ตอนที่ 12 : อย่างช้าๆ (2)
-ตฤน-“ทางนี้” กล้ายกมือขึ้นโบกเรียกว่านเมื่ออีกฝ่ายมาถึง ปอนชวนกล้าไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันที่ร้านอาหารประจำไม่ไกลจากมหาลัย แต่กล้านัดกับว่านไว้แล้วทุกคนจึงพร้อมใจกันอยู่รอ
เสียงพูดคุยดังไม่ขาดระยะระหว่างเดินไปยังลานจอดรถ ผมเหลือบสายตาไปมองกระต่ายเอ๋อ ว่านเหมือนคิดอะไรเพลินๆ จนไม่รู้ว่าตนเองเดินช้าลง ผมจึงผ่อนฝีเท้าตามโดยไม่ทำตัวผิดสังเกต จนเหลือผมกับว่านเดินรั้งท้ายสองคน
“เดี๋ยว” ผมเรียกเพื่อนที่เดินนำอยู่ด้านหน้า “รถกูจอดตรงนั้น” ผมชี้มือไปยังทิศทางที่รถจอดอยู่
“อ้าวเหรอ งั้นว่านไปกับตฤนก็แล้วกัน กล้าเดี๋ยวมึงไปรถกู” ปอนออกความคิดเห็น เมื่อตกลงกันได้แล้วผมจึงเดินนำว่านไปที่รถ
“ทำไมถึงชอบรถสองที่นั่งล่ะ มันไม่แคบไปเหรอ” ว่านถามผมหลังจากขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อย
“จะได้ปฏิเสธง่ายๆ เวลามีคนขอติดรถ” ผมตอบหน้าตายทำเหมือนเป็นเรื่องจริง ว่านเม้มปากเข้าหากันเมื่อได้ยินคำตอบของผม ก่อนยิ้มแหยๆ ออกมา
“ที่พูดเมื่อกี้ไมได้จะไล่ผมลงจากรถทางอ้อมใช่ไหม”
“หึๆ” ถ้าผมตอบว่าใช่ เดาได้ไม่ยากว่าเจ้าตัวคงขอให้ผมจอดรถให้ลงเป็นแน่แท้
“เดี๋ยวดิอย่าหัวเราะอย่างเดียว” เจ้าตัวดีเดี๋ยวนี้รู้จักโวยวายผม “อธิบายด้วยว่าใช่ไม่ใช่ ยังไง ผมแปลไม่ออก ทำไมคนฉลาดถึงชอบคิดว่าคนอื่นจะเดาได้หมดนะ ความคิดความรู้สึกของคนเรามันเดาได้ยากที่สุดตฤนไม่รู้เหรอ”
ผมฟังประโยคร่ายยาวของว่านไม่รู้สึกรำคาญสักนิด ออกแนวฟังเพลินๆ มากกว่า แต่เพราะอยากแกล้งอีกฝ่ายผมจึงพูดขัดเสียงเจื้อยแจ้วขึ้นมา “ถามอะไรอย่างสิ”
“อะไรเหรอ” สายตาที่มองมาตั้งใจฟังจนน่าขำ ผมต้องตั้งสมาธิเพื่อไม่ให้เอาแต่หันไปมอง
“ฉันหัวเราะแค่หึเดียวนายเอาไปพูดได้เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ เก่งดีนี่” ว่านอ้าปากค้าง สายตาเหมือนจะบ่นว่าทำไมปากคอผมเราะร้ายขนาดนี้ แต่แค่เดี๋ยวเดียวก็คลี่ยิ้มออกกว้าง ทำตาหยีๆ ใส่ผม
“แปลว่าไม่ไล่ผมลงใช่มะ”
ดูเอาเถอะครับ ความคิดของกระต่ายเอ๋อไม่เคยเหมือนใคร สามารถแปลความหมายผมได้มีเอกลักษณ์มาก “นายสะกดคำว่าสลดเป็นไหม”
“เป็น!” ว่านรีบตอบ “ใครจะบ้าอารมณ์ดีทั้งวันทั้งคืน แต่ที่ยิ้มกว้างอยู่นี่เพราะได้นั่งรถมากับตฤนไง” เป็นอีกครั้งที่ผมนึกอิจฉาความเป็นของตัวเองของว่าน
ผมหัวเราะได้เรื่อยๆ ตั้งแต่ขับรถออกมาจากมหาลัย ความรู้สึกสบายใจที่เกิดขึ้น ทำให้ผมถามตัวเองซ้ำๆ หลายครั้งว่าเพราะอะไร แต่ก่อนที่ผมจะหาคำตอบให้กับตัวเอง ผมควรจะรู้ก่อนว่าที่ผมเข้าใจมันถูกต้องจริงๆ
“น่าอิจฉานาย คนที่ทำให้ฉันยิ้มได้ไม่เห็นโผล่มาอีกเลย”
“หือ?”
“คนที่เคยเล่าให้ฟัง”
“อ่า..” สายตาเลิ่กลั่กของว่านทำให้ผมต้องซ่อนรอยยิ้ม
“วันไหนเหนื่อยๆ ฉันอดคิดถึงไม่ได้ ”
“อื้อ”
“ช่างเถอะ คงเลิกชอบฉันแล้วมั้ง” ผมทำเสียงเหนื่อยๆ
“ไม่หรอก”
“พูดเหมือนรู้จัก”
“ก็ผมเป็นแฟนคลับตฤนต้องเข้าใจความรู้สึกของแฟนคลับด้วยกันอยู่แล้ว”
ผมหันไปมองว่านด้วยสีหน้าพึงพอใจกับกับดักที่ตนเองวางไว้ แต่ต้องรีบเบือนหน้ากลับเมื่อเผลอสบตากัน กระต่ายเอ๋อไม่ใช่คนโง่ ถ้ามีพิรุธมากจะถูกจับได้เสียก่อน
• • • • • • • •
“กูกลับก่อนนะ” ผมได้ยินว่านพูดเสียงเบากับกล้า ผมรอจนกระต่ายเอ๋อแยกตัวออกไปแล้วจึงบอกกับเพื่อนสนิทว่าผมลืมของไว้ที่รถ ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่แต่ก็คิดว่าไม่น่าพลาด ถ้าว่านคือหวานจริงก็น่าจะทำอะไรสักอย่าง
สิ่งที่ผมคาดเดาอยู่ในใจคือว่านอาจแวะไปหาซื้อของบางอย่างมาให้ผม ผมจึงกะว่าจะหาที่ซุ่มรอดูสักพักถ้าไม่กลับมาที่รถก็แปลว่ายังไม่ใช่วันนี้ เป็นไปได้ว่าว่านอาจกลัวผมจับได้ว่าเป็นคนเดียวกัน แต่สิ่งที่เห็นเมื่อผมเดินไปถึงคือร่างที่โก้งโค้งอยู่หน้ารถ ขะมักเขม้นอยู่กับการเขียนการ์ด
“กระต่ายเอ๋อเอ๊ย” ผมส่ายหัวด้วยความขำปนเอ็นดู นี่ไม่คิดจะหลบไปทำที่อื่นเลยใช่ไหม ประมาทจริงๆ ที่คิดว่าผมจะไม่ย้อมกลับมาที่รถ
ไม่มีสินะสาวสวยเจ้าของชื่อหวาน มีแต่กระต่ายเอ๋อหน้าตาพิลึกพิลั่นที่ยืนอยู่ตรงนั้น เฮ้ออ ผมควรจะผิดหวังดีไหม ผมมองตามร่างที่เดินห่างจากรถไปเรื่อยๆ รอยยิ้มพอใจขณะที่ว่านหยุดมองผลงานตัวเองเมื่อครู่ยังติดตา เอาเถอะ ถึงนายไม่ใช่สาวสวย แต่การมีโลกใบเดียวกับนายก็ไม่เลวเท่าไหร่ ไม่สิ! โลกที่มีนายอยู่ด้วยก็ดีเหมือนกัน
ผมรอจนว่านเดินลับสายตาไปแล้ว ทิ้งเวลาอีกนิดเผื่อเจ้าตัวจะย้อนกลับมาปรับเปลี่ยนของที่แขวนเอาไว้ เมื่อเวลาเดินผ่านไปจนผมแน่ใจ ผมจึงเดินตรงไปที่รถของตัวเอง
เห็นแต่รถไม่เห็นคน อดเจอหน้าเลย ขอให้ฝันดีทุกคืนนะ...wan
ปล. ทำหน้าหงิกมากระวังจะแก่เร็ว ซื้อนิตยสารมาแอบเห็นรอยตีนกาด้วย สงสัยทีมงานลืมลบให้ ตาข่ายดักฝันสีน้ำตาลฟ้า สมกับเป็นของขวัญที่มาจากว่าน ผมค่อยๆ ยิ้มออกมาทีละน้อยทั้งปากและดวงตา ขอบใจมากนะเจ้ากระต่ายเอ๋อแสนหวาน
• • • • • • • •
ออกมาหน่อย ผมส่งข้อความหากระต่ายเอ๋อในวันอาทิตย์ วันที่ผมรู้ว่าเป็นวันหยุดของอีกฝ่าย
สิบโมงจะไปรับที่ร้านหนังสือ
ถ้าว่าง ข้อความขึ้นว่าอ่านแล้วทั้งหมด แต่ไม่มีการตอบกลับ
ไม่ว่างใช่ไหม ไม่เป็นไร
ว่าง ไป ผมยกยิ้มขำ เดาว่ากระต่ายเอ๋อคงกำลังช็อคอยู่ที่ผมส่งข้อความไปหาถึงตอบช้าขนาดนี้
พี่ไม่ต้องไปแน่นะ ผมอ่านข้อความที่เข้ามาใหม่ แตะปลายนิ้วลงบนแป้มพิมพ์เพื่อส่งข้อความกลับไปหาผู้จัดการส่วนตัว
ไม่ต้องพี่ งานไม่ซีเรียสทีมงานคุ้นเคยกัน เดี๋ยวผมพาเพื่อนไปด้วย
โอเค งั้นวันอังคารเจอกัน
• • • • • • • •
ผมจอดรถเทียบริมฟุตบาท ว่านเปิดประตูขึ้นมานั่งส่งยิ้มกว้างให้ผม
“จะไปไหนเหรอ”
“ถามช้าไปไหม”
“อ้าววว” กระต่ายเอ๋อเบิกตากว้างเมื่อโดนผมย้อนถาม
“หึๆ ไปทำงาน” ผมอดหัวเราะขำไม่ได้
“ไปทำงาน!” ว่านตกใจจนเผลอขึ้นเสียงดัง ก่อนรีบลดเสียงลงเมื่อโดนผมดุ “แล้วชวนผมออกมาทำไม”
“ผู้จัดการฉันไม่ว่าง ไม่มีคนช่วยถือของ” ผมโกหกหน้าตาย ไม่บอกความจริงว่าผมเป็นคนยกเลิกผู้จัดการเอง
อ๋อ~ เข้าใจแล้ว” ว่านพยักหน้า สีหน้าไม่แปลกใจสักนิดจนผมขมวดคิ้ว ต้องเหลือบสายตาไปมอง
“แค่นี้? ไม่แปลกใจเหรอ”
“ไม่นี่ ถ้าตฤนบอกว่าชวนออกมาเที่ยวด้วยกันสองคนยังแปลกใจกว่า อาจจะตาค้างไปเลยก็ได้ แต่พอบอกแบบนี้ค่อยรู้สึกว่าเออมันเข้าใจได้ มีเหตุผล มิน่าถึงไม่ยอมบอกก่อนว่าชวนมาทำไม สงสัยกลัวผมไม่เอาด้วย เห็นไหม มันอธิบายได้ตั้งหลายอย่าง”
ผมทึ่งกับกระบวนการคิดของว่าน คนที่คิดแบบนี้ได้ต้องมองโลกด้วยความเป็นจริงเท่านั้น ถึงยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้หน้าตาเฉย “นายนี่มันคิดไม่เหมือนใครจริงๆ ไม่คิดเหรอว่าฉันทำแบบนี้มันไม่ถูก”
“ถ้ารู้ว่าไม่ถูกแล้วตฤนจะทำทำไม”
คำถามเรียบง่ายแต่ทำให้ผมจนด้วยคำพูด คำพูดของว่านมักสะกิดให้ผมหยุดคิดเสมอ
“ฮ่าๆ เอาในมุมผมดีกว่านะ ไม่มีแฟนคลับคนไหนไม่อยากใกล้ชิดกับคนที่ตัวเองชื่นชอบหรอก ให้ไปทำอะไรก็อยากไปทั้งนั้นแหละ”
“ที่ให้มาเพราะไม่มีคนดูแล”
“ผมชอบคำนี้ คนดูแล ต้องทำอะไรบ้างก็บอกมาได้เลยนะ ผมจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดให้สมกับที่ไว้ใจ” สายตาของว่านที่มองมา รอยยิ้มที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวดีใจมาก มันทำให้ผมมีความสุขตามไปด้วย
“อ๋อ ผมหยุดงานทุกวันพฤหัสกับวันอาทิตย์ ถ้าผู้จัดการตฤนไม่ว่างอีกเรียกใช้ได้เลยไม่คิดเงิน”
“นายนี่มัน” ผมส่ายหัวแต่ออกแนวขำเสียมากกว่า “ว่าแต่นายได้หยุดงานสองวันเลยเหรอ”
“ใช่ ถ้าเป็นที่เก่าได้หยุดอาทิตย์ละวัน แต่พี่ซินใจดีมากให้หยุดสองวัน บอกผมว่าหนุ่มๆ ควรมีชีวิตส่วนตัวบ้าง”
“นายโชคดีที่มีเจ้านายที่ดี”
“อืม มานึกดูแล้วมีคนตั้งมากมายที่ผมรู้สึกว่าโชคดีจังที่ได้เจอ ตฤนก็เป็นหนึ่งในนั้นนะ เป็นคนที่ผมรู้สึกว่าโชคดีจริงๆ ที่ได้เจอ” ผมหันไปสบตากับว่าน เราสบตากันเสี้ยววินาทีก่อนที่ผมจะเบือนหน้ากลับ
“ขอบคุณ”
แค่ตอนนี้เท่านั้นที่ผมจะตอบแทนว่านด้วยคำพูด แต่ต่อไปผมจะทำให้ว่านมั่นใจว่าเราโชคดีที่ได้เจอกัน
• • • • • • • •
“กว่าจะโคจรมาถ่ายด้วยกันได้นะมึง” เกนเดินเข้ามาทักทายผม วันนี้เราสองคนถ่ายแบบคู่กันให้กับนิตยสารฉบับหนึ่ง
“คงไม่มีใครอยากจ้างมึงกับกูพร้อมกันมั้ง” ผมตอบติดตลก
“ใครวะ” เกนพยักพเยิดหน้าไปทางว่าน
“เพื่อนกูชื่อว่าน ส่วนนี้เกน”
“ดีใจที่ได้เจอตัวเป็นๆ ครับเคยเห็นแต่ในรูป” ว่านส่งยิ้มกว้างให้ตฤนอย่างเป็นมิตร ผมมองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ จู่ๆ ก็นึกหวงรอยยิ้มของว่านขึ้นมา
“ไม่ต้องพูดสุภาพก็ได้ ตามสบายเลย เพื่อนตฤนก็เหมือนเพื่อนผม”
“งั้นพูดกูมึงเลยนะครับ”
“ฮ่าๆ กูชอบว่ะ” เกนหันมาบอกผม รอยยิ้มพึงใจของเพื่อนทำให้สีหน้าของผมบึ้งตึง ถึงแม้ไม่มีข่าวเล็ดลอดออกไปแต่เกนก็ไม่เคยปิดบังเพื่อนร่วมงานว่าชอบผู้ชาย และคนที่เกนกำลังตกหลุมรักอยู่ตอนนี้ก็คือผู้จัดการส่วนตัวที่ชื่อแว่น ผู้ชายตัวเล็กที่ต้องมารับหน้าที่ดูแลเกนแทนพี่สาวที่ลาคลอด
“มึงชอบแกล้งคนที่ชอบมากเหรอวะ” ผมถามเมื่อเกนแกล้งไม่ใส่ใจเสียงเรียกของผู้จัดการตัวเล็ก เกนส่งยิ้มรู้ทันมาให้ผม ดวงตาของเราสบกันนิ่ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอยู่ครู่หนึ่ง
“ใช่กูชอบ ว่านสนใจมาเป็นแฟนผมชั่วคราวไหม อยากแกล้งคนบางคน”
ผมขมวดคิ้วเมื่อใบหน้าของเกนโน้มลงไปใกล้ใบหน้าของว่าน ความหงุดหงิดก่อตัวขึ้นจนสีหน้าบึ้งตึง
“เกน ได้เวลาแล้วมาสักทีเถอะ” เสียงเล็กๆ เรียกราวกับต้องสกัดกั้นความอดทน ร่างสูงจึงยืดตัวขึ้น หัวเราะราวกับถูกใจเสียเหลือเกิน ผมจัดการฝากข้าวของส่วนตัวทั้งหมดไว้ที่ว่าน ก่อนเดินตามเกนไปเข้าฉาก
“ยังไงวะ” เสียงพูดเบาๆ ดังเข้าหู ผมเหลือบตาไปมอง เกนยังมองตรงไปที่กล้องด้วยยิ้มพราวเสน่ห์
“อะไร” ผมเปลี่ยนท่าทางเมื่อได้สัญญาณจากช่างภาพ
“เด็กนั่น”
“อย่ายุ่ง”
“หึๆ”
“มึงหวงเหรอ” เกนถามในจังหวะที่หันหลังให้กล้อง ส่วนผมต้องยืนประสานสายตากับกล้องโดยตรงจึงไม่สามารถตอบคำถามได้
“กูจีบได้ไหม”
ผมหันขวับไปสบตากับเกนด้วยดวงตาวาวโรจน์
“ตฤนอย่าขยับ”
“ขอโทษครับ” ผมรีบขอโทษช่างภาพและทีมงาน มันเป็นปฏิกิริยาที่รวดเร็วจนผมเองยังแปลกใจ หัวใจของผมร้อนรุ่ม ความรู้สึกหวงกระต่ายเอ๋อแล่นพล่าน
“หึๆ” ดูเหมือนเกนจะชอบใจที่แหย่ให้ผมเสียสมาธิได้ “มึงมันท่ามาก”
“พักเปลี่ยนเซ็ตสิบห้านาที” เสียงทีมงานตะโกนบอก ผมเดินออกจากฉากตรงไปหาว่านทันที
“ขอน้ำ”
“ได้” ว่านตอบอย่างกระตือรือร้น รีบเดินไปหยิบขวดน้ำมาเปิดส่งให้ผม รอยยิ้มกว้างที่ส่งมาให้ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของผมเย็นลง ปกติแล้วผมทำเองเสมอไม่เคยใช้ผู้จัดการ แต่ผมอยากให้ว่านเชื่อว่าผมให้ว่านมาดูแลจริงๆ จึงต้องสั่งให้ทำโน่นทำนี่ ให้รู้ไม่ได้ว่าผมแค่อยากเจอกระต่ายเอ๋อเท่านั้น
“ผมขอบ้างสิว่าน” เกนเดินเข้ามาวางมือลงบนไหล่ของว่าน สายตากรุ่มกริ่ม สีหน้าของผมกลับมาเรียบตึงอีกครั้ง
“ว่าแต่ยังไม่เห็นตอบเลยว่าจีบได้ไหม”
“พอเถอะ” ผมขัดเกนเสียงห้วน “ว่านไม่รู้ว่ามึงแหย่เล่น เดี๋ยวจะพาลมองหน้ากันไม่ติด”
“โทษทีว่ะ อย่าถือสาผมนะว่าน”
“ไม่หรอกครับ” ว่านรีบส่ายหน้า “ผมพอเดาได้ว่าน่าจะแหย่เล่นมากกว่า”
“แน่ใจ?”
“เกน!” ร่างเล็กคงใกล้หมดความอดทน เกนจึงยอมถอยห่างจากว่านและแยกไปกับผู้จัดการแต่โดยดี
“เหนื่อยไหม” เสียงห่วงใยของว่านทำให้ใจของผมเย็นลง
“ไม่”
“อย่าโมโหเลย ผมเข้าใจว่าเกนแหย่เล่น ไม่ได้คิดมาก”
“ดีแล้ว” ผมบอกตัวเองเสียมากกว่า ดีแล้วที่ว่านคิดแบบนั้น ถ้าจับได้ว่าที่ผมโมโหเพราะความหึงหวงคงน่าอายพิลึก ยังไม่ทันมีเวลาหาคำตอบให้กับตัวเอง คำตอบก็ดันหล่นทับลงมาดื้อๆ เป็นมากขนาดนี้คงไม่ต้องคิดให้เสียเวลา ผมชอบว่าน ในที่สุดคำตอบก็ชัดเจน
]
• • • • • • • •
“ว่าน” ผมเรียบว่านขณะขับรถไปส่งอีกฝ่ายที่หอ
“ครับ”
“นายพูดครับทีไรฉันสะดุดทุกที”
“ฮ่าๆ เดี๋ยวก็ชิน”
“เรื่องนี้ช่างเถอะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“คุยมาสิรอฟังอยู่”
“ฉันคิดว่า....”
????
“หึๆ” ริมฝีปากที่เผลอออกน้อยๆ ดวงตาที่มองมาอย่างตั้งใจ ทำให้ผมอดขำไม่ได้
“โห~แบบนี้มันตั้งใจแกล้งกันนี่นา บอกมาเร็วๆ ครับผมอยากรู้”
“ฉันคิดว่า..” ขออีกนิดเถอะ กระต่ายเอ๋อที่ใจจดใจจ่อมองมาที่ผมคนเดียวแบบนี้ มันให้ความรู้สึกดีจริงๆ
“ไม่พูดคราวนี้ผมไม่ฟังแล้วนะเอ้า” คนรอฟังหน้าเริ่มมุ่ย เดี๋ยวนี้รู้จักขู่ผม
“หึๆ”
“เร็วเลยครับ”
“ฉันคิดว่า..ฉันชอบหวานเข้าให้แล้ว”
!!!
ผมต้องกลั้นยิ้มแทบตาย นึกสงสัยว่ากระต่ายเอ๋อจะช็อคไปก่อนไหม “นายคิดว่าฉันจะหาทางจีบติดไหม”
“จะ..จะดีเหรอ หน้าก็ยังไม่เคยเห็นไม่ใช่เหรอ เผื่อไม่ใช่อย่างที่คิด”
“ฉันไม่มีปัญหากับหน้าตา ขอแค่ตัวตนเหมือนที่ฉันคิดก็พอ”
“เอางั้นเหรอ” ว่านส่งยิ้มแหยๆ มาให้ผม
“อวยพรหน่อยสิ”
“....”
“เร็ว”
“อื้อ ขอให้จีบติด”
“ขอบคุณ นายว่าครั้งหน้าฉันดักรอเจอดีไหม”
!!!
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดังลั่น ขอโทษนะกระต่ายเอ๋อแต่หน้านายตอนนี้โคตรน่ารัก และฉันก็รักนายเข้าให้แล้ว
• • • • • • • •
"อืม ถึงแล้วแค่นี้นะ" ผมจบการสนทนากับรามทางโทรศัพท์เมื่อมาถึงร้านหนังสือที่ว่านทำงานอยู่ในเย็นของวันถัดไป
"ผมมาจ่ายค่าหนังสือให้รามครับ"
"พี่ลืม" พี่ซินตาโต ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวจริงๆ
"เท่าไหร่ครับ รามฝากมาขอโทษด้วย เห็นว่าคุยเพลินจนลืมดูเวลาต้องรีบไปเลยลืมจ่ายเงิน"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ก็ลืมไปเลยเหมือนกัน ทั้งหมดหนึ่งพันหนึ่งร้อยบาทค่ะ"
"นี่ครับ" ผมจ่ายเงินให้พี่ซินแล้วถึงหันไปหาว่าน "เลิกงานสองทุ่มใช่ไหม"
"ครับ"
"อืม" ผมพยักหน้า เมื่อได้คำตอบที่ต้องการแล้วจึงเดินออกจากร้านไป
• • • • • • • •
“โอ๊ะ!” ว่านดูแปลกใจที่เห็นผมยืนรออยู่หน้าร้านหลังเวลาเลิกงาน วันนี้ผมตั้งใจจะแวะมาหาว่านอยู่แล้ว คิดไว้ว่าจะมาพอดีเวลาเลิกงานจะได้ไม่รบกวนการทำงาน
“เห็นว่านายใกล้เลิกงานแล้วเลยรอ”
“รอ! ยืนรอตรงนี้เหรอ!”
โป๊ก! ผมเขกหัวกระต่ายเอ๋อโทษฐานที่คิดได้ “ใครจะโง่ยืนอยู่ตรงนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันรอนายอยู่ในร้านไม่ดีเหรอ”
“ใครจะไปรู้” ว่านลูบหัวตัวเองป้อยๆ บ่นอุบอิบอยู่ในลำคอ
“ตอนที่รามโทรมาฉันอยู่ที่ร้าน over the moon กับปอน” ผมละไว้เสียว่าผมนั่งเพื่อฆ่าเวลารอว่านเท่านั้น ผมถามว่านให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไปไหนหรือไม่ เมื่อได้คำตอบว่าจะกลับหอผมจึงเอ่ยปากจะไปส่ง
“หือ!” ว่านทำตาโต “ตฤนจะไปด้วยเหรอ”
“ทำไม ฉันไปส่งนายไม่ได้เหรอ”
“หอผมอยู่ตรงนี้นะไม่ใช่ฝั่งธน” ผมหัวเราะร่วนที่กระต่ายเอ๋อแซวตัวเองก็ได้
“แล้วถ้าบอกว่ามีเรื่องไม่สบายใจล่ะ”
“ก็จะบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติ” ว่านส่งยิ้มอบอุ่นให้ผม เริ่มออกเดินช้าๆ “ทุกคนมีเรื่องไม่สบายใจทั้งนั้น วันนี้อาจไม่มี พรุ่งนีก็ก็อาจมี หรือถ้าพรุ่งนี้ไม่มี วันต่อไปไม่มีเดือนหน้าก็อาจมี”
“หึ” ผมฟังว่านพูดไปเรื่อยๆ ยิ่งฟังก็ยิ่งรักในทัศนคติของว่าน รักในความคิดและรักในรอยยิ้มสดใสที่ไม่เคยยอมแพ้สิ่งใด
“จำจากไหนมา” ผมแกล้งแซวอีกฝ่ายเมื่อพูดจบ
“เกลียดคนรู้ทัน”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดังลั่น แทนที่ว่านจะโกรธที่โดนผมแซวกลับยิ้มแก้มแทบปริ คล้ายเจ้าตัวดีใจที่ทำให้ผมยิ้มได้
“บอกได้ไหมว่าทำไมนายถึงเป็นแฟนคลับฉัน” ผมหันไปมองว่านอย่างจริงจัง ผมอยากรู้คำตอบและจำเป็นต้องรู้
“เคยบอกไปแล้ว”
“เอาดีๆ สิ ขอเหตุผลแบบจริงจัง”
“อืม” ว่านทำหน้าคิด เราสองคนก้าวเคียงข้างกันไปช้าๆ “สัญญามาก่อนสิ”
“สัญญาอะไร”
“สัญญาว่าถ้าเล่าแล้วห้ามเขกหัวผม”
“ฉันควรไว้ใจนายไหม”
“ไว้ใจได้ ตกลงสัญญาใช่ไหม”
“เล่ามา”
“ผมน่ะก็มีวันที่รู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆ เข้าข่ายซวยซ้ำซวยซ้อนก็ว่าได้ ขนาดคิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอ เผชิญปัญหาได้สบาย ก็เล่นเอาแทบทรุด”
“เกิดอะไรขึ้น” แม้รู้ว่าเหตุการณ์ที่พูดถึงผ่านไปแล้ว แต่ในใจกลับรู้สึกเป็นห่วงมาก ความรุ้สึกของผมตอนนี้คือไม่อยากให้กระต่ายเอ๋อเศร้าแม้แต่น้อย ผมไม่อยากให้รอยยิ้มของว่านหายไป
“ผมอยู่หอพักกับเพื่อนมาตลอด ไม่ใช่หอใหญ่โตอะไรก็แต่อยู่กันได้สบาย...” ผมฟังว่านเล่าไปเรื่อยๆ สีหน้าของผมเปลี่ยนไปตามเรื่องที่ได้ยิน เดี๋ยวเป็นห่วง เดี๋ยวหมั่นไส้ เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวขำ ว่านไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมไม่โกรธสักนิดที่ว่านชอบผมเพราะเหตุผลที่เล่ามา แต่มันทำให้ผมมั่นใจแล้วว่า ว่านไม่ได้ชอบผมเพราะผมเป็นนายแบบ ไม่ได้ชอบเพราะชื่อเสียงหรือหน้าตา แต่ชอบผมในแบบที่ผมเป็นจริงๆ
“ตกลงนายเป็นแฟนคลับฉันเพราะฉันทำเรื่องเปิ่นๆ เหรอ”
“ฮ่าๆ อย่าใช้คำนั้น เพราะตฤนดูเหมือนคนทั่วไปต่างหาก”
“จะทำยังไงกับนายดีนะ” ผมมองว่านอย่างพิจารณา
“ไม่ต้องทำ ผมเขกหัวตัวเองให้แล้ว” กระต่ายเอ๋อยกมือขึ้นเขกหัวตัวเอง “ดังนั้นตฤนก็ต้องผ่านวันนี้ไปได้สบายอยู่แล้ว เชื่อผมสิ” ว่านส่งยิ้มกว้างที่คุ้นเคยให้ผม ผมมองรอยยิ้มนั้นนิ่งก่อนที่ริมฝีปากจะขยับยิ้มตาม
“จริงๆ เลย” ผมลากเสียงยาว ก็เป็นคนแบบนี้แล้วจะไม่ให้ตกหลุมรักกระต่ายเอ๋อได้ยังไง
“ทีนี้รู้หรือยังว่าประโยคที่ผมพูดผมลอกใครมา คำตอบคือไม่มี ผมไม่ได้ลอกใครมาแต่ผมเอามาจากคืนนั้น และหลังจากนั้นผมก็รู้สึกว่าชีวิตมันเบาขึ้นเยอะ”
ผมหยุดเดินหันไปมองว่านด้วยสายตาจริงจังก่อนดวงตาจะค่อยๆ อ่อนแสงลง “ถึงฟังแล้วจะหัวเสียนิดหน่อยแต่ฉันไม่แปลกใจ”
“ดีแล้วแปลว่าผมรอดตายใช่ไหม”
“หึๆ แปลว่าตัวตนนายไม่แตกต่างจากที่ฉันคิดต่างหาก” ผมหวังว่าว่านจะจำได้ที่ผมบอกไปว่าผมไม่สนเรื่องหน้าตา ขอแค่ตัวตนที่เป็นอยู่เป็นแบบที่ผมชอบก็พอ
“แปลว่าอะไรก็ได้ ไม่โดนโกรธก็พอ”
“สมองเม็ดถั่วเอ๊ย” ผมอดหมั่นไส้กระต่ายเอ๋อไม่ได้ ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเขาเลย
“คำก็เอ๋อ สองคำก็สมองเม็ดถั่ว คร้าบพ่อคนฉลาด”
“ของมันแน่อยู่แล้ว นี่ฉันต้องเหนื่อยมากกว่าปกติสินะใช่ไหม” ผมรู้อนาคตตัวเองทันที การจีบกระต่ายเอ๋อคงไม่ง่ายอย่างที่คิด
“อะไรเหรอ?” ว่านมองผมด้วยสายตางง
“ถึงหอนายแล้ว ขึ้นไปเถอะฉันจะได้กลับ”
“อ๋อ..อืม..ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะ”
“ไม่แน่ใจ” ผมพูดขึ้นหน้าตาเฉย รู้ว่าเดี๋ยวอีกฝ่ายต้องเป็นห่วง
“อ้าว ไหงพุดอย่างนั้น”
“ง่วง แต่คิดว่าขับไหว”
“อ่า ให้นั่งไปส่งไหม”
“ไม่ต้อง ขึ้นไปพักผ่อนเถอะนายทำงานมาเหนื่อยๆ”
“แต่ผมเป็นห่วง”
“เรื่องมากจริงๆ ถ้าอยากรู้มากขนาดนั้นก็โทรมาถาม”
“ได้ๆ เดี๋ยวผมโทรไปหานะ”
“แล้วฉันมีทางเลือกไหม” ผมต้องซ่อนยิ้มกับสีหน้ากระตือรือร้นของว่าน ตกลงมาในหลุมดังตุ๊บยังไม่รู้ตัวอีก
“ก็ผมเป็นห่วง” ว่านทำเสียงหงอย ท่าทางแบบนี้เสียงแบบนี้ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกอ้อน แล้วมันก็ได้ผลเสียด้วย
“ช่างเถอะ ขึ้นไปได้แล้ว”
“เดี๋ยวอีกสักชั่วโมงผมโทรไปหานะ”
“...”
“ไปแล้วคร้าบบ ไม่ต้องทำตาดุขนาดนั้นก็ได้” ว่านยิ้มกว้างก่อนรีบเผ่นเข้าตัวอาคาร ผมได้แต่มองตามก่อนส่ายศีรษะไปมา กระต่ายเอ๋อนะกระต่ายเอ๋อ ไม่คิดจะชวนฉันขึ้นไปบนห้องเลยหรือไง
ผมเงยหน้าขึ้นมองตัวอาคาร ริมฝีปากค่อยๆ ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมจะทำให้ว่านรู้ให้ได้ว่าผมไม่ชอบคำสองพยางค์
เป็นแฟนคลับไปทำไมกัน แค่แฟนก็พอ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ☾โชคดีที่วันนี้มีคุณพระจันทร์ (ตฤน&ว่าน) ★ ตอนที่ 25 [End]★ 27/06/18★ P:30 (อ่าน 200308 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก