) ★ ตอนที่ 25 [End]★ 27/06/18★ P:30 (อ่าน 200336 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก