ตอนที่ 12 : อย่างช้าๆ (1)
-ตฤน-“วันนี้เกือบซวยแล้ว หวังว่าวันนี้นายจะไม่ซวยนะ”
ผมชะลอฝีเท้าเมื่อเห็นว่าใครเดินอยู่ข้างหน้า ผมเดินเข้าไปใกล้ชะโงกหน้าผ่านไหล่ไป ถึงเห็นว่าภาพบนหน้าจอโทรศัพท์เป็นรูปของผม “แช่งใคร?” เสียงเย็นๆ ของผมทำให้ว่านสะดุ้งโหยง รีบหมุนตัวมามอง
“เปล่า” ว่านส่ายหน้าแรงๆ ให้กับคำถามของผม
“นั่นรูปฉัน” ผมชี้มือไปที่โทรศัพท์ “ส่วนคำว่าซวยของนายก็ดังเต็มสองหู”
“หาเรื่องแล้วฟังยังไงว่าแช่ง ที่พูดเนี่ยเป็นห่วง” คนพูดหน้ามุ่ยยิ่งทำให้ผมนึกอยากแกล้งเข้าไปใหญ่ ผมจึงซ่อนรอยยิ้มไว้ภายใต้เสียงดุๆ และสีหน้าเอาเรื่อง
“คนดีๆ ที่ไหนเขาจะทักว่าวันนี้จะซวยหรือเปล่า เขาต้องทักว่าวันนี้ขอให้โชคดี วันนี้ขอให้มีความสุขไม่ใช่เหรอ” ผมตั้งใจกวนประสาทร่างเล็ก แต่เจ้าตัวกลับทำหน้าเห็นด้วยขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“นั่นสิ โทษที”
“เป็นอะไร” ผมอดเป็นห่วงไมได้จนต้องเอ่ยปากถาม
“หือ?” สายตาของว่านที่มองมาคล้ายไม่แน่ใจ
“ที่บอกว่าวันนี้เกือบซวย”
“อ๋อ ต้องส่งเอกสารให้อาจารย์น่ะแต่หาไม่เจอ”
“เรียบร้อยแล้ว?”
“อืม กล้าหยิบติดมือมาด้วย ตกใจหมด”
เพราะบทสนทนานี้ทำให้ผมจับใจความได้ว่าช่วงนี้กล้าพักอยู่กับว่าน และหอของว่านอยู่ใกล้กับร้านหนังสือที่ทำงานอยู่ ซึ่งแปลว่าไม่ห่างจากมหา'ลัยเท่าไหร่เลย ทำไมผมเกิดความสงสัยว่าแล้ววันนั้นว่านติดรถผมไปฝั่งธนทำไม อย่าบอกนะว่าตั้งใจ
“ฉันพูดอะไรประหลาดหรือเปล่า" ว่านนิ่วหน้าเมื่อเห็นรอยยิ้มแปลกๆ ของผม " เฮ้ย! ฉันกับกล้าไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ! เราเป็นเพื่อนสนิทกัน”
“จะโวยวายทำไม ฉันได้พูดอะไรหรือยัง” ดูเหมือนว่านจะตีความรอยยิ้มของผมไปไกล
“ก็นายมองแปลกๆ”
“หึ” ผมหัวเราะในลำคอ เลือกที่จะไม่ตอบ สาวเท้าไปตามทางเดินตรงไปยังโรงอาหาร ผมเดาว่าว่านแวะมากินข้าว เมื่อครู่ผมบังเอิญผ่านมาเจอ จากที่คิดจะเดินผ่านไปลานจอดรถจึงเปลี่ยนใจ
“เห็นผีหรือไง” ผมถามห้วนๆ เมื่อคนนั่งอยู่ก่อนเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยตากลมโต ผมวางจานข้าวที่ไม่นึกหิวสักนิดลงตรงหน้าอีกฝ่ายก่อนนั่งลง
“ทำยังกับไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้ของแฟนคลับ ก็บอกแล้วว่าฉันเป็นแฟนคลับ” คำตอบของว่านไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง เป็นแบบไหนก็บอกแบบนั้น
“ทำไมถึงเป็นแฟนคลับฉัน”
“อืมมม ก็เห็นหน้านายแล้วทำให้มีกำลังใจ ไม่เชื่อเหรอ” ว่านยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ดวงตาเป็นประกาย
“เปล่า”
“ดีจัง นึกว่านายไม่เชื่อเสียอีก”
“เชื่อ เพราะ...” ผมเงียบไปก่อนจุดยิ้มขึ้นที่มุมปาก นึกถึงกระดาษใบเล็กที่ผมนำไปสะสมรวมกันไว้
“เพราะอะไรเหรอ”
“เพราะฉันคิดว่าฉันก็มีคนแบบนั้นอยู่เหมือนกัน"
เมื่อผมเฉลยว่าคนๆ นั้นก็คือหวาน สีหน้าของว่านประหลาดจนผมต้องกลั้นยิ้ม ยิ่งผมแกล้งบอกว่าผมเคยเจอหวานแล้วยิ่งทำให้ว่านเหวอหนัก หน้าซีด สีหน้าเปลี่ยนทันที
“เคยเจอแล้วเหรอ”
“อืม..คิดว่านะ” ผมสงสารหน้าซีดๆ เลยเลิกอำ
“อ๋อ” สีหน้าของว่านดีขึ้นทันตา ใบหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาตามอารมณ์ทำให้ผมยิ่งขำ เด็กเอ๋อเอ๊ย
“เอ๋อ”
“บอกว่าอ๋อไม่ใช่เอ๋อ” คนพูดหน้ามุ่ย น้ำเสียงเอาเรื่องนิดๆ
“แค่นี้จะดุทำไม”
“ดุที่ไหนเล่า ก็นายว่าคนอื่นเอ๋อ”
“ก็นายมันเอ๋อจริงๆ กระต่ายเอ๋อ”
“อ่านแล้วจริงๆ ด้วย” จากหน้ามุ่ยๆ เปลี่ยนเป็นยิ้มหน้าบานเสียอย่างนั้น “ถ้ายอมอ่านจริงเป็นกระต่ายเอ๋อก็ได้เอ้า” คนพูดทำเสียงใจปล้ำผมเลยยิ่งขำเข้าไปใหญ่ ในคำพูดชวนตลกมีความจริงใจซ่อนอยู่ ผมรับรู้ได้ว่าว่านอยากให้ผมมีความสุขถึงยอมให้ผมเรียกว่ากระต่ายเอ๋อได้
“ว่าแต่..” ว่านลากเสียงยาว ดวงตามีพิรุธ ผมเดาได้ทันทีว่าว่านยังติดใจเรื่องที่ผมพูดถึงหวาน
“จะถามอะไรก็ถามมา อยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมแฟนคลับคนนี้ถึงต่างกับคนอื่น”
“อืม ก็ฉันเป็นแฟนคลับนายเหมือนกัน หนังสือก็ซื้อให้ก็ต้องอยากรู้เป็นธรรมดาว่าต่างกันตรงไหน”
“เพราะรู้สึกว่าเขาใส่ใจ ห่วงใยฉันจริงๆ มั้ง” ผมมองเข้าไปในตาของว่าน รอยไหวเล็กๆ บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังมีความสุขแต่ไม่สามารถแสดงออมาได้ ริมฝีปากปิดสนิทแต่ก็ยังมองเห็นอมยิ้มที่เจ้าตัวพยายามฝืนเพื่อไม่ให้หลุดยิ้มกว้างออกมายิ่งทำให้น่าเอ็นดู ผมทำเป็นมองไม่เห็นเสีย
“เอาเป็นว่าเพราะมันไม่รู้สึกถึงอย่างอื่นในข้อความนั้นนอกจากความห่วงใยก็เลยรู้สึกดี ตลกไหม ถ้าจะบอกว่าฉันรู้สึกเหมือนโดนครูดุ” ดวงตาของผมอ่อนแสงลง ริมฝีปากยกยิ้มบาง จู่ๆ ว่านก็ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาสว่างจ้ามองตรงเข้ามาในดวงตาผม
“งี้ นายก็ชอบฉันด้วยสิ”
“เพี้ยนหรือไงหะ!” กลายเป็นผมที่เผลอผละหน้าออกด้วยความตกใจ
“อ้าวก็นายพูดเองว่าฉันดุ ไม่ใช่แค่วันนี้ด้วยวันนั้นก็พูด งี้ฉันก็ต้องเป็นแฟนคลับที่ทำให้นายยิ้มได้เหมือนกัน”
“ไอ้บ๊อง”
“ชิ” ว่านถอยกลับไปนั่ง ทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ แต่แล้วกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมอีกครั้ง ดวงตาเป็นประกายวิบวับ“นายขี้อาย” คำพูดสั้นๆ แต่ทำเอาใบหน้าของผมขึ้นสีแดงเรื่อ ต้องรีบเบนสายตาไปมองทางอื่นเพราะกลัวเด็กเอ๋อจะจับได้ว่าเจ้าตัวเดาถูก แต่คงไม่ทันการ
“จริงๆ ด้วย” ว่านยิ้มจนหน้าบานเลยถูกผมดีดหน้าผากแรงๆ ไปหนึ่งที หลังจากเถียงกันอยู่พักใหญ่ ผมก็เริ่มรู้ตัวว่าผมน่าจะแพ้ความมึนของกระต่ายเอ๋อ
“เลิกพูดได้แล้ว คิดผิดจริงๆ ที่มานั่งนี่ หาเรื่องปวดหัวให้ตัวเองชัดๆ”
“ไม่พูดแล้ว” ว่านตอบผมเสียงอ่อย ก้มหน้าคอตกตักอาหารเข้าปาก กินอย่างสงบเสงี่ยม แต่ได้ครู่เดียวก็ยิ้มออกมาจนได้
“ว่าน”
“หือ?” ว่านเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“นานไหมกว่าจะถึงบ้าน”
“อะไรเหรอ?”
“วนรอบกรุงเทพฯ ฝั่งธนสนุกไหม”
!!! เด็กเอ๋ออ้าปากค้าง ผมหัวเราะเสียงดังลั่นจนโต๊ะข้างๆ หันมามอง ผมไม่แน่ใจหรอก ยังคิดอยู่ว่าหรือว่านจะติดรถผมไปทำธุระ แต่เพราะอยากเอาคืนที่เจ้าเด็กเอ๋อบังอาจมาล้อเลียน ผมจึงหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง
“ก็แค่อยากนั่งรถไปด้วย” ว่านพูดเสียงอ่อย ยอมรับออกมาตรงๆ ผมไม่แปลกใจกับคำตอบของว่าน นี่สิถึงจะเป็นเด็กเอ๋อตัวจริง
“ขอโทษ วันหลังไม่ทำแล้ว” ว่านยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว
“ดี” ผมแกล้งทำหน้านิ่ง เล่นเอาว่านผงะ สีหน้าจ๋อยอย่างรวดเร็ว
“วันหลังถ้าอยากคุยก็บอกจะได้ยังไม่กลับ”
!!!
ว่านหน้าเหวอไปพักใหญ่ก่อนจะได้สติ ใบหน้าที่ไม่เคยไร้รอยยิ้มกลับมาสดใสอีกครั้ง “ได้ๆ วันหลังจะบอกแน่นอน”
“ที่นี้ก็ช่วยเก็บอาการ ทำหน้าให้เหมือนคนปกติแล้วนั่งกินข้าวดีๆ ได้แล้ว นายกำลังทำให้ฉันขายหน้าคนอื่น”
“ขอโทษ~” คนขอโทษหน้าระรื่นยิ้มไม่หุบจนดูน่าขัน
“กระต่ายเอ๋อเอ๊ย” ผมส่ายหัว สีหน้าอิดหนาระอาใจกับความมึนของอีกฝ่าย
ผมกับว่านสบตากัน ดวงตาของเราทั้งคู่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนเสียงหัวเราะจะหลุดลอดออกมา ไม่ว่าเมื่อไหร่ว่านก็ทำให้ผมมีรอยยิ้มได้เสมอ
• • • • • • • •
กริ๊งง เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านดังขึ้นจากการเปิดของผม ว่านเงยหน้าขึ้นยิ้มทักทายลูกค้า แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผมริมฝีปากนั้นจึงเผยอค้างด้วยความตกใจ
“จะอ้าปากให้ลูกค้าแบบนี้เหรอ”
ว่านหุบปากฉับจนผมต้องกลั้นยิ้ม ผมกับปอนแวะมาที่ร้านหนังสือเพราะได้ข้อความจากรามบอกให้ตามมา
“ว่าแต่เจ้ารามอยู่ไหน นัดให้มาหาดันไม่เห็นหัว” ปอนมองไปรอบๆ ร้าน
“อยู่หลังร้านกับกล้า ให้ผมไปตามให้ไหม” ผมหรี่ตาลงเมื่อเห็นเด็กเอ๋อยิ้มให้ปอน กับคนอื่นดันพูดเสียเพราะ ผมหมั่นไส้จนเผลอหลุดเสียงหึออกมา ทำให้ว่านเบนสายตามามองด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไร อย่าไปสนใจเลย มันอิจฉาที่ว่านพูดกับผมเพราะกว่า” ปอนยักคิ้วส่งสายตาล้อเลียนมาให้
ผมหงุดหงิดที่ปอนดันเดาได้ถูกต้อง น้ำเสียงที่พูดออกไปจึงหาเรื่องคนฟังนิดๆ “ไหนว่าจะไปตามรามให้”
“ตกลงให้ไปตามใช่ไหม เพราะเมื่อกี้ยังไม่มีใครตอบผมเลย” ว่านทำตาซื่อๆ จนผมชักไม่แน่ใจว่าเจ้าตัวตั้งใจกวนผมหรืออยากได้คำตอบจริงๆ เล่นเอาปอนหัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนจะเอ่ยปากห้ามเรื่องไปตามรามเพราะยังไงก็ต้องรอจไปทานข้าวพร้อมกันหลังร้านปิดอยู่แล้ว
“ไปกินได้เหรอ พวกผมจะไปกินหมูกระทะนะ ขืนไปกันหมดทั้งสามคนจะได้กินเหรอ” ว่านมองหน้าผมขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยๆ
“ห่วงตัวเองจะกินไม่อิ่มล่ะสิ”
“ห่วงนายต่างหาก” รอยยิ้มที่ส่งมาจริงใจ คำพูดของว่านเรียบง่ายแต่ทำให้ผมรู้สึกดี ดีจนนึกสงสัยว่าเพราะอะไร ทำไมผมถึงรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่อยู่กับคนๆ นี้ อาจเพราะความเป็นธรรมชาติของว่าน ความจริงใจในสิ่งที่พูดหรือทำ มันทำให้ผมลดเกราะที่ตั้งขึ้นเพื่อป้องกันตัวเองลง เป็นตัวของเองได้เต็มที่ ไม่ต้องกังวลใดๆ และเพราะแบบนั้นผมจึงพาตัวเองเข้าไปใกล้ว่านโดยไม่รู้ตัว
• • • • • • • •
“ว่าน” ผมเรียกเมื่อกลุ่มของว่านเสนอตัวออกไปตักอาหารที่วางอยู่ด้านหน้าร้าน เมื่อเรามาถึงร้านหมูกระทะ
“ครับ”
ผมชะงัก ลืมเรื่องที่ต้องการพูดเมื่อได้ยินเสียงนุ่มหู ว่านส่งยิ้มกว้างมาหาแต่ผมดันทำหน้าบึ้งใส่เพราะตั้งตัวไม่ทัน
“ตฤนจะฝากเอาอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวผมตักให้” ผมยังยืนนิ่ง สีหน้าประหลาดจนว่านเกิดความสงสัย “มีอะไรหรือเปล่า”
“ฝากหยิบหมูไม่ติดมันมาให้ด้วย”
“ได้ เดี๋ยวผมหยิบมาให้”
ผมลอบถอนใจเมื่อว่านยอมเดินออกไปตักอาหารโดยไม่ซักถามต่อ เพราะผมเองก็เริ่มไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แค่ได้ยินเสียงทุ้มอ้อนๆ หัวใจดันกระตุกซะได้
“ตฤนไม่กินกุ้งเหรอ” ผมไม่คิดว่าว่านจะสังเกตเห็นจนได้ยินอีกฝ่ายถามขึ้น
“ไอ้ตฤนมันชอบกินแต่มันไม่ชอบแกะ” ปอนชิงตอบก่อนผม “ปกติมันมีสาวๆ แกะให้”
“งั้นผมแกะให้ ถึงจะไม่ใช่สาวๆ แต่ผมแกะกุ้งเป็น” ”ว่านยิ้มกว้างทั้งปากและตา รีบหยิบกุ้งที่ปิ้งสุกแล้วมาใส่ในจานตัวเอง
“ไม่เป็นไร” ผมใช้น้ำเสียงห้วนเพื่อไม่ให้ว่านจับความรู้สึกได้ ว่าความใส่ใจของอีกฝ่ายทำให้ผมรู้สึกดีมากแค่ไหน
“ผมกวนเกินไปหรือเปล่า บอกได้นะ ไม่รู้ว่าอันไหนที่แฟนคลับทำแล้วทำให้คนที่ชอบรำคาญ”
ผมมองใบหน้าของว่าน กระต่ายเอ๋อไม่คิดหลบตาผม รอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ดูเหมือนความรู้สึกของผมเป็นสิ่งที่ว่านห่วงมากกว่าความรู้สึกของตนเอง ไม่ใส่ใจเลยหรือว่าผมพูดด้วยไม่ดี ผมหันไปคีบกุ้งจากกระทะหย่อนลงบนจานของว่านสามสี่ตัวแทนคำตอบว่าผมรำคาญไหม แค่นั้นก็ทำให้ว่านยิ้มแก้มแทบปริ สายตาดีใจของว่านทำให้ผมต้องซ่อนรอยยิ้ม ทุกครั้งที่เด็กเอ๋อยิ้มทำไมผมต้องอยากยิ้มตามด้วยนะ
“ตฤน” ว่านเรียกผมเสียงอ่อน
“อะไรอีก นายเป็นแฟนคลับที่คำถามเยอะที่สุด วุ่นวายที่สุดเลยรู้ไหม” ผมทำเสียงแข็งใส่ ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเมื่อกี้ผมคิดอะไร
“ผมจะบอกว่าตัวนี้มันไม่สุก” ว่านคีบกุ้งตัวหนึ่งขึ้น กลั้นหัวเราะจนปากสั่น แต่ดูเหมือนว่ามีคนไม่อยากกลั้นถึงสามคน เพราะเสียงหัวเราะของราม ปอนและกล้าดังประสานกันขึ้นมา
“ผมบอกเฉยๆ” ว่านทำหน้าจ๋อยที่เป็นต้นเหตุให้ผมโดนหัวเราะแต่ดวงตาเป็นประกาย ผมควรโกรธแต่กลับกลั้นขำเสียเอง ทำยังไงได้ในเมื่อผมไม่เคยโกรธกระต่ายเอ๋อลงสักครั้ง
• • • • • • • •
“ตฤนขอถามอะไรนิดได้ไหม” ว่านขยับเข้ามาเดินใกล้ผมระหว่างเดินกลับไปที่รถ เพื่อถามสิ่งที่ยังค้างคาใจว่าตัวเองทำอะไรให้ผมไม่พอใจหรือไม่ ถึงผมจะปฏิเสธไปว่านก็ยังมีสีหน้าไม่สบายใจอยู่ดี จนผมต้องยอมเฉลยว่าเป็นเพราะอีกฝ่ายเปลี่ยนวิธีพูดกับผม ผมจึงมีอาการแปลกๆ กระต่ายเอ๋อดูโล่งใจมากแต่ทันทีที่โล่งอกก็เริ่มเล่นงานผมทันที
“ต่อไปจะพูดครับทุกคำเลย” เจ้าตัวดีส่งยิ้มกว้างจนตาหยีไปให้
“เกินไป”
“ผมก็ชอบนะ ตฤนจะพูดบ้างก็ได้”
“ฝันไปเถอะ”
“ตฤนครับ”เสียงอ้อนของว่านทำให้ผมตีสีหน้าไม่ถูก ที่เป็นแบบนั้นเพราะผมดันชอบที่ได้ฟัง
“ตฤนคร้าบ” ผมหลุดยิ้มออกมาคิดว่าไม่ได้การแล้ว
“ติ..” ผมเอื้อมมือไปปิดริมฝีปากของว่านเพราะไม่อยากเสียอาการไปมากกว่านี้ ดวงตาของเราสบกันนิ่ง
“ไม่พูดแล้ว” ว่านพูดเสียงอู้อี้ ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดมือผม
“แน่ใจ”
“อื้อ”
“ก็แค่นั้น” ผมปล่อยมือลง สัมผัสเมื่อครู่ให้ความรู้สึกแปลกจนผมเผลอนิ่วหน้า
“ตฤน”
ผมหันกลับไปมองตามเสียงเรียก
“จะบอกแค่ว่าผมพูดเพราะกับตฤนเพราะผมอยากพูด”
“...”
“ไม่ได้เหรอ”
“ตามใจ”
“บอกแล้วว่าตฤนน่ารัก”
“ไอ้กระต่ายเอ๋อ!!”
“ฮ่าๆกลัวแล้วคร้าบบ” ว่านวิ่งหนีผมไปหากล้าที่เดินอยู่ด้านหน้า ผมส่ายหัวกับความล้นของกระต่ายเอ๋อ พูดอะไรแต่ละอย่างชวนให้โดนเขกกระโหลก ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคนที่น่ารักไม่ใช่ผมแต่เป็นเจ้าตัวต่างหาก นายจะน่ารักมากขึ้นทุกวันแบบนี้ไมได้นะว่าน เพราะฉันเริ่มไม่แน่ใจตัวเองอีกแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ภาคตฤนเอาไปครึ่งหนึ่งก่อนนะคะ แล้วที่ทำๆไปอันไหนตั้งใจไม่ตั้งใจ แล้วรักกระต่ายเอ๋อเข้าแล้วหรือยัง มีแผนอะไรในใจครึ่งหลังมาเฉลยค่า.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ☾โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) ★ ตอนที่ 25 [End]★ 27/06/18★ P:30 (อ่าน 200284 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก